Εικόνες ζωής από το καταφύγιο

Η Ella στο καταφύγιο Animal place

Στα καταφύγια ζώων φάρμας η ανθρωπότητα αγναντεύει το μέλλον της. Εκεί βλέπει τις εικόνες ενός άλλου κόσμου, του κόσμου του σεβασμού της ζωής και της ελευθερίας όλων των αισθανόμενων όντων, που θα έπρεπε με ζήλο να υπερασπίζει. Εκεί βλέπει τον στόχο της: τον κόσμο που μας αξίζει και που μπορούμε να φτιάξουμε αλλά που δυστυχώς στην παρούσα συγκυρία με μανία αρνούμαστε.

Τα καταφύγια είναι οι φωτεινοί φάροι μέσα στο σκοτάδι της κουλτούρας του θανάτου και οι οάσεις μέσα στην έρημο της απαξίωσης της αξίας της ζωής. Είναι τα φρούρια της ελπίδας που αντιστέκονται στην λαίλαπα της καταπίεσης που έχει σαρώσει και κυριεύσει το οικοσύστημα του πλανήτη της ζωής. Είναι τα κάστρα της αλήθειας και τα μοναδικά πραγματικά σχολεία αυτού του κόσμου αφού μόνο εκεί διδάσκεται ο σεβασμός της αξίας της ζωής.

Για τον επισκέπτη τα καταφύγια είναι τόποι γαλήνης, περισυλλογής και ειλικρινούς αυτοκριτικής για την πορεία που ακολουθούμε ως ανθρώπινο είδος. Είναι οι τόποι όπου μπορούμε να γνωρίσουμε σε όλο τους το μεγαλείο αυτούς που η επιβεβλημένη άγνοια μας έχει  οδηγήσει να περιφρονούμε, να υποβαθμίζουμε και να καταδικάζουμε στην καταπίεση και στην αδικία.

Είναι οι τόποι της μεγάλης αποκάλυψης όπου τα ζώα μας παρουσιάζονται στην πραγματική τους διάσταση: ως αισθανόμενα όντα και ως άτομα με ιδιαίτερες ατομικές συμπεριφορές τα οποία είναι πλασμένα να ζουν ελεύθερα και να ορίζουν και να απολαμβάνουν την ζωή τους όπως ακριβώς κι εμείς.

Είναι οι τόποι της επίγνωσης: όσο τα ζώα θα είναι δούλοι, θα είμαστε κι εμείς δούλοι. Όσο η ζωή τους δεν θα έχει αξία, και η δική μας ζωή δεν θα έχει αξία και θα είναι έρμαιο στις ορέξεις του αδίστακτου και ανώμαλου συστήματος της καταπίεσης που μπορεί μόνο να υπάρχει μέσα από την όλο και πιο ισοπεδωτική και ολοκληρωτική καταπίεση πρώτα των μη ανθρώπινων ζώων και εν συνεχεία των ανθρώπων.

Όσο ο πλανήτης της ζωής θα είναι μια απέραντη ζώνη καταπίεσης και ένα κολαστήριο για τα ζώα, θα παραμένει έτσι και για τους ανθρώπους αφού η αποδοχή του βασικού ψέματος της διατροφής με ζωικά θα κάνει εύπεπτα και αποδεκτά και όλα τα υπόλοιπα ψέματα του συστήματος.

Γιατί όταν με το ψεύτικο πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής απαξιώνεται πλήρως η ζωή των μη ανθρώπινων ζώων ενώ ταυτόχρονα συντελείται η απόλυτη ανισορροπία σε κάθε επίπεδο (νοητικό, συναισθηματικό, κοινωνικό, οικολογικό, οικονομικό, πολιτικό) γι αυτή την «παραγωγή», τότε με ένα ανάλογο πρόσχημα όπως αυτό του ψευδοχρέους και της ψευδοκρίσης μπορεί αντίστοιχα να συντρίβεται και να απαξιώνεται πλήρως η ζωή της πλειοψηφίας των ανθρώπων χάριν ενός άψυχου πράγματος όπως το χρήμα.

Όμως η σπουδαιότητα των καταφυγίων έγκειται τελικά στην καταλυτική δυνατότητά τους να γίνονται οι λυτρωτικοί τόποι της μεταμόρφωσης της συνείδησης: εκεί όπου μικροί και μεγάλοι μπορούν να αναθεωρήσουν τη λανθασμένη εικόνα και τα στερεότυπα προς τα άλλα ζώα, να αποκηρύξουν μια για πάντα την παρακμιακή κατάσταση της απαξίωσης της ζωής και να αρχίσουν από εκείνη κιόλας τη στιγμή να ζουν κατευθείαν το μέλλον: μια ζωή περιεκτικής δικαιοσύνης για όλους.

Γι αυτό είναι μοναδικής σημασίας και απόλυτη προτεραιότητα να επισκεφτούμε άμεσα ένα τέτοιο καταφύγιο και αν δεν μπορούμε με την φυσική μας παρουσία ας το κάνουμε οπωσδήποτε δικτυακά ξεκινώντας την περιήγηση από εδώ: sanctuaries.org

και από την κατηγορία Καταφύγια Ζώων αυτού του ιστολογίου.

................

Οι προσωπικές ιστορίες των ζώων που ακολουθούν είναι ιστορίες με αίσιο τέλος, είναι ιστορίες ζώων που κατάφεραν να κατακτήσουν την θέση του σεβασμού της ζωής που τους αξίζει και είναι μόνο μια εξαίρεση και μια σταγόνα στον ωκεανό του τραγικού «προορισμού» που επιφυλάσσει η τρέχουσα συγκυρία στα μη ανθρώπινα ζώα. 

Αλίκη

Η Αλίκη στο καταφύγιο For the Animals Sanctuary

Μια γυναίκα ξεκίνησε να εκτρέφει οκτώ κατσίκες για κρέας σκεπτόμενη ότι θα μπορούσε να βγάλει γρήγορα χρήματα. Αυτό που δεν περίμενε ήταν ότι στην διαδικασία θα τις γνώριζε ως άτομα. Ανακάλυψε ότι τα ζώα που αρχικά τα έβλεπε ως προϊόντα, έχουν μοναδικές, ατομικές προσωπικότητες. Δεν ήταν ανόητες μηχανές, αλλά ζωντανά και αναπνέοντα όντα με θέληση και την επιθυμία να ζήσουν - ακριβώς όπως ο άνθρωπος. Έτσι αποφάσισε να τους χαρίσει τη ζωή τους και αντί για το σφαγείο, η Αλίκη και οι αδελφές της (Angie, Lucy, Hanna, Rebecca, Molly, Λίζι, και Νόρα) βρέθηκαν στο καταφύγιο For the Animals Sanctuary.

Πασίφικο

Ο Πασίφικο στο καταφύγιο Vine Sanctuary

Ο κόκορας Pacifico ήρθε στο καταφύγιο αφού διασώθηκε από μια μονάδα πτηνών για κοκορομαχίες. Αμέσως έσπευσε να φωλιάσει στα δέντρα. Τα κοτόπουλα αγριεύουν πιο εύκολα από οποιαδήποτε άλλα «εξημερωμένα» ζώα, με εξαίρεση τις γάτες. Επειδή είναι γενετικά πολύ κοντά στο κόκκινο πτηνό της ζούγκλας (Red Junglefowl) από το οποίο κατάγονται τα κοτόπουλα, οι κόκορες οι οποίοι χρησιμοποιούνται σε κοκορομαχίες (και οι κότες που χρησιμοποιούνται για την εκτροφή τους) εύκολα «επαναγριοποιούνται», αν τους δοθεί η ευκαιρία.

Φέλιξ

Ο Φέλιξ λίγο καιρό μετά την άφιξή του στο καταφύγιο Woodstock Farm Animal Sanctuary

Ο Φέλιξ θεωρήθηκε από τον ιδιοκτήτη του ότι δεν άξιζε το κόστος της κτηνιατρικής φροντίδας όταν βρέθηκε τραυματισμένος. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς του συνέβη, αλλά το πιθανότερο είναι ότι δέχθηκε επίθεση από κάποιο αρπακτικό ζώο που του έκοψε μέρος του πίσω ποδιού του. Ευτυχώς, κατάφερε να δραπετεύσει - αλλά λόγω των τραυματισμών του, τον πέταξαν σε ένα στάβλο με σκοπό να σφαγιαστεί για κρέας αργότερα εκείνη την ημέρα. Ένας υπάλληλος είδε τον μικρό Φέλιξ και τον έφερε στην ασφάλεια του καταφυγίου Woodstock Farm Animal Sanctuary.

Έβελιν

Η Έβελιν στο καταφύγιο SASHA Farm

H Έβελιν διαφημιζόταν στο διαδίκτυο ως κρέας για την κατάψυξη ή για καλοκαιρινό μπάρμπεκιου. Όμως η ίδια δεν νόμιζε ότι ήταν έτοιμη για κάτι τέτοιο, ούτε και μια οικογένεια που την αγόρασε (με το κιλό!) και την έφερε να ζήσει τη ζωή της στο καταφύγιο ζώων φάρμας SASHA Farm.

Βαλτιμόρη

Η Βαλτιμόρη στο καταφύγιο Vine Sanctuary

Η Βαλτιμόρη διασώθηκε από μονάδα παραγωγής φουά γκρα και μεταφέρθηκε στο καταφύγιο Vine Sanctuary το 2002. Η Βαλτιμόρη ήταν πολύ τυχερή που διασώθηκε και μπόρεσε να ζήσει ελεύθερη και ευτυχισμένη για 10 ολόκληρα χρόνια στο καταφύγιο μέχρι που πέθανε στον ύπνο της τον Αύγουστο του 2012.

Το φουά γκρα είναι το αφύσικα διογκωμένο συκώτι των πτηνών μέσω της καταναγκαστικής σίτισης. Οι πάπιες συνωστίζονται σε βρώμικα υπόστεγα, απομονώνονται σε κλουβιά και τους τοποθετούν έναν σωλήνα στον λαιμό όπου ταίζονται με το ζόρι, προκειμένου να προκληθεί σκόπιμα η μεγέθυνση στο τριπλάσιο του συκωτιού τους.

Βεατρίκη

Η Βεατρίκη στο καταφύγιο Woodstock Farm Animal Sanctuary

Η Βεατρίκη ήλθε από μια εμπορική επιχείρηση εκτροφής γαλοπούλας, αλλά γλίτωσε τη συνήθη μοίρα όταν αγοράστηκε ζωντανή και δόθηκε ως δώρο για την Ημέρα των Ευχαριστιών σε κάποιον στο Staten Island της Νέας Υόρκης. Όμως αυτός δεν μπορούσε να φροντίσει το ταχέως αναπτυσσόμενο πτηνό και το έδωσε στην Carolyn, μια ειδικό στην επανένταξη της άγριας ​​ζωής. Στις δύο εβδομάδες που η Carolyn νοιαζόταν για την Βεατρίκη αυτή την ακολουθούσε παντού και λάτρευε να πλημμυρίζεται με προσοχή. «Ήταν σαν να έχεις ένα άλλο σκυλί!», λεει. Η Carolyn αναζήτησε ένα στοργικό σπίτι για την Βεατρίκη και αυτό βρέθηκε στο καταφύγιο Woodstock Animal Farm Sanctuary.

Όταν η καρδιά του πτηνοτρόφου σκίρτησε

Δεν είναι η πρώτη φορά* που κάποιος, εξαπατημένος από την αντίληψη που θεωρεί την ενασχόληση με την εκμετάλλευση των ζώων «επάγγελμα», συγκλονίζεται και αλλάζει άρδην γνώμη μόλις γνωρίσει από κοντά τα ζώα ως αισθανόμενα πλάσματα τα οποία μπορούν να βιώνουν ακριβώς όπως κι εμείς όλη την γκάμα των αισθημάτων και συναισθημάτων από τον πόνο μέχρι την ηδονή.

Αν δεν έχει ακυρωθεί ο αισθανόμενος άνθρωπος μέσα του, τότε βλέπει ολοφάνερα την αδικία και δεν μπορεί πια να την ανεχθεί. Η καρδιά του θα σκιρτήσει και θα εναντιωθεί σε όλο αυτό το κακό που επιβάλλουμε στα ζώα: μια ζωή δουλείας, καταπίεσης και εμπορευματοποίησης επειδή έτσι υπαγορεύει ένα ανώμαλο σύστημα που αυθαίρετα παρεμβαίνει και ορίζει τις ζωές όλων των αισθανόμενων (ανθρώπων και μη ανθρώπων) από την εποχή της «εξημέρωσης» των ζώων.

Και όντως η καρδιά σκίρτησε. Ο πτηνοτρόφος από την Αυστραλία πήρε την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του: αναλογιζόμενος την απάνθρωπη και βάναυση διαδικασία που είχε εμπλακεί και συνειδητοποιώντας το κακό που προξενούσε σε άλλα αισθανόμενα πλάσματα (στην συγκεκριμένη περίπτωση κότες αυγοπαραγωγής) οδηγήθηκε στην αποκήρυξη και στην αποδόμηση της εκμετάλλευσης και στην απόφαση να σταματήσει αυτό το κακό.

Η μεταμόρφωση μόλις είχε συντελεστεί και άνοιγε το επόμενο και το πιο όμορφο κεφάλαιο της εξέλιξης κάθε ανθρώπου: αυτό της συμπόνιας και του σεβασμού της ζωής για όλους τους αισθανόμενους αυτού του κόσμου.

Και από εκεί και πέρα η πορεία των πραγμάτων αποκαθίσταται οριστικά εκεί όπου πάντα έπρεπε να είναι: στο φυσιολογικό και φυσικό.

(Με ελληνικούς υπότιτλους)

Τα πτηνά απελευθερώνονται: χέρια γεμάτα τρυφερότητα τα αγκαλιάζουν με στοργή και φροντίδα και τα βγάζουν απ’ τα κλουβιά για να τα μεταφέρουν στο καταφύγιο ζώων φάρμας Edgar’s Mission όπου για πρώτη φορά βιώνουν αυτό που μέχρι τότε ήταν αδιανόητο και ανέλπιστο.

Βιώνουν το φυσιολογικό και φυσικό του να απλώνουν για πρώτη φορά τα πληγωμένα φτερά τους (πράγμα που ήταν αδύνατο στην ασφυκτική φυλακή του κλουβιού), να τεντώνουν και να κινούν τα μουδιασμένα μέλη τους, να περπατούν στο χώμα, να βλέπουν τον ήλιο και γενικά να αφήνονται στο ένστικτό τους που τα οδηγεί να κάνουν όλα εκείνα που είναι φυσιολογικά και φυσικά για ένα πτηνό όπως η κότα**.

Και η μετάβαση αυτών των πτηνών από την δουλεία στην ελευθερία πέρα από συγκλονιστική είναι και τραγικά συμβολική για το είδος του κόσμου που ζούμε.

Από την μια έχουμε μια κολοσσιαία παγκόσμια δομή καταπίεσης δισεκατομμυρίων ζώων η οποία υπάρχει όχι για να θρέψει τους ανθρώπους (όπως υποκριτικά ισχυρίζεται) αλλά για να εντυπώνει στην συλλογική συνείδηση το ανώμαλο και το αφύσικο της τυραννίας και της απαξίωσης γενικά της ζωής.

Από την άλλη έχουμε τα καταφύγια ζώων φάρμας, αυτές τις μοναδικές νησίδες ελευθερίας και τα μόνα πραγματικά σχολεία αυτού του πλανήτη, όπου οι άνθρωποι διδάσκονται το σημαντικότερο μάθημα που χρειαζόμαστε για να θεραπεύσουμε το σημερινό κόσμο της γενικευμένης δυστυχίας.

Εκεί διδάσκονται το φυσιολογικό και φυσικό της συμπόνιας και του σεβασμού της ζωής.

Εκεί φτάνουν στην μεγάλη επίγνωση ότι το φυσιολογικό και φυσικό της ελευθερίας και μιας αξιοπρεπούς ζωής που τόσο πολύ λείπει και από την ανθρώπινη κοινωνία, συνδέεται απόλυτα με την στέρηση του φυσιολογικού και φυσικού μιας αξιοπρεπούς ζωής από τα μη ανθρώπινα ζώα αυτού του πλανήτη.

Εκεί κατανοούν την ανωμαλία και το αφύσικο της καταπίεσης του οποιουδήποτε άλλου.

Εκεί, στα καταφύγια της ζωής, ανακαλύπτουν ότι το φυσιολογικό και φυσικό του να μην καταπιέζουν και εμάς τους ίδιους, να μην μας στερούν την ελευθερία αλλά και κάθε άλλο δικαίωμα δεν θα το κατακτήσουμε όσο εμείς καταπιέζουμε τα ζώα.

Και εκεί τελικά, στα μοναδικά πραγματικά σχολεία αυτού του πλανήτη, βιώνουν την συγκλονιστική μεταμόρφωση που απελευθερώνει και μας επανασυνδέει με το φυσιολογικό και φυσικό της ανατομίας μας και της έμφυτής μας διάθεσης για το καλό.

........................

* Στο ντοκιμαντέρ Peaceable Kingdom: The Journey Home (Ειρηνικό Βασίλειο: Το ταξίδι στην εστία) το οποίο πραγματεύεται την αλλαγή της συνείδησης των ανθρώπων από την βαναυσότητα στην συμπόνια, από την αποσύνδεση στην ταύτιση, από τον ρόλο του θύτη στον ρόλο του συντρόφου και του φίλου των μη ανθρώπινων ζώων, παρουσιάζεται η προσωπική ιστορία μεταμόρφωσης αρκετών πρώην κτηνοτρόφων.

Μεταξύ αυτών είναι το ζευγάρι Cheri and Jim Vandersluis που είχαν σαν όνειρο της ζωής τους να αποκτήσουν την δική τους φάρμα γαλακτοπαραγωγής με κατσίκες. Όμως η ειδυλλιακή εικόνα της φάρμας γρήγορα γκρεμίζεται μόλις έρχονται σε επαφή με την τραγική αλήθεια που επιφυλάσσει η γαλακτοπαραγωγή για τα ζώα και τα μικρά τους: για να υπάρξει παραγωγή γάλακτος, πρέπει να υπάρξει εγκυμοσύνη και μωρό, το οποίο όμως δεν επιτρέπεται να πιει αυτό γάλα, γιατί αν το πιει δεν θα μείνει καθόλου ποσότητα για να διοχετευθεί στην αγορά, και έτσι το μωρό θα πρέπει να σταλεί για σφαγή και να γίνει κρέας του «γάλακτος».

Έτσι καθώς η εσωτερική τους σύγκρουση μεγαλώνει, η Cheri και ο Jim εγκαταλείπουν την γαλακτοπαραγωγή η οποία πάει κόντρα στα αισθήματά τους και περνώντας στην άλλη πλευρά φτάνουν στο βασικό, δηλαδή στην συμπόνια και στην δικαιοσύνη προς την ζωή, αφού τώρα πλέον δραστηριοποιούνται στην πραγματική φροντίδα για τα ζώα μέσα από το καταφύγιο ζώων φάρμας Maple Farm Sanctuary που έχουν ιδρύσει.

** Η κότα είναι ο πιο κοντινός, ζωντανός συγγενής του Tyrannosaurus-rex και ξεκίνησε την ζωή της ως άγριο πτηνό στις ζούγκλες της Ινδίας εκατομμύρια χρόνια πριν. Είναι έξυπνη, στοργική και με διερευνητική περιέργεια ενώ έχει γνωστικές ικανότητες που ανταγωνίζονται τις γάτες και τα σκυλιά.

Δυστυχώς όμως στην τρέχουσα συγκυρία η κότα είναι το πλέον παρεξηγημένο και απαξιωμένο ζώο και το απόλυτο σύμβολο της καταπίεσης αλλά και της καταπίεσης του θηλυκού (μέσω της εκμετάλλευσης της αναπαραγωγικής της ικανότητας για την παραγωγή αυγών). Με την «εξημέρωση» και τις διαδοχικές διασταυρώσεις απέκτησε την σημερινή της μορφή για να ενταχθεί αυθαίρετα και άδικα στην πιο κολοσσιαία καταπίεση που έχει ποτέ βρεθεί πλάσμα πάνω στη Γη: 43 δισ. κότες σφαγιάζει κάθε χρόνο το σύστημα της ανωμαλίας και του αφύσικου καθώς ολόκληρες γενιές ζώων αναπαράγονται τεχνητά για να αναπληρώσουν τις προηγούμενες ανά 6 εβδομάδες.

Καλοκαίρι και ελευθερία

Δυο υπέροχες έννοιες. Δύο δώρα του πλανήτη της ζωής σε όλες τις μορφές της αισθανόμενης ζωής που το οικοσύστημά του αδιάκοπα δημιουργεί στη πορεία της εξέλιξης. Όμως περίπου 10 χιλιάδες χρόνια πριν ένα απροσδόκητο γεγονός θα περικόψει βίαια την απόλαυση αυτών των εννοιών και των αντίστοιχων καταστάσεων. Με την περιβόητη «εξημέρωση» των ζώων ανοίγει η παρένθεση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος υποδούλωσης, υποταγής και καταπίεσης αρχικά κάποιων ειδών ζώων, σύντομα όλων των ζώων και εν συνεχεία της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων. Η καταπίεση επιβάλλεται ως το λειτουργικό σύστημα της ανθρωπότητας και η ιστορία που γράφεται από τότε μέχρι σήμερα είναι η ιστορία της στέρησης της ελευθερίας και των δικαιωμάτων της αισθανόμενης ζωής, ανθρώπινης και μη ανθρώπινης, από έναν κατώτερο τύπο άνθρωπου (του κυρίαρχου και καταπιεστή) που για όλο αυτό το διάστημα καταφέρνει να επικρατεί και που με μανιώδη και αιμοσταγή (κυριολεκτικά) τρόπο παραμένει γαντζωμένος στα «προνόμια» του.

Ουσιαστικά από τότε για τα ζώα δεν υπάρχουν εποχές, γιατί τις εποχές μπορεί να τις απολαύσει κάποιος μόνο όταν είναι ελεύθερος. Αλλά τα ζώα, ακόμα και τα άγρια, ουσιαστικά δεν είναι, αφού τα ζώα της ξηράς κυνηγιούνται ανελέητα και ασταμάτητα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενώ αυτά της θάλασσας αλιεύονται κατά πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο.

Επίσης κάθε χρόνο δισεκατομμύρια ζώα σε όλο τον πλανήτη έρχονται στη ζωή με τεχνητή αναπαραγωγή με το πρόσχημα της κάλυψης της «τροφής» για ένα φυτοφάγο είδος, στο οποίο η καταπίεση του στερεί, πέραν όλων των άλλων, και το δικαίωμα στην διατροφική του ανατομία. Τα ζώα αυτά αποκαλούνται «εκτρεφόμενα», εκ των οποίων πάνω από 55 δις τελειώνουν την σύντομη ύπαρξή τους (1-1,5 μήνα για τα κοτόπουλα και 4-6 μήνες για τα υπόλοιπα ζώα «κρέατος») στο σφαγείο, στο αθλιότερο πράγμα που έκανε ποτέ την εμφάνισή του σε ένα οικοσύστημα των φυτών και των φυτοφάγων και σε έναν πλανήτη της ζωής.

Εικόνα από το καταφύγιο Animal Place Sanctuary

Τα ζώα δεν μπορούν να βιώσουν παρά μόνο ένα πράγμα: καταπίεση. Ζουν συνεχώς στην μία και μόνη εποχή, εκ των άνωθεν επιβαλλόμενη: στην εποχή της καταπίεσης και βιώνουν συνεχώς την οδυνηρή εξέλιξη ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος το οποίο κάνει την δουλεία τους ολοένα και πιο αφόρητη.

Είτε είναι καλοκαίρι ή χειμώνας, άνοιξη ή φθινόπωρο για τα μη ανθρώπινα ζώα δεν έχει καμία απολύτως σημασία από την στιγμή που δεν ορίζουν την ζωή τους και από την στιγμή που ανεξαρτήτως εποχής εξαναγκάζονται να υποστούν όλα τα τραγικά στάδια μια διαδικασίας «παραγωγής» η οποία θα τα μετατρέψει από αισθανόμενα όντα σε «τροφή, ένδυση, επιστήμη και έρευνα, ψυχαγωγία ή ένα από τα έντεκα χιλιάδες και πλέον συστατικά που βρίσκονται στα προϊόντα της αγοράς».

Όμως αυτή η εποχή της καταπίεσης δέχεται συχνά πυκνά συγκλονιστικά χτυπήματα πρώτα και κύρια από τα ίδια τα ζώα (είτε με τις αποδράσεις τους από τα σφαγεία ή με όλους εκείνους τους τρόπους που μας δείχνουν ότι δεν επιθυμούν να είναι υπό την κατοχή μας και υποχείρια-έρμαια των διαθέσεων μας) και κατόπιν από εκείνο το κομμάτι της ανθρωπότητας που βαδίζει έναν άλλο δρόμο: αυτόν που έμπρακτα αποκαθιστά τον σεβασμό για την ζωή και την ελευθερία για όλα τα αισθανόμενα πλάσματα (veganism).

Κάθε ζώο που έχει γλιτώσει από τον εφιάλτη να έχει βρεθεί στα χέρια των λάθος ανθρώπων, προσθέτει μια ακόμη «ρυτίδα» στο αποκρουστικό πρόσωπο της καταπίεσης το οποίο κρύβεται επιμελώς πίσω από ένα απατηλό προσωπείο συγκάλυψης και εφησυχασμού του στυλ «όλα είναι μέλι γάλα». Κάθε ζώο που έχει βρεθεί στην θαλπωρή και στην ασφάλεια ενός καταφυγίου - αυτές τις λιγοστές νησίδες ελευθερίας που υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στον ωκεανό της καταπίεσης - είναι και μια διαβεβαίωση ότι το καλοκαίρι και η ελευθερία θα νικήσουν.

Κάθε ζώο που απολαμβάνει ξανά το καλοκαίρι και την ελευθερία είναι η μεγάλη ελπίδα ότι όλα θα ανατραπούν, ότι θα κλείσει η μαύρη παρένθεση της ανωμαλίας και της αδικίας και όλα θα ξαναπάρουν την κανονική, γαλήνια ροή τους.

Γιατί το καλοκαίρι και η ελευθερία είναι οι έννοιες σύμβολα αυτής της μεταμόρφωσης και οι δύο όψεις ενός και του ίδιου πράγματος: της έμφυτης και ατιθάσευτης δύναμης και της ροής της Φύσης.

Το καλοκαίρι και η ελευθερία είναι τα δίδυμα αδέλφια αυτής της δυναμικής.

Και αυτά τα υπέροχα δίδυμα δεν θα μπορούσαν να έχουν βρει καλύτερη προσωποποίηση παρά σε δυο άλλα υπέροχα δίδυμα: στα δυο αρσενικά μοσχαράκια που ονομάστηκαν έτσι (Summer & Freedom) και τα οποία απολαμβάνουν και πάλι αυτά που δηλώνουν τα ονόματα τους στο καταφύγιο Animal Place Sanctuary.

Εικόνα από το καταφύγιο Animal Place Sanctuary

Ο Summer και ο Freedom ήταν μόλις λίγων ημερών όταν έφτασαν στο καταφύγιο αλλά ήδη είχαν προλάβει να νοιώσουν στο πετσί τους την κτηνωδία που ανυποψίαστα τους επιβάλλουν οι άνθρωποι μέσω της επιθυμίας τους για το γάλα των άλλων θηλαστικών ζώων.

Όλα τα θηλαστικά παράγουν γάλα μόνο όταν αποκτήσουν μωρό και η ποσότητα που παράγεται είναι ανάλογη με τις ανάγκες κάθε είδους, χωρίς να υπάρχει περίσσευμα γάλακτος. Για να υπάρξει περίσσευμα πρέπει να βγει από την μέση ο δικαιούχος και παραλήπτης αυτού του γάλακτος, δηλαδή τα νεογέννητα του κάθε είδους δεν πρέπει να έχουν πρόσβαση σε αυτό το γάλα και να το καταναλώσουν.

Επομένως η επιθυμία των ανθρώπων για ζωικό γάλα σημαίνει για τα άλλα θηλαστικά ζώα συνεχείς εγκυμοσύνες και την συνεχή γέννηση «ανεπιθύμητων» μωρών τα οποία πρέπει να «βγουν απ’ τη μέση» με «κερδοφόρο» τρόπο. Έτσι τα μεν αρσενικά καταλήγουν σε λίγους μήνες «ροζ φιλέτο μοσχαριού», τα δε θηλυκά θα αντικαταστήσουν την μητέρα τους όταν αυτή θα θεωρηθεί μη «παραγωγική» και θα σταλεί επίσης στη σφαγή, κυριολεκτικά στραγγισμένη μετά από 4-5 χρόνια συνεχούς και εντατικής εκμετάλλευσης.

Ο Summer και ο Freedom είναι δύο από τα εκατομμύρια τέτοια «ανεπιθύμητα» μωρά που φέρνει στη ζωή κάθε χρόνο η διαδικασία αρπαγής του γάλακτος των άλλων θηλαστικών. Όπως όλα τα μοσχαράκια, χωρίστηκαν αμέσως από την μητέρα τους και δεν αφέθηκαν να γνωρίσουν την μητρική στοργή, την θηλή και το γάλα της μάνας τους, για να μην χαθεί ούτε μια σταγόνα που να μην διοχετευτεί στην αγορά. Ως αρσενικά θα κατέληγαν στην φυλακή ενός κλουβιού (veal crate) που τα κρατά σε ακινησία, προκειμένου το κρέας τους να παραμείνει μαλακό, όμως μια απρόσμενη τροπή των πραγμάτων τα έφερε στο καταφύγιο.

Εκεί για καλή τους τύχη τους περίμενε η Sadie, μια αγελάδα Χολστάιν (η συνηθέστερη ράτσα στην γαλακτοβιομηχανία) η οποία ως μητέρα ποτέ δεν αφέθηκε να γνωρίσει τα δικά της μωρά και αυτή  κυριολεκτικά λατρεύει κάθε ευκαιρία να προσφέρει την μητρική στοργή στα μοσχαράκια που έρχονται στο καταφύγιο. Έτσι ο Summer και ο Freedom έγιναν τα «παιδιά» της.

Ο Summer και ο Freedom μεγαλώνουν όμορφα στο καταφύγιο και απολαμβάνουν αυτά που θα έπρεπε εξ ορισμού να απολαμβάνουν όλα τα αισθανόμενα όντα: το καλοκαίρι και την ελευθερία!

Οι επισκέπτες του καταφυγίου, μικροί και μεγάλοι, αλλά και όσοι μαθαίνουν την πραγματικότητα της «παραγωγής» δηλαδή της αρπαγής του ζωικού γάλακτος, δεν έχουν πλέον αυταπάτες για το τι σημαίνει η επιθυμία για το γάλα των άλλων θηλαστικών. Ξαφνικά το καλοκαίρι και η ελευθερία αποκτούν μιαν άλλη διάσταση και καθώς ο μύθος έχει συντριβεί μια άλλη επιθυμία αναδύεται: το καλοκαίρι και η ελευθερία να είναι για όλους.

Και αυτή η επιθυμία οδηγεί φυσιολογικά στην μόνη διέξοδο που μπορεί να την κάνει πράξη: σε ένα vegan τρόπο ζωής.

..........................

Το καταφύγιο Animal Place Sanctuary βρίσκεται στο Grass Valley της Καλιφόρνιας, σε μια έκταση 2.400 στρεμμάτων. Στο παρακάτω βίντεο γίνεται μια περιεκτική παρουσίαση του καταφυγίου.

.

Η ζωή πάλεψε και νίκησε

Βράδυ 10 του Απρίλη. Σφαγείο του βόρειου New Jersey. Άλλη μια εγκατάσταση του αίσχους, από τις αμέτρητες που είναι διάσπαρτος ο πλανήτης της ζωής, όπου με ασταμάτητο αμόκ, μέρα και νύχτα, διαδραματίζεται η τελευταία πράξη του πιο νοσηρού και διεστραμμένου έργου που επινοήθηκε ποτέ. Πίσω από ψηλούς τοίχους που κρατούν μακριά τα επικίνδυνα βλέμματα, αλλά κυριολεκτικά δίπλα μας και μέσα στις «βιομηχανικές» ζώνες των πόλεων μας, στις εγκαταστάσεις αυτές μεταφέρεται συνεχώς η ζωή και με αυτόματη, μηχανική ψυχρότητα παρατάσσεται σε γραμμή που τρέχει με φρενήρη ρυθμό, για να πνίγει τελικά σε ένα λουτρό αίματος. Εδώ εκτελούνται τα συμβόλαια του θανάτου, πληρωμένα από μια υπνωτισμένη ανθρωπότητα η οποία έχει εξαπατηθεί να επιβραβεύει την καταπίεση.

Ο Mike στον κόσμο της δικαιοσύνης

και του σεβασμού που κατέκτησε,

στο καταφύγιο ζώων φάρμας

Woodstock Farm Animal Sanctuary

Μέσα στο αποκρουστικό περιβάλλον του τρόμου όπου η οσμή του κακού είναι παντού στην ατμόσφαιρα, η εν αναμονή του μοιραίου, παγιδευμένη, αισθανόμενη ζωή τρέμει ακατάσχετα από κύματα απέραντου φόβου. Η αδρεναλίνη πλημμυρίζει το σώμα και τότε έρχεται το ξέσπασμα. Σε μια ύστατη κίνηση πανικού που βάζει φτερά στα πόδια το νεαρό μοσχαράκι σπάει το μοιραίο ραντεβού με τον προσχεδιασμένο φόνο του και κάνει το σωτήριο άλμα στην ελευθερία. Άλλη μια αγωνιώδης απόδραση για την ζωή μόλις έχει ξεκινήσει.

Αμέσως στήνεται μια αμείλικτη καταδίωξη για την σύλληψη του «δραπέτη», όμως το νεαρό μοσχαράκι ήταν αποφασισμένο να ζήσει. Έτρεξε στους δρόμους, κολύμπησε σε ποτάμι, και παρόλο που χτυπήθηκε σκόπιμα από αυτοκίνητο της αστυνομίας κατάφερε να ξεφύγει και χρειάστηκε αναισθησιογόνο όπλο για να αναχαιτιστεί η ορμή του για ζωή και ελευθερία.

Έκανε τα πάντα για να σώσει την ζωή του αλλά το δράμα της απόδρασής του δεν θα είχε αίσιο τέλος αν δεν μεσολαβούσε ένας εθελοντής, ο Mike Stura, ο οποίος το έσωσε για δεύτερη φορά από το σφαγείο που το είχαν ξανά οδηγήσει και το μετέφερε στο καταφύγιο ζώων φάρμας Woodstock Farm Animal Sanctuary στην Νέα Υόρκη. Εκεί του έδωσαν το όνομα Mike Jr από τον άνθρωπο που το έσωσε.

Η εναγώνια απόπειρα του Mike είναι μία ακόμη από τις πολλές που έχουν προηγηθεί και το μήνυμα είναι πάντα το ίδιο: να δώσουμε τέλος στο έκτρωμα που λέγεται καταπίεση των ζώων.

Αποδέκτες του μηνύματος είμαστε όλοι μας και ο Mike μας συγκλονίζει και μας φέρνει σε απόλυτα δύσκολη θέση. Μας αφήνει άφωνους και γεμάτους ντροπή για την αδικία και την εκμετάλλευση που συνεχίζουμε να εξαπολύουμε στα ζώα. Στο πρόσωπο του Mike μιλάει η συλλογική φωνή των ζώων η οποία μας καλεί να κάνουμε και την δική μας απόδραση από την νοοτροπία που καταδικάζει τις ζωές τους.

Γιατί η πράξη του Mike γίνεται η συμβολική απόδραση από την φυλακή της ανθρώπινης αλαζονείας, από τον νοσηρό κόσμο που τον θεωρούσε αντικείμενο και όπου ήταν απλά ένας αριθμός, μια ετικέτα καρφωμένη στα αυτιά του. Με την πράξη του γκρέμισε αυτό τον αρρωστημένο κόσμο, αυτό το αυθαίρετο και παράνομο σχήμα που έχει κυριεύσει το μυαλό μας, και διαλάλησε ότι τα μη ανθρώπινα ζώα είναι άτομα τα οποία αξίζουν τον κόσμο της δικαιοσύνης και του σεβασμού που κατέκτησε ο Mike.

Ο Mike μας έδειξε για μια ακόμη φορά αυτό που αρνούμαστε να δούμε και μας φέρνει αντιμέτωπους με το αμείλικτο ερώτημα: ως πότε θα αγνοούμε αυτές τις πράξεις και αυτά τα μαθήματα από τα μη ανθρώπινα ζώα; Πόσοι Mike θα χρειαστούν για να μας κάνουν να καταλάβουμε το κακό και το άδικο που τους κάνουμε;

Και πόσα δισεκατομμύρια ζωές που δεν θα έχουν την τύχη του Mike θα πρέπει ακόμη να χαραμιστούν άδικα για να καταλάβουμε πόσο λάθος είναι όλο αυτό και τελικά την ματαιότητα της αλαζονείας και της καταπίεσης;

Ο Mike γνωρίζει και άλλους φίλους «δραπέτες»,

την Μέϊμπελ και την Κάϊλι

Παρέα με την Κάϊλι, την αγελαδίτσα που είχε αποδράσει

από σφαγείο της Φιλαδέλφειας

και για την οποία έχει γίνει αναφορά στο άρθρο:

Τα ζώα είναι έτοιμα για την ελευθερία! Εμείς;

Γίνομαι καταφύγιο

Πίσω από την λαμπερή βιτρίνα του θαυμαστού, νέου κόσμου μας κυριαρχεί μια άλλη πραγματικότητα, αυτή της ανείπωτης αδικίας για την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων και σχεδόν για όλα τα μη ανθρώπινα ζώα.

Όλος αυτός ο κόσμος της «ευκολίας» δεν κινείται απλά από το χρήμα όπως συνηθίζεται να λένε. Κινείται από αυτό που αγοράζει αυτό το εξ ορισμού κακό χρήμα. (Κακό γιατί έχει προέλθει από κακόβουλη πηγή (τοκογλύφους), έχει μπει στην αγορά ως χρέος και επιδιώκει την υποδούλωση και την αδικία.)

Το κακόβουλο αυτό χρήμα σε επιφανειακό επίπεδο φαίνεται να αγοράζει αγαθά και υπηρεσίες, στο βαθύτερο όμως επίπεδο αγοράζει την καταπίεση της ζωής, ανθρώπινης και μη ανθρώπινης.

Γιατί η καταπίεση της ζωής είναι η κύρια μορφή «ενέργειας» αυτού του κόσμου όπως τον ξέρουμε τα τελευταία 10 χιλιάδες, από την στιγμή που ο άνθρωπος «εξημέρωσε», υπόταξε δηλαδή τα ζώα. Πράγματι, ότι συνέβη στο διάστημα αυτό και ότι συμβαίνει τώρα γύρω μας έχει κόστος την ζωή, αφού αυτή είναι ο αποδέκτης της καταπίεσης και το γεγονός αυτό είναι η απόλυτη τραγική ειρωνεία αλλά και η ύβρις προς τον πλανήτη της ζωής, ο οποίος έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο κολαστήριο.

Μέσα σε έναν τέτοιο αλλοιωμένο κόσμο δεν είναι παράξενο η ζωή να μην έχει την πραγματική της αξία όπως ορίζεται από το οικοσύστημα το οποίο την δημιουργεί, αλλά να θεωρείται ως κάτι αναλώσιμο και με αξία αποτιμώμενη σε όρους «αγοράς». Έτσι ανάλογα με το σε ποιον ανήκει η ζωή, βάλλεται και με διαφορετικές διαβαθμίσεις καταπίεσης οι οποίες ξεπερνούν κάθε όριο και φτάνουν στο απόλυτο όταν πρόκειται για τις ζωές αυτών που βρίσκονται στο κατώτατο στάδιο της ιεραρχίας του συστήματος της καταπίεσης (οι πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι και τα μη ανθρώπινα ζώα).

Απόλυτη καταπίεση σημαίνει ότι η ζωή ως ζωή δεν έχει καμία αξία σε αυτό το σύστημα γι αυτό και ξοδεύεται ανελέητα και χωρίς δεύτερη σκέψη: 55 δις αναλώσιμες ζωές ζώων ξοδεύονται κάθε χρόνο για να καλύψουν δήθεν την ανάγκη των ανθρώπων για τροφή και εκατομμύρια επίσης αναλώσιμες ζωές ανθρώπων ξοδεύονται κάθε χρόνο σε οργουελικούς πολέμους, σε εσκεμμένες ασθένειες, σε ελλείψεις τροφής, νερού, υγιεινής, ασφαλών συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, κλπ.

Και τώρα, όπως πολύ καλά φαίνεται, η καταπίεση, εισάγοντας όλο και περισσότερη αρνητική ενέργεια σε αυτόν τον κόσμο, επισπεύδει την μετατροπή του σε ένα εντελώς αφόρητο και αφιλόξενο για την ζωή περιβάλλον.

Εικόνα από το Καταφύγιο Ζώων φάρμας Animal Acres

Είναι ζωτικής σημασίας να αντιστρέψουμε αυτήν την παρακμιακή πορεία άμεσα. Χρειαζόμαστε μιαν άλλη «ενέργεια» για να κινήσουμε τον κόσμο μας και η οποία θα υποκαταστήσει την ακατάλληλη και επικίνδυνη ενέργεια της καταπίεσης που τώρα χρησιμοποιούμε.

Αυτή η νέα ενέργεια είναι η δικαιοσύνη η οποία μπορεί να κάνει πάλι τον πλανήτη μας ένα μεγάλο καταφύγιο και μια όαση ζωής, όπου εκεί αυτή θα βρει φροντίδα, σεβασμό, ελευθερία και όπου θα προστατεύεται και θα βιώνεται όπως της αξίζει αντί να απαξιώνεται και να ξοδεύεται όπως τώρα.

Αυτό το μεγάλο καταφύγιο στην πραγματικότητα θα προέλθει από τα δισεκατομμύρια ατομικά καταφύγια που αντιστοιχούν στον καθένα από εμάς. Όλοι μας μπορούμε και υπάρχει τεράστια ανάγκη να γίνουμε καταφύγια για όλους αυτούς που ανυπεράσπιστοι και χωρίς λόγο χάνουν την ζωή τους για να εξυπηρετηθούν διαφορετικοί από τους εξαγγελλόμενους στόχοι. Και είναι συμβολικό και ουσιαστικό να ξεκινήσουμε με αυτούς που χωρίς να το θέλουν και χωρίς να μας το έχουν επιτρέψει, υφίστανται την απόλυτη καταπίεση, ακόμα και από τους πιο καταπιεζόμενους ανθρώπους: τα ζώα

Έτσι, η έννοια του «Γίνομαι καταφύγιο» σημαίνει πρωταρχικά ότι επιθυμώ να ζω χωρίς να συμμετέχω στην εκμετάλλευση των ζώων. Και αυτή η πηγαία επιθυμία για περιεκτική δικαιοσύνη που έρχεται στο προσκήνιο, σημαίνει την αυθόρμητη συνάντηση και ανακάλυψη μέσα μας του σπόρου του veganism, ο οποίος υπήρχε εκεί σε αδρανή κατάσταση, περιμένοντας την ευκαιρία να εκδηλωθεί. Είναι η ξεχωριστή στιγμή όπου σώμα και πνεύμα γίνονται και πάλι ένα, αφού η φυτοφάγος φυσιολογία του σώματός μας βρίσκει επιτέλους το ταίρι της, δηλαδή την αντίστοιχη συνείδηση και σκέψη. Έτσι τερματίζεται η εσωτερική δυσαρμονία και διαμάχη και η συνείδησή μας παύοντας να είναι σε αντιπαλότητα με το σώμα, παύει να είναι σε αντιπαλότητα και με τον κόσμο. Και η πράξη αυτή της συμφιλίωσης της συνείδησης με το vegan σώμα είναι συμβολική της ένωσης και της συμφιλίωσής μας με την ζωή, και αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο την έννοια του καταφυγίου.

Το «Γίνομαι καταφύγιο» σημαίνει ακόμα ότι αναδεικνύεται το κοινό χαρακτηριστικό που μας συνδέει όλους, η αισθανόμενη ζωή, και ότι αυτή η αξία αποκαθίσταται και επιβεβαιώνεται. Και καταρρέει για πάντα η πλάνη ότι η προσωπική ευημερία, ακμή και ευεξία μπορεί να περνάει από την καταπίεση της ζωής των άλλων, οι οποίοι τεχνητά αποδυναμωμένοι και στερημένοι κάθε δυνατότητας να αμυνθούν, συντρίβονται με βρώμικο, δόλιο και χυδαίο τρόπο. Η κατάρρευση μιας τέτοιας ματαιότητας αποκαλύπτει την πραγματική φύση του κυρίαρχου ρεύματος που μας κατηύθυνε μέχρι τώρα και μας ήθελε εχθρούς της ζωής αλλά συνάμα γεμάτους με την αυταπάτη ότι κάνουμε το καλό, όπως πχ το να συμμετέχουμε στην εκμετάλλευσή των ζώων τρώγοντάς τα, αλλά παρόλα αυτά να πιστεύουμε ότι είμαστε φιλόζωοι, ή το να μετέχουμε σε έναν άκριτο καταναλωτισμό και να νομίζουμε ότι είμαστε οικολόγοι, και πολλές ακόμη περιπτώσεις γνωστικής δυσαρμονίας*.

Με το «Γίνομαι καταφύγιο» δείχνουμε ξεκάθαρα ότι οι καλές προθέσεις βρίσκουν τελικά διέξοδο σε θετικές πράξεις, με τον πιο άμεσο και χειροπιαστό αντίκτυπο να σώζουμε μόνο από την διατροφή μας 95 ζωές ζώων κάθε χρόνο. Με τον vegan τρόπο ζωής δεν προσφέρουμε μόνο καταφύγιο σε αυτές τις 95 ζωές, αλλά πάνω απ’ όλα προσφέρουμε την ηθική διαβεβαίωση ότι αυτές μετράνε και δείχνουμε ξανά ότι η ζωή έχει αξία, κόντρα στο σύστημα της καταπίεσης και στο κυρίαρχο ρεύμα του που την εκμηδενίζει. Και επιπλέον ξεσκεπάζουμε την εξαπάτηση αυτού του συστήματος, που ενώ είναι ολοφάνερα αδιάφορο για την υγεία μας και την ζωή μας, με δόλο προσπαθεί να μας πείσει ότι η καταπιεσμένη, διαμελισμένη ζωή είναι «τροφή» μας. Ή ότι για την κάλυψη των αναγκών μας, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έτσι ώστε να μας εξαπατήσει να στηρίζουμε και να κρατάμε γερά στη θέση της την καταπίεση.

Έτσι το «Γίνομαι καταφύγιο» αποκτά την διάσταση της ανάδειξης της αλήθειας ότι οι λύσεις υπάρχουν όταν δούμε τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της περιεκτικής δικαιοσύνης. Και τότε κανένας σκοπός δεν δίνει το ελεύθερο για ανήθικες, άδικες πράξεις που επειδή γίνονται τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια, θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες, «φυσιολογικές» και εκτός κριτικής.

Γιατί το «Γίνομαι καταφύγιο» είναι τελικά η αλήθεια ότι κανένας δεν χρειάζεται να υποφέρει, και μόνο όταν κανένας δεν υποφέρει, τότε όλοι μπορούν πραγματικά να ευημερούν.

Βίντεο από το Καταφύγιο Ζώων φάρμας Animal Acres.org
 

Πέρυσι το Καταφύγιο Ζώων φάρμας Animal Acres έσωσε πάνω από 400 ζώα από μέρη κακοποίησης

Τα ζώα που σώζονται, προέρχονται από:

- βιομηχανικές φάρμες

- οικιακούς σφαγείς (όσους έχουν ζώα στο σπίτι με σκοπό να τα σφάξουν)

- ζωέμπορους

- ειδικούς ζωολογικούς κήπους με ζώα φάρμας (όπου τα παιδιά χαϊδεύουν και ταΐζουν τα ζώα)

- και τα πεταμένα από την βιομηχανία ζώα

Τα διασωθέντα ζώα φάρμας έρχονται στο Καταφύγιο Animal Acres και τους δίνεται:

- ιατρική περίθαλψη

- υγιεινή τροφή

- χώρος να κινηθούν

- ένα ασφαλές σπίτι

- φιλία

- και ένα όνομα

....................

* Η Γνωστική Δυσαρμονία (Cognitive Dissonance) είναι ένα δυσάρεστο αίσθημα που προκαλείται από την υποστήριξη δύο αντιφατικών ιδεών ταυτόχρονα. Οι επίμαχες «ιδέες» ή «γνωστικές διεργασίες» μπορεί να περιλαμβάνουν στάσεις και πεποιθήσεις, καθώς επίσης και την επίγνωση της συμπεριφοράς του ατόμου. Η θεωρία της γνωστικής δυσαρμονίας υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι έχουν μια κινητήρια παρόρμηση να μειώσουν την δυσαρμονία είτε με το να αλλάζουν την νοοτροπία τους, τις πεποιθήσεις τους, και τις συμπεριφορές τους, είτε με το να αιτιολογούν ή να εξορθολογίζουν αυτές τις στάσεις, τις πεποιθήσεις, και τις συμπεριφορές.

Η δυσαρμονία τυπικά συμβαίνει, όταν ένα άτομο αντιλαμβάνεται μια λογική ανακολουθία μεταξύ των αντιλήψεών του/της. Αυτό συμβαίνει όταν μια ιδέα υποδηλώνει το αντίθετο της άλλης. Για παράδειγμα, μια πίστη στα δικαιώματα των ζώων θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως ασυμβίβαστη με την κατανάλωση κρέατος ή την ένδυση με γούνα. Η επισήμανση την αντίφασης θα οδηγούσε σε δυσαρμονία, η οποία θα μπορούσε να βιωθεί ως άγχος, ενοχή, ντροπή, οργή, αμηχανία, στρες, και άλλες αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις. Όταν οι ιδέες των ανθρώπων είναι συνεπείς μεταξύ τους, τότε είναι σε κατάσταση αρμονίας / εναρμόνισης.

Μια ισχυρή αιτία δυσαρμονίας είναι μια ιδέα σε σύγκρουση με θεμελιώδη στοιχεία της αντίληψης του εαυτού μας, όπως πχ «Είμαι καλός άνθρωπος» ή «Πήρα τη σωστή απόφαση». Το άγχος που προέρχεται από την πιθανότητα να έχει κανείς προβεί σε μια κακή απόφαση μπορεί να οδηγήσει σε εξορθολογισμό, δηλαδή στην τάση να δημιουργήσει επιπλέον λόγους ή αιτιολογήσεις για να υποστηρίξει τις επιλογές του/της. Ένα άτομο που μόλις ξόδεψε πάρα πολλά χρήματα για ένα νέο αυτοκίνητο θα μπορούσε να αποφασίσει ότι το νέο όχημα είναι πολύ λιγότερο πιθανό να χαλάσει από το παλιό αυτοκίνητο του/της. Αυτή η πεποίθηση μπορεί ή δεν μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά θα μειώσει πιθανόν τη δυσαρμονία και θα κάνει το άτομο να αισθανθεί καλύτερα. Η δυσαρμονία μπορεί επίσης να οδηγήσει και σε μεροληψία όσον αφορά την επιβεβαίωση κάποιου πράγματος, σε άρνηση των αποδεικτικών στοιχείων που διαψεύδουν (ή δεν επιβεβαιώνουν) κάτι, καθώς και σε άλλους μηχανισμούς άμυνας του εγώ.

Τα ζώα είναι έτοιμα για την ελευθερία! Εμείς;

Οι αποδράσεις ζώων καθοδόν για τα σφαγεία είναι συχνό φαινόμενο που πολλές φορές φτάνει στα μέσα, και καθηλώνει τον κόσμο, που παρακολουθεί έκπληκτος μια τέτοια συμπεριφορά.

Το άλμα των ζώων στην ελευθερία είναι μια πράξη απρόσμενη η οποία κλονίζει την αντίληψη για ζώα «εξημερωμένα» και «εξοικειωμένα», δηλαδή υποταγμένα στην ανθρώπινη κυριαρχία.

Όμως από ότι φαίνεται τα ζώα ποτέ δεν «εξημερώθηκαν» και ποτέ δεν υποτάχθηκαν (τουλάχιστον στο πνεύμα τους) στον άνθρωπο. Μας δείχνουν ότι έχουν πλήρη συναίσθηση των συνθηκών δουλείας που βιώνουν και ότι η αντίδρασή τους σ’ αυτήν θα είναι μόνιμη όσο αυτό το μαύρο κεφάλαιο παραμένει ανοιχτό.

Παρά τις αλλεπάλληλες διασταυρώσεις και τις άλλες παρεμβάσεις που αλλοίωσαν τα σώματα τους για να έχουν τα χαρακτηριστικά που θέλει ο εκμεταλλευτής τους άνθρωπος, παρά την τεχνητή αναπαραγωγή τους και παρά το πλήρες ξέκομά τους από την Φύση και τον εγκλεισμό τους σε κλειστούς χώρους-φυλακές, η φλόγα της ελευθερίας παραμένει άσβεστη μέσα τους καθώς και όλες οι άλλες ενστικτώδεις συμπεριφορές που θα τους επιτρέψουν να γυρίσουν στη Φύση και να ξαναζήσουν ελεύθερα.

Και μας το δείχνουν με κάθε ευκαιρία.

Η μελέτη της συμπεριφοράς των εξημερωμένων ζώων (όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο The Ethology of Domestic Animals: An Introductory Text - P. Jensen) δείχνει ότι όταν τους δοθεί η ευκαιρία αυτά ενστικτωδώς συμπεριφέρονται όπως οι άγριοι και ελεύθεροι πρόγονοι τους.

Πρόκειται δηλαδή για μια συμπεριφορά η οποία είναι κωδικοποιημένη και προγραμματισμένη στην ύπαρξή τους από την φύση και αυτό διευκολύνει κατά πολύ την επανένταξή τους στο οικοσύστημα, όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι θα πρέπει να τα ελευθερώσει και να τους επιτρέψει να ζήσουν σύμφωνα με την θέλησή τους.

Επίσης πριν λίγο καιρό είχαμε μια είδηση που έλαβε μεγάλη έκταση στα μέσα για την Υβόνη, μιαν αγελάδα στη Γερμανία, η οποία δραπέτευσε προς την ελευθερία και έζησε 3 ολόκληρους μήνες μέσα στα δάση μέχρι να εντοπιστεί και να συλληφθεί δια της βίας.

Για τον εντοπισμό της στήθηκε μια γιγαντιαία εκστρατεία και μάλιστα επικηρύχτηκε έναντι ενός χρηματικού ποσού ώστε να βρεθεί και να ενταχθεί και πάλι υπό τον έλεγχο του ανθρώπου.

Το γεγονός αυτό μας λεει πολύ εύγλωττα ότι δεν μπορούμε να ανεχτούμε την ιδέα του ελευθέρου και του αδιαχείριστου από εμάς ζώου. Ο άνθρωπος με την κυριαρχική νοοτροπία του «ανώτερου» και αυτού που «ξέρει καλύτερα» και με το πρόσχημα της ασφάλειας του ζώου (πχ να μην το φάνε οι λύκοι), δεν του αφήνει κανένα περιθώριο να ζήσει την ζωή της επιλογής του.

Γιατί ακόμα και στο καταφύγιο όπου θα περάσει την υπόλοιπη ζωή της η Υβόνη, θα έχει μεν ασφάλεια και τροφή αλλά δεν θα είναι όπως θέλει αυτή: πραγματικά ελεύθερη, χωρίς καμία παρουσία ανθρώπου μέσα στα πόδια της.

Το καταφύγιο δεν είναι η επιλογή της Υβόνης.

Η Υβόνη όπως εξάλλου και πολλά άλλα ζώα* έκαναν το άλμα στην ελευθερία και αυτό είναι μια πράξη γνήσιου αυθορμητισμού που εκπέμπει την αστείρευτη δύναμη και την αποφασιστικότητά τους για ζωή και ελευθερία.

Είναι μια σαφής και ξεκάθαρη δήλωση: τα ζώα ζητούν να μπει τέλος στην παρέμβαση στην ζωή τους και τέλος στην καταπίεσή τους. Γιατί οι ζωές τους έχουν απόλυτη αξία και νόημα γι αυτά, τους ανήκουν και δεν έχουν καμία θέση στο αναχρονιστικό, άδικο και παρανοϊκό οικοδόμημα της εκμετάλλευσης που τις έχει εντάξει ο άνθρωπος.

Τα ζώα δεν επιτρέπουν και δεν θέλουν να συνεχίσουν να είναι τα εξιλαστήρια θύματα για να ικανοποιείται η ανωμαλία και η διαστροφή που από αισθανόμενα όντα τα εκμηδενίζει σε αντικείμενα προς χρήση. Θέλουν να βγουν από αυτόν τον φαύλο κύκλο και  να απαλλαγούν από την απρόσκλητη και οδυνηρή εισβολή του ανθρώπου στην ζωή τους.

Έτσι με κάθε ευκαιρία μας διδάσκουν το μεγάλο μάθημα της ελευθερίας ως διαχρονικοί φορείς του θεμελιώδους αυτού νόμου του οικοσυστήματος. Ο μηχανισμός της ελευθερίας είναι ενσωματωμένος στο είναι τους και δεν μπορεί καμία μα καμία παρέμβαση από τον άνθρωπο να τον απαλείψει.

Τα ζώα είναι και ήταν πάντα έτοιμα!

Για την πολυπόθητη ελευθερία και την επανένταξή τους στην δικαιοδοσία της φύσης.

Εμείς όμως είμαστε;

Κι αν δεν είμαστε τι σκοπεύουμε να κάνουμε για όλο αυτό;

Θα μείνουμε καθηλωμένοι στον κούφιο μελοδραματισμό των μέσων που παρουσιάζουν αυτή την κορυφαία πράξη των ζώων ως ένα ακόμη reality show;

Θα μείνουμε ικανοποιημένοι από το αίσιο τέλος του δράματος αυτού του ενός ζώου, ενώ θα συνεχίζεται το δράμα και το μακελειό για όλα τα άλλα δισεκατομμύρια ζώα;

Θα μπορέσουμε πλέον να συνεχίσουμε κατά τον ίδιο τρόπο, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, σαν να μην έχουμε δει, και σαν να μην καταλαβαίνουμε;

Αν το θέλαμε θα μπορούσε να παγώσει όλο αυτό τώρα και να κλείσει για πάντα το μαύρο κεφάλαιο της δουλείας των μη ανθρώπινων ζώων.

Αν σκύβαμε σοβαρά στο θέμα και μπορούσαμε να συλλάβουμε έστω ένα ελάχιστο μέρος από το τεράστιο κακό που έχουμε προξενήσει στα ζώα, τότε σίγουρα θα προέκυπτε ένα αυθόρμητο χρέος να επανορθώσουμε δίνοντας όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή την προσπάθεια. Όπως ακριβώς τις δίναμε μέχρι τώρα για να χτιστεί αυτό το κολοσσιαίων διαστάσεων τερατούργημα που λέγεται εκμετάλλευση των ζώων.

Αυτό το χρέος δεν μπορούν να το κάνουν οι άλλοι για μας. Είναι υπόθεση του καθενός να το φέρει σε πέρας κάνοντας την μόνη πράξη που σημαίνει ελευθερία και χειραφέτηση για τα ζώα: την μετάβαση στον κόσμο του veganism.

Μια πράξη αντίστοιχα μεγαλειώδης και κορυφαία όπως αυτή των ζώων η οποία εμπνέει το ανθρώπινο είδος, που τώρα είναι καλά μαντρωμένο μέσα στους νοητικούς φράχτες των πιο αντιδραστικών αντιλήψεων για την αξία της ζωής, να σπάσει αυτούς τους φράχτες και να αποδράσει στην ελευθερία και στην αλήθεια.

…………………


* Η Κάϊλι, μια νεαρή αγελάδα «εκτροφής για κρέας», απέδρασε για τη ζωή της από ένα σφαγείο της Φιλαδέλφειας

http://woodstocksanctuary.org/2011/07/a-pardon-for-kayli-the-cow-2/

Απολαύστε το μάθημα και την αίσθηση της ελευθερίας που μας δίνουν αυτά τα υπέροχα ζώα και αναλογιστείτε την αδικία και το έγκλημα που αφήνουμε να διαπράττεται σε βάρος τους.

Γράμμα από έναν vegan κόσμο

Από το Peaceful Prairie Sanctuary (Καταφύγιο Ειρηνικό Λιβάδι)

Αγαπητοί φίλοι και συνακτιβιστές,

Σε μια εποχή που οι περισσότερες οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων ενεργά προωθούν, υπερασπίζουν και επιβραβεύουν τα «ανώδυνα» ζωικά προϊόντα και τις «ανώδυνες» κτηνοτροφικές μεθόδους σας γράφω εκ μέρους τριών από τους αποδέκτες της εν λόγω ευσπλαχνίας.

Στη βιομηχανία, είναι γνωστοί ως μονάδες παραγωγής #6, #35 και #67595. Για τον «συμπονετικό» καταναλωτή, είναι γνωστοί ως ετικέτες που σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά: «βιολογικά γαλακτοκομικά», «ροζέ μοσχαράκι», «αυγά ελευθέρας βοσκής». Για τους υποστηρικτές της ευημερίας των ζώων, είναι γνωστοί ως «ανώδυνες εναλλακτικές». Μεταξύ τους, είναι γνωστοί ως μητέρα, γιος, αδελφή, φίλη. Για τον εαυτό τους, είναι απλά αυτό που εσείς και εγώ είμαστε  για τον εαυτό μας: ένας αυτο-συνείδητος, αυτο-περικλειόμενος κόσμος υποκειμενικών εμπειριών, συναισθημάτων, φόβων, αναμνήσεων - κάποιος με την απόλυτη βεβαιότητα ότι η ζωή του αξίζει να βιώνεται.

Η #6 είναι για πρώτη φορά μητέρα.

Είναι έξαλλη. Το μωρό της λείπει. Βηματίζει απελπισμένα πάνω-κάτω στο περιφραγμένο λιβάδι, μουγκρίζοντας και κλαίγοντας, και φωνάζοντας για το χαμένο αγόρι της, φοβούμενη το χειρότερο, αφού οι φόβοι της επιβεβαιώνονται. Αυτή είναι μία από τις χιλιάδες των ανυπεράσπιστων θηλυκών που γεννιούνται σε μια γραφική, καταπράσινη, βιολογική φάρμα γαλακτοπαραγωγής. Θα περάσει όλη τη σύντομη ζωή της θρηνώντας την απώλεια του ενός μωρού μετά το άλλο. Θα αρμέγεται ανελέητα μέσω επαναλαμβανόμενων κύκλων εγκυμοσύνης και στερήσεων των μωρών της. Η μόνη μητρική της εμπειρία θα είναι αυτή της μητέρας με την χειρότερη απώλεια. Στην ακμή της ζωής της, το σώμα της θα παραδώσει, το πνεύμα της θα κλονιστεί, η «παραγωγή» της σε γάλα θα μειωθεί, και αυτή θα σταλεί σε μια τρομακτική σφαγή, μαζί με άλλες θρηνούσες, καταβεβλημένες, «ξεζουμισμένες», όπως η ίδια, μητέρες.

Αυτή είναι το πρόσωπο του βιολογικού γάλακτος.

Ο # 35 είναι ένα μωρό δύο ημερών.

Ο ομφάλιος λώρος του είναι ακόμα πάνω του, το δέρμα του είναι ακόμα γλιστερό με τα υγρά της γέννας, τα μάτια του είναι ανεστίαστα, τα πόδια του ασταθή. Αυτός φωνάζει απελπισμένα για τη μητέρα του. Κανείς δεν απαντά.

Θα ζήσει όλη τη σύντομη ζωή του ορφανός, η μόνη του εμπειρία μητρικής αγάπης θα είναι αυτή της λαχτάρας γι' αυτήν, η μόνη του εμπειρία συναισθηματικής σύνδεσης, αυτή της απουσίας.

Σύντομα, η μνήμη της μητέρας του, το πρόσωπό της, η φωνή της, η οσμή της, θα εξασθενίσουν, αλλά η επίπονη, ακατάσχετη επιθυμία για τη ζεστασιά της, θα είναι ακόμα εκεί. Στην ηλικία των τεσσάρων μηνών, ο ίδιος και άλλα ορφανά παιδιά, όπως αυτός θα στοιβαχτούν σε φορτηγά και θα μεταφερθούν για σφαγή.

Καθώς θα σέρνεται πάνω στο δάπεδο της σφαγής, αυτός ακόμη θα ψάχνει για τη μητέρα του, ακόμη θα χρειάζεται απεγνωσμένα την γονική της παρουσία, ιδιαίτερα σε αυτήν τη σκοτεινή στιγμή που θα είναι φοβισμένος και θα την χρειάζεται περισσότερο από ποτέ εν μέσω του φοβερού περίγυρου, και των ήχων, και των οσμών του θανάτου παντού γύρω του και, στην απελπισία του, στην επιθυμία του για ένα κομμάτι παρηγοριάς και προστασίας, αυτός, όπως και τα περισσότερα μωρά μοσχαράκια, θα προσπαθήσει να θηλάσει τα δάχτυλα των δολοφόνων του.

Αυτός είναι το πρόσωπο του «ροζέ μοσχαρίσιου κρέατος» που ενθαρρύνουμε να χρησιμοποιούν οι «υπεύθυνοι ιδιοκτήτες εστιατορίων».

Η #67595 είναι μία από τα 80.000 πτηνά σε μια οικογενειακή επιχείρηση αυγών «ελευθέρας βοσκής». Ποτέ δεν έχει δει τον ήλιο, ή αισθανθεί το γρασίδι κάτω από τα πόδια της, ποτέ δεν συνάντησε την μητέρα της. Τα μάτια της καίνε από το τσούξιμο των αναθυμιάσεων αμμωνίας, το χωρίς πούπουλα σώμα της είναι καλυμμένο με μώλωπες και εκδορές, τα οστά της είναι εύθραυστα από τη συνεχή διαρροή της παραγωγής αυγών, το κομμένο ράμφος της πάλλεται από τον πόνο. Είναι εξουθενωμένη, εξαντλημένη και καταβεβλημένη. Μετά από μια ζωή κοινωνικής, ψυχολογικής, συναισθηματικής, σωματικής στέρησης, αυτή ζει ραμφίζοντας νευρωτικά φανταστικούς στόχους για ώρες ατέλειωτες. Είναι δύο ετών και η ζωή της τελείωσε. Η παραγωγή αυγών της έχει μειωθεί, και αυτή θα πεταχτεί με το φθηνότερο δυνατό τρόπο - θα θανατωθεί με ασφυξία από δηλητηριώδη αέρια μαζί με τα άλλα 80.000 πτηνά στην κοινότητά της. Θα χρειαστούν τρεις ολόκληρες ημέρες για να ολοκληρωθεί η δουλειά. Για δύο ολόκληρες ημέρες, αυτή θα ακούει τους ήχους και θα αναπνέει τις μυρωδιές από τις αδελφές της, που θανατώνονται στους θαλάμους αερίου έξω από το υπόστεγο της. Την τρίτη ημέρα, θα είναι η σειρά της. Θα την πιάσουν από τα πόδια και θα την πάνε έξω για πρώτη φορά στη ζωή της και, όπως και κάθε μία από τις 80.000 «ξεζουμισμένες» όρνιθες, όπως και κάθε ένα από τα 50 δισεκατομμύρια ετήσια θύματα της όρεξής μας, αυτή θα αγωνιστεί για να συνεχίσει να ζει, και αυτή δεν θα δεχθεί εξήγηση και δικαιολογία που της στερούν την, μόνο αξιολύπητη, ζωή της.

Αυτή είναι το πρόσωπο των αυγών «ελευθέρας βοσκής» που ενθαρρύνουμε τα κολέγια, τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές να χρησιμοποιούν.

Αυτοί είναι οι «αποδέκτες» των «ανώδυνων κτηνοτροφικών πρακτικών» που εμείς, οι υπερασπιστές των ζώων, αναπτύσσουμε, προωθούμε και δημοσία επιβραβεύουμε με το να ενθαρρύνουμε τους «συμπονετικούς» καταναλωτές να αγοράζουν τα προϊόντα αυτού που γνωρίζουμε ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά δυστυχία. «Ανώδυνες» πρακτικές που, αν οποιοσδήποτε από εμάς εξαναγκαζόταν  να αντιμετωπίσει, κανένας μας δεν θα τις βίωνε ως ανώδυνες.

Εμείς, οι ακτιβιστές, γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει αυτό που λένε συμπονετική, υπεύθυνη ή ηθική κτηνοτροφία σε καμία κλίμακα. Γνωρίζουμε ότι η μόνη συμπονετική και ηθική εναλλακτική είναι η vegan ζωή.

Γιατί τόσο λίγοι από μας λένε την αλήθεια; Γιατί περιγράφουμε τα προϊόντα «ελευθέρας βοσκής» ως «ανώδυνα», όταν γνωρίζουμε την φρίκη που τέτοιες πρακτικές προκαλούν στα θύματά τους; Γιατί λέμε ψέματα στο κοινό, και στους εαυτούς μας, ότι η «συμπονετική» κτηνοτροφία είναι κάτι άλλο και όχι ένας μύθος, ένα τρικ του μάρκετινγκ, μια παραπλανητική ετικέτα;

Γιατί τόσο πολλοί από εμάς προσφέρουμε τις ζωές των ζώων με το να ενθαρρύνουμε την κατανάλωση της σάρκας, των αυγών και του γάλακτός τους, όταν το μόνο καθήκον μας είναι να παλεύουμε για τις ζωές τους σαν να ήταν οι δικές μας; Γιατί προωθούμε την πρακτική της κατανάλωσης ζώων, όταν γνωρίζουμε ότι είναι βίαιη, αδικαιολόγητη, παράλογη και εντελώς περιττή; Γιατί επιβραβεύουμε τους καταναλωτές να απαιτούν περισσότερο από αυτό ακριβώς το πράγμα που αγωνιζόμαστε να εξαλείψουμε; Γιατί ενδυναμώνουμε και επιβραβεύουμε τις παγιωμένες σπισιστικές παραδοχές του κόσμου, όταν η δουλειά μας, η μόνη δουλειά μας, ως vegan εκπαιδευτές και ακτιβιστές, είναι να αμφισβητήσουμε και να αλλάξουμε αυτές τις παραδοχές, προβάλλοντας ένα νέο μοντέλο σκέψης για τα μη ανθρώπινα ζώα, ένα νέο μοντέλο αλληλεπίδρασης μαζί τους, μια νέα πρακτική ζωής, έναν νέο τρόπο ύπαρξης στον κόσμο;

Πολλοί από εμάς δικαιολογούμε την έγκρισή μας για τα «ανώδυνα» προϊόντα ζωικής προέλευσης και την επιδίωξή μας για μεταρρυθμίσεις ευημερίας, λέγοντας ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να αλλάξει, ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει vegan, ότι το περισσότερο που μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα επιτευχθεί στο μεταξύ είναι να μειώσουμε το μαρτύριο των καταδικασμένων ζώων του σήμερα. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό δεν είναι γεγονός. Είναι ένας φόβος - ο φόβος της δράσης, μια αποτυχία της θέλησης, μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά και, τελικά, μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Πράγματι, ο κόσμος έχει αλλάξει πολλές φορές στο παρελθόν, και μάλιστα έχει αλλάξει κατά τρόπους που φαίνονταν αδύνατοι εκείνη την εποχή. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος θα αλλάξει, όμως μόνο εάν εργαστούμε για την δημιουργία αυτής της αλλαγής. Θα παραμείνει ο ίδιος, εάν εμείς, οι αυτοχρηζόμενοι παράγοντες της αλλαγής, τον ενθαρρύνουμε να παραμείνει ο ίδιος. Θα αλλάξει εάν όλοι μας πούμε όλη την αλήθεια ότι δεν υπάρχει αυτό που λένε ανώδυνη κτηνοτροφία, ή ότι άλλου είδους χρήση ζώων, την αλήθεια ότι η μόνη ανθρώπινη εναλλακτική λύση είναι η vegan ζωή, την αλήθεια ότι η κτηνοτροφία, σε κάθε κλίμακα είναι μια ηθική και περιβαλλοντική καταστροφή, την αλήθεια ότι τα ζώα είναι άτομα σαν εσένα και εμένα που τυχαίνει να είναι μη άνθρωποι και οι οποίοι έχουν το ίδιο εγγενές δικαίωμα στη ζωή και στην ελευθερία, όπως εσύ και εγώ. Την αλήθεια ότι η vegan ζωή δεν είναι μια «επιλογή lifestyle», αλλά μια ηθική επιταγή.

Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα. Κατά βάση, έχουμε την υποχρέωση να τα πάμε καλύτερα.

Σας προσκαλώ να διαπιστώσετε μόνοι σας πόσα πολλά μπορούν να επιτευχθούν όταν μια μικρή ομάδα αφοσιωμένων ακτιβιστών δεσμεύει το σύνολο του χρόνου και των πόρων της στην vegan εκπαίδευση που είναι συνεπής, και όχι υπονομευτική, με τον απώτερο στόχο μας – την Απελευθέρωση των Ζώων - και όταν το μήνυμα Γίνε Vegan είναι κεντρικό κάθε φορά που επικοινωνείται, από τις διαδικτυακές πηγές, το έντυπο υλικό, τις διαφημίσεις, τις διαδηλώσεις, και τις διαφημιστικές πινακίδες, τις εκδηλώσεις διάχυσης, την εις βάθος διερεύνηση της προσωπικότητας των εκτρεφόμενων ζώων η οποία παρουσιάζεται λεπτομερώς στα επιμέρους πορτρέτα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο του Prairie.

Με έναν ελάχιστο προϋπολογισμό, με ένα πυρήνα όλο εθελοντών vegan εκπαιδευτών που είναι αποφασισμένοι να πουν όλη την αλήθεια για την παραγωγή του κρέατος, των γαλακτοκομικών και των αυγών, μια μικρή οργάνωση βάσης όπως το Καταφύγιο Peaceful Prairie έχει χτίσει κάτι που οι μεγάλες, πλούσιες οργανώσεις όχι μόνο έχουν αποτύχει να παρουσιάσουν, αλλά σταθερά υπονομεύουν μέσα από πολυετείς αντι-vegan εκστρατείες: Ένας συναρπαστικός vegan κόσμος αναπτύσσεται στη μέση του μη vegan κόσμου, ένα μέρος όπου τα ζώα - πρόσφυγες θεωρούνται και εκπροσωπούνται ως τα πρόσωπα που δικαίως είναι, ένα μέρος όπου οι ανθρώπινοι κάτοικοι ακούραστα αγωνίζονται για τίποτα λιγότερο από την συνολική απελευθέρωση, ένα Ελεύθερο Κράτος, στην καρδιά του υποταγμένου από τον άνθρωπο κόσμου, ένα μέρος όπου οι αρχές της κατάργησης της εκμετάλλευσης εφαρμόζονται λεκτικά, νοητικά, και πρακτικά.

Ένας vegan θύλακας του οποίου η παρουσία και μόνο έχει ήδη αλλάξει την φυσική, πολιτική, ψυχολογική και πνευματική γεωγραφία του κόσμου.

Σας προσκαλώ να βιώσετε οι ίδιοι την εμπειρία. Ενωθείτε μαζί μας στον αγώνα μας για να επεκτείνουμε την εμβέλειά του.

Βοηθήστε μας να τον κάνουμε χωρίς σύνορα.

Joanna Lucas

Peaceful Prairie Sanctuary

Καταφύγιο Ειρηνικό Λιβάδι