16 February 2015

Ντοκιμαντέρ Cowspiracy: το μυστικό της Αειφορίας



Cowspiracy: The Sustainability Secret

 Κατεβάστε τους ελληνικούς υπότιτλους εδώ:


Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ παίζει με τη λέξη συνωμοσία και αγελάδα και επιχειρεί να αποκαλύψει τη συνωμοσία της σιωπής για τον κολοσσιαίο αντίκτυπο που έχει μια ματαιότητα παγκόσμιας εμβέλειας: η εκτροφή ζώων – μια δραστηριότητα απόλυτα άχρηστη και καταστροφική αφού είναι ασύμβατη και με την πεπτική ανατομία του ανθρώπου αλλά και με τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας.

Γιατί οι κορυφαίες περιβαλλοντικές οργανώσεις δεν αναγνωρίζουν ότι η κατανάλωση των ζώων είναι η μεγαλύτερη αιτία της οικολογικής καταστροφής; Γιατί υπάρχει αυτός ο ελέφαντας στο δωμάτιο όταν υπάρχουν αυξανόμενα και όλο και περισσότερα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι βιομηχανική κτηνοτροφία είναι η κορυφαία περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλείται από τον άνθρωπο; Από τη ρύπανση των υδάτων και την εξάντληση των φυσικών πόρων μέχρι τη καταστροφή των οικοτόπων και των τροπικών δασών, τις νεκρές ζώνες στους ωκεανούς μας, τις εκπομπές αερίων, η κατανάλωση των ζώων και τα ζωικά προϊόντα είναι η μεγαλύτερη αιτία. Γιατί, λοιπόν, αυτή η εκκωφαντική σιωπή από την πλευρά των λεγόμενων περιβαλλοντικών ομάδων;


Αυτό το ερώτημα βασανίζει τον Kip Andersen (το κύριο πρωταγωνιστή στην ταινία και συν-σκηνοθέτη, μαζί με τον Keegan Kuhn), καθώς συναντιέται ή τον αποφεύγουν οι μεγάλες περιβαλλοντικές ομάδες, όπως η Sierra Club, η Greenpeace και το Δίκτυο Δράσης για τα Τροπικά Δάση, για να αναφέρουμε μερικές. Ως ενθουσιώδης εραστής της φύσης από την παιδική ηλικία, ο Andersen παρακινημένος και από το ντοκιμαντέρ του Αλ Γκορ «Μια Ενοχλητική Αλήθεια», είχε ήδη ξεκινήσει να κάνει τις αλλαγές εκείνες στην προσωπική του ζωή που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την επιδεινούμενη οικολογική κατάσταση του πλανήτη. Μόλις όμως εμβάθυνε στο θέμα, ο Άντερσεν έπρεπε να αντιμετωπίσει τη δική άβολη αλήθεια του, αυτό που τόσο λίγοι οικολόγοι φαίνεται να είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι: τα συντομότερα ντους και οι λάμπες οικονομίας που έβαλε στη ζωή του ήταν ήσσονος σημασίας σε σύγκριση με τα καθαρά αποτελέσματα και τις σαρωτικές θετικές αλλαγές που θα αποκόμιζε ο πλανήτης μας από την αποφυγή της κατανάλωσης των ζώων. Έτσι άρχισε μια προσπάθεια να κατανοήσει την σχεδόν ομοιόμορφη κουλτούρα των παρωπίδων που φορούν τόσες πολλές λεγόμενες περιβαλλοντικές οργανώσεις.

 Κλιπ από το ντοκιμαντέρ που συγκρίνει την κατανάλωση τροφής 
ανθρώπων και εκτρεφόμενων ζώων

Συμβολικό αυτών των σκόπιμων παρωπίδων αλλά και της συνωμοσίας σιωπής είναι η πρώτη σκηνή του ντοκιμαντέρ όταν ο Αναπληρωτής Διευθυντής του Sierra Club λέει για τον αντίκτυπο της κτηνοτροφίας: «Αυτό είναι η εκτίμησή σας. Δεν είναι η δική μας εκτίμηση.» Αυτή η σκηνή συμπυκνώνει την άλωση του περιβαλλοντικού κινήματος καθώς βλέπουμε την προφανή άρνηση των γεγονότων και της αλήθειας και το να προτιμούν να βάζουν το κεφάλι στην άμμο και να κάνουν πως δεν βλέπουν.

Το Cowspiracy δείχνει σε όλο της το τραγικό μεγαλείο αυτή τη κουλτούρα της άρνησης που είναι τόσο διάχυτη και το πώς λειτουργούν αυτές οι μεγάλες οργανώσεις και τι επιλέγουν να αγνοούν. Επίσης με πολύ αποτελεσματικά γραφικά σε όλη τη διάρκεια του δίνει στο κοινό να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος και έτσι να προχωρήσει στις πραγματικά θετικές, τολμηρές δράσεις υπέρ του πλανήτη.

Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται πολύ αξιόλογοι υποστηρικτές του veganism, όπως ο Δρ Ρίτσαρντ Oppenlander, ο Δημοσθένης Μαράτος, ο Δρ Will Tuttle και ο David Simon (όπως και ο γνωστός πρώην κτηνοτρόφος Howard Lyman) και παρουσιάζουν με ουσιαστικό και σαφή τρόπο τα αναμφισβήτητα καταδικαστικά γεγονότα για την βιομηχανική κτηνοτροφία που οι οργανώσεις αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν.










06 February 2015

Περί τσικνοπέμπτης: Ας γιορτάσουμε το σεβασμό της ζωής - όχι τη βαρβαρότητα




Τα τελευταία χρόνια τείνει να καθιερωθεί ο «εορτασμός» της τσικνοπέμπτης στα σχολεία. Οι μαθητές, παρασυρόμενοι από τη πλάνη που ορίζει τα ζώα ως «τροφή», ζητούν να μεταφέρουν τον πανηγυρισμό της καταπίεσης των άλλων αισθανόμενων όντων στο σχολείο. Όμως τα ζώα δεν είναι τροφή επειδή έτσι αποφάσισε ένα σύστημα που αντικειμενοποιεί και εμπορευματοποιεί τη ζωή. Επιπλέον, το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας βλέπει τα ζώα ως «τροφή» δεν σημαίνει ότι αυτό είναι το σωστό ή το πρότυπο.

Από την αρχαιότητα έχει επισημανθεί ότι η τροφή σχετίζεται όσο τίποτε άλλο με τον σεβασμό της αξίας της ζωής και ότι η διατροφή είναι πρώτα και κύρια θέμα φιλοσοφικό και ηθικό: στη πράξη της τροφής αποτυπώνονται οι αξίες μας και η προσήλωση μας σε αυτές.

Το σχολείο, ως ο θεσμός εκείνος όπου πρώτα και πάνω από όλα συντελείται η καλλιέργεια του ανθρώπου, είναι το προπύργιο των αξιών και έχει τον υψηλό ρόλο να τις αναδείξει και να τις αποκαταστήσει, να τις εμφυσήσει στη νέα γενιά και να εμπνεύσει το νέο ήθος. Επομένως δεν μπορεί να συναινεί στη πλάνη των ζώων ως «τροφή» η οποία είναι φορέας των πιο αντιδραστικών αντιλήψεων και πρακτικών όπως: ολοκληρωτισμός, τυραννία, καταπίεση, βία, εκμηδένιση της αξίας της ζωής. Ούτε μπορεί να επιδοκιμάζει όλο αυτό το απέραντο κακό το οποίο δεν έχει απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης: δεν ταιριάζει με την φυτοφάγο ανατομία του ανθρώπου αλλά και με την επιστημονικά αποδεδειγμένη τάση του για το καλό. 


Αντίθετα οφείλει να τερματίσει την δυσεκπαίδευση από μια πλάνη η οποία συγκαλλυμένη ως «τροφή» μας ύπουλα μας αλώνει ηθικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά σε σημείο που να ακυρώνει τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας. Επιπλέον μας εξοικειώνει με την αδικία προς τα ζώα και τελικά και με την δική μας καταπίεση: η στέρηση κάθε δικαιώματος που επιβάλλεται στα ζώα με διάφορα ψευδή προσχήματα («τροφή», «ένδυση», κ.α.) μεταφέρεται και στις ανθρώπινες κοινωνίες με άλλα ψευδή προσχήματα («κρίση», «χρέος», «τρομοκρατία», κ.α.). Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ είπε: «Η αδικία κάπου είναι απειλή για το δίκιο παντού» και αυτή η ρήση εύστοχα συνοψίζει το πως ουσιαστικά υπονομεύουμε και ακυρώνουμε τα δικαιώματά μας όταν τα στερούμε από τους άλλους.

Η νέα γενιά, το αύριο και το μέλλον του κόσμου, δεν μπορεί να χτίσει αυτό το μέλλον σε πλάνες. Κι εδώ υπεισέρχεται ο καταλυτικός ρόλος της παιδείας και του παιδαγωγού στο να φωτίσουν την οδό των αξιών και των επιλογών εκείνων που ταιριάζουν σε ένα πολιτισμένο, ηθικά εξελιγμένο και πραγματικά ανώτερο όν όπως είναι ο άνθρωπος. Τερματίζοντας την τελευταία διάκριση (speciesism) και τη τελευταία δουλεία στη Γη, αυτή των ζώων, ανοίγουμε το δρόμο προς το επόμενο, το θετικό κεφάλαιο της ανθρώπινης εξέλιξης και περνάμε σε μια εποχή ειρήνευσης και επανασύνδεσης με το μητρικό οικοσύστημα.

Το μάθημα του σεβασμού της ζωής και των αξιών ξεκινάει από την τροφή μας. Με την επιλογή της ειρηνικής διατροφής ο άνθρωπος απελευθερώνεται από το βάρος μιας ζωής που έχει ως υποχρεωτική της συνοδεία το δράμα άλλων αισθανόμενων πλασμάτων. Και φτάνει στην επίγνωση ότι είμαστε προορισμένοι να υπάρξουμε στο οικοσύστημα του πλανήτη της ζωής μόνο ως ενσάρκωση του υψηλού,  του  συμπονετικού,  του  αλτρουιστικού  και  του αλληλέγγυου.