Όταν η καρδιά του πτηνοτρόφου σκίρτησε

Δεν είναι η πρώτη φορά* που κάποιος, εξαπατημένος από την αντίληψη που θεωρεί την ενασχόληση με την εκμετάλλευση των ζώων «επάγγελμα», συγκλονίζεται και αλλάζει άρδην γνώμη μόλις γνωρίσει από κοντά τα ζώα ως αισθανόμενα πλάσματα τα οποία μπορούν να βιώνουν ακριβώς όπως κι εμείς όλη την γκάμα των αισθημάτων και συναισθημάτων από τον πόνο μέχρι την ηδονή.

Αν δεν έχει ακυρωθεί ο αισθανόμενος άνθρωπος μέσα του, τότε βλέπει ολοφάνερα την αδικία και δεν μπορεί πια να την ανεχθεί. Η καρδιά του θα σκιρτήσει και θα εναντιωθεί σε όλο αυτό το κακό που επιβάλλουμε στα ζώα: μια ζωή δουλείας, καταπίεσης και εμπορευματοποίησης επειδή έτσι υπαγορεύει ένα ανώμαλο σύστημα που αυθαίρετα παρεμβαίνει και ορίζει τις ζωές όλων των αισθανόμενων (ανθρώπων και μη ανθρώπων) από την εποχή της «εξημέρωσης» των ζώων.

Και όντως η καρδιά σκίρτησε. Ο πτηνοτρόφος από την Αυστραλία πήρε την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του: αναλογιζόμενος την απάνθρωπη και βάναυση διαδικασία που είχε εμπλακεί και συνειδητοποιώντας το κακό που προξενούσε σε άλλα αισθανόμενα πλάσματα (στην συγκεκριμένη περίπτωση κότες αυγοπαραγωγής) οδηγήθηκε στην αποκήρυξη και στην αποδόμηση της εκμετάλλευσης και στην απόφαση να σταματήσει αυτό το κακό.

Η μεταμόρφωση μόλις είχε συντελεστεί και άνοιγε το επόμενο και το πιο όμορφο κεφάλαιο της εξέλιξης κάθε ανθρώπου: αυτό της συμπόνιας και του σεβασμού της ζωής για όλους τους αισθανόμενους αυτού του κόσμου.

Και από εκεί και πέρα η πορεία των πραγμάτων αποκαθίσταται οριστικά εκεί όπου πάντα έπρεπε να είναι: στο φυσιολογικό και φυσικό.

(Με ελληνικούς υπότιτλους)

Τα πτηνά απελευθερώνονται: χέρια γεμάτα τρυφερότητα τα αγκαλιάζουν με στοργή και φροντίδα και τα βγάζουν απ’ τα κλουβιά για να τα μεταφέρουν στο καταφύγιο ζώων φάρμας Edgar’s Mission όπου για πρώτη φορά βιώνουν αυτό που μέχρι τότε ήταν αδιανόητο και ανέλπιστο.

Βιώνουν το φυσιολογικό και φυσικό του να απλώνουν για πρώτη φορά τα πληγωμένα φτερά τους (πράγμα που ήταν αδύνατο στην ασφυκτική φυλακή του κλουβιού), να τεντώνουν και να κινούν τα μουδιασμένα μέλη τους, να περπατούν στο χώμα, να βλέπουν τον ήλιο και γενικά να αφήνονται στο ένστικτό τους που τα οδηγεί να κάνουν όλα εκείνα που είναι φυσιολογικά και φυσικά για ένα πτηνό όπως η κότα**.

Και η μετάβαση αυτών των πτηνών από την δουλεία στην ελευθερία πέρα από συγκλονιστική είναι και τραγικά συμβολική για το είδος του κόσμου που ζούμε.

Από την μια έχουμε μια κολοσσιαία παγκόσμια δομή καταπίεσης δισεκατομμυρίων ζώων η οποία υπάρχει όχι για να θρέψει τους ανθρώπους (όπως υποκριτικά ισχυρίζεται) αλλά για να εντυπώνει στην συλλογική συνείδηση το ανώμαλο και το αφύσικο της τυραννίας και της απαξίωσης γενικά της ζωής.

Από την άλλη έχουμε τα καταφύγια ζώων φάρμας, αυτές τις μοναδικές νησίδες ελευθερίας και τα μόνα πραγματικά σχολεία αυτού του πλανήτη, όπου οι άνθρωποι διδάσκονται το σημαντικότερο μάθημα που χρειαζόμαστε για να θεραπεύσουμε το σημερινό κόσμο της γενικευμένης δυστυχίας.

Εκεί διδάσκονται το φυσιολογικό και φυσικό της συμπόνιας και του σεβασμού της ζωής.

Εκεί φτάνουν στην μεγάλη επίγνωση ότι το φυσιολογικό και φυσικό της ελευθερίας και μιας αξιοπρεπούς ζωής που τόσο πολύ λείπει και από την ανθρώπινη κοινωνία, συνδέεται απόλυτα με την στέρηση του φυσιολογικού και φυσικού μιας αξιοπρεπούς ζωής από τα μη ανθρώπινα ζώα αυτού του πλανήτη.

Εκεί κατανοούν την ανωμαλία και το αφύσικο της καταπίεσης του οποιουδήποτε άλλου.

Εκεί, στα καταφύγια της ζωής, ανακαλύπτουν ότι το φυσιολογικό και φυσικό του να μην καταπιέζουν και εμάς τους ίδιους, να μην μας στερούν την ελευθερία αλλά και κάθε άλλο δικαίωμα δεν θα το κατακτήσουμε όσο εμείς καταπιέζουμε τα ζώα.

Και εκεί τελικά, στα μοναδικά πραγματικά σχολεία αυτού του πλανήτη, βιώνουν την συγκλονιστική μεταμόρφωση που απελευθερώνει και μας επανασυνδέει με το φυσιολογικό και φυσικό της ανατομίας μας και της έμφυτής μας διάθεσης για το καλό.

........................

* Στο ντοκιμαντέρ Peaceable Kingdom: The Journey Home (Ειρηνικό Βασίλειο: Το ταξίδι στην εστία) το οποίο πραγματεύεται την αλλαγή της συνείδησης των ανθρώπων από την βαναυσότητα στην συμπόνια, από την αποσύνδεση στην ταύτιση, από τον ρόλο του θύτη στον ρόλο του συντρόφου και του φίλου των μη ανθρώπινων ζώων, παρουσιάζεται η προσωπική ιστορία μεταμόρφωσης αρκετών πρώην κτηνοτρόφων.

Μεταξύ αυτών είναι το ζευγάρι Cheri and Jim Vandersluis που είχαν σαν όνειρο της ζωής τους να αποκτήσουν την δική τους φάρμα γαλακτοπαραγωγής με κατσίκες. Όμως η ειδυλλιακή εικόνα της φάρμας γρήγορα γκρεμίζεται μόλις έρχονται σε επαφή με την τραγική αλήθεια που επιφυλάσσει η γαλακτοπαραγωγή για τα ζώα και τα μικρά τους: για να υπάρξει παραγωγή γάλακτος, πρέπει να υπάρξει εγκυμοσύνη και μωρό, το οποίο όμως δεν επιτρέπεται να πιει αυτό γάλα, γιατί αν το πιει δεν θα μείνει καθόλου ποσότητα για να διοχετευθεί στην αγορά, και έτσι το μωρό θα πρέπει να σταλεί για σφαγή και να γίνει κρέας του «γάλακτος».

Έτσι καθώς η εσωτερική τους σύγκρουση μεγαλώνει, η Cheri και ο Jim εγκαταλείπουν την γαλακτοπαραγωγή η οποία πάει κόντρα στα αισθήματά τους και περνώντας στην άλλη πλευρά φτάνουν στο βασικό, δηλαδή στην συμπόνια και στην δικαιοσύνη προς την ζωή, αφού τώρα πλέον δραστηριοποιούνται στην πραγματική φροντίδα για τα ζώα μέσα από το καταφύγιο ζώων φάρμας Maple Farm Sanctuary που έχουν ιδρύσει.

** Η κότα είναι ο πιο κοντινός, ζωντανός συγγενής του Tyrannosaurus-rex και ξεκίνησε την ζωή της ως άγριο πτηνό στις ζούγκλες της Ινδίας εκατομμύρια χρόνια πριν. Είναι έξυπνη, στοργική και με διερευνητική περιέργεια ενώ έχει γνωστικές ικανότητες που ανταγωνίζονται τις γάτες και τα σκυλιά.

Δυστυχώς όμως στην τρέχουσα συγκυρία η κότα είναι το πλέον παρεξηγημένο και απαξιωμένο ζώο και το απόλυτο σύμβολο της καταπίεσης αλλά και της καταπίεσης του θηλυκού (μέσω της εκμετάλλευσης της αναπαραγωγικής της ικανότητας για την παραγωγή αυγών). Με την «εξημέρωση» και τις διαδοχικές διασταυρώσεις απέκτησε την σημερινή της μορφή για να ενταχθεί αυθαίρετα και άδικα στην πιο κολοσσιαία καταπίεση που έχει ποτέ βρεθεί πλάσμα πάνω στη Γη: 43 δισ. κότες σφαγιάζει κάθε χρόνο το σύστημα της ανωμαλίας και του αφύσικου καθώς ολόκληρες γενιές ζώων αναπαράγονται τεχνητά για να αναπληρώσουν τις προηγούμενες ανά 6 εβδομάδες.