Η τελευταία αγκαλιά μητέρας και παιδιού

 επιλέξτε ελληνικούς υπότιτλους

... 

Γάλα σημαίνει μητρότητα.

Το γάλα είναι ο πιο στενός δεσμός μητέρας και μωρού.

Είναι η υπέρτατη έκφραση της μητρικής αγάπης και της στοργής.

Είναι η πιο προσωπική, στενή σχέση στη διαδικασία διαιώνισης της ζωής.

Κανείς δεν δικαιούται να παρέμβει και να διαλύσει αυτή τη σχέση.

Και όμως η λεγόμενη παραγωγή γάλακτος κάνει ακριβώς αυτό: παρεμβαίνει με δραματικό τρόπο στη σχέση μητέρας και μωρού, εκμεταλλευόμενη την αναπαραγωγική ικανότητα των θηλαστικών ζώων. Θεωρεί τα ζώα μηχανές και τα εμπλέκει χωρίς τη θέλησή τους σε μια διαδικασία που αποτυπώνεται με τραγικό, σπαρακτικό τρόπο στο παραπάνω βίντεο όπου καταγράφεται το ανείπωτο δράμα του χωρισμού της μητέρας από το μωρό της. Αυτή δυστυχώς είναι η πάγια τακτική και συμβαίνει κάθε στιγμή σε παγκόσμια κλίμακα.

Η κατάλυση της έννοιας και της αξίας της μητρότητας στα ζώα έχει πλέον γιγαντωθεί σε μια τεράστια βιομηχανία που στηρίζεται σε μια ανθρωπότητα που δεν αφήνεται να απογαλακτιστεί.

Όμως πρέπει να απογαλακτιστεί γιατί:

- το γάλα δεν προορίζεται για την αγορά

- το γάλα ανήκει δικαιωματικά στο νεογέννητο μωρό

- το γάλα κάθε θηλαστικού υπάρχει αποκλειστικά για το είδος του

- η επέμβαση στη σχέση μητέρας και μωρού και η βίαιη διάλυσή της είναι ίσως η κορυφαία πιο τραυματική εμπειρία που θα μπορούσε να βιώσει ένα αισθανόμενο ον, μια εμπειρία βαθύτατα τραγική που είναι αδιανόητο να συμβαίνει.

Ο απογαλακτισμός είναι η απόλυτη προτεραιότητα σε μια διατροφή από τη λεηλασία της ζωής των ζώων. Από εκεί οφείλει να ξεκινήσει κάποιος την αποδόμηση αυτής της επιβεβλημένης διατροφής στην πορεία της επιστροφής του στην ειρηνική διατροφή (μια φυτική διατροφή που είναι σε αρμονία με τη φυτοφάγο ανατομία του ανθρώπινου οργανισμού). Και στη πορεία αυτή ο απογαλακτισμός είναι η κορυφαία συμβολική πράξη του ρήγματος με τη κουλτούρα της βίας και του θανάτου και είναι πάνω απ’ όλα μια διαδικασία συνειδησιακή που καταδικάζει τη κατάλυση της μητρότητας  σαν τη μέγιστη πράξη ιεροσυλίας.

«Γαλακτοκομική σχολή»: θλιβερό επακόλουθο του μύθου του ζωικού γάλακτος

Το παρόν άρθρο δεν αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη σχολή και με τον όρο «γαλακτοκομική σχολή» εννοούνται γενικά οι «κτηνοτροφικές σχολές» σε όλο το κόσμο.

Αυτό που συμβαίνει με το ζωικό γάλα εκτός από απερίγραπτα τραγικό για τα ζώα είναι και απίστευτα παρανοϊκό: είναι η ιστορία της απόλυτης ανωμαλίας, του πως δηλαδή ένα υγρό άχρηστο στον άνθρωπο αλλά κυρίως μη δικό του που αποσπάται δια της βίας από τα ζώα, έχει αναχθεί σε κορυφαία «τροφή» του. Είναι ακόμη το απόλυτο σκάνδαλο του πως στήνεται μια ολόκληρη  (αλλά και ολοκληρωτική) βιομηχανία πάνω σε κάτι απόλυτα μη απαραίτητο στην ανθρώπινη φυσιολογία και πεπτική ανατομία, μια βιομηχανία που είναι ταυτόχρονα αυτή της υποταγής συνειδήσεων στις πιο σκοτεινές και αντιδραστικές αντιλήψεις (δουλεία, βία, καταπίεση, αδικία προς τα μη ανθρώπινα ζώα) η οποία όμως γνωρίζει πάρα πολύ καλά να καμουφλάρεται με οργουελικό τρόπο (του στυλ «ο πόλεμος είναι ειρήνη») προσαρμοσμένο στη περίσταση ως: η μη-τροφή (κάτι άχρηστο, ακατάλληλο, ασύμβατο) είναι «τροφή».                 

Ποτέ άλλοτε στα χρονικά του πλανήτη δεν έχουν εξαπατηθεί τόσο πολύ οι άνθρωποι όπως με το μύθο του ζωικού γάλακτος ο οποίος είναι ο πλέον επικίνδυνος μύθος αφού προκαλεί την πιο καταστροφική στρέβλωση της συνείδησης και της σκέψης, και αλώνει και αλλοιώνει δραστικά τον άνθρωπο και τον κάνει αγνώριστο: απενεργοποιεί τα θετικό δυναμικό του για συμπόνια και σύνδεση με την αισθανόμενη ζωή και τον εξαπολύει ως αυτόματο της καταπίεσης στη Φύση και στα άλλα είδη. Ο μύθος του γάλακτος δείχνει ότι μπορούμε να προγραμματιζόμαστε ενάντια στη φύση μας και ενάντια στις αξίες μας. Και ακόμη δείχνει πως μια συγκεντρωμένη οικονομική δύναμη με την ανάλογη πολιτική εξουσία μπορεί να μας κάνει έρμαια της οποιαδήποτε πλάνης.

Επιπλέον η συγκεκριμένη ιστορία του ζωικού γάλακτος δείχνει τη πορεία του, από την ανυπαρξία ως τροφή του ανθρώπου (αφού προ της «εξημέρωσης» των ζώων 10 χιλιάδες χρόνια πριν δεν υπήρχε ζωικό γάλα και γαλακτοκομικά «προϊόντα») έως την πλήρη και «αδιαμφισβήτητη καθιέρωση» του σήμερα (αδιαμφισβήτητη βέβαια γιατί καθημερινά υποστηρίζεται με τεράστιες δόσεις προκλητικής προπαγάνδας).  Μάλιστα αυτή η «καθιέρωση» ήρθε πολύ όψιμα, μόλις τις τελευταίες δεκαετίες, όταν η κακή και σε λάθος κατεύθυνση εξέλιξη της τεχνολογίας (η οποία για τα ζώα απέβη μοιραία) έδωσε τη δυνατότητα για το στήσιμο της βιομηχανικής εκτροφής ζώων από την δεκαετία του 1970 και συνεπώς τη δυνατότητα κορεσμού της αγοράς με ζωικό γάλα και τα παράγωγά του.

Τότε είναι που ξεφυτρώνουν και οι «κτηνοτροφικές σχολές» ανά το κόσμο οι οποίες είναι ένα από τα πλέον τραγικά επακόλουθα του μύθου του ζωικού γάλακτος. Είναι το κορυφαίο δείγμα όχι απλά της απόλυτης κρίσης και σύγχυσης στο χώρο της διατροφής αλλά και της ηθικής κατάπτωσης του συστήματος που κυριαρχεί. Η γαλακτοκομική «σχολή», οι «σχολές ζωικής παραγωγής» και γενικά οι «κτηνοτροφικές σχολές» είναι τα θεωρητικά κέντρα από όπου εξαπλώνεται η ιδεολογία της ισοπέδωσης των ζώων ως αισθανόμενων όντων (ενώ αυτό παραπλανητικά αποκαλείται «ευημερία») για να εφαρμοστεί κατόπιν στη πράξη στις χιλιάδες εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης ζώων που στη συγκυρία μας έχουν πλημμυρίσει τον κόσμο.

Η «γαλακτοκομική σχολή» εκπροσωπεί και προάγει τον ολοκληρωτισμό του συστήματος το οποίο με αρρωστημμένη μανία έχει εναποθέσει στην καταπίεση των ζώων πρώτα και κύρια (και μετά των ανθρώπων) την ίδια την ύπαρξή του και επιβίωσή του. Η «γαλακτοκομική σχολή» είναι εκεί όπου «διδάσκεται» η απαξίωση της ζωής των ζώων, η απαξίωση και η κατάλυση της μητρότητας και γενικά η καταπίεση και η αδικία προς τα ζώα τα οποία όπως κι εμείς είναι φορείς του ίδιου πράγματος: της αισθανόμενης ζωής (αυτή που έχει εγκέφαλο και νευρικό σύστημα). Στη «γαλακτοκομική σχολή» με άλλα λόγια εδράζεται το άντρο του bullying προς ανυπεράσπιστα πλάσματα, έρμαια ενός αρρωστημμένου σκεπτικού περί «επιστήμης», «έρευνας», «παραγωγής» και «τροφής». Η «γαλακτοκομική σχολή» είναι ένα Γκουαντάναμο, ένα αίσχος για τον πλανήτη της ζωής, όπου διαπράττεται το μέγιστο κακούργημα του ανθρώπινου είδους.

Και αυτό το τερατούργημα γίνεται ακόμα πιο τραγικό όταν καθιερώνεται ως «σπουδές» και προωθείται στους νέους ανθρώπους τους οποίους δυσεκπαιδεύει στην καταπίεση των άλλων αισθανόμενων όντων του πλανήτη: πώς να στερείς την ελευθερία πλασμάτων που η Φύση προόρισε να ζουν ελεύθερα και ανεξάρτητα από τον άνθρωπο, πώς να τα βιάζεις κυριολεκτικά σε τεχνητή εγκυμοσύνη, πώς να τους κλέβεις τα μωρά και κατόπιν, αφού τα κάνεις δια της βίας «μηχανές» παραγωγής ενός άχρηστου υγρού για τον άνθρωπο, πως να τους κλέβεις το γάλα που ανήκε στα μωρά τους και γενικά μια μακρά λίστα από «τεχνικές» πρακτικής εφαρμογής της εκμετάλλευσης.

Το πρόγραμμα «σπουδών» της «γαλακτοκομικής σχολής» δεν είναι παρά ένα τεράστιο εγχειρίδιο βασανιστηρίων γραμμένο από ένα αρρωστημμένο σύστημα που δόλια έχει καταλάβει τη ζωή μας, τη σκέψη μας και τη συνείδησή μας, και τη διατροφή μας και το οποίο καταπιέζοντας τα μη ανθρώπινα ζώα και αλλάζοντας πλήρως τον φυσικό τους ρόλο σε αναλώσιμα αντικείμενα μιας γραμμής «παραγωγής» καταφέρνει να αλλάζει πλήρως και το ανθρώπινο είδος: να το παρεκκλίνει από την φυτοφάγο ανατομία του αλλά και από τη τάση του για το καλό και να το παραδίδει ως αυτόματο της καταπίεσης προς τα ζώα, τη φύση, άλλους ανθρώπους και τελικά και στον ίδιο του τον εαυτό μόνο και μόνο για υπάρχει τελικά και να θριαμβεύει αυτό το άνομο σύστημα της καταπίεσης.

«Ο μύθος του ζωικού γάλακτος»: ύβρις προς τη Φύση και τη ζωή

Ο μύθος του ζωικού γάλακτος συνιστά τη κορυφαία πρόκληση για το πλανήτη της ζωής και είναι ύβρις προς κάθε κατεύθυνση: την νοημοσύνη μας, την συνείδηση και τις αξίες, τους φυσικούς νόμους του μητρικού οικοσυστήματος και βέβαια προς τα ζώα και την αισθανόμενη ζωή.

Είναι απόλυτα καθαρό τι πρόθεση έχει η φύση με το μητρικό γάλα είτε του ανθρώπου ή των ζώων: είναι αποκλειστικά η τροφή του μωρού κάθε θηλαστικού είδους. Πιο σαφές και καθαρό δεν γίνεται. Η δυνατότητα της γαλουχίας υπάρχει για να θρέψει τα μικρά στο πρώτο διάστημα της ζωής και το μητρικό γάλα είναι η τροφή υποστήριξης του μωρού για το συγκεκριμένο, μικρό διάστημα μέχρι να βγάλει δόντια και να μπορεί μόνο του να βρίσκει και να τρώει τη τροφή που καθορίζει η πεπτική του ανατομία. Το μητρικό γάλα συνδυάζεται με τη μετάβαση και είναι η τροφή της μεταβατικής περιόδου μέχρι να μπει το νεογέννητο στη περίοδο του απογαλακτισμού, της ανεξαρτησίας δηλαδή από την τροφή της μητέρας. Και είναι επίσης απόλυτα σαφές και καθαρό ότι αυτό το ζωτικό υγρό εκφράζει τον μοναδικό δεσμό μητέρας-μωρού και δεν μπορεί να περάσει σε τρίτους, δεν μπορεί δηλαδή να περνάει σε άλλο είδος γι αυτό και πουθενά στη φύση δεν έχουμε γαλακτοφάγα πλάσματα δηλαδή αυτά που να τρέφονται με το γάλα άλλου είδους.

Παρόλα αυτά ο μύθος του ζωικού γάλακτος, ο οποίος καταλύει την αξία της μητρότητας και στηρίζεται στην καταπίεση του θηλυκού, συνεχίζει να προκαλεί την απόλυτη τραγωδία στην αισθανόμενη ζωή και εξακολουθεί να δηλητηριάζει με σκοταδισμό και βαρβαρότητα την ανθρωπότητα. Έτσι φτάσαμε στην πλέον δυσάρεστη συγκυρία όπου πορευόμαστε με την πιο ακραία αλαζονεία, αδιαφορία και αποσύνδεση από την αξία της ζωής, ακόμα και της δικής μας: σπεύδουμε με μανία να βάλουμε μέσα μας ένα ξένο υγρό (το ζωικό γάλα) που προήλθε από την οδύνη και τη συντριβή άλλων πλασμάτων, και φυσικά να επιβάλλουμε αυτό το ασύμβατο, ξένο υγρό ως απόλυτο βάρος στην φυτοφάγο ανατομία μας και στη συνείδησή μας.

Είναι κορυφαία αναγκαιότητα και προτεραιότητα να σπάσουμε για πάντα τη πλάνη και το μύθο του ζωικού γάλακτος. Η εκμετάλλευση της αναπαραγωγικής ικανότητας ορισμένων θηλαστικών (κύρια της αγελάδας) και η αρπαγή του ζωικού γάλακτος των ζώων-μητέρων (που η φύση προόρισε για τα μωρά τους) όταν πλέον θα έχει κατανοηθεί από την ανθρωπότητα, θα καταγραφεί ως το μέγιστο έγκλημα στα χρονικά του πλανήτη. Ενώ αντίστοιχα όλη αυτή η περίοδος της γαλακτο-κρατίας όταν θα έχει κλείσει οριστικά, θα είναι το πιο μελανό κεφάλαιο της παρουσίας του ανθρώπου στη Γη. 

Ως ανθρώπινο είδος οφείλουμε να συγκλονιστούμε από την οδύνη, την τραγωδία κα το δράμα που μας έχουν προγραμματίσει άκριτα να προκαλούμε μέσα από υπεράνω υποψίας καθημερινές «επιλογές». Και όταν τελικά έρθει αυτή η ιδιαίτερη στον καθένα στιγμή του απολογισμού θα κατανοήσουμε και θα αφυπνιστούμε για πάντα στη λυτρωτική και απελευθερωτική αλήθεια ότι δεν υπάρχουμε στον πλανήτη της ζωής ως βασανιστές και δυνάστες της ζωής, ότι ο ρόλος μας δεν είναι να υποδουλώνουμε και να καταπιέζουμε τα ζώα, και ότι δεν είμαστε καταδικασμένοι να επιβιώνουμε παρασιτικά εις βάρος τους.

Και τότε θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει ευθεία και ανατριχιαστική συσχέτιση με όλα τα δεινά και την καταπίεση που επιβάλλουμε στα ζώα με την καταπίεση και των ανθρώπων. Γιατί όταν καταλύουμε τις αξίες και τα δικαιώματα για τα άλλα αισθανόμενα όντα, δεν μπορούμε να περιμένουμε κατόπιν να ισχύουν για εμάς. Όλα αυτά τα θεμελιώδη πράγματα όπως η αλήθεια, η ελευθερία, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, όταν έχουν καταλυθεί στην πιο βασική βιολογική μας ανάγκη (στην διατροφή) είναι πλέον αδύνατον να υπάρχουν στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας. Οι αξίες αναβιώνονται και ισχύουν μόνον όταν έχουν γενική εφαρμογή για όλους. Έτσι η συμπεριφορά προς τα ζώα γίνεται ο καθρέφτης του είδους μας και η μέγιστη προϋπόθεση για την περαιτέρω συνέχεια της παρουσίας μας στη Γη. Γιατί τα ζώα (όσο και αν το κυρίαρχο σύστημα επιχειρεί να τα καταγράψει στη συλλογική συνείδηση ως αντικείμενα) είναι άτομα και στα άτομα δεν μπορούν να διαπράττονται εγκλήματα.

Ο μύθος του ζωικού γάλακτος ύπουλα μεταμφιεσμένος με ότι θετικό δεν του ανήκει (ακόμα και με τη τρυφερότητα και τη στοργή της μητρότητας που βίαια καταλύει) κατευθύνει την κοινωνία στην απόλυτη ισοπέδωση των αξιών. Μας εξαπατά να ακυρώσουμε τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας και να υποχωρήσουμε κι άλλο στον ηθικό κατήφορο που μας έβαλε η «εξημέρωση» (δηλαδή η υποδούλωση) των ζώων και στο ενός κακού μύρια έπονται. Όμως δεν μας αρμόζει να παραμένουμε δέσμιοι κακόβουλων μύθων αλλά και ούτε να κατευθυνόμαστε από ένα ιεραρχικό σύστημα της καταπίεσης που επίσης μας κληροδότησε η «εξημέρωση». Η πορεία είναι σίγουρα αναστρέψιμη αρκεί να αφουγκραστούμε την αλήθεια της αισθανόμενης ζωής και να κάνουμε για πάντα τη σύνδεση μαζί της. Είναι μια συγκεκριμένη και μοναδική πορεία η οποία εξ ορισμού περνάει από την φιλοσοφία της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και την επιλογή της ειρηνικής διατροφής.

Η θλιβερή ιστορία του μοσχαριού

Μέσα από τα συγκλονιστικά σκίτσα της Veronica και το ποίημα της Mary Lynn, σε μόλις 1,43 λεπτά βλέπουμε τη θλιβερή πραγματικότητα της σύντομης ζωής ενός μοσχαριού.

Να θυμάστε ότι οι αγελάδες παράγουν γάλα μόνο όταν αποκτήσουν μωρό. Το γάλα τους είναι για τα μοσχαράκια τους, αλλά για να υπάρξει «παραγωγή» γαλακτοκομικών αυτά θεωρούνται «ανεπιθύμητα υποπροϊόντα».

Όταν πίνουμε γάλα καταδικάζουμε ένα αθώο μοσχαράκι σε θάνατο και τη μητέρα του σε μια ζωή σκλαβιάς. Η κακοποίηση και η δυστυχία που προκαλεί η απαίτηση για ζωικό γάλα στις μητέρες και στα μωρά τους είναι συντριπτική. 

Ο μόνος λόγος που μια αγελάδα παράγει γάλα είναι για να ταΐσει το μοσχαράκι της όπως συμβαίνει με κάθε θηλαστικό ζώο ... αλλά μέσα σε λίγες ώρες μετά τον τοκετό της αρπάζουν το μωρό, αφήνοντας τόσο τη μητέρα όσο και το παιδί της, σε απελπισμένη θλίψη και σύγχυση ... και αυτό συμβαίνει έτσι ώστε να μπορούμε να έχουμε αυτό το ξένο γάλα για τους εαυτούς μας.

Και τα μωρά; Τρομοκρατημένα, ορφανά και μόνα, έρχονται αντιμέτωπα με τον περιορισμό και τον θάνατο για να βγουν στην «αγορά» ως κρέας του «γάλακτος» ή για να έχουν μια σύντομη, βίαιη ζωή δουλείας ως «μηχανή παραγωγής γάλακτος» όπως και η μητέρα τους.

Οι αγελάδες που στη φύση θα ζούσανε πάνω από 25 χρόνια στέλνονται στο σφαγείο, εντελώς εξαντλημένες συναισθηματικά και σωματικά, στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε.

Μέσα από την ειρηνική διατροφή του vegan τρόπου ζωής απορρίπτουμε αυτήν την απάνθρωπη πρακτική και σταματούμε την αδικία.

Το ποίημα

Γνώριζες τη μητέρα μου;

της Mary Lynn

Γνώριζες τη μητέρα μου; Μου είπαν ότι το όνομά της ήταν Belle. Δεν ξέρω πως ήταν, αλλά έχω την ανάμνηση της μυρωδιάς της.

Μήπως άκουσες ποτέ τη μητέρα μου; ... Μήπως οι κραυγές της έσκισαν την καρδιά σου;

Τους θυμάμαι πολύ καθαρά, όταν οι εργάτες μας χώρισαν.

Μήπως πίνεις από τη μητέρα μου; Γεύτηκες ποτέ το γάλα της;

Μήπως αισθάνθηκες το πρόσωπό της στο δικό σου; Ήταν το δέρμα της απαλό σαν μετάξι;

Μου είπαν ότι είχα δύο αδελφούς και οι αδελφές μου ήταν τέσσερις,

Μετά η μητέρα μου πήγε για σφαγή, άνευ αξίας πια.

Ήσουν εκεί με τη μητέρα μου; Μήπως τη κοίταξες στα μάτια;

Είδες το φόβο μέσα τους; Μήπως άκουσες τις κραυγές της;

Και τώρα έρχεται το ΔΙΚΟ ΜΟΥ τέλος, το περιμένω με τους φίλους μου,

Είμαστε μαζεμένοι κοντά μεταξύ μας, Σε αυτό το μέρος που τελειώνει η ζωή.

Θα είσαι εκεί στη σφαγή μας; Για την σάρκα που θέλεις να φας.

Θα σκεφτείς ποτέ για εμάς; Όταν θα αγοράζεις αυτό το κομμάτι κρέας.

Είναι η σειρά μου τώρα, προχωρώ. Βαδίζω στο τέλος μου.

Με σπρώχνουν με φωνές και κλωτσιές, και με σίδερα που δεν λυγίζουν.

Σκέφτομαι τη μητέρα μου, και θυμάμαι  τη μυρωδιά της.

Και ξέρω ότι θα συναντηθούμε στον ουρανό, και θα ξεχάσουμε αυτή τη ζωή που λέγεται κόλαση.

Η ιστορία μου

Έχει εδραιωθεί ένας κόσμος που στηρίζεται στην καταπίεση του άλλου, ένας κόσμος ανυπόφορος για την μη ανθρώπινη ζωή (τα ζώα) αλλά και για την ανθρώπινη. Είναι ένας κόσμος γεμάτος πόνο και οδύνη, κορεσμένος μέσα σε μια περιρρέουσα κουλτούρα απαξίωσης της ζωής. Αυτός ο κόσμος είναι θλιβερός και αδιέξοδος και δεν έχει να περιμένει καμία εξέλιξη ή βελτίωση όσο η καταπίεση θα παραμένει αδιαμφισβήτητη, όσο δηλαδή οι άνθρωποι θα κρατούνται στη καταστολή του ψεύδους, των αντιδραστικών αντιλήψεων και των επιβεβλημένων μονόδρομων στην διατροφή, στην υγεία, στην πολιτική, στην οικονομία και σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Γι αυτό και βίντεο όπως το παραπάνω είναι ανεκτίμητης αξίας για να ξαναξεκινήσουμε τη ζωή μας στη σωστή και δίκαιη βάση του σεβασμού της αξίας της ζωής και σε ένα μέλλον περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) για όλα τα πλάσματα. Η εικαστική καλλιτέχνης Gretchen Ryan μαζί με την οργάνωση Mercy For Animals μας μεταφέρουν μέσα σε 3 λεπτά στο αδιανόητο παρασκήνιο της «παραγωγής» γάλακτος που είναι γεμάτο τραυματικές εμπειρίες, πολλαπλές κακοποιήσεις, ποδοπάτηση της αξίας της μητρότητας και καταπίεσης του θηλυκού. Το βίντεο με τίτλο «Η ιστορία μου» είναι φτιαγμένο στο στυλ των βίντεο που καταγράφουν την κακομεταχείριση ατόμων κατά την εφηβεία όπου το βιωμένο σοκ έχει κάνει τα άτομα αυτά σχεδόν να χάσουν τη φωνή τους και η εξιστόρηση του δράματός τους γίνεται με γραπτά σημειώματα. Μέσα από αυτά τα σημειώματα αλλά ακόμα περισσότερο μέσα από το εκφραστικό και συναισθηματικά φορτισμένο βλέμμα της Gretchen μεταφερόμαστε στον κόσμο της απομόνωσης και της συντριβής που καταναγκάζεται να βιώσει μια μη ανθρώπινη μητέρα.

Και η λυτρωτική δύναμη της αλήθειας μας δείχνει ότι κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να γίνεται πιόνι και αυτόματο της καταπίεσης που μηχανικά συντρίβει τις αξίες και την αισθανόμενη ζωή γύρω του και τελικά και την δική του. Η λυτρωτική δύναμη της αλήθειας επίσης μας λέει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε οτιδήποτε θετικό από την παγιωμένη στην συγκυρία μας ρουτίνα της καταπίεσης των ζώων (πρώτα και κύρια των θηλυκών – για γάλα και αυγά) η οποία ακυρώνει τον αισθανόμενο άνθρωπο.

Είναι απόλυτα τραγική κατάληξη για την γυναίκα (φορέα και η ίδια της μητρότητας) να συνηγορεί στην καταπίεση της μητρότητας και του θηλυκού. Οι περισσότερες από αυτές ήδη μητέρες που έχουν θηλάσει τα δικά τους παιδιά, που έχουν νοιώσει αυτόν το μοναδικό, απόλυτα στενό, προσωπικό δεσμό μεταξύ μητέρας και μωρού, που γνωρίζουν ότι το μητρικό τους γάλα προορίζεται για το δικό τους μωρό, και που τέλος έχουν βιώσει την φυσική διαδικασία του απογαλακτισμού, είναι τραγικό να αναζητούν το γάλα μιας άλλης μητέρας, το γάλα που δεν τους ανήκει. Είναι τραγική ειρωνεία να αναζητούν να πιούν οι ίδιες ή να δώσουν στα παιδιά τους ένα φορτισμένο με απέραντη οδύνη, λευκό, ψυχρό υγρό που προέρχεται από ένα πλάσμα που δυσφορεί, από μια μητέρα που θρηνεί την απώλεια του μωρού της και που βιώνει το απόλυτο δράμα.

Το κάλεσμα λοιπόν έχει γίνει και απευθύνεται πρώτα και κύρια στις γυναίκες. Αυτές είναι που θα πρέπει άμεσα να συνειδητοποιήσουν και να πάψουν να συμμετέχουν στην καταπίεσή τους, μέσα από την καταπίεση του θηλυκού στα μη ανθρώπινα ζώα και να αποκαταστήσουν έτσι και πάλι την κυρίαρχη αξία της μητρότητας. Και εν συνεχεία να θέσουν το μήνυμα παντού, σε ολόκληρη τη κοινωνία, ώστε να γίνει φανερή στον καθένα η αδικία και η καταπίεση των ζώων και το αποκρουστικό έκτρωμά της να εξαφανιστεί για πάντα από προσώπου γης.

 

Το παιδομάζωμα

«Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις αθλιότητες, είναι ικανοί να σε πείσουν να διαπράξεις φρικαλεότητες.»

Φρανσουά Μαρί Αρουέ (Βολταίρος)

Η αθλιότητα που διατηρεί συνεχή την ροή του ζωικού γάλακτος στην αγορά παράγει μόνο φρικαλεότητες για τα θηλυκά ζώα μητέρες και τα παιδιά τους. Το ζωικό γάλα είναι το προϊόν εκμετάλλευσης της αναπαραγωγικής διαδικασίας των θηλαστικών ζώων και είναι το αποτέλεσμα αλλεπάλληλων παρεμβάσεων στις ζωές αυτών των ζώων όπου η κάθε πράξη αυτού του ανούσιου δράματος ξεπερνάει σε τραγικότητα την άλλη.

Το ζωικό γάλα είναι η ιστορία της καταπίεσης του θηλυκού. Είναι οι τραγικές μητέρες που εξαναγκάζονται σε διαδοχικές εγκυμοσύνες ώστε να μην σταματήσουν στιγμή να «παράγουν». Είναι τα δυστυχισμένα μωρά που γεννιούνται μέσα σε αυτόν τον παροξυσμό και εξ αιτίας του. Είναι το βαρύτερο πλήγμα για μια μητέρα και ένα μωρό: ο άμεσος χωρισμός τους, η στέρηση του σπλάγχνου της για την μητέρα, η απομόνωση από την μητρική παρουσία και στοργή για το μωρό με την αρπαγή του και την απομάκρυνση του για πάντα από τις πρώτες κιόλας μέρες.

Η ιστορία του ζωικού γάλακτος είναι μια ιστορία παιδομαζώματος. Τα μωρά που οι μητέρες αυτές γέννησαν δεν τα ορίζουν και δεν τους ανήκουν. Όπως και οι δικές τους ζωές, είναι ζωές γεννημένες στο μάτι του κυκλώνα. Είναι ζωές σε ένα απέραντο, σκοτεινό περιθώριο και σε ένα αρχιπέλαγος γκούλαγκ όπου διαδραματίζεται η φρικαλεότητα του ζωικού γάλακτος. Είναι οι ζωές που δεν σημαίνουν τίποτα για το σύστημα που κινεί αυτόν τον κυκλώνα της ύβρης. Είναι οι ζωές που δεν σημαίνουν τίποτα και για όλους εκείνους που εν άγνοια τους (ή και εν γνώσει τους) θα καταναλώσουν την λεηλασία της ζωής τους ως «φιλέτο μοσχαριού», ή «γάλα» ή οποιοδήποτε άλλο «γαλακτοκομικό προϊόν».

Στο βίντεο που ακολουθεί (απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ “Adieu, veau, vache, cochon, couvée“ της Γαλλίδας σκηνοθέτη Beatrice Limare) καταγράφεται η τραγωδία του παιδομαζώματος.

Βρισκόμαστε στο παρασκήνιο της φαινομενικά αθώας επιθυμίας για ζωικό γάλα η οποία όμως για τα ζώα αποκαλύπτεται ότι είναι μια πραγματική κατάρα. Εδώ η μητρική στοργή, φροντίδα και τρυφερότητα που συνειρμικά σχετίζονται με το γάλα δεν επιτρέπεται να εκδηλωθούν. Αντ’ αυτών συμβαίνει το αδιανόητα κακουργηματικό: ένα βρέφος λίγων ημερών απομακρύνεται από αυτό που είναι όλος ο κόσμος του: η μητέρα του. Η φυσική τάξη της μητρότητας και η λογική της καταλύονται. Αυτό που δεν διανοούμαστε για τους ανθρώπους και άλλα ζώα (πχ από μια γάτα να της πάρουμε τα γατάκια) εδώ γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα μωρά αρπάζονται απ’ τις μητέρες για πάντα και στέλνονται στην απομόνωση γιατί έτσι επιβάλει η «ανωτέρα βία»  της «παραγωγής».

Ο ψυχολογικός και συναισθηματικός πόνος

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με σωματικό πόνο, σωματική κακοποίηση ή αίμα (αν και η σφαγή καραδοκεί λίγο παρακάτω για το μικρό και κάποια χρόνια αργότερα για την μητέρα ανάλογα με αν μπορεί να «παράγει» ή όχι). Όμως όλη η αμηχανία της ψυχολογικής συντριβής είναι εδώ και τα ζώα βιώνουν συντριπτικό ψυχολογικό πόνο. Μητέρα και μωρό χάνουν το κόσμο κάτω από τα πόδια τους και το βλέπουμε στις εκφράσεις του προσώπου και των δύο. Η μητέρα αγελάδα τρέχει πίσω από το κλειστό αυτοκίνητο που μεταφέρει το κλεμμένο μωρό της. Το μοσχαράκι φοβισμένο και σε σύγχυση, κοιτάζει έξω από το παράθυρο τη μητέρα του. Τα μάτια τους διασταυρώνονται για τελευταία φορά και μετά η πληγή και το τραύμα που θα πονάει αφόρητα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους: καταναγκαστική ορφάνια για το λίγων ημερών μωρό - καταναγκαστική απώλεια του μωρού της για την μητέρα αγελάδα.

Είναι αβάσταχτο για μια μητέρα να χάνει το παιδί της και τον πόνο που νοιώθει η μητέρα αγελάδα μπορεί να τον καταλάβει καλύτερα κάθε ανθρώπινη μητέρα που έχει φέρει στο κόσμο μια ζωή. Η μητρική αγάπη δεν είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπινου είδους - είναι εξίσου δυνατή και μοναδική και στα ζώα τα οποία δεν παύουν στιγμή να μας το δείχνουν. Το παιδομάζωμα οδηγεί την μητέρα στη τρέλα και στην εξαλλοσύνη, στην συντριβή και στην κατάθλιψη γιατί αυτή καταλαβαίνει ότι χάνει το παιδί της και επιπλέον προαισθάνεται ότι το περιμένει κάτι κακό. Και ή ίδια τρομερή συντριβή, η αβάσταχτη μοναξιά και ο φόβος κυριεύουν το μωρό της, ένα απόλυτα ευαίσθητο και απροστάτευτο πλάσμα λίγων ημερών.

Ο δια της βίας χωρισμός βυθίζει αθώες ζωές σε αφόρητο συναισθηματικό πόνο ο οποίος είναι ασύγκριτα δυσκολότερος να αντιμετωπιστεί γι αυτό οι άνθρωποι και τα μη ανθρώπινα ζώα επιλέγουν τον σωματικό πόνο από τον ψυχολογικό όταν αναγκάζονται να επιλέξουν (σχετική μελέτη από την βιο-ηθικολόγο και συγγραφέα Jessica Pierce, Ph.D στο Psychology Today*).

Γιατί το παιδομάζωμα σπάει τον πιο δυνατό δεσμό που υπάρχει μεταξύ αισθανόμενων πλασμάτων: τον δεσμό μητέρας και μωρού τον οποίο μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα στο παρακάτω βίντεο από το καταφύγιο ζώων φάρμας Farm Sanctuary.

Κατανοώντας το δεσμό μεταξύ μητέρας και μωρού

Για πρώτη φορά όπως λέει η υπεύθυνη του καταφυγίου είχαν την ευκαιρία να έχουν διασώσει αγελάδες που ήταν έγκυες και έτοιμες να γεννήσουν. Έτσι είχαν την ευκαιρία να παρατηρήσουν από πρώτο χέρι την μητρική συμπεριφορά των αγελάδων σε κατάσταση πραγματικής ελευθερίας και πως συνδέονται με τα μικρά τους. Η Oleander γέννησε τον Pappas και η Belinda γέννησε την Elijah, αλλά όντας βαριά άρρωστη από την κακοποίηση της προηγούμενης ζωής της δεν μπόρεσε να θηλάσει. Η Oleander χωρίς δισταγμό δέχθηκε πρόθυμα να γίνει η κοινή μητέρα και για τα δύο μοσχαράκια και να τα αναθρέψει και να τους διδάξει όσα κάνει μια μητέρα. Και με την στάση της αποδεικνύει για άλλη μια φορά αυτό που επανειλημμένα έχει παρατηρηθεί στα ζώα: το μητρικό ένστικτο και η μητρική αγάπη δεν περιορίζεται αυστηρά στον στενό οικογενειακό κύκλο αλλά είναι μια αγάπη γενική που αγκαλιάζει κάθε μωρό σε ανάγκη.

Δυστυχώς, απέναντι σε αυτό το ολόψυχο δόσιμο των ζώων μητέρων ο αλωμένος από την σκοτεινή πλάνη της κυριαρχίας άνθρωπος, έχει να αντιπαραβάλει μόνο το απέραντο κακό και επιβάλει άδικα σε αυτές τις μητέρες και τα μωρά τους το απόλυτο δεινό του παιδομαζώματος. Και όμως στη φύση που συνήθως μας παρουσιάζεται ως άγρια και σκληρή δεν θα συναντούσαμε πουθενά ένα τέτοιο κακό, γιατί η φύση δεν επιτρέπει την αρπαγή των μωρών πλην των περιπτώσεων ασθένειας ή τραυματισμού. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο για ένα σαρκοβόρο αρπακτικό να αποσπάσει το υγιές μωρό ενός αγελαίου θηλαστικού όπως πχ η ζέβρα, η αντιλόπη, ο ελέφαντας κλπ στην άγρια φύση. Τα αρσενικά του κοπαδιού, οι μητέρες και η αγέλη συνολικά θα προστατέψουν τα μωρά από την αρπαγή.

Με την αρπαγή και το παιδομάζωμα ή με την ζωή;

Κι εδώ υπεισέρχεται η αποκρουστική καρικατούρα του ανθρώπου ως κυριάρχου και δυνάστη των άλλων αισθανόμενων όντων που παρεμβαίνει εκεί όπου δεν πρέπει μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει ένα αυθαίρετο σχήμα και μια πλάνη. Κάτω από τον αυτόματο πιλότο μιας απόλυτα αρρωστημένης ιδέας, της κούφιας και κενής κυριαρχίας επάνω στον τεχνητά αποδυναμωμένο και ανυπεράσπιστο, η καρικατούρα αυτή περνάει από ατόπημα σε ατόπημα όπως φαίνεται από την ακόρεστη μανία για «ζωικά προϊόντα». Και όσο εμβαθύνουμε στην τραγική γελοιότητα της αρπαγής του ζωικού γάλακτος, αυτή προβάλει όλο και πιο απέραντα ανούσια και ως μνημειώδης πράξη ακύρωσης του αισθανόμενου ανθρώπου.

Τι σημαίνει ένα μπουκάλι γάλα στο ράφι; Μια συσκευασία τυρί; Μια σοκολάτα; Ένα παγωτό; Ένα ποτήρι γάλα; Δικαιολογούνται όλα αυτά να υπάρχουν όταν αντιπαραβάλλονται με την ανείπωτη τραγωδία που έχει προηγηθεί για την «παραγωγή» τους;

Είναι αυτό το ξένο λευκό υγρό ζήτημα ζωής και θανάτου για τον άνθρωπο ώστε αυτός να δικαιολογείται να καταλύει ζωές άλλων αισθανόμενων για να το αποκτήσει; Γιατί αυτό το άχρηστο, λευκό υγρό έφτασε να είναι πιο σημαντικό για την κουλτούρα μας από τις ζωές από τις οποίες με βία αφαιρέθηκε;

Πως μπορεί το αρπαγμένο με καταπίεση ζωικό γάλα να αντιπροσωπεύει αυτόν το απόλυτα δυνατό μητρικό δεσμό όταν εξ ορισμού αυτός ο δεσμός καταλύεται με την «παραγωγή» του και καταστρέφεται;

Γιατί δεν ενθαρρύνονται και δεν αφήνονται οι άνθρωποι να εκφράσουν την διατροφική ανατομία τους και την προδιάθεσή τους για την συμπόνια και το καλό και τους επιβάλλεται μια διατροφή που παρεμβαίνει τραγικά στην ζωή άλλων αισθανόμενων όντων;

Ποιος είναι αυτός που έχει πάρει την ευθύνη και έχει γνωμοδοτήσει ότι η κατάλυση της μητρότητας και το παιδομάζωμα θεωρούνται άνευ σημασίας μπροστά στην ύπαρξη ζωικού γάλακτος στην αγορά;

Ποιος υπαγορεύει τελικά ότι είναι δήθεν σωστό και αναγκαίο αυτό που κάνουμε στα ζώα; Ποιος αποφασίζει γι αυτές τις ερωτήσεις; Και ως πότε θα απαντώνται στο πλαίσιο της καταπίεσης και της αδικίας;

Δυστυχώς η συγκυρία δείχνει ότι αυτός που εξακολουθεί να αποφασίζει είναι ο αναχρονισμός της κυριαρχίας επί των ζώων ο οποίος είναι απόλυτα ζωτικός για να εγκαταλειφθεί από την τρέχουσα οικονομικο-πολιτική δομή. Το ανήθικο σύστημα που προκλητικά έχει απαξιώσει τη ζωή μας και την νοημοσύνη μας με τα ψεύδη που μας επιβάλλει, δεν διανοείται την ύπαρξή του χωρίς το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων. Γιατί αν σήμερα αφήναμε τα ζώα ήσυχα και ελεύθερα από την ανθρώπινη κυριαρχία, θα ζούσαμε σε έναν ασύγκριτα δικαιότερο κόσμο και για τους ανθρώπους. Χωρίς την καταπίεση των ζώων θα ήταν αδιανόητη και ανέφικτη και η καταπίεση των ανθρώπων.

Έτσι η προφανής τραγωδία του παιδομαζώματος των ζώων επισκιάζεται και τροφοδοτείται από μιαν άλλη βασική τραγωδία: το ιδεολογικό παιδομάζωμα του ανθρώπινου είδους από το τρέχον σύστημα. Μέσω της χρόνιας δυσεκπαίδευσης και κατήχησης η ανθρώπινη συνείδηση καταλήγει στην αυτο-ακύρωση και ο άνθρωπος εξαπολύεται ως γενίτσαρος απέναντι γενικά στην αξία της ζωής. Μόνο έτσι μπορεί να δέχεται να καταναλώσει το ζωικό γάλα το οποίο καταλύει την μητρότητα για τα άλλα αισθανόμενα όντα ενώ την ίδια στιγμή να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η αποδοχή του παιδομαζώματος για τα ζώα γεμίζει και την κοινωνία με ανθρώπινο παιδομάζωμα (παιδική εργασία παιδιών σκλάβων στις φυτείες κακάο, διακίνηση παιδιών για σεξουαλική εκμετάλλευση, κλπ).

Το ελπιδοφόρο της όλης κατάστασης είναι ότι είμαστε φορείς αισθανόμενης ζωής και άρα θεωρητικά είναι θέμα χρόνου να μπορέσουμε να δούμε την πλευρά που πραγματικά ανήκουμε, και με ποιους θα πρέπει να πάμε και ποια αντίληψη να καταδικάσουμε. Η συνειδητοποίηση του παιδομαζώματος των ζώων με σκοπό την αρπαγή του ζωικού γάλακτος παραπέμπει κατευθείαν και στο δικό μας ιδιόμορφο ιδεολογικό παιδομάζωμα που μας θέλει να γινόμαστε δυνάστες των άλλων αισθανόμενων όντων μέσα από την διατροφή με ζωικά. Και τότε αναδύεται έντονα στην επιφάνεια το χρέος να αποκηρύξουμε το παιδομάζωμα και συνολικά την πλάνη του κυρίαρχου και να δικαιώσουμε έτσι την ανθρώπινη υπόστασή μας.

Η συγκλονιστική περίπτωση της Μικρής Πριγκίπισσας

Η ψεύτικη και τεχνητά δημιουργημένη επιθυμία για ζωικό γάλα παράγει τραγωδία δίχως τέλος για τα ζώα. Όμως από τις αμέτρητες αυτές ιστορίες ατομικής οδύνης η ιστορία της Little Princess είναι από αυτές που ξεχειλίζουν το ποτήρι της αγανάκτησης και έχουν την δύναμη να οδηγήσουν κατευθείαν στην προσωπική απόφαση που λέει: «Τέρμα στην ύβρη του ζωικού γάλακτος».

Στην Μικρή Πριγκίπισσα άξιζε μια καλύτερη τύχη. Εγκατελειμμένη με πνευμονία και χωρίς θεραπεία για 3-5 μήνες στην επιχείρηση γαλακτοκομικών, τα πνευμόνια της γέμισαν με πύον κατά 80%. Το προσωπικό του καταφυγίου Animal Place και εθελοντές την έσωσαν από μια δημοπρασία, όπου αγοράστηκε για 5 δολάρια. Την μετέφεραν επειγόντως στο κτηνιατρείο, αλλά δυστυχώς εκεί διαπιστώθηκε ότι ήταν βαριά άρρωστη και ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να θεραπευτεί. Το ανίατο της κατάστασής της οδήγησε τους κτηνιάτρους στην απόφαση της ευθανασίας και η ανήμπορη Μικρή Πριγκίπισσα, αγκαλιασμένη από τους ανθρώπους του καταφυγίου, βίωσε πρόωρα και άδικα το τέλος της.

Κάθε μέρα στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, επιχειρήσεις γαλακτοκομικών στέλνουν μοσχαράκια σε δημοπρασία, όπου πωλούνται για «μοσχαρίσιο κρέας» και ως αντικαταστάτες για τις αγελάδες «γαλακτοκομικών» που στέλνονται στη σφαγή. Τα νεογέννητα μοσχαράκια (ηλικίας λιγότερο της μίας εβδομάδας) πωλούνται για 5-20 δολάρια το ένα και τα περισσότερα είναι ανεπιθύμητα αρσενικά.

Όλη αυτή η τραγωδία συντηρείται μετά μανίας με το πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης για ζωικό γάλα (κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι άχρηστο για τον άνθρωπο) έτσι ώστε να μπορούν ύπουλα να παγιδεύονται οι άνθρωποι σε ένα ιδεολογικό παιδομάζωμα. Η διαδικασία «παραγωγής» του ζωικού γάλακτος με το να είναι το απόλυτο μάθημα στην καταπίεση, γίνεται το απόλυτο εργαλείο με το οποίο το τρέχον κακόβουλο σύστημα μπορεί να δικαιολογήσει την καταπίεση και να την περάσει και στους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι με το να δέχονται εν αγνοία τους ή να ανέχονται την καταπίεση και την κυριαρχία επί των άλλων αισθανόμενων όντων ουσιαστικά αποδέχονται και την δική τους καταπίεση και στέρηση δικαιωμάτων. Όμως η έκθεση στην αλήθεια του ζωικού γάλακτος εγγυάται ότι δεν θα είμαστε ξανά οι ίδιοι. Το σκίρτημα της καρδιάς επιθυμεί εναγώνια την κάθαρση της τραγωδίας που δεν είναι άλλη από την μαζική έξοδο της ανθρωπότητας από αυτό το ιδεολογικό παιδομάζωμα.

...........................................................................................

*Απόσπασμα από ένα άρθρο του Franklin D. McMillan σχετικά με τον συναισθηματικό πόνο: McMillan FD. A world of hurts—is pain special? JAVMA Vol 223, No. 2, July 15, 2003.

Σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο συναισθηματικός πόνος μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο πόνο από τον σωματικό πόνο. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι συναισθηματικοί παράγοντες ζυγίζουν περισσότερο έντονα σε επιλογές συμπεριφοράς των ζώων από τον σωματικό πόνο. Σε μια μελέτη, (28) ένα ηλεκτρισμένο πλέγμα τοποθετήθηκε μεταξύ κουταβιών και προσώπων με τα οποία είχε διαμορφωθεί μια κοινωνική σύνδεση. Τα κουτάβια διέσχιζαν το πλέγμα, δεχόμενα σοκ σε όλη τη διαδρομή, για να αποκαταστήσουν επαφή με τα πρόσωπα.

Σε μια άλλη μελέτη, (29) βρέφη αρουραίων απομακρύνονταν από τις μητέρες τους και τοποθετούνταν στην απέναντι πλευρά ενός ηλεκτρισμένου πλέγματος. Οι μητέρες αρουραίοι μπορούσαν να ακούσουν τις κραυγές αγωνίας των νεογνών τους, αλλά θα έπρεπε να περπατήσουν κατά μήκος του ενεργού δικτύου για να τα φτάσουν. Οι μητέρες αρουραίοι περνούσαν το πλέγμα, έπαιρναν τα νεογνά, και τα μετέφεραν πίσω δια μέσου του πλέγματος στη φωλιά τους, λαμβάνοντας συνεχή ηλεκτροσόκ και στις δύο διαδρομές. Μια μητέρα αρουραίος ανάκτησε τα κουτάβια της 58 φορές πριν οι πειραματιστές σταματήσουν τη δοκιμή.

Ανέκδοτες ιστορίες προσφέρουν περαιτέρω αποδείξεις για το πολύ μεγαλύτερο δυναμικό του συναισθηματικού πόνου. Σε μια ευρύτατα δημοσιευμένη είδηση ​​από το Μπρούκλιν, της Νέας Υόρκης, (30) μια γάτα μητέρα θήλαζε τα γατάκια της 4 εβδομάδων σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο που έπιασε φωτιά. Η γάτα μητέρα μπήκε στο φλεγόμενο κτίριο πέντε φορές για να ανακτήσει κάθε ένα από τα πέντε γατάκια της. Κατά τη διαδικασία αυτή, η γάτα μητέρα έπαθε σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο και στο κεφάλι της τόσο καταστροφικά, που τα μάτια της ήταν πρησμένα ερμητικά κλειστά, τα μουστάκια και οι τρίχες του προσώπου της καμένα, και το πρόσωπό της ήταν άσχημα παραμορφωμένο από τα εγκαύματα.

Πολλά πειράματα σε θηλαστικά έχουν δείξει ότι η κραυγή αγωνίας του βρέφους είναι πολύ διεγερτική και παρακινητική για την μητέρα, και λέγεται ότι οι ήχοι αγωνίας ενός βρέφους διεγείρουν κυκλώματα αγωνίας στους γονείς που παραλληλίζονται με την αγωνία του χωρισμού του νηπίου.(7) Πειραματικά και ανεπίσημα, γίνεται σαφές ότι ορισμένες συναισθηματικές αγωνίες ξεπερνούν τα δεινά του σωματικού πόνου.

Γαλακτομανία

Θα μπορούσε να λέγεται και γαλακτοβουλιμία, νευρική γαλακτοφαγία ή απλά εξάρτηση από τα γαλακτοκομικά. Θα μπορούσε επίσης να λέγεται και γαλακτοξενομανία μιας και αποκλειστικά αναφέρεται σε γάλα ξένο, προϊόν αρπαγής από βίαια καταπιεζόμενα και παντοιοτρόπως κακοποιούμενα θηλαστικά ζώα και είναι μια πραγματική διατροφική διαταραχή σε αντίθεση με τις πολλές εφευρημένες διαταραχές (διατροφικές και όχι μόνο) που επινοούνται σκόπιμα και με όρους ελέγχου της συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Όμως για το τρέχον διατροφικό δόγμα η γαλακτομανία δεν αναγνωρίζεται (και ούτε πρόκειται ποτέ) ως διαταραχή αλλά προωθείται σε σημείο κορεσμού έτσι ώστε να φαίνεται ως η πιο κορυφαία φυσιολογική και επιθυμητή συμπεριφορά. Το κατασκευασμένο σκηνικό της παραποίησης κάνει το παν για να αποσιωπήσει όλα εκείνα τα ενοχλητικά χαρακτηριστικά που δείχνουν ότι η γαλακτομανία είναι διαταραχή και μάλιστα η σοβαρότερη που έχει ποτέ υπάρξει αφού αυθαίρετα απορρίπτει την αντικειμενική αλήθεια των θηλαστικών ζώων (στα οποία συγκαταλέγεται και ο άνθρωπος) και επιβάλει την ανωμαλία πρακτικών όπως:

α) η άρνηση του απογαλακτισμού

Ο απογαλακτισμός των θηλαστικών (αφού μόνο αυτά παράγουν γάλα) είναι η έννοια κλειδί που επίμονα αγνοείται και έχει να κάνει με τον νέο κύκλο ζωής που ανοίγει και όπου το νήπιο εισάγεται στην διατροφή του ενηλίκου. Ο ρόλος του γάλακτος στα θηλαστικά είναι αυστηρά καθορισμένος με την έννοια ότι έχει σχεδιαστεί μόνο για τον σύντομο χρονικά κύκλο της γαλουχίας η οποία όμως είναι και η περίοδος της πιο ταχείας ανάπτυξης του βρέφους.

Το γάλα είναι η τροφή του νηπίου και αυτό αντικατοπτρίζεται στην μητρική παραγωγή του κατά την περίοδο της γαλουχίας και του θηλασμού: στην αρχή η μητέρα παράγει λίγο γάλα, σταδιακά όμως η παραγωγή ακολουθεί μια ανοδική πορεία αύξησης που φτάνει στο μάξιμουμ και μετά αρχίζει η πτωτική πορεία της σταδιακής μείωσης έως ότου η παραγωγή τελειώσει και σβήσει ομαλά με την φάση του απογαλακτισμού.

Οπότε ακόμα κι αν υποτεθεί ότι θα μπορούσαμε να έχουμε ανθρώπινο γάλα στην αγορά (το μόνο κατάλληλο γάλα για το άνθρωπο), αυτό θα ήταν άχρηστο και περιττό μετά την περίοδο της γαλουχίας. Αλλά η γαλακτομανία αρνείται την πιο καίρια αλήθεια των θηλαστικών και εξαπατά τους ανθρώπους να μην διανοούνται ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς την δια βίου εξάρτηση από ένα ξένο λευκό ποτό που φτάνει σε αυτούς ως «προϊόν» του πιο δόλιου, άδικου και αδιανόητα φρικτού εγκλήματος στον πλανήτη Γη.

Εικόνα: Η αναλογία των περιόδων γαλουχίας και απογαλακτισμού στην διάρκεια της ζωής των θηλαστικών

β) η γαλακτοφαγία

Στη φύση δεν υπάρχει γαλακτοφαγία και δεν υπάρχει κανένα ζώο που να κάνει μια διατροφή με βάση το γάλα και τα γαλακτοκομικά.

Στη φύση υπάρχει μόνο γαλουχία όπου τα θηλαστικά ζώα, αφού γίνουν μητέρες, θηλάζουν τα μικρά τους με το μητρικό τους γάλα με σκοπό να τα φτάσουν στο επόμενο στάδιο ανάπτυξης. Το  μητρικό γάλα συνδέεται με την ταχύτητα. Είναι μια τροφή που επιταχύνει τα γεγονότα της εξέλιξης της ζωής και έτσι συνδέεται με την πιο γρήγορη περίοδο ανάπτυξης κάθε θηλαστικού. Κατ’ αναλογία είναι όπως ο τεράστιος πύραυλος εκτόξευσης ενός διαστημοπλοίου που θα δώσει την ώθηση και την ταχύτητα διαφυγής για την γρήγορη μετάβαση στο επόμενο στάδιο. Μόλις γίνει αυτό, ο ρόλος του γάλακτος έχει εκπληρωθεί και όπως το διαστημόπλοιο απορρίπτει τον πύραυλο εκτόξευσης έτσι και η μητέρα σταματά να παράγει γάλα.

Αυτός ο πολύ ιδιαίτερος ρόλος του γάλακτος αλλά και το γεγονός ότι γάλα σημαίνει μόνο θηλασμό εξηγεί την έλλειψη γαλακτοφαγίας στη φύση: το γάλα είναι κάτι σπάνιο και βέβαια αόρατο αφού περνά από την θηλή της μητέρας στο στόμα του μωρού. Το γάλα είναι η πιο προσωπική και εσωτερική στιγμή για κάθε θηλαστικό που συνδέεται με την μητρότητα και το μητρικό ένστικτο και είναι αυστηρά μια υπόθεση μητέρας και μωρού. Είναι μια μυστικιστική στιγμή όπου το είναι της μητέρας ζεστό και ζωτικό ρουφιέται αχόρταγα και ηδονικά από το μωρό για να του κορέσει τη πείνα και να του δώσει απόλαυση και θρέψη. Σε αυτή τη σχέση δεν χωράει τρίτος και φυσικά η μητέρα θα αποτρέψει τον όποιο επίδοξο άρπαγα του γάλακτος του μωρού της.

Παρόλα αυτά το ανήκουστο για τη φύση που λέγεται γαλακτοφαγία είναι εδώ και έχει θεοποιηθεί. Η γαλακτοφαγία που καθιέρωσε ο άνθρωπος και η οποία επεμβαίνει στην πιο εσωτερική διαδικασία των θηλαστικών καταλύοντας την μητρότητα και σπάζοντας τον δεσμό μητέρας και μωρού για να φέρει το γάλα (μεταλλαγμένο πλέον σε ψυχρό και νοσηρό, λευκό υγρό) σε κοινή θέα και στα αδιάκριτα μάτια τρίτων, ακολουθείται δογματικά σαν θρησκεία. Έτσι η γαλακτοφαγία είναι η μέγιστη και πιο καταστροφική ανωμαλία που θα μπορούσε να υπάρξει αφού βεβηλώνει και καταφέρνει καίριο πλήγμα σε ότι πιο ιερό υπάρχει: στην αξία της μητρότητας και της ίδιας της ζωής.

γ) η αποστροφή για το ανθρώπινο μητρικό γάλα και τον θηλασμό

Η γαλακτοφαγία είναι επίσης η μέγιστη περιφρόνηση και απαξίωση για το ανθρώπινο μητρικό γάλα και τον θηλασμό. Η όψιμη βιομηχανία γαλακτοκομικών (η οποία υπάρχει μόλις λίγες δεκαετίες) είναι απόλυτα ανταγωνιστική με τον θηλασμό σε σημείο που να τον έχει σχεδόν καταργήσει και να τον έχει πλέον κάνει να φαίνεται αφύσικος.

Και ο λόγος δεν είναι η πώληση των τεραστίων ποσοτήτων του βίαια αρπαγμένου ζωικού γάλακτος που είναι διαθέσιμα στην αγορά ούτε το κέρδος. Αυτό που επιδιώκεται πρώτιστα είναι η ιδεολογική κατήχηση και η εδραίωση του συστήματος-δυνάστη, αυτού που με ανυπολόγιστη φρίκη καταλύει την μητρότητα των θηλαστικών ζώων, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων.

Με τον μαζικό κορεσμό της κοινωνίας με ζωικό γάλα εδραιώνεται έμμεσα η αντίληψη της καταπίεσης και της κυριαρχίας επί του θηλυκού. Αυτό συμβαίνει επειδή η πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων ζώων είναι θηλυκά αλλά και επειδή οι ανθρώπινες μητέρες οδηγούνται στην απαξίωση της δικής τους μητρότητας αφενός με το να μην θηλάζουν και αφετέρου με το να συναινούν στην κατάλυση της μητρότητας των ζώων όταν καταναλώνουν το γάλα τους.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, το πατριαρχικό σύστημα-δυνάστης μπορεί να περιφέρεται με τον μανδύα του στοργικού και του καλού και ότι είναι αυτό που διασφαλίζει και εγγυάται την μητρότητα. Επιπλέον με το να παραποιεί την αλήθεια παρουσιάζοντας κάτι άχρηστο για τον άνθρωπο(το ζωικό γάλα) ως κρίσιμης και ζωτικής σημασίας, χειραγωγεί και αλώνει την σκέψη η οποία καταλήγει όμηρος στα κατά συρροή ψεύδη του.

δ) η ταύτιση του ζωικού γάλακτος με το ανθρώπινο

Δεν υπάρχει η γενίκευση του γάλακτος όπως δεν υπάρχει η γενίκευση του αίματος γιατί μιλάμε για δύο υγρά τα οποία είναι αυστηρά συγκεκριμένα και εξειδικευμένα ανάλογα με το είδος.

Όπως δεν μπορούμε να λέμε ότι το αίμα είναι γενικά το ίδιο και κατάλληλο για όλα τα είδη και να πάρουμε αίμα από ένα είδος και να το βάλουμε σε ένα άλλο, έτσι δεν μπορούμε να πάρουμε το γάλα από ένα άλλο θηλαστικό ζώο και να το δώσουμε στον άνθρωπο.

Η γενίκευση περί της καταλληλότητας και της δήθεν συμβατότητας κάθε γάλακτος και ότι το γάλα άλλων ειδών είναι το ίδιο με το μητρικό ανθρώπινο γάλα, είναι σκόπιμα παραπλανητική και επιζήμια.

Τελικά όμως, αυτό που δεν νοείται να ισχυριστούμε και να κάνουμε με το αίμα γιατί το αποτέλεσμα είναι άμεσος θάνατος, το κάνουμε με το εξίσου ξένο ζωικό γάλα εφόσον οι συνέπειες της χρήσης του δεν είναι άμεσες. Και όταν αυτές σε βάθος χρόνου εκδηλωθούν, τότε το διατροφικό κατεστημένο πεισματικά θα αρνηθεί να τις αποδώσει σε αυτό το ασύμβατο λευκό υγρό.

Απόσπασμα από το βιβλίο του 

Dr Douglas N. Graham: The 80/10/10 Diet

ε) η αρπαγή του ζωικού γάλακτος

Η κατασκευασμένη αναγκαιότητα για γαλακτοφαγία σημαίνει την με κάθε τρόπο εξεύρεση γάλακτος μέσω της βίαιης απόσπασής του από συγκεκριμένα είδη ζώων – εκείνα τα οποία είναι από τη φύση τους ειρηνικά και φιλήσυχα και επομένως ανυπεράσπιστα απέναντι στην καταπίεση δηλαδή στην «τεχνογνωσία και στην τεχνολογία παραγωγής» και στις μεθόδους βασανισμού, τυραννίας και ολοκληρωτισμού στις οποίες υποβάλλονται τα θηλυκά ζώα προκειμένου να μετατραπούν σε μηχανές γαλακτοπαραγωγής.

Η αρπαγή του γάλακτος κρύβεται φυσικά πίσω από τον βολικό μύθο και την βολική άγνοια ότι δεν σκοτώνουμε τα ζώα για να τους πάρουμε το γάλα. Όμως η προκλητικότητα αυτού του ψέματος τραγικά διαψεύδεται από τα πολύ περισσότερα ζώα που θα περάσουν από το σφαγείο για να υπάρξει διαθέσιμο γάλα στην αγορά.

Είναι όλα αυτά τα μωρά των ζώων που πρέπει να γεννηθούν προκειμένου η μητέρα τους να «κατεβάσει» γάλα το οποίο με μανία θα τους στερήσουν για να το «εμπορευτούν» και γρήγορα θα ξεφορτωθούν τα ίδια στέλνοντάς τα στην αγορά ως «κρέας του γάλακτος». Ενώ η ίδια μοίρα του σφαγείου περιμένει και την μητέρα μόλις η «γαλακτοπαραγωγή» της αρχίζει να μειώνεται λόγω της συντριβής της από τους επαναλαμβανόμενους βιασμούς της τεχνητής εγκυμοσύνης, της αρπαγής των παιδιών της και συνολικά της χρήσης και της εκμετάλλευσης που υποβάλλεται.

Συμπτώματα και αντιμετώπιση

Ως πραγματική και υπαρκτή διαταραχή (που πεισματικά και κόντρα στους νόμους της λογικής και του δικαίου δεν αναγνωρίζεται) η γαλακτομανία έχει συμπτώματα και πραγματικούς ασθενείς οι οποίοι υποφέρουν από την πρόσληψη ενός ακατάλληλου για την ανθρώπινη φυσιολογία υγρού υλικού.

Πέρα όμως από τον εθισμό στα γαλακτοκομικά, την εξάρτηση στην βλαβερή καζεΐνη* και την έκθεση στις βλαβερές τοξίνες του ζωικού γάλακτος το μέγιστο σύμπτωμα είναι η απάθεια και η ασυναίσθητη ανοχή και αποδοχή της καταπίεσης που την συνοδεύει. Το αρπαγμένο με βία, πόνο και θάνατο γάλα των ζώων σκόπιμα συγχέεται και πιστώνεται την στοργή η οποία συνδυάζεται με το μητρικό γάλα ενώ αόρατα την ίδια στιγμή καταφέρεται μοιραίο πλήγμα στην μητρότητα και στην αξία της ζωής.

Η γαλακτοφαγία δεν έχει καθιερωθεί επειδή απαντά στην δήθεν εξασφάλιση του ασβεστίου, στην δήθεν κάλυψη της ανάγκης της τροφής ή δήθεν στην επιβίωση. Αυτό ίσως είναι το πρόσχημα γιατί η γαλακτοφαγία ως σημαντικό σήμερα μέρος της τροφής και δεδομένης της δύναμης που αυτή έχει στο να διαμορφώνει την εικόνα του κόσμου που ζούμε και να αλώνει γενικά την σκέψη είναι ίσως το απόλυτο εργαλείο δυσεκπαίδευσης και εμφύτευσης των αρνητικών αντιλήψεων που θέλουν κάποιοι στις κοινωνίες.

Είναι μια σκόπιμη δυσεκπαίδευση που επιβάλλεται με χιλιάδες μηνύματα καθημερινά σε ανυποψίαστους ανθρώπους ώστε να τους κάνει να αποδεχθούν το νοσηρό εις βάρος του ηθικού και να μετέχουν σε μια ανώμαλη πρακτική εις βάρος άλλων αισθανόμενων όντων που δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν με την ζωή τους μια επιβεβλημένη διαταραχή και μανία. Έτσι ακόμα κι αν υπήρχε η δυνατότητα σύνθεσης του γάλακτος χωρίς να χρειάζεται η αρπαγή του από τα ζώα, είναι αμφίβολο ότι το τρέχον διατροφικό δόγμα θα υιοθετούσε μια δίκαιη πρακτική που δεν εκπαιδεύει στην θεμελιώδη αρχή του, δηλαδή στη βία και στην καταπίεση.

Τίθεται επομένως το ζήτημα της απεξάρτησης από μια κατασκευασμένη συμπεριφορά και της αποκατάστασης της αδικίας. Υπάρχει θεραπεία και θεραπευτική προσέγγιση; Υπάρχουν ειδικοί να επισκεφτούμε;

Η απάντηση είναι «Ναι». Ο ειδικός είναι μέσα μας και είναι η σοφία του σώματός μας: η φυτοφάγος ανατομία μας και η προδιάθεση μας για το καλό. Ανεξάρτητα λοιπόν από τον βαθμό παθολογίας στην γαλακτομανία η θεραπεία είναι στο χέρι μας μόλις κάνουμε τη σύνδεση με την ιερότητα του μητρικού γάλακτος, της μητρότητας και της αξίας της ζωής. Η θεραπεία αποκαλύπτεται μπροστά μας μόλις αποκτήσουμε την επίγνωση ότι στη φύση το γάλα δεν εκτίθεται ποτέ στα μάτια τρίτων αλλά περνάει από σώμα σε σώμα, από την θηλή στο στόμα, μέσα από τον πιο δυνατό δεσμό που έχει ποτέ υπάρξει: τον δεσμό μητέρας παιδιού.

Με το τέλος της γαλουχίας από το στήθος της μητέρας μας έχουμε ήδη πιει όλο το γάλα που χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Από κει και μετά δεν έχουμε καμιά δουλειά με το γάλα, πόσο μάλλον με τα γαλακτοκομικά και το γάλα κάποιων άλλων θηλαστικών ζώων, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Ο απογαλακτισμός εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στο βιολογικό επίπεδο: μας εισάγει στην διατροφή της ενηλικίωσης. Όμως συμβολικά είναι η είσοδός μας στην περίοδο της ηθικής ενηλικίωσης όπου ως άτομα και ως ανθρωπότητα έχουμε ξεπεράσει την παιδική ασθένεια της εμμονής στην καταπίεση και στην κυριαρχία, και έχουμε κλείσει την τραγική παρένθεση που ανοίξαμε με την «εξημέρωση» των ζώων.

Καιρός να απογαλακτιστούμε.

Εικόνα: η vegan μητέρα Hester Campbell

από την ταινία της Vegan Society 

 «Κάνοντας τη σύνδεση»

.......................

* Από το κεφάλαιο 7 του βιβλίου: The world peace diet του Will Tuttle, Ph. D

Η βασική πρωτεΐνη στο αγελαδινό γάλα, η καζεΐνη, έχει ένα μοριακό βάρος 233K (8) και, επειδή είναι τόσο ανθεκτική και κολλώδης, χρησιμοποιείται ως συνδετικό υλικό σε χρώμα, και ως η κόλλα που κρατά μαζί το κόντρα πλακέ και κολλάει ετικέτες σε μπουκάλια. (9) Είναι ιδανική για την δημιουργία των ιστών ενός μοσχαριού, αλλά προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στους ανθρώπους. Η καζεΐνη είναι μια τεράστια και δύσχρηστη πρωτεΐνη, δύσκολη για ένα ανθρώπινο παιδί (ή ενήλικα επίσης) να την αφομοιώσει κανονικά, δημιουργώντας ένα πολύ όξινο υπόλειμμα όταν μεταβολίζεται, και στην περίπτωση των μικρών παιδιών, προκαλεί πολλά και σοβαρά προβλήματα.

...

Από όλες τις ζωικές πρωτεΐνες, υπάρχει ισχυρή πειραματική απόδειξη ότι η καζεϊνη, η κύρια πρωτεΐνη του γάλακτος, είναι ιδιαίτερα ικανή να προάγει την ανάπτυξη του καρκίνου. . .

...

Η πρωτεΐνη του γάλακτος, ιδιαίτερα η καζεΐνη, ενώ είναι ιδανική για τα μοσχάρια, είναι πάρα πολύ μεγάλη και δύσκολη για να την αφομοιώσει ο ανθρώπινος οργανισμός. Τα μοσχάρια έχουν ένα συγκεκριμένο ένζυμο, την ρεννίνη, που δεν απαντάται στον άνθρωπο, η οποία πήζει και βοηθά στην διάσπαση της καζεΐνης. Σύμφωνα με τον διάσημο ερευνητή της διατροφής T. Colin Campbell, «οι πρωτεΐνες του αγελαδινού γάλακτος μπορεί να είναι το πιο σημαντικό χημικό καρκινογόνο στον οποίο εκτίθενται οι άνθρωποι.» (26)