23 March 2015

«Γαλακτοκομική σχολή»: θλιβερό επακόλουθο του μύθου του ζωικού γάλακτος



Το παρόν άρθρο δεν αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη σχολή και με τον όρο «γαλακτοκομική σχολή» εννοούνται γενικά οι «κτηνοτροφικές σχολές» σε όλο το κόσμο.


Αυτό που συμβαίνει με το ζωικό γάλα εκτός από απερίγραπτα τραγικό για τα ζώα είναι και απίστευτα παρανοϊκό: είναι η ιστορία της απόλυτης ανωμαλίας, του πως δηλαδή ένα υγρό άχρηστο στον άνθρωπο αλλά κυρίως μη δικό του που αποσπάται δια της βίας από τα ζώα, έχει αναχθεί σε κορυφαία «τροφή» του. Είναι ακόμη το απόλυτο σκάνδαλο του πως στήνεται μια ολόκληρη  (αλλά και ολοκληρωτική) βιομηχανία πάνω σε κάτι απόλυτα μη απαραίτητο στην ανθρώπινη φυσιολογία και πεπτική ανατομία, μια βιομηχανία που είναι ταυτόχρονα αυτή της υποταγής συνειδήσεων στις πιο σκοτεινές και αντιδραστικές αντιλήψεις (δουλεία, βία, καταπίεση, αδικία προς τα μη ανθρώπινα ζώα) η οποία όμως γνωρίζει πάρα πολύ καλά να καμουφλάρεται με οργουελικό τρόπο (του στυλ «ο πόλεμος είναι ειρήνη») προσαρμοσμένο στη περίσταση ως: η μη-τροφή (κάτι άχρηστο, ακατάλληλο, ασύμβατο) είναι «τροφή».                 

Ποτέ άλλοτε στα χρονικά του πλανήτη δεν έχουν εξαπατηθεί τόσο πολύ οι άνθρωποι όπως με το μύθο του ζωικού γάλακτος ο οποίος είναι ο πλέον επικίνδυνος μύθος αφού προκαλεί την πιο καταστροφική στρέβλωση της συνείδησης και της σκέψης, και αλώνει και αλλοιώνει δραστικά τον άνθρωπο και τον κάνει αγνώριστο: απενεργοποιεί τα θετικό δυναμικό του για συμπόνια και σύνδεση με την αισθανόμενη ζωή και τον εξαπολύει ως αυτόματο της καταπίεσης στη Φύση και στα άλλα είδη. Ο μύθος του γάλακτος δείχνει ότι μπορούμε να προγραμματιζόμαστε ενάντια στη φύση μας και ενάντια στις αξίες μας. Και ακόμη δείχνει πως μια συγκεντρωμένη οικονομική δύναμη με την ανάλογη πολιτική εξουσία μπορεί να μας κάνει έρμαια της οποιαδήποτε πλάνης.

Επιπλέον η συγκεκριμένη ιστορία του ζωικού γάλακτος δείχνει τη πορεία του, από την ανυπαρξία ως τροφή του ανθρώπου (αφού προ της «εξημέρωσης» των ζώων 10 χιλιάδες χρόνια πριν δεν υπήρχε ζωικό γάλα και γαλακτοκομικά «προϊόντα») έως την πλήρη και «αδιαμφισβήτητη καθιέρωση» του σήμερα (αδιαμφισβήτητη βέβαια γιατί καθημερινά υποστηρίζεται με τεράστιες δόσεις προκλητικής προπαγάνδας).  Μάλιστα αυτή η «καθιέρωση» ήρθε πολύ όψιμα, μόλις τις τελευταίες δεκαετίες, όταν η κακή και σε λάθος κατεύθυνση εξέλιξη της τεχνολογίας (η οποία για τα ζώα απέβη μοιραία) έδωσε τη δυνατότητα για το στήσιμο της βιομηχανικής εκτροφής ζώων από την δεκαετία του 1970 και συνεπώς τη δυνατότητα κορεσμού της αγοράς με ζωικό γάλα και τα παράγωγά του.


Τότε είναι που ξεφυτρώνουν και οι «κτηνοτροφικές σχολές» ανά το κόσμο οι οποίες είναι ένα από τα πλέον τραγικά επακόλουθα του μύθου του ζωικού γάλακτος. Είναι το κορυφαίο δείγμα όχι απλά της απόλυτης κρίσης και σύγχυσης στο χώρο της διατροφής αλλά και της ηθικής κατάπτωσης του συστήματος που κυριαρχεί. Η γαλακτοκομική «σχολή», οι «σχολές ζωικής παραγωγής» και γενικά οι «κτηνοτροφικές σχολές» είναι τα θεωρητικά κέντρα από όπου εξαπλώνεται η ιδεολογία της ισοπέδωσης των ζώων ως αισθανόμενων όντων (ενώ αυτό παραπλανητικά αποκαλείται «ευημερία») για να εφαρμοστεί κατόπιν στη πράξη στις χιλιάδες εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης ζώων που στη συγκυρία μας έχουν πλημμυρίσει τον κόσμο.

Η «γαλακτοκομική σχολή» εκπροσωπεί και προάγει τον ολοκληρωτισμό του συστήματος το οποίο με αρρωστημμένη μανία έχει εναποθέσει στην καταπίεση των ζώων πρώτα και κύρια (και μετά των ανθρώπων) την ίδια την ύπαρξή του και επιβίωσή του. Η «γαλακτοκομική σχολή» είναι εκεί όπου «διδάσκεται» η απαξίωση της ζωής των ζώων, η απαξίωση και η κατάλυση της μητρότητας και γενικά η καταπίεση και η αδικία προς τα ζώα τα οποία όπως κι εμείς είναι φορείς του ίδιου πράγματος: της αισθανόμενης ζωής (αυτή που έχει εγκέφαλο και νευρικό σύστημα). Στη «γαλακτοκομική σχολή» με άλλα λόγια εδράζεται το άντρο του bullying προς ανυπεράσπιστα πλάσματα, έρμαια ενός αρρωστημμένου σκεπτικού περί «επιστήμης», «έρευνας», «παραγωγής» και «τροφής». Η «γαλακτοκομική σχολή» είναι ένα Γκουαντάναμο, ένα αίσχος για τον πλανήτη της ζωής, όπου διαπράττεται το μέγιστο κακούργημα του ανθρώπινου είδους.

Και αυτό το τερατούργημα γίνεται ακόμα πιο τραγικό όταν καθιερώνεται ως «σπουδές» και προωθείται στους νέους ανθρώπους τους οποίους δυσεκπαιδεύει στην καταπίεση των άλλων αισθανόμενων όντων του πλανήτη: πώς να στερείς την ελευθερία πλασμάτων που η Φύση προόρισε να ζουν ελεύθερα και ανεξάρτητα από τον άνθρωπο, πώς να τα βιάζεις κυριολεκτικά σε τεχνητή εγκυμοσύνη, πώς να τους κλέβεις τα μωρά και κατόπιν, αφού τα κάνεις δια της βίας «μηχανές» παραγωγής ενός άχρηστου υγρού για τον άνθρωπο, πως να τους κλέβεις το γάλα που ανήκε στα μωρά τους και γενικά μια μακρά λίστα από «τεχνικές» πρακτικής εφαρμογής της εκμετάλλευσης.

Το πρόγραμμα «σπουδών» της «γαλακτοκομικής σχολής» δεν είναι παρά ένα τεράστιο εγχειρίδιο βασανιστηρίων γραμμένο από ένα αρρωστημμένο σύστημα που δόλια έχει καταλάβει τη ζωή μας, τη σκέψη μας και τη συνείδησή μας, και τη διατροφή μας και το οποίο καταπιέζοντας τα μη ανθρώπινα ζώα και αλλάζοντας πλήρως τον φυσικό τους ρόλο σε αναλώσιμα αντικείμενα μιας γραμμής «παραγωγής» καταφέρνει να αλλάζει πλήρως και το ανθρώπινο είδος: να το παρεκκλίνει από την φυτοφάγο ανατομία του αλλά και από τη τάση του για το καλό και να το παραδίδει ως αυτόματο της καταπίεσης προς τα ζώα, τη φύση, άλλους ανθρώπους και τελικά και στον ίδιο του τον εαυτό μόνο και μόνο για υπάρχει τελικά και να θριαμβεύει αυτό το άνομο σύστημα της καταπίεσης.

«Ο μύθος του ζωικού γάλακτος»: ύβρις προς τη Φύση και τη ζωή

Ο μύθος του ζωικού γάλακτος συνιστά τη κορυφαία πρόκληση για το πλανήτη της ζωής και είναι ύβρις προς κάθε κατεύθυνση: την νοημοσύνη μας, την συνείδηση και τις αξίες, τους φυσικούς νόμους του μητρικού οικοσυστήματος και βέβαια προς τα ζώα και την αισθανόμενη ζωή.

Είναι απόλυτα καθαρό τι πρόθεση έχει η φύση με το μητρικό γάλα είτε του ανθρώπου ή των ζώων: είναι αποκλειστικά η τροφή του μωρού κάθε θηλαστικού είδους. Πιο σαφές και καθαρό δεν γίνεται. Η δυνατότητα της γαλουχίας υπάρχει για να θρέψει τα μικρά στο πρώτο διάστημα της ζωής και το μητρικό γάλα είναι η τροφή υποστήριξης του μωρού για το συγκεκριμένο, μικρό διάστημα μέχρι να βγάλει δόντια και να μπορεί μόνο του να βρίσκει και να τρώει τη τροφή που καθορίζει η πεπτική του ανατομία. Το μητρικό γάλα συνδυάζεται με τη μετάβαση και είναι η τροφή της μεταβατικής περιόδου μέχρι να μπει το νεογέννητο στη περίοδο του απογαλακτισμού, της ανεξαρτησίας δηλαδή από την τροφή της μητέρας. Και είναι επίσης απόλυτα σαφές και καθαρό ότι αυτό το ζωτικό υγρό εκφράζει τον μοναδικό δεσμό μητέρας-μωρού και δεν μπορεί να περάσει σε τρίτους, δεν μπορεί δηλαδή να περνάει σε άλλο είδος γι αυτό και πουθενά στη φύση δεν έχουμε γαλακτοφάγα πλάσματα δηλαδή αυτά που να τρέφονται με το γάλα άλλου είδους.

Παρόλα αυτά ο μύθος του ζωικού γάλακτος, ο οποίος καταλύει την αξία της μητρότητας και στηρίζεται στην καταπίεση του θηλυκού, συνεχίζει να προκαλεί την απόλυτη τραγωδία στην αισθανόμενη ζωή και εξακολουθεί να δηλητηριάζει με σκοταδισμό και βαρβαρότητα την ανθρωπότητα. Έτσι φτάσαμε στην πλέον δυσάρεστη συγκυρία όπου πορευόμαστε με την πιο ακραία αλαζονεία, αδιαφορία και αποσύνδεση από την αξία της ζωής, ακόμα και της δικής μας: σπεύδουμε με μανία να βάλουμε μέσα μας ένα ξένο υγρό (το ζωικό γάλα) που προήλθε από την οδύνη και τη συντριβή άλλων πλασμάτων, και φυσικά να επιβάλλουμε αυτό το ασύμβατο, ξένο υγρό ως απόλυτο βάρος στην φυτοφάγο ανατομία μας και στη συνείδησή μας.

Είναι κορυφαία αναγκαιότητα και προτεραιότητα να σπάσουμε για πάντα τη πλάνη και το μύθο του ζωικού γάλακτος. Η εκμετάλλευση της αναπαραγωγικής ικανότητας ορισμένων θηλαστικών (κύρια της αγελάδας) και η αρπαγή του ζωικού γάλακτος των ζώων-μητέρων (που η φύση προόρισε για τα μωρά τους) όταν πλέον θα έχει κατανοηθεί από την ανθρωπότητα, θα καταγραφεί ως το μέγιστο έγκλημα στα χρονικά του πλανήτη. Ενώ αντίστοιχα όλη αυτή η περίοδος της γαλακτο-κρατίας όταν θα έχει κλείσει οριστικά, θα είναι το πιο μελανό κεφάλαιο της παρουσίας του ανθρώπου στη Γη. 


Ως ανθρώπινο είδος οφείλουμε να συγκλονιστούμε από την οδύνη, την τραγωδία κα το δράμα που μας έχουν προγραμματίσει άκριτα να προκαλούμε μέσα από υπεράνω υποψίας καθημερινές «επιλογές». Και όταν τελικά έρθει αυτή η ιδιαίτερη στον καθένα στιγμή του απολογισμού θα κατανοήσουμε και θα αφυπνιστούμε για πάντα στη λυτρωτική και απελευθερωτική αλήθεια ότι δεν υπάρχουμε στον πλανήτη της ζωής ως βασανιστές και δυνάστες της ζωής, ότι ο ρόλος μας δεν είναι να υποδουλώνουμε και να καταπιέζουμε τα ζώα, και ότι δεν είμαστε καταδικασμένοι να επιβιώνουμε παρασιτικά εις βάρος τους.

Και τότε θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει ευθεία και ανατριχιαστική συσχέτιση με όλα τα δεινά και την καταπίεση που επιβάλλουμε στα ζώα με την καταπίεση και των ανθρώπων. Γιατί όταν καταλύουμε τις αξίες και τα δικαιώματα για τα άλλα αισθανόμενα όντα, δεν μπορούμε να περιμένουμε κατόπιν να ισχύουν για εμάς. Όλα αυτά τα θεμελιώδη πράγματα όπως η αλήθεια, η ελευθερία, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, όταν έχουν καταλυθεί στην πιο βασική βιολογική μας ανάγκη (στην διατροφή) είναι πλέον αδύνατον να υπάρχουν στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας. Οι αξίες αναβιώνονται και ισχύουν μόνον όταν έχουν γενική εφαρμογή για όλους. Έτσι η συμπεριφορά προς τα ζώα γίνεται ο καθρέφτης του είδους μας και η μέγιστη προϋπόθεση για την περαιτέρω συνέχεια της παρουσίας μας στη Γη. Γιατί τα ζώα (όσο και αν το κυρίαρχο σύστημα επιχειρεί να τα καταγράψει στη συλλογική συνείδηση ως αντικείμενα) είναι άτομα και στα άτομα δεν μπορούν να διαπράττονται εγκλήματα.

Ο μύθος του ζωικού γάλακτος ύπουλα μεταμφιεσμένος με ότι θετικό δεν του ανήκει (ακόμα και με τη τρυφερότητα και τη στοργή της μητρότητας που βίαια καταλύει) κατευθύνει την κοινωνία στην απόλυτη ισοπέδωση των αξιών. Μας εξαπατά να ακυρώσουμε τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας και να υποχωρήσουμε κι άλλο στον ηθικό κατήφορο που μας έβαλε η «εξημέρωση» (δηλαδή η υποδούλωση) των ζώων και στο ενός κακού μύρια έπονται. Όμως δεν μας αρμόζει να παραμένουμε δέσμιοι κακόβουλων μύθων αλλά και ούτε να κατευθυνόμαστε από ένα ιεραρχικό σύστημα της καταπίεσης που επίσης μας κληροδότησε η «εξημέρωση». Η πορεία είναι σίγουρα αναστρέψιμη αρκεί να αφουγκραστούμε την αλήθεια της αισθανόμενης ζωής και να κάνουμε για πάντα τη σύνδεση μαζί της. Είναι μια συγκεκριμένη και μοναδική πορεία η οποία εξ ορισμού περνάει από την φιλοσοφία της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και την επιλογή της ειρηνικής διατροφής.










03 March 2015

Από τη τυφλή καταδίκη της ζωής στον ενσυνείδητο σεβασμό της



Η εποχή μας αλλά πρώτα και κύρια η διατροφή μας ζητά την επίλυση του βασικού ηθικού ζητήματος: πως είναι δυνατόν ένα αισθανόμενο ον όπως ο άνθρωπος να βασίζει τη επιβίωσή του στην τραγωδία της αισθανόμενης ζωής; Πως είναι δυνατόν να έχουμε επιτρέψει να υπάρχει και να διευρύνεται μια γιγαντιαία και συνεχώς εντεινόμενη εκστρατεία λεηλασίας της ζωής των ζώων η οποία ουσιαστικά είναι η μεταμφιεσμένη εκστρατεία ενάντια και στα δικαιώματα των ανθρώπων; Πως είναι δυνατόν να υπάρχει συναίνεση ή ανοχή στο μεγαλύτερο κακούργημα που έχει ποτέ διαπραχθεί στην ιστορία αυτού του πλανήτη και αυτό να μεταμφιέζεται ως δήθεν κάλυψη της ανάγκης της τροφής μας ή οποιαδήποτε άλλης ανάγκης;

Γιατί να τρέχουμε με κλειστά τα μάτια και χωρίς δεύτερη σκέψη στα ζώα για την κάλυψη των βασικών μας αναγκών (διατροφή, ένδυση, κ.α.) ή να μεταφέρουμε την επίλυση όποιων προβλημάτων μας απασχολούν (ασθένεια, επιστήμη, κ.α.) σε αυτά; Είμαστε άραγε τόσο εξαρτημένοι για την επιβίωση μας από τα ζώα ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο που συντηρεί την εμμονή στη λεηλασία της ζωής τους; 


Στη παρούσα συγκυρία είναι απόλυτα σαφές ότι καμία μας ανάγκη δεν συνδέεται ή σχετίζεται με τα ζώα. Ακόμα και αν φανταστούμε το υποθετικό σενάριο να μην υπήρχαν ζώα στο πλανήτη (κάτι που δυστυχώς τώρα συντελείται ραγδαία αφού γινόμαστε μάρτυρες της έκτης μαζικής εξάλειψης ειδών η οποία είναι προκαλούμενη από τον άνθρωπο) θα μπορούσαμε όχι απλά να επιβιώσουμε αλλά να θριαμβεύσουμε με φυτική διατροφή και με όλη τη σοφία αλλά και τις επιστημονικές ανακαλύψεις που σχετίζονται με την πρόληψη της ασθένειας και την προστασία της υγείας.

Ο μόνος και ο βασικός λόγος προσκόλλησής μας στα ζώα για οποιοδήποτε σκοπό είναι αποκλειστικά η παράνομη αφαίρεση (από το σύστημα που κυριαρχεί) κάθε φυσικού δικαιώματος που τους έδωσε το Μητρικό Οικοσύστημα. Όταν η προστασία που παρέχουν τα δικαιώματα καταλυθεί τότε ανοίγει ο δρόμος για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου κάθε δεινό μπορεί πλέον να επιβληθεί: τα ζώα μπορούν να υποστούν τα πάντα, την απόλυτη καταπίεση σε κάθε επίπεδο. Η στέρηση των δικαιωμάτων και η μετατόπισή τους σε κατάσταση τεχνητής αδυναμίας όπου δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, έχει οδηγήσει στην απόλυτη τραγωδία: σε μια συγκυρία φρίκης μοναδικής στα χρονικά του πλανήτη αφού ποτέ άλλοτε η αισθανόμενη ζωή δεν επλήγη με τόση απαξίωση και μανία.

Ζούμε στη συγκυρία όπου η καταδίκη της ζωής των ζώων (και μάλιστα χωρίς κανένα λόγο) είναι τυφλή, αυτόματη, αντανακλαστική. Το σύστημα υπό το οποίο ζούμε μετέτρεψε σε δεδομένη την εκμετάλλευση των ζώων – όχι βέβαια για να καλύψει δήθεν τις ανάγκες μας όπως ισχυρίζεται. Τα ζώα είναι το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης, είναι το μεγάλο κοπάδι χωρίς δικαιώματα που περιφέρεται στις ανθρώπινες κοινωνίες για να εντυπώνει έμμεσα και με προγνωστικό προγραμματισμό (predictive programming) τον τελικό προορισμό που επιφυλάσσεται και για την ανθρωπότητα από το σύστημα της καταπίεσης.

Για κανέναν άλλο λόγο δεν υπάρχει και προβάλλεται τόσο επιδεικτικά και πανηγυρικά η καταπίεση των ζώων παρά για να μας εξοικειώσει με την αντίληψη της καταπίεσης του αισθανόμενου άλλου (ο οποίος μπορεί να είναι ζώο ή άνθρωπος) και με το πρότυπο ενός ολοκληρωτικού μοντέλου διαχείρισης όπου ο καταπιεστής έχει αφαιρέσει κάθε δικαίωμα από τον καταπιεζόμενο. Αυτό είναι το «δώρο» της διατροφής από την λεηλασία της ζωής των ζώων: ένας κακόβουλος, δόλιος κατήφορος στον ολοκληρωτισμό όπου στο τέρμα του όλη πλέον η ανθρωπότητα θα έχει μετατραπεί σε ένα «κοπάδι» χωρίς δικαιώματα απόλυτα διαχειρίσιμο από τους δυνάστες του.

Για κανέναν άλλο λόγο δεν δυσεκπαιδευόμαστε στην τυφλή καταδίκη της ζωής. Γι αυτό κατακλυζόμαστε από την πρώτη ημέρα της ζωής με χυδαία προπαγάνδα και νοητικό bullying ώστε να μην διανοηθούμε καν να απορρίπτουμε μια διατροφή από τη λεηλασία της ζωής των άλλων αισθανόμενων όντων. Γι αυτό όλη αυτή η ανηθικότητα έχει κυριεύσει την πιο βασική βιολογική μας ανάγκη και μας διατυμπανίζει το αισχρό μήνυμά της χιλιάδες φορές την ημέρα άμεσα και έμμεσα. Σκοπός της είναι να πάρουμε το «μάθημα» από νωρίς, από τη πρώτη στιγμή και αυτό το «μάθημα» να ενισχύεται συνέχεια πριν η αλήθεια του σώματός μας (ανατομία φυτοφάγου) και της υπόστασής μας (η τάση μας για το καλό) μας δείξουν την έξοδο από τον κατασκευασμένο μονόδρομο της καταπίεσης. Έτσι θα πρέπει να απαξιώνονται συνεχώς οι θεμελιώδεις αξίες και κάθε θετική ιδέα μέσα από μια πράξη υπεράνω «υποψίας», τη τροφή, η οποία από μια ζωτικής σημασίας λειτουργία για τον άνθρωπο, τη κοινωνία και το οικοσύστημα υποβαθμίζεται σε μια χυδαία πράξη ανεύθυνου καταναλωτισμού μέσα σε μια «ελεύθερη αγορά».

Το σύστημα της καταπίεσης που κυριαρχεί δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επιτρέψει την ιδέα που θα το ανατρέψει: τον ενσυνείδητο σεβασμό της αξίας της ζωής που σημαίνει τον τερματισμό της καταπίεσης και την αποκατάσταση των δικαιωμάτων για όλους. Όμως αυτή η συγκεκριμένη μεροληψία και ο χλευασμός και η αποθάρρυνση του σεβασμού της ζωής στη τρέχουσα συγκυρία και στο τρέχον σύστημα μας δείχνουν το δρόμο.


Η διέξοδος είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα η έξοδος από τις συνήθειες εκείνες που επιβραβεύουν και εδραιώνουν τον ολοκληρωτισμό. Η επανάστασή μας είναι πρώτα και κύρια διατροφική: είναι η έξοδος από το κυρίαρχο διατροφικό δόγμα και από την διατροφική δικτατορία που μας επιβάλει να ζούμε ως δυνάστες της αισθανόμενης ζωής.

Ο αισθανόμενος άνθρωπος που υπάρχει μέσα μας είναι ο καλύτερος σύμμαχος και μας δείχνει ότι στην εξίσωση της επιβίωσης δεν υπάρχει η παράμετρος της απαξίωσης της ζωής. Δεν είμαστε καταδικασμένοι σε μια μακάβρια πορεία που αφήνει πίσω της χιλιάδες αθώα θύματα αφού δεν είμαστε υποχρεωτικά σαρκοφάγοι (obligate carnivores) όπως πχ ένα λιοντάρι γιατί δεν είμαστε καν σαρκοφάγοι. Επομένως θα πρέπει να πάψουμε να προδίδουμε την πεπτική μας ανατομία για τη συνήθεια, την «απόλαυση» ή τη γεύση και να την εκθέτουμε στην απόλυτη κακοποίηση να επεξεργαστεί τα «προϊόντα» από τη δυστυχία και το μαρτύριο της αισθανόμενης ζωής. Θα πρέπει να αφαιρέσουμε από το σώμα μας το βάρος που το κάνει να νοσεί και να δυσφορεί. Αλλά και να απελευθερώσουμε επίσης τη συνείδηση από το συναισθηματικό και νοητικό βάρος που είναι εκεί και παραμένει ανεξήγητο όσο καταναλώνουμε τη δυστυχία.

Μέσα από μια φιλοσοφία ζωής που αποκαθιστά τις θεμελιώδεις αξίες και ξαναφέρνει στο προσκήνιο ένα νέο τρόπο ζωής που βιώνεται με περιεκτική δικαιοσύνη (veganism) μπορούμε να δούμε καθαρά όλα αυτά που μας έμαθαν να μην βλέπουμε. Μπορούμε να δούμε ότι η  κακοποίηση των ζώων γίνεται η δική μας συνολική κακοποίηση – πρώτα και άμεσα του βιολογικού σώματος και έμμεσα και του πνεύματος. Κοιτάζοντας πέρα από το γεύμα μπορούμε να αποδομήσουμε τη πράξη της τροφής μας ως μέρος ενός κακόβουλου συστήματος που με ψυχρή, μηχανική απάθεια μεταχειρίζεται τη ζωή ως «πρώτη ύλη».

Μόνο τότε η πλάνη που μας θέλει να καταδικάζουμε τυφλά τη ζωή (για όψιμες επίκτητες, συνήθειες) καταρρέει και στη θέση της αναδύεται ο ενσυνείδητος σεβασμός της αξίας της ζωής. Και η πράξη της τροφής δικαιώνεται και αποκαθίσταται ως μια κορυφαία, υπεύθυνη πράξη που μας συνδέει ξανά με το μητρικό οικοσύστημα και μας κάνει ένα μαζί του και σε ειρηνική συνύπαρξη με την αισθανόμενη ζωή μέσα από την επιλογή μιας ειρηνικής διατροφής.