Τρέφοντας την αδικία

Ο κόσμος δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Το κακό δεν ηρεμεί και δεν καταλαγιάζει. Η αδικία δεν υποχωρεί και δεν εξαλείφεται. Κατακλυζόμαστε συνεχώς από περισσότερη φρίκη και παραφροσύνη και από έναν χαοτικό κόσμο τυφλής βίας που δεν έχει εξήγηση. Τα πιο αδιανόητα και φρικαλέα εγκλήματα μπορούν να συμβαίνουν χωρίς αναστολή (μαζικές γενοκτονίες με οικονομικό πόλεμο, στημένοι πόλεμοι με σφαγές, αποκεφαλισμούς, σταύρωση, κάψιμο ανθρώπων ακόμα και εγκύων και πολλά άλλα παρανοϊκά εγκλήματα). Το τέρας της καταπίεσης έχει ξαμοληθεί ελεύθερο στη ανθρωπότητα και την βουλιάζει στο βούρκο του τρόμου, της απόγνωσης και της απελπισίας.

Γιατί άραγε να υπάρχει τόση αδικία στο κόσμο; Τι την υποθάλπει; Είναι ο άνθρωπος εκ φύσεως κακός και ρέπει προς την αδικία; Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι ο άνθρωπος δεν είναι εκ φύσεως κακός και ότι ως ον που μπορεί να αισθάνεται πόνο, αυθόρμητα και φυσικά εντάσσεται με την συμπόνια και αποστρέφεται την αδικία. Αυτό αντικατοπτρίζει την πλειοψηφία των ανθρώπων η οποία δεν θέλει το κακό χωρίς αυτό βέβαια να αποκλείει την εξαίρεση μιας μειοψηφίας με σκοτεινά, κακόβουλα σχέδια (η συμμορία και ο μηχανισμός της παγκοσμιοποίησης). Όμως πως είναι δυνατόν να κυριαρχεί κάτι που δεν θέλει η πλειοψηφία και το οποίο εκπορεύεται από μια μειοψηφία; Είναι αυτή η μειοψηφία τόσο ισχυρή ώστε να επιβάλει τη θέλησή της; Είναι το ίδιο το σύστημα τόσο παντοδύναμο στο να τροφοδοτεί το κακό και το άδικο και να το φουντώνει;

Η ιστορία δείχνει ότι κανένα σύστημα όσο και αν καυχιέται για τη παντοδυναμία του δεν είναι ικανό να καταφέρει την διαιώνιση της αδικίας. Κανενός είδους ολοκληρωτισμός και ούτε επίσης καμία προπαγάνδα δεν έχει τη δύναμη να εξαπατήσει επ’ άπειρον και να κατευνάσει την πλειοψηφία. Ναι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κακόβουλο σύστημα που βάζει το χέρι του στην όξυνση της αδικίας αλλά αυτό δεν φτάνει. Υπάρχει κάτι άλλο που τελικά την στηρίζει. Ή καλύτερα κάποιος άλλος που κάνει αυτή τη βρώμικη δουλειά. Η συμμορία της παγκοσμιοποίησης και το σύστημά της έχουν βρει κάποιον ανέλπιστο σύμμαχο και ένα παντοδύναμο όπλο. Κάποιος εν αγνοία του θρέφει το τέρας της καταπίεσης και της αδικίας. Και αυτός ο κάποιος μας κοιτά από τον καθρέφτη.

Ναι αυτός μπορεί να είσαι εσύ, ο μέσος άνθρωπος. Εσύ που αποστρέφεσαι το κακό και που παραξενεύεσαι και απορείς γιατί να υπάρχει τόση αδικία σε αυτό το κόσμο. Αν δεν έχεις καταφέρει να βρεις και να εξηγήσεις τι επιτέλους θρέφει ύπουλα αυτή την αδικία, τότε δοκίμασε να κοιτάξεις προσεκτικά την τροφή σου ή αυτό που σε προγραμμάτισαν να θεωρείς τροφή σου.

Εξέτασε σχολαστικά και εξονυχιστικά την διατροφή που έχει επιβληθεί, γενικευτεί, «φυσικοποιηθεί» και καθιερωθεί ως απαράβατο πρότυπο: μια διατροφή από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων. Και αν εκεί δεις τον εαυτό σου εγκλωβισμένο σε έναν ξένο τρόπο διατροφής και ζωής και σε έναν ξένο ρόλο της καρικατούρας του ψευδοσαρκοφάγου που σου επιβλήθηκαν, τότε εσύ είσαι ο ανέλπιστος σύμμαχος του συστήματος της καταπίεσης. Γιατί έχεις γίνει μέρος ενός κυρίαρχου, ανακλαστικού πλέον και αυτόματου ρεύματος προς την αδικία. Ενός ρεύματος που κατευθύνεται μηχανικά από την αποθέωση επουσιωδών πραγμάτων (ευκολία, συνήθεια, «παράδοση», «απόλαυση», γεύση) αλλά όχι από τις θεμελιώδεις αξίες με προεξάρχουσα την αξία του σεβασμού της ζωής.

Η αδικία πηγάζει και εκπορεύεται από την απαξίωση της ζωής και η κυρίαρχη διατροφή επινοήθηκε για να κάνει ύπουλα και δόλια ακριβώς αυτό: να ακυρώνει τις αξίες και τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας. Και έτσι ενώ άμεσα δεν θέλουμε το κακό, τελικά έμμεσα το θρέφουμε μέσα από τη διατροφή μας με την οποία ουσιαστικά ζητάμε την απαξίωση της ζωής για τα άλλα είδη του πλανήτη, την κατάλυση της αξίας της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσής τους, την καταπίεση του θηλυκού και την κατάλυση της μητρότητας (μέσα από την κατανάλωση γαλακτοκομικών και αυγών) και τελικά την εξολόθρευση ολόκληρων γενεών ζώων κατά δισεκατομμύρια κάθε χρόνο με το παραπλανητικό άλλοθι ότι αυτό γίνεται για να τραφούμε και να κρατηθούμε στη ζωή. Η τροφή μετατράπηκε στο παντοδύναμο όπλο καταπίεσης άμεσα των ζώων αλλά έμμεσα (μέσω της ακύρωσης των θεμελιωδών αξιών) και των ανθρώπων.

Μέσα από μια νοσηρή διατροφή-διαστροφή που προελαύνει αδιαμφισβήτη και που μας έμαθαν να την βλέπουμε ως την «αθώα» κάλυψη της βιολογικής ανάγκης της τροφής και ως μια απολίτικη πράξη, αυτό που ουσιαστικά επιδοκιμάζει η αλωμένη πλέον αλλά συνάμα και η πιο οικεία και πιο στενά προσωπική μας πράξη είναι:

- η υποδούλωση αισθανόμενων όντων ενάντια στο νόμο της ελευθερίας του οικοσυστήματος*

- η θήρευση των άγριων ζώων ενάντια στο νόμο της πεπτικής ανατομίας του φυτοφάγου που διαθέτουμε**

- η γενικευμένη καταστροφή της βιοποικιλότητας και των οικοσυστημάτων γι αυτή τη διατροφή

- η μονοπώληση και εξάντληση των πεπερασμένων φυσικών πόρων και της ενέργειας γι αυτή τη διατροφή ***

- η στέρηση των πόρων από άλλους ανθρώπους που καταδικάζονται στη πείνα

- και τέλος η επιβράβευση του αυθαίρετου δόγματος της καταπίεσης και της αδικίας

Το σύστημα μέσα από μια κίνηση ματ που ταυτίζει την καταπίεση και την απαξίωση της ζωής με την βιολογική ανάγκη της τροφής, μας αλώνει και μας χρησιμοποιεί. Και η διατροφή που περιλαμβάνει καταπίεση αυτόματα στηρίζει και εδραιώνει το σύστημα και του παρέχει κάλυψη και άλλοθι για να καταπιέζει και τους ανθρώπους και να καταστρέφει σκόπιμα και μέχρι τελικής πτώσης το οικοσύστημα. Έτσι η διαχείριση και ο έλεγχός μας περνάει μέσα από την άλωση της βασικής βιολογικής ανάγκης της τροφής. Αυτή στηρίζει το σύστημα ιδεολογικά με το να ακυρώνει τις αξίες και να επιτρέπει να κυριαρχεί η αυθαιρεσία των δογμάτων με κυριότερο αυτό της καταπίεσης.

Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε προσκολληθεί σε μια διατροφή που δεν θρέφει τον άνθρωπο ως ανατομία και ως οντότητα αλλά απλά τον «φουλάρει» μόνο υλικά και ποσοτικά ενώ ταυτόχρονα θρέφει την αδικία. Και μας είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε ότι κάνουμε κακό μέσα από την ψευδεπίγραφη διατροφή που μας επιβλήθηκε. Ο νους μας εμποδίζεται να φτάσει στην επίγνωση και να αναγνωρίσει το  απόλυτο κακό που προξενεί ο αλωμένος ορισμός του να θεωρούμε τροφή την αισθανόμενη ζωή. Καταλήξαμε να τρώμε για το σύστημα και σε καμιά περίπτωση για να θρέψουμε τους εαυτούς μας. Έτσι αντί να δικαιώνουμε την σοφία της ανατομίας μας, πάμε κόντρα σε αυτήν και στους νόμους του μητρικού οικοσυστήματος που μας δημιούργησε.

Και μάταια προσπαθούμε και ανυπομονούμε να δούμε το τέλος της αδικίας, ενώ την ίδια στιγμή τρώμε μια διατροφή που απαξιώνει και ακυρώνει την δικαιοσύνη και τις άλλες αξίες και τις βάζει στο περιθώριο. Μάταια προσπαθούμε να απελευθερωθούμε, ενώ την ίδια στιγμή τρώμε μια διατροφή που υποδουλώνει άλλους αισθανόμενους (τα ζώα). Μάταια προσπαθούμε να γλυτώσουμε από τη λαίλαπα που εκμηδενίζει τη ζωή (ανθρώπινη και μη) και έχει φέρει την αξία της στο ναδίρ, ενώ τρώμε (χωρίς κανένα πραγματικό λόγο) την εκμηδένιση της ζωής.

Μας έχουν μεταλλάξει την πιο ζωτική ανάγκη σε μια πράξη τρομοκρατίας που προξενεί όλα τα δεινά στον πλανήτη και μάλιστα μας έχουν κάνει να δεχθούμε αυτή τη μετάλλαξη και να την δικαιολογούμε και να την διεκδικούμε με νύχια και με δόντια. Η καθημερινή μας πράξη της τροφής στέλνει συνεχώς το μήνυμα ότι μπορώ να φέρομαι σαν επικυρίαρχος, σαν δυνάστης και ισοπεδωτής στις ζωές των άλλων. Κάθε γεύμα που προέρχεται από ζώα μας μετατρέπει χωρίς την θέλησή μας σε τρομοκράτες στις ζωές των άλλων αισθανόμενων και όσο αυτή η πράξη θα παραμένει υπεράνω υποψίας, θα ρίχνει λάδι στη φωτιά. Όσο δεν θα παρατηρείται η αδικία στη διατροφή, αυτή θα μπορεί να δρα ανενόχλητη και να δηλητηριάζει τη ζωή μας.

Και η συνεχής θυματοποίηση των ζώων και η πανωλεθρία τους μέσα από την διατροφή μας θα γίνεται τελικά και η δική μας συνεχώς εντεινόμενη πανωλεθρία όσο δικαιολογούμε την αδικία και το έγκλημα της τροφής. Ο καιρός για να απομυθοποιήσουμε την πλέον βασική καθημερινή μας πράξη έχει έρθει προ πολλού. Είναι επιτακτικό να αναγνωρίσουμε επιτέλους την αλήθεια και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Να εντοπίσουμε δηλαδή αυτό που είναι ήδη γνωστό και έχει αποκαλυφθεί από την αρχαιότητα ακόμα (Πυθαγόρας, Πλούταρχος και άλλοι) σχετικά με τον απόλυτο ρόλο της τροφής στο να διαμορφώνει την κατάσταση, την εικόνα και την πορεία του κόσμου που ζούμε.

Και μέσα από αυτή την επίγνωση να επιδιώξουμε συνειδητά και σταθερά μια διατροφή που αποκαθιστά τις αξίες. Μια διατροφή και έναν τρόπο ζωής περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) που θα απελευθερώσει τη δύναμη του δικαίου και αυτόματα θα μας βάλει σε μια διαδικασία επούλωσης του κόσμου και εξάλειψης των τωρινών δεινών. Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. Δεν πρέπει να θρέψουμε άλλο την αδικία. Η πρόκληση της δίκαιης τροφής είναι εδώ, στο επόμενό μας γεύμα!

……….

* Πουθενά η Φύση δεν φυλακίζει και δεν υποδουλώνει κανένα πλάσμα και τα οικοσυστήματα δημιουργήθηκαν για να ζουν ελεύθερα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη. Αυτός είναι ο νόμος της ελευθερίας του Γήινου οικοσυστήματος τον οποίο παραβαίνουμε και καταστρατηγούμε από την εποχή της «εξημέρωσης» (κυριολεκτικά υποδούλωσης) κύρια για τα ζώα που αναπαράγουμε ως εκτρεφόμενα, αλλά και για όποιες άλλες «χρήσεις».

** Η νοοτροπία της καρικατούρας του ψευδοσαρκοφάγου και του ψευδοκυνηγού μας προγραμματίζει στην αποδοχή της μαζικής εξόντωσης των άγριων ζώων της στεριάς και της θάλασσας. Το κυνήγι (ή το ψάρεμα) το οποίο έγινε σποραδικά στο παρελθόν από τον πρωτόγονο άνθρωπο και σε αντίξοες συνθήκες έλλειψης τροφής, παρουσιάζεται αυθαίρετα ως κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπου, την στιγμή που δεν υπάρχει καμία ανατομική απόδειξη στο σώμα μας ότι είμαστε φτιαγμένοι για θήρευση κι ενώ είναι προφανές ότι είμαστε φτιαγμένοι ως τροφοσυλλέκτες με πεπτικό σύστημα φυτοφάγου πλάσματος.

*** Οι φυσικοί πόροι του πλανήτη (έδαφος, νερό, οικοσυστήματα, δάση, ωκεανοί, βιοποικιλότητα, πετρέλαιο, κλπ) είναι πεπερασμένοι και δεν υπάρχουν εδώ για να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και καταχρηστικά από την κτηνοτροφία. Σήμερα αυτή έχει καταλάβει το 21% του εδάφους της Γης, το οποίο πριν ήταν παρθένα οικοσυστήματα που έβριθαν από βιοποικιλότητα, και το υποβαθμίζει μέχρι τελικής καταστροφής σε μια αδιέξοδη πρακτική εκτροφής ζώων (είτε εργοστασιακή είτε οικογενειακή). Και αυτό γιατί η ύπαρξη εκτρεφόμενων ζώων αποκλείει αμοιβαία την βιοποικιλότητα αφού το οικοσύστημα δεν έχει την φέρουσα ικανότητα και τους πόρους για να υποστηρίξει και εκτρεφόμενα ζώα και την άγρια ζωή. Επιπλέον μονοπωλεί και κατασπαταλά τους περιορισμένους πόρους σε μια διαδικασία που είναι απόλυτα αναποτελεσματική (δήθεν για να καλυφθούν οι διατροφικές ανάγκες των ανθρώπων) αφού πάει κόντρα στο νόμο του 10% του οικοσυστήματος, όπου το 90% της ενέργειας δεν περνάει στο επόμενο τροφικό πεδίο αλλά χάνεται για την υποστήριξη των ζωτικών λειτουργιών των οργανισμών. Χρειάζονται 10 κιλά φυτικής τροφής για να πάρουμε στο τέλος 1 κιλό κρέας και έτσι η πρακτική αυτή δίνει 9 φορές λιγότερη τροφή από τους πόρους που χρειάστηκε ως εισροή.