Τα μικρά παιδιά νοιώθουν έντονα την ενότητα με την αισθανόμενη ζωή

Ο κόσμος των μικρών παιδιών είναι ο ιδανικός κόσμος στον οποίο πανηγυρίζεται η ενότητα με την αισθανόμενη ζωή και η περιεκτική δικαιοσύνη προς όλα τα πλάσματα αφού στα παιδιά δεν υπάρχει ο διχασμός εμείς οι άνθρωποι και αυτά τα ζώα. Δεν υπάρχει καμία αυθαίρετη διάκριση που διαχωρίζει τα ζώα σε φίλους ή τροφή.

Στο πρόσωπο των μικρών παιδιών μιλάει γνήσια και ανεπηρέαστη η φωνή της πεπτικής μας ανατομίας (η οποία όντας φυτοφάγος δεν έχει καμία πρόθεση να προξενήσει κακό στα άλλα ζώα) αλλά και η εσωτερική φωνή της πραγματικής ανθρώπινης φύσης που θέλει έναν κόσμο ειρηνικό, δίκαιο και στον οποίο κανένας αισθανόμενος δεν υποφέρει.

Τα μικρά παιδιά φέρουν έμφυτη την αλήθεια που λεει ότι ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα να φέρεται στην αισθανόμενη ζωή ως δυνάστης και ότι αυτό που έχουμε καθιερώσει ως συμπεριφορά και στάση απέναντι στα ζώα είναι εντελώς ξένο με το πραγματικό είναι μας.

Και στο βίντεο που ακολουθεί ο 3χρονος Luiz Antonio από την Βραζιλία μας υπενθυμίζει για μια ακόμη φορά αυτή την αλήθεια και εκφράζει με τον δικό του τρόπο αυτό που όλα τα παιδιά αισθάνονται:  την δυνατή αίσθηση σύνδεσης, συγγένειας και ενότητας με την αισθανόμενη ζωή.

Ο μικρούλης Luiz που συγκλονίζει και συγκινεί την μητέρα του, συγκλονίζει εξίσου και όλους εμάς με την σοφία της παιδικής ψυχής. Είναι η σοφία με την οποία όλοι μας είμαστε προικισμένοι ως είδος. Είναι η σοφία την οποία φέρουμε έμφυτη μέσα μας από την γέννησή μας και στην οποία θα έπρεπε φυσιολογικά και κανονικά να βασίσουμε τη ζωή μας.

Στο πρόσωπο του Luiz αλλά και κάθε μικρού παιδιού αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν είμαστε Tabula rasa (άγραφος πίνακας) αλλά ότι ερχόμαστε στον κόσμο διαμορφωμένοι: κουβαλάμε μέσα μας την σοφία και τις αξίες του πραγματικού κόσμου της αισθανόμενης ζωής του οποίου είμαστε μέρος και φέρουμε τον προγραμματισμό του συστήματος της ζωής και της σύνδεσης μαζί της.

Όμως δυστυχώς αυτή η αγνή έκφραση της σοφίας στις παρούσες συνθήκες δεν επιτρέπεται να εκδηλωθεί. Εξ ου και το χάσμα προς την αισθανόμενη ζωή που παρατηρείται στους μεγαλύτερους το οποίο είναι  αφύσικο και τεχνητό και επιβάλλεται στον καθένα από εμάς από κούνια (αν δεν έχει τη τύχη να γεννηθεί σε μια οικογένεια με vegan γονείς όπου η ενότητα με την αισθανόμενη ζωή θα γίνει η βάση της διαπαιδαγώγησής του).

Το χάσμα αυτό είναι επιβεβλημένο και δημιουργείται με την εμφύτευση αυθαίρετων και πλασματικών αντιλήψεων που φέρνουν τελικά τους ανθρώπους αντιμέτωπους και εχθρούς με την αισθανόμενη ζωή και συμμάχους και συντασσόμενους με ένα ιεραρχικό σύστημα της καταπίεσης το οποίο καταπιέζει εξ ίσου και τους ίδιους.

Μέσα στο ολοκληρωτικό περιβάλλον αυτού του συστήματος η πραγματική φύση του παιδιού και της φυσιολογίας μας θα μπει εξ αρχής στο στόχαστρο. Το σύστημα της καταπίεσης έχοντας ήδη αλλοιώσει και αφομοιώσει τους μεγαλύτερους, θα βρει σε αυτούς τους καλύτερους και πιο πρόθυμους συνεργάτες. Ο περίγυρος  καραδοκεί και πιέζει (ιδιαίτερα μέσω των γονέων) σε μεταστροφή και «συμμόρφωση» με την αυθαίρετη αντίληψη της καταπίεσης των μη ανθρώπινων ζώων.

Έτσι τα μικρά παιδιά που εισέρχονται στο κυρίαρχο τρέχον σύστημα, από την πρώτη στιγμή θα εκτεθούν στις πρακτικές και στις αυθαίρετες αντιλήψεις αυτού του πλασματικού συστήματος. Θα πιεστούν, μέσα από τις «φιλότιμες» προσπάθειες των μεγαλυτέρων, να αποκοπούν από την ενότητα που νοιώθουν προς την αισθανόμενη ζωή. Χωρίς να είναι σε θέση να καταλάβουν την κυρίαρχη προπαγάνδα, τις σκοπιμότητες, και τους μύθους, τα μικρά παιδιά θα πιεστούν να ξεχάσουν την αλήθεια που νοιώθουν και να συμμορφωθούν με την συνήθεια και την ευκολία που τους επιβάλλεται. Η παιδική φύση καταπιέζεται μέχρι τελικού παραγκωνισμού και η ενότητα με την αισθανόμενη ζωή βίαια εκτοπίζεται και δίνει τη θέση της στο χάσμα.

Και σταδιακά επέρχεται η ενσωμάτωση σε ένα σύστημα όπου όλα έχουν σκόπιμα διαστρεβλωθεί και συγχέονται σε μια νοσηρή ιδεολογία καταπίεσης που μολύνει την συνείδηση. Ο φυσικός εσωτερικός κόσμος υφίσταται διαρκή επίθεση και εξαφανίζεται για να εντυπωθεί μέσα του το ολοκληρωτικό μάτριξ ως μονόδρομος. Ο άνθρωπος αποκόβεται εντελώς από τις ρίζες του για να γίνει το απόλυτο έρμαιο σε αυτό το μάτριξ το οποίο του υποδεικνύει ως συμπεριφορές ότι πιο νοσηρό και ανώμαλο και ξένο προς αυτόν.

Όμως δεν πρέπει και δεν μας αξίζει να γίνεται έτσι. Ο μικρούλης Luiz Antonio μας δείχνει ότι η πλευρά των μεγαλύτερων και των γονέων είναι αυτή που πρέπει να ξεμάθει και να αλλάξει. Αυτοί είναι που θα πρέπει να κατανοήσουν ότι ο κόσμος της καταπίεσης που στηρίζουν (με τις συνήθειες οι οποίες τους έχουν επιβληθεί) είναι μάταιος και αδιέξοδος.

Το διαρκές μήνυμα του Luiz και όλων των μικρών παιδιών είναι ότι οι μεγαλύτεροι οφείλουμε να διδαχθούμε και να εμπνευστούμε από τον θησαυρό που κρύβει μέσα της η παιδική ψυχή και να επανευθυγραμμιστούμε με την έμφυτη σοφία που φέρνει στο προσκήνιο η αγνή παιδική φύση.

Τα παιδιά είναι το θείο δώρο της δικής μας αφύπνισης και επίγνωσης. Ας ανοίξουμε λοιπόν την καρδιά μας και την συνείδησή μας και ας καλωσορίσουμε το υψηλό και το ιδανικό που μας προσφέρουν. Ας σεβαστούμε την αγνότητα και την σαφήνεια του μηνύματός τους και ας μη τους μεταδώσουμε την δική μας σύγχυση και πλάνη.

Και ας μη τα προδώσουμε, προσπαθώντας να υποκαταστήσουμε τον θησαυρό που φέρουν μέσα τους με τα σκουπίδια που μας εμφύτευσε στο μυαλό το απάνθρωπο σύστημα της καταπίεσης (ότι πιο ποταπό, άθλιο και αντιδραστικό εμφανίστηκε ποτέ σ’ αυτόν τον πλανήτη). Αν το κάνουμε αυτό, προδίδουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και το παιδί μέσα μας και ακυρώνουμε αντί να δικαιώνουμε τον αισθανόμενο άνθρωπο.

Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός

Η εικόνα είναι παντού γύρω όπου και να πέσει το βλέμμα. Είναι στις βιτρίνες και στις προθήκες των μαγαζιών, στα γεύματα και στα ρούχα των περαστικών, στα διαφημιστικά που μας μοιράζουν στη πόρτα μας, στις οθόνες που μας κοιτούν από κάθε κατεύθυνση.

Δεν γίνεται να την αποφύγεις αφού έχει ενσωματωθεί και έχει γίνει ένα με την εικόνα του θαυμαστού, νέου κόσμου που υποχρεωνόμαστε να ζούμε. Εισβάλλει κάθε στιγμή υποσυνείδητα στο μυαλό και το κατακλύζει ανελέητα, επαναλαμβάνοντας συνεχώς το παγερό, στερεότυπο μήνυμά της: «Η καταπίεση των ζώων είναι φυσική, θεμιτή και καλή!», προσπαθώντας έτσι να σβήσει και το τελευταίο ίχνος υγιούς αντίδρασης στα μακάβρια «προϊόντα» ενός εγκλήματος, το οποίο, όντας αδιαμφισβήτητο, διαπράττεται σε ολοένα μεγαλύτερη έκταση.

Είναι ένας συνεχής, εντατικός προγραμματισμός του μυαλού για δεκαετίες τώρα, μέσα από την «αναβάθμιση» του κόσμου μας σε ένα νέο look, το οποίο θέλει το «ζωντανό» παράδειγμα της εκμετάλλευσης των ζώων να βρίσκεται παντού σε σημείο κορεσμού, για να συνηθίσουμε και να εθιστούμε, για να μην δίνουμε σημασία στην αδικία προς τα μη ανθρώπινα ζώα και να μην αναρωτηθούμε γιατί να συμβαίνει.

Η αποδόμηση της ζωής και του ζωντανού σώματος των ζώων σε αγνώριστα κομμάτια στοχεύει κατευθείαν την συνείδηση η οποία πρέπει και αυτή να κατακερματιστεί κατά τον ίδιο τρόπο ώστε να χάσει την ηθική συνοχή και την ακεραιότητα που θα της επέτρεπε να κάνει την σύνδεση και τελικά να επιλέξει την ζωή.

Όλη αυτή η επιβεβλημένη κατήχηση που σαν οδοστρωτήρας ισοπεδώνει κάθε υγιές κύτταρο ευαισθησίας, θέλει και πετυχαίνει τις περισσότερες φορές να μας εντάξει στην πλευρά της απάθειας μπροστά στα τεκταινόμενα, συσκοτίζοντας και αποσιωπώντας κάθε άλλη εναλλακτική επιλογή εκτός από αυτή του άκριτου αποδέκτη της καταπίεσης.

Εάν όμως έστω και για μια στιγμή παραμερίσουμε την επιφάνεια αυτής της κυρίαρχης πραγματικότητας και διαπεράσουμε στα ενδότερά της τότε θα δούμε και θα αναγνωρίσουμε αμέσως το άδικο που εκτυλίσσεται κάθε μέρα μπροστά μας.

Θα δούμε την ψυχρή και άσκοπη σπατάλη της ζωής για να φτιαχτούν από την λεηλασία της «προϊόντα» και αντικείμενα άνευ αξίας και χρησιμότητας για μας. Θα δούμε ακόμα τον δόλο να πειστούμε ότι τα «προϊόντα» αυτά μας είναι χρήσιμα καθώς και τον πολύ μεγαλύτερο δόλο να πειστούμε ότι για την κάλυψη των αναγκών μας θα πρέπει καταρρακώνονται οι αξίες (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα). Και ως φυσική πλέον συνέχεια, θα δούμε και όλες τις υπόλοιπες δολιότητες που θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό το σώμα που διαμελίστηκε είναι η τροφή μας, η ένδυσή μας, τα καλλυντικά μας και γενικά τα «προϊόντα» μας έτσι ώστε να επιβραβεύουμε και να κρατάμε όρθιο το σύστημα της καταπίεσης.

Ξαφνικά όλος αυτός ο κόσμος που σε περιβάλλει δεν είναι ο κόσμος σου!

Η εικόνα του έχει απομυθοποιηθεί και σωριαστεί και στη θέση της προβάλλει ο πραγματικός και μοναδικός κόσμος του πλανήτη της ζωής. Και μαζί του προβάλλει η αλήθεια ότι όλο αυτό το κακό προς τα ζώα σχετίζεται με τον πυρήνα του προβλήματος: αυτό δηλαδή που συστηματικά επιβάλλεται στα μη ανθρώπινα ζώα όχι μόνο δεν έχει να κάνει με κάλυψη αναγκών όπως παραπλανητικά διατυμπανίζεται, αλλά είναι η ίδια η δυσεκπαίδευση και η ενστάλαξη της καταπίεσης στις συνειδήσεις.

Και τότε μια άλλη κατανόηση και ερμηνεία των πραγμάτων έρχεται στο προσκήνιο η οποία μας λεει ότι οι λύσεις υπάρχουν όταν δούμε τα πράγματα υπό το πρίσμα της δικαιοσύνης και ότι κανένας σκοπός δεν δίνει το ελεύθερο για ανήθικες, άδικες πράξεις που επειδή γίνονται τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια, θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες, «φυσιολογικές» και εκτός κριτικής.

Η κατάληψη του μυαλού σπάει, η σκέψη απελευθερώνεται και η κόκκινη γραμμή στη συνείδηση μόλις έχει τραβηχτεί. Είναι η στιγμή του: «Αρκετά! Δεν πάει άλλο!» γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει αποσυνδεμένος από την αισθανόμενη ζωή της οποίας είναι και ο ίδιος μέρος.

Αρχίζουμε ήδη να βιώνουμε την συγκλονιστική εμπειρία της σύνδεσης των αισθανόμενων, αυτή την μοναδική αίσθηση της ενότητας με την αισθανόμενη ζωή, του να είμαστε και να νοιώθουμε ένα μαζί της. Και η απελευθερωτική δύναμη της επανασύνδεσης βγάζει πηγαία από μέσα μας την επιθυμία να ζήσουμε χωρίς να συμμετέχουμε στην εκμετάλλευση των ζώων: να σιγουρευτούμε δηλαδή ότι κανένα ζώο δεν θα χρησιμοποιείται, δεν θα υποφέρει και δεν θα θανατωθεί από εδώ και πέρα για να καλυφθεί η οποιαδήποτε ανάγκη μας.

Η αυθόρμητη συνάντησή μας με την ιδέα της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) προς όλα τα αισθανόμενα όντα, η οποία υπήρχε μέσα μας σε κατάσταση χειμερίας νάρκης περιμένοντας την ευκαιρία να εκδηλωθεί, έχει επιτευχθεί. Και μαζί της επιτυγχάνεται η δικαίωση της φυτοφάγου φυσιολογίας του σώματός μας η οποία βρίσκει επιτέλους το ταίρι της: την αντίστοιχη συνείδηση και σκέψη.

Ο τρόπος ζωής αλλάζει και ζούμε την «ουτοπία»: αυτό που μέχρι πρόσφατα φαινόταν αδιανόητο και ακατόρθωτο. Και ερχόμαστε τελικά και ανεπίστροφα εκεί που πάντα ανήκαμε και εκεί που μας αξίζει: στον κόσμο της αισθανόμενης ζωής με σταθερό και μοναδικό σκοπό να τιμούμε και να επιβεβαιώνουμε την αξία της.