Ειρηνοποιός

Ένα ποίημα αφιερωμένο στον αισθανόμενο άνθρωπο μέσα μας

Αποφθέγματα από τα άρθρα του blog

1

Υπάρχουμε για να εξελισσόμαστε, να διευρυνόμαστε, και να ανυψωνόμαστε σε νέα πεδία τελείωσης. Αρκεί να κάνουμε ολοκληρωμένα και συνολικά το καθήκον μας - αφού σκοπός της ζωής είναι να συνειδητοποιήσουμε και να επεκτείνουμε σε όλο του το εύρος αυτό που είναι το χρέος και ο προορισμός της ζωής: να ζήσουμε μια ζωή περιεκτικής δικαιοσύνης με βάση τη ροή του μητρικού οικοσυστήματος και τους αέναους νόμους του. Και στη πορεία αυτή να γινόμαστε όλο και πιο ευαίσθητοι στα καλέσματά του, αλλά και όλο και πιο ελεύθεροι μέσα σε ένα οικοσύστημα που είναι φτιαγμένο από ελευθερία και που υμνεί και διαλαλεί την ελευθερία σε κάθε του εκδήλωση.

Ειρηνική διατροφή – η αποφασιστική πράξη για να τερματιστεί το κακό

2

Η επιστροφή στην ειρηνική διατροφή είναι η μοναδική, η κορυφαία ανεκτίμητη εμπειρία της ζωής: δυνατή, απελευθερωτική, λυτρωτική που με δέος συνειδητοποιείς ότι δεν θα έπρεπε με τίποτα να χάσεις στο πέρασμά σου απ’ τον κόσμο.

Επιστροφή στην ειρηνική διατροφή

3

Η επανάστασή μας είναι πρώτα και κύρια διατροφική: είναι η έξοδος από το κυρίαρχο διατροφικό δόγμα που μας επιβάλει να ζούμε ως δυνάστες της αισθανόμενης ζωής.

Από τη τυφλή καταδίκη της ζωής στον ενσυνείδητο σεβασμό της

4

Ειρηνική γίνεται η διατροφή όταν η δύναμη της αγάπης και του σεβασμού της ζωής νικήσει τη δύναμη και τον αυτοματισμό της τωρινής μηχανικής συνήθειας.

Ειρηνική διατροφή

5

Η συνεχής θυματοποίηση των ζώων και η πανωλεθρία τους μέσα από την διατροφή μας θα γίνεται τελικά και η δική μας συνεχώς εντεινόμενη πανωλεθρία όσο δικαιολογούμε την αδικία και το έγκλημα της τροφής.

Τρέφοντας την αδικία

6

Δεν μπορούμε να παραμείνουμε άλλο προσκολλημένοι σε αναχρονιστικά πρότυπα που μας βγάζουν εκτός πορείας, σε ένα δρόμο αυτό-καταστροφής που καταντάει τον πλανήτη της ζωής ένα απέραντο νεκροταφείο. Με την συνέχιση της εκτροφής ζώων σήμερα και των άλλων ψευδο-προτύπων που μας έρχονται από το παρελθόν ουσιαστικά διαιωνίζουμε αυτή τη βαθειά άγνοια της «εξημέρωσης» η οποία σημαίνει την απόλυτη περιφρόνηση του Μητρικού οικοσυστήματος, των νόμων που το διέπουν αλλά και του μοναδικού του χαρακτηριστικού: να δημιουργεί, να φιλοξενεί και να προάγει και να προστατεύει ως κόρη οφθαλμού αυτό που εμείς τώρα με τόση άγνοια χαραμίζουμε: την ζωή.

Η άγνοια που μας θέλουν να έχουμε για τις συνέπειες της διατροφής με ζωικά «προϊόντα»

7

Η καταπίεση των ζώων ακυρώνει τον αισθανόμενο άνθρωπο και είναι μάταιο να περιμένουμε από αυτήν να μας θρέψει ή να μας καλύψει όποια άλλη ανάγκη, πόσο μάλλον να μας προσφέρει οτιδήποτε θετικό.

Χρειαζόμαστε μια δυνατή, απελευθερωτική ιδέα

8

Τώρα πλέον βρισκόμαστε στο οριακό εκείνο σημείο όπου όλα γύρω μας ολοφάνερα και επιτακτικά αναδεικνύουν την ανάγκη μιας ρήξης με τον ξένο ρόλο που μας έχει επιβληθεί. Η πορεία προς τον αισθανόμενο άνθρωπο είναι το ζητούμενο της συγκυρίας. Και αυτός ο απελευθερωτικός στόχος βρίσκει την κορυφαία έκφραση του στην φιλοσοφία του Veganism, μια φιλοσοφία που σημαίνει ανάκτηση της Διατροφικής μας Ελευθερίας: του φυσικού δικαιώματος να τρεφόμαστε με βάση την πεπτική ανατομία του είδους μας και να συνδεόμαστε με την ροή και την αειφορία του μητρικού οικοσυστήματος. Γιατί τελικά η πορεία προς την πραγματική τροφή είναι η πορεία προς την Διατροφική Ελευθερία και την συνάντηση με τον πραγματικό μας εαυτό.

Βασική προϋπόθεση ελευθερίας η ανάκτηση της Διατροφικής Ελευθερίας

9

Ο κόσμος αλλάζει με την έμπρακτη υποστήριξη των αξιών, με την έμπρακτη και σαφή καταδίκη της καταπίεσης των ζώων και της κατάργησης της δουλείας τους. Μια τέτοια κατάργηση δεν είναι ούτε τολμηρή ούτε επαναστατική πράξη - είναι το θεμελιώδες ζήτημα-κλειδί για την επίλυση όλων των άλλων ζητημάτων και ο δρόμος για την πολυπόθητη προοπτική των θετικών αλλαγών. Είναι η αυθόρμητη, φυσική πράξη ως αποτέλεσμα της έμφυτης κλίσης του ανθρώπου αρκεί να πάψουμε να είμαστε θύματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και να αναζητάμε υποτίθεται το καλό μας μέσα από το κακό επί των άλλων, γιατί τότε ουσιαστικά αναιρούμε αυτό το καλό και είναι σαν να αναζητάμε και το δικό μας κακό. Όταν βλάπτονται οι άλλοι (ακόμη κι αν αυτό γίνεται ακούσια ή εν αγνοία μας), τότε πλήττεται ανεπανόρθωτα η βάση από την οποία είμαστε κι εμείς φτιαγμένοι: η αξία της αισθανόμενης ζωής.

Με ιδεολογία καταστροφής δεν φτιάχνεται ένας δίκαιος κόσμος

10

Η Φύση δημιουργεί πλάσματα ελεύθερα και η ελευθερία είναι ο απαράβατος νόμος του οικοσυστήματος ώστε να υπάρχει όλη αυτή η βιοποικιλότητα ειδών, να ακμάζει και να εξελίσσεται. Πουθενά η Φύση δεν στερεί την ελευθερία κανενός είδους, όμως η «εξημέρωση» έκανε ακριβώς αυτό και μάλιστα όπως φαίνεται όχι για λόγους επιβίωσης (μιας και η ανακάλυψη της γεωργίας που είχε προηγηθεί είχε λύσει το πρόβλημα της πείνας παράγοντας περίσσεια τροφής.)

Όταν είσαι στη Ρώμη, μη κάνεις ότι κάνουν οι Ρωμαίοι

Είναι καιρός ν’ ανθήσει η vegan λογοτεχνία

«Ο επαναστάτης της φακής» είναι το πρώτο βιβλίο στα ελληνικά γράμματα που αποπειράται να συνδέσει τη vegan θεματολογία με τη λογοτεχνία. Η έλευσή του σηματοδοτεί το άνοιγμα ενός νέου δρόμου στο λογοτεχνικό στερέωμα και φιλοδοξεί να γίνει το έναυσμα για όλο και πιο πολλούς συγγραφείς και βιβλία που θα εστιάζουν στην αναγκαιότητα της σύνδεσης στον πλανήτη μας. Εξίσου σημαντικά, καλεί τους αναγνώστες σε ένα αυθεντικό όραμα για το δίκαιο κόσμο για όλους τους αισθανόμενους.

«Ο επαναστάτης της φακής» έρχεται σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία γενικά για τη τέχνη και τη λογοτεχνία ειδικότερα. Η λογοτεχνία με την έννοια που την ξέραμε δεν υφίσταται. Οι λογοτεχνικοί γίγαντες του παρελθόντος δεν υπάρχουν. Στην εποχή της κρίσης, η λογοτεχνία έχει περιέλθει κι αυτή σε μεγάλη κρίση και δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που έχουμε γι αυτή. Έχει αφομοιωθεί από το σύστημα και το αναπαράγει και έχει πλέον σε μεγάλο βαθμό εμπορευματοποιηθεί. Είναι μια λογοτεχνία η οποία γίνεται καθρέφτης του αδιεξόδου παρά ο καταλύτης της αλλαγής. Και βλέπουμε ότι έχει περιέλθει σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτή της νοητικής δυσαρμονίας (cognitive dissonance) όπου θεωρεί ότι είναι οικολόγος και ότι δρα με σεβασμό για το περιβάλλον ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζει να τρώει κρέας. Είναι μια λογοτεχνία της αποσύνδεσης που όπως και η κοινωνία αρνείται να μιλήσει για τη βασική αιτία  του κακού στο κόσμο: την απαξίωση της ζωής όπως προάγεται μέσα από την αδικία προς τα ζώα.

Κάθε χρόνο εκδίδονται χιλιάδες τίτλοι βιβλίων παγκόσμια από αυτή τη λογοτεχνία αλλά ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος γιατί αυτή επιμένει σε μια ματιά αποπροσανατολιστική. Δείχνει μια εμμονή στην επανάληψη των ίδιων θεμάτων και βλέπει μόνο ανθρώπινες καταστάσεις και προβλήματα. Την βλέπουμε να εξειδικεύεται σε υποδεέστερα, ανούσια θέματα και να αποσιώπα τα σημαντικά. Επιπλέον δείχνει μια υπερέμφαση στο ρόλο του κακού (του εγκληματία) και από την άλλη σπανίζει ο ρόλος-μοντέλο του ανθρώπου που σέβεται την αξία της ζωής ιδιαίτερα των ζώων. Και όλα αυτά όταν η επιστήμη έχει πλέον αποδείξει ότι ο άνθρωπος τείνει προς το καλό και ενώ είναι πασιφανές ότι είμαστε σε αδιέξοδο από το οποίο μπορούμε να βγούμε μόνο μέσα από τη μαζική μετατόπιση στο καλό. Χρειαζόμαστε την αλλαγή και χωρίς αυτήν δεν υπάρχει μέλλον.

Τα ζώα έχουν σημαντική παρουσία στη παιδική λογοτεχνία. Δυστυχώς όμως κι εκεί τις περισσότερες φορές ενισχύονται τα στερεότυπα και ο διχασμός:  ζώα-φίλοι  -  ζώα τροφή. Γενικά η τρέχουσα παιδική λογοτεχνία αδυνατεί να περάσει ένα σαφές μήνυμα για τον σεβασμό όλων των ζώων. Υπάρχουν φυσικά και κάποιες εξαιρέσεις όπου σε κάποια λογοτεχνικά κείμενα βρίσκουμε στιγμές ταύτισης & συμπόνιας προς τα ζώα. Αυτά τα συναισθήματα αναδύονται αυθόρμητα και ασυναίσθητα σε κάποιους ήρωες οι οποίοι κατανοούν το δράμα των ζώων και συμπάσχουν με αυτό. Ουσιαστικά πρόκειται για την επαλήθευση της έμφυτης τάσης του ανθρώπου να συμπάσχει με τη ζωή. Και ακόμη έχουμε συγγραφείς που αντιλαμβάνονται την αδικία προς τα ζώα και μιλούν γι αυτή στα βιβλία τους σαν να πρόκειται για μια πρώιμη μορφή vegan λογοτεχνίας.

Η κρισιμότητα της εποχής μας απαιτεί μια πιο συνειδητοποιημένη λογοτεχνία. Χρειαζόμαστε μια τέχνη με αυξημένη ευαισθησία, μια τέχνη πιο συνειδητή. Η λογοτεχνία επωμίζεται την ευθύνη να αναδείξει τα μεγάλα ζητήματα και να επαναφέρει τη συζήτηση στα ιεραρχικά πιο σημαντικά. Να προβάλλει με λογοτεχνικό τρόπο το ουσιώδες περιεχόμενο και νόημα και να εστιάσει στη βαθιά επίγνωσή του. Και από την άλλη να μην αναλώνεται σε ατέρμονη φλυαρία και επανάληψη του ανούσιου.

Είναι καιρός να ανθήσει η vegan λογοτεχνία η οποία έχει να κάνει με τη νέα ηθική και ιδιαίτερα με το θέμα της δικαιοσύνης προς τα ζώα, και ακόμα με την οικολογική, περιβαλλοντική δικαιοσύνη γενικότερα. Η vegan λογοτεχνία δεν προβάλλει μόνο την άσχημη πλευρά (τα δεινά των ζώων) αλλά αποτυπώνει την αληθινή εικόνα του κόσμου, την αληθινή εικόνα του ανθρώπου και των ζώων ως αισθανόμενων, ελεύθερων όντων.

Η vegan λογοτεχνία είναι η λογοτεχνία των συνδέσεων. Είναι η λογοτεχνία των αξιών. Εκεί που η ασυνείδητη ενότητα με τη ζωή γίνεται συνειδητή. Δεν είναι δημοσιογραφία αλλά φέρνει στο φως ευρήματα από δημοσιογραφική έρευνα για την κατάσταση των ζώων. Οι ήρωες μπορεί να είναι άνθρωποι αλλά και ζώα. Και ιδανικά, γράφεται από κάποιον που έχει εμβαθύνει στον veganism και στο vegan τρόπο ζωής για πολλά χρόνια (χωρίς αυτό να αποκλείει τους νεοφερμένους σ’ αυτό το τρόπο ζωής).

Η vegan λογοτεχνία μπορεί να δώσει το νέο όραμα, να βοηθήσει τη κοινωνία  να κατανοήσει το πρόβλημα και να επανασυνδεθεί, να αποκαταστήσει τη γλώσσα που αναφερόμαστε στα ζώα και να οδηγήσει στη διευρυμένη συνείδηση που απαιτεί η συγκυρία. Το vegan ιδεώδες μπορεί να  επαναστατικοποιήσει  τη λογοτεχνία και αυτή μπορεί να εξελιχθεί, να ανανεωθεί και να αναγεννηθεί όταν ειδωθεί μέσα από τη vegan αρχή. Η σαφής εστίαση στον σεβασμό της αξίας της ζωής είναι η δύναμη που μπορεί να απελευθερώσει συγγραφείς και αναγνώστες από την ιδεολογία της καταπίεσης, να αναιρέσει το κακό και να ανοίξει το νέο κεφάλαιο για την ανθρωπότητα.

Υπερβαίνοντας τους μύθους που εμποδίζουν την επιστροφή μας στην ειρηνική διατροφή

Ο δρόμος προς την ειρηνική διατροφή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αν ήταν, όλοι σήμερα θα ήταν φυτοφάγοι και ένθερμοι υποστηρικτές της δίκαιης τροφής. Η επιστροφή στην ειρηνική διατροφή πέρα από το διατροφικό κομμάτι έχει να υπερνικήσει πολλούς μύθους, ψευτο-διλήμματα και βαθιά ριζωμένες πλάνες.

Η πιο ισχυρή και κραταιά πλάνη είναι η περιφρόνηση και η απαξίωση της ζωής των ζώων ώστε να δικαιολογείται η χωρίς ενδοιασμό εκμηδένισή τους και η λεηλασία της ζωής τους. Εν συνέχεια ακολουθούν:

 

- οι διατροφικοί μύθοι (όπως πρωτεΐνη, ασβέστιο, σίδηρος)

- οι ιστορικοί και παραδοσιακοί μύθοι (η καρικατούρα του σαρκοφάγου και του κυνηγού)

- η κουλτούρα καταναλωτισμού, εμπορευματοποίησης και αντικειμενοποίησης

- ο προγραμματισμός, η σύγχυση, τα άλλοθι και τα κλισέ

- η ιδεολογία λεηλασίας της ζωής

- η αντίληψη της καταπίεσης

- η δύναμη του περίγυρου

Γίνεται φανερό ότι για να επιστρέψει κάποιος στην ειρηνική διατροφή πρέπει να τα βάλει με μια ολόκληρη δομή στημένη στην καταπίεση των ζώων. Πρέπει να δώσει μάχη τόσο στο εσωτερικό νοητικό επίπεδο όσο και στο εξωτερικό πρακτικό, καθημερινό επίπεδο. Πρέπει να πείσει το μυαλό, τη καρδιά και το σώμα που τώρα τα έχουν αλώσει οι αλλότριες και κακόβουλες επιρροές του συστήματος της καταπίεσης.

Εκ των πραγμάτων φαίνεται σχεδόν αδύνατο στη τρέχουσα συγκυρία κάποιος να οδηγηθεί στη σκέψη και στην εφαρμογή της ειρηνικής διατροφής. Η συγκυρία όχι απλά είναι εχθρική προς κάτι τέτοιο αλλά στη πραγματικότητα το διώκει με κάθε τρόπο. Η «κοινή λογική» του μέσου ανθρώπου, αυτή που έχει διαμορφωθεί από το κυρίαρχο διατροφικό δόγμα, το αποτρέπει και το αποκλείει ως «ακραίο».

Όλα λειτουργούν και κατευθύνονται από το τι είναι εγγεγραμμένο στην «κοινή λογική», όχι μόνο για τη τροφή αλλά για οποιοδήποτε ζήτημα. Ότι είναι εγγεγραμμένο εκεί, έχει αποθηκευτεί κατόπιν κολοσσιαίας και συνεχούς εκστρατείας από την τρέχουσα δομή στο να πετύχει μια τέτοια ομογενοποίηση της σκέψης. Το αποτέλεσμα: πουθενά δεν είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός, η πραγματική ανθρώπινη οντότητα και τα εγγενή χαρακτηριστικά της. Όλα είναι ακρωτηριασμένα και περιθωριοποιημένα στη φυλακή των κυρίαρχων, επιβεβλημένων αντιλήψεων.

Πως λοιπόν υποκαθιστάς και υπερβαίνεις βαθιά ριζωμένες συνήθειες και αντιλήψεις; Πως υπερβαίνεις όλα αυτά τα φαινομενικά εν πρώτοις ανυπέρβλητα εμπόδια; Σίγουρα χρειάζεσαι μια τεράστια δύναμη.

Το απρόσμενα θετικό είναι ότι αυτή η δύναμη είναι διαθέσιμη, υπάρχει μέσα μας και την έχουν όλοι: είναι η δύναμη της συνείδησης και μπορεί να εκδηλώνεται ως πάρα πολλά θετικά πράγματα μαζί όπως επίγνωση, θέληση, αποφασιστικότητα, συνέπεια, προσήλωση, εστίαση.

Θα πρέπει λοιπόν να κινητοποιηθεί η δύναμη της συνείδησης και να ξεκινήσει η επεξεργασία του ζητήματος εκεί ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να υπάρξει επιστροφή. Αν δεν τεθούν τα πραγματικά διλήμματα, δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος. Η επιστροφή μας στην ειρηνική διατροφή προϋποθέτει να κάτσεις να σκεφτείς, να φιλοσοφήσεις και να αναλύσεις, όχι να προσπεράσεις και να συνεχίσεις μηχανιστικά τη πορεία του αυτόματου της καταπίεσης.

Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται το κατάλληλο ερέθισμα στη συνείδηση, η έμπνευση μέσα από τη κατάλληλη θετική πληροφόρηση ή δυστυχώς, όπως έχει παρατηρηθεί, κάποια αρνητική εξέλιξη, μια ατομική κρίση (πχ υγείας) για να οδηγηθεί η σκέψη στην αλλαγή του τρόπου ζωής και στο ζήτημα της ειρηνικής διατροφής. Χρειάζεται με άλλα λόγια η συνάντηση με την αλήθεια ή η στιγμή της αλήθειας.

Το θέμα όμως είναι θα συγκινήσει η αλήθεια μόλις αποκαλυφθεί; Θα συγκινήσει άμεσα ή μήπως μετά από ανύποπτο χρόνο; Και ακόμη, γιατί είναι πλέον δύσκολο στην αλήθεια να συγκινεί; Γιατί δεν οδηγεί απ’ ευθείας στο αυτονόητο; Τι έχει δημιουργήσει αυτή τη δυσανεξία στην αλήθεια; Τι έχει αμβλύνει και ναρκώσει τα ηθικά ανακλαστικά μας; Μα φυσικά η συνεχής έκθεση, η υπερέκθεση στην «νομιμότητα» του διατροφικού κατεστημένου και η επακόλουθη απάθεια που τη συνοδεύει. Η υπερέκθεση στην δική του εκδοχή της ιστορίας και η αναμενόμενη αμφιβολία για την σπάνια ακουγόμενη εκδοχή της αλήθειας. 

Όμως ο γίγαντας που λέγεται κατεστημένο (και διατροφικό) έχει πήλινα πόδια. Είναι πολύ ισχυρός στην προπαγάνδα αλλά απόλυτα εκτεθειμένος και ευάλωτος στο ηθικό πεδίο. Αυτή η τεράστια δομή επιβολής δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τη συνείδηση που αφυπνίζεται και ξεσπά ενάντια στην αδικία. Δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τη φλόγα της αποκατάστασης του δικαίου και των άλλων αξιών μόλις αυτή έρθει θριαμβευτικά στο προσκήνιο της συνείδησης.

Αυτό που το σύστημα κάνει μόνιμα και κάνει αποτελεσματικά είναι το παιχνίδι απόκρυψης της αλήθειας για το τι πραγματικά κάνουμε στα ζώα και για το τι προεκτάσεις έχει η καταπίεση τους στο κόσμο μας. Έτσι όλες οι δήθεν επιλογές που μας δίνονται είναι επιλογές ενίσχυσης της κυρίαρχης δομής και όχι επιλογές αξιών. Μας μεγαλώνουν σε μια διατροφή-πείραμα κοινωνικής μηχανικής που προσπαθεί να μας κάνει όσο πιο αποκομμένους και αδιάφορους για την αξία της ζωής. Μεγαλώνουμε σε ένα σύστημα-νεκροτομείο που γεμίζει θάνατο κάθε μας αίσθηση για να μας αποκτηνώσει και να μας εθίσει στη καταπίεση, στην αδικία και στο φόνο. Το σύστημα πλασάρει τη δική του εκδοχή των πραγμάτων αλλά αυτό δεν είναι το πρότυπο αλλά ούτε και η αλήθεια αυτού του κόσμου.

Έχουμε κάθε λόγο να ανοίξουμε τον εσωτερικό διάλογο που μας έχουν μάθει να τον απορρίπτουμε αυτόματα μόλις κάποιο ερέθισμα τον φέρει στην επιφάνεια. Θα πρέπει να αδράξουμε τη στιγμή της αλήθειας. Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στη ζωή που χαραμίζεται, στο μέλλον αυτού του κόσμου. Το εσωτερικό ξεκαθάρισμα έτσι κι αλλιώς θα γίνει. Το θέμα είναι να γίνει όσο γίνεται πιο σύντομα.

Η πράξη της τροφής είναι η σωστή αφετηρία γιατί αυτή είναι η πράξη για την οποία ξέρουμε ελάχιστα και αυτά που ξέρουμε όλα έχουν διαμορφωθεί από το σύστημα και από εκείνους που μας ελέγχουν μέσω της κυρίαρχης διατροφής. Η ανίχνευση του θέματος μας αποκαλύπτει ότι η διατροφή ως σιωπηλή και αόρατη δύναμη υπαγορεύει ουσιαστικά το κόσμο που ζούμε: ένα κόσμο δουλείας αντί για έναν κόσμο ελευθερίας.

Η επαφή με την ιδέα και τον κόσμο της ειρηνικής διατροφής μας δείχνει ότι είχαμε εξαπατηθεί πολλαπλά και ότι για να φτάσουμε στην εσωτερική αλήθεια και να αποκαταστήσουμε την επαφή με τον αληθινό μας εαυτό θα πρέπει να περάσουμε μια Οδύσσεια όπου καραδοκούν οι μονότονες Σειρήνες της εξαπάτησης και οι Κασσάνδρες της κινδυνολογίας. Θα πρέπει να μονομαχήσουμε με έθιμα, μόδες και θεσμούς: όλη αυτή τη συμβατικότητα που κατακλύζει κάθε πτυχή της ζωής, τα ανυπόστατα κλισέ και τις κοινοτυπίες, τα απατηλά σλόγκαν.

Είναι μια πορεία ανάλογη με αυτήν προς την ειρήνη η οποία έχει να υπερνικήσει τεράστια εμπόδια: τον μιλιταρισμό, τη βιομηχανία όπλων αλλά και μύθους όπως το ότι χρειάζεται να προετοιμάζεσαι για πόλεμο για να έχεις ειρήνη. Μας δυσεκπαίδευσαν να ζούμε με το χέρι στη σκανδάλη αντί με τη γαλήνη της ειρήνης. Αν όμως θέλουμε πραγματικά ειρήνη, θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε συνεχώς μόνο για αυτήν και να εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους στα ιδανικά ώστε να εκλείψει για πάντα ο διχασμός και μαζί του η κακόβουλη δομή που συνεχώς τον αναπαράγει.

Η πορεία της επιστροφής στην ειρηνική διατροφή είναι καταλυτική. Θα μας βοηθήσει να καθαρίσουμε τα ενοχλητικά παράσιτα στην επικοινωνία με τον πραγματικό μας εαυτό, τον αισθανόμενο άνθρωπο που υπάρχει μέσα μας ώστε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του: στο κάλεσμα της ειρηνικής ανατομίας μας που είναι αυτή του φυτοφάγου πλάσματος. Θα μας ευθυγραμμίσει και πάλι με τη πραγματικότητα της ανθρώπινης οντότητας και του μητρικού οικοσυστήματος δείχνοντάς μας παράλληλα ότι όσο δεν υπάρχει ειρήνη στο πιάτο μας δεν θα υπάρχει ειρήνη και στο κόσμο μας - γιατί η ειρήνη στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας δεν είναι ανεξάρτητη από την ειρήνη στην διατροφή μας.

Αφήνοντας λοιπόν οριστικά πίσω το ομιχλώδες τοπίο της κυρίαρχης διατροφικής πλάνης είναι μια απρόσμενα ευχάριστη, λυτρωτική εμπειρία. Η υπέρβαση των μύθων είναι η μεγάλη μας νίκη που έρχεται ως επιβράβευση του προσωπικού μας αγώνα για την αποκατάσταση της αλήθειας και της ηθικής τάξης.  Και η επιστροφή μας εκεί που ανήκουμε, στην ειρηνική διατροφή, δεν είναι απλά ένα στάδιο εξέλιξης αλλά η ουσία και η βάση της ατομικής εξέλιξης και ολοκλήρωσης. Το ίδιο και για το συλλογικό επίπεδο όπου μπορεί να γίνει η βάση της κοινωνικής εξέλιξης που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται τώρα η ανθρωπότητα. Γιατί η ειρηνική διατροφή είναι η ουσία του κόσμου μας και από αυτήν ξεκινούν όλα. Απορρέει από τη φιλοσοφική βάση της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και επαναφέροντας τις αξίες στη βασική βιολογική μας ανάγκη της τροφής, τις αποκαθιστά ως τις θεμελιώδεις ηθικές αρχές που διέπουν το κόσμο.