«Γαλακτοκομική σχολή»: θλιβερό επακόλουθο του μύθου του ζωικού γάλακτος

Το παρόν άρθρο δεν αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη σχολή και με τον όρο «γαλακτοκομική σχολή» εννοούνται γενικά οι «κτηνοτροφικές σχολές» σε όλο το κόσμο.

Αυτό που συμβαίνει με το ζωικό γάλα εκτός από απερίγραπτα τραγικό για τα ζώα είναι και απίστευτα παρανοϊκό: είναι η ιστορία της απόλυτης ανωμαλίας, του πως δηλαδή ένα υγρό άχρηστο στον άνθρωπο αλλά κυρίως μη δικό του που αποσπάται δια της βίας από τα ζώα, έχει αναχθεί σε κορυφαία «τροφή» του. Είναι ακόμη το απόλυτο σκάνδαλο του πως στήνεται μια ολόκληρη  (αλλά και ολοκληρωτική) βιομηχανία πάνω σε κάτι απόλυτα μη απαραίτητο στην ανθρώπινη φυσιολογία και πεπτική ανατομία, μια βιομηχανία που είναι ταυτόχρονα αυτή της υποταγής συνειδήσεων στις πιο σκοτεινές και αντιδραστικές αντιλήψεις (δουλεία, βία, καταπίεση, αδικία προς τα μη ανθρώπινα ζώα) η οποία όμως γνωρίζει πάρα πολύ καλά να καμουφλάρεται με οργουελικό τρόπο (του στυλ «ο πόλεμος είναι ειρήνη») προσαρμοσμένο στη περίσταση ως: η μη-τροφή (κάτι άχρηστο, ακατάλληλο, ασύμβατο) είναι «τροφή».                 

Ποτέ άλλοτε στα χρονικά του πλανήτη δεν έχουν εξαπατηθεί τόσο πολύ οι άνθρωποι όπως με το μύθο του ζωικού γάλακτος ο οποίος είναι ο πλέον επικίνδυνος μύθος αφού προκαλεί την πιο καταστροφική στρέβλωση της συνείδησης και της σκέψης, και αλώνει και αλλοιώνει δραστικά τον άνθρωπο και τον κάνει αγνώριστο: απενεργοποιεί τα θετικό δυναμικό του για συμπόνια και σύνδεση με την αισθανόμενη ζωή και τον εξαπολύει ως αυτόματο της καταπίεσης στη Φύση και στα άλλα είδη. Ο μύθος του γάλακτος δείχνει ότι μπορούμε να προγραμματιζόμαστε ενάντια στη φύση μας και ενάντια στις αξίες μας. Και ακόμη δείχνει πως μια συγκεντρωμένη οικονομική δύναμη με την ανάλογη πολιτική εξουσία μπορεί να μας κάνει έρμαια της οποιαδήποτε πλάνης.

Επιπλέον η συγκεκριμένη ιστορία του ζωικού γάλακτος δείχνει τη πορεία του, από την ανυπαρξία ως τροφή του ανθρώπου (αφού προ της «εξημέρωσης» των ζώων 10 χιλιάδες χρόνια πριν δεν υπήρχε ζωικό γάλα και γαλακτοκομικά «προϊόντα») έως την πλήρη και «αδιαμφισβήτητη καθιέρωση» του σήμερα (αδιαμφισβήτητη βέβαια γιατί καθημερινά υποστηρίζεται με τεράστιες δόσεις προκλητικής προπαγάνδας).  Μάλιστα αυτή η «καθιέρωση» ήρθε πολύ όψιμα, μόλις τις τελευταίες δεκαετίες, όταν η κακή και σε λάθος κατεύθυνση εξέλιξη της τεχνολογίας (η οποία για τα ζώα απέβη μοιραία) έδωσε τη δυνατότητα για το στήσιμο της βιομηχανικής εκτροφής ζώων από την δεκαετία του 1970 και συνεπώς τη δυνατότητα κορεσμού της αγοράς με ζωικό γάλα και τα παράγωγά του.

Τότε είναι που ξεφυτρώνουν και οι «κτηνοτροφικές σχολές» ανά το κόσμο οι οποίες είναι ένα από τα πλέον τραγικά επακόλουθα του μύθου του ζωικού γάλακτος. Είναι το κορυφαίο δείγμα όχι απλά της απόλυτης κρίσης και σύγχυσης στο χώρο της διατροφής αλλά και της ηθικής κατάπτωσης του συστήματος που κυριαρχεί. Η γαλακτοκομική «σχολή», οι «σχολές ζωικής παραγωγής» και γενικά οι «κτηνοτροφικές σχολές» είναι τα θεωρητικά κέντρα από όπου εξαπλώνεται η ιδεολογία της ισοπέδωσης των ζώων ως αισθανόμενων όντων (ενώ αυτό παραπλανητικά αποκαλείται «ευημερία») για να εφαρμοστεί κατόπιν στη πράξη στις χιλιάδες εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης ζώων που στη συγκυρία μας έχουν πλημμυρίσει τον κόσμο.

Η «γαλακτοκομική σχολή» εκπροσωπεί και προάγει τον ολοκληρωτισμό του συστήματος το οποίο με αρρωστημμένη μανία έχει εναποθέσει στην καταπίεση των ζώων πρώτα και κύρια (και μετά των ανθρώπων) την ίδια την ύπαρξή του και επιβίωσή του. Η «γαλακτοκομική σχολή» είναι εκεί όπου «διδάσκεται» η απαξίωση της ζωής των ζώων, η απαξίωση και η κατάλυση της μητρότητας και γενικά η καταπίεση και η αδικία προς τα ζώα τα οποία όπως κι εμείς είναι φορείς του ίδιου πράγματος: της αισθανόμενης ζωής (αυτή που έχει εγκέφαλο και νευρικό σύστημα). Στη «γαλακτοκομική σχολή» με άλλα λόγια εδράζεται το άντρο του bullying προς ανυπεράσπιστα πλάσματα, έρμαια ενός αρρωστημμένου σκεπτικού περί «επιστήμης», «έρευνας», «παραγωγής» και «τροφής». Η «γαλακτοκομική σχολή» είναι ένα Γκουαντάναμο, ένα αίσχος για τον πλανήτη της ζωής, όπου διαπράττεται το μέγιστο κακούργημα του ανθρώπινου είδους.

Και αυτό το τερατούργημα γίνεται ακόμα πιο τραγικό όταν καθιερώνεται ως «σπουδές» και προωθείται στους νέους ανθρώπους τους οποίους δυσεκπαιδεύει στην καταπίεση των άλλων αισθανόμενων όντων του πλανήτη: πώς να στερείς την ελευθερία πλασμάτων που η Φύση προόρισε να ζουν ελεύθερα και ανεξάρτητα από τον άνθρωπο, πώς να τα βιάζεις κυριολεκτικά σε τεχνητή εγκυμοσύνη, πώς να τους κλέβεις τα μωρά και κατόπιν, αφού τα κάνεις δια της βίας «μηχανές» παραγωγής ενός άχρηστου υγρού για τον άνθρωπο, πως να τους κλέβεις το γάλα που ανήκε στα μωρά τους και γενικά μια μακρά λίστα από «τεχνικές» πρακτικής εφαρμογής της εκμετάλλευσης.

Το πρόγραμμα «σπουδών» της «γαλακτοκομικής σχολής» δεν είναι παρά ένα τεράστιο εγχειρίδιο βασανιστηρίων γραμμένο από ένα αρρωστημμένο σύστημα που δόλια έχει καταλάβει τη ζωή μας, τη σκέψη μας και τη συνείδησή μας, και τη διατροφή μας και το οποίο καταπιέζοντας τα μη ανθρώπινα ζώα και αλλάζοντας πλήρως τον φυσικό τους ρόλο σε αναλώσιμα αντικείμενα μιας γραμμής «παραγωγής» καταφέρνει να αλλάζει πλήρως και το ανθρώπινο είδος: να το παρεκκλίνει από την φυτοφάγο ανατομία του αλλά και από τη τάση του για το καλό και να το παραδίδει ως αυτόματο της καταπίεσης προς τα ζώα, τη φύση, άλλους ανθρώπους και τελικά και στον ίδιο του τον εαυτό μόνο και μόνο για υπάρχει τελικά και να θριαμβεύει αυτό το άνομο σύστημα της καταπίεσης.

«Ο μύθος του ζωικού γάλακτος»: ύβρις προς τη Φύση και τη ζωή

Ο μύθος του ζωικού γάλακτος συνιστά τη κορυφαία πρόκληση για το πλανήτη της ζωής και είναι ύβρις προς κάθε κατεύθυνση: την νοημοσύνη μας, την συνείδηση και τις αξίες, τους φυσικούς νόμους του μητρικού οικοσυστήματος και βέβαια προς τα ζώα και την αισθανόμενη ζωή.

Είναι απόλυτα καθαρό τι πρόθεση έχει η φύση με το μητρικό γάλα είτε του ανθρώπου ή των ζώων: είναι αποκλειστικά η τροφή του μωρού κάθε θηλαστικού είδους. Πιο σαφές και καθαρό δεν γίνεται. Η δυνατότητα της γαλουχίας υπάρχει για να θρέψει τα μικρά στο πρώτο διάστημα της ζωής και το μητρικό γάλα είναι η τροφή υποστήριξης του μωρού για το συγκεκριμένο, μικρό διάστημα μέχρι να βγάλει δόντια και να μπορεί μόνο του να βρίσκει και να τρώει τη τροφή που καθορίζει η πεπτική του ανατομία. Το μητρικό γάλα συνδυάζεται με τη μετάβαση και είναι η τροφή της μεταβατικής περιόδου μέχρι να μπει το νεογέννητο στη περίοδο του απογαλακτισμού, της ανεξαρτησίας δηλαδή από την τροφή της μητέρας. Και είναι επίσης απόλυτα σαφές και καθαρό ότι αυτό το ζωτικό υγρό εκφράζει τον μοναδικό δεσμό μητέρας-μωρού και δεν μπορεί να περάσει σε τρίτους, δεν μπορεί δηλαδή να περνάει σε άλλο είδος γι αυτό και πουθενά στη φύση δεν έχουμε γαλακτοφάγα πλάσματα δηλαδή αυτά που να τρέφονται με το γάλα άλλου είδους.

Παρόλα αυτά ο μύθος του ζωικού γάλακτος, ο οποίος καταλύει την αξία της μητρότητας και στηρίζεται στην καταπίεση του θηλυκού, συνεχίζει να προκαλεί την απόλυτη τραγωδία στην αισθανόμενη ζωή και εξακολουθεί να δηλητηριάζει με σκοταδισμό και βαρβαρότητα την ανθρωπότητα. Έτσι φτάσαμε στην πλέον δυσάρεστη συγκυρία όπου πορευόμαστε με την πιο ακραία αλαζονεία, αδιαφορία και αποσύνδεση από την αξία της ζωής, ακόμα και της δικής μας: σπεύδουμε με μανία να βάλουμε μέσα μας ένα ξένο υγρό (το ζωικό γάλα) που προήλθε από την οδύνη και τη συντριβή άλλων πλασμάτων, και φυσικά να επιβάλλουμε αυτό το ασύμβατο, ξένο υγρό ως απόλυτο βάρος στην φυτοφάγο ανατομία μας και στη συνείδησή μας.

Είναι κορυφαία αναγκαιότητα και προτεραιότητα να σπάσουμε για πάντα τη πλάνη και το μύθο του ζωικού γάλακτος. Η εκμετάλλευση της αναπαραγωγικής ικανότητας ορισμένων θηλαστικών (κύρια της αγελάδας) και η αρπαγή του ζωικού γάλακτος των ζώων-μητέρων (που η φύση προόρισε για τα μωρά τους) όταν πλέον θα έχει κατανοηθεί από την ανθρωπότητα, θα καταγραφεί ως το μέγιστο έγκλημα στα χρονικά του πλανήτη. Ενώ αντίστοιχα όλη αυτή η περίοδος της γαλακτο-κρατίας όταν θα έχει κλείσει οριστικά, θα είναι το πιο μελανό κεφάλαιο της παρουσίας του ανθρώπου στη Γη. 

Ως ανθρώπινο είδος οφείλουμε να συγκλονιστούμε από την οδύνη, την τραγωδία κα το δράμα που μας έχουν προγραμματίσει άκριτα να προκαλούμε μέσα από υπεράνω υποψίας καθημερινές «επιλογές». Και όταν τελικά έρθει αυτή η ιδιαίτερη στον καθένα στιγμή του απολογισμού θα κατανοήσουμε και θα αφυπνιστούμε για πάντα στη λυτρωτική και απελευθερωτική αλήθεια ότι δεν υπάρχουμε στον πλανήτη της ζωής ως βασανιστές και δυνάστες της ζωής, ότι ο ρόλος μας δεν είναι να υποδουλώνουμε και να καταπιέζουμε τα ζώα, και ότι δεν είμαστε καταδικασμένοι να επιβιώνουμε παρασιτικά εις βάρος τους.

Και τότε θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει ευθεία και ανατριχιαστική συσχέτιση με όλα τα δεινά και την καταπίεση που επιβάλλουμε στα ζώα με την καταπίεση και των ανθρώπων. Γιατί όταν καταλύουμε τις αξίες και τα δικαιώματα για τα άλλα αισθανόμενα όντα, δεν μπορούμε να περιμένουμε κατόπιν να ισχύουν για εμάς. Όλα αυτά τα θεμελιώδη πράγματα όπως η αλήθεια, η ελευθερία, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, όταν έχουν καταλυθεί στην πιο βασική βιολογική μας ανάγκη (στην διατροφή) είναι πλέον αδύνατον να υπάρχουν στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας. Οι αξίες αναβιώνονται και ισχύουν μόνον όταν έχουν γενική εφαρμογή για όλους. Έτσι η συμπεριφορά προς τα ζώα γίνεται ο καθρέφτης του είδους μας και η μέγιστη προϋπόθεση για την περαιτέρω συνέχεια της παρουσίας μας στη Γη. Γιατί τα ζώα (όσο και αν το κυρίαρχο σύστημα επιχειρεί να τα καταγράψει στη συλλογική συνείδηση ως αντικείμενα) είναι άτομα και στα άτομα δεν μπορούν να διαπράττονται εγκλήματα.

Ο μύθος του ζωικού γάλακτος ύπουλα μεταμφιεσμένος με ότι θετικό δεν του ανήκει (ακόμα και με τη τρυφερότητα και τη στοργή της μητρότητας που βίαια καταλύει) κατευθύνει την κοινωνία στην απόλυτη ισοπέδωση των αξιών. Μας εξαπατά να ακυρώσουμε τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας και να υποχωρήσουμε κι άλλο στον ηθικό κατήφορο που μας έβαλε η «εξημέρωση» (δηλαδή η υποδούλωση) των ζώων και στο ενός κακού μύρια έπονται. Όμως δεν μας αρμόζει να παραμένουμε δέσμιοι κακόβουλων μύθων αλλά και ούτε να κατευθυνόμαστε από ένα ιεραρχικό σύστημα της καταπίεσης που επίσης μας κληροδότησε η «εξημέρωση». Η πορεία είναι σίγουρα αναστρέψιμη αρκεί να αφουγκραστούμε την αλήθεια της αισθανόμενης ζωής και να κάνουμε για πάντα τη σύνδεση μαζί της. Είναι μια συγκεκριμένη και μοναδική πορεία η οποία εξ ορισμού περνάει από την φιλοσοφία της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και την επιλογή της ειρηνικής διατροφής.