Αντισταθείτε στο «... λίγες κοτούλες και μια κατσίκα»

Οι πραγματικές συνέπειες του ψευδοχρέους και της ψευδοκρίσης στρέφουν πολλούς στη λύση του χωριού και της αυτόνομης διαβίωσης, όσο αυτή είναι ακόμα εφικτή και αποδεκτή από το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ).

Η αποσύνδεση από το σύστημα, μέσω της αυτάρκους επιβίωσης, είναι σε αυτή τη φάση μια πολύ ελπιδοφόρα μορφή μόνιμης αντίδρασης, η οποία σε συνδυασμό με άλλες θετικές ιδέες και μορφές μόνιμης αντίδρασης (όπως ο veganism, η αχρήματη ή με τοπικό νόμισμα οικονομία, κλπ) μπορούν να διαμορφώσουν το εναλλακτικό και δίκαιο πρότυπο προς το οποίο θα εμπνευστεί να στραφεί η κοινωνία.

Εικόνα από το καταφύγιο ζώων φάρμας Leilani Farm Sanctuary

Όμως όλη αυτή η θετική δυναμική εξανεμίζεται όταν συνδυάζεται με το κλισέ «θα έχω λίγες κοτούλες και μια κατσίκα».

Η κατοχή ζώων, η οποία έχει κακώς συνδεθεί με επιβίωση και αυτάρκεια δεν είναι τίποτε απ΄ τα δύο, παρά μετακύλιση της καταπίεσης σε άλλους. Είναι το κατάλοιπο 10 χιλιάδων χρόνων αδικίας ενάντια στα μη ανθρώπινα ζώα και το πρότυπο του ανθρώπου-δυνάστη, το οποίο οι συνθήκες είναι υπερώριμες να υπερβούμε. (Ήδη από την εποχή της επινόησης της γεωργίας η γη εξασφάλισε στον άνθρωπο περίσσεια τροφής, η οποία έκανε εξαρχής περιττή την πρακτική της «εξημέρωσης» των ζώων που ακολούθησε.)

Η κρίση που βιώνουμε δεν θα πρέπει να ακολουθήσει το διχαστικό και ανθρωποκεντρικό μοτίβο όλων των προηγούμενων και να χτυπήσει για ακόμη μια φορά αδιάκριτα και τυφλά αυτούς που δεν φταίνε. Αυτούς που χωρίς να το θέλουν μπλέχτηκαν σε ένα φαύλο κύκλο άδικου και αδικαιολόγητου μαρτυρίου, από τον οποίον δεν θα μπορέσουν ποτέ να βγουν από μόνοι τους αν δεν μεσολαβήσουμε εμείς οι οποίοι τους φέραμε σε αυτήν την δεινή θέση.

Τώρα στα δύσκολα είναι η ιδανική στιγμή να τους δείξουμε ότι είμαστε μαζί τους και όχι ενάντιά τους, και ότι πραγματικά έχουμε απελευθερωθεί από τα λάθη του παρελθόντος και ειδικότερα από το μέγιστο εξ αυτών: την καταπίεση των αισθανόμενων άλλων.

Η κρίση αυτή μπορεί και πρέπει να γίνει η αφορμή απολογισμού και αυτογνωσίας η οποία θα μας επανασυνδέσει με τον σεβασμό της ζωής και είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για το συνολικό ξεκαθάρισμα και την συνολική αφύπνιση και ανάταση του ανθρώπινου είδους: ή ανέρχεται στο ύψος των περιστάσεων ή χάνεται για πάντα μέσα στην άγνοια και στην σύγχυσή του.

Το ΣτΚ μέσα από την ψευδοκρίση του μας δίνει, ίσως άθελά του, την μεγάλη ευκαιρία για γενικό νοικοκύρεμα. Πρωταρχικά του μυαλού και της φορτωμένης με μύθους σκέψης, δηλαδή όλα αυτά τα ψεύδη που περιφέρονται ως αλήθειες, και που πιστέψαμε και στα οποία στηρίξαμε τη ζωή μας για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

Η συγκυρία είναι η κατάλληλη για να αναγνωριστεί επιτέλους ότι τα στερεότυπα της καταπίεσης (τα ζώα είναι δούλοι μας και τροφή μας) μας οδήγησαν στον σημερινό αδιέξοδο κόσμο όπου το μόνο που ευημερεί είναι το ολοκληρωτικό ΣτΚ εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων, των ζώων και του οικοσυστήματος. Γιατί με το να απαξιώνουμε την ζωή των ζώων και να εγκρίνουμε και να επιβραβεύουμε την καταπίεση και την δουλεία τους, ουσιαστικά προωθούσαμε την ατζέντα του ΣτΚ η οποία επιφυλάσσει την ίδια μεταχείριση και για το «ανθρώπινο κοπάδι» (έτσι αποκαλεί και βλέπει την κοινωνία το ΣτΚ).

Επομένως το αναχρονιστικό και περιοριστικό κλισέ του τίτλου θα μπορούσε να αντικατασταθεί με τη φράση: «Θα βάλω μερικές σειρές φασόλια και δημητριακά, τα λαχανικά μου και τα φρούτα μου, όλα με ντόπιους σπόρους, με καλλιέργεια χωρίς ζωικά συστατικά (veganic), με περμακουλτούρα και φυσική καλλιέργεια. Αυτή την οδό θέλω να βοηθήσω να διευρυνθεί και να γενικευθεί».

Και προεκτείνοντας τα παραπάνω ακόμα παραπέρα στο απελευθερωτικό όραμα ενός δίκαιου κόσμου: «θα κάνω την πιο επαναστατική και ανατρεπτική για το Στκ πράξη: θα βλέπω τα ζώα όχι ως αντικείμενα και εμπορεύματα αλλά όπως πραγματικά είναι, δηλαδή ως άτομα και αισθανόμενα όντα».

Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η θέση για τις κατσίκες και τις κοτούλες αλλά και για όλα τα άλλα υπόδουλα ζώα είναι μία: να επιστρέψουν ελεύθερα στη φύση και στην ζωή που θέλουν και είναι προορισμένα να ζήσουν. Και να γεμίσει ξανά ο κόσμος με τις εικόνες της ελευθερίας και της ζωής αντί για τις τωρινές εικόνες της καταπίεσης, της δουλείας και του θανάτου.

Έτσι η καταπίεση θα πάψει να μετακυλύεται στους ασθενέστερους και στους πιο αδύναμους και θα επιστρέφεται πίσω στον παραγωγό της, δηλαδή στο ΣτΚ, το οποίο έχει βρει στα ζώα το ιδανικό εξιλαστήριο θύμα (αφού δεν μπορεί να αντιδράσει ποτέ στα όσα υφίσταται) και την καλύτερη και πιο αποτελεσματική μέθοδο για να περνάει την «αρχή λειτουργίας» του και σχεδόν κανένας να μην το υποπτεύεται και να το κατηγορεί.

Γιατί ο τερματισμός σε μαζικό επίπεδο του μύθου ότι τα ζώα υπάρχουν προς χρήση του ανθρώπου, χτυπάει κατευθείαν τα θεμέλια του οικοδομήματος της καταπίεσης. Με το να ξεσκεπάζει την ιδεολογική κατήχηση και προπαγάνδα που βρίσκεται συγκαλυμμένη εκεί ως κάλυψη των αναγκών και των αντίστοιχα καταπιεζομένων ανθρώπων, αφαιρεί από το ΣτΚ την δυνατότητα για την διαχείριση του μυαλού προς την κατεύθυνση του διχαστικού παιχνιδιού του.

Και το ξεπέρασμα του νοητικού μουδιάσματος δείχνει πλέον ολοκάθαρα την καταπίεση των ζώων ως την Πέμπτη φάλαγγα μιας συνολικής εκστρατείας καταπίεσης και ως Δούρειο ίππο που ενώ παρουσιάζεται ως δώρο, στην πραγματικότητα είναι ήττα και καταστροφή.