Η επιβίωση του ευγενικότερου

Η φράση, «η επιβίωση του ισχυρότερου» δεν είναι πλέον επίκαιρη. Ο Δαρβίνος ποτέ δεν την είπε. Στην πραγματικότητα, είναι ένα απόσπασμα από τον φιλόσοφο Herbert Spencer. Έντεκα χρόνια πριν το θάνατο του, ο Δαρβίνος έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Η καταγωγή του ανθρώπου και η επιλογή σε σχέση με το φύλο (The Descent of Man and Selection in Relation to Sex). Σε ένα από τα κεφάλαια του εξήγησε την προέλευση αυτού που ονόμασε «συμπάθεια» - που σήμερα θα το λέγαμε και συμπόνια. Έγραψε: «Οι ανθρώπινες κοινωνίες που έχουν τα πιο συμπονετικά μέλη έχουν περισσότερες πιθανότητες να ευδοκιμήσουν.»

Επί του παρόντος, υπάρχει ένα τεράστιο ποσό επιστημονικών αποδείξεων που δείχνει ότι το να είναι κάποιος συμπονετικός ωφελεί την υγεία του ίδιου και της κοινωνίας. Οι ανθρώπινες κοινωνίες που έχουν τα πιο συμπονετικά μέλη είναι πολύ πιθανότερο να ευημερήσουν.

Ο Dacher Keltner, κοινωνικός ψυχολόγος, συγγραφέας του Γεννημένοι να είμαστε καλοί (Born to Be Good), και συνιδρυτής της οργάνωσης The Greater Good Society, είναι ένας από τους κορυφαίους ερευνητές σήμερα πίσω από τη νέα επιστήμη των θετικών συναισθημάτων.

Αυτό που ο Keltner ανακαλύπτει είναι εκπληκτικό - είμαστε γεννημένοι για να είμαστε συμπονετικοί. Υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται κεντρική γκρι (periaqueductal grey), ένα μέρος του θηλαστικού εγκεφάλου μας που είναι δεκάδες εκατομμυρίων ετών, που ενεργοποιεί συμπεριφορές φροντίδας. Αποδεικνύεται ότι στους ανθρώπους, όταν αισθανόμαστε συμπόνια και βλέπουμε κάποιον να υποφέρει, αυτό το τμήμα του εγκεφάλου ανάβει, αποδεικνύοντας ότι η συμπόνια είναι ένα από τα παλαιότερα ένστικτά μας και αναπόσπαστο τμήμα της ανθρώπινης εξέλιξης.

«Η συμπόνια είναι το θεμέλιο της ηθικής μας αίσθησης και η ουσία των συνεργατικών κοινοτήτων», λέει ο Keltner. «Όταν οι άνθρωποι βλέπουν άλλους να απαντούν με συμπόνια, αισθάνονται έμπνευση, ανάταση και εξύψωση.»

......................................

Ακόμα μια δικαίωση της ειρηνικής διατροφής και του veganism (περιεκτική δικαιοσύνη). Αυτό που ενστικτωδώς όλοι αισθανόμαστε αυθόρμητα να αναβλύζει από μέσα μας - αλλά που δυστυχώς τις περισσότερες φορές στην σημερινή συγκυρία πνίγεται και ξεχνιέται - δηλαδή η συμπόνια ή με άλλα λόγια ο αισθανόμενος άνθρωπος, έρχεται πλέον να το αποδείξει και η επιστήμη.

Είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε συμπονετικοί και καλοί και όχι για να συναινούμε και να συντασσόμαστε με το κακό, την αδικία και την κατάλυση της συμπόνιας όπως συμβαίνει με την διατροφή με ζωικά που ύπουλα έχει επιβάλλει στην ανθρωπότητα το κακόβουλο σύστημα που κυριαρχεί. Ακόμα και αν αυτή η διατροφή από τη λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων είχε όλα τα θετικά (στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα) θα έπρεπε βάσει της φυσικής μας προδιάθεσης για συμπόνια να την έχουμε υποκαταστήσει με μιαν άλλη, δίκαιη και ειρηνική, που θα συμπλέει με την εσωτερική μας ηθική πυξίδα.

Τώρα λοιπόν που η επιστήμη μας αποκαλύπτει τον αισθανόμενο άνθρωπο που κρύβαμε μέσα μας μαζί με την γνώση ότι η πεπτική μας ανατομία και κατασκευή είναι αυτή του φυτοφάγου, ειρηνικού πλάσματος, μας ανοίγεται επιτέλους διάπλατα ο δρόμος για την άμεση μετάβαση εκεί όπου πάντα ανήκαμε: σε μια ειρηνική διατροφή η οποία βασίζεται αποκλειστικά στα φυτά.

Μια τέτοια μετάβαση τερματίζει την απέραντη αδικία προς τα άλλα αισθανόμενα όντα και μας δικαιώνει ως ανθρώπινη οντότητα σε κάθε επίπεδο: και σωματικά και ηθικά.

Επιστρέφοντας στην φυτοφαγία θα κάνουμε παρελθόν τους ΓΤΟ

Την Τρίτη 13 Γενάρη 2015 κι ενώ η κοινή γνώμη είχε στραμμένη τη προσοχή της σε ένα ακόμη «τρομοκρατικό χτύπημα», ένα άλλου είδους τρομοκρατικό χτύπημα, ασύγκριτα πιο ύπουλο, μαζικό και καταστροφικό, λάμβανε χώρα: η ΕΕ έδινε το πράσινο φως στις εταιρείες «βιοτεχνολογίας» για την καλλιέργεια των ΓΤΟ στα ευρωπαϊκά εδάφη.

Η νέα οδηγία σηματοδοτεί την επιβολή της διατροφικής τρομοκρατίας των ΓΤΟ σε 504 εκατομμύριων ευρωπαίων πολιτών οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία κατηγορηματικά και σταθερά αποστρέφονται τους ΓΤΟ ως καλλιέργεια και τροφή. Αν δεν μπλοκαριστεί, η οδηγία αυτή θα οδηγήσει στον κορεσμό της αγοράς μόνο με ΓΤΟ και στην υποκατάσταση της πραγματικής, φυσικής τροφής από νοσηρή ΓΤΟ τοξική ύλη. Έτσι η εγκληματική αυτή οδηγία σημαίνει την έναρξη ενός ακόμη αθόρυβου πόλεμου εναντίον μας και προωθεί το σχέδιο του απόλυτου ελέγχου της τροφής μας στο τελικό στάδιο όπου πλέον οι κοινωνίες μετατρέπονται σε ένα τεράστιο, διαχειριζόμενο «κοπάδι».

Στην νέα πραγματικότητα που σχεδιάζεται να διαμορφωθεί θα έχουμε χάσει το δικαίωμα επιλογής τροφής (αφού οι ΓΤΟ θα προκαλέσουν γενικευμένη γενετική μόλυνση καταργώντας ουσιαστικά την βιολογική και κάθε άλλη οικολογική καλλιέργεια) και πλέον δεν θα διαφέρουμε από τα εκτρεφόμενα ζώα στα οποία για σχεδόν δύο δεκαετίες τους επιβλήθηκαν οι ΓΤΟ ζωοτροφές μιας και θεωρούνται «στόματα χωρίς δικαιώματα» αφού δυστυχώς δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν και να αποτρέψουν οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης τους επιβάλλεται.

Τυπικά λοιπόν μετά από αυτή την εξέλιξη ανοίγει ο δρόμος πλέον για μια ΕΕ των «εκτρεφόμενων» ανθρώπων όπου αυτή μας μεταχειρίζεται ως «κοπάδι» εκτρεφόμενων ζώων στο οποίο με προθυμία σπεύδει να σερβίρει την νοσηρότητα των ΓΤΟ ενώ ταυτόχρονα αρνείται πεισματικά να προστατέψει την υγεία μας και το δικαίωμά μας στην επιλογή πραγματικής, φυσικής τροφής, αρνείται να προστατέψει το περιβάλλον και τις οικολογικές μεθόδους καλλιέργειας, τελικά αρνείται να διασφαλίσει και να εγγυηθεί το οποιοδήποτε δικαίωμά μας.

Και έτσι για μια ακόμη φορά επαληθεύεται η τραγική διαπίστωση: ότι δηλαδή η καταπίεση που επιβάλλεται στα μη ανθρώπινα ζώα (στη προκειμένη περίπτωση οι ΓΤΟ) ουσιαστικά γίνεται για να μας εξοικειώσει και με την δική μας καταπίεση η οποία εύκολα περνάει στη κοινωνία.

Είναι ολοφάνερο πλέον ότι εμείς οι πολλοί, η πλατιά μάζα των ευρωπαίων πολιτών, είμαστε ο στόχος και ότι ουσιαστικά μόνο εμείς μπορούμε να εμποδίσουμε το ανυπολόγιστο κακό που ετοιμάζεται να εξαπολυθεί. Το αν θα τα καταφέρουμε ή όχι εξαρτάται αποκλειστικά από την κατανόηση του πως μας προγραμματίζουν μέσα από την τροφή και έτσι καταφέρνουν να μας διαχειρίζονται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Η βασική επίγνωση περί της φυτοφάγου ανατομίας μας είναι η κρίσιμη και αναγκαία συνθήκη αφού οδηγεί σε μια απελευθερωτική αμφισβήτηση ολόκληρου του τωρινού μοντέλου διατροφής αλλά και στη συνέχεια και του ίδιου του συστήματος της καταπίεσης που το προωθεί. Αναγνωρίζοντας και πάλι την αλήθεια του ανθρώπινου σώματος και γενικά της ανθρώπινης οντότητας, βλέπουμε ότι μας έχουν εγκλωβίσει πρώτον σε μια διατροφή πλήρως ασύμβατη και ακατάλληλη με την ανατομία μας (μια διατροφή από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων) και δεύτερον μέσα από αυτή τη διατροφή ακυρώνουν τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας, τον άνθρωπο που λειτουργεί με την αρχή της δικαιοσύνης και της μη καταπίεσης.

Επιπλέον βλέπουμε ότι μας επέβαλαν την καρικατούρα του «σαρκοφάγου» για να μας αλώσουν στο πιο βασικό επίπεδο, στο επίπεδο της βασικότερης βιολογικής ανάγκης που είναι η τροφή. Η καρικατούρα του «σαρκοφάγου» είναι αυτή που ομογενοποίησε την διατροφική συμπεριφορά μας στην κατανάλωση των ζωικών «προϊόντων» και προωθείται επιθετικά ως αναπόσπαστο κομμάτι της μαζικής και σε βιομηχανική κλίμακα εκτροφής ζώων από την δεκαετία του 1970.

Εκ των υστέρων φαίνεται ότι ο στόχος δεν ήταν να μας κάνουν απλά να καταναλώνουμε τα ζωικά «προϊόντα» σχεδόν καθημερινά αλλά να δημιουργηθεί η βάση εκείνη που θα καθιέρωνε την ύβρη των ΓΤΟ. Έτσι στήνεται μία ακόμη φούσκα, η πλέον τραγική, αυτή της βιομηχανικής κτηνοτροφίας, η οποία συνεχώς επεκτείνεται (στο σημείο όπου σήμερα σφαγιάζει 70 δις ζώα δήθεν ως «τροφή» των ανθρώπων) και πολλαπλασιάζει συνεχώς τα στόματα εκείνα που γίνονται οι αποδέκτες της νοσηρής σοδειάς των ΓΤΟ. Οι 4 κύριες ΓΤΟ καλλιέργειες (σόγια, καλαμπόκι, ελαιοκράμβη και αλφάλφα) ακόμη και σήμερα πηγαίνουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία ως ζωοτροφή και μόλις ένα ελάχιστο ποσοστό πηγαίνει άμεσα στους ανθρώπους, το οποίο καταναλώνουν εν αγνοία τους κρυμμένο στα συστατικά των επεξεργασμένων τροφίμων.

Η διατροφή λοιπόν με ζωικά στήριξε και καθιέρωσε τους ΓΤΟ και είναι αυτή που ακόμα και σήμερα τους στηρίζει. Όμως ταυτόχρονα αναδεικνύεται σε Αχίλλειο πτέρνα του σχεδίου τους: η απόρριψη αυτής της διατροφής και η επιστροφή στη συμβατή με την ανατομία μας φυτοφαγία (φρούτα, λαχανικά, όσπρια, δημητριακά, κελυφωτοί καρποί, κλπ) μπορεί σε μεγάλο βαθμό να γκρεμίσει το σαθρό οικοδόμημα των ΓΤΟ που τόσο προκλητικά μας έβαλαν στη ζωή μας.

Σε μια τέτοια μαζική επιστροφή ο κύριος όγκος παραγωγής των ΓΤΟ που τώρα πηγαίνουν ως ζωοτροφή θα κατέρρεε και πολύ σύντομα ο εφιάλτης των ΓΤΟ θα γινόταν παρελθόν. Επίσης σε μια τέτοια μαζική επιστροφή η διακοπή της ροής του χρήματος των καταναλωτών στις δύο φούσκες (της βιομηχανικής κτηνοτροφίας και των ΓΤΟ) και η διοχέτευση αυτού του χρήματος σε αειφόρες και δίκαιες πρακτικές (οικολογικές καλλιέργειες, ειρηνική διατροφή) θα έδιναν τις πολυπόθητες λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα. Η επισιτιστική κρίση, η περιβαλλοντική μόλυνση και καταστροφή, η σπατάλη και η εξάντληση των πεπερασμένων φυσικών πόρων, η υποκατάσταση της τροφής μας από τοξική ύλη μη-τροφή, η κακόβουλη μονοπώληση της τροφής, ο έλεγχος της σκέψης μας, της υγείας μας και της συμπεριφοράς μας μέσα από το κυρίαρχο διατροφικό μοντέλο και τέλος όλος αυτός ο φαύλος κύκλος που τώρα προκαλείται και οξύνεται από τη παρασιτική και καταστροφική φούσκα της αγρο-βιομηχανίας (βιομηχανική κτηνοτροφία και ΓΤΟ), θα υποχωρούσε και θα έσβηνε. Μια τέτοια θετική εξέλιξη θα μας έδινε την λυτρωτική δυνατότητα να προλάβουμε να θεραπεύσουμε και να αποκαταστήσουμε τον πλανήτη και τη βιοποικιλότητά του πριν η ύβρις της βιοτεχνολογίας (αλλά και των άλλων «τεχνολογιών» που μυστικά και ύπουλα δοκιμάζονται) μας βλάψει ανεπανόρθωτα.

Έτσι η επιστροφή στη φυτοφαγία με πραγματική, φυσική ανεπεξέργαστη τροφή που παράγεται δίκαια για τους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα δεν μπορεί να απορριφθεί ως κάτι δευτερεύον ή άσχετο με το θέμα των ΓΤΟ. Η ίδια η στόχευση του αντιπάλου στην πεπτική μας ανατομία και στην άλωσή της είναι η καλύτερη απόδειξη ότι εκεί δίνεται η κύρια μάχη για την συνολική μας άλωση και ότι εκεί θα πρέπει πρώτα και κύρια να εστιάσουμε.

Απέναντι λοιπόν στη ζοφερή συγκυρία που διαμορφώνεται η επιστροφή στη φυτοφαγία προβάλει ως η πλέον απελευθερωτική και ανατρεπτική πρακτική γιατί φέρει μέσα της το σπόρο της αμφισβήτησης όλου αυτού του νοσηρού σκηνικού. Επιπλέον είναι η οριστική αλλά και βαθύτατα συμβολική επιστροφή μας εκεί όπου πάντα ανήκαμε: σε έναν τρόπο ζωής που απορρέει από την αρχή της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και ο οποίος μας επανασυνδέει με την σοφία του μητρικού οικοσυστήματος που μας περιβάλλει και με την αλήθεια της πεπτικής ανατομίας μας και του αισθανόμενου ανθρώπου που φέρουμε μέσα μας.

Επεξεργασμένοι άνθρωποι

Το ντοκιμαντέρ Επεξεργασμένοι άνθρωποι (Processed People) των Jeff και Sabrina Nelson είναι καθοριστικά αφυπνιστικό γι αυτά που συμβαίνουν στον χώρο της τροφής και της υγείας με στοιχεία που σπάνια ακούγονται και περιλαμβάνει συνεντεύξεις από εννέα διαπρεπείς ειδικούς οι οποίοι συζητούν το πώς και γιατί φτάσαμε σε αυτό το χάλι, και τι μπορούμε να κάνουμε για να σπάσει ο κύκλος των «Επεξεργασμένων ανθρώπων».

Όπως λεει ο σκηνοθέτης Jeff Nelson: «Όταν δεν είναι απασχολημένοι με το να μας παίρνουν το εισόδημα από τις τσέπες μας, ή να μας λένε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τις ελευθερίες μας για να έχουμε ελευθερία, μας πουλάνε σκουπίδια που αποκαλούν φαγητό. Η βιομηχανία τροφίμων είναι μεγαλύτερη από την πετρελαϊκή. Με τόσα χρήματα αγοράζει ασύλληπτα μεγάλες ποσότητες προπαγάνδας, παραπληροφόρησης και διεφθαρμένης επιστήμης».

Στο απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ ο παιδίατρος Jay Gordon μιλάει για τον διατροφικό προγραμματισμό που δεχόμαστε και την ανάγκη να τον σπάσουμε.

Ένα ακόμη απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ Επεξεργασμένοι άνθρωποι (Processed People) όπου ο παιδίατρος Jay Gordon εξηγεί ότι κανένας δεν χρειάζεται τα ζωικά προϊόντα για υγεία.

Γαλακτομανία

Θα μπορούσε να λέγεται και γαλακτοβουλιμία, νευρική γαλακτοφαγία ή απλά εξάρτηση από τα γαλακτοκομικά. Θα μπορούσε επίσης να λέγεται και γαλακτοξενομανία μιας και αποκλειστικά αναφέρεται σε γάλα ξένο, προϊόν αρπαγής από βίαια καταπιεζόμενα και παντοιοτρόπως κακοποιούμενα θηλαστικά ζώα και είναι μια πραγματική διατροφική διαταραχή σε αντίθεση με τις πολλές εφευρημένες διαταραχές (διατροφικές και όχι μόνο) που επινοούνται σκόπιμα και με όρους ελέγχου της συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Όμως για το τρέχον διατροφικό δόγμα η γαλακτομανία δεν αναγνωρίζεται (και ούτε πρόκειται ποτέ) ως διαταραχή αλλά προωθείται σε σημείο κορεσμού έτσι ώστε να φαίνεται ως η πιο κορυφαία φυσιολογική και επιθυμητή συμπεριφορά. Το κατασκευασμένο σκηνικό της παραποίησης κάνει το παν για να αποσιωπήσει όλα εκείνα τα ενοχλητικά χαρακτηριστικά που δείχνουν ότι η γαλακτομανία είναι διαταραχή και μάλιστα η σοβαρότερη που έχει ποτέ υπάρξει αφού αυθαίρετα απορρίπτει την αντικειμενική αλήθεια των θηλαστικών ζώων (στα οποία συγκαταλέγεται και ο άνθρωπος) και επιβάλει την ανωμαλία πρακτικών όπως:

α) η άρνηση του απογαλακτισμού

Ο απογαλακτισμός των θηλαστικών (αφού μόνο αυτά παράγουν γάλα) είναι η έννοια κλειδί που επίμονα αγνοείται και έχει να κάνει με τον νέο κύκλο ζωής που ανοίγει και όπου το νήπιο εισάγεται στην διατροφή του ενηλίκου. Ο ρόλος του γάλακτος στα θηλαστικά είναι αυστηρά καθορισμένος με την έννοια ότι έχει σχεδιαστεί μόνο για τον σύντομο χρονικά κύκλο της γαλουχίας η οποία όμως είναι και η περίοδος της πιο ταχείας ανάπτυξης του βρέφους.

Το γάλα είναι η τροφή του νηπίου και αυτό αντικατοπτρίζεται στην μητρική παραγωγή του κατά την περίοδο της γαλουχίας και του θηλασμού: στην αρχή η μητέρα παράγει λίγο γάλα, σταδιακά όμως η παραγωγή ακολουθεί μια ανοδική πορεία αύξησης που φτάνει στο μάξιμουμ και μετά αρχίζει η πτωτική πορεία της σταδιακής μείωσης έως ότου η παραγωγή τελειώσει και σβήσει ομαλά με την φάση του απογαλακτισμού.

Οπότε ακόμα κι αν υποτεθεί ότι θα μπορούσαμε να έχουμε ανθρώπινο γάλα στην αγορά (το μόνο κατάλληλο γάλα για το άνθρωπο), αυτό θα ήταν άχρηστο και περιττό μετά την περίοδο της γαλουχίας. Αλλά η γαλακτομανία αρνείται την πιο καίρια αλήθεια των θηλαστικών και εξαπατά τους ανθρώπους να μην διανοούνται ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς την δια βίου εξάρτηση από ένα ξένο λευκό ποτό που φτάνει σε αυτούς ως «προϊόν» του πιο δόλιου, άδικου και αδιανόητα φρικτού εγκλήματος στον πλανήτη Γη.

Εικόνα: Η αναλογία των περιόδων γαλουχίας και απογαλακτισμού στην διάρκεια της ζωής των θηλαστικών

β) η γαλακτοφαγία

Στη φύση δεν υπάρχει γαλακτοφαγία και δεν υπάρχει κανένα ζώο που να κάνει μια διατροφή με βάση το γάλα και τα γαλακτοκομικά.

Στη φύση υπάρχει μόνο γαλουχία όπου τα θηλαστικά ζώα, αφού γίνουν μητέρες, θηλάζουν τα μικρά τους με το μητρικό τους γάλα με σκοπό να τα φτάσουν στο επόμενο στάδιο ανάπτυξης. Το  μητρικό γάλα συνδέεται με την ταχύτητα. Είναι μια τροφή που επιταχύνει τα γεγονότα της εξέλιξης της ζωής και έτσι συνδέεται με την πιο γρήγορη περίοδο ανάπτυξης κάθε θηλαστικού. Κατ’ αναλογία είναι όπως ο τεράστιος πύραυλος εκτόξευσης ενός διαστημοπλοίου που θα δώσει την ώθηση και την ταχύτητα διαφυγής για την γρήγορη μετάβαση στο επόμενο στάδιο. Μόλις γίνει αυτό, ο ρόλος του γάλακτος έχει εκπληρωθεί και όπως το διαστημόπλοιο απορρίπτει τον πύραυλο εκτόξευσης έτσι και η μητέρα σταματά να παράγει γάλα.

Αυτός ο πολύ ιδιαίτερος ρόλος του γάλακτος αλλά και το γεγονός ότι γάλα σημαίνει μόνο θηλασμό εξηγεί την έλλειψη γαλακτοφαγίας στη φύση: το γάλα είναι κάτι σπάνιο και βέβαια αόρατο αφού περνά από την θηλή της μητέρας στο στόμα του μωρού. Το γάλα είναι η πιο προσωπική και εσωτερική στιγμή για κάθε θηλαστικό που συνδέεται με την μητρότητα και το μητρικό ένστικτο και είναι αυστηρά μια υπόθεση μητέρας και μωρού. Είναι μια μυστικιστική στιγμή όπου το είναι της μητέρας ζεστό και ζωτικό ρουφιέται αχόρταγα και ηδονικά από το μωρό για να του κορέσει τη πείνα και να του δώσει απόλαυση και θρέψη. Σε αυτή τη σχέση δεν χωράει τρίτος και φυσικά η μητέρα θα αποτρέψει τον όποιο επίδοξο άρπαγα του γάλακτος του μωρού της.

Παρόλα αυτά το ανήκουστο για τη φύση που λέγεται γαλακτοφαγία είναι εδώ και έχει θεοποιηθεί. Η γαλακτοφαγία που καθιέρωσε ο άνθρωπος και η οποία επεμβαίνει στην πιο εσωτερική διαδικασία των θηλαστικών καταλύοντας την μητρότητα και σπάζοντας τον δεσμό μητέρας και μωρού για να φέρει το γάλα (μεταλλαγμένο πλέον σε ψυχρό και νοσηρό, λευκό υγρό) σε κοινή θέα και στα αδιάκριτα μάτια τρίτων, ακολουθείται δογματικά σαν θρησκεία. Έτσι η γαλακτοφαγία είναι η μέγιστη και πιο καταστροφική ανωμαλία που θα μπορούσε να υπάρξει αφού βεβηλώνει και καταφέρνει καίριο πλήγμα σε ότι πιο ιερό υπάρχει: στην αξία της μητρότητας και της ίδιας της ζωής.

γ) η αποστροφή για το ανθρώπινο μητρικό γάλα και τον θηλασμό

Η γαλακτοφαγία είναι επίσης η μέγιστη περιφρόνηση και απαξίωση για το ανθρώπινο μητρικό γάλα και τον θηλασμό. Η όψιμη βιομηχανία γαλακτοκομικών (η οποία υπάρχει μόλις λίγες δεκαετίες) είναι απόλυτα ανταγωνιστική με τον θηλασμό σε σημείο που να τον έχει σχεδόν καταργήσει και να τον έχει πλέον κάνει να φαίνεται αφύσικος.

Και ο λόγος δεν είναι η πώληση των τεραστίων ποσοτήτων του βίαια αρπαγμένου ζωικού γάλακτος που είναι διαθέσιμα στην αγορά ούτε το κέρδος. Αυτό που επιδιώκεται πρώτιστα είναι η ιδεολογική κατήχηση και η εδραίωση του συστήματος-δυνάστη, αυτού που με ανυπολόγιστη φρίκη καταλύει την μητρότητα των θηλαστικών ζώων, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων.

Με τον μαζικό κορεσμό της κοινωνίας με ζωικό γάλα εδραιώνεται έμμεσα η αντίληψη της καταπίεσης και της κυριαρχίας επί του θηλυκού. Αυτό συμβαίνει επειδή η πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων ζώων είναι θηλυκά αλλά και επειδή οι ανθρώπινες μητέρες οδηγούνται στην απαξίωση της δικής τους μητρότητας αφενός με το να μην θηλάζουν και αφετέρου με το να συναινούν στην κατάλυση της μητρότητας των ζώων όταν καταναλώνουν το γάλα τους.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, το πατριαρχικό σύστημα-δυνάστης μπορεί να περιφέρεται με τον μανδύα του στοργικού και του καλού και ότι είναι αυτό που διασφαλίζει και εγγυάται την μητρότητα. Επιπλέον με το να παραποιεί την αλήθεια παρουσιάζοντας κάτι άχρηστο για τον άνθρωπο(το ζωικό γάλα) ως κρίσιμης και ζωτικής σημασίας, χειραγωγεί και αλώνει την σκέψη η οποία καταλήγει όμηρος στα κατά συρροή ψεύδη του.

δ) η ταύτιση του ζωικού γάλακτος με το ανθρώπινο

Δεν υπάρχει η γενίκευση του γάλακτος όπως δεν υπάρχει η γενίκευση του αίματος γιατί μιλάμε για δύο υγρά τα οποία είναι αυστηρά συγκεκριμένα και εξειδικευμένα ανάλογα με το είδος.

Όπως δεν μπορούμε να λέμε ότι το αίμα είναι γενικά το ίδιο και κατάλληλο για όλα τα είδη και να πάρουμε αίμα από ένα είδος και να το βάλουμε σε ένα άλλο, έτσι δεν μπορούμε να πάρουμε το γάλα από ένα άλλο θηλαστικό ζώο και να το δώσουμε στον άνθρωπο.

Η γενίκευση περί της καταλληλότητας και της δήθεν συμβατότητας κάθε γάλακτος και ότι το γάλα άλλων ειδών είναι το ίδιο με το μητρικό ανθρώπινο γάλα, είναι σκόπιμα παραπλανητική και επιζήμια.

Τελικά όμως, αυτό που δεν νοείται να ισχυριστούμε και να κάνουμε με το αίμα γιατί το αποτέλεσμα είναι άμεσος θάνατος, το κάνουμε με το εξίσου ξένο ζωικό γάλα εφόσον οι συνέπειες της χρήσης του δεν είναι άμεσες. Και όταν αυτές σε βάθος χρόνου εκδηλωθούν, τότε το διατροφικό κατεστημένο πεισματικά θα αρνηθεί να τις αποδώσει σε αυτό το ασύμβατο λευκό υγρό.

Απόσπασμα από το βιβλίο του 

Dr Douglas N. Graham: The 80/10/10 Diet

ε) η αρπαγή του ζωικού γάλακτος

Η κατασκευασμένη αναγκαιότητα για γαλακτοφαγία σημαίνει την με κάθε τρόπο εξεύρεση γάλακτος μέσω της βίαιης απόσπασής του από συγκεκριμένα είδη ζώων – εκείνα τα οποία είναι από τη φύση τους ειρηνικά και φιλήσυχα και επομένως ανυπεράσπιστα απέναντι στην καταπίεση δηλαδή στην «τεχνογνωσία και στην τεχνολογία παραγωγής» και στις μεθόδους βασανισμού, τυραννίας και ολοκληρωτισμού στις οποίες υποβάλλονται τα θηλυκά ζώα προκειμένου να μετατραπούν σε μηχανές γαλακτοπαραγωγής.

Η αρπαγή του γάλακτος κρύβεται φυσικά πίσω από τον βολικό μύθο και την βολική άγνοια ότι δεν σκοτώνουμε τα ζώα για να τους πάρουμε το γάλα. Όμως η προκλητικότητα αυτού του ψέματος τραγικά διαψεύδεται από τα πολύ περισσότερα ζώα που θα περάσουν από το σφαγείο για να υπάρξει διαθέσιμο γάλα στην αγορά.

Είναι όλα αυτά τα μωρά των ζώων που πρέπει να γεννηθούν προκειμένου η μητέρα τους να «κατεβάσει» γάλα το οποίο με μανία θα τους στερήσουν για να το «εμπορευτούν» και γρήγορα θα ξεφορτωθούν τα ίδια στέλνοντάς τα στην αγορά ως «κρέας του γάλακτος». Ενώ η ίδια μοίρα του σφαγείου περιμένει και την μητέρα μόλις η «γαλακτοπαραγωγή» της αρχίζει να μειώνεται λόγω της συντριβής της από τους επαναλαμβανόμενους βιασμούς της τεχνητής εγκυμοσύνης, της αρπαγής των παιδιών της και συνολικά της χρήσης και της εκμετάλλευσης που υποβάλλεται.

Συμπτώματα και αντιμετώπιση

Ως πραγματική και υπαρκτή διαταραχή (που πεισματικά και κόντρα στους νόμους της λογικής και του δικαίου δεν αναγνωρίζεται) η γαλακτομανία έχει συμπτώματα και πραγματικούς ασθενείς οι οποίοι υποφέρουν από την πρόσληψη ενός ακατάλληλου για την ανθρώπινη φυσιολογία υγρού υλικού.

Πέρα όμως από τον εθισμό στα γαλακτοκομικά, την εξάρτηση στην βλαβερή καζεΐνη* και την έκθεση στις βλαβερές τοξίνες του ζωικού γάλακτος το μέγιστο σύμπτωμα είναι η απάθεια και η ασυναίσθητη ανοχή και αποδοχή της καταπίεσης που την συνοδεύει. Το αρπαγμένο με βία, πόνο και θάνατο γάλα των ζώων σκόπιμα συγχέεται και πιστώνεται την στοργή η οποία συνδυάζεται με το μητρικό γάλα ενώ αόρατα την ίδια στιγμή καταφέρεται μοιραίο πλήγμα στην μητρότητα και στην αξία της ζωής.

Η γαλακτοφαγία δεν έχει καθιερωθεί επειδή απαντά στην δήθεν εξασφάλιση του ασβεστίου, στην δήθεν κάλυψη της ανάγκης της τροφής ή δήθεν στην επιβίωση. Αυτό ίσως είναι το πρόσχημα γιατί η γαλακτοφαγία ως σημαντικό σήμερα μέρος της τροφής και δεδομένης της δύναμης που αυτή έχει στο να διαμορφώνει την εικόνα του κόσμου που ζούμε και να αλώνει γενικά την σκέψη είναι ίσως το απόλυτο εργαλείο δυσεκπαίδευσης και εμφύτευσης των αρνητικών αντιλήψεων που θέλουν κάποιοι στις κοινωνίες.

Είναι μια σκόπιμη δυσεκπαίδευση που επιβάλλεται με χιλιάδες μηνύματα καθημερινά σε ανυποψίαστους ανθρώπους ώστε να τους κάνει να αποδεχθούν το νοσηρό εις βάρος του ηθικού και να μετέχουν σε μια ανώμαλη πρακτική εις βάρος άλλων αισθανόμενων όντων που δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν με την ζωή τους μια επιβεβλημένη διαταραχή και μανία. Έτσι ακόμα κι αν υπήρχε η δυνατότητα σύνθεσης του γάλακτος χωρίς να χρειάζεται η αρπαγή του από τα ζώα, είναι αμφίβολο ότι το τρέχον διατροφικό δόγμα θα υιοθετούσε μια δίκαιη πρακτική που δεν εκπαιδεύει στην θεμελιώδη αρχή του, δηλαδή στη βία και στην καταπίεση.

Τίθεται επομένως το ζήτημα της απεξάρτησης από μια κατασκευασμένη συμπεριφορά και της αποκατάστασης της αδικίας. Υπάρχει θεραπεία και θεραπευτική προσέγγιση; Υπάρχουν ειδικοί να επισκεφτούμε;

Η απάντηση είναι «Ναι». Ο ειδικός είναι μέσα μας και είναι η σοφία του σώματός μας: η φυτοφάγος ανατομία μας και η προδιάθεση μας για το καλό. Ανεξάρτητα λοιπόν από τον βαθμό παθολογίας στην γαλακτομανία η θεραπεία είναι στο χέρι μας μόλις κάνουμε τη σύνδεση με την ιερότητα του μητρικού γάλακτος, της μητρότητας και της αξίας της ζωής. Η θεραπεία αποκαλύπτεται μπροστά μας μόλις αποκτήσουμε την επίγνωση ότι στη φύση το γάλα δεν εκτίθεται ποτέ στα μάτια τρίτων αλλά περνάει από σώμα σε σώμα, από την θηλή στο στόμα, μέσα από τον πιο δυνατό δεσμό που έχει ποτέ υπάρξει: τον δεσμό μητέρας παιδιού.

Με το τέλος της γαλουχίας από το στήθος της μητέρας μας έχουμε ήδη πιει όλο το γάλα που χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Από κει και μετά δεν έχουμε καμιά δουλειά με το γάλα, πόσο μάλλον με τα γαλακτοκομικά και το γάλα κάποιων άλλων θηλαστικών ζώων, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Ο απογαλακτισμός εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στο βιολογικό επίπεδο: μας εισάγει στην διατροφή της ενηλικίωσης. Όμως συμβολικά είναι η είσοδός μας στην περίοδο της ηθικής ενηλικίωσης όπου ως άτομα και ως ανθρωπότητα έχουμε ξεπεράσει την παιδική ασθένεια της εμμονής στην καταπίεση και στην κυριαρχία, και έχουμε κλείσει την τραγική παρένθεση που ανοίξαμε με την «εξημέρωση» των ζώων.

Καιρός να απογαλακτιστούμε.

Εικόνα: η vegan μητέρα Hester Campbell

από την ταινία της Vegan Society 

 «Κάνοντας τη σύνδεση»

.......................

* Από το κεφάλαιο 7 του βιβλίου: The world peace diet του Will Tuttle, Ph. D

Η βασική πρωτεΐνη στο αγελαδινό γάλα, η καζεΐνη, έχει ένα μοριακό βάρος 233K (8) και, επειδή είναι τόσο ανθεκτική και κολλώδης, χρησιμοποιείται ως συνδετικό υλικό σε χρώμα, και ως η κόλλα που κρατά μαζί το κόντρα πλακέ και κολλάει ετικέτες σε μπουκάλια. (9) Είναι ιδανική για την δημιουργία των ιστών ενός μοσχαριού, αλλά προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στους ανθρώπους. Η καζεΐνη είναι μια τεράστια και δύσχρηστη πρωτεΐνη, δύσκολη για ένα ανθρώπινο παιδί (ή ενήλικα επίσης) να την αφομοιώσει κανονικά, δημιουργώντας ένα πολύ όξινο υπόλειμμα όταν μεταβολίζεται, και στην περίπτωση των μικρών παιδιών, προκαλεί πολλά και σοβαρά προβλήματα.

...

Από όλες τις ζωικές πρωτεΐνες, υπάρχει ισχυρή πειραματική απόδειξη ότι η καζεϊνη, η κύρια πρωτεΐνη του γάλακτος, είναι ιδιαίτερα ικανή να προάγει την ανάπτυξη του καρκίνου. . .

...

Η πρωτεΐνη του γάλακτος, ιδιαίτερα η καζεΐνη, ενώ είναι ιδανική για τα μοσχάρια, είναι πάρα πολύ μεγάλη και δύσκολη για να την αφομοιώσει ο ανθρώπινος οργανισμός. Τα μοσχάρια έχουν ένα συγκεκριμένο ένζυμο, την ρεννίνη, που δεν απαντάται στον άνθρωπο, η οποία πήζει και βοηθά στην διάσπαση της καζεΐνης. Σύμφωνα με τον διάσημο ερευνητή της διατροφής T. Colin Campbell, «οι πρωτεΐνες του αγελαδινού γάλακτος μπορεί να είναι το πιο σημαντικό χημικό καρκινογόνο στον οποίο εκτίθενται οι άνθρωποι.» (26)

Carpe Diem

Το διαχρονικό «Άδραξε την μέρα!» υπήρξε πάντα η πρόκληση να αξιοποιήσουμε την δυναμική που κρύβουμε μέσα μας και να την κάνουμε μεταμορφωτική πράξη για την ζωή μας και τον κόσμο μας.

Η φράση μπορεί να λαμβάνει ένα ιδιαίτερο νόημα κάθε εποχή αλλά ειδικά στην συγκυρία μας όπου η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει πρωτόγνωρη κρίση, αποκτά ζωτική σημασία.

Η κρίση που παρουσιάζεται ως οικονομική δεν έχει καμία σχέση με τα στερεότυπα περί οικονομίας ή γιατί δήθεν δεν υπάρχει ανάπτυξη. Αυτή είναι μια σκόπιμα αλλά και επικίνδυνα αποπροσανατολιστική ερμηνεία.

Το αίτιο της κακοδαιμονίας μας σχετίζεται με το ότι συμμετέχουμε σε ένα σύστημα που λειτουργεί σε κενό ηθικής και εξ ορισμού μας υποχρεώνει οι πράξεις μας να λαμβάνουν χώρα σε ένα τέτοιο κενό. Αυτό ισοδυναμεί με το να προσπαθούμε να αναπνεύσουμε σε κενό αέρος, πράγμα που σίγουρα οδηγεί στην ασφυξία.

Μέσα σε αυτό το κενό ηθικής, η βασική για την επιβίωση ανάγκη της τροφής είναι η πρώτη που έχει αλωθεί. Αντί να έχουμε την ενδεδειγμένη διατροφή με βάση την ανατομία μας και τους νόμους του πλανήτη των φυτών, έχουμε μια συγκεκριμένη διατροφή που εξυπηρετεί την ιδεολογική βάση του συστήματος (την καταπίεση) και όλο το κακό συναπάντημα των αρνητικών αντιλήψεων.

Μέσα στη διατροφή γίνεται το «ξέπλυμα» όλων αυτών των χυδαίων αντιλήψεων αφού πράξεις και πρακτικές ολοφάνερα άδικες οι οποίες έχουν τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο πρώτιστα στα μη ανθρώπινα ζώα, σε μεγάλες πληθυσμιακά ομάδες τεχνητά εξασθενημένων ανθρώπων και στο οικοσύστημα, αποσυνδέονται από τις συνέπειές τους και επιδοκιμάζονται.

Το «ξέπλυμα» της ανηθικότητας προϋποθέτει την βίαιη εισαγωγή της ανθρωπότητας στον ζουρλομανδύα του οργουελισμού. Γιατί μόνο έτσι:

- οι αδιάκοπες και κατά συρροή γενοκτονίες που διαπράττονται επί 24ώρου βάσεως εναντίον των μη ανθρώπινων ζώων (πάνω από150 εκατομμύρια ζώα οδηγούνται σε σφαγεία κάθε ημέρα σε όλο τον κόσμο) μπορούν να είναι «ειρήνη»,

- το καθεστώς του δούλου και της καταπίεσης που αυθαίρετα τους επιβάλουμε μπορεί να είναι «ελευθερία»,

- η απόλυτη φρίκη της ζωής τους (η βία της αρπαγής των μωρών τους, η επίθεση στη μητρότητα, η συντριπτικά μεγαλύτερη καταπίεση των θηλυκών ζώων και άπειρες άλλες κακοποιήσεις) μπορεί να είναι «ευημερία»,

- ο εκ προ μελέτης φόνος τους με ειδική βασανιστική διαδικασία όπου «πεθαίνουν κομμάτι κομμάτι»* μπορεί να είναι «ευσπλαχνικό τέλος»,

ενώ την ίδια στιγμή όλα αυτά να θεωρούνται «οικονομικός κλάδος» και «βιομηχανία» για το σύστημα, «επάγγελμα» για όσους εμπλέκονται σε αυτό, και «διατροφή» για όλους τους υπόλοιπους στους οποίους επιβάλλεται.

Είτε θέλουμε να το λάβουμε υπόψη μας είτε όχι, η διατροφή εξυμνεί και επιβραβεύει έμμεσα και ύπουλα (με την πρόσχημα της κάλυψης της πιο βασικής βιολογικής ανάγκης) όλα εκείνα που καταδικάζουμε σαν ανθρωπότητα και μάταια πασχίζουμε να ξορκίσουμε έξω από την ανθρώπινη κοινωνία.

Η διατροφή είναι η μόνιμη πληγή και πηγή των αρνητικών αντιλήψεων και συμπεριφορών και το τραγικότερο λάθος επειδή συγκαλύπτει το γεγονός ότι προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα με αδιαφορία για το θεμιτό ή το αθέμιτο του τρόπου που το κάνουμε. Επιβραβεύει και εντυπώνει μόνιμα στην συλλογική συνείδηση το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και το «δίκιο του ισχυρού» (δηλαδή την υπεροψία και την αλαζονεία).

Το ηθικό κενό που σκόπιμα μας επέβαλαν, παρακάμπτει και παραγράφει τις αξίες και μας επιτρέπει να λειτουργούμε άκριτα, μηχανικά και αυτόματα προκειμένου να ικανοποιήσουμε ανάγκες και επιθυμίες. Δεν μας επιτρέπει να δούμε τα μη ανθρώπινα ζώα ως φορείς του ίδιου με εμάς χαρακτηριστικού της αισθανόμενης ζωής και άρα ως άτομα και ζωές που αξίζουν σεβασμό, οπότε καταλήγουμε να τα θεωρούμε και να τα μεταχειριζόμαστε όπως ένα ακόμη αναλώσιμο υλικό μιας χρήσης.

Αντιμετωπίζουμε την ύπαρξη και την ζωή τους με μηδενισμό, οπότε εισπράττουμε μηδενισμό και ο κόσμος που ζούμε αντικατοπτρίζει ακριβώς τον τρόπο που τρώμε.

Η κρίση που βιώνουμε υπάρχει αυτούσια στην διατροφή μας και αυτή η κρίση θα υπάρχει και θα βαθαίνει όσο δεν θα αποκαθίσταται η δικαιοσύνη στην κάλυψη της ζωτικής ανάγκης της τροφής.

Το σύστημα συντηρεί σκόπιμα την παράνοια του σαρκοφάγου ανθρώπου και προσπαθεί επιθετικά από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας να μας κάνει με το ζόρι σαρκοφάγους και καταναλωτές ζωικών.

Αυτό υπάγεται στην κύρια τακτική δημιουργίας χάους και υπονόμευσης του ηθικού των ανθρώπων ώστε τελικά να μην ξέρουν τι τους γίνεται και να είναι πλέον απόλυτα διαχειρίσιμοι και κατευθυνόμενοι. Το αποτέλεσμα είναι η απόλυτη σύγχυση του να καταλήγουν οι άνθρωποι σε αυτό που θα λέγαμε «διατροφικά gay»: με άλλα λόγια να νομίζουν πχ ότι είναι γυναίκες ενώ είναι άντρες και το αντίστροφο. Πρόκειται για μια τρικλοποδιά στο πιο καθοριστικό και καίριο μαζί με το φύλλο χαρακτηριστικό για κάθε πλάσμα, στην διατροφική ανατομία. Γιατί είναι η βασική τρικλοποδιά με την οποία αρχίζει η πτώση: η αλλοίωση της σκέψης και του συναισθηματικού κόσμου, η άλωση της συνείδησης, και προβλήματα υγείας. Είναι η τρικλοποδιά με την οποία αρχίζει η βασική αλλοτρίωση που ανοίγει τον δρόμο και σε όλες τις υπόλοιπες αλλοτριώσεις.

Όμως η παράνοια και ο μύθος του σαρκοφάγου ανθρώπου και κατά συνέπεια η διατροφή με ζωικά θα μπορούσαν άμεσα και εύκολα να ατονήσουν αν το σύστημα ήθελε και επεδίωκε κάτι τέτοιο.

Αλλά το έχει κατηγορηματικά απορρίψει γιατί αυτό εγκυμονεί τον τεράστιο κίνδυνο ο κόσμος να διαπαιδαγωγείται στο δίκαιο και στη συμπόνια πράγμα που είναι βόμβα στα θεμέλια ενός καταπιεστικού συστήματος.

Εάν δεν υπήρχε το καθημερινό «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων και επομένως εάν η συλλογική συνείδηση δεν ήταν εξοικειωμένη με την βία και την επακόλουθη απαξίωση της ζωής, το σύστημα δεν θα μπορούσε εύκολα να νομιμοποιήσει και να χρησιμοποιήσει την βία και την καταπίεση και εναντίον των ανθρώπων και έτσι θα ατονούσε το ίδιο, χάνοντας την ιδεολογική του βάση (την καταπίεση) που του επιτρέπει να υπάρχει.

Μέσω της διατροφής με ζωικά μπορεί να επιβάλει και με το «νόμο» την επίθεση ενάντια στην ζωή ως αξία. Και με απαξιωμένη την ζωή στη συλλογική συνείδηση, το πεδίο είναι ανοικτό για κάθε αντιδραστική πολιτική και ατζέντα (όπως αυτή της παγκοσμιοποίησης στην παρούσα συγκυρία).

Γιατί αν ο κόσμος εθίζεται μέσω της διατροφής στην αδικία, αν δηλαδή για την δήθεν κάλυψη της τροφής του αποδέχεται την αδικία ως αναγκαίο κακό, τότε μπορεί να αποδεχθεί ως αναγκαία κακά, ως τετελεσμένα ή ως αναπόφευκτα και όλα τα υπόλοιπα αρνητικά πράγματα και τους μονόδρομους που το σύστημα του σερβίρει (εκμετάλλευση και των ανθρώπων, καταπίεση, πόλεμοι και επεμβάσεις, κατάργηση ελευθεριών και δικαιωμάτων, τοκογλυφία, ψευδοκρίσεις και ψευδοχρέη, πολιτικές λιτότητας, κλπ).

Η καταπίεση των ζώων η οποία στην συγκυρία μας έχει επιλεγεί από το σύστημα να περνάει κατά κύριο λόγο μέσα από μια διατροφή με ζωικά, συγκαλύπτει και δίνει το άλλοθι και στην καταπίεση των ανθρώπων:

Πόσοι στα αλήθεια μέσα στον κυκεώνα και στο χάος της καταπίεσης σκέφτονται την αγορά προϊόντων από άδικη εργασία και από sweatshops; Πόσοι σκέφτονται την αγορά προϊόντων που προέρχονται από παιδική εργασία; Ελάχιστοι. Η πλειοψηφία έχει προγραμματιστεί να ενδιαφέρεται και να εστιάζει αποκλειστικά στην επιθυμία της για το προϊόν, με οποιοδήποτε τίμημα και αν αυτό απαιτεί.

Εικόνα: http://www.bizarro.com/

Όσα προηγήθηκαν κάνουν πλέον φανερό ότι βρισκόμαστε στο μεταίχμιο δύο προοπτικών.

Η μια είναι αυτή που τώρα βαδίζουμε: η αδιέξοδη προοπτική της κουλτούρας του θανάτου όπου καταπιέζουμε άλλα όντα τα οποία είναι φορείς αισθανόμενης ζωής όπως εμείς. Χαραμίζουμε και πετάμε τη ζωή τους σαν σκουπίδι. Η ανθρωπότητα είναι σε τέτοιο αμόκ και τόσο απορροφημένη στην λεηλασία της ζωής τους που δεν καταλαβαίνει ότι έτσι λεηλατεί και την δική της ζωή.

Έτσι η εκ των άνωθεν υπαγόρευση να καταπιέζουμε τα ζώα, μας επιστρέφεται τώρα ως η αγριότερη καταπίεση που έχει γνωρίσει ποτέ το ανθρώπινο είδος επί γης από τους κατά καιρούς δυνάστες του. Τώρα γίνεται φανερό ότι δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να είναι πλημμυρισμένος στην αδικία ενάντια στα ζώα, δεν γίνεται να επιβραβεύεται η καταπίεσή τους και εμείς να βιώνουμε μια κοινωνία δικαίου. Αυτό είναι εντελώς αντιφατικό. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται ότι το τίμημα το πληρώνουν μόνο τα ζώα (και αυτό το τίμημα είναι αδύνατο να το χωρέσει ο νους) όμως η βαρβαρότητα είναι εδώ και για όλους εμάς. Αφού όταν κυριαρχεί ο κορεσμός με την καταπίεση, το τίμημα το πληρώνει συνολικά η αισθανόμενη ζωή.

Και εδώ μεσολαβεί το «Άδραξε την μέρα!» με την αφυπνιστική και ξεσηκωτική του δύναμη.

Μας αναγγέλλει ότι ένας άλλος προορισμός και μια άλλη προοπτική μας αξίζει και μας περιμένει. Είναι η περιεκτική δικαιοσύνη για όλους και η κουλτούρα του σεβασμού της ζωής (του χαρακτηριστικού που κάνει μοναδικό τον πλανήτη στον οποίο υπάρχουμε).

Το «Άδραξε την μέρα!» γίνεται το «Άδραξε την αλήθεια» που θα μας επιτρέψει να βγούμε από την placebo αίσθηση ότι θα αλλάξουν τα πράγματα ή ότι θα περάσει η κρίση χωρίς να έχει επιλυθεί η αιτία που την παράγει.

Και μας προτρέπει να αδράξουμε την σοφία και να την αντιπαρατάξουμε στον τρέχοντα υπεροπτικό και αδιάφορο τρόπο που προσεγγίζαμε την απόλυτη αξία του πλανήτη: την αισθανόμενη ζωή, γιατί ο σεβασμός της είναι η πλέον υψηλή και σοφή πράξη.

Η σοφία είναι το αντίδοτο απέναντι στην κυρίαρχη παράνοια του ψευδοσαρκοφάγου. Είναι το αντίδοτο για να τελειώσουμε μια και καλή με την πεζή, αγοραία, χυδαία σκέψη, και με τις αστόχαστες, τυφλές πράξεις που κουβαλούν μέσα τους τη βία και οδηγούν σε υποκρισία και χάος.

Η σοφία είναι το μόνο που χρειαζόμαστε και αυτή δεν βρίσκεται κάπου μακριά ή έξω από εμάς αλλά είναι εντυπωμένη επάνω μας: στο σώμα μας και στην προδιάθεσή μας για το καλό.

Τα πάντα επάνω στην ανθρώπινη υπόσταση είναι εξελιγμένα για να δικαιώνουν αυτή την σοφία της ενότητας με την αισθανόμενη ζωή. Και η συνάντηση με αυτή τη σοφία είναι η μοναδική στιγμή κάθε ζωής και απόλυτα συμβολική της απελευθέρωσης.

Μια τέτοια πρωτόγνωρη εμπειρία μας αξίζει και μας περιμένει αρκεί να αποκαταστήσουμε και πάλι την επαφή μαζί της.

Αρκεί να την αδράξουμε και τότε κανένα πρόβλημα και καμία κρίση δεν είναι άλυτη.

Γιατί τότε, μαζί με το στίγμα του τυράννου της αισθανόμενης ζωής που μας φορτώνει τώρα το σύστημα της καταπίεσης (ισχυριζόμενο ότι διαπράττει το έγκλημα για μας και για να μας καλύψει τις ανάγκες), θα ξεφορτωθούμε μια και καλή και αυτό το ίδιο το σύστημα. 

................

* «Πεθαίνουν κομμάτι κομμάτι» - ‘They Die Piece by Piece’

Ένα συγκλονιστικό άρθρο της εφημερίδας Washington Post του 2001 σχετικά με το τι συμβαίνει στα σφαγεία.

«Η αποτυχημένη αναισθητοποίηση καταδικάζει τα ζώα να μετακινούνται στη γραμμή επεξεργασίας έχοντας πλήρως τις αισθήσεις τους, για όλο το διάστημα από το γδάρσιμο του δέρματος, το ρίξιμο σε βραστό νερό και την κατακρεούργησή τους».

Μόνο που η παραπάνω φρίκη είναι η στάνταρ πρακτική σφαγής είτε γίνεται εντός είτε εκτός σφαγείου.

Γιατί κόντρα στην ψευδή και παραπλανητική ρητορική περί «ευημερίας», «αναισθητοποίησης», «ευσπλαχνικού τέλους» ή οποιασδήποτε άλλης απατηλής φράσης, η διαδικασία σφαγής επιβάλλεται από ένα και μόνο πράγμα: από το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανατομία σαρκοφάγου και δεν είναι φτιαγμένος να τρώει κρέας.

Τα πραγματικά σαρκοφάγα διαθέτουν τα σωματικά προσόντα να κυνηγούν και να σκοτώνουν τα ίδια τη λεία τους και την στιγμή που τα δαγκώνουν στο λαιμό ή στο σώμα, πίνουν και πάρα πολύ αίμα από αυτά τα ζώα.

Αντίθετα ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταναλώσει κρέας που έχει αίμα γι αυτό και στην διαδικασία σφαγής που ακολουθείται το ζώο δεν σκοτώνεται ακαριαία.

Ο ακαριαίος θάνατος με μια σφαίρα ή η ευθανασία με ένεση όπως γίνεται στα κατοικίδια αχρηστεύει το κρέας του ζώου.

Σκόπιμα λοιπόν το ζώο επιδιώκεται να παραμείνει ζωντανό για αρκετά λεπτά ώστε η καρδιά του να λειτουργεί για να διώξει όσο γίνεται περισσότερο αίμα έξω και σκόπιμα καταναγκάζεται να πεθάνει κομμάτι κομμάτι. 

Οπότε δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη ότι αυτή η διαδικασία πρόκειται ποτέ να αλλάξει ή ότι μπορεί να βελτιωθεί.

Ακόμα και στο υποθετικό σενάριο του να γίνει απόλυτα ανώδυνη, θα εξακολουθεί να είναι το αποτέλεσμα της παράνοιας του να κάνουμε με το ζόρι τον άνθρωπο σαρκοφάγο.

Η vegetarian ατζέντα

ή πως η ζωική «οικονομία» θα παράγει περισσότερα ζωικά «προϊόντα» ενώ οι άνθρωποι θα είναι «vegetarian»

Όταν ο vegetarianism ξεκινούσε επίσημα το 1847 με την ίδρυση της vegetarian society, η αυθεντική έννοια της λέξης σήμαινε τότε την φυτοφαγία, δηλαδή την διατροφή αποκλειστικά με φυτικές τροφές. Όμως στη πορεία η έννοια της ακρωτηριάστηκε στο να σημαίνει μόνο την μη κατανάλωση σάρκας. Αυτό ισοδυναμούσε με έναν μοιραίο συμβιβασμό με το κατεστημένο στο οποίο υποτίθεται ότι θα εναντιωνόταν: από την αρχική θέση που ήταν συνολικά κατά της ζωικής εκμετάλλευσης ο vegetarianism αναθεωρήθηκε σε μια θέση που αποδεχόταν την εκμετάλλευση των ζώων, με το να εγκρίνει την γαλακτοπαραγωγή και αυγοπαραγωγή.

Αναμενόμενα, η αποδοχή των δυο βασικών κατηγοριών ζωικών προϊόντων (γαλακτοκομικά και αυγά) έπληξε και στην ουσία αναιρεί και την ακεραιότητα της θέσης για την μη κατανάλωση σάρκας, αφού και η γαλακτοπαραγωγή και η αυγοπαραγωγή παράγουν πάρα πολύ κρέας. Αν για το κρέας χρειάζεται η εκτροφή ενός ζώου, για το γάλα χρειάζονται έως και 10 ζώα (μητέρα + μωρά). Γιατί για να έχουμε γάλα, χρειαζόμαστε μια μητέρα που τεχνητά γίνεται έγκυος και γεννάει μωρά και για να έχουμε αυγά χρειαζόμαστε κότες αυγοπαραγωγής οι οποίες προέρχονται από μια διαδικασία θανάτωσης των αρσενικών νεοσσών. Μόλις αρχίσει να μειώνεται η «παραγωγή» όλων αυτών των ζώων, στέλνονται στο σφαγείο και γίνονται «κρέας» που βγαίνει στην αγορά ως του «γάλακτος» από τα μωρά, ως φτηνό κρέας για φάστ φουντ από τις μητέρες αγελάδες και ως ζωοτροφή από τις «ξοδεμένες» κότες. Έτσι ο vegetarianism ως μια έννοια που αλώθηκε και ακυρώθηκε, κατέληξε να παράγει πάρα πολύ κρέας και στο μέλλον μπορεί να παράγει ακόμα περισσότερο.

Το βασικό ζήτημα όμως είναι ότι αυτή η τόσο χονδροειδής παραποίηση της σημασίας του vegetarianism από την φυτοφαγία στην παμφαγία του πόσα και ποια ζωικά «προϊόντα» τρωει κάποιος, σκόπιμα δεν συνοδεύτηκε με την επινόηση μιας άλλης λέξης που να περιγράφει αυτή την νέα σημασία. Έτσι μείναμε με μια λέξη παραπλανητική, πηγή σύγχυσης, η οποία φέρεται να παραπέμπει σε «φυτοφαγία» όμως στην πράξη είναι μια διατροφή με ζωικά προϊόντα. Έχουμε λοιπόν μια λέξη ιδανική για το κατεστημένο την οποία μπορεί να εκμεταλλευτεί και αξιοποιήσει ανάλογα: από τη μια ερμηνεύει τον vegetarianism κατά το δοκούν ώστε να χωρέσει μέσα του όλα τα ζωικά «προϊόντα», ενώ από την άλλη τον παρουσιάζει με την ετικέτα της «φυτοφαγίας». Και από ιστορική άποψη ίσως αυτή είναι η πρώτη απατηλή «ετικέτα» στην «αγορά» η οποία αφενός εφησυχάζει όσους καταναλωτές αρχίζουν αμυδρά να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά ηθικά και αφετέρου τρομοκρατεί τους υπόλοιπους με τον μπαμπούλα μια διατροφής που παρουσιάζεται ως στέρηση, φτώχεια, πείνα, κλπ.

Είναι φανερό ότι το σύστημα απεχθάνεται την ακριβολογία και την σαφήνεια γιατί αυτές οδηγούν στην αλήθεια, και όπως ο λύκος της παροιμίας, μπορεί μόνο να υπάρξει και να ευημερεί σε ένα κλίμα εννοιολογικής αναμπουμπούλας. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα η παραποιημένη έννοια του vegetarianism, όπως και κάθε ακρωτηριασμένη έννοια, ενθαρρύνει την γνωστική δυσαρμονία, μια κατάσταση σύγχυσης όπου κάποιος ενώ διακρίνει την ηθική ασυνέπεια των πράξεων του, εντούτοις  τις συνεχίζει λόγω του εφησυχασμού που προσφέρει η διαστρέβλωση των εννοιών. Και η γνωστική δυσαρμονία είναι μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη για κάθε ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης αφού τελικά ακυρώνει την λογική, τις αξίες και το δίκαιο και εδραιώνει την συντήρηση και την παραμονή σε ένα αρνητικό κατεστημένο.

Έτσι η εκφυλισμένη μορφή του vegetarianism που έχει επικρατήσει δεν είναι καθόλου χρήσιμη για τα ζώα αλλά είναι απόλυτα χρήσιμη για το σύστημα που εκμεταλλεύεται τα ζώα, οπότε δικαιολογημένα μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια vegetarian ατζέντα σε εξέλιξη. Μια ατζέντα που αγαπάει να μισεί τον vegetarianism και που πρόσφατα μας έδωσε ένα δείγμα το οποίο μας προϊδεάζει για το διατροφικό μέλλον που επιθυμεί: ένα θολό οργουελικό τοπίο με κενές νοήματος λέξεις και δίπλα στα «κλασσικά» σλόγκαν «Ο πόλεμος είναι ειρήνη - Η ελευθερία είναι σκλαβιά - Η άγνοια είναι δύναμη» θα έχει προστεθεί και το σλόγκαν «Η φυτοφαγία είναι σαρκοφαγία».

Έτσι πριν λίγες μέρες με αφορμή την πρόσφατη αναφορά του Stockholm International Water Institute (SIWI) για το νερό, μια αναφορά η οποία δεν αναφέρει πουθενά την λέξη vegetarianism, απλά κάνει λόγο για μείωση του κρέατος στην διατροφή με στόχο την εξοικονόμηση νερού, είδαμε τα κυρίαρχα μέσα να προπαγανδίζουν την vegetarian ατζέντα, μεταφέροντας την μείωση της κατανάλωσης κρέατος ως vegetarianism. Να κάποιοι χαρακτηριστικοί τίτλοι:

1 - Οι ελλείψεις στη τροφή θα μας εξαναγκάσουν σε vegetarianism, προειδοποιούν οι επιστήμονες.

Το αποτέλεσμα της έλλειψης νερού στην παραγωγή τροφής σημαίνει ότι χρειάζονται ριζοσπαστικά βήματα για να θρέψουμε τον αναμενόμενο πληθυσμό των 9 δις το 2050

2 – Άσχημα νέα για τους κρεοφάγους: θα είμαστε όλοι vegetarian το 2050

3 - Οι ελλείψεις σε τρόφιμα θα μπορούσαν να μετατρέψουν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου σε vegetarian το 2050, προειδοποιούν κορυφαίοι επιστήμονες.

Νέα προειδοποίηση ισχυρίζεται ότι ο αυξανόμενος πληθυσμός θα σημαίνει σημαντικές ελλείψεις σε κρέας

4 – Ο κόσμος μπορεί να αναγκαστεί να γίνει vegetarian μέχρι το 2050, λένε οι επιστήμονες

Αυτό που προξενεί εντύπωση είναι η ταύτιση στην παρουσίαση του θέματος παρόλο που έχουμε να κάνουμε με μέσα από διάφορες χώρες του κόσμου. Ασφαλώς αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο και εύλογα παραπέμπει στην εν λόγω ατζέντα και σε μια συντονισμένη ψυχολογική επιχείρηση.

Μέσα από γλώσσα που δημιουργεί ένα κλίμα πανικού (κακά νέα, ελλείψεις κρέατος, εξαναγκάσουν, προειδοποιούν, ριζοσπαστικά βήματα, κλπ) η ετικέτα vegetarianism χρησιμοποιείται ως μπαμπούλας: επανακαθορίζεται ως λιγότερο κρέας και ταυτίζεται συνειρμικά με απώλεια της «απόλαυσης» και στέρηση ώστε να κρατηθούν οι άνθρωποι στην ζωική «οικονομία» και στην κατανάλωση ζωικών όσο περισσότερο γίνεται μέχρι το 2050. Το μήνυμα που περνάει στους τρομοκρατημένους σημερινούς παμφάγους είναι: «απολαύστε» όσο περισσότερο μπορείτε γιατί μόλις θα πλησιάζουμε σε αυτή την χρονολογία θα εξαναγκαστείτε να «αλλάξετε».

Αλλά τι είναι τελικά αυτό που θα αλλάξουν; Μήπως σχεδιάζουν κάποια δραματική αλλαγή στην διατροφή; Όχι φυσικά αφού η τότε προτεινόμενη διατροφή (βάσει της αναφοράς) απλά θα έχει λιγότερο κρέας αλλά θα περιέχει όλα τα υπόλοιπα ζωικά «καλούδια». Άρα η «συγκλονιστική» και «δραματική» αλλαγή με την οποία θα εξαναγκαστούν είναι άλλη. Θα πρέπει να εξοικειωθούν με την «ριζοσπαστική»  αλλαγή του να προσδιορίζονται πλέον ως vegetarian.

Το σύστημα της ζωικής εκμετάλλευσης μεταφέροντας την εμπειρία του από την ευημερία των ζώων (όπου  πχ αλλάζει τις λέξεις για τα κλουβιά αλλά δεν καταργεί τα κλουβιά) προετοιμάζει ανάλογα και την μεταβατική κατάσταση στην vegetarian εποχή: σκοπεύει να κάνει τους ανθρώπους κατ’ όνομα vegetarian, όπως με ανάλογο τρόπο οι άνθρωποι πείστηκαν ότι έγιναν «οικολόγοι» με το να αλλάξουν κάποιες λάμπες. Και όσο θα πλησιάζουμε στο 2050 αυτή η παμφαγία συγκαλυμμένη ως vegetarianism θα προβάλλεται και θα παρουσιάζεται όλο και πιο ελκυστική ως δήθεν η λύση του περιβαλλοντικού προβλήματος.

Όμως αυτό που ξεχωρίζει στην παρουσίαση του θέματος είναι το απόλυτο θράσος και η υποκρισία να μιλούν για τον δήθεν καταναγκασμό των ανθρώπων σε μιαν άλλη διατροφή. Θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν αυτά τα μέσα - φερέφωνα της ζωικής «οικονομίας» πως θα καταναγκαστούν οι άνθρωποι σε κάτι που είναι φυσικό για την ανατομία του φυτοφάγου που διαθέτουμε; Και γιατί δεν καταναγκάζονται  τώρα που πάνε κόντρα στην ανατομία τους με το να κάνουν την διατροφή που προωθεί ένα ανώμαλο σύστημα; Και που ήταν αυτά τα μέσα όταν τις τελευταίες δεκαετίες ο δυτικός κυρίως και ο υπόλοιπος κόσμος ουσιαστικά εξαναγκάστηκε στην ζωική διατροφή, όταν μέχρι το 1950 σχεδόν όλα τα έθνη του κόσμου ήταν πρακτικά στη φυτοφαγία; Εκεί δεν είδαν και δεν βλέπουν καταναγκασμό;

Σίγουρα ο καταναγκασμός, μικρός ή μεγάλος είναι καταδικαστέος αλλά δεν μπορούμε να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και αφού αναφερόμαστε στην διατροφή, γιατί αυτά τα ίδια μέσα δεν είναι το ίδιο ευαίσθητα και δεν βγάζουν λέξη για όλα αυτά τα δισεκατομμύρια αισθανόμενα πλάσματα που χωρίς να υπολογίζουμε τη ζωή τους, τα καταναγκάζουμε να γίνουν ζωικά «προϊόντα»; Γιατί αποσιωπούν αυτόν τον πραγματικό καταναγκασμό που συντρίβει ζωές χωρίς να τους αφήνει κανένα δικαίωμα, κανένα περιθώριο αντίδρασης, και καμία επιλογή; Μπροστά του ο δήθεν διατροφικός καταναγκασμός των ανθρώπων στον οποίο εστιάζουν και για τον οποίο ωρύονται, ακούγεται ψεύτικος, ανούσιος και προκλητικός. Ακόμα και αν υποτεθεί ότι οι άνθρωποι «καταναγκάζονται» σε 100% φυτοφαγία, ουσιαστικά «καταναγκάζονται» σε αλλαγή συνηθειών και στην επιλογή εναλλακτικών τροφών – κάτι που είναι ποιοτικά διαφορετικό από το ολοκληρωτικό καθεστώς που επιβάλλουμε στα ζώα.

Έτσι όλες αυτές οι διάφορες αναφορές και οι εξάρσεις των μέσων με το να μεροληπτούν τόσο απροκάλυπτα υπέρ μιας ορισμένης ατζέντας, ουσιαστικά αναδεικνύουν αυτό το οποίο λογοκρίνουν: ο καταναγκασμός των ζώων είναι το μεγάλο θέμα και το κομβικό ζήτημα που πρέπει επειγόντως να διευθετήσουμε γιατί είναι η βάση που στηρίζει ένα ολόκληρο σύστημα της καταπίεσης για χιλιετίες τώρα. Στο επίκεντρο του έχουν τεθεί χωρίς την συγκατάθεσή τους τα μη ανθρώπινα ζώα, τα οποία τεχνητά αποδυναμωμένα και ανίκανα να αμυνθούν, καταναγκάζονται να γίνουν οι αποδέκτες όλης της καταπίεσης. Και οι άνθρωποι με το να ωθούνται να μετακυλύουν την καταπίεση που υφίστανται στα ζώα (με το πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής, της ένδυσης, κλπ), ουσιαστικά επιβραβεύουν και συντηρούν την γενεσιουργό αιτία των δεινών του κόσμου μας, δηλαδή την καταπίεση.

Αν λοιπόν χρειάζεται να ανησυχήσουμε και να προειδοποιηθούμε για κάτι, αυτό δεν είναι το μακρινό 2050 αλλά η κατάρα της καταπίεσης που κατευθύνει τον κόσμο μας και ο καταναγκασμός της αισθανόμενης ζωής που συμβαίνει τώρα, κάθε στιγμή. Και ο μόνος αποδεδειγμένος τρόπος για να νικήσουμε τον καταναγκασμό και την καταπίεση είναι να αποδεχθούμε την αλήθεια: την ματαιότητα και το αδιέξοδο αυτού του δρόμου που παράγει μόνο καταπίεση για ανθρώπους, ζώα, και οικοσύστημα σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις. Το κάλεσμα της αλήθειας είναι να παραμερίσουμε τις κάθε είδους ατζέντες που μας θέλουν πιόνια τους (πρώτα και κύρια στο απόλυτα βασικό πεδίο της τροφής) και παίρνοντας ξανά τον έλεγχο της ζωής μας να κάνουμε πράξη την περιεκτική δικαιοσύνη προς όλους αυτούς που τώρα αδικούμε με τις επιλογές μας.