Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός

Η εικόνα είναι παντού γύρω όπου και να πέσει το βλέμμα. Είναι στις βιτρίνες και στις προθήκες των μαγαζιών, στα γεύματα και στα ρούχα των περαστικών, στα διαφημιστικά που μας μοιράζουν στη πόρτα μας, στις οθόνες που μας κοιτούν από κάθε κατεύθυνση.

Δεν γίνεται να την αποφύγεις αφού έχει ενσωματωθεί και έχει γίνει ένα με την εικόνα του θαυμαστού, νέου κόσμου που υποχρεωνόμαστε να ζούμε. Εισβάλλει κάθε στιγμή υποσυνείδητα στο μυαλό και το κατακλύζει ανελέητα, επαναλαμβάνοντας συνεχώς το παγερό, στερεότυπο μήνυμά της: «Η καταπίεση των ζώων είναι φυσική, θεμιτή και καλή!», προσπαθώντας έτσι να σβήσει και το τελευταίο ίχνος υγιούς αντίδρασης στα μακάβρια «προϊόντα» ενός εγκλήματος, το οποίο, όντας αδιαμφισβήτητο, διαπράττεται σε ολοένα μεγαλύτερη έκταση.

Είναι ένας συνεχής, εντατικός προγραμματισμός του μυαλού για δεκαετίες τώρα, μέσα από την «αναβάθμιση» του κόσμου μας σε ένα νέο look, το οποίο θέλει το «ζωντανό» παράδειγμα της εκμετάλλευσης των ζώων να βρίσκεται παντού σε σημείο κορεσμού, για να συνηθίσουμε και να εθιστούμε, για να μην δίνουμε σημασία στην αδικία προς τα μη ανθρώπινα ζώα και να μην αναρωτηθούμε γιατί να συμβαίνει.

Η αποδόμηση της ζωής και του ζωντανού σώματος των ζώων σε αγνώριστα κομμάτια στοχεύει κατευθείαν την συνείδηση η οποία πρέπει και αυτή να κατακερματιστεί κατά τον ίδιο τρόπο ώστε να χάσει την ηθική συνοχή και την ακεραιότητα που θα της επέτρεπε να κάνει την σύνδεση και τελικά να επιλέξει την ζωή.

Όλη αυτή η επιβεβλημένη κατήχηση που σαν οδοστρωτήρας ισοπεδώνει κάθε υγιές κύτταρο ευαισθησίας, θέλει και πετυχαίνει τις περισσότερες φορές να μας εντάξει στην πλευρά της απάθειας μπροστά στα τεκταινόμενα, συσκοτίζοντας και αποσιωπώντας κάθε άλλη εναλλακτική επιλογή εκτός από αυτή του άκριτου αποδέκτη της καταπίεσης.

Εάν όμως έστω και για μια στιγμή παραμερίσουμε την επιφάνεια αυτής της κυρίαρχης πραγματικότητας και διαπεράσουμε στα ενδότερά της τότε θα δούμε και θα αναγνωρίσουμε αμέσως το άδικο που εκτυλίσσεται κάθε μέρα μπροστά μας.

Θα δούμε την ψυχρή και άσκοπη σπατάλη της ζωής για να φτιαχτούν από την λεηλασία της «προϊόντα» και αντικείμενα άνευ αξίας και χρησιμότητας για μας. Θα δούμε ακόμα τον δόλο να πειστούμε ότι τα «προϊόντα» αυτά μας είναι χρήσιμα καθώς και τον πολύ μεγαλύτερο δόλο να πειστούμε ότι για την κάλυψη των αναγκών μας θα πρέπει καταρρακώνονται οι αξίες (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα). Και ως φυσική πλέον συνέχεια, θα δούμε και όλες τις υπόλοιπες δολιότητες που θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό το σώμα που διαμελίστηκε είναι η τροφή μας, η ένδυσή μας, τα καλλυντικά μας και γενικά τα «προϊόντα» μας έτσι ώστε να επιβραβεύουμε και να κρατάμε όρθιο το σύστημα της καταπίεσης.

Ξαφνικά όλος αυτός ο κόσμος που σε περιβάλλει δεν είναι ο κόσμος σου!

Η εικόνα του έχει απομυθοποιηθεί και σωριαστεί και στη θέση της προβάλλει ο πραγματικός και μοναδικός κόσμος του πλανήτη της ζωής. Και μαζί του προβάλλει η αλήθεια ότι όλο αυτό το κακό προς τα ζώα σχετίζεται με τον πυρήνα του προβλήματος: αυτό δηλαδή που συστηματικά επιβάλλεται στα μη ανθρώπινα ζώα όχι μόνο δεν έχει να κάνει με κάλυψη αναγκών όπως παραπλανητικά διατυμπανίζεται, αλλά είναι η ίδια η δυσεκπαίδευση και η ενστάλαξη της καταπίεσης στις συνειδήσεις.

Και τότε μια άλλη κατανόηση και ερμηνεία των πραγμάτων έρχεται στο προσκήνιο η οποία μας λεει ότι οι λύσεις υπάρχουν όταν δούμε τα πράγματα υπό το πρίσμα της δικαιοσύνης και ότι κανένας σκοπός δεν δίνει το ελεύθερο για ανήθικες, άδικες πράξεις που επειδή γίνονται τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια, θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες, «φυσιολογικές» και εκτός κριτικής.

Η κατάληψη του μυαλού σπάει, η σκέψη απελευθερώνεται και η κόκκινη γραμμή στη συνείδηση μόλις έχει τραβηχτεί. Είναι η στιγμή του: «Αρκετά! Δεν πάει άλλο!» γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει αποσυνδεμένος από την αισθανόμενη ζωή της οποίας είναι και ο ίδιος μέρος.

Αρχίζουμε ήδη να βιώνουμε την συγκλονιστική εμπειρία της σύνδεσης των αισθανόμενων, αυτή την μοναδική αίσθηση της ενότητας με την αισθανόμενη ζωή, του να είμαστε και να νοιώθουμε ένα μαζί της. Και η απελευθερωτική δύναμη της επανασύνδεσης βγάζει πηγαία από μέσα μας την επιθυμία να ζήσουμε χωρίς να συμμετέχουμε στην εκμετάλλευση των ζώων: να σιγουρευτούμε δηλαδή ότι κανένα ζώο δεν θα χρησιμοποιείται, δεν θα υποφέρει και δεν θα θανατωθεί από εδώ και πέρα για να καλυφθεί η οποιαδήποτε ανάγκη μας.

Η αυθόρμητη συνάντησή μας με την ιδέα της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) προς όλα τα αισθανόμενα όντα, η οποία υπήρχε μέσα μας σε κατάσταση χειμερίας νάρκης περιμένοντας την ευκαιρία να εκδηλωθεί, έχει επιτευχθεί. Και μαζί της επιτυγχάνεται η δικαίωση της φυτοφάγου φυσιολογίας του σώματός μας η οποία βρίσκει επιτέλους το ταίρι της: την αντίστοιχη συνείδηση και σκέψη.

Ο τρόπος ζωής αλλάζει και ζούμε την «ουτοπία»: αυτό που μέχρι πρόσφατα φαινόταν αδιανόητο και ακατόρθωτο. Και ερχόμαστε τελικά και ανεπίστροφα εκεί που πάντα ανήκαμε και εκεί που μας αξίζει: στον κόσμο της αισθανόμενης ζωής με σταθερό και μοναδικό σκοπό να τιμούμε και να επιβεβαιώνουμε την αξία της.