24 November 2011

Αντισταθείτε στο «... λίγες κοτούλες και μια κατσίκα»

Οι πραγματικές συνέπειες του ψευδοχρέους και της ψευδοκρίσης στρέφουν πολλούς στη λύση του χωριού και της αυτόνομης διαβίωσης, όσο αυτή είναι ακόμα εφικτή και αποδεκτή από το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ).

Η αποσύνδεση από το σύστημα, μέσω της αυτάρκους επιβίωσης, είναι σε αυτή τη φάση μια πολύ ελπιδοφόρα μορφή μόνιμης αντίδρασης, η οποία σε συνδυασμό με άλλες θετικές ιδέες και μορφές μόνιμης αντίδρασης (όπως ο veganism, η αχρήματη ή με τοπικό νόμισμα οικονομία, κλπ) μπορούν να διαμορφώσουν το εναλλακτικό και δίκαιο πρότυπο προς το οποίο θα εμπνευστεί να στραφεί η κοινωνία.
Εικόνα από το καταφύγιο ζώων φάρμας Leilani Farm Sanctuary

Όμως όλη αυτή η θετική δυναμική εξανεμίζεται όταν συνδυάζεται με το κλισέ «θα έχω λίγες κοτούλες και μια κατσίκα».

Η κατοχή ζώων, η οποία έχει κακώς συνδεθεί με επιβίωση και αυτάρκεια δεν είναι τίποτε απ΄ τα δύο, παρά μετακύλιση της καταπίεσης σε άλλους. Είναι το κατάλοιπο 10 χιλιάδων χρόνων αδικίας ενάντια στα μη ανθρώπινα ζώα και το πρότυπο του ανθρώπου-δυνάστη, το οποίο οι συνθήκες είναι υπερώριμες να υπερβούμε. (Ήδη από την εποχή της επινόησης της γεωργίας η γη εξασφάλισε στον άνθρωπο περίσσεια τροφής, η οποία έκανε εξαρχής περιττή την πρακτική της «εξημέρωσης» των ζώων που ακολούθησε.)

Η κρίση που βιώνουμε δεν θα πρέπει να ακολουθήσει το διχαστικό και ανθρωποκεντρικό μοτίβο όλων των προηγούμενων και να χτυπήσει για ακόμη μια φορά αδιάκριτα και τυφλά αυτούς που δεν φταίνε. Αυτούς που χωρίς να το θέλουν μπλέχτηκαν σε ένα φαύλο κύκλο άδικου και αδικαιολόγητου μαρτυρίου, από τον οποίον δεν θα μπορέσουν ποτέ να βγουν από μόνοι τους αν δεν μεσολαβήσουμε εμείς οι οποίοι τους φέραμε σε αυτήν την δεινή θέση.

Τώρα στα δύσκολα είναι η ιδανική στιγμή να τους δείξουμε ότι είμαστε μαζί τους και όχι ενάντιά τους, και ότι πραγματικά έχουμε απελευθερωθεί από τα λάθη του παρελθόντος και ειδικότερα από το μέγιστο εξ αυτών: την καταπίεση των αισθανόμενων άλλων.

Η κρίση αυτή μπορεί και πρέπει να γίνει η αφορμή απολογισμού και αυτογνωσίας η οποία θα μας επανασυνδέσει με τον σεβασμό της ζωής και είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για το συνολικό ξεκαθάρισμα και την συνολική αφύπνιση και ανάταση του ανθρώπινου είδους: ή ανέρχεται στο ύψος των περιστάσεων ή χάνεται για πάντα μέσα στην άγνοια και στην σύγχυσή του.

Το ΣτΚ μέσα από την ψευδοκρίση του μας δίνει, ίσως άθελά του, την μεγάλη ευκαιρία για γενικό νοικοκύρεμα. Πρωταρχικά του μυαλού και της φορτωμένης με μύθους σκέψης, δηλαδή όλα αυτά τα ψεύδη που περιφέρονται ως αλήθειες, και που πιστέψαμε και στα οποία στηρίξαμε τη ζωή μας για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

Η συγκυρία είναι η κατάλληλη για να αναγνωριστεί επιτέλους ότι τα στερεότυπα της καταπίεσης (τα ζώα είναι δούλοι μας και τροφή μας) μας οδήγησαν στον σημερινό αδιέξοδο κόσμο όπου το μόνο που ευημερεί είναι το ολοκληρωτικό ΣτΚ εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων, των ζώων και του οικοσυστήματος. Γιατί με το να απαξιώνουμε την ζωή των ζώων και να εγκρίνουμε και να επιβραβεύουμε την καταπίεση και την δουλεία τους, ουσιαστικά προωθούσαμε την ατζέντα του ΣτΚ η οποία επιφυλάσσει την ίδια μεταχείριση και για το «ανθρώπινο κοπάδι» (έτσι αποκαλεί και βλέπει την κοινωνία το ΣτΚ).

Επομένως το αναχρονιστικό και περιοριστικό κλισέ του τίτλου θα μπορούσε να αντικατασταθεί με τη φράση: «Θα βάλω μερικές σειρές φασόλια και δημητριακά, τα λαχανικά μου και τα φρούτα μου, όλα με ντόπιους σπόρους, με καλλιέργεια χωρίς ζωικά συστατικά (veganic), με περμακουλτούρα και φυσική καλλιέργεια. Αυτή την οδό θέλω να βοηθήσω να διευρυνθεί και να γενικευθεί».

Και προεκτείνοντας τα παραπάνω ακόμα παραπέρα στο απελευθερωτικό όραμα ενός δίκαιου κόσμου: «θα κάνω την πιο επαναστατική και ανατρεπτική για το Στκ πράξη: θα βλέπω τα ζώα όχι ως αντικείμενα και εμπορεύματα αλλά όπως πραγματικά είναι, δηλαδή ως άτομα και αισθανόμενα όντα».


Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η θέση για τις κατσίκες και τις κοτούλες αλλά και για όλα τα άλλα υπόδουλα ζώα είναι μία: να επιστρέψουν ελεύθερα στη φύση και στην ζωή που θέλουν και είναι προορισμένα να ζήσουν. Και να γεμίσει ξανά ο κόσμος με τις εικόνες της ελευθερίας και της ζωής αντί για τις τωρινές εικόνες της καταπίεσης, της δουλείας και του θανάτου.

Έτσι η καταπίεση θα πάψει να μετακυλύεται στους ασθενέστερους και στους πιο αδύναμους και θα επιστρέφεται πίσω στον παραγωγό της, δηλαδή στο ΣτΚ, το οποίο έχει βρει στα ζώα το ιδανικό εξιλαστήριο θύμα (αφού δεν μπορεί να αντιδράσει ποτέ στα όσα υφίσταται) και την καλύτερη και πιο αποτελεσματική μέθοδο για να περνάει την «αρχή λειτουργίας» του και σχεδόν κανένας να μην το υποπτεύεται και να το κατηγορεί.

Γιατί ο τερματισμός σε μαζικό επίπεδο του μύθου ότι τα ζώα υπάρχουν προς χρήση του ανθρώπου, χτυπάει κατευθείαν τα θεμέλια του οικοδομήματος της καταπίεσης. Με το να ξεσκεπάζει την ιδεολογική κατήχηση και προπαγάνδα που βρίσκεται συγκαλυμμένη εκεί ως κάλυψη των αναγκών και των αντίστοιχα καταπιεζομένων ανθρώπων, αφαιρεί από το ΣτΚ την δυνατότητα για την διαχείριση του μυαλού προς την κατεύθυνση του διχαστικού παιχνιδιού του.

Και το ξεπέρασμα του νοητικού μουδιάσματος δείχνει πλέον ολοκάθαρα την καταπίεση των ζώων ως την Πέμπτη φάλαγγα μιας συνολικής εκστρατείας καταπίεσης και ως Δούρειο ίππο που ενώ παρουσιάζεται ως δώρο, στην πραγματικότητα είναι ήττα και καταστροφή.



15 November 2011

Η ιδεολογία του Καρνισμού



Η Δρ Melanie Joy, ψυχολόγος - απόφοιτος του Χάρβαρντ, είναι καθηγήτρια ψυχολογίας και κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στη Βοστόνη, και έχει γράψει το βιβλίο «Γιατί αγαπάμε τα σκυλιά, τρωμε τους χοίρους, και φοράμε τις αγελάδες: Μια εισαγωγή στον καρνισμό» (Why We Love Dogs, Eat Pigs, and Wear Cows: An Introduction to Carnism), όπου αναλύει τον καρνισμό (carnism), δηλαδή την ψυχολογία της κατανάλωσης κρέατος.

Η ανάλυση της Melanie Joy είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού αποκαλύπτει ότι η δήθεν ουδέτερη και ξεκομμένη πράξη της κατανάλωσης σάρκας είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής τοποθέτησης: της ιδεολογίας του Καρνισμού

Η κατανάλωση κρέατος είναι μια αθέατη ιδεολογική θέση και όχι απλά μια διατροφή και σύμφωνα με την Δρ Joy όσοι τρωνε κρέας είναι λάθος να αποκαλούνται κρεατοφάγοι αφού αυτή η λέξη περιγράφει φυσιολογία και ο άνθρωπος έχει φυσιολογία φυτοφάγου πλάσματος. Η κατάλληλη λέξη είναι καρνιστές γιατί η κατανάλωση σάρκας (και των υπόλοιπων ζωικών) γίνεται όχι επειδή είναι αναγκαία αλλά από επιλογή.

Επίσης επεκτείνοντας την συλλογιστική της, αναφέρει ότι ολόκληρο το τρέχον σύστημα είναι καρνιστικό και φιλτράρει τα πάντα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό αυτής της ιδεολογίας. Για παράδειγμα η ιστορία που διδασκόμαστε είναι καρνιστική και όχι η αντικειμενική ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Η μακρά έρευνά της, λόγω διδακτορικού στο συγκεκριμένο θέμα, της έχει αποκαλύψει ότι οι άνθρωποι καταλήγουν τελικά να τρωνε σάρκα επειδή «έτσι είναι τα πράγματα».

Γι αυτήν την δήλωση και γι αυτό το κλισέ που έρχεται να τερματίσει κάθε διάλογο και σκέψη (Thought-terminating cliché) λεει σχετικά στο Κεφάλαιο 2 του βιβλίου της:

«Αφιερώστε λίγο χρόνο για να εξετάσετε αυτή την δήλωση. Πραγματικά σκεφτείτε το. Στέλνουμε ένα είδος στο χασάπη και δίνουμε την αγάπη και την καλοσύνη μας σε ένα άλλο προφανώς για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο γιατί «έτσι είναι τα πράγματα».

Όταν οι στάσεις και οι συμπεριφορές μας απέναντι στα ζώα είναι τόσο ασυνεπείς, και αυτή η ασυνέπεια είναι τόσο αδιερεύνητη, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι έχουμε τραφεί με παραλογισμούς. Είναι παράλογο να τρωμε τους χοίρους και να αγαπάμε τα σκυλιά και δεν γνωρίζουμε καν γιατί.

Πολλοί από εμάς ξοδεύουμε πολύ χρόνο εξετάζοντας σχολαστικά τι οδοντόπαστα να αγοράσουμε. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς δεν αφιερώνουμε καθόλου χρόνο να σκεφτούμε ποιο είδος ζώων τρωμε και γιατί.

Οι επιλογές μας ως καταναλωτές οδηγούν μια βιομηχανία που σκοτώνει δέκα δισεκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο στις ΗΠΑ μόνο. Αν επιλέγουμε να υποστηρίζουμε αυτή την βιομηχανία και ο καλύτερος λόγος που μπορούμε να καταλήξουμε είναι επειδή «έτσι είναι τα πράγματα», σαφώς κάτι δεν πάει καλά.

Τι θα μπορούσε να προκαλέσει μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων να σταματά απότομα να σκέφτεται για κάποιο ζήτημα και ούτε καν να συνειδητοποιεί ότι κάνει κάτι τέτοιο; Αν και αυτό το ζήτημα είναι αρκετά περίπλοκο, η απάντηση είναι πολύ απλή: καρνισμός.»



Περισσότερα για την ιδεολογία του καρνισμού στον δικτυακό τόπο:

09 November 2011

Παρουσίαση του veganism στην Κατερίνη

Το Σάββατο 5 Νοεμβρίου, με αφορμή τα 67 χρόνια από την εμφάνιση του veganism (ηθική φυτοφαγία), διοργανώθηκε από την Οικολογική Ομάδα Κατερίνης «Μητέρα Γη» εκδήλωση στο Συνεδριακό Κέντρο «Εκάβη» με καλεσμένο ομιλητή τον Χρήστο Γεωργιάδη ο οποίος έκανε εισήγηση με θέμα: Veganism : ένα σύστημα δικαιοσύνης για τον άνθρωπο, τα μη ανθρώπινα ζώα, το οικοσύστημα.

Η εισήγηση ανέδειξε τον ρόλο και την δύναμη του ζητήματος της τροφής να καθορίζει το είδος του κόσμου που ζούμε, και ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία να γίνεται όσο ποτέ άλλοτε το κομβικό σημείο τριβής και αντιπαλότητας με τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα αντί του σεβασμού και της συνύπαρξης μαζί τους.

Επιπλέον επισημάνθηκε ότι στο πεδίο της διατροφής εξελίσσεται συγκαλυμμένη η πιο κρίσιμη ιδεολογική διαμάχη στην οποία μάχονται για επικράτηση δυο διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις. Από την μια, η κυρίαρχη άποψη του Συστήματος της Καταπίεσης (ΣτΚ) η οποία θέλει την τροφή μας να είναι προϊόν καταπίεσης και να αποκτιέται μέσω πρακτικών που εισάγουν την αδικία στο οικοσύστημα και στην κοινωνία. Από την άλλη, η θέση του veganism, η οποία απορρίπτει την καταπίεση ως μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού προτάγματος για ένα σύστημα δικαιοσύνης.

Η εισήγηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο veganism, οδηγώντας σε έναν τρόπο ζωής ο οποίος στο ατομικό επίπεδο τερματίζει στην πράξη την καταπίεση των ζώων, μπορεί στο συλλογικό επίπεδο να οδηγήσει σε ένα σύστημα δικαιοσύνης για τον άνθρωπο, τα ζώα και το οικοσύστημα.



Περιεχόμενα παρουσίασης

Εισαγωγή
Ιστορία του Veganism
Η τροφή υπό τον έλεγχο του ΣτΚ
Στόχος: ο τερματισμός της καταπίεσης
Από την κουλτούρα του θανάτου στην κουλτούρα της ζωής

Η διάρκεια της παρουσίασης είναι 1ώρα και 30 λεπτά και μπορείτε να την κατεβάσετε σε PDF παρακάτω:







.....

01 November 2011

Έτσι γεννήθηκε ο Veganism

Νοέμβρης 1944: η Πυθαγόρεια αρχή της δικαιοσύνης προς τα μη ανθρώπινα ζώα αναγεννιέται με ένα όνομα που μπορεί ίσως να ακούγεται περίεργα, αλλά ουσιαστικά με την λέξη veganism, η ομάδα που τον εμπνεύστηκε απαντάει στην αναγκαιότητα για ένα σύστημα δικαιοσύνης προς όλη την αισθανόμενη ζωή.

Η αναγέννηση αυτή δεν θα μπορούσε να είναι πιο συμβολική, αφού συμβαίνει στην διάρκεια ενός πολέμου, που είναι η πιο ακραία και ωμή μορφή καταπίεσης για ανθρώπους και ζώα. Και ο συγκεκριμένος πόλεμος επαλήθευε τραγικά για μια ακόμη φορά την ρήση του Πυθαγόρα («Όσο οι άνθρωποι θα σφαγιάζουν ζώα, θα σκοτώνονται και μεταξύ τους» και πολλών άλλων στην πορεία πχ του Τολστόι: «Όσο υπάρχουν σφαγεία, θα γίνονται πόλεμοι») η οποία συνδέει άμεσα την καταπίεση των ανθρώπων με αυτήν εναντίον των ζώων.
Επίσης ιδιαίτερα συμβολικό είναι το γεγονός ότι η αναγέννηση αυτή πραγματοποιείται από μια ομάδα απλών ανθρώπων και όχι φιλοσόφων, θέλοντας έτσι να δηλώσει ότι η αξία της δικαιοσύνης είναι υπόθεση όλων και όχι μόνο των διανοουμένων και ότι η επιδίωξη ενός συστήματος δικαιοσύνης δεν είναι κάτι ριζοσπαστικό αλλά το προφανές και το λογικό.

Έτσι ο Donald Watson, ο ταπεινός δάσκαλος ξυλοτεχνίας, και οι συν αυτώ συνειδητοποιώντας το τραγικά ανούσιο και συνάμα γελοίο της καταπίεσης, της βίας και της απαξίωσης της ζωής, καταθέτουν με τόλμη μια θεώρηση των πραγμάτων η οποία στοχεύει σε μια γενικευμένη ειρήνη, και η οποία ξεκινάει πρώτα απ’ όλα από τον πιο αδικημένο, αυτόν που το ανθρώπινο είδος (αφού πρώτα έφερε σε κατάσταση αδυναμίας) συστηματικά εκμηδενίζει.

Είναι οι πρώτοι οι οποίοι αποποιούνται την λογική του ανθρώπου να βλέπει τα ζώα ως μέσα για την επίτευξη των επιδιώξεων του και να τα εκμεταλλεύεται με οποιονδήποτε τρόπο και διακηρύσσουν το χρέος του να δοθεί στην προσπάθεια που θα τα απελευθερώσει από το καθεστώς δουλείας που τα έχει υποβάλλει.

Τα παραπάνω αναφέρονται με σαφήνεια στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Vegan News (Διαβάστε το στα ελληνικά) το οποίο δημοσίευε ο Donald Watson προς τα τέλη του Νοέμβρη του 1944 και στο περιοδικό εμφανίζεται επίσημα για πρώτη φορά η λέξη Vegan.

Ο veganism έχει μόλις γεννηθεί μέσα στην πιο τραγική συγκυρία για ανθρώπους και ζώα, ίσως σαν ένα αυθόρμητο αλλά απόλυτα υγιές ξέσπασμα της αγανάκτησης και της αποστροφής ενάντια στην καταπίεση, και η 1η Νοέμβρη έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια ημέρα του.

Βασική διαπίστωση αυτής της ομάδας των πρώτων vegan είναι ότι η εκμετάλλευση τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων είναι αλληλένδετη (αφού η ύπαρξη της μιας ενισχύει την άλλη και το αντίστροφο) και οφειλόμενη στην ίδια αιτία, και επομένως θεώρησαν ότι χρειάζεται μια συνολική απάντηση απέναντι της αφού ο στόχος της απελευθέρωσης είναι κοινός, γι αυτό και συμπεριλαμβάνεται στο μανιφέστο της Vegan Society του 1944:

«Η Vegan Society επιδιώκει να καταργήσει την εξάρτηση του ανθρώπου από τα ζώα, με την αναπόφευκτη βαναυσότητα της και την σφαγή, και άντ’ αυτής να δημιουργήσει μια λογικότερη και πιο ανθρωπιστική κοινωνία. Ταυτόχρονα τιμώντας τις προσπάθειες όλων όσων προσπαθούν να επιτύχουν την απελευθέρωση και του ανθρώπου και των ζώων.»

Ο veganism εκλαμβάνεται από τους εμπνευστές του ως κίνημα κοινωνικής δικαιοσύνης το οποίο θα κάνει πράξη μια τέτοια αντίληψη των πραγμάτων και μάλιστα το θεωρεί ως ιστορική συνέχεια του κινήματος που απελευθέρωσε τους σκλάβους.

Ένα κίνημα από συνειδητοποιημένους vegan είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει και να αναπτυχθεί αυτή η απλή αλλά τόσο βαθιά πολιτική θέση μέσα σε ένα εχθρικό οικονομικοπολιτικό σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) το οποίο πρώτα από όλα φροντίζει να στηρίζει την εκμετάλλευση ιδεολογικά και το οποίο δεν θα έβλεπε με καλό μάτι την ύπαρξη μιας θεωρίας που βάλει ευθέως την ιδεολογική του βάση.

Η πρόταση του veganism έχει πελώριες πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις για να την αφήσουν να εξαπλωθεί ανενόχλητη και στα 67 χρόνια της ύπαρξής της έχει δεχθεί και συνεχίζει να δέχεται όλων των ειδών τις επιθέσεις, από την απαξίωση και την παραποίηση μέχρι την προσπάθεια ενσωμάτωσης στο σύστημα και την περιθωριοποίηση.

Η σημαντικότερη όμως επίθεση είναι ιδεολογική, με πρωταρχικό σκοπό την απομάκρυνση της κοινωνίας από τις θετικές αξίες, μέσα από τον εθισμό της στην απαξίωση της ζωής και την εδραίωση στην συνείδησή της των αντιδραστικών αντιλήψεων της καταπίεσης, της βίας και της κάθε μορφής αδικίας.

Όλο αυτό επετεύχθη μέσω της προκλητικότατης γιγάντωσης της εκμετάλλευσης των ζώων, η οποία ύπουλα διαβρώνει την συνείδηση της κοινωνίας στην αποδοχή κάθε εγκλήματος και κάθε καταπίεσης. Με το να συγκαλύπτεται η καταπίεση ως «κάλυψη αναγκών» των ανθρώπων (εξίσου καταπιεζομένων και των ίδιων από το ΣτΚ), αυτή όχι μόνο δεν καταδικάζεται αλλά  αυθαίρετα υποθάλπεται και δικαιολογείται μέχρι του σημείου να θεωρείται «φυσική».

Ουσιαστικά αυτός ο συγκαλυμμένος έλεγχος της συνείδησης και της σκέψης είναι ο κύριος λόγος που υπάρχει και συνεχώς διογκώνεται η εκμετάλλευση των ζώων και μετά ακολουθεί το κέρδος ή οποιοσδήποτε άλλος λόγος.

Επιστρέφοντας λοιπόν πίσω στην συγκυρία εμφάνισης του veganism το 1944 παρατηρούμε ότι:

α) σε μια εποχή που αναδύεται επιτέλους, μετά από καθυστέρηση αιώνων, μια ιδέα που μπορεί να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία στην μη εκμετάλλευση των ζώων και άρα να την στρέψει μακριά από την θεμελιώδη, αντιδραστική αντίληψη του ΣτΚ

β) σε μια εποχή που εμφανίζεται η προοπτική να τεθεί τέρμα στην εκμετάλλευση των ζώων και κατά συνέπεια και των ανθρώπων και να δρομολογηθεί γενικότερη ανατροπή και αλλαγή

γ) σε μια εποχή που η εκμετάλλευση των ζώων ήταν ελάχιστη και ο πλανήτης ήταν σχεδόν και πρακτικά vegan στην διατροφή του (αλλά και σε κάθε άλλη πτυχή της ζωής του) και άρα θεωρητικά ήταν πιο κοντά σε αυτή την νέα ιδέα του veganism και πιο εύκολο να την προσεγγίσει

το ΣτΚ απαντάει συντριπτικά με γενικευμένη εκμετάλλευση των ζώων: την επιδοτεί αδρά και την μετατρέπει σε βιομηχανία, προπαγανδίζει συνεχώς με άμεση και έμμεση διαφήμιση την κατανάλωση ζωικών και τελικά κατακλύζει ολοκληρωτικά τις δυτικές κοινωνίες με ζωικά προϊόντα και ουσιαστικά τις μετατρέπει βίαια σε καταναλωτές ζωικών. (Το ίδιο επιχειρεί να κάνει σήμερα και με τις αναπτυσσόμενες χώρες.)

Δεν θα ήταν ίσως υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η επιβολή της διατροφής με ζωικά (αλλά και η ολοκληρωτική σχεδόν παρουσία των ζωικών συστατικών σε κάθε προϊόν) είναι το «νέο δόγμα» του ΣτΚ. Αυτό το δόγμα, κατ’ αναλογία με την ρίψη της ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα και την επιβολή της Pax Αμερικάνα, επιβάλλει μια αντίστοιχη Pax Dietetica (στην διατροφή πρώτα και κύρια) η οποία επιβάλλει ολοκληρωτικά την καταπίεση και επίσης έναν αντίστοιχο ψυχρό πόλεμο και μια επακόλουθη ισορροπία του τρόμου, όπου η ανθρωπότητα μάταια προσπαθεί να ισορροπήσει και να βρει ειρήνη και γαλήνη μέσα στον τρόμο και στην φρίκη που εξαναγκάζεται να προξενεί στα μη ανθρώπινα ζώα.

Στην σημερινή πραγματικότητα της απόλυτης κυριαρχίας της ζωικής εκμετάλλευσης, την οποία το σύστημα την έχει κάνει να φαίνεται εντελώς "φυσιολογική", και όπου σχεδόν ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται εντάσσεται κατευθείαν και χωρίς ερωτηματικά με την πλευρά της εκμετάλλευσης, γίνεται συνεχώς πιο δύσκολη η μεταστροφή της συνείδησης και άρα η αποδοχή του veganism.

Όμως όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο veganism, ως φορέας της θεμελιώδους αξίας της δικαιοσύνης, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει μέσα στο τρέχον ΣτΚ και προϋπόθεση για την ευρεία αποδοχή του είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος που καταπιέζει σκόπιμα με μια ενιαία πολιτική και χωρίς διάκριση τα ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα.

Παρόλη όμως την αντίδραση που συνάντησε και συναντά, "το τζίνι έχει τώρα βγει από το μπουκάλι" όπως είπε ο Donald Watson και η απελευθερωτική προοπτική του veganism είναι αδύνατον να περνάει απαρατήρητη από τις πιο ευαισθητοποιημένες συνειδήσεις της κοινωνίας, από την στιγμή που καταθέτει μια πολιτική πρόταση αλλά και μια αντίστοιχη πρακτική, οι οποίες έχουν την δυναμική να αλλάξουν εκ θεμελίων τον κόσμο που ζούμε και να κλείσουν οριστικά την παρένθεση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Γιατί η μετάβαση στον κόσμο του veganism είναι το οξυγόνο για μια ανθρωπότητα που ασφυκτιά βυθισμένη στον ωκεανό της καταπίεσης και στην κουλτούρα των ζωικών και του θανάτου.

Είναι αυτή η κατεπείγουσα ανάδυση από ένα εχθρικό περιβάλλον χωρίς αέρα και η απόλυτα ζωτικής σημασίας επιθυμία για την ανάσα της ζωής.