Μαθήτρια της 3ης δημοτικού συγκλονίζει με τη στάση της. Με ένα
σύντομο μήνυμα προς την δασκάλα της καταρρίπτει το μύθο που στηρίζει τους
ζωολογικούς κήπους και τον δήθεν «εκπαιδευτικό» τους ρόλο:
«Δεν θα έρθω στην επίσκεψη του σχολείου στο
ζωολογικό κήπο. Αντί γι αυτό θα παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ για τους
μπαμπουίνους.».
Μέσα σε λίγες γραμμές και με τον αφοπλιστικό τρόπο ενός παιδιού που μας
αφήνει άναυδους η Mia, η 9χρονη μαθήτρια από τις ΗΠΑ συμπυκνώνει την αλήθεια για μια
ακόμα περίπτωση καταπίεσης των ζώων (αυτήν των ζωολογικών κήπων και των
ενυδρείων) την οποία οι μεγάλοι είτε δεν βλέπουν είτε αρνούνται να δουν:
«Τα ζώα είναι κλεισμένα σε κελιά και λαχταρούν την
ελευθερία τους. Το σώμα τους και το μυαλό τους αλλάζουν – περπατούν πέρα δώθε,
αιχμάλωτα μακριά από τον φυσικό τους χώρο και με στρες μπροστά στα μάτια
αγνώστων. Τα μωρά ζώα είναι στη πόρτα των κήπων για να φέρνουν όλα τα λεφτά,
ενώ τα γερασμένα και αδύναμα ζώα στέλνονται σε τσίρκο ή στη σφαγή. Μερικές
φορές ζουν σε υπερσυνωστισμένους χώρους και όταν δραπετεύουν μπαίνουν σε
κίνδυνο. Τέλος, τα ζώα βαριόνται, είναι λυπημένα και μελαγχολικά.»
Η μικρή μαθήτρια με τη πράξη της έρχεται να μας θυμίσει το
σημαντικότερο πράγμα που αυτή η κοινωνία δείχνει απογοητευτικά να έχει ξεχάσει:
έχουμε να κάνουμε με ζωές και με αισθανόμενα όντα και ο μόνος τρόπος
αντιμετώπισής τους είναι ο σεβασμός της αξίας της ζωής τους και της ελευθερίας
τους.
Και επαληθεύει ότι δεν μπορούμε να ξεγελάσουμε ένα παιδί όταν του
επιτρέψουμε να μεγαλώνει ανεπηρέαστο από την κουλτούρα του θανάτου στην οποία
είμαστε βυθισμένοι.
Η διαισθητική ικανότητα των παιδιού για ηθικές επιλογές είναι δεδομένη και
αναμφισβήτητη αρκεί φυσικά να μην παραποιηθεί από τον παραμορφωτικό φακό της
τρέχουσας κουλτούρας ο οποίος περιφρονητικά απεικονίζει τα μη ανθρώπινα ζώα ως
υποδεέστερα και άνευ αξίας όντα.
Δυστυχώς όμως αυτή η έμφυτη και ενστικτώδης αίσθηση και προσήλωση στο
δίκαιο, αυτή η εκπληκτική ικανότητα του παιδιού που είναι συνυφασμένη με την
αθωότητά του, στην σημερινή πραγματικότητα βρίσκεται υπό συνεχή απειλή. Από την
πρώτη κιόλας στιγμή επιχειρείται, κατ’ αναλογία με τα κελιά των φυλακών που
λέγονται ενυδρεία και ζωολογικοί κήποι, να φυλακιστεί και το μυαλό του παιδιού στο
νοητικό κελί μιας απαξιωτικής αντίληψης για τα ζώα. Είναι η παρέκκλιση
σε έναν ξένο ρόλο.
Θλιβερές φιγούρες - πρωτεργάτες σε αυτή την επιχείρηση συμμόρφωσης και
ευθυγράμμισης των παιδιών στην αθλιότητα και στην ανωμαλία της κουλτούρας του
θανάτου, είναι οι ίδιοι οι γονείς τους. Εκπαιδευμένοι και αυτοί με μια ανάλογη
διαδικασία στην αποδοχή των πιο αναχρονιστικών και απαξιωτικών αντιλήψεων για
τα ζώα, θα αναλάβουν εργολαβικά ως πράκτορες του συστήματος της καταπίεσης να
αναπαράξουν όλο το παραμύθι και όλη την σκευωρία ενάντια στα ζώα.
Θα επιτεθούν ευθέως στην διατροφική
ανατομία των παιδιών τους «μαθαίνοντάς» τα με το ζόρι «να τρώνε
κρέας» και «να πίνουν
γάλα», (σχεδόν ποτέ το μητρικό γάλα από το στήθος της μητέρας τους αλλά
συνεχώς, για όλη τους τη ζωή το κλεμμένο και στερημένο γάλα από μωρά ζώα τα
οποία με φούρια θα μετατραπούν σε «κρέας του γάλακτος»).
Θα επιτεθούν εξίσου και στην νοητική ακεραιότητα των παιδιών τους
«μαθαίνοντάς» τα να κατηγοριοποιούν τα ζώα στις αυθαίρετες χρήσεις «τροφή, ένδυση,
κατοικίδια, πειραματόζωα, κλπ».
Θα επιτεθούν επίσης ευθέως στην συναισθηματική τους ακεραιότητα αποσυνδέοντας
τα από την κουλτούρα σεβασμού της ζωής και εισάγοντάς τα δια της βίας στην
περιρρέουσα κουλτούρα του θανάτου.
Το πλέον τραγικό όμως, θα μολύνουν την αθωότητα των παιδιών τους και θα
παραβιάσουν την θέλησή τους, κάνοντας τα συνεργούς στο έγκλημα της καταπίεσης
άλλων αισθανόμενων όντων, μόνο και μόνο για να δικαιώσουν τις αυθαίρετες απόψεις
ενός άνομου συστήματος, αγνοώντας δογματικά την αλήθεια που μεταφέρει η
ενστικτώδης αντίδραση των παιδιών τους.
Και τώρα περίτρανα βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας τέτοιας ανατροφής: ένας
τύπος άνθρωπου – αυτόματο της
καταπίεσης - που μεγαλώνει ως γενίτσαρος απέναντι στην αισθανόμενη ζωή (της
οποίας είναι κι αυτός ο ίδιος μέρος) μέσα στον γενικότερο φόντο ενός κόσμου
στον οποίο το μόνο που ευημερεί είναι η καταπίεση (αδιάκριτα και προς τους
ανθρώπους και προς ζώα).
Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος - αυτόματο της καταπίεσης αδυνατεί να αντιληφθεί το
κακό που διαπράττει και συνεχίζει απτόητος. Αδυνατεί να κάνει τη σύνδεση του
πως τα 55 δισεκατομμύρια ζώα τα οποία υποφέρουν
και στενάζουν χωρίς λόγο κάθε χρόνο (με το πρόσχημα
δήθεν της κάλυψης της ανάγκης της τροφής) καταλήγουν στο να υποφέρει και να
στενάζει με ανάλογο τρόπο και η πλειοψηφία των ανθρώπων, και επίσης και ο ίδιος
και τα παιδιά του (ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται και απορεί γιατί να του συμβαίνει
αυτό και γιατί ο κόσμος να έχει κατρακυλήσει σε τέτοια παρακμή και κρίση).
Επομένως το μήνυμα της μικρής μαθήτριας έχει κάτι πολύ ευρύτερο να μας πει πέρα
από την καταδίκη των ζωολογικών κήπων. Θέτει
ένα ζήτημα καταλυτικής σημασίας: την εμμονή μας στο να ενσταλάζουμε ένα
χρεοκοπημένο και αδιέξοδο μοντέλο σκέψης και ηθικής στα παιδιά και μας λέει
αρκετά, τέλος.
Και επίσης μας δίνει ένα δείγμα του πως θα άλλαζε ο κόσμος αν όλοι τον
βλέπαμε μέσα από την καθαρή ματιά αυτού του παιδιού.
Γιατί τα παιδιά, όντας ακόμα συνδεμένα με τον πραγματικό κόσμο της
αισθανόμενης ζωής, είναι οι φορείς της αλήθειάς του που μπορεί να απελευθερώσει
τους μεγαλύτερους (οι οποίοι έχουν στην πλειοψηφία τους αποσυνδεθεί από το
γενεσιουργό οικοσύστημα του πλανήτη της ζωής και έχουν εγκλωβιστεί και
αφομοιωθεί από ένα κυρίαρχο ρεύμα και μοντέλο της καταπίεσης).
Αντί λοιπόν να «μάθουμε» τα παιδιά, μήπως το μόνο που χρειάζεται είναι επειγόντως
να ξεμάθουμε εμείς οι μεγάλοι, γονείς και δάσκαλοι και να ξαναδούμε τα πράγματα
και τον κόσμο μέσα από την λυτρωτική ματιά του παιδιού;
