28 April 2011

Τα ζώα πεθαίνουν εγκαταλειμμένα στην απαγορευμένη ζώνη της Φουκουσίμα



Ιστορίες απίστευτης ανθρώπινης ανευθυνότητας και αδιαφορίας προς τα μη ανθρώπινα ζώα κρύβονται πίσω από το πυρηνικό ατύχημα στην Φουκουσίμα.

Η κυρίαρχη συνέπεια αυτής της ανευθυνότητας είναι η έκθεση στην ακτινοβολία  η οποία δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά προκλήθηκε από την απληστία για περισσότερο κέρδος και κατανάλωση, για περισσότερες μονάδες εκτροφής ζώων, για περισσότερη «παραγωγή» (όχι μόνο στην Ιαπωνία αλλά σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο). 

Με άλλα λόγια, για περισσότερη εκμετάλλευση των ζώων, η οποία απαιτεί τεράστια ποσά ηλεκτρικής ενέργειας και πετρελαίου χωρίς τα οποία ουσιαστικά δεν θα υπήρχαν ζωικά «προϊόντα» στην αγορά.

Εξαιτίας αυτής της αόρατης απειλής της ακτινοβολίας τόσο τα ζώα της στεριάς όσο και τα ζώα της θάλασσας (με την παράνομη ρίψη τόνων ραδιενεργού νερού στον Ειρηνικό ωκεανό) καταδικάζονται (όπως φυσικά και οι άνθρωποι) σε ένα ζοφερό μέλλον ασθενειών, μεταλλάξεων του DNA και θανάτου.   

Δυστυχώς τα άγρια ζώα, αυτά δηλαδή που ζουν ακόμη ελεύθερα, δεν μπορούν να ειδοποιηθούν και να φύγουν. Θα συνεχίσουν να ζουν αμέριμνα μέσα στη ζώνη του θανάτου και στα νερά του θανάτου. Όχι βέβαια ότι έχουν τόσο μεγάλη σημασία τα 50 χιλιόμετρα της εκκενωθείσας ζώνης, τη στιγμή που όλο το βόρειο ημισφαίριο έχει μολυνθεί.



Ακόμη χειρότερα για τα ζώα που βρέθηκαν υπό την κυριαρχία και κατοχή του ανθρώπου, είτε ως εκτρεφόμενα σε φάρμες είτε ως κατοικίδια, εξαναγκάστηκαν πέρα από τη ακτινοβολία, να υπομείνουν και την εγκατάλειψη όπως φαίνεται στα βίντεο της ανάρτησης.
 
Πρόκειται για χιλιάδες ζώα (3 χιλιάδες αγελάδες, 30 χιλιάδες γουρούνια και 600 χιλιάδες κοτόπουλα και άγνωστος αριθμός κατοικίδιων) που όχι απλά εγκαταλείφθηκαν αλλά σε πολλές περιπτώσεις εγκαταλείφθηκαν υπό συνθήκες περιορισμού, έτσι ώστε να μην μπορούν να κινηθούν και να βρουν τροφή.

Και μάλλον δεν είναι ο πανικός της φυγής που ευθύνεται γι αυτήν την εγκατάλειψη, αλλά η ανεξήγητη απαξίωση από τον άνθρωπο για την μη ανθρώπινη ζωή που ως μπούμερανγκ καταλήγει τελικά να γίνεται απαξίωση και για την ανθρώπινη ζωή.





23 April 2011

Κοίτα το αρνάκι!

«Κοίτα το αρνάκι! Χάϊδεψέ το! Αυτό θα σουβλίσουμε την Κυριακή.»


Τα παραπάνω είναι τα λόγια μητέρας προς το μικρό παιδί της έξω από κρεοπωλείο στο οποίο κρέμονται τα αποκρουστικά παραμορφωμένα από την κατακρεούργηση και την αποσύνθεση πτώματα των μη ανθρώπινων ζώων.

Η όλη σκηνή είναι το απόλυτο σοκ αλλά και ένα βαρύ πλήγμα στο μέλλον αυτής της ανθρωπότητας.

Είναι η τραγική στιγμή της συνάντησης των αθώων, όπου η αθωότητα του παιδιού συναντιέται με την αθωότητα ενός δολοφονημένου ζώου, το οποίο μέχρι πριν λίγο ζούσε και το οποίο ανυποψίαστο και χωρίς να το εγκρίνει οδηγήθηκε στην φρικτή εμπειρία του θανάτου.

Είναι επίσης η τραγική στιγμή της συνάντησης των άβουλων, αυτών που άλλοι αποφασίζουν για την ζωή τους ή την μη ζωή τους, αυτών που άλλοι, οι μεγαλύτεροι για το παιδί και οι ανήκοντες σε άλλο είδος για το ζώο, θα καθορίσουν τους ρόλους τους μέσα σε ένα αρρωστημένο και αδιέξοδο σύστημα εκμετάλλευσης: το άβουλο και αθώο ανθρώπινο παιδί εκπαιδεύεται στο να επιβάλλει άκριτα την εκμετάλλευση στο αθώο και άβουλο (λόγω υποδούλωσης) μη ανθρώπινο ζώο.

Με άλλα λόγια, είναι η στιγμή της σύγκρουσης των αθώων και η αρχή μια μονομερώς συγκρουσιακής πορείας και ενός διχασμού χωρίς νόημα. Είναι η αρχή ενός «διαίρει» αλλά χωρίς «βασίλευε» για μια ανθρωπότητα αποκομμένη από τον παλμό και το μήνυμα του οικοσυστήματος της ζωής στη Γη.

Είναι η τυφλή εμμονή στη συνέχιση μιας αδιέξοδης αντιπαλότητας με την ζωή, η οποία κατρακυλάει την ανθρώπινη κοινωνία σε έναν συνεχή κατήφορο όπου έχει χαθεί η συναίσθηση του τι είναι εγκληματικό, αποκρουστικό και ειδεχθές.

Οδηγούμαστε βαθμιαία σε μια κοινωνία η οποία με έναν απίστευτα παθητικό και θλιβερό τρόπο αποδέχεται συνεχώς όλο και περισσότερη και πιο ακραία βία και εγκληματικότητα, οι οποίες συμβαδίζουν με την ολοένα διογκούμενη εκμετάλλευση των ζώων, για την οποία όμως αποφεύγεται να γίνεται λόγος.

Η πραγματικότητα όμως της εκμετάλλευσης είναι υπαρκτή και έχουμε να κάνουμε με δυο συγκοινωνούντα δοχεία, όπου η άνοδος της στάθμης του ενός περνάει αναπόφευκτα και στο άλλο.

Και είναι η διόγκωση και η ενίσχυση της εκμετάλλευσης των ζώων αυτή που εθίζει την ανθρώπινη κοινωνία στην αντίληψη της εκμετάλλευσης και της αδικίας και αυτή που τις μεγεθύνει.

Η εκμετάλλευση των ζώων είναι αυτή που δίνει τον παλμό και αυτή που στηρίζει ιδεολογικά το σύστημα της εκμετάλλευσης που επικρατεί για χιλιετίες τώρα στον πλανήτη ως μια ανωμαλία και μια παρένθεση που αντί να κλείσει, εξαπλώνεται ανεξέλεγκτη.

Μια ανωμαλία η οποία ξεκίνησε περίπου 10 χιλιάδες χρόνια πριν και γέννησε όλη την μετέπειτα ταραχώδη ιστορία και έβαλε την ανθρωπότητα σε μια παρακμιακή, αδιέξοδη πορεία, την οποία παρόλα αυτά κατ’ ευφημισμό ονομάσαμε περίοδο του πολιτισμού.

Το καταλυτικό γεγονός που ήρθε να συγκλονίσει και τελικά να ανατρέψει ολοσχερώς την μέχρι τότε ισορροπία του οικοσυστήματος ήταν η λεγόμενη «εξημέρωση» των ζώων και κυριολεκτικά - για όσους θέλουν να λένε τα πράγματα με το όνομα τους - υποδούλωση των ζώων στα συμφέροντα του ανθρώπου.

Με αυτήν την αδικαιολόγητη και βίαιη διαδικασία υποδούλωσης (η οποία πήρε αιώνες μέχρι τελικά τα ζώα να υποκύψουν και να πάψουν να αντιστέκονται) ο άνθρωπος αυθαίρετα και προκλητικά γκρέμιζε τους τρεις νόμους - πυλώνες του οικοσυστήματος:

- νόμος της ελευθερίας: κάθε πλάσμα γεννιέται ελεύθερο και δεν εξουσιάζεται από κανένα άλλο μέσα στο οικοσύστημα στο οποίο υπάρχει. Πουθενά η Φύση δεν επιτρέπει την στέρηση της ελευθερίας και αυτός είναι ο βασικός λόγος που όλο το οικοσύστημα υπάρχει και εξελίσσεται για εκατομμύρια χρόνια.

- νόμος της διατροφικής ανατομίας/φυσιολογίας: κάθε πλάσμα έχει μια εκ των δύο βασικών ανατομιών, φυτοφάγο ή σαρκοφάγο, την οποία και δεν παραβιάζει, αλλά λειτουργώντας ενστικτωδώς την εφαρμόζει κατά γράμμα.

- νόμος της διατροφικής αλυσίδας: κάθε πλάσμα και πάλι ενστικτωδώς τρώει από ένα μικρό σύνολο τροφών, πχ τρώει από ένα σύνολο 30 έως 50 τροφών, τις οποίες τρώει σε όλη του την ζωή. Δηλαδή ενώ στην Φύση υπάρχει τεράστιος αριθμός τροφών, αυτές δεν θεωρούνται και δεν είναι τροφή για όλα τα είδη, αλλά υπάρχει μια ταξινόμηση και μία τάξη όπου το κάθε είδος έχει το δικό του μικρό αλλά υπερ-επαρκές κομμάτι από την «πίτα» για να επιβιώσει.

Ο άνθρωπος όμως δεν αναγνωρίζει τον νόμο της διατροφικής αλυσίδας και δεν αναγνωρίζει επίσης τον νόμο της διατροφικής ανατομίας, λόγω της επιρροής που έχει δεχτεί. Αντί λοιπόν να κατευθύνεται ενστικτωδώς στο δικό του μερίδιο της «πίτας» από τις φυσικές τροφές που αντιστοιχούν στην φρουτοκαρποφάγο ανατομία του, κατευθύνεται κάτω από την επιρροή της αγοράς στις «μη τροφές», δηλαδή στα χιλιάδες επεξεργασμένα προϊόντα που του πλασάρονται ως τρόφιμα από την βιομηχανία διατροφής και την βιομηχανία εκμετάλλευσης των ζώων.

Κι ενώ η προορισμένη από την Φύση διατροφή για τον άνθρωπο δεν έχει μέσα της καμία εκμετάλλευση, βία, και αδικία, η προωθούμενη από το σύστημα διατροφή είναι ακριβώς το αντίθετο.

Έτσι ο τρόπος που τρώμε αντανακλά το κόσμο που ζούμε. Και αφού τρώμε ιμπεριαλιστικά και εκμεταλλευτικά, τότε επόμενο είναι να ζούμε σε έναν ιμπεριαλιστικό κόσμο όπου κυριαρχεί το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε έναν κόσμο αδικαιολόγητης και αχρείαστης βίας, εκμετάλλευσης και θανάτου.

Έχουμε πολύ εύκολα και άκριτα πειστεί ότι αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο. Αρνούμαστε να δούμε και να κάνουμε πίσω. Το κακό διογκώνεται και ενώ περιφέρεται αόρατο και μας δηλητηριάζει όπως η ραδιενέργεια από τις  Φουκουσίμες και τα Τσερνομπίλ δεν το βλέπουμε.

Και όμως ο εμπνευστής του veganism, Donald Watson, το έθεσε με αφοπλιστικό τρόπο λέγοντας:
«Λίγοι διατροφολόγοι έξω από το vegan κίνημα είχαν δοκιμάσει να ζήσουν χωρίς ζωικά τρόφιμα, ή είχαν κάνει οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια να λύσουν το πρόβλημα της διατροφής φιλοσοφικά, όπως πρέπει να λυθεί. Χωρίς την καθοδήγηση της φιλοσοφίας η επιστημονική έρευνα τσαλαβουτάει σύντομα στο τέλμα του λάθους.»

Το ίδιο είχαν πει και όσοι πριν από αυτόν μίλησαν αλλά και έκαναν πράξη τον σεβασμό των ζώων, οι οποίοι ενστικτωδώς ή με έναν ασυναίσθητο, αυτόματο τρόπο κατάλαβαν ότι η διατροφή του ανθρώπου είναι θέμα φιλοσοφικό και όχι τεχνοκρατικά διαιτητικό όπως προσπαθούν μάταια να μας πείσουν οι απολογητές του συστήματος της εκμετάλλευσης. Και στην προσπάθεια τους αυτή συστηματικά κινδυνολογούν, ενώ προκλητικά αγνοούν ότι ακόμα και μέσα στο τεχνοκρατικό διαιτητικό πλαίσιο η φυτοφαγική διατροφή αποδείχθηκε καθ’ όλα ασφαλής, επαρκής, και υγιής.

Παρόλα αυτά συνεχίζονται να κατηγορούνται (και να διώκονται) οι βίγκαν γονείς ότι δήθεν παρεμβαίνουν και κάνουν κατήχηση στα παιδιά τους, ότι τους στερούν θρεπτικά συστατικά, ότι δεν τα μεγαλώνουν υγιεινά, ότι..., ότι..., ότι.

Αυτό που αρνούνται να δουν όμως όλοι αυτοί οι πρόθυμοι κατήγοροι είναι ότι οι συγκεκριμένοι γονείς δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να διδάσκουν στα παιδιά τους τον σεβασμό της ζωής και όλων των άλλων αξιών.

Αντί να βάζουν τα παιδιά τους να χαϊδέψουν το πτώμα ενός ζώου, δείχνουν στα παιδιά τους τον δρόμο της μη εκμετάλλευσης και την καταδίκη της αδικίας αντί για την επιβράβευσή της.

Αντί να μετατρέπουν την συνάντηση των αθώων σε μονομερή σύγκρουση, την αναδεικνύουν σε συνάντηση συνύπαρξης και σε ύμνο της ζωής και της μη καταπίεσης, αφού η Φύση και το οικοσύστημα δεν σταματούν ούτε στιγμή να μας μεταδίδουν ότι αυτό είναι το κυρίαρχο μήνυμα.*

........................


* Στο έργο του Κροπότκιν "Αμοιβαία βοήθεια: παράγοντας της εξέλιξης" αλλά και στο έργο του Δαρβίνου και άλλων επιστημόνων αποδεικνύεται ότι αυτό που τελικά κυριαρχεί στην φύση είναι η αλληλοβοήθεια μεταξύ των ειδών και όχι η βία.



18 April 2011

«Να φάμε αρνάκι»

Είναι η φράση που ακούγεται μονότονα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και η οποία εκστομίζεται πλέον με μια ρουτινιάρικη, διεκπεραιωτική φυσικότητα, λες και πρόκειται για ένα χαρμόσυνο και ευχάριστο γεγονός και όχι για μια τραγωδία στην οποία ο άμεσα ενδιαφερόμενος ούτε ρωτήθηκε και ούτε συνηγόρησε.

Μια φράση που επίσης κουβαλάει μέσα της όλο το φορτίο της μιζέριας: από τον σαδισμό, την υπεροψία και την ειρωνεία του κυρίαρχου μέχρι την ακόρεστη λαιμαργία για θάνατο αλλά και την συνειδησιακή αδρανοποίηση.

Πέρα όμως από την φράση αυτή καθαυτή και τα όσα υπονοεί, ο τόνος που εκφέρεται έχει ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον μιας και είναι ενδεικτικός:

  • - της αφέλειας, αφού δείχνει την μη επίγνωση της διαδικασίας που παραπέμπει η φράση
  • - της άκριτης λαιμαργίας
  • - της ανεξήγητης μανίας για θάνατο
  • - της θρασυδειλίας με την οποία ζητείται η (πανηγυρική και μαζικότερη από ότι συμβαίνει τον υπόλοιπο καιρό) δολοφονία συγκεκριμένων ειδών μη ανθρώπινων ζώων
  • - της λαϊκίστικης εμμονής σε μια στείρα και δογματική τυπολατρεία με ένα επαναλαμβανόμενο τυπικό θανάτου

Εικόνα: Nicholas Tarling / FreeDigitalPhotos.net

Αν το σκεφτούμε, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική φράση η οποία χωράει μέσα της όλη την πορεία από το έλλογο ον σε ένα παρασιτικό βαμπίρ, αφού αναδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν κάνει χρήση της λογικής αλλά λειτουργεί  όπως θα λειτουργούσε ένα πνευματικά ανάπηρο ον.

Γιατί μόνο ένα ον με διανοητική υστέρηση θα υποβίβαζε την ζωή στο καθεστώς του αντικειμένου και θα συμπεριφερόταν στα υποκείμενα ζωής σαν να μην είναι αισθανόμενα όντα.

Μόνο ένα ον με διανοητική υστέρηση θα συντασσόταν με τα διατροφικά και όχι μόνο δόγματα και θα κατρακυλούσε συνεχώς σε έναν βούρκο με άλλοθι που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ενώ ταυτόχρονα θα αντλούσε ευχαρίστηση από την καταπίεση και τον θάνατο των άλλων.

Αντί λοιπόν ο προικισμένος με την λογική άνθρωπος να πρωτοστατεί στην τήρηση των αξιών του δικαίου, της ελευθερίας, και της αειφορίας οι οποίες πηγάζουν από την ίδια την δομή της ζωής στο οικοσύστημα της Γης, αυτός έχει ξεπέσει και ευτελιστεί στο να υπακούει ως πιόνι τις επιταγές ενός παρασιτικού και αλλοτριωμένου εποικοδομήματος-καρκινώματος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, δηλαδή, του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Όμως στο σύστημα αυτό δεν είναι μόνο τα μη ανθρώπινα ζώα υποδουλωμένα αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος. Και η μόνη ελευθερία που υπάρχει σε αυτό το σύστημα είναι η ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι όποιον, μέσα στην αυθαίρετη ιεραρχία του συστήματος, έτυχε να βρίσκεται κάτω από εσένα.


Έτσι η πραγματική σημασία του «να φάμε αρνάκι» καταλήγει τελικά να είναι: να φάμε τις σάρκες μας. Δηλαδή να αλληλοφαγωθούμε με οιονδήποτε τρόπο μέχρις εσχάτων, ώστε να επιβραβεύουμε την εκμετάλλευση ως κινητήρια δύναμη αυτού του αδιέξοδου συστήματος.

Τώρα που ζούμε μια ακόμη περίοδο που πανηγυρικά εξυμνείται η εκμετάλλευση και που η επιταγή «να φάμε αρνάκι» κυριαρχεί, είναι ίσως η καλύτερη αφορμή για να ανοίξει το ανθρώπινο μυαλό στις αλήθειες αυτού του κόσμου και σε όλες εκείνες τις έμφυτες αξίες του οικοσυστήματος που μας φιλοξενεί.

Είναι η κατάλληλη στιγμή απαγκίστρωσης από την κατάσταση διανοητικής υστέρησης και η επανασύνδεση με το έλλογο ον.

06 April 2011

Μπούμερανγκ ή χαρακίρι;

Αρκετά παίξαμε και ρισκάραμε τα πάντα σε αυτόν τον γύρο του θανάτου για δεκαετίες τώρα.

Η Φουκουσίμα δείχνει επιτακτικά και ως μονόδρομο το τέλος εποχής για την πυρηνική ενέργεια και ολόκληρη την πυρηνική βιομηχανία, όχι μόνο την λεγόμενη «ειρηνική» αλλά πρώτα και κύρια την πολεμική, η οποία είναι και το “big boss” και αυτή ουσιαστικά που κινεί τα νήματα ολόκληρης της πυρηνικής βιομηχανίας(και όχι μόνο) και για την οποία υπάρχει απόλυτη και πλήρης μυστικότητα για τις δραστηριότητες της αλλά και τα «ατυχήματα» για τα οποία είναι υπεύθυνη.

Μετά την Φουκουσίμα δεν χωράνε πλέον άλλα λόγια ή συζητήσεις, οι οποίες – ω, τι βολικό! - καταλήγουν συνήθως να γίνονται μέσα στο περιοριστικό και κατευθυνόμενο πλαίσιο του συστήματος της εκμετάλλευσης. Χρειάζεται μια στάση ευθύνης και δικαιοσύνης προς ολόκληρη την ανθρωπότητα και το οικοσύστημα του πλανήτη Γη. Γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα στο όνομα οποιασδήποτε παραγωγής να διακυβεύει και να καταστρέφει ανεπανόρθωτα την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται και υπάρχει η ζωή.

Το έγκλημα κατά της ζωής που συντελείται στη Φουκουσίμα (και θα συντελείται για εκατοντάδες πλέον χρόνια) ή θα γίνει το μπούμερανγκ που θα καταρρεύσει όλη την πυρηνική βιομηχανία και θα την στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως εφιάλτη και ύπουλο καταστροφέα της ζωής στη Γη, ή θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μαζικό χαρακίρι που θα παρασύρει στην καταστροφή και ένα πολύ μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ζωής του πλανήτη.

Η σαρκοφάγος να μπει σε ολόκληρο το σύστημα της εκμετάλλευσης

Καμία «παραγωγή», καμία «οικονομία», και καμία «αγορά» δεν είναι παραπάνω από την ζωή. Είναι ολοφάνερο ότι ο πλανήτης δεν σηκώνει μια τέτοια «ανάπτυξη» όπως η τρέχουσα αλλά ούτε όπως και η διάδοχη κατάσταση της δήθεν «πράσινης» ανάπτυξης που ετοιμάζουν (στην οποία παρεμπιπτόντως εντάσσεται και η πυρηνική ενέργεια).

Η βιόσφαιρα της Γης, είτε το θέλουμε είτε όχι,  υπακούει στους δικούς της νόμους και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να στριμωχτεί στα κοντόφθαλμα τεχνοκρατικά, άκρως αναποτελεσματικά και αντι-επιστημονικά σχέδια του συστήματος της εκμετάλλευσης. Με άλλα λόγια, η οικονομική ολιγαρχία δεν θα πρέπει να αφεθεί να επιβάλλει το αρρωστημένο δόγμα της πάνω σε ένα οικοσύστημα που φιλοξενεί την ζωή εκατομμυρίων ειδών.

Όλη η υπάρχουσα «ανάπτυξη» είναι προϊόν της καταπίεσης και άρα ως τέτοια δεν έχει θέση σε μια νέα και δίκαιη τάξη πραγμάτων για όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη. Οι εξελίξεις από εδώ και πέρα οφείλουν να συμβαδίσουν με τα συμφέροντα της ζωής και του πλανήτη της ζωής και όχι με τα κατεστημένα συμφέροντα αυτής της ολιγαρχίας.

Έχουμε επομένως προσεγγίσει τη στιγμή που η «σαρκοφάγος» θα πρέπει να μπει όχι μόνο πάνω σε ολόκληρη την πυρηνική βιομηχανία αλλά συνολικά σε ολόκληρο το οικοδόμημα της εκμετάλλευσης. Εάν χαθεί και αυτή η ευκαιρία, οι επερχόμενες εξελίξεις προμηνύονται απείρως δριμύτερες.

Η σαρκοφάγος σημαίνει ότι χρειάζεται να επιτευχθεί ο παγκόσμιος κοινωνικός έλεγχος σε ολόκληρη την διαδικασία παραγωγής. Η κοινωνία είναι αυτή η οποία θα πρέπει να έχει τον τελικό λόγο για το αν π.χ. θα γίνει ένα φράγμα, μια γεώτρηση πετρελαίου, μια ξενοδοχειακή μονάδα, ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων κλπ. Εάν δεν συμβαίνει αυτό τότε έχουμε αυθαίρετη παραγωγή εις βάρος της κοινωνίας, δηλαδή το γνωστό: ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών όταν τελικά είναι η κοινωνία αυτή που καλείται να επωμιστεί τις αρνητικές συνέπειες αυτής της παραγωγής.

Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να αλλάξουν οι κανόνες που διέπουν την όποια παραγωγή, η οποία θα πρέπει να γίνεται με κοινωνικά κριτήρια προσφοράς και χρησιμότητας. Μια παραγωγή που θα καθοδηγείται από αξίες και θα γίνεται κάτω από εθελοντικές συνθήκες εργασίας όπως π.χ. το open source, και όπου θα έχει ατονήσει πλήρως η αντίληψη του οικονομικού κέρδους ως κινήτρου.


Επίσης σημαίνει μια συνολική αναδιάρθρωση γιατί στο σύστημα της εκμετάλλευσης η διαδικασία παραγωγής και ανάπτυξης υπηρεσιών υπακούει όχι σε ανάγκες αλλά στους δικούς της νόμους περί «επιχειρηματικότητας», «κέρδους», και «ελέγχου» και καταλήγει σε μια «ανάπτυξη» που δεν ανταποκρίνεται και δεν είναι συμβατή με το οικοσύστημα του πλανήτη και φυσικά δεν είναι αειφόρος αλλά όπως τραγικά διαπιστώνουμε μας οδηγεί όλο και πιο γρήγορα στο αδιέξοδο.

Τέλος χρειάζεται μια εκ βάθρων αναθεώρηση της έννοιας της εργασίας, η οποία θα πρέπει να γίνεται όχι υποχρεωτικά όπως σήμερα για να βιοποριστεί κάποιος αλλά μόνο όταν είναι πραγματικά αναγκαία για το κοινωνικό σύνολο και το οικοσύστημα.

Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι μια μελλοντική δίκαιη τάξη πραγμάτων θα πρέπει επιτέλους να κάνει το αυτονόητο: να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την καταναγκαστική εργασία και να επιδοτεί την μη εργασία αφού οι περισσότεροι κλάδοι του συστήματος της εκμετάλλευσης είναι περιττοί και σε μια ορθολογική και δίκαιη κοινωνία δεν θα υπήρχαν όπως π.χ. η πολεμική βιομηχανία, η καπνοβιομηχανία, το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας διατροφής, της χημικής βιομηχανίας, της φαρμακοβιομηχανίας, κλπ.

Επομένως πολύ λιγότεροι άνθρωποι θα χρειάζεται να δουλέψουν μιας και το μέγιστο ποσοστό της σημερινής εργασίας είναι περιττό. Και είναι προτιμότερο να δουλεύουν μόνο όσοι είναι απαραίτητο να δουλέψουν αλλά όμως να είναι όλοι εξασφαλισμένοι αντί να εξαναγκάζονται όπως στο τρέχον σύστημα σε εργασία που τελικά «τρώει» τη Γη αφού καταστρέφει την ισορροπία και την αειφορία του ευρύτερου οικοσυστήματος της που αποτελεί και την βάση της ζωής.