23 January 2011

Γενετική τροποποίηση: Η τραγωδία των ζώων συνεχίζεται

 Photograph: Norrie Russell/Roslin Institute

Ο κατήφορος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης των μη ανθρώπινων ζώων δεν έχει τελειωμό.

Έχουμε εισέλθει στο πιο εφιαλτικό ίσως κεφάλαιο της κακοποίησης και της ατίμωσής τους, αυτό της μετάλλαξης των ίδιων των οργανισμών τους, της προκλητικής, αλαζονικής και υβριστικής παρέμβασης στο DNA και στα γονίδια τους για να εξυπηρετηθούν τα πιο αρρωστημένα σχέδια ενός ολοκληρωτικού μηχανισμού εξουσίας και ελέγχου.

Το τελευταίο διάστημα όλο και πιο συχνά εμφανίζονται αθώα δήθεν ρεπορτάζ στα ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα μαζικά μέσα σχετικά με μεταλλαγμένα ζώα (σολομοί που μεγαλώνουν πάρα πολύ γρήγορα, κοτόπουλα που δεν μεταδίδουν ιούς και οικολογικά γουρούνια - enviropigs)  ως δήθεν λύση στα προβλήματα διατροφής της όψιμα και κατευθυνόμενα σαρκοβόρας ανθρωπότητας.

Στη ουσία πρόκειται για μεταμφιεσμένα δελτία τύπου των αντίστοιχων εταιριών βιοτεχνολογίας οι οποίες βρίσκονται πίσω από αυτήν την νέα πρόκληση (μετά την γενετική τροποποίηση κάποιων φυτών).

Η δομή αυτών των άρθρων(ή δελτίων τύπου) είναι απελπιστικά μονότονη και βαρετή: γίνεται αναφορά σε μια πτυχή ενός ευρύτερου προβλήματος και ω του θαύματος παρεμβαίνει η καλή εταιρία με την «τεχνολογία» της, η οποία διανθίζεται με κάθε θετικό επίθετο για να προσφέρει την λύση και όπου εντελώς φυσικά σαν να συζητάμε π.χ. τι χρώμα παντελόνι να αγοράσουμε, μπαίνει το δίλημμα...

Κανονικά ή μεταλλαγμένα ζώα;

Καταρχήν δεν θάπρεπε να τίθεται καν αυτό το ερώτημα γιατί πολύ απλά δεν τίθεται δίλημμα για κάτι το οποίο δεν είναι απαραίτητο αλλά ούτε και συμβατό με  την φυσιολογία του ανθρώπινου οργανισμού. Ούτε επίσης τίθεται δίλημμα για κάτι που γνωρίζουμε ότι μεσολαβεί εκμετάλλευση, βία και έγκλημα για να αποκτηθεί.

Όμως και μόνο το γεγονός ότι τίθεται ένα τέτοιο σκεπτικό, δείχνει πόσο η ανθρώπινη σκέψη έχει παρεκκλίνει της λογικής και του δικαίου αλλά και τι τελικά επιλέγουμε και επιβραβεύουμε όταν απαιτούμε ζωικά προϊόντα.

Το δίλημμα  αν θα τρώμε κανονικά ή μεταλλαγμένα ζώα είναι ένα ψευτοδίλημμα κατασκευασμένο από τα κατεστημένα συμφέροντα που αποκομίζουν οφέλη με το να μας εγκλωβίζουν σε ένα τέτοιο σκεπτικό.

Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες περί των καλών τους προθέσεων γιατί εάν ειλικρινά θέλανε να επιλύσουν το πρόβλημα, θα προσπαθούσαν πρώτα από όλα να δούνε την αλήθεια του και να αντιμετωπίσουν την αιτία του.

Η αλήθεια του συγκεκριμένου προβλήματος είναι ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται το κρέας ή τα ζωικά προϊόντα για να ζήσουν – δεν τους είναι απαραίτητα.

Η δε αιτία της διατροφικής κρίσης ή αντίστοιχα της απαίτησης για περισσότερα ζωικά προϊόντα καθώς και οι διάφορες ασθένειες των ζώων είναι αποτέλεσμα της αυθαίρετης και άδικης αντίληψης ότι τα ζώα υπάρχουν αποκλειστικά για όφελος του ανθρώπου.

Αυτή η θεώρηση των ζώων ως αντικείμενα εκμετάλλευσης ονομάζεται ρατσισμός προς τα είδη (σπισισμός) και είναι κάτι που το τρέχον οικονομικό σύστημα φυλάει ως κόρη οφθαλμού και στηρίζει με επιθετικό τρόπο.

Πάνω στον σπισισμό στηρίχτηκε μια ολόκληρη παγκόσμια βιομηχανία η οποία εισήγαγε τις βιομηχανικές φάρμες στις οποίες συνωστίζονται δεκάδες χιλιάδες ζώα, τα οποία για να παχύνουν τάχιστα πρέπει να τρέφονται με καλαμπόκι, σόγια και άλλες βασικές τροφές των ανθρώπων.

Το αποτέλεσμα είναι, σε ένα κόσμο που παράγει πλεόνασμα τροφής, να έχουμε μια τεχνητή επισιτιστική κρίση και την πείνα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων, αφού η ζήτηση των  συγκεκριμένων τροφίμων αυξάνει την τιμή τους και τα κάνει τελικά απρόσιτα για πολλούς ανθρώπους του πλανήτη. Εξακολουθούν όμως να είναι προσιτά για την επιδοτούμενη κτηνοτροφία των ισχυρότερων χωρών του κόσμου, η οποία τελικά απορροφά αυτήν την παραγωγή και την δίνει ως ζωοτροφή στα εκτρεφόμενα ζώα.

Επιπρόσθετα αυτού του είδους ο συνωστισμός των ζώων αλλά και γενικά οι αφύσικες συνθήκες διαβίωσής τους προκαλούν και τις κάθε λογής ασθένειες που τα πλήττουν.

Αντί λοιπόν να βγουν και να πουν με ειλικρίνεια ότι η εκμετάλλευση των ζώων (όπως και κάθε εκμετάλλευση) πέρα από άδικη και αυθαίρετη είναι και αδιέξοδη, γαντζώνονται ακόμα πιο σφιχτά στα ιδιοτελή συμφέροντά τους και έρχονται να διαχειριστούν το πρόβλημα και να το εκμεταλλευτούν προς όφελος τους.

Αλλά στο σημείο που έχουμε φτάσει η όποια διαχείριση ενός τόσο οξυμένου στο έπακρο προβλήματος είναι επικίνδυνη και εγκληματική και με ανυπολόγιστες συνέπειες για την βιοποικιλότητα και την ίδια την ζωή.

Το μήνυμα της εποχής είναι ότι ήρθε το τέλος της εκμετάλλευσης και ότι η συνέχιση μιας τέτοιας λογικής είναι σίγουρη εγγύηση για την καταστροφή.

Επομένως το πραγματικό δίλημμα ήταν και είναι αν θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τα ζώα και να τα υποτάσσουμε στα οικονομικά ή όποια άλλα συμφέροντά μας.

Αυτό θα πρέπει να διερωτηθούμε και να απαντήσουμε στη βάση ενός ανιδιοτελούς και μη ανθρωποκεντρικού σκεπτικού.

Και βέβαια όταν έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο στάδιο αντίληψης των πραγμάτων, τότε η επιλογή της μη καταπίεσης τίθεται στην πραγματική της διάσταση και κατανοείται ως αυτό που πραγματικά είναι: δηλαδή όχι πλέον ως επιλογή αλλά ως χρέος.


Υπάρχει όριο;

Το αδιανόητο, δηλαδή ο πειραματισμός με το γενετικό υλικό ενός οργανισμού, εισβάλλει πλέον ύπουλα μέσω των ζώων στη οργουελική πραγματικότητά μας με ίσως επόμενο, μεταγενέστερο στάδιο την ίδια την γενετική τροποποίηση του ανθρώπου.

Με ωμή και αλόγιστη κυνικότητα ισοπεδώνονται ηθικά διλήμματα και φιλοσοφικοί στοχασμοί περί του κατά πόσο νομιμοποιείται ένα ακόμη ζώο, δηλαδή ο άνθρωπος, να παίζει με το DNA των άλλων οργανισμών, το οποίο είναι προϊόν εκατομμυρίων ετών εξέλιξης και έχουμε περάσει σε μια πράξη που ισοδυναμεί με την απόλυτη ύβρη προς την ίδια τη ζωή.

Δεν υπάρχει ο παραμικρός ηθικός ενδοιασμός από τους «στρατευμένους» επιστήμονες που ενεργούν κάτω από τις εντολές και τα σχέδια των γνωστών ή λιγότερο γνωστών εταιριών του χώρου, οι οποίες πότε με τον μανδύα του ανθρωπισμού και πότε με τον μπαμπούλα της διατροφικής κρίσης στοχεύουν  στον απόλυτο έλεγχο της διατροφής και της υγείας των ανθρώπων.

Και αυτό που αποδεικνύεται για άλλη μια φορά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι δεν υπάρχει όριο στην συμπεριφορά του ανθρώπου προς τα ζώα. Τελικά τίποτα από όλα όσα θα σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό να κάνει σε ένα ζώο δεν μπορεί να εμποδιστεί.

Και όμως το όριο υπάρχει και λέγεται μη εκμετάλλευση των ζώων.

Κάτι τέτοιο υπαγορεύεται από τον πολύ βασικό λόγο ότι η πραγματική ανωτερότητα για όποιο είδος θέλει να λέγεται ανώτερο βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στο ήθος, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο σεβασμός και το δίκαιο προς κάθε αισθανόμενο ον.

Ο σεβασμός της ελευθερίας του και της ζωής του, των επιθυμιών του και του ρόλου που επιτελεί στο ευρύτερο οικοσύστημα που είναι ενταγμένο.

Υπαγορεύεται επίσης από παράγοντες που επιμένουν να μας διαφεύγουν όπως η ανατομική κατασκευή του σώματός μας που συγκαταλέγεται γενικά στην βασική κατηγορία των φυτοφάγων πλασμάτων.

Αλλά κυρίως από την συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση της ανθρωπότητας η οποία δείχνει ότι η βία και η καταπίεση είναι λάθος και έχουν μόνο μικροπρόθεσμο όφελος γι αυτόν που τις διαπράττει ενώ στην ουσία μακροπρόθεσμα υποθηκεύουν την ίδια την ύπαρξή του.

Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν την ανεξέλεγκτη δράση αυτών που μέσω της αδικαιολόγητης παρέμβασης στην ζωή τρίτων (των ζώων), επιβουλεύονται και την δική μας ζωή, με το πρόσχημα της ασφάλειας των τροφίμων και της εξασφάλισης τροφής. Έχει έρθει ο καιρός να τερματιστεί μια για πάντα η απάτη της «βιοτεχνολογίας» η οποία μεταλλάσσει τους ζωντανούς οργανισμούς  σε τερατουργήματα τύπου Φρανκενστάϊν.

Οφείλουμε να συνταχθούμε με την λογική, το δίκαιο και την ζωή και όχι με την νοσηρότητα και τον θάνατο και μπορούμε να το κάνουμε αυτό παίρνοντας τον έλεγχο της διατροφής και της υγείας στα χέρια μας και δικαιώνοντας ταυτόχρονα την ανατομία μας.

Ακόμα καλύτερα μπορούμε να το κάνουμε αυτό μπαίνοντας σε μια βίγκαν αντίληψη της πραγματικότητας, η οποία εναντιώνεται σε κάθε εκμετάλλευση και με πρώτο, άμεσο βήμα την μη συμμετοχή στην εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων.


09 January 2011

Μανία ζωοκτονίας

Photo: ALAMY

Σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ της εφημερίδας Telegraph η Ν. Κορέα θανάτωσε πάνω από ένα εκατομμύριο βοοειδή και χοίρους λόγω της νόσου των ποδών και στόματος (Foot and mouth disease).

Μάλιστα γράφει χαρακτηριστικά ότι «εκατοντάδες χιλιάδες εργάζονται νυχθημερόν για να σφαγιάσουν τα ζώα».

Η είδηση είναι φρικιαστική και μόνο που την διαβάζει κανείς και θυμίζει αντίστοιχες μαζικές εξοντώσεις ζώων που έχουν γίνει με την γρίπη των χοίρων, των πτηνών, και όποιας άλλης νόσου έχει πλήξει τα ζώα εξαιτίας της μανίας του ανθρώπου να τα φυλακίζει και να τα εκμεταλλεύεται. (Χαρακτηριστικά, τα άγρια ζώα τα οποία ζουν ελεύθερα στη φύση, πλήττονται από ελάχιστες ασθένειες, οι οποίες ως επί το πλείστον ξεπερνιούνται.)

Αν και τα παραπάνω νούμερα δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην μαζική γενοκτονία ζώων για τροφή του ανθρώπου που συμβαίνει σε ετήσια βάση παγκοσμίως και περιλαμβάνει πάνω από 55 δις ζώων της στεριάς και πάνω από 90 δις ζώων της θάλασσας, παρόλα αυτά δεν παύουν να είναι ασύλληπτα νούμερα που έχουν να κάνουν με έμβια, αισθανόμενα όντα.

Αυτά τα νούμερα αντιστοιχούν σε ζωές και μάλιστα ζωές που δεν χρωστάνε σε τίποτα να υφίστανται ένα απαράδεκτο από κάθε άποψη καθεστώς υποδούλωσης, το οποίο περιλαμβάνει την κάθε είδους αυθαίρετη συμπεριφορά.

Όμως το απόλυτα ανησυχητικό και φρικιαστικό είναι ότι η συγκεκριμένη κατάσταση και το συγκεκριμένο καθεστώς γίνονται αποδεκτά από την ανθρωπότητα με μια απόλυτη φυσικότητα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Και βέβαια πως να μη γίνονται όταν μέσα στην ίδια ενότητα που το συγκεκριμένο μέσο μαζικής ενημέρωσης αναφέρει το γεγονός αυτό χωρίς το παραμικρό ίχνος αμφισβήτησης για την χρήση και την εκμετάλλευση των ζώων, χωρίς την παραμικρή νύξη ότι τα ζώα δεν είναι τροφή του ανθρώπου, μεροληπτικά και προκλητικά προωθούνται γεύματα που είναι το αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης ζώων.

Έτσι για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι όχι απλά δεν υπάρχει καμία διάθεση να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, αφού καταρχάς δεν φαίνεται  ούτε παρουσιάζεται ως πρόβλημα, αλλά αντίθετα φαίνεται να υπάρχει η διάθεση συνεχώς να μεγεθύνεται και να εξαπλώνεται σαν να είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει στην ζωή μας.

Αλήθεια τι έτρωγε η ανθρωπότητα πριν από 40-50 χρόνια; Γιατί ξαφνικά περάσαμε σε μιαν άλλη διατροφή γεμάτη ζωικά και τι δουλειά έχουν τα ζώα να βρίσκονται υπό το καθεστώς εκμετάλλευσης του ανθρώπου, να αναπαράγονται τεχνητά κατά δισεκατομμύρια και να έχουν μετατραπεί σε βιομηχανία δήθεν διατροφής του ανθρώπου;

Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό καθηγητή Robert Albritton στο βιβλίο του Let Them Eat Junk - How Capitalism Creates Hunger and Obesity (Ας τους να τρώνε σκουπίδια – Πως ο καπιταλισμός δημιουργεί την πείνα και την παχυσαρκία) έχουμε να κάνουμε με το λεγόμενο Meatification δηλαδή την επιβολή της κρεατοφαγίας και των ζωικών προϊόντων.

Αυτή η επιβολή έγινε δυνατή χάρη στο πετρέλαιο, το οποίο προσέφερε την ενέργεια για να καλλιεργούνται τα 20 κιλά σόγιας ή καλαμποκιού που απαιτούνται για να παραχθεί το 1 κιλό κρέας, ενώ ταυτόχρονα όμως δημιουργείται τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος με την καταστροφή δασών, την μόλυνση των υδάτων αλλά και πολλά άλλα προβλήματα μέχρι την παχυσαρκία και την πείνα.

Όλη αυτή η παραγωγή είναι σε βάρος του πλανήτη συνολικά, είναι μια τεχνητή κατάσταση που συντηρείται αφενός επειδή υπάρχει πετρέλαιο αλλά το κυριότερο επειδή υπάρχει ακόμα η ανοχή του κόσμου μπροστά στο πολύπλευρο αυτό έγκλημα. Είναι μια φούσκα η οποία όσο πιο γρήγορα σκάσει, τόσο το καλύτερο για τον πλανήτη, τα ζώα και την πλειοψηφία των ανθρώπων που μόνο ζημιωμένοι είναι από αυτήν την κατάσταση.

Μέχρι να συμβεί αυτό η ανθρωπότητα θα στέκεται απαθής μπροστά σε όλον αυτό τον παραλογισμό και στις ανεξήγητες μανίες του ανθρώπου για καταστροφή και αυτοκαταστροφή, στην μανία να σκορπάει τον θάνατο χωρίς λόγο και κατόπιν να τον καταγράφει ως μια ψυχρή στατιστική.

............................


Ένα δεύτερο θέμα των ημερών είναι το λεγόμενο Aflockalypse δηλαδή ο μυστηριώδης, ανεξήγητος, μαζικός θάνατος πτηνών που πέφτουν από τον ουρανό καθώς επίσης και ο θάνατος ψαριών σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

Κάποιοι σπεύδουν να το αποδώσουν στο κρύο αλλά είναι πράγματι έτσι; Δεν είναι προσαρμοσμένα στο κρύο τα άγρια ζώα; Μήπως σχετίζεται άμεσα με τον περιβαλλοντικό αντίκτυπο της κτηνοτροφίας αλλά και με διάφορες μυστικές δραστηριότητες κάποιων και αποκρύπτεται;


04 January 2011

Άνθρωποι καλής θέλησης και μη ανθρώπινα ζώα


Φωτογραφία: Alexandru Axon  
 

Υπάρχουν άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από μια ιδιαίτερη ευαισθησία προς τους άλλους ανθρώπους και αυτό γίνεται άμεσα προφανές από τον αυθόρμητα ζεστό και ειλικρινή τρόπο που σκέφτονται, νοιάζονται και πράττουν για τους άλλους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τα απτά δείγματα της πιο αγνής καλοσύνης, της αγνότητας των προθέσεων και της ανθρωπιάς.

Όμως κατά ένα πολύ περίεργο και τραγικό τρόπο, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται τόσο έντονα για τους άλλους και οι οποίοι εξίσου αυθόρμητα θα βοηθούσαν π.χ. ένα σπουργίτι ή ένα αδέσποτο ζώο, θα καθίσουν χωρίς δεύτερη σκέψη σε ένα τραπέζι με πιάτα που περιλαμβάνουν τα μέλη άλλων σφαγιασμένων ζώων.

Εδώ ίσως έχουμε το πιο μεγάλο παράδοξο στην πιο έντονη έκφραση του: Απόλυτο δόσιμο για τους ανθρώπους από την μια, ενώ από την άλλη, μια μακάρια άγνοια και συμμετοχή στην κατανάλωση και εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων.

Ωστόσο μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι ανεξήγητη, δεδομένης της σαρωτικής προπαγάνδας που δεχόμαστε όλοι από την γέννησή μας σχετικά με τα μη ανθρώπινα ζώα.

Είναι ένα σύμπλεγμα αντιλήψεων σχεδιασμένο να κρύβει την αλήθεια και να μας κάνει να μην βλέπουμε και να μην αντιλαμβανόμαστε τα άλλα ζώα γι αυτό που πραγματικά είναι: αισθανόμενα όντα.

Είναι μια παραλλαγή του ίδιου τύπου αντιλήψεων που διαστρεβλώνουν την εικόνα του οποιουδήποτε άλλου ώστε να τον κάνουν να φαίνεται ένας παρίας που αξίζει να υφίσταται την εκμετάλλευση.

Όμως πέρα από την αντίφαση της συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων, το πιο σημαντικό είναι ότι με την παρουσία τους ανάμεσά μας αποδεικνύεται έτσι η φυσική προδιάθεση του ανθρώπου προς το καλό και κατ’ επέκταση προς την ουσία του veganism, η οποία πολύ γενικά θα λέγαμε ότι είναι η επιλογή υπέρ του καλού, μεταξύ δύο καταστάσεων όπου η μία προωθεί το δίκαιο και η άλλη το άδικο.

Ως εκ τούτου το «γονίδιο» του veganism υπάρχει μέσα μας και ερχόμαστε στο κόσμο φέροντάς το ενσωματωμένο στην ύπαρξή μας (Η γνωστή μεταφορά του Douglas Dunn με το μικρό παιδί που θα παίξει με το κοτοπουλάκι αλλά όταν πεινάσει, θα φάει το μήλο).

Όμως από την πρώτη στιγμή αρχίζει η καταπίεση αυτής της φυσικής προδιάθεσης, η απώθησή της και η κάλυψή της με εναποθέσεις στρωμάτων αποστασιοποίησης, αποσύνδεσης, άρνησης και αδιαφορίας. Ώσπου τελικά εξαφανίζεται κάτω από ένα βαθύ στρώμα και μπορεί να επανέλθει στο φως μόνο με μια διαδικασία που μοιάζει με την αρχαιολογική ανασκαφή.

Μιλώντας στους ανθρώπους για τον veganism είναι σαν να ξεκινάμε αυτήν την ανασκαφή, η οποία όμως δεν είναι μια ενιαία διαδικασία για όλους. Αλλού θα χρειαστεί η σκαπάνη να μετακινήσει μεγάλο όγκο εναποθετημένων υλικών, ενώ σε άλλες περιπτώσεις ένα απαλό σκάλισμα με τα δάχτυλα αρκεί για να αρχίσει να αποκαλύπτεται το εύρημα.

Έτσι θεωρώ ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι πιο κοντά στον veganism και είναι ίσως οι πρώτοι που μπορούν να γίνουν βίγκαν και να ολοκληρώσουν αυτή την φυσική τους προδιάθεση να προάγουν το καλό.

Πηγαίνοντας ακόμα πιο πέρα, θα έλεγα ότι αυτοί οι άνθρωποι κυριολεκτικά οφείλουν στον εαυτό τους να γίνουν βίγκαν, γιατί με το να εξακολουθούν να είναι καταναλωτές ζωικών είναι σαν να βάλλουν κατά του ίδιου τους του εαυτού, σαν να απαρνούνται τη φύση τους, την φύση της ανιδιοτελούς καλοσύνης.

Τα μη ανθρώπινα ζώα πάνω απ’ όλα χρειάζονται τέτοιους συμμάχους και συνοδοιπόρους, χρειάζονται αυτές τις ιδιαίτερα ευαίσθητες ψυχές στον αγώνα απελευθέρωσής τους από το επίπονο και ανεξήγητο καθεστώς το οποίο τους έχουμε επιβάλλει.

Πότε επομένως οι άνθρωποι καλής θέλησης θα υπερβούν το διαχωριστικό τείχος και θα συμπεριλάβουν στον κύκλο της αμερόληπτης και δίκαιης συμπεριφοράς τους και τα ζώα που άδικα υφίστανται τα όσα υφίστανται;

Νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου και του κατάλληλου ερεθίσματος.

Ο veganism είναι έτοιμος να ανθίσει μέσα τους και το μόνο που περιμένουν είναι ένα ερέθισμα, ένα μικρό σκούντημα και είναι έτοιμοι να μπουν στην διαδικασία.