«Να φάμε αρνάκι»
Είναι η φράση που ακούγεται μονότονα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και η οποία εκστομίζεται πλέον με μια ρουτινιάρικη, διεκπεραιωτική φυσικότητα, λες και πρόκειται για ένα χαρμόσυνο και ευχάριστο γεγονός και όχι για μια τραγωδία στην οποία ο άμεσα ενδιαφερόμενος ούτε ρωτήθηκε και ούτε συνηγόρησε.
Μια φράση που επίσης κουβαλάει μέσα της όλο το φορτίο της μιζέριας: από τον σαδισμό, την υπεροψία και την ειρωνεία του κυρίαρχου μέχρι την ακόρεστη λαιμαργία για θάνατο αλλά και την συνειδησιακή αδρανοποίηση.
Πέρα όμως από την φράση αυτή καθαυτή και τα όσα υπονοεί, ο τόνος που εκφέρεται έχει ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον μιας και είναι ενδεικτικός:
- - της αφέλειας, αφού δείχνει την μη επίγνωση της διαδικασίας που παραπέμπει η φράση
- - της άκριτης λαιμαργίας
- - της ανεξήγητης μανίας για θάνατο
- - της θρασυδειλίας με την οποία ζητείται η (πανηγυρική και μαζικότερη από ότι συμβαίνει τον υπόλοιπο καιρό) δολοφονία συγκεκριμένων ειδών μη ανθρώπινων ζώων
- - της λαϊκίστικης εμμονής σε μια στείρα και δογματική τυπολατρεία με ένα επαναλαμβανόμενο τυπικό θανάτου
Εικόνα: Nicholas Tarling / FreeDigitalPhotos.net
Αν το σκεφτούμε, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική φράση η οποία χωράει μέσα της όλη την πορεία από το έλλογο ον σε ένα παρασιτικό βαμπίρ, αφού αναδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν κάνει χρήση της λογικής αλλά λειτουργεί όπως θα λειτουργούσε ένα πνευματικά ανάπηρο ον.
Γιατί μόνο ένα ον με διανοητική υστέρηση θα υποβίβαζε την ζωή στο καθεστώς του αντικειμένου και θα συμπεριφερόταν στα υποκείμενα ζωής σαν να μην είναι αισθανόμενα όντα.
Μόνο ένα ον με διανοητική υστέρηση θα συντασσόταν με τα διατροφικά και όχι μόνο δόγματα και θα κατρακυλούσε συνεχώς σε έναν βούρκο με άλλοθι που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ενώ ταυτόχρονα θα αντλούσε ευχαρίστηση από την καταπίεση και τον θάνατο των άλλων.
Αντί λοιπόν ο προικισμένος με την λογική άνθρωπος να πρωτοστατεί στην τήρηση των αξιών του δικαίου, της ελευθερίας, και της αειφορίας οι οποίες πηγάζουν από την ίδια την δομή της ζωής στο οικοσύστημα της Γης, αυτός έχει ξεπέσει και ευτελιστεί στο να υπακούει ως πιόνι τις επιταγές ενός παρασιτικού και αλλοτριωμένου εποικοδομήματος-καρκινώματος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, δηλαδή, του συστήματος της εκμετάλλευσης.
Όμως στο σύστημα αυτό δεν είναι μόνο τα μη ανθρώπινα ζώα υποδουλωμένα αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος. Και η μόνη ελευθερία που υπάρχει σε αυτό το σύστημα είναι η ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι όποιον, μέσα στην αυθαίρετη ιεραρχία του συστήματος, έτυχε να βρίσκεται κάτω από εσένα.
Έτσι η πραγματική σημασία του «να φάμε αρνάκι» καταλήγει τελικά να είναι: να φάμε τις σάρκες μας. Δηλαδή να αλληλοφαγωθούμε με οιονδήποτε τρόπο μέχρις εσχάτων, ώστε να επιβραβεύουμε την εκμετάλλευση ως κινητήρια δύναμη αυτού του αδιέξοδου συστήματος.
Τώρα που ζούμε μια ακόμη περίοδο που πανηγυρικά εξυμνείται η εκμετάλλευση και που η επιταγή «να φάμε αρνάκι» κυριαρχεί, είναι ίσως η καλύτερη αφορμή για να ανοίξει το ανθρώπινο μυαλό στις αλήθειες αυτού του κόσμου και σε όλες εκείνες τις έμφυτες αξίες του οικοσυστήματος που μας φιλοξενεί.
Είναι η κατάλληλη στιγμή απαγκίστρωσης από την κατάσταση διανοητικής υστέρησης και η επανασύνδεση με το έλλογο ον.
