Στιγμές περισυλλογής

Μαδρίτη  – Ρώμη – Δεκέμβριος 2012

Άνθρωποι από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν σε μια συγκινητική εκδήλωση σεβασμού της ζωής και μνήμης των αθώων.

Κρατώντας ο καθένας από ένα νεκρό ζώο στα χέρια τους, στέκονταν εκεί σαν αρχαίος χορός από ακίνητες, μελαγχολικές φιγούρες, αναδεικνύοντας την αξία της ζωής όλων αυτών των αισθανόμενων άλλων που θυματοποιεί (πρώτα και κύρια ως «τροφή») η επιβεβλημένη άγνοια και αδιαφορία.

Και το απέραντο δράμα (που ενώ δεν το χωράει ο νους εν τούτοις είναι η απερίγραπτα σκληρή πραγματικότητα για τα μη ανθρώπινα ζώα) συντρίβει την ψυχή και προκαλεί λυγμούς και δάκρια για τα θύματα της μεγαλύτερης αδικίας που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία – και αυτή η συντριβή και η θλίψη μεγεθύνονται απόλυτα μπροστά στην αδυναμία του ανθρώπου να καταλάβει το κακό που προξενεί.

Όμως το δράμα των αισθανόμενων (όχι μόνο των ζώων αλλά πλέον και των ανθρώπων) εμπεριέχει την λυτρωτική δύναμη της κάθαρσης και η όλη σκηνή εμπνέει και παραπέμπει έντονα σε μια ανάλογη στιγμή περισυλλογής που θα εμπνεύσει το «εύρηκα» του πραγματικού εαυτού μας, αυτού που η πεζή πραγματικότητα της εποχής μας απωθεί στο περιθώριο.

Είναι η πολυπόθητη στιγμή της αφύπνισης η οποία μπορεί να απαλλάξει για πάντα αυτό τον κόσμο από την εικόνα του ανθρώπου δυνάστη και εξολοθρευτή της αισθανόμενης ζωής. Είναι η μοναδική στιγμή της συνάντησης με τον αισθανόμενο άνθρωπο που κρύβουμε μέσα μας και η θριαμβευτική και μόνιμη επάνοδός του στο προσκήνιο.

Βασική προϋπόθεση ελευθερίας η ανάκτηση της Διατροφικής Ελευθερίας

Η Διατροφική Ελευθερία είναι η ελευθερία κάθε είδους να εκφράζει την φυσική του προδιάθεση όπως καθορίζεται από την πεπτική του ανατομία και να εναρμονίζεται κατ΄ αυτό τον τρόπο με το μητρικό οικοσύστημα. Με αυτή την έννοια η Διατροφική Ελευθερία είναι ένα φυσικό δικαίωμα και αποτελεί το βασικό μέρος της ελευθερίας των ειδών αλλά και του ατόμου, αφού είναι η ελευθερία που συνδέεται με την βιολογική ύπαρξη και την επιβίωση σε μια υγιή κατάσταση.

Μέσα από την Διατροφική Ελευθερία πηγάζει ο πραγματικός ρόλος που παίζει το κάθε είδος στο οικοσύστημα και η πορεία και ο τρόπος ζωής που ακολουθεί μέσα σ’ αυτό. Ο βασικός καταμερισμός ορίζει ότι τα φυτά είναι οι παραγωγοί τροφής, τα φυτοφάγα είδη οι πρωτογενείς καταναλωτές ενώ τα σαρκοφάγα οι δευτερογενείς. Αυτή η βασική τάξη έχει τη θέση γενικού κανόνα και δεν μπορεί να διασαλευτεί – δεν μπορούμε δηλαδή να μετατρέψουμε τα φυτά σε καταναλωτές ή τα φυτοφάγα είδη σε σαρκοφάγα και το ανάποδο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Διατροφική Ελευθερία είναι αυτή που διαμορφώνει εκείνη την ενστικτώδη συμπεριφορά στα είδη. Όμως στον άνθρωπο, ως ον συνειδητό, αυτή αναβαθμίζεται σε κάτι κορυφαίο: η Διατροφική Ελευθερία γίνεται πλέον οδηγός της συνείδησης που την κατευθύνει να ευθυγραμμίζεται με τους αέναους νόμους του οικοσυστήματος μέσα από την διαμόρφωση μιας θεώρησης που μετουσιώνει αυτούς τους νόμους σε θεμελιώδεις αξίες. Και επομένως η Διατροφική Ελευθερία (ως βασικό μέρος του γενικού νόμου της ελευθερίας που κυριαρχεί στο οικοσύστημα), όταν εκφράζεται ανεμπόδιστα, είναι η βασική προϋπόθεση ισορροπίας του οικοσυστήματος και της ροής της αειφορίας του η οποία με αυτό τον τρόπο μπορεί να ανανεώνει συνεχώς τις συνθήκες που ευνοούν την ύπαρξη της ζωής. 

Όμως στην συγκυρία που διανύουμε το ανθρώπινο είδος αλλά και όλα εκείνα τα είδη που αυθαίρετα βρέθηκαν υπό την κυριαρχία του ουσιαστικά έχουν χάσει το δικαίωμα της Διατροφικής ελευθερίας. Κατά έναν τραγικό τρόπο ο άνθρωπος από μόνος του  εντάχθηκε σε ένα καθεστώς Διατροφικής Δουλείας όταν πριν 10 χιλιάδες περίπου χρόνια «εξημέρωσε» (κυριολεκτικά υποδούλωσε) τα πρώτα ζώα, αλλάζοντας έτσι αυθαίρετα τη θέση του μέσα στο οικοσύστημα από φυτοφάγο σε σαρκοφάγο πλάσμα. Η συνέπεια μιας τέτοιας αλλαγής ήταν κοσμογονική αφού το πέρασμά του σε έναν ξένο ρόλο θα δημιουργούσε τεράστια ανισορροπία στο οικοσύστημα και θα οδηγούσε στην τεράστια ανωμαλία της δημιουργίας ενός καταπιεστικού, ιεραρχικού συστήματος που έκτοτε αναπαράγεται με διαφορετικές μορφές για να φτάσει τελικά ως το σήμερα.

Μέσα στο συγκεκριμένο σύστημα η αισθανόμενη ζωή (και φυσικά ο ίδιος ο άνθρωπος) υφίσταται καταπίεση μόνο και μόνο για να στηρίζεται η ιεραρχία αυτής της δομής που ευνοεί εκείνους τους πολύ λίγους που βρέθηκαν στην κορυφή της και αποκομίζουν τα προνόμια από την δυνάστευση της πλειοψηφίας των ανθρώπων, των μη ανθρώπινων ζώων και του οικοσυστήματος.

Απόλυτη προτεραιότητα αυτής της καταπιεστικής δομής είναι η στέρηση της Διατροφικής Ελευθερίας. Η κατάλυση αυτής της ελευθερίας και η άλωση της τροφής είναι το βασικό, καταλυτικό βήμα για την συνολική άλωση του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος πείθεται για μια πεπτική ανατομία που δεν έχει και ελκύεται σε μια δόλια διατροφή από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων, τότε αυτό ισοδυναμεί με καίριο πλήγμα στην καρδιά της οντότητας που λέγεται άνθρωπος. Είναι το συντριπτικό πλήγμα που ακυρώνει τον αισθανόμενο άνθρωπο. Είναι μια επέμβαση τόσο συγκλονιστική όπως η αλλαγή φύλου με την διαφορά όμως ότι αυτή η ριζική αλλοίωση διαφθείρει εσωτερικά και ύπουλα την συνείδηση χωρίς να γίνεται αντιληπτή. Είναι η δραστική επέμβαση που αποκόπτει βίαια τον άνθρωπο από την σοφία του μητρικού οικοσυστήματος και τον παραδίδει άνευ όρων στην δικαιοδοσία ενός καταπιεστικού συστήματος και στον ξένο ρόλο που αυτό του επιφυλάσσει: αυτόν του αυτόματου της καταπίεσης. Και στη συνεχεία, όταν πλέον αποδέχεται την μη-τροφή ως τροφή, τότε ανοίγει ο δρόμος για να δεχτεί όλα τα μετέπειτα ψεύδη και τις ανώμαλες αντιλήψεις αυτού του συστήματος.

Εξ ου και η σπουδή να συνδεθεί εκ γενετής ο άνθρωπος με κάτι ξένο με την πεπτική του ανατομία που καταχρηστικά ονομάζεται τροφή. Αυτή παραπέμπει σε μια επεξεργασμένη, τοξική ύλη η οποία έχει ως συστατικά της όλο και περισσότερα δηλητήρια, μεταλλαγμένους οργανισμούς και φυσικά τα σώματα και τις εκκρίσεις των ζώων. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα τεχνητό διατροφικό σύμπαν όπου αυτή η τοξική ύλη (μη τροφή) περιφέρεται με εκατοντάδες χιλιάδες μορφές και συσκευασίες και έχει κατακλύσει την «ελεύθερη» αγορά από την οποία μετά μανίας διώκεται η πραγματική, φυσική τροφή. Μάλιστα έχει επινοηθεί ακόμα μία ψευδής διαταραχή που ακούει στο όνομα Νευρική Ορθορεξία (Orthorexia nervosa) ώστε να μπλοκάρει και να στιγματίζει όλους εκείνους που απαιτούν το δικαίωμα στην πραγματική τροφή.

Αντίστοιχα με μια ανάλογη μανία έχει στερηθεί η Διατροφική Ελευθερία των υπό κατοχή ζώων (ιδιαίτερα των ζώων φάρμας τα οποία είναι τα πολυπληθέστερα σε εκμετάλλευση ζώα – πάνω από 55 δις σφαγιάζονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο) τα οποία έχουν μετατραπεί από φυτοφάγα σε σαρκοφάγα και ακόμα πιο τραγικά εν αγνοία τους σε κανίβαλους (αφού σε αρκετές περιπτώσεις καταναγκάζονται να φάνε ως κρεατάλευρα άλλα μέλη του είδους τους και ακόμα και τα ίδια τους τα παιδιά ή τους γονείς τους).

Η στέρηση της Διατροφικής Ελευθερίας είναι υπεύθυνη για την τεράστια ανισορροπία, το χάος και την σύγχυση στον σημερινό κόσμο και μεταφράζεται σε κλιμακούμενη αδικία προς την αισθανόμενη ζωή. Γιατί όταν δεν ικανοποιείται η ελευθερία στο απόλυτα βασικό βιολογικό επίπεδο της ύπαρξης, τότε η βάση των υπολοίπων ελευθεριών έχει καταστραφεί.

Το οικοδόμημα των ελευθεριών πατάει στην Διατροφική Ελευθερία και όταν η βασικότερη των ελευθεριών έχει ακυρωθεί ή κουτσουρευτεί, τότε και οι υπόλοιπες ελευθερίες περικόπτονται και εκφυλίζονται αφού ο άνθρωπος είναι πρώτα απ’ όλα βιολογικό ον και μετά πολίτης: δεν είναι δυνατόν κάποιος να έχει στερηθεί την Διατροφική του Ελευθερία και να έχει ακέραιες και πραγματικές όλες τις υπόλοιπες. Αν στο βασικό βιολογικό επίπεδο δεν είμαστε ελεύθεροι να ακολουθήσουμε την διατροφική μας ανατομία, τότε δεν είμαστε πουθενά ελεύθεροι. Και χωρίς δικαιώματα στο βασικό επίπεδο της βιολογικής ύπαρξης, τα όποια δήθεν άλλα δικαιώματα είναι κενό γράμμα και άνευ ουσίας, ευτελισμένα και αφομοιωμένα μέσα σε ένα κακόβουλο σύστημα.

Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερο άνθρωπο αλλά για κάποιον που έχει ψευδαίσθηση ελευθερίας η οποία ουσιαστικά μεταφράζεται σε μια κατευθυνόμενη ανοχή προς οτιδήποτε κακό, άδικο και αρνητικό ενώ ταυτόχρονα παρεμποδίζονται και χλευάζονται οι αξίες και οι δίκαιες συμπεριφορές. Πρόκειται για ένα φτηνό υποκατάστατο-απομίμηση ελευθερίας που ταιριάζει σε ένα ον εκφυλισμένο αλλά όχι στον πραγματικό άνθρωπο. Γιατί αν η πραγματική τροφή είναι η έκφραση της σύνδεσης με το μητρικό οικοσύστημα, αντίθετα η μη-τροφή μας υποτάσσει και μας κάνει σκλάβους και πιόνια ενός ανώμαλου συστήματος εχθρικού προς τη ζωή.

Η καθοριστική σημασία της Διατροφικής Ελευθερίας και το γεγονός ότι το σύστημα έχει ριχτεί με όλες του τις δυνάμεις στη μάχη για την άλωση της τροφής, μας αποκαλύπτουν ότι το πεδίο της διατροφής είναι η μητέρα των μαχών, παρόλο που έντεχνα παραμένει μακριά από την δημοσιότητα. Εκεί είναι ο Αρμαγεδδών όπου θα διεξαχθεί η τελική αναμέτρηση του καλού με το κακό και θα κρίνει τη μοίρα του ανθρώπου και την επιβίωση στον πλανήτη Γη. 

Η μάχη για την άλωση της τροφής είναι σε εξέλιξη και εκτυλίσσεται πίσω από το παρασκήνιο της «οικονομίας», της ψευδοκρίσης και του ψευδοχρέους. Το πεδίο της «οικονομίας» ήδη κατειλημμένο από το σύστημα (μέσα από τον έλεγχο της έκδοσης του χρήματος) προϊδεάζει τι πρόκειται να συμβεί και με το πεδίο της τροφής. Και δυστυχώς ο αντιπερισπασμός της ψευδοκρίσης αποσπά το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας από το να αντιμετωπίσει την άλωση της τροφής και έτσι αυτή έχει σε μεγάλο βαθμό συντελεστεί, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο. Γι αυτό και η καθημερινότητα μας κατακλύζεται όλο και περισσότερο με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων και φυσικά με το σύμβολο της μη-τροφής, τα γενετικά τροποποιημένα, που ραγδαία πλέον καθιερώνονται και στην Ευρώπη.

Επιπλέον πρέπει να είναι καθαρό ότι μέσα σε αυτή την αδυσώπητη μάχη, η καταστροφή του οικοσυστήματος δεν είναι δήθεν «παράπλευρη απώλεια», αλλά σκόπιμη εκστρατεία καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος και αποκοπής του ανθρώπου από τις ρίζες του και ένταξής του στο «έξυπνο, πράσινο», τεχνητό περιβάλλον των τερατουπόλεων που επιδιώκει το σύστημα. Και η άλωση της τροφής είναι η καίρια παρέμβαση για την μετάλλαξη του ανθρώπου σε ένα πλήρως διαχειριζόμενο υποκείμενο που θα έχει τα επιθυμητά γνωρίσματα των κυριάρχων του. Προετοιμάζεται δηλαδή ένα ζοφερό μέλλον χωρίς ανθρώπους αλλά με μετα-ανθρώπους (όπως κυνικά προπαγανδίζεται με τον μετανθρωπισμό (Transhumanism), μια νέα μορφή ευγονικής που θέλει τον άνθρωπο να συγχωνεύεται με την τεχνολογία με πρόσχημα πάντα το καλό του).

Μέσα από την στέρηση της Διατροφικής Ελευθερίας ουσιαστικά μας απαγορεύεται η συμπόρευση με την ροή του οικοσυστήματος και η αειφορία και μας επιβάλλεται μια πορεία συνεχούς, αδιέξοδης και καταστροφικής κόντρας προς αυτή τη φυσική ροή. Ουσιαστικά μέσα από μια τέτοια στέρηση, μας απαγορεύεται να διατηρήσουμε την ανατομική μας ταυτότητα και να παραμείνουμε άνθρωποι.

Γι αυτό και η τροφή είναι ο χώρος που θα πρέπει να δοθεί η μάχη για την ελευθερία και την απελευθέρωση: απελευθέρωση πρώτιστα από την σύγχυση, τις εμφυτευμένες, αντιδραστικές αντιλήψεις, τους μύθους, την ισοπέδωση και την κατάργηση της σκέψης. Πρέπει άμεσα να καταστεί σαφές ότι η καταπίεση των ζώων δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά τα ψεύδη και τα άλλοθι που μας σερβίρονται: δεν γίνεται σε καμία περίπτωση για την κάλυψη της ανάγκης της τροφής μας, ούτε δήθεν για την επιβίωση ή την υγεία.

Αντικειμενικά όλη η τωρινή παραγωγή και διατροφή του συστήματος δεν απαντά σε καμία πραγματική ανάγκη και όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο απροκάλυπτα μας δείχνει την μεροληψία της και ότι το μόνο που αποσκοπεί είναι ο έλεγχος των ανθρώπων. Το σύστημα μας λέει: δεν μπορείς να φας τροφή που σέβεται την αισθανόμενη ζωή και την πεπτική σου ανατομία - μπορείς να φας μόνο τροφή που στηρίζει την καταπίεση των ζώων, των ανθρώπων και τους οικοσυστήματος. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να φας πραγματική τροφή – η μόνη επιλογή που σου δίνεται είναι να τρως μη-τροφή.

Έτσι, όλη αυτή η τοξική ύλη και η μη-τροφή μας προσδένει όλο και πιο πολύ και μας κάνει σκλάβους και πιόνια ενός ανώμαλου συστήματος εχθρικού προς τη ζωή. Η Διατροφική μας Ελευθερία καταλύεται ραγδαία στο περιοριστικό πλαίσιο του συστήματος-εκτροφείου (κατά τραγική αναλογία με το σύστημα-εκτροφείο των ζώων) όπου ο άνθρωπος είναι απόλυτα διαχειριζόμενος και ανελεύθερος.

Αλλά αν δεν είμαστε ελεύθεροι στο βασικό βιολογικό επίπεδο να ακολουθήσουμε την διατροφική μας ανατομία, τότε δεν είμαστε πουθενά ελεύθεροι. Ο ξένος ρόλος ενός ανελεύθερου όντος που δρα ως αυτόματο της καταπίεσης είναι η παραποίηση του ανθρώπου. Η πραγματική μας ταυτότητα είναι ο αισθανόμενος άνθρωπος: αυτός που ζει και υπάρχει με συνειδητό και αδιάλειπτο σεβασμό της αξίας της ζωής.

Τώρα πλέον βρισκόμαστε στο οριακό εκείνο σημείο όπου όλα γύρω μας ολοφάνερα και επιτακτικά αναδεικνύουν την ανάγκη μιας ρήξης με τον ξένο ρόλο που μας έχει επιβληθεί. Η πορεία προς τον αισθανόμενο άνθρωπο είναι το ζητούμενο της συγκυρίας. Και αυτός ο απελευθερωτικός στόχος βρίσκει την κορυφαία έκφραση του στην φιλοσοφία του Veganism, μια φιλοσοφία που σημαίνει ανάκτηση της Διατροφικής μας Ελευθερίας: του φυσικού δικαιώματος να τρεφόμαστε με βάση την πεπτική ανατομία του είδους μας και να συνδεόμαστε με την ροή και την αειφορία του μητρικού οικοσυστήματος. Γιατί τελικά η πορεία προς την πραγματική τροφή είναι η πορεία προς την Διατροφική Ελευθερία και την συνάντηση με τον πραγματικό μας εαυτό.

Με ιδεολογία καταστροφής δεν φτιάχνεται ένας δίκαιος κόσμος

Η διατροφή με ζωικά είναι φορέας μιας ιδεολογίας απαξίωσης της ζωής, πρώτα και άμεσα των ζώων αλλά έμμεσα και των ανθρώπων. Η κακόβουλη αυτή ιδεολογία που ύπουλα συγκαλύπτεται ως «διατροφή» είναι το απόλυτα ξένο σώμα μέσα σε ένα πλανήτη της ζωής, σε αυτόν που δημιούργησε, διατηρεί και εξελίσσει τη ζωή σε μια ακμή βιοποικιλότητας που τώρα όμως υποχωρεί ραγδαία, αντιμέτωπη με αυτή την ιδεολογία.

Η διατροφή με ζωικά είναι ο λύκος με τη προβιά αρνιού. Δεν είναι αυτό που εκ πρώτης όψεως θέλει να φαίνεται, δηλαδή μια αθώα και ουδέτερη πράξη η οποία καλύπτει την βιολογική ανάγκη του ανθρώπου για τροφή. Και επιπλέον δεν είναι διατροφή και κακώς και καταχρηστικά αποκαλείται έτσι αφού η διατροφή δεν είναι κάτι αυθαίρετο αλλά κάτι πολύ συγκεκριμένο. Διατροφή σημαίνει πρόσληψη τροφής που είναι κατάλληλη και συμβατή με την πεπτική ανατομία κάθε είδους και εδώ έχουμε να κάνουμε με κατάφωρη παραβίαση της φυτοφάγου ανατομίας του ανθρώπου και του εκφυλισμού και της υποβάθμισής του σε πτωματοφάγο και σε αποδομητή, στην ίδια κατηγορία με τα βακτήρια, τα όρνια και τις ύαινες.

Πέρα όμως από τον καθαρά βιολογικό ρόλο της, η τροφή είναι και η γλώσσα επικοινωνίας του κάθε είδους με το μητρικό οικοσύστημα. Η τροφή είναι ο βασικός δείκτης ότι το κάθε είδος μιλάει την ίδια γλώσσα και επικοινωνεί με το ευρύτερο αυτό οικοσύστημα, ενώνεται και γίνεται ένα μαζί του και πορεύεται σε αρμονία με την ροή του: μια αέναη ροή ελευθερίας όπου απαράβατος νόμος της είναι ότι κανένα πλάσμα δεν γεννιέται σε καθεστώς υποδούλωσης και δεν στερείται το ανεκτίμητο αυτό αγαθό της ελευθερίας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Όμως η ολοκληρωτική ιδεολογία που κρύβεται πίσω από την πρακτική της τροφής με τα σώματα και τις εκκρίσεις των ζώων αποστρέφεται τον υπέρτατο νόμο της ελευθερίας ο οποίος ουσιαστικά είναι ο κυρίαρχος λόγος της ύπαρξης και της εξέλιξης του μητρικού οικοσυστήματος. Ο στόχος της ιδεολογίας αυτής είναι να μπλοκάρει ολοσχερώς την ελευθερία για όλα τα όντα και φυσικά και για τον άνθρωπο και απέναντι σε αυτή την ακμή που σφύζει από ζωή, ποικιλομορφία και ομορφιά, να αντιπαρατάξει το έκτρωμα μιας καταπιεστικής δομής του θανάτου και της παρακμής.

Πρόκειται για μια ιδεολογία μίσους για όλα τα όντα της Γης και γενικά απαξίωσης της αισθανόμενης ζωής η οποία έχει μπλοκάρει σε τραγικό βαθμό την εξέλιξη των ειδών αλλά και όλες τις ζωτικές λειτουργίες και τους κύκλους του μητρικού οικοσυστήματος και η οποία ραγδαία μετατρέπει τον πλανήτη της ζωής σε σεληνιακό τοπίο, έρημο από ζωή.

Μια γιγαντιαία εκστρατεία λεηλασίας της ζωής η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες δεκαετίες οδεύει προς την τραγική ολοκλήρωσή της, μεταμφιεσμένη και συγκαλυμμένη ως «διατροφή» για τους ανθρώπους. Το δόγμα της καταστροφής του πλανήτη της ζωής παριστάνοντας κάτι που δεν είναι, δηλαδή τη διατροφή, στοχεύει κατευθείαν την συνείδηση και το συναίσθημα των ανθρώπων και τα αλώνει με τελικό στόχο την ακύρωση του αισθανόμενου ανθρώπου και την μετατροπή του σε αυτόματο της καταπίεσης.

Έτσι η πρακτική του να τρώγονται τα ζώα χρησιμοποιείται τελικά ως Δούρειος Ίππος και είναι το κύριο εργαλείο για να συγκαλύπτεται η καταπίεση και να μεταμφιέζεται ως διατροφή και έτσι να χειραγωγούνται και να συμμορφώνονται και οι άνθρωποι στην ιδέα ότι η καταπίεση είναι θεμιτή και αναγκαία. Και στη παρούσα φάση η μάχη του μυαλού φαίνεται ότι έχει κερδηθεί και οι άνθρωποι μέσα στην απόλυτη αναμπουμπούλα και σύγχυση των αντιδραστικών αντιλήψεων που επιβάλλονται φαίνεται να έχουν πειστεί ότι τα ζώα είναι τροφή, πόρος και εμπορευματικό αντικείμενο (με τραγική συνέπεια την γενοκτονία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων της στεριάς και της θάλασσας κάθε χρόνο).

Όμως τα ζώα δεν είναι τροφή επειδή το λέει μια καταπιεστική δομή και το ιερατείο της (οι στρατιές των πληρωμένων «ειδικών» και οι «έρευνές» τους, οι «νόμοι» και οι επιδοτήσεις και γενικά όλη αυτή η προκλητική μεροληψία του συστήματος υπέρ της συγκεκριμένης «διατροφής») και με ιδεολογία υποβάθμισης των άλλων ειδών δεν φτιάχνεται ένας καλύτερος κόσμος.

Με μια τέτοια ύπουλη και κακόβουλη ιδεολογία που επιβουλεύεται τα άλλα είδη και οχυρώνεται πίσω από τα ψευτο άλλοθι και τις αθλιότητες της επιβίωσης, του σαρκοφάγου ανθρώπου, του ανθρώπου κυνηγού, του μύθου της πρωτεΐνης και του ασβεστίου, και τον μύθο της ανωτερότητας του ανθρώπου χτίζεται ένα ολοκληρωτικό σύστημα και όχι ένας δίκαιος κόσμος.

Σ’ έναν κόσμο όπου η αξία οποιουδήποτε πράγματος και πόσο μάλλον της ζωής καθορίζεται αυθαίρετα από τις αντιλήψεις, τις διαθέσεις, τις προκαταλήψεις, την σκόπιμη άγνοια, και τα προνόμια κάποιων δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία, πρόοδος και - το πλέον σημαντικό - μέλλον.

Γι’ αυτό και το μόνο πράγμα που ανθεί στην υπάρχουσα δομή είναι η καταπίεση προς κάθε κατεύθυνση. Έτσι, με την ίδια μηχανική ψυχρότητα και αδιαφορία που σφαγιάζεται ένα αθώο, ανυπεράσπιστο ζώο για τον μη λόγο της δήθεν διατροφής, με αντίστοιχη ψυχρότητα αλλά και επιπλέον με φανατισμό γίνονται τα ίδια εγκλήματα μεμονωμένα σε ανθρώπους και συλλογικά σε λαούς (με αντιστοίχους μη λόγους) μόνο και μόνο για να κρατιέται όρθιο το έκτρωμα της καταπίεσης των ολίγων προς τους πολλούς.

Όμως πέρα από την καταπίεση η «διατροφή» με ζώα εξοικειώνει την ανθρωπότητα με την αδιάκοπη ροή αίματος και γενικά με την γενοκτονία των αισθανόμενων. Με το να έχουμε έναν μηχανισμό γενοκτονίας να δουλεύει σε πλήρη και κλιμακούμενη ένταση και να έχει κατακτήσει αυτόν τον πλανήτη με εκατοντάδες χιλιάδες εγκαταστάσεις παντού, ουσιαστικά είναι σαν να είμαστε περικυκλωμένοι από το θάνατο. Και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε η οσμή του αθώου αίματος είναι διάχυτη στη ζωή μας και στη καθημερινότητά μας και μας περιβάλλει με μια μακάβρια ατμόσφαιρα τρόμου και αβεβαιότητας.

Όλος αυτός ο  μηχανισμός-πρόκληση και ύβρη απέναντι στη ζωή και στον πλανήτη της ζωής πέραν του ότι παρέχει στη συμμορία των καταπιεστών την απαραίτητη «τεχνογνωσία», ταυτόχρονα τους ανοίγει την όρεξη και τους δίνει ιδέες για να κάνουν το ίδιο και στους ανθρώπους. Και η «διατροφή» με ζωικά με προγνωστικό προγραμματισμό (predictive programming) μας λέει ότι για τους δυνάστες της ανθρωπότητας δεν υπάρχει καμία διάκριση μεταξύ των ειδών και ότι και το ανθρώπινο «κοπάδι» (κατ’ αυτούς) μπορεί να γενοκτονείται - ήδη γενοκτονείται - αλλά και ότι αυτή η γενοκτονία θα ενταθεί μόλις η παρανοϊκή συμμορία της παγκοσμιοποίησης το αποφασίσει.

Έτσι στην παρούσα συγκυρία, με το να έχουμε αποδεχτεί αυτό τον μηχανισμό γενοκτονίας των ζώων και να συμμετέχουμε σ’ αυτόν, ουσιαστικά έχουμε στηθεί ως ένα απέραντο κοπάδι απέναντι στα μη ανθρώπινα ζώα, ως πιόνια των καταπιεστών στο διαίρει και βασίλευε των αισθανόμενων. Κάτι τέτοιο πέρα από κατάντια είναι επίσης κατάρα και συμφορά. Και είναι τουλάχιστον μάταιο να περιμένουμε να αλλάξει το παραμικρό και να βελτιωθεί η κατάσταση όσο θα υφίσταται η καταπίεση των ζώων αφού πλέον είναι καθαρό ότι αυτή δεν υπάρχει στην ζωή μας ως «διατροφή» αλλά για να δίνει τον παλμό για την καταπίεση και των ανθρώπων και για να μας κάνει εχθρούς της ίδιας μας της φύσης: εχθρούς του σώματός μας και του πνεύματός μας.

Η καταπίεση των ζώων είναι η κύρια ιδεολογία καταστροφής – είναι μια ιδεολογία κατασκευασμένη με σκοπό να καταστρέφει την αισθανόμενη ζωή όπου και αν απαντάται: μια ιδεολογία που ανεβάζει ένα είδος και υποβαθμίζει όλα τα άλλα και έτσι τα κυνηγά ανελέητα είναι εξ ορισμού καταστροφική και ενθαρρύνει την περαιτέρω αλαζονεία και μεγαλομανία και μια αρρωστημένη αίσθηση ανωτερότητας και υπεροχής. Είναι μια ιδεολογία που κάνει τον υιό της καταστροφής πανδημία.

Εμείς όμως θέλουμε μια πανδημία του σεβασμού της ζωής - μια ιδεολογία που θα αποκαθιστά πρώτα και κύρια την αξία της αισθανόμενης ζωής. Το νέο κεφάλαιο θα ανοίξει όταν καταδικαστεί συνολικά και όχι μερικά η ιδεολογία της τρέχουσας δομής ή καλύτερα ο πυρήνας αυτής της ιδεολογίας που είναι η καταπίεση.

Ο κόσμος δεν αλλάζει όσο η ρίζα του κακού παραμένει άθικτη, όσο η εστία της μόλυνσης παραμένει ανοιχτή: όσο δηλαδή μένουμε προσκολλημένοι στις αδιέξοδες, εγκληματικές πρακτικές οι οποίες τελικά σπρώχνουν βίαια στον Καιάδα και εμάς. Η καταπίεση των ζώων είναι η ανοιχτή Φουκουσίμα που ξερνάει ανεξέλεγκτα αλλά και αόρατα ραδιενέργεια και θάνατο σε όλο τον πλανήτη της ζωής. Είναι μια μακάβρια μόλυνση που τυλίγει ανύποπτα την ανθρωπότητα και όσο την αφήνουμε αδιαμφισβήτητη, καταδικαζόμαστε να πλέουμε μέσα στο άδικα χυμένο αίμα των αθώων και στον βούρκο της καταπίεσης.

Ο κόσμος αλλάζει με την έμπρακτη υποστήριξη των αξιών, με την έμπρακτη και σαφή καταδίκη της καταπίεσης των ζώων και της κατάργησης της δουλείας τους. Μια τέτοια κατάργηση δεν είναι ούτε τολμηρή ούτε επαναστατική πράξη - είναι το θεμελιώδες ζήτημα-κλειδί για την επίλυση όλων των άλλων ζητημάτων και ο δρόμος για την πολυπόθητη προοπτική των θετικών αλλαγών. Είναι η αυθόρμητη, φυσική πράξη ως αποτέλεσμα της έμφυτης κλίσης του ανθρώπου αρκεί να πάψουμε να είμαστε θύματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και να αναζητάμε υποτίθεται το καλό μας μέσα από το κακό επί των άλλων, γιατί τότε ουσιαστικά αναιρούμε αυτό το καλό και είναι σαν να αναζητάμε και το δικό μας κακό. Όταν βλάπτονται οι άλλοι (ακόμη κι αν αυτό γίνεται ακούσια ή εν αγνοία μας), τότε πλήττεται ανεπανόρθωτα η βάση από την οποία είμαστε κι εμείς φτιαγμένοι: η αξία της αισθανόμενης ζωής.

Το μητρικό οικοσύστημα και τα αισθανόμενα όντα του δεν παύουν ούτε στιγμή να μας δείχνουν ότι δεν ανέχονται την απαξίωση της ζωής. Και μέσα από την τραγωδία που βιώνουν λόγω της νοσηρής ιδεολογίας που τα καταδιώκει, και παρά την ύπουλη και αποσιωπούμενη γενοκτονία τους, τα δισεκατομμύρια των φωνών τους ενώνονται σε ένα σαφές, τελικό μήνυμα: ο Γόρδιος δεσμός της καταπίεσης πρέπει με αποφασιστικότητα να κοπεί τώρα γιατί η δικαίωση των αξιών είναι το αυτονόητο και το προαπαιτούμενο για έναν νέο κόσμο όπου η βασική αρχή που τον κατευθύνει είναι η δικαιοσύνη. Αυτή την προοπτική μπορούμε άμεσα να την βιώσουμε σταματώντας τώρα μαχαίρι την εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων και υιοθετώντας από εδώ και στο εξής μιαν άλλη φιλοσοφία ζωής: την φιλοσοφία της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism).

Όταν είσαι στη Ρώμη, μην κάνεις ό,τι κάνουν οι Ρωμαίοι

Πριν υιοθετήσεις άκριτα τα ήθη των Ρωμαίων σκέψου ότι αυτοί δεν είναι ούτε το προπύργιο της ηθικής ούτε το πρότυπο αισθανόμενου ανθρώπου. Είναι αυτοί που γυρίζουν από αρένα σε αρένα πανηγυρίζοντας την βαρβαρότητα. Είναι τα άβουλα αυτόματα της καταπίεσης υποβαθμισμένα στο ρόλο του όχλου που άγεται και φέρεται, ως πλήθη που πανηγυρίζουν την καταπίεση της ζωής. Δεν είναι αυτόνομα σκεπτόμενα άτομα παρά κατευθυνόμενοι ιδιώτες και βέβαια δεν είναι το μοντέλο προς μίμηση.

Ούτε και η ρωμαϊκή δομή είναι το πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης. Η Ρώμη είναι η μεγάλη αρένα της καταπίεσης και της κουλτούρας του θανάτου. Ο θεμέλιος λίθος της είναι η καταπίεση. Αυτή την έχτισε και η ρωμαϊκή αυτοκρατορία βασίστηκε σε αυτήν για να δημιουργηθεί και να εδραιωθεί. Άρα τι δουλειά μπορεί να έχει ο άνθρωπος μέσα σε μια τέτοια καταπιεστική δομή;

Η Ρώμη είναι ίσως το πιο συμβολικό παράδειγμα μια δομής που προήλθε ως αποτέλεσμα της ανωμαλίας που εισήγαγε στην ανθρωπότητα η «εξημέρωση» των ζώων. Η συγκεκριμένη πρακτική η οποία κυριολεκτικά σήμαινε υποδούλωση για τα ζώα ήταν η ανωμαλία μέσα στο οικοσύστημα της Γης που τα ανέτρεψε όλα και έθεσε τη βάση για τα συστήματα καταπίεσης.

Η Φύση δημιουργεί πλάσματα ελεύθερα και η ελευθερία είναι ο απαράβατος νόμος του οικοσυστήματος ώστε να υπάρχει όλη αυτή η βιοποικιλότητα ειδών, να ακμάζει και να εξελίσσεται. Πουθενά η Φύση δεν στερεί την ελευθερία κανενός είδους, όμως η «εξημέρωση» έκανε ακριβώς αυτό και μάλιστα όπως φαίνεται όχι για λόγους επιβίωσης (μιας και η ανακάλυψη της γεωργίας που είχε προηγηθεί είχε λύσει το πρόβλημα της πείνας παράγοντας περίσσεια τροφής.)

Η «εξημέρωση», το καθεστώς δηλαδή που πατάει στην καταπίεση των ζώων για να εγκαθιδρύσει την πλήρη καταπίεση της ζωής (συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων), είναι όπως όλα δείχνουν η συνομωσία του κατώτερου είδους ανθρώπου που θέλησε να κυριαρχήσει και να εξουσιάσει τους πάντες. Έτσι σχεδόν άμεσα η καταπίεση πέρασε και στην ανθρώπινη κοινωνία με την κατάλυση της μητριαρχίας και την σταδιακή εδραίωση της πατριαρχίας. Και καθιερώθηκε δια πυρός και σιδήρου το καθεστώς καταπίεσης της αισθανόμενης ζωής ως η μια και μόνη κοινή διάλεκτος επικοινωνίας, η οποία έγινε η Lingua Franca της ανθρωπότητας και έθεσε τη βάση για τα συστήματα καταπίεσης τα οποία με διαφορετικές μορφές εναλλάσσονται από τότε.

Η συμμόρφωση λοιπόν σε μια τέτοια δομή και η ζωή στη Ρώμη είναι μια προβληματική και αδιέξοδη κατάσταση. Η διαβίωση ως Ρωμαίος είναι κυριολεκτικά μια καταδίκη: είσαι καταδικασμένος να ζεις για πάντα μέσα σε μια ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μέσα σε ένα καθεστώς ξένο, που δεν είναι για σένα και δεν υπάρχει για το δικό σου όφελος: ένα ολιγαρχικό καθεστώς που συντρίβει την αξία της ζωής με διάφορα ψευδή προσχήματα (με το ψευδές πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης πρώτιστα της τροφής – και εν συνεχεία και των υπόλοιπων αναγκών - εκμηδενίζεται η ζωή των μη ανθρώπινων ζώων, ενώ με το πρόσχημα του ψευδοχρέους εκμηδενίζεται η ζωή των ανθρώπων).

Η ανατροφή ως Ρωμαίος είναι η καταδίκη του να ζεις με «άρτο και θεάματα», μέσα σε ένα καθεστώς που σκόπιμα συντρίβει τις αξίες και τον αισθανόμενο άνθρωπο προκειμένου να παραδειγματίζει και να δυσεκπαιδεύει στην αρρωστημένη αρχή του: την καταπίεση της αισθανόμενης ζωής. Μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα πλήρους απαξίωσης της ζωής (και συνεπώς της πλήρους αβεβαιότητας), η πιθανότητα να βρεθείς από την κερκίδα στην αρένα είναι απλά θέμα χρόνου. Η ζωή μέσα στην ευφημιστικά αποκαλούμενη Pax Romana (Ρωμαϊκή Ειρήνη) δεν είναι παρά μια ζωή συνεχούς τρόμου όπου σε ανύποπτο χρόνο οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει το «θέαμα» στο Κολοσσαίο.

Όμως το απόλυτα τραγικό, το οποίο η βυθισμένη στην αλαζονεία της Ρώμη αδυνατεί να δει, είναι ότι η ρωμαϊκή κοινωνία είναι μια κοινωνία παρακμής που οσονούπω θα καταρρεύσει και θα κατασπαραχτεί με τον ίδιο τρόπο που κατασπάραζε τους άλλους στην εποχή της δύναμής της. Είναι μια δομή αυτοκαταστροφική η οποία σπέρνοντας τον σπόρο της καταπίεσης είναι καταδικασμένη να τον εισπράξει αφού στην ουσία θρέφει το χέρι που θα την καταλύσει, εκπαιδεύει τον επόμενο καταπιεστή που θα γκρεμίσει την τρέχουσα αυτοκρατορία για να δημιουργήσει μιαν άλλη.

Έτσι μέσα από μια τέτοιου είδους διαδοχή όπου το ένα καταπιεστικό σύστημα καταλύεται από ένα άλλο, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία της αρχαιότητας (αλλάζοντας μορφή) έφτασε να είναι η παγκοσμιοποίηση του σήμερα. Και μέσα σε αυτή την νέα αυτοκρατορία βλέπουμε πλέον ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα – Κολοσσαίο που στην αρένα του διαδραματίζεται μια ασταμάτητα κλιμακούμενη βαρβαρότητα και ύβρις απέναντι στη ζωή: δισεκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα θανατώνονται κάθε χρόνο με το ψέμα της τροφής ενώ την ίδια στιγμή ολόκληρα έθνη κατασπαράζονται προκειμένου να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί το σχέδιο της πλήρους συγκέντρωσης της εξουσίας στα χέρια της κακόβουλης και άνομης συμμορίας που κρύβεται πίσω από την νέα αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης.

Όταν είσαι στη Ρώμη, γίνε vegan

Από την εποχή της «εξημέρωσης» η ανθρωπότητα κυριολεκτικά καταναγκάστηκε να μιλάει την Lingua Franca της καταπίεσης: όλοι σχεδόν πλην των vegan, μιλούν την ίδια γλώσσα όταν πρόκειται για τα ζώα: τα αντιλαμβάνονται ως εκμεταλλεύσιμους και αναλώσιμους πόρους και όχι ως φορείς αισθανόμενης ζωής.

Όμως η καταπίεση των ζώων μας κρατάει στην Ρώμη της βαρβαρότητας. Και αυτή η Ρώμη διαιωνίζεται όταν κάποιος αυτόματα και χωρίς να το σκέφτεται περνά από το ένα γεύμα στο επόμενο το οποίο περιλαμβάνει τα σώματα ή τις εκκρίσεις των μη ανθρώπινων ζώων, επιβραβεύοντας και πανηγυρίζοντας εν αγνοία του την λεηλασία και την καταπίεση της ζωής.

Έτσι η Ρώμη (αλλά και η κάθε Ρώμη που προηγήθηκε ή ακολούθησε μετά από αυτήν) μπορεί να αναπαράγεται μέσα από τον ύπουλο τρόπο του να μεταμφιέζει και να συγκαλύπτει την καταπίεση ως ανάγκη (ταυτίζοντας την πλασματικά με την ανάγκη της τροφής με ζωικά αλλά και όλες τις άλλες ανάγκες) και μέσα από τον «άρτο και θεάματα» να μπορεί να εκμαυλίζει, να αλώνει και τελικά να ελέγχει την συνείδηση.

Όμως ο άρτος και θεάματα με τις ζωές των άλλων, δηλαδή ο εθισμός και ο πανηγυρισμός της καταπίεσης της ζωής, είναι εκτός θέματος από την πραγματική φύση του ανθρώπου. Είναι προσβολή για την πεπτική ανατομία μας που είναι αυτή ενός φυτοφάγου πλάσματος να ζήσουμε όλη μας τη ζωή καταναλώνοντας τον θάνατο και τη μιζέρια της ζωής των άλλων. Είναι κατάντια να ζούμε στην σκοτεινή πλευρά ενός συστήματος που υπηρετεί το άδικο και κάνει κακό σε αθώα, ανυπεράσπιστα πλάσματα. Και το πλέον τραγικό είναι κατάντια για να ένα αισθανόμενο ον όπως ο άνθρωπος να ακυρώνεται και να ζει τη ζωή του με αυτό που του πλασάρει ως τροφή το σύστημα της καταπίεσης (κρέας, γάλα και αυγά και όλα τα άλλα παραπλανητικά αποκαλούμενα ζωικά προϊόντα) γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν προϊόντα που προέρχονται από ζωή. Αυτά τα δήθεν «προϊόντα» είναι το σήμα κατατεθέν αυτού του καταπιεστικού συστήματος και τα εργαλεία της υποδούλωσης και του ανθρώπου.

Βρισκόμαστε πλέον στην συγκυρία-κλειδί των εξελίξεων όπου είναι επιτακτικά ζωτικής σημασίας να καταδικάσουμε το Κολοσσαίο και την αρένα της καταπίεσης και να δικαιώσουμε το είναι μας και την πραγματική φύση του ανθρώπου, αυτό με το οποίο είμαστε κι εμείς φτιαγμένοι: την αισθανόμενη ζωή. Και αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι να καταδικάσουμε το σύστημα που μας μαθαίνει να απαξιώνουμε τη ζωή και να τερματίσουμε μια για πάντα τον κύκλο της αναπαραγωγής του με άλλη μορφή.

Και από την Lingua Franca της καταπίεσης να περάσουμε σε μια νέα κοινή διάλεκτο. Να καθιερώσουμε τη νέα γλώσσα του σεβασμού της ζωής, που δεν άλλη από την Lingua vegan, την γλώσσα που αποκαθιστά τις αξίες και υπερασπίζεται την αξία της ζωής στη πράξη.

Ο Homo Ρωμαίος, αυτός γενικά που είναι αποσυνδεμένος από την αισθανόμενη ζωή και από το γίγνεσθαι του πλανήτη της ζωής και των νόμων του, έχει από καιρό κάνει τον αιμοσταγή κύκλο του (κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει εμφανιστεί καθόλου) και θα έπρεπε ήδη να είναι κλειδωμένος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η πραγματική μας φύση ψάχνει διακαώς τη διέξοδο, να βγει οριστικά και αμετάκλητα στο προσκήνιο. Ας μη κρατάμε άλλο καταπιεσμένο το πραγματικό μας εαυτό: ας απελευθερώσουμε τον Homo vegan από μέσα μας. 

Παγκόσμια ημέρα veganism

Τον Νοέμβριο του 1944, μετά από ζυμώσεις χιλιάδων ετών που ξεκίνησαν από την αρχαιότητα και τον Πυθαγόρα, αποκρυσταλλώθηκε τελικά η φιλοσοφία εκείνη που απελευθερώνει τους ανθρώπους από τα δεσμά της καταπίεσης, της βαρβαρότητας και της παρακμής.

Με αφορμή τα 69 χρόνια από την εμφάνιση των λέξεων Vegan και Veganism στο λεξιλόγιο της ανθρωπότητας παρουσιάζεται ένα άγνωστο μέχρι σήμερα ηχητικό ντοκουμέντο με την φωνή του Donald Watson, εμπνευστή του Vegan κινήματος και ιδρυτή της Vegan Society, από συνέντευξη που είχε δώσει λίγο πριν τον θάνατό του.

Στο σύντομο αυτό απόσπασμα ο Donald Watson μας πάει κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος: στην συγκλονιστική εκείνη στιγμή που αποσαφηνίζεται στην συνείδηση του ανθρώπου η διάκριση του καλού από το κακό. Είναι η πιο μεγάλη και η πιο λυτρωτική στιγμή για κάθε άνθρωπο γιατί μέσα από αυτήν βγαίνει σίγουρος και δυνατός, κατασταλαγμένος και αποφασισμένος για το τι πρέπει να κάνει: για το χρέος του προς την αισθανόμενη ζωή.

Σε μια εποχή όπου «ζούμε το αρνητικό του ονείρου γι αυτό είναι όλα μαύρα» όπως έλεγε ο Ελύτης, σε μια οργουελική συγκυρία όπου έχουν αντιστραφεί τα πάντα και όπου έχει καταντήσει να θεωρείται αυτονόητο το κακό και ακραίο το καλό, ο λακωνικός λόγος του Donald Watson μας επαναφέρει στην αλήθεια και στην πραγματικότητα του πλανήτη της ζωής: δεν ήρθαμε εδώ για να παρεκκλίνουμε στον ξένο ρόλο της καταπίεσης των άλλων αισθανόμενων όντων, δεν βρισκόμαστε εδώ για να γίνουμε ένα ακόμα πιόνι ενός κακόβουλου, τεχνητού συστήματος που καταπιέζει τη ζωή, δεν ήρθαμε εδώ για να αλωθούμε και να μετατραπούμε σε αυτόματο της καταπίεσης που με απάθεια και αδιαφορία μετέχει στην λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων.

Ο ρόλος μας είναι να πορευόμαστε με την ροή του καλού που είναι εντυπωμένη στο οικοσύστημα αλλά και στο ίδιο μας το σώμα. Και άρα ο στόχος είναι να ευθυγραμμιστούμε και πάλι με το πραγματικό γίγνεσθαι αυτού του κόσμου: αυτήν την αέναη ροή ελευθερίας* και αειφορίας η οποία είναι η πεμπτουσία του φυσικού κόσμου και του οικοσυστήματος του πλανήτη της ζωής. Και η μύηση στην φιλοσοφία του Veganism είναι το μόνο βήμα που μπορεί να μας ξεμπλοκάρει και να μας ξαναβάλει για πάντα σε αυτή τη ροή.

……………

* Η ελευθερία είναι απαράβατος νόμος του οικοσυστήματος: πουθενά η φύση δεν φυλακίζει και δεν στερεί την ελευθερία κανενός πλάσματος αφού προ της παρέμβασης του ανθρώπου όλα τα πλάσματα γεννιούνταν και ζούσαν ελεύθερα. Αντίθετα το ανθρώπινο, τεχνητό σύστημα που ξεκίνησε με την «εξημέρωση» των ζώων και φτάνει μέχρι σήμερα είναι σε απόλυτη κόντρα με το οικοσύστημα της Γης και το έχει μπλοκάρει σε βαθμό ολικής κατάρρευσης αφού στο επίκεντρό του έχει την στέρηση της ελευθερίας και την καταπίεση των μη ανθρώπινων ζώων και τελικά και του ανθρώπου.

Η κυρίαρχη διατροφή καταστρέφει κάθε έννοια πολιτισμού

Η διατροφή ως βασική βιολογική ανάγκη του ανθρώπου είναι η δραστηριότητα που κατ’ εξοχήν θα έπρεπε να προάγει τον πολιτισμό αφού υπό κανονικές συνθήκες καθοδηγείται από την ανατομική μας ταυτότητα (αυτήν του φυτοφάγου πλάσματος) η οποία τιμά την αξία της ζωής και τους νόμους του ευρύτερου οικοσυστήματος μέσα στο οποίο υπάρχει και εξελίσσεται αυτή η ζωή.

Ο λόγος που κάθε πλάσμα έχει ανατομική ταυτότητα και τρώει μια συγκεκριμένη διατροφή είναι για να διατηρείται η ισορροπία αυτού του οικοσυστήματος η οποία αν παρατηρηθεί προσεκτικά είναι τελικά αυτή η γενική ροή αειφορίας (η δυνατότητα να συνεχίζονται εσαεί οι ζωτικές διαδικασίες του οικοσυστήματος) και ελευθερίας (όλα τα πλάσματα γεννιούνται και ζουν ελεύθερα μέσα σε αυτό).

Έτσι αν προσπαθούσαμε να δώσουμε έναν πρώτο θεμελιώδη ορισμό του πολιτισμού αυτός δεν είναι άλλος παρά αυτή η σταθερή εναρμόνιση και προσήλωση του κάθε είδους με αυτή την ροή ώστε να διατηρείται η βάση που συντηρεί την ζωή. Αυτή είναι η πρώτη έννοια του πολιτισμού και αυτή τηρείται ενστικτωδώς και απαρέγκλιτα από όλα τα είδη στον πλανήτη πλην του ανθρώπου (και των ζώων που έχουν υποδουλωθεί από τον άνθρωπο και τα οποία υποβάλλονται σε μια διατροφή ξένη προς την πεπτική ανατομία τους).

Δυστυχώς δέκα περίπου χιλιάδες χρόνια πριν η πορεία των πραγμάτων επεφύλασσε μια καταλυτικά δυσάρεστη τροπή για τα ζώα και το οικοσύστημα και τελικά για τον άνθρωπο με την ευφημιστικά αποκαλούμενη «εξημέρωση» των ζώων. Αν προσεγγίζαμε αυτή την εξέλιξη με θρησκευτικούς όρους, θα μπορούσαμε αναλογικά να πούμε ότι το προπατορικό αμάρτημα του είδους μας είναι αυτή ακριβώς η κατάλυση της ελευθερίας των άλλων ειδών η οποία στην πορεία μας κληροδότησε ένα σύστημα καταπίεσης που μας κάνει και τους ίδιους δέσμιους και εγκλωβισμένους σε ένα σύμπλεγμα αντιλήψεων που ακυρώνουν κάθε έννοια πολιτισμού.

Με το να παγιώνεται μια διατροφή απαξίωσης της ζωής των ζώων η οποία με το πέρασμα του χρόνου και την εξέλιξη της τεχνολογίας τυποποιείται σε μαζικό πρότυπο της ανθρωπότητας, αυτό ουσιαστικά προωθεί ένα ολοκληρωτικό σύστημα της καταπίεσης και μια παρέκκλιση που πάει κόντρα στην γενική ροή του οικοσυστήματος.

Ιδιαίτερα στην τρέχουσα συγκυρία η κυρίαρχη επιβεβλημένη διατροφή έχει όσο ποτέ άλλοτε στο επίκεντρο της την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων. Το σύστημα απροκάλυπτα δείχνει την μεροληψία του αλλά και την εμμονή του υπέρ μιας κατευθυνόμενης διατροφής με ζωικά «προϊόντα» και ουσιαστικά μας αποκαλύπτει ότι αυτός είναι ο πυλώνας του και η βάση της ύπαρξής του (στο ιδεολογικό πρώτιστα επίπεδο αλλά και στο οικονομικό). Μόνο στην Ε.Ε. το 50% του προϋπολογισμού της δίνεται γι αυτήν την «παραγωγή». 

Όμως όταν η πραγματική διατροφή του ανθρώπου είναι άλλη και την ίδια στιγμή δαπανάται ο μισός προϋπολογισμός σε μιαν διατροφή ξένη προς το οικοσύστημα και την ανατομία του ανθρώπου, τότε αυτό λέει πολλά για την πραγματικό σχέδιο το οποίο εξυπηρετεί μια τέτοια εκ των άνωθεν επιβεβλημένη διατροφή. Ο στόχος δεν είναι ούτε η δήθεν κάλυψη της ανάγκης της τροφής ούτε η θρέψη και η επιβίωσή μας όπως εξαγγέλλεται αφού πίσω από την διαστρέβλωση και τις παραπλανητικές δηλώσεις κρύβεται το έκτρωμα: μια νοσηρή και δηλητηριώδης ιδεολογία της καταπίεσης και της καταστροφής.

Μέσω της χρήσης και της εκμετάλλευσης τρίτων (των ζώων και του οικοσυστήματος) αυτή η διατροφή στοχεύει στην πλήρη αλλοίωση του ανθρώπου: να τον αλλάξει και να τον διαμορφώσει σε ένα ξένο σώμα και για τον εαυτό του και για το οικοσύστημα που τον δημιούργησε. Μια τέτοια ανώμαλη και κακόβουλη διατροφή στοχεύει τον άνθρωπο στην καρδιά της υπόστασης του, βιολογικής αλλά και συνειδησιακής: προσπαθεί να τον αλώσει και εν συνεχεία να τον μετασχηματίσει σε κάτι που απομακρύνεται πλήρως από την πραγματική έννοια του ανθρώπου.

Με το να εισάγει στο οικοσύστημα «καινά δαιμόνια», πρώτα και κύρια την απαξίωση της ζωής, την καταπίεση και τον καταναγκασμό, καταστρέφει κάθε θετική αξία και γίνεται ένα δόγμα καταστροφής και παρακμής. Στη συνέχεια όπως ένα τσουνάμι αυτή η διατροφή δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της – εξ ου και η ασταμάτητη και γενικευμένη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και η εκμηδένιση της αξίας της ζωής, ανθρώπινης και μη. Και τελικά καταλήγουμε στην αλλοίωση της πραγματικής ταυτότητας του ανθρώπου όπου από ένα δυναμικά θετικό στοιχείο του οικοσυστήματος μετατρέπεται σε πιόνι ενός ανώμαλου συστήματος και σε ένα αυτόματο της καταπίεσης.

Έτσι η τρέχουσα κυρίαρχη διατροφή υπάρχει για να δικαιώνει και να ξεπλένει στα μάτια της ανθρωπότητας το παράνομο σύστημα της καταπίεσης αφού το κάνει να φαίνεται ότι αυτό «παλεύει» για το «καλό» μας: για να μας καλύψει δήθεν την ανάγκη της τροφής και να διασφαλίσει την επιβίωση και την διατροφική ασφάλεια. Και βέβαια μέσα από την διαδικασία αυτή το σημερινό διατροφικό μοντέλο πλασάρεται ουσιαστικά ως δόγμα, αφού περιφέρεται ως μονόδρομος (ως αδιαμφισβήτητο και ως υπεράνω κριτικής με την υποκριτική υστερία της δήθεν εξασφάλισης τροφής) έτσι ώστε η «παραγωγή τροφής» ανεμπόδιστη από ηθικά ζητήματα να εδραιώνει ιδεολογικά και πρακτικά το σύστημα καταπίεσης της αισθανόμενης ζωής μέσα από την άμεση ή έμμεση προώθηση αντιδραστικών αντιλήψεων όπως:

- Τα ζώα είναι τροφή και εμπορεύσιμα αντικείμενα

- Το οικοσύστημα και οι πεπερασμένοι πόροι του είναι αναλώσιμο υλικό για την επίτευξη εφήμερων στόχων

- Η επιβίωση του σήμερα μπορεί να υπονομεύει το μέλλον και η καταστροφή του οικοσυστήματος δεν είναι απλά μια παράπλευρη απώλεια αλλά θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με αυτή την ιδέα της καταστροφής και με το ψευτοδίλημμα: αν δεν καταστρέψουμε θα πεινάσουμε και θα στερηθούμε τις «ευκολίες» του σύγχρονου «πολιτισμού»

- Τροφή είναι η μη τροφή που ξερνάει με νοσηρό αμόκ η «βιομηχανία διατροφής» του συστήματος

- Οι φυσικοί νόμοι (ανατομία, τροφική αλυσίδα κάθε είδους, αειφορία, ελευθερία) δεν επιτρέπεται επ ουδενί να ρυθμίζουν το πεδίο της διατροφής. Ο μόνος που δικαιούται να το ρυθμίζει είναι η δήθεν «ελεύθερη» οικονομία της αγοράς.

- Τέλος, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Το παραπάνω αντιδραστικό ιδεολογικό συνονθύλευμα περνάει στην συλλογική συνείδηση μέσα από την κυρίαρχη διατροφή με ζωικά «προϊόντα» και δεν είναι παρά η χρήσιμη προπαγάνδα που παρέχει ουσιαστικά στο σύστημα την δυνατότητα του ασφυκτικού ελέγχου των ανθρώπων σε κάθε επίπεδο, από το σωματικό μέχρι το συνειδησιακό. Έτσι αποδεικνύεται ότι το τι τρώει και πως τρώει η ανθρωπότητα είναι πολύ σημαντικό για το σύστημα για να το αφήσει σε εμάς τους ίδιους και στην πεπτική ανατομία που μας έδωσε η φύση. Εξ ου και η συνεχής προσπάθεια νομιμοποίησης και εδραίωσης της εκμετάλλευσης των ζώων και του αντίστοιχου διατροφικού δόγματος, το οποίο βάσει των επιδοτήσεων και της στήριξης που λαμβάνει από το σύστημα, ανάγεται στο κυρίαρχο δόγμα και με βάση αυτό χτίζονται και τα υπόλοιπα περιφερειακά, δορυφορικά δόγματα που ουσιαστικά λειτουργούν επικουρικά προς αυτό (όπως τo δόγμα της ψευδο-οικονομίας του συστήματος που στηρίζεται στο παραστατικό χρήμα χωρίς αντίκρισμα (FIAT money) και στις στημένες ψευδο-κρίσεις, το δόγμα της πολιτικής του περί της δήθεν δημοκρατίας του, το δόγμα της ψευδο-επιστήμης του και ούτω καθ’ εξής).

Σήμερα πλέον η κυρίαρχη διατροφή μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες έχει βυθίσει την ανθρωπότητα σε μια νέα εποχή σκοταδισμού και έχει φέρει τον κόσμο στην τρέχουσα, άθλια εικόνα του και ένα βήμα πριν την απόλυτη κατάρρευση και πανωλεθρία. Και αυτό γιατί η  συγκεκριμένη διατροφή δίνει το τεράστιο ΟΚ στο σύστημα να διαπράττει μια γιγαντιαία εκστρατεία καταπίεσης προς κάθε κατεύθυνση (με πρώτο αποδέκτη φυσικά τα ζώα) και έτσι του δίνει την δυνατότητα να υπάρχει. (Αφού ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να υπάρξει μόνο όταν καταπιέζει: αν οι δυνάστες στερηθούν την δυνατότητα να καταπιέσουν, τότε αφοπλίζονται από το μοναδικό τους όπλο απέναντι στους καταπιεζόμενους και χάνουν τα προνόμια τους).

Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το πεδίο της διατροφής είναι αυτό όπου σήμερα δίνεται η κύρια μάχη για την ύπαρξη και την διατήρηση του πολιτισμού. Και αν αναρωτιόμαστε ποιος είναι αυτός που αναθέτει την πιο βασική βιολογική μας ανάγκη σε ένα κακόβουλο σύστημα της καταπίεσης τότε δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στην καθημερινή μας πράξη της τροφής και στο τι περιλαμβάνει το κάθε μας γεύμα. Μέσα από την διατροφή που προόρισε για το είδος μας το γενεσιουργό οικοσύστημα του πλανήτη της ζωής έχουμε την δυνατότητα να ανακτήσουμε και πάλι τον ατομικό και κοινωνικό έλεγχο επί της τροφής μας και μπορούμε να αντισταθούμε στην συνεχιζόμενη υποχώρηση και εξουδετέρωση του πολιτισμού από ένα ανώμαλο σύστημα της καταπίεσης. Αρκεί να ανακαλύψουμε την αλήθεια του σώματός μας και της πραγματικής μας διατροφής η οποία μπορεί να μας οδηγήσει και πάλι να επιβραβεύουμε και να τιμούμε τις αξίες που αποκαθιστούν και διαφυλάττουν τον πολιτισμό.

Γιατί επινοήθηκε ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος

Ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου είναι αναπόσπαστος από την δυστοπία που μας επιβάλεται να ζούμε και που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την καταπίεση της αισθανόμενης ζωής και την κουλτούρα του θανάτου. Είναι ο βασικός μύθος ο οποίος ακυρώνοντας κάθε αξία (την αξία της ζωής, την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αειφορία) κάνει εφικτή την αποσύνδεση η οποία μπορεί να διαιωνίζει και να εντείνει την αχαλίνωτη βαρβαρότητα που επιβάλουμε πρώτιστα στα μη ανθρώπινα ζώα και στην φύση αλλά και στους ανθρώπους. Επιπλέον είναι ο μύθος που ταιριάζει απόλυτα με την φύση του τεχνητού (και στημένου από το κατώτερο κομμάτι του ανθρώπινου είδους) συστήματος της καταπίεσης το οποίο εμφανίστηκε με την «εξημέρωση» των ζώων και έκτοτε κυριαρχεί με διαφορετικές μορφές.

Αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι πιο ξένο και ασύμβατο με την φυσιολογία του ανθρώπινου οργανισμού αλλά και από τους νόμους και την ροή του οικοσυστήματος της Γης αυτό δεν θα ήταν άλλο παρά η τρέχουσα διατροφή η οποία φέρει ως σήμα κατατεθέν της τον «σαρκοφάγο» άνθρωπο. Αυτή η διατροφή η οποία απέχει απόλυτα από αυτό που αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος έχει ένα μοναδικά σημαντικό χαρακτηριστικό για το τρέχον κυρίαρχο σύστημα: είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε μέσα από την προσφορά και ζήτηση για ζωικά προϊόντα να επιβραβεύονται όλα εκείνα τα αρνητικά (αντιλήψεις και πρακτικές οι οποίες αν συνέβαιναν σε ανθρώπους θα τις καταδικάζαμε ως εγκλήματα) και έτσι ουσιαστικά να ξεπλένονται και να «κατοχυρώνονται» και στην ανθρώπινη κοινωνία.

Ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου υπάρχει αποκλειστικά για να συντηρεί την δυσεκπαίδευσή μας μέσα από μια διατροφή που ισοπεδώνει την αλήθεια και την ομορφιά και μας κατακλύζει με το ψέμα και την ασχήμια. Είναι μια διατροφή ειδικά σχεδιασμένη για να μας μπλοκάρει σε κάθε επίπεδο (σωματικό, νοητικό, συναισθηματικό, συνειδησιακό, κοινωνικό) και να μην αφήνει να εκδηλωθεί αυθόρμητα η αλήθεια της ανατομικής μας κατασκευής ως φυτοφάγο πλάσμα αλλά και η αποδεδειγμένη επιστημονικά τάση του ανθρώπου για το καλό, το μη βίαιο και το ειρηνικό η οποία συνοδεύει ένα μη αρπακτικό πλάσμα.

Ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος είναι ο ρόλος τον οποίο σκηνοθετείται ο άνθρωπος να παίξει και στην πορεία να καταντήσει η καρικατούρα του πραγματικού του εαυτού. Είναι ένας ξένος ρόλος ο οποίος μας κλειδώνει σε μια εκδοχή ζωής με κύριο χαρακτηριστικό την απάθεια και την αδιαφορία για την αισθανόμενη ζωή (ανθρώπινη και μη ανθρώπινη). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο τρόπος που τρεφόμαστε να καθορίζει όσο τίποτε άλλο την πορεία αυτού του κόσμου και κατά συνέπεια να δημιουργεί την μορφή και την εκδοχή κόσμου που έχουμε σήμερα. Οπότε γίνεται φανερό ότι με μιαν άλλη διατροφή (αυτήν που έχει προορίσει η φύση για μας) θα είχαμε μια τελείως διαφορετική εικόνα του κόσμου και βέβαια έναν άλλο κοινωνικό τρόπο οργάνωσης, δηλαδή ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό σύστημα. Τέτοια είναι η αόρατη δύναμη της τροφής, είτε προς την κατεύθυνση της απαξίωσης της ζωής, της παρακμής και της καταστροφής, είτε προς την κατεύθυνση του σεβασμού της αξίας της ζωής, της ακμής, και της ευημερίας για όλα τα αισθανόμενα όντα.

Όμως ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου μας κρατά σταθερά προσκολλημένους στο αδιέξοδο μιας συνεχώς εντεινόμενης κρίσης στην οποία προδιαγράφονται μόνο αρνητικές εξελίξεις. Γιατί ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος είναι ο αποκομμένος και ο ελεγχόμενος άνθρωπος, είναι αυτός του οποίου η συμπόνια και η ευαισθητοποίηση βρίσκονται σε σύγχυση (φιλία για κάποια είδη ζώων, καταδίκη για κάποια άλλα) ή έχουν απενεργοποιηθεί. Και στέκεται εκεί σαν μια θλιβερή φιγούρα που παίζει βιολί και διασκεδάζει την ίδια ώρα που με την διατροφή του ως «σαρκοφάγος» γενοκτονεί τα μη ανθρώπινα ζώα αδυνατώντας ουσιαστικά να δει ότι διασκεδάζει και με τη δική του συμφορά η οποία είτε συμβαίνει παράλληλα ή πρόκειται να ακολουθήσει. Είναι ο επιβάτης του Τιτανικού ο οποίος όμως σε πείσμα και σε άρνηση της πραγματικότητας εξακολουθεί άκριτα την ίδια μηχανική ρουτίνα που οδηγεί στο ναυάγιο.

Τελικά ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου μπλοκάροντας την πραγματική μας υπόσταση και ουσία, μας κρατά σε κατάσταση σύγχυσης και λάθους ανάγνωσης της πραγματικότητας. Έτσι εν μέσω ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος ζούμε με την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας. Εν μέσω της αχαλίνωτης προπαγάνδας και του ψέματος ζούμε με την ψευδαίσθηση της αλήθειας. Εν μέσω της γενικευμένης τρομοκρατίας που εξαπολύει η νέα τάξη ζούμε με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Εν μέσω της τοξικής πολιορκίας ζούμε με την ψευδαίσθηση της μη μόλυνσης. Εν μέσω της πλήρους διαφθοράς ζούμε με την ψευδαίσθηση της εντιμότητας και των καλών προθέσεων. Εν μέσω της κατάρρευσης και της κρίσης σε κάθε επίπεδο και πτυχή της ζωής μας ζούμε με την ψευδαίσθηση μιας εφήμερης κρίσης και ότι αύριο όλα πάλι θα είναι όπως πριν. Εν μέσω της αχαλίνωτης βαρβαρότητας ζούμε τελικά με την ψευδαίσθηση του πολιτισμού.

Η ανθρωπότητα είναι πλέον σαν να επιβαίνει σε ένα μαζικό μέσο μεταφοράς (το κυρίαρχο σύστημα) και να μεταφέρεται με αυτό προς ένα συγκεκριμένο προορισμό (αυτόν της καταπίεσης για την αισθανόμενη ζωή). Η διαδρομή που ακολουθείται δεν είναι άλλη παρά ο μεγάλος, απέραντα πλατύς μονόδρομος (μέσα στον οποίο επιχειρείται να εγκλωβιστεί η συντριπτική πλειοψηφία) προς αυτό που ορίζουμε ως κυρίαρχο τρόπο ζωής. Και ουσιαστικά το σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό το κυρίαρχο ρεύμα, αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα και πρακτική, αυτός ο κυρίαρχος τρόπος του να γίνονται τα πράγματα και ο κυρίαρχος τρόπος του να διάγουμε τη ζωή μας με «άνωθεν» συνταγές. Και αυτό το πανίσχυρο κυρίαρχο ρεύμα της φερόμενης ανθρωπότητας, αυτή η ακάθεκτη μαζική ροή είναι η δύναμη που συντηρεί το τρέχον σύστημα μέσα από τις επιβεβλημένες συμπεριφορές και συνήθειες πρώτα και κύρια στην διατροφή και κατόπιν και στις άλλες πτυχές της ζωής μας.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το μαζικό μέσο που μας κατευθύνει, ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου είναι ο οδηγός γι αυτό και βρίσκεται σε προεξέχουσα, περίοπτη, πρώτη θέση. Με το να κατακλυζόμαστε με ζωικά προϊόντα και την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων, αλωνόμαστε στο βασικό επίπεδο της τροφής και αποδεχόμαστε την βασική πλάνη μιας ξένης διατροφής. Μετά από μια τέτοια άλωσή μας στην απόλυτα βασική βιολογική ανάγκη της τροφής είναι πολύ εύκολο να αλωθούμε συνολικά και να αποδεχθούμε και όλα τα άλλα ψέματα του συστήματος και να του επιτρέπουμε να μονοπωλεί τον έλεγχο επί της ζωής μας. Έτσι ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου λειτουργεί ως φραγμός που δυσχεραίνει σημαντικά την αφύπνιση και την θέληση να εγκαταλείψουμε αυτό το μαζικό μέσο για να πορευτούμε προς μιαν άλλη κατεύθυνση.

Με κάποιο τρόπο όμως είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε γιατί ζώντας ως καρικατούρα σαρκοφάγου ουσιαστικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εδραιώνουμε ένα ανώμαλο σύστημα καταπίεσης και καταναγκασμού. Η έξοδος από τον μύθο του «σαρκοφάγου» ανθρώπου προβάλει πλέον ως αυτή η μια και μόνη κίνηση ζωτικής σημασίας που θα ξεκινήσει το ντόμινο της ανατροπής. Και η ώθηση γι αυτή τη λυτρωτική κίνηση είναι η επαφή με την ιδέα της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) η οποία έχει την δύναμη να αφυπνίσει και πάλι μέσα μας όλα όσα ο μύθος έχει υπνώσει και αδρανοποιήσει. Είναι μια απελευθερωτική εμπειρία που μπορεί να ξαναβάλει σε τάξη τα του οίκου μας: πρώτα στο ατομικό επίπεδο του να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό και εν συνεχεία στο ευρύτερο επίπεδο της επανασύνδεσής μας με το οικοσύστημα και με την ροή του μοναδικού μας πλανήτη της ζωής.

Τρώγοντας για ένα δίκαιο κόσμο

Η τροφή έχει πολλές διαστάσεις και πτυχές. Είναι πρόσληψη θρεπτικών συστατικών και θρέψη, είναι γεύση και απόλαυση, είναι ψώνια, προετοιμασία και μαγειρική, και πολλά άλλα. Όμως πέρα από όλα αυτά τα άμεσα αντιληπτά και γνωστά υπάρχει μια βασική διάστασή της η οποία ίσως μένει σκόπιμα στο περιθώριο: η τροφή είναι επικοινωνία.

Η καθημερινή αυτή πράξη είναι η γλώσσα επικοινωνίας μας με το όλον που μας περιβάλλει. Με την τροφή μας είναι σαν να μιλάμε την μητρική μας γλώσσα, αυτήν που μας συνδέει με το μητρικό οικοσύστημα της Γης και είναι ο τρόπος να δείξουμε ότι κατανοούμε και έχουμε αίσθηση του ποια είναι η θέση μας σε αυτό και ποιοι είμαστε.

Με την τροφή τιμούμε την δέσμευσή μας απέναντι στον φυσικό κόσμο και δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας για την τεράστια χάρη και τιμή μας που μας έχει γίνει με το να υπάρχουμε και να ζούμε σε αυτό το μοναδικό και υπέροχης ομορφιάς οικοσύστημα της Γης. Η τροφή είναι η ταυτότητά μας, αυτή που καθορίζει την υπόστασή μας (όπως κάνει και για κάθε άλλο είδος) και είναι ο τρόπος να δείξουμε ότι αφουγκραζόμαστε τον φυσικό κόσμο, τον ακούμε και τον συμμεριζόμαστε, ότι υπάρχουμε γι αυτόν και υπηρετούμε την αειφόρο πορεία του.

Η τροφή είναι η απόλυτη πράξη επιβεβαίωσης της σύνδεσης και της εναρμόνισης μας με το μητρικό οικοσύστημα. Είναι το κριτήριο και το διαπιστευτήριο της ηθικής και νοητικής μας ακεραιότητας μέσα από την δικαίωση της φυτοφάγου ανατομίας μας και έτσι της δικαίωσης της φύσης που μας έδωσε μια τέτοια πεπτική ανατομία και φυσικά την αντίστοιχη συνείδηση.

Όμως όταν τρώμε αντίθετα και ενάντια στην ανατομία μας, τότε είναι σαν να μιλάμε μιαν άλλη γλώσσα ξένη προς τη Φύση. Δεν επικοινωνούμε πλέον μαζί της και δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας λέει η Μητέρα όλων μας.

Η τροφή γίνεται έτσι δείκτης του αν είμαστε πράγματι Γήινοι (παιδιά αυτής της Γης) ή "εξωγήινοι" και υποδουλωμένοι στο ανώμαλο και κακόβουλο τεχνητό σύστημα του καταναγκασμού και της καταπίεσης που κυριαρχει και το οποίο στήθηκε από το κατώτερο εκείνο κομμάτι του ανθρώπινου είδους.

Γιατί η τροφή είναι τελικά το καθεαυτού ηθικό ζήτημα, είναι ζήτημα αξιών: δηλώνει σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε και ποιες αξίες και αντιλήψεις θέλουμε να κυριαρχούν.

Θέλουμε να ζούμε σε μια κουλτούρα της ζωής ή σε μια κουλτούρα του θανάτου;

Θέλουμε να περάσουμε σε μια νέα κουλτούρα που τιμά την ζωή ή να παραμείνουμε στην τρέχουσα η οποία απαξιώνει και εκμηδενίζει την αξία της ζωής (άμεσα και φανερά των μη ανθρώπινων ζώων και έμμεσα και συγκαλυμμένα και των ανθρώπων);
 

Δυστυχώς έχουμε προγραμματιστεί από τη στιγμή που γεννιόμαστε να τρώμε αυτό που μας σερβίρεται ως τροφή από το σύστημα και να εξαπατόμαστε έτσι από έναν Δούρειο ίππο που μας παρασύρει σε επιλογές απαξίωσης και λεηλασίας της ζωής. Αυτό στην συγκυρία μας είναι το εύκολο και το πλήρως διαδεδομένο και το συναντούμε παντού γύρω μας πρώτιστα με την μορφή των ζωικών προϊόντων. Με άλλα λόγια, μας έχουν αφενός κατακλύσει με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων και αφετέρου μας έχουν επιβάλει έναν μονόδρομο που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει όπου τρώμε χωρίς κριτήρια και μάλιστα κάτι που είναι μη τροφή (οτιδήποτε είναι ασύμβατο με την ανατομία μας αλλά και τους νόμους και τους ρυθμούς του οικοσυστήματος).

Από την άλλη όμως μπορούμε να τραφούμε με κριτήρια και να ανακαλύψουμε την πραγματική τροφή.  Μπορούμε να φάμε με βάση τα αντικειμενικά κριτήρια της ανατομίας μας, αυτό που έχει προορίσει για μας το γενεσιουργό οικοσύστημα (φυτική διατροφή) και έτσι να δείξουμε έμπρακτα τις αξίες μας. Στην επιβεβλημένη αδιαφορία, ασέβεια, βία, απαξίωση της ζωής, και αδικία, αντιπαρατάσσουμε το ενδιαφέρον, τον σεβασμό, την ειρήνη, την εκτίμηση και επαλήθευση της αξίας της ζωής και την δικαιοσύνη εκδηλώνοντας έτσι αυτό που πραγματικά ήδη φέρουμε μέσα μας υποσυνείδητα.

Και επειδή η τροφή είναι πάνω απ’ όλα πράξη και ως πράξη με τις θετικές ή αντίστοιχα τις αρνητικές συνέπειές της μπορεί να διαμορφώνει την εικόνα του κόσμου, μας δίνει την δύναμη και την δυνατότητα να αλλάξουμε τη σημερινή κατά γενική ομολογία άσχημη εικόνα αυτού του κόσμου.

Η τροφή είναι η συμπόρευση με την αλήθεια του οικοσυστήματος και την αλήθεια μέσα μας και είναι η πράξη εκείνη που μπορεί να μας ευθυγραμμίσει και πάλι με τη ροή της ελευθερίας που κατευθύνει συνολικά αυτό το οικοσύστημα. Με κάθε μας γεύμα λοιπόν έχουμε την ευκαιρία να επανενταχθούμε και να αποκαταστήσουμε ξανά την ενότητα και την σύνδεση μαζί του.

Αν μέχρι τώρα η διατροφή μας μπλοκάρει αυτές τις διεργασίες καθώς και τις ζωές των άλλων αισθανόμενων όντων αλλά και χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουμε κι εμάς τους ίδιους, είναι καιρός να ξεμπλοκάρουμε. Τρώγοντας για ένα δίκαιο κόσμο είναι ο μόνος τρόπος να απελευθερώσουμε μια για πάντα όλους αυτούς που τώρα καταπιέζουμε και στην διαδικασία αυτή να απελευθερωθούμε κι εμείς.