Η διατροφή με ζωικά είναι ο στυλοβάτης των ΓΤΟ

Από το 1996 που ξεκίνησαν οι ΓΤΟ καλλιέργειες στις ΗΠΑ μέχρι και σήμερα η κύρια ποσότητα της παραγωγής των ΓΤΟ πηγαίνει ως ζωοτροφή στα ζώα αφού οι άνθρωποι γενικά αποστρέφονται την ιδέα της κατανάλωσης των ΓΤΟ και θα τους καταναλώσουν μόνο όταν αυτοί εισβάλουν κρυφά και ύπουλα στη διατροφή τους.

Για να καθιερωθούν λοιπόν οι ΓΤΟ θα έπρεπε να βρεθούν στόματα-αποδέκτες και μάλιστα στόματα χωρίς δικαιώματα. Αυτά τα στόματα ανέλαβε να τα προμηθεύσει η κτηνοτροφία η οποία σκόπιμα προωθείται από το τέλος του 2^ου ΠΠ για να «αναβαθμιστεί» τελικά τη δεκαετία του 1970 σε μια γιγαντιαία «βιομηχανία» προκειμένου να γίνει η βάση πάνω στην οποία θα πατήσει η βιοτεχνολογία και οι ΓΤΟ.

Χωρίς κτηνοτροφία δεν θα υπήρχαν ΓΤΟ

Από το 1961 έως το 2008 η παραγωγή της κτηνοτροφίας τετραπλασιάζεται και ο κατά βάση φυτικά τρεφόμενος πληθυσμός του πλανήτη κατευθύνεται σε μια διατροφή που κυριαρχείται από τα λεγόμενα «ζωικά προϊόντα». Η νοσηρή μετάβαση έχει πραγματοποιηθεί και οι άνθρωποι έχοντας προδώσει και την φυτοφάγο ανατομία τους αλλά και τον αισθανόμενο άνθρωπο που υπάρχει μέσα μας, γίνονται έρμαια μιας κακόβουλης δομής που τους διαχειρίζεται για ίδιον όφελος.

Και βέβαια αυτή νοσηρή μετάβαση έχει τεράστιο κόστος για όλο τον πλανήτη και τα πλάσματά του αφού τώρα χρησιμοποιεί το 40% της έκτασης της Γης και μονοπωλεί τους πόρους και την ενέργεια για να παχύνει ζώα και έτσι δημιουργεί την επισιτιστική κρίση και ένα παγκόσμιο περιβαλλοντικό, διατροφικό, και ηθικό χάος. Έτσι το πρόβλημα μιας διογκούμενης επισιτιστικής κρίσης που δημιουργεί η Αγροβιομηχανία με την σκόπιμη εστίασή της στην κτηνοτροφία δίνει το ιδανικό άλλοθι στη βιοτεχνολογία να παρουσιάζεται ως δήθεν λύση και να αναμασά προκλητικά τη δήθεν πρόθεσή της να «θρέψει» τον κόσμο.

Με την γιγάντωση της κτηνοτροφίας το λόμπι της «βιοτεχνολογίας» που έχει κάνει σκοπό της ύπαρξής του να «θρέψει» προικίζεται με μια τεράστια αγορά και βρίσκεται να έχει τόσα πολλά στόματα να «θρέψει» (στόματα που ξεπερνούν πολλές φορές τον ανθρώπινο πληθυσμό) στα οποία μπορεί να χορηγήσει όχι αυτό που προόρισε η φύση για αυτά αλλά κυριολεκτικά ότι θέλει. Τα εκτρεφόμενα ζώα δεν έχουν κανένα δικαίωμα και δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν στη παρούσα συγκυρία και κουλτούρα. Τα ζώα είναι οι δούλοι ενός καταπιεστικού συστήματος που τα αναπαράγει τεχνητά και τα υποβάλει στην απόλυτη καταπίεση και μια από τις πολλές κακοποιήσεις είναι να τους χορηγεί τροφή ασύμβατη με την πεπτική τους ανατομία με αποκλειστικό σκοπό να τα παχύνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.  

Έτσι τα ζώα γίνονται δια της βίας οι πρώιμοι καταναλωτές των ποσοτήτων τοξικής ύλης που τους χορηγούνται ως «τροφή», των Frankenfoods ενώ η βιομηχανική κτηνοτροφία γίνεται ο στυλοβάτης των ΓΤΟ αφού ξέρουν ότι κατά μέσο όρο χρειάζονται 10 κιλά φυτικής πρωτεΐνης (σόγια, καλαμπόκι, κλπ) για 1 κιλό κρέας. Επίσης ξέρουν ότι αυτό απαιτεί την εκθετική αύξηση:

- των εκτάσεων που καλλιεργούνται (προήλθαν από την ευρεία καταστροφή του Αμαζονίου για να γίνει εκτάσεις για μονοκαλλιέργεια ΓΤ σόγιας και εκτάσεις βοσκής για αγελάδες, από την αποψίλωση δασών και την καταστροφή οικοσυστημάτων)

- και τεράστιες ποσότητες χημικών εισροών.

Χωρίς κτηνοτροφία θα ήταν τρομερά δύσκολο έως ακατόρθωτο να εισάγουν άμεσα τους ΓΤΟ ως τροφή των ανθρώπων ακόμα και στις ΗΠΑ όπου τώρα κυριαρχεί η ΓΤ γεωργία. Χωρίς κτηνοτροφία οι ΓΤΟ θα ήταν ακόμη στο εργαστήριο: αν σκεφτούμε το υποθετικό σενάριο ότι τερματιζόταν η κτηνοτροφία σήμερα, η ΓΤ γεωργία θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος αφού η κτηνοτροφία είναι ο κύριος αγοραστής-πελάτης των ΓΤΟ.

Γι αυτό λοιπόν το κυρίαρχο διατροφικό μοντέλο προστατεύει με κάθε τρόπο τη καρικατούρα του «σαρκοφάγου», αφού δίνει το πλεονέκτημα στο βρώμικο σχέδιο της «βιοτεχνολογίας» να αλώσει το βασικότερο δικαίωμά μας: τον κοινωνικό έλεγχο στη τροφή και το δικαίωμά μας στη φυσική, πραγματική τροφή. Γι αυτό και η ύποπτη εμμονή με τη «θρέψη» που φυσικά δεν εννοεί αυτό που πραγματικά είναι τροφή για τον άνθρωπο και έχει ανάγκη η ανθρώπινη πεπτική ανατομία αλλά τον απόλυτο και ολοκληρωτικό έλεγχο στο με τι τελικά θα θρέφεται το υποκείμενο της «θρέψης».

Έτσι η καρικατούρα του σαρκοφάγου, με το να κρατά σταθερή τη ζήτηση για «ζωικά προϊόντα» εδραιώνει, επεκτείνει και εκτοξεύει την εφαρμογή της βιοτεχνολογίας και της ΓΤ. Και με τη σειρά της αυτή η ζήτηση για «ζωικά προϊόντα», πέρα από όλα τα υπόλοιπα δεινά που έχει ήδη φέρει, γίνεται επίσης το μακάβριο όχημα για την μοιραία, τελευταία πράξη του δράματος: το απόλυτο, τελικό χτύπημα στο πλανήτη της ζωής και στην ανθρωπότητα που βρίσκεται σε εξέλιξη με την εισαγωγή του εφιάλτη που λέγεται: μόλυνση του DNA της ζωής.

Οι μοιραίες συνέπειες στην υγεία από μια διατροφή με ΓΤΟ

Τα ζώα εκτροφής δεν αφήνονται να ζήσουν το κανονικό διάστημα που φυσιολογικά θα ζούσαν. Θανατώνονται όσο πιο σύντομα γίνεται. Οι μέρες της σύντομης ζωής τους κρίνονται από το βάρος του βαρύτατα κακοποιημένου σώματός σου. Μόλις πιάσουν το βάρος σφαγής στέλνονται σε μαζική γενοκτονία για να ικανοποιηθεί η τεχνητή ανάγκη για «ζωικά προϊόντα» και η καρικατούρα του «σαρκοφάγου» (και του παμφάγου) που επινόησε το κυρίαρχο διατροφικό μοντέλο. Έτσι στο σύστημα αυτό τα κοτόπουλα έχουν ζωή μόλις 45 ημέρες, τα μωρά-ζώα που βγαίνουν στη αγορά ως «κρέας του γάλακτος» μόλις λίγους μήνες, ενώ τα μόνα ζώα που αφήνονται να ζήσουν περισσότερο είναι οι αγελάδες γαλακτοπαραγωγής και οι κότες αυγοπαραγωγής (όπου κριτήριο για την επιμήκυνση της ζωής τους είναι η παραγωγικότητά τους). Στο σύντομο λοιπόν αυτό διάστημα ζωής δεν είναι δυνατόν να εμφανιστούν οι βλαβερές επιπτώσεις από την κατανάλωση ΓΤΟ και των υπολειμμάτων στα επιβλαβή φυτοφάρμακα που αυτές περιέχουν.

Η έρευνα Σεραλίνι έδειξε ότι σε ένα πολύ μικρό ζώο, στους αρουραίους, τα προβλήματα ξεκινούν μετά τους 4 μήνες διατροφής με ΓΤΟ. Οπότε στα μεγαλύτερα ζώα το διάστημα για να εμφανιστούν οι σοβαρές βλάβες γίνεται μεγαλύτερο αλλά όμως πριν αυτές γίνουν έντονα εμφανείς, τα ζώα - ήδη άρρωστα - στέλνονται στη σφαγή. Έτσι δεν προλαβαίνει να φανεί αν πχ είναι στείρα, αν έχουν όγκους σε διάφορα σημεία του σώματός τους, αν έχουν κατεστραμμένα όργανα κοκ. Και έτσι το λόμπι – ζόμπι της βιοτεχνολογίας μπορεί να βγαίνει προκλητικά, υποτιμώντας κατά πάγια τακτική τη νοημοσύνη μας, και να λέει ότι οι ΓΤΟ είναι δήθεν ασφαλείς αφού 100 δις ζώα έχουν ήδη τραφεί με αυτά (όχι όμως για μια ολόκληρη ζωή που το φυσιολογικό της διάστημα γι αυτά τα ζώα είναι κατά μέσο όρο τα 20 χρόνια αλλά για μόλις λίγους μήνες).

Όμως μια νέα, συγκριτική έρευνα* που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας δείχνει τον συσχετισμό της διατροφής με ΓΤΟ και της έξαρσης της ασθένειας στους ανθρώπους και επίσης και του αυτισμού.

Όσο για την Ευρώπη όπου υποτίθεται ότι απαγορεύονται οι ΓΤΟ αλλά ήδη έχουν εγκριθεί πάνω από 50 και όπου επιχειρείται και η έγκριση της καλλιέργειας ΓΤ φυτών άμεσα, ο Ευρωπαίος πολίτης που έχει εγκλωβιστεί στη καρικατούρα του «σαρκοφάγου» και στη διατροφή από τη λεηλασία της ζωής των ζώων, καταδικάζει τον εαυτό του σε έμμεσο καταναλωτή αλλά και οικονομικό υποστηρικτή των ΓΤΟ, αφού τα χρήματά του πηγαίνουν στην αγορά ΓΤ σόγιας που εισάγεται ως ζωοτροφή αλλά και ουσιών όπως η ασπαρτάμη που είναι ΓΤΟ και η οποία υπάρχει σε χιλιάδες επεξεργασμένα προϊόντα.

Η απάντηση

Η καταπίεση των ζώων άνοιξε διάπλατα την κερκόπορτα στους ΓΤΟ και για μια ακόμη φορά μας δείχνει πως η απαξίωση της ζωής των άλλων αισθανόμενων όντων και η απόλυτη περικοπή των δικαιωμάτων τους, γίνονται μπούμερανγκ που το πετά με λύσσα στη κοινωνία η άνομη ελίτ που δόλια αναρριχήθηκε στη κορυφή του ιεραρχικού συστήματος που κυριαρχεί.

Υπάρχει διέξοδος; Φυσικά και υπάρχει παρόλο που τα περιθώρια στενεύουν δραματικά γι αυτό και οι κινήσεις μας πρέπει να είναι πλέον δραστικές. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε εγκλωβισμένοι στα ψεύδη και στις πλάνες που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής. Ούτε μπορούμε να τελειώνουμε με το ένα κακό (ΓΤΟ) διατηρώντας ανέπαφο το άλλο (καταπίεση των ζώων). Αποδίδοντας τα του καίσαρος τω καίσαρι θα πρέπει αυτό που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως κακό (την καταπίεση των ζώων) να το τερματίσουμε οριστικά και άμεσα.

Η φωνή της επίγνωσης και της συνείδησης μας καλεί σε μόνιμη δράση μέσα από έναν νέο τρόπο ζωής περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και ειρηνικής διατροφής. Γιατί το ηθικό χρέος του σεβασμού της αξίας της ζωής δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την ύβρη προς τη ζωή και το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που λέγεται «βιοτεχνολογία» και ΓΤΟ. Και ο καλύτερος τρόπος για να πάψουμε να συντηρούμε και να γιγαντώνουμε αυτή την ανωμαλία και νοσηρότητα - τώρα μάλιστα που ύπουλα ετοιμάζονται να επιβάλλουν την ΓΤ γεωργία στα εδάφη της Ευρώπης - είναι να πάψουμε να συντηρούμε την διατροφή με ζωικά που είναι ο καλύτερος πελάτης των ΓΤΟ. Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε τους δυνάστες της ανθρωπότητας να αλώσουν τη τροφή μας, να τους αναβαθμίζουμε και να τους επιβραβεύουμε σε παραγωγούς και προμηθευτές της αντί να τους καταδικάσουμε ως τους σεσημασμένους υπαίτιους της διατροφικής και της γενικότερης κρίσης.

Εφόσον εναντιωνόμαστε στους ΓΤΟ 
γιατί να τους τρώμε έμμεσα από τα ζώα;

....


* Από την περίληψη της έρευνας:

Genetically engineered crops, glyphosate and the deterioration of health in the United States of America

(Γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες, glyphosate και η επιδείνωση της υγείας στις ΗΠΑ)

των Nancy L. Swanson, Andre Leu, Jon Abrahamson and Bradley Wallet

Journal of Organic Systems, 9(2), 2014

«Μια τεράστια αύξηση στην εμφάνιση και επικράτηση των χρόνιων ασθενειών έχει αναφερθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών. Παρόμοιες αυξήσεις παρατηρήθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Το ζιζανιοκτόνο glyphosate εισήχθη το 1974 και η χρήση του επιταχύνεται με την έλευση των γενετικά τροποποιημένων (GE) ανεκτικών στα ζιζανιοκτόνα καλλιεργειών. Πληθαίνουν οι αποδείξεις ότι το glyphosate παρεμβαίνει σε πολλές μεταβολικές διεργασίες σε φυτά και ζώα και υπολείμματα glyphosate έχουν ανιχνευθεί και στα δύο. Το glyphosate διαταράσσει το ενδοκρινικό σύστημα και την ισορροπία των βακτηρίων του εντέρου, βλάπτει το DNA και είναι πρόξενος μεταλλάξεων που οδηγούν σε καρκίνο.»

 












...

Η vegetarian ατζέντα

ή πως η ζωική «οικονομία» θα παράγει περισσότερα ζωικά «προϊόντα» ενώ οι άνθρωποι θα είναι «vegetarian»

Όταν ο vegetarianism ξεκινούσε επίσημα το 1847 με την ίδρυση της vegetarian society, η αυθεντική έννοια της λέξης σήμαινε τότε την φυτοφαγία, δηλαδή την διατροφή αποκλειστικά με φυτικές τροφές. Όμως στη πορεία η έννοια της ακρωτηριάστηκε στο να σημαίνει μόνο την μη κατανάλωση σάρκας. Αυτό ισοδυναμούσε με έναν μοιραίο συμβιβασμό με το κατεστημένο στο οποίο υποτίθεται ότι θα εναντιωνόταν: από την αρχική θέση που ήταν συνολικά κατά της ζωικής εκμετάλλευσης ο vegetarianism αναθεωρήθηκε σε μια θέση που αποδεχόταν την εκμετάλλευση των ζώων, με το να εγκρίνει την γαλακτοπαραγωγή και αυγοπαραγωγή.

Αναμενόμενα, η αποδοχή των δυο βασικών κατηγοριών ζωικών προϊόντων (γαλακτοκομικά και αυγά) έπληξε και στην ουσία αναιρεί και την ακεραιότητα της θέσης για την μη κατανάλωση σάρκας, αφού και η γαλακτοπαραγωγή και η αυγοπαραγωγή παράγουν πάρα πολύ κρέας. Αν για το κρέας χρειάζεται η εκτροφή ενός ζώου, για το γάλα χρειάζονται έως και 10 ζώα (μητέρα + μωρά). Γιατί για να έχουμε γάλα, χρειαζόμαστε μια μητέρα που τεχνητά γίνεται έγκυος και γεννάει μωρά και για να έχουμε αυγά χρειαζόμαστε κότες αυγοπαραγωγής οι οποίες προέρχονται από μια διαδικασία θανάτωσης των αρσενικών νεοσσών. Μόλις αρχίσει να μειώνεται η «παραγωγή» όλων αυτών των ζώων, στέλνονται στο σφαγείο και γίνονται «κρέας» που βγαίνει στην αγορά ως του «γάλακτος» από τα μωρά, ως φτηνό κρέας για φάστ φουντ από τις μητέρες αγελάδες και ως ζωοτροφή από τις «ξοδεμένες» κότες. Έτσι ο vegetarianism ως μια έννοια που αλώθηκε και ακυρώθηκε, κατέληξε να παράγει πάρα πολύ κρέας και στο μέλλον μπορεί να παράγει ακόμα περισσότερο.

Το βασικό ζήτημα όμως είναι ότι αυτή η τόσο χονδροειδής παραποίηση της σημασίας του vegetarianism από την φυτοφαγία στην παμφαγία του πόσα και ποια ζωικά «προϊόντα» τρωει κάποιος, σκόπιμα δεν συνοδεύτηκε με την επινόηση μιας άλλης λέξης που να περιγράφει αυτή την νέα σημασία. Έτσι μείναμε με μια λέξη παραπλανητική, πηγή σύγχυσης, η οποία φέρεται να παραπέμπει σε «φυτοφαγία» όμως στην πράξη είναι μια διατροφή με ζωικά προϊόντα. Έχουμε λοιπόν μια λέξη ιδανική για το κατεστημένο την οποία μπορεί να εκμεταλλευτεί και αξιοποιήσει ανάλογα: από τη μια ερμηνεύει τον vegetarianism κατά το δοκούν ώστε να χωρέσει μέσα του όλα τα ζωικά «προϊόντα», ενώ από την άλλη τον παρουσιάζει με την ετικέτα της «φυτοφαγίας». Και από ιστορική άποψη ίσως αυτή είναι η πρώτη απατηλή «ετικέτα» στην «αγορά» η οποία αφενός εφησυχάζει όσους καταναλωτές αρχίζουν αμυδρά να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά ηθικά και αφετέρου τρομοκρατεί τους υπόλοιπους με τον μπαμπούλα μια διατροφής που παρουσιάζεται ως στέρηση, φτώχεια, πείνα, κλπ.

Είναι φανερό ότι το σύστημα απεχθάνεται την ακριβολογία και την σαφήνεια γιατί αυτές οδηγούν στην αλήθεια, και όπως ο λύκος της παροιμίας, μπορεί μόνο να υπάρξει και να ευημερεί σε ένα κλίμα εννοιολογικής αναμπουμπούλας. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα η παραποιημένη έννοια του vegetarianism, όπως και κάθε ακρωτηριασμένη έννοια, ενθαρρύνει την γνωστική δυσαρμονία, μια κατάσταση σύγχυσης όπου κάποιος ενώ διακρίνει την ηθική ασυνέπεια των πράξεων του, εντούτοις  τις συνεχίζει λόγω του εφησυχασμού που προσφέρει η διαστρέβλωση των εννοιών. Και η γνωστική δυσαρμονία είναι μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη για κάθε ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης αφού τελικά ακυρώνει την λογική, τις αξίες και το δίκαιο και εδραιώνει την συντήρηση και την παραμονή σε ένα αρνητικό κατεστημένο.

Έτσι η εκφυλισμένη μορφή του vegetarianism που έχει επικρατήσει δεν είναι καθόλου χρήσιμη για τα ζώα αλλά είναι απόλυτα χρήσιμη για το σύστημα που εκμεταλλεύεται τα ζώα, οπότε δικαιολογημένα μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια vegetarian ατζέντα σε εξέλιξη. Μια ατζέντα που αγαπάει να μισεί τον vegetarianism και που πρόσφατα μας έδωσε ένα δείγμα το οποίο μας προϊδεάζει για το διατροφικό μέλλον που επιθυμεί: ένα θολό οργουελικό τοπίο με κενές νοήματος λέξεις και δίπλα στα «κλασσικά» σλόγκαν «Ο πόλεμος είναι ειρήνη - Η ελευθερία είναι σκλαβιά - Η άγνοια είναι δύναμη» θα έχει προστεθεί και το σλόγκαν «Η φυτοφαγία είναι σαρκοφαγία».

Έτσι πριν λίγες μέρες με αφορμή την πρόσφατη αναφορά του Stockholm International Water Institute (SIWI) για το νερό, μια αναφορά η οποία δεν αναφέρει πουθενά την λέξη vegetarianism, απλά κάνει λόγο για μείωση του κρέατος στην διατροφή με στόχο την εξοικονόμηση νερού, είδαμε τα κυρίαρχα μέσα να προπαγανδίζουν την vegetarian ατζέντα, μεταφέροντας την μείωση της κατανάλωσης κρέατος ως vegetarianism. Να κάποιοι χαρακτηριστικοί τίτλοι:

1 - Οι ελλείψεις στη τροφή θα μας εξαναγκάσουν σε vegetarianism, προειδοποιούν οι επιστήμονες.

Το αποτέλεσμα της έλλειψης νερού στην παραγωγή τροφής σημαίνει ότι χρειάζονται ριζοσπαστικά βήματα για να θρέψουμε τον αναμενόμενο πληθυσμό των 9 δις το 2050

2 – Άσχημα νέα για τους κρεοφάγους: θα είμαστε όλοι vegetarian το 2050

3 - Οι ελλείψεις σε τρόφιμα θα μπορούσαν να μετατρέψουν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου σε vegetarian το 2050, προειδοποιούν κορυφαίοι επιστήμονες.

Νέα προειδοποίηση ισχυρίζεται ότι ο αυξανόμενος πληθυσμός θα σημαίνει σημαντικές ελλείψεις σε κρέας

4 – Ο κόσμος μπορεί να αναγκαστεί να γίνει vegetarian μέχρι το 2050, λένε οι επιστήμονες

Αυτό που προξενεί εντύπωση είναι η ταύτιση στην παρουσίαση του θέματος παρόλο που έχουμε να κάνουμε με μέσα από διάφορες χώρες του κόσμου. Ασφαλώς αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο και εύλογα παραπέμπει στην εν λόγω ατζέντα και σε μια συντονισμένη ψυχολογική επιχείρηση.

Μέσα από γλώσσα που δημιουργεί ένα κλίμα πανικού (κακά νέα, ελλείψεις κρέατος, εξαναγκάσουν, προειδοποιούν, ριζοσπαστικά βήματα, κλπ) η ετικέτα vegetarianism χρησιμοποιείται ως μπαμπούλας: επανακαθορίζεται ως λιγότερο κρέας και ταυτίζεται συνειρμικά με απώλεια της «απόλαυσης» και στέρηση ώστε να κρατηθούν οι άνθρωποι στην ζωική «οικονομία» και στην κατανάλωση ζωικών όσο περισσότερο γίνεται μέχρι το 2050. Το μήνυμα που περνάει στους τρομοκρατημένους σημερινούς παμφάγους είναι: «απολαύστε» όσο περισσότερο μπορείτε γιατί μόλις θα πλησιάζουμε σε αυτή την χρονολογία θα εξαναγκαστείτε να «αλλάξετε».

Αλλά τι είναι τελικά αυτό που θα αλλάξουν; Μήπως σχεδιάζουν κάποια δραματική αλλαγή στην διατροφή; Όχι φυσικά αφού η τότε προτεινόμενη διατροφή (βάσει της αναφοράς) απλά θα έχει λιγότερο κρέας αλλά θα περιέχει όλα τα υπόλοιπα ζωικά «καλούδια». Άρα η «συγκλονιστική» και «δραματική» αλλαγή με την οποία θα εξαναγκαστούν είναι άλλη. Θα πρέπει να εξοικειωθούν με την «ριζοσπαστική»  αλλαγή του να προσδιορίζονται πλέον ως vegetarian.

Το σύστημα της ζωικής εκμετάλλευσης μεταφέροντας την εμπειρία του από την ευημερία των ζώων (όπου  πχ αλλάζει τις λέξεις για τα κλουβιά αλλά δεν καταργεί τα κλουβιά) προετοιμάζει ανάλογα και την μεταβατική κατάσταση στην vegetarian εποχή: σκοπεύει να κάνει τους ανθρώπους κατ’ όνομα vegetarian, όπως με ανάλογο τρόπο οι άνθρωποι πείστηκαν ότι έγιναν «οικολόγοι» με το να αλλάξουν κάποιες λάμπες. Και όσο θα πλησιάζουμε στο 2050 αυτή η παμφαγία συγκαλυμμένη ως vegetarianism θα προβάλλεται και θα παρουσιάζεται όλο και πιο ελκυστική ως δήθεν η λύση του περιβαλλοντικού προβλήματος.

Όμως αυτό που ξεχωρίζει στην παρουσίαση του θέματος είναι το απόλυτο θράσος και η υποκρισία να μιλούν για τον δήθεν καταναγκασμό των ανθρώπων σε μιαν άλλη διατροφή. Θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν αυτά τα μέσα - φερέφωνα της ζωικής «οικονομίας» πως θα καταναγκαστούν οι άνθρωποι σε κάτι που είναι φυσικό για την ανατομία του φυτοφάγου που διαθέτουμε; Και γιατί δεν καταναγκάζονται  τώρα που πάνε κόντρα στην ανατομία τους με το να κάνουν την διατροφή που προωθεί ένα ανώμαλο σύστημα; Και που ήταν αυτά τα μέσα όταν τις τελευταίες δεκαετίες ο δυτικός κυρίως και ο υπόλοιπος κόσμος ουσιαστικά εξαναγκάστηκε στην ζωική διατροφή, όταν μέχρι το 1950 σχεδόν όλα τα έθνη του κόσμου ήταν πρακτικά στη φυτοφαγία; Εκεί δεν είδαν και δεν βλέπουν καταναγκασμό;

Σίγουρα ο καταναγκασμός, μικρός ή μεγάλος είναι καταδικαστέος αλλά δεν μπορούμε να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και αφού αναφερόμαστε στην διατροφή, γιατί αυτά τα ίδια μέσα δεν είναι το ίδιο ευαίσθητα και δεν βγάζουν λέξη για όλα αυτά τα δισεκατομμύρια αισθανόμενα πλάσματα που χωρίς να υπολογίζουμε τη ζωή τους, τα καταναγκάζουμε να γίνουν ζωικά «προϊόντα»; Γιατί αποσιωπούν αυτόν τον πραγματικό καταναγκασμό που συντρίβει ζωές χωρίς να τους αφήνει κανένα δικαίωμα, κανένα περιθώριο αντίδρασης, και καμία επιλογή; Μπροστά του ο δήθεν διατροφικός καταναγκασμός των ανθρώπων στον οποίο εστιάζουν και για τον οποίο ωρύονται, ακούγεται ψεύτικος, ανούσιος και προκλητικός. Ακόμα και αν υποτεθεί ότι οι άνθρωποι «καταναγκάζονται» σε 100% φυτοφαγία, ουσιαστικά «καταναγκάζονται» σε αλλαγή συνηθειών και στην επιλογή εναλλακτικών τροφών – κάτι που είναι ποιοτικά διαφορετικό από το ολοκληρωτικό καθεστώς που επιβάλλουμε στα ζώα.

Έτσι όλες αυτές οι διάφορες αναφορές και οι εξάρσεις των μέσων με το να μεροληπτούν τόσο απροκάλυπτα υπέρ μιας ορισμένης ατζέντας, ουσιαστικά αναδεικνύουν αυτό το οποίο λογοκρίνουν: ο καταναγκασμός των ζώων είναι το μεγάλο θέμα και το κομβικό ζήτημα που πρέπει επειγόντως να διευθετήσουμε γιατί είναι η βάση που στηρίζει ένα ολόκληρο σύστημα της καταπίεσης για χιλιετίες τώρα. Στο επίκεντρο του έχουν τεθεί χωρίς την συγκατάθεσή τους τα μη ανθρώπινα ζώα, τα οποία τεχνητά αποδυναμωμένα και ανίκανα να αμυνθούν, καταναγκάζονται να γίνουν οι αποδέκτες όλης της καταπίεσης. Και οι άνθρωποι με το να ωθούνται να μετακυλύουν την καταπίεση που υφίστανται στα ζώα (με το πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής, της ένδυσης, κλπ), ουσιαστικά επιβραβεύουν και συντηρούν την γενεσιουργό αιτία των δεινών του κόσμου μας, δηλαδή την καταπίεση.

Αν λοιπόν χρειάζεται να ανησυχήσουμε και να προειδοποιηθούμε για κάτι, αυτό δεν είναι το μακρινό 2050 αλλά η κατάρα της καταπίεσης που κατευθύνει τον κόσμο μας και ο καταναγκασμός της αισθανόμενης ζωής που συμβαίνει τώρα, κάθε στιγμή. Και ο μόνος αποδεδειγμένος τρόπος για να νικήσουμε τον καταναγκασμό και την καταπίεση είναι να αποδεχθούμε την αλήθεια: την ματαιότητα και το αδιέξοδο αυτού του δρόμου που παράγει μόνο καταπίεση για ανθρώπους, ζώα, και οικοσύστημα σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις. Το κάλεσμα της αλήθειας είναι να παραμερίσουμε τις κάθε είδους ατζέντες που μας θέλουν πιόνια τους (πρώτα και κύρια στο απόλυτα βασικό πεδίο της τροφής) και παίρνοντας ξανά τον έλεγχο της ζωής μας να κάνουμε πράξη την περιεκτική δικαιοσύνη προς όλους αυτούς που τώρα αδικούμε με τις επιλογές μας.

Γιατί θα πρέπει να μας απασχολεί το ζήτημα των ζώων

Το ζήτημα των ζώων αναφέρεται στην συνολική (ιδεολογική και πρακτική) προσέγγιση του ανθρώπου προς τα μη ανθρώπινα ζώα. Στην τρέχουσα συγκυρία αυτή ουσιαστικά σημαδεύεται και ταυτίζεται με τα ζώα που χρησιμοποιούνται ως τροφή αφού τα «εκτρεφόμενα» ζώα αντιστοιχούν στο 98% των ζώων που σκοτώνει η ανθρωπότητα κάθε χρόνο (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ο αριθμός ξεπερνά τα 55 δις για τα ζώα της στεριάς και διπλάσια και πλέον δις για τα ζώα της θάλασσας). Όλα τα υπόλοιπα ζώα που σκοτώνονται από τον άνθρωπο κατ’ έτος, είτε είναι άγρια είτε εμπίπτουν στις άλλες, αυθαίρετα επιβεβλημένες «χρήσεις» (ένδυση, διασκέδαση, έρευνα, σπορ, κλπ), αποτελούν το υπόλοιπο 2% του αριθμού των θυμάτων. Με άλλα λόγια σε κάθε 100 ζώα τα οποία δολοφονεί η ανθρώπινη άγνοια και ματαιοδοξία, τα 98 είναι για «τροφή».

Η τροφή μας έχει γίνει η καταδίκη των ζώων αφού σε μια ανθρωπότητα περισσότερων από 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, μόνο μια μικρή μειοψηφία (τα λίγα εκατομμύρια των vegan) έχει αναγνωρίσει την αδικία προς τα ζώα και τους δείχνει έμπρακτα ότι πραγματικά υπολογίζει τη ζωή τους και ενδιαφέρεται και νοιάζεται γι αυτά. 

Στη πλειοψηφία ακούγεται αστείο το να νοιαστεί για τα ζώα ή να αμφισβητήσει τη συνήθεια της να τρώει ζώα ή να καλύψει τις ανάγκες της με άλλους, ανέκαθεν υπαρκτούς εναλλακτικούς τρόπους. Το ζήτημα των ζώων δεν θεωρείται άξιο λόγου γιατί πάντα προσεγγίζεται μέσα σε ένα ανθρωποκεντρικό πλαίσιο και μέσα εκεί αναπόφευκτα συγκρίνεται με τα ζητήματα του «ανώτερου» ανθρώπου. Και επειδή τα ζώα έχουν ταξινομηθεί στην συλλογική συνείδηση ως «κατώτερα», συνεπώς και το ζήτημά τους ταξινομείται ως κατώτερο, αμελητέο, και ανάξιο λόγου.  Έτσι τα ζώα δεν υπάρχουν στο σκεπτικό της πλειοψηφίας, παρόλο που το πρόβλημα που αυτή τους δημιουργεί, υπάρχει και διογκώνεται. Επιπλέον η κρίση που βιώνουμε σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο ενδεχομένως εντείνει περισσότερο το υπάρχον ανθρωποκεντρικό σκεπτικό και ακόμη πιο εύκολα οδηγεί στο κλισέ: «Εν μέσω κρίσης θα ασχολούμαστε με τα ζώα;»

Όμως αυτό το ανθρωποκεντρικό σκεπτικό ενεργεί ως φίλτρο μπροστά από την εικόνα της πραγματικότητας και την παραποιεί. Μόλις  αυτό το παραμορφωτικό φίλτρο αφαιρεθεί, το ζήτημα των ζώων προβάλει στην πραγματική του διάσταση και διαγράφονται καθαρά οι λόγοι για να αρχίσει να μας απασχολεί. Τότε διαπιστώνεται ότι οι λόγοι αυτοί δεν είναι απλά σοβαροί, αλλά είναι οι πλέον καίριοι και θεμελιώδεις, αφού συνδέονται με το βασικό κακό από το οποίο διακλαδίζονται όλα τα άλλα δεινά. Οι λόγοι αυτοί συνοπτικά είναι οι εξής:

1 - Τα ζώα είναι η βάση του οικοδομήματος της καταπίεσης.

Το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) τα ταξινομεί αυθαίρετα στο τελευταίο επίπεδο της ιεραρχίας του, εκεί δηλαδή όπου μπορεί να καταλήξει όλη η καταπίεση αυτού του συστήματος. Η ροή της καταπίεσης η οποία κατευθύνεται από την κορυφή, περνάει διαδοχικά από όλες τις άλλες καταπιεζόμενες, ανθρώπινες ομάδες για να καταλήξει τελικά στα ζώα. Ακόμα και η πλέον καταπιεζόμενη ανθρώπινη ομάδα ενθαρρύνεται να τα καταπιέσει και να τους στερήσει κάθε φυσικό δικαίωμα, με το ψευδές πρόσχημα της κάλυψης των αναγκών της. Έτσι τα ζώα - τα οποία ενώ στο φυσικό τους περιβάλλον είναι δυνατά και σε θέση υπεροχής - έχουν βρεθεί σε μια δεινή θέση απόλυτης αδυναμίας μέσα σε μια καταπιεστική δομή και υπό τον ζυγό ενός αμείλικτου και απόλυτου δυνάστη και τυράννου. Στη θέση αυτή τα ζώα είναι απόλυτα ευάλωτα και βιώνουν την απόλυτη καταπίεση και η θέση αυτή είναι τεχνητή και αποτέλεσμα των καταπιεστικών πολιτικών προς τα ζώα, η οποία ξεκίνησε με την «εξημέρωση».

Με την «εξημέρωση» η ανθρωπότητα εξελίσσει την καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό αντί να εξελίξει τον σεβασμό της ζωής και των ελευθεριών. Σύμφωνα με την Λιθουανή αρχαιολόγο Μαρία Γκιμπούτας (Marija Gimbutas), μεταξύ πέμπτης και τρίτης χιλιετίας προ της Κοινής Χρονολογίας (Κ.Χ.), οι μητριαρχικές, κοινωνίες ισονομίας και δικαιωμάτων που στηρίζονταν στην φυτοκομία (Horticulture) καταλύονται βίαια από εισβολείς (Kurgan invasions) από τις στέπες βορείως του Ευξείνου Πόντου. Η «εξημέρωση» του αλόγου γύρω στο 5.000 προ Κ.Χ. και η επινόηση του κάρου που σέρνεται από αυτά έδωσε μεγάλη κινητικότητα στους kurgan πληθυσμούς (ονομάσθηκαν έτσι από την ταφική πρακτική των τύμβων – kurgan σημαίνει τύμβος), αυτούς που είχαν μια πατριαρχική, πολεμοχαρή οργάνωση και έτσι εξαπλώθηκαν μεταφέροντας μαζί τους την πατριαρχία, την επιβολή δηλαδή της καταπίεσης, του πολέμου, και της δουλείας των γυναικών.

Η πατριαρχία στηρίζεται στις διάφορες μορφές καταπίεσης, όπως των ειδών (speciesism) με την «εξημέρωση» των ζώων, του φύλου (sexism) με την καταπίεση των γυναικών, κλπ, και δημιουργεί έτσι την δομή ενός συστήματος καταπίεσης. Μέσα σε αυτό τα ζώα είναι όχι μόνο η προσωποποίηση της καταπίεσης αλλά και η καθιέρωσή της ως μιας «φυσιολογικής» και «ομαλής» αντίληψης και πρακτικής.

Αυτό που γίνεται με τα ζώα είναι μια συνεχής εκπαίδευση στην καταπίεση και η εμπέδωση στην συνείδηση των ανθρώπων ότι κάτι τέτοιο είναι «θεμιτό, καλό και αποδεκτό» και άρα δεν πρέπει να αμφισβητείται. Έτσι τα ζώα υφίστανται τα όσα υφίστανται όχι επειδή είναι αναγκαίο ή απαραίτητο για να επιβιώσουμε και να καλύψουμε τις ανάγκες μας αλλά επειδή πιστεύουμε λανθασμένα και απαξιωτικά πράγματα γι αυτά και επειδή πλέον είμαστε οι δυνατοί που μπορούμε να επιβάλλουμε το «δικό» μας. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ της ανθρώπινης επιβίωσης και αυτού που γίνεται στα ζώα. Είναι δυο καταστάσεις εντελώς άσχετες και ασύνδετες, οι οποίες όμως συνδέθηκαν για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπών.

2 – Τα ζώα είναι το απόλυτο πείραμα

Τα διάφορα επίσημα πειράματα της φρίκης που διεξάγονται στα ζώα δήθεν για «επιστημονικούς» ή «ιατρικούς» λόγους και τα οποία πάντα υποκριτικά συνδέονται με το «καλό» του ανθρώπου, δεν είναι παρά μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου και συνολικότερου, ανεπίσημου αλλά υπαρκτού πειράματος: τα ζώα είναι το απόλυτο πεδίο πειραμάτων.

Κάθε τι που έχει εξαπολύσει και επιβάλλει στα ζώα το ΣτΚ είναι το απόλυτο πείραμα στην χωρίς φραγμούς καταπίεση και το μέχρι που μπορούν να προεκταθούν τα όρια της. Επάνω στα ζώα δοκιμάζεται το μέχρι που μπορεί να φτάσει το έκτρωμα και η ανωμαλία της καταπίεσης, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία θα είναι εφησυχασμένη και υπνωτισμένη στην αδικία και σαν ακροατήριο θα επικροτεί την παράσταση της τυραννίας και του βασανισμού.

Τα ζώα δεν ρωτώνται αν θα τροποποιηθούν γενετικά, αν θα τσιπαριστούν, αν θα γίνουν τροφή, ένδυση, σπορ και θέαμα, κινούμενος στόχος, κατοικίδια ή οτιδήποτε άλλο. Απλά γίνονται όλα αυτά και ότι θέλει ο ανάλογα εκπαιδευμένος από το τρέχον σύστημα άνθρωπος, όσο προκλητικό και ακραίο μπορεί να είναι αυτό που θέλει.

Τα ζώα σήμερα έχουν ευτελιστεί σε έκπτωτες καρικατούρες των υπέροχων άγριων και ελεύθερων πλασμάτων που υπήρξαν στην προ εξημέρωσης εποχή και είναι η προσωποποίηση του πλέον και χωρίς λόγο καταπιεζόμενου. Ζώα τώρα σημαίνει στέρηση ελευθερίας, καταπίεση και αδικία και επίσης παράνομα προϊόντα και χρήσεις που συνειρμικά συνδέουμε με αυτά, αντί για τα αισθανόμενα όντα που πραγματικά είναι. Έτσι αυτό που κάνουμε στα ζώα έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του απαράδεκτου εγκλήματος και είναι επιπλέον επίδειξη αλαζονείας, προσβολή της αξίας της ζωής αλλά και κάθε αξίας.

3 - Η νέα τάξη πραγμάτων προηγήθηκε στα ζώα

Η εξέλιξη της τεχνολογίας και η εμφάνιση του πετρελαίου απέβησαν μοιραία για τα ζώα χάρη βέβαια και στην συνδρομή του ΣτΚ που στήριξε ενεργά την απληστία κάποιων και την ενθάρρυνε στο να εξελιχθεί στο ολοκληρωτικό μόρφωμα των τελευταίων 6 δεκαετιών όπου η βιομηχανική εκμετάλλευση των ζώων δίνει τον παλμό στην συνολική καταπίεσή τους. Έτσι μόλις δόθηκε η δυνατότητα για εντατική εκμετάλλευση, γκρεμίστηκε πολύ γρήγορα το προηγούμενο καθεστώς καταπίεσης των ζώων και περάσαμε σε ένα απείρως πιο ολοκληρωτικό καθεστώς που μέσα του διαδραματίζεται όλο το φάσμα των καταπιεστικών πρακτικών και κάθε εγκληματική πράξη που χωρά ή δεν χωρά ο νους.

Τα ζώα έχασαν τα πάντα 6 δεκαετίες πριν για να γίνουν οι απόλυτοι δούλοι και των καταπιεζομένων ανθρώπων, όχι για να καλύψουν τις ανάγκες τους όπως παραπλανητικά τους χαϊδεύουν τα αυτιά (δηλαδή για τους θρέψουν, να τους ντύσουν, κλπ) αλλά για να τους βουλιάξουν και να τους κορέσουν στον βούρκο της καταπίεσης και του διχασμού με την υπόλοιπη αισθανόμενη ζωή του πλανήτη. Το νέο καθεστώς στα ζώα πέτυχε την γενική και ολοσχερή κατάρρευση της αξίας της ζωής. Στον πλανήτη που δημιούργησε και προστατεύει με κάθε τρόπο την ζωή ώστε αυτή να ακμάζει και να επεκτείνεται σε μια ολοένα αυξανόμενη βιοποικιλότητα, έχει εδραιωθεί ένα καθεστώς που πολεμάει την ζωή και την αφανίζει με αυτόματη, μηχανιστική ευκολία.

Και τώρα το καθεστώς της νέας τάξης με την «εμπειρία» που συγκέντρωσε από την εκμετάλλευση των ζώων, επελαύνει και στην ανθρωπότητα και η απόλυτη καταπίεση προορίζεται και για την ανθρώπινη κοινωνία με την μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων. Όλη αυτή «εμπειρία» διαχείρισης του «κοπαδιού» μέχρι το τελικό στάδιο του αποπληθυσμού, προηγήθηκαν στα ζώα με την βιομηχανική εκτροφή δηλαδή την γενοκτονία με βιομηχανικές μεθόδους. Έτσι η «φυσική» ευκολία με την οποία τώρα ξεκληρίζονται γενιές και δισεκατομμύρια ζώων κάθε χρόνο, μας προϊδεάζει ίσως για μια ίδια ευκολία με την οποία θα μπορούν να ξεκληριστούν αργότερα και δις ανθρώπων όπως απροκάλυπτα προαναγγέλλει ότι σχεδιάζει να πράξει η νέα τάξη. 

4 - Τα ζώα μας οδηγούν στην αυτογνωσία.

Τα μη ανθρώπινα ζώα εκπροσωπούν την φυσική τάξη και ροή των πραγμάτων από τις οποίες ξεκοπήκαμε. Κατανοώντας τα ζώα, κατανοούμε τη θέση μας στο ευρύτερο γίγνεσθαι και επανασυνδεόμαστε με αυτό και συμπλέουμε ξανά με την ροή του. Τα ζώα είναι η σωτηρία μας γιατί μας οδηγούν στην επίγνωση και στην συνειδητοποίηση - πράγματα που καμιά ανθρωποκεντρική φιλοσοφία και θεωρία δεν μπόρεσε και ούτε θα μπορέσει ποτέ να κάνει.

Ως το κυριολεκτικά ζωντανό παράδειγμα του που μπορεί να φτάσει ο ολοκληρωτισμός, η μεγαλομανία, η αλαζονεία, η αδικία και η καταπίεση μας προειδοποιούν μέσα από το δράμα που βιώνουν για το τι περιμένει και την συντριπτική πλειοψηφία των καταπιεζόμενων ανθρώπων που είναι στο έλεος του ΣτΚ. Μας δείχνουν την προβολή ενός οργουελικού μέλλοντος όπου σήμερα ο στόχος είναι αυτά αλλά αύριο ο στόχος μπορεί να είμαστε εμείς. Και αυτό το αύριο, όπως όλο και πιο φανερά αντιλαμβανόμαστε, έχει πλησιάσει επικίνδυνα κοντά.

Μας δείχνουν αυτό που δεν βλέπουμε: το αδιέξοδο του δρόμου που πορευόμαστε και ότι αυξάνοντας την καταπίεσή τους, αυξάνουμε, εδραιώνουμε και δικαιώνουμε την καταπίεση γενικά. Και έτσι επιτρέπουμε στο σύστημα που την παράγει, να στρέφεται μαζικά προς τα μη ανθρώπινα ζώα και εν συνεχεία προς τους ύπουλα και τεχνητά αποδυναμωμένους ανθρώπους όπου γης, με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δουλεία, εκμεταλλευτική εργασία, την στέρηση δικαιωμάτων και συνεπώς πλήρη στέρηση των συνθηκών διαβίωσης (κυριαρχία πλήρους φάσματος). Στα ζώα καθρεφτίζεται η κατάσταση της κοινωνίας μας ως ένα καταπιεζόμενο κοπάδι.

Τα ζώα βιώνοντας ήδη αυτή την κυριαρχία πλήρους φάσματος μας λένε με τον τρόπο τους ότι όχι μόνο δεν είναι άκαιρο, άσχετο ή ανούσιο να ασχοληθούμε με το ζήτημά τους αλλά αν μας ενδιαφέρει πραγματικά να βγούμε από την κρίση που βιώνουμε σαν ανθρωπότητα, θα πρέπει να στραφούμε στην ρίζα του κακού, εκεί δηλαδή από όπου εκπορεύεται η καταπίεση. Και αυτή αναγνώριση μας δείχνει την αλληλοσύνδεση και την κοινή μοίρα μέσα στη δομή της καταπίεσης και ότι τελικά το ζήτημά τους είναι το ζήτημά μας. Μια τέτοια επίγνωση αλλάζει άρδην τα δεδομένα: καταργεί την τεχνητή αντιπαλότητα και αποκλείει αυτόματα κάθε συμμετοχή στην καταπίεση των ζώων. Και φέρνει τον veganism στο προσκήνιο ως την αδιαπραγμάτευτη βάση της νέας πορείας.

«Αυτόματα» της καταπίεσης σε φονική πορεία

Σκοτάδι πυκνό, λίγο πριν το χάραμα. Το χωριό των φτωχών και ανυποψίαστων ανθρώπων βυθισμένο στον ύπνο. Ξαφνικά η ησυχία της νύχτας διακόπτεται από τους αλαλαγμούς ανθρωπόμορφων τεράτων. Η φρίκη παραμονεύει. Κάποιοι πετιούνται τρομαγμένοι από τον ύπνο με προαίσθημα κακό. Τα παιδιά σε βαθύ ύπνο ακόμα ονειρεύονται. Και τότε, πριν ακόμα συνέλθουν από τον ύπνο, η πόρτα σπάει με τρομερό θόρυβο. Τα ουρλιαχτά των τεράτων είναι δίπλα τους. Το εκκωφαντικό κροτάλισμα από τις ριπές των όπλων τους γεμίζει τον αέρα. Οι γονείς ορμούν απελπισμένα να σώσουν τα παιδιά τους και οι φονικές σφαίρες τους σωριάζουν εκεί μπροστά τους. Τα παιδιά δεν θα ξυπνήσουν ποτέ. Το όνειρο πάγωσε. Η ζωή πάγωσε.

(Περιγραφή της σφαγής που διαπράχθηκε από αμερικανούς στρατιώτες σε χωριό του Αφγανιστάν, οι οποίοι σκότωσαν εν ψυχρώ και κατόπιν έκαψαν 16 ανθρώπους, εκ των οποίων 9 παιδιά και 3 γυναίκες.)

... Ήρθαν το πρωί φουριόζοι και βίαιοι. Μας ξεχώρισαν και μας άρπαζαν με τη βία και μας στοίβαζαν ασφυκτικά  στα φορτηγά. Μετά από μια εξαντλητική πορεία φτάσαμε σε έναν ψυχρό χώρο με τρομαχτικούς θορύβους. Η ατμόσφαιρα ήταν μακάβρια δυσοίωνη και με έντονη την οσμή του αίματος. Το αίμα όλων μας πάγωσε. Καθώς μας ξεφόρτωσαν είδα στο πλήθος την μητέρα μου. Ήθελε να με πλησιάσει, μα δεν την άφησαν. Φώναζε, αλλά μάταια. Την χτύπησαν και την έσυραν στο κανάλι που δεν έχει επιστροφή. Πέρασε τη πόρτα και δεν την ξαναείδα. Με μανιώδη ταχύτητα περνούσαν όλοι από αυτήν την πόρτα και δεν τους ξαναέβλεπες. Και η οσμή του αίματος γινόταν όλο και πιο έντονη. Άκουγα μόνο τις κραυγές αγωνίας πίσω από την πόρτα και έτρεμα από το φόβο. Ήμουν ένα μωρό και μου έλειπε η μάνα μου... Τα χρήματα αλλάζουν χέρια. Η σακούλα με τα διαμελισμένα κομμάτια από το σώμα του νεαρού ζώου περνάει στα χέρια του αγοραστή. «Αρνάκι του γάλακτος! Είναι φρέσκο, το πρωί το έσφαξαν! Άστο λίγο στο ψυγείο να σιτέψει!»

(Περιγραφή της σφαγής ζώων που ως ρουτίνα διαπράττεται κάθε στιγμή σε όλο τον κόσμο.) 

Ο «στρατιώτης» που δολοφονεί εν ψυχρώ αμάχους, ο «σφαγέας» που σφαγιάζει εν ψυχρώ ανυπεράσπιστα ζώα, ο «πελάτης» που ζητά να καταναλώσει τα «προϊόντα» της εκμετάλλευσης των ζώων είναι μόνο μερικά στιγμιότυπα αυτού που θα ονομάζαμε αυτόματο της καταπίεσης, όπου ο άνθρωπος σαν ένα μηχάνημα «εκκινείται» και μετά αυτόματα και χωρίς σκέψη ή συναίσθημα εκτελεί άμεσα ή έμμεσα την καταπίεση, δηλαδή την κάθε είδους αδικία όπως: στέρηση της ελευθερίας, εκμετάλλευση, σωματική και ψυχολογική βία, βασανιστήρια, εγκλήματα και φόνο, προς όποιον μπορεί χωρίς συνέπειες να το κάνει.

Τα παραπάνω στιγμιότυπα δεν είναι θέμα κάποιων ανθρώπων με ψυχολογικά προβλήματα, κάποιων που τρελάθηκαν ή οποιασδήποτε άλλης παραπλανητικής ερμηνείας που συνήθως χρησιμοποιείται προκειμένου να κουκουλωθούν περιστατικά κάθε φορά που έρχονται στην επιφάνεια. Ούτε επίσης είναι ασύνδετα και άσχετα μεταξύ τους όπως μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνονται. Με προσεκτικότερη παρατήρηση τα παραπάνω περιστατικά ωμής καταπίεσης προς την ζωή συνδέονται στενότατα, αφού όλα τρέφονται και προέρχονται από έναν γενικευμένο κοινωνικό «αυτοματισμό» στην καταπίεση που έχει επιβληθεί και κυριαρχήσει. Γι αυτό και τα στιγμιότυπα του ανθρώπου-αυτόματου της καταπίεσης κατακλύζουν την καθημερινότητά μας και την επικαιρότητά μας, η οποία έχει εκφυλιστεί στην παρουσίαση αυτών των πολλών διαφορετικών μορφών της, από τις πιο ακραία βίαιες και σοκαριστικές έως τις πιο εκλεπτυσμένες και συγκαλυμμένες.

Είναι πλέον ολοφάνερο ότι έχουμε εισέλθει σε μια εποχή κορεσμού με την καταπίεση τόσο των ανθρώπων αλλά κυρίως των ζώων, αφού η έκταση του φαινομένου έχει λάβει την διάσταση μιας εκστρατείας κατά της ζωής και έχει γίνει ρουτίνα στον πλανήτη της ζωής. Μέσα σε έναν κόσμο που παραπαίει και παρακμάζει η καταπίεση έχει εκτοξευθεί στα ύψη και είναι το μόνο πράγμα που «ανθεί και ακμάζει». Η ανθρώπινη και μη ανθρώπινη ζωή αφαιρείται άδικα και χωρίς λόγο και ταυτόχρονα αποθεώνεται το έγκλημα και μηδενίζεται η λογική, το συναίσθημα, και η συνείδηση, μόνο και μόνο για να δικαιωθεί η αντίληψη της καταπίεσης, για να «περάσει το δικό της», δηλαδή η ματαιότητά της.

Αυτός ο κοινωνικός «αυτοματισμός» στην καταπίεση δεν είναι δεδομένος αλλά έγινε εφικτός με την γενίκευση της καταπίεσης των ζώων (τις τελευταίες 6 δεκαετίες) η οποία έχει εισβάλλει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας και υποσυνείδητα υποσκάπτει την αξία της ζωής και όλες τις θεμελιώδεις αξίες.

Η αισθανόμενη ζωή είναι το βασικό γνώρισμα του πλανήτη μας και έχει τις ίδιες ιδιότητες και χαρακτηριστικά είτε ανήκει σε άνθρωπο είτε ανήκει σε ζώο. Επομένως όταν αυτό το θεμελιώδες, ίδιο συστατικό αντιμετωπίζεται διαφορετικά όταν απαντάται σε ζώα από ότι όταν απαντάται σε ανθρώπους, τότε ο επικίνδυνος δρόμος της απαξίωσής του είναι διάπλατα ανοιχτός. Αυτό αναλογεί με το να βλέπουμε τον χρυσό άλλοτε ως χρυσό και άλλοτε ως κάτι ευτελές, κάτι που ανεπανόρθωτα τον κάνει να χάσει την λάμψη του και πλήττει την αξία του.

Έτσι με Παβλοφικό προγραμματισμό καταφέρθηκε ακριβώς αυτό και στο σύντομο διάστημα που μεσολάβησε το ανθρώπινο είδος μεταλλάχτηκε για τα μη ανθρώπινα ζώα σε ένα αυτόματο της καταπίεσης. Η ανθρωπότητα ομογενοποιήθηκε να μην βλέπει την καταπίεση των ζώων, ή αν την βλέπει, να μην της δίνει την πρέπουσα σημασία, να την ανέχεται και τελικά να την επιζητεί. Κατά τρόπο ανάλογο με τα φυλακισμένα και εξαρτημένα σκυλιά του Παβλώφ τα οποία «διδάσκονταν» από τον κύριο και κυρίαρχο τους να έχουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά προκειμένου να «επιβραβευθούν» με τροφή, ο άνθρωπος, όμηρος, δέσμιος και εξαρτημένος από ένα σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) «εκπαιδεύεται» να του «τρέχουν τα σάλια» για την καταπίεση των άλλων και για την δήθεν «επιβράβευση» που συνδέεται και συνδυάζεται με αυτήν.

Το τυποποιημένο ανακλαστικό που συνδέεται με την καταπίεση αυθαίρετα προωθήθηκε να κρίνεται πιο σημαντικό από τις αρνητικές συνέπειες της στα άλλα αισθανόμενα όντα και έτσι η ψευδαίσθηση της κατανάλωσης, της ευκολίας, της απόλαυσης, της τροφής, που συνδέθηκε με την καταπίεση έγινε η απόλυτη προτεραιότητα. Ο «αυτοματισμός» της καταπίεσης ισοπέδωσε και εκμηδένισε την αξία της ζωής και μαζί κάθε αξία, και έτσι σταθερά υπονομεύει κάθε πιθανότητα που θα επέτρεπε την ειρηνική και αειφόρο συνύπαρξη του ανθρώπου με τον περίγυρό του: τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα.

Όμως δεν ήταν και δεν είναι εύκολο να δεχθεί ο άνθρωπος την καταπίεση και την άδικη συμπεριφορά προς τους άλλους. Ακόμα και σε περιπτώσεις πολέμου όπου κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους, οι άνθρωποι έχει παρατηρηθεί ότι δυσκολεύονται τρομερά να αφαιρέσουν την ζωή του «εχθρού». Διαβάζουμε σχετικά στο κεφάλαιο Unnatural Born Killers (Μη γεννημένοι από την φύση τους φονιάδες) του βιβλίου Why We Love Dogs, Eat Pigs, and Wear Cows (Γιατί αγαπάμε τα σκυλιά, τρώμε τους χοίρους και φοράμε τις αγελάδες) της Melanie Joy Ph.D.:

 «Υπάρχει ένας μεγάλος όγκος στοιχείων που αποδεικνύουν την φαινομενικά φυσική αποστροφή των ανθρώπων για να σκοτώσουν. Μεγάλο μέρος της έρευνας σε αυτόν τον τομέα έχει διεξαχθεί από τον στρατό. Αναλυτές έχουν διαπιστώσει ότι οι στρατιώτες τείνουν σκόπιμα να πυροβολούν πάνω από το κεφάλι του εχθρού, ή να μην πυροβολούν καθόλου.

...

Τα ποσοστά χρήσης των όπλων από τους στρατιώτες στη πρώτη γραμμή ήταν αξιοσημείωτα χαμηλά από τους Ναπολεόντειους πολέμους μέχρι και το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο: ειδικά γι αυτόν ο ιστορικός του αμερικανικού στρατού ταξίαρχος S. L. A. Marshall ανέφερε ότι, κατά τη διάρκεια της μάχης, οι πυροβολισμοί ήταν μόλις 15 με 20 τοις εκατό. Με άλλα λόγια, στους εκατό άνδρες στη μάχη, μόνο 15 με 20 χρησιμοποιούσαν στην πραγματικότητα τα όπλα τους. Και στο Βιετνάμ, για κάθε αντίπαλο στρατιώτη που σκότωναν, ξοδεύονταν περισσότερες από πενήντα χιλιάδες σφαίρες.»

Επίσης δεν ήταν και δεν είναι εύκολο να δεχθεί ο άνθρωπος την καταπίεση προς τα ζώα.

Παρόλα αυτά, το σύγχρονο ΣτΚ βρήκε την λύση που θα εξαπατούσε την κοινή γνώμη: οι άνθρωποι μπορούν να μετατραπούν σε «αυτόματα» της καταπίεσης και να την εφαρμόζουν όταν δεν την βλέπουν ως καταπίεση, όταν αυτή έχει συγκαλυφτεί ως «υπεράσπιση της πατρίδας», ως «επάγγελμα», ως «κάλυψη της ανάγκης της τροφής», ή γενικά ως «κατανάλωση» στην (νεοφιλ)-«ελεύθερη» αγορά του.

Το όχημα για να γίνει κάτι τέτοιο ήταν η αξιοποίηση στο έπακρο της καταπίεσης των ζώων με την οποία καταφέρθηκε το ακατόρθωτο: το απόλυτο κακό να κυκλοφορεί και να εκλαμβάνεται ως καλό, το έγκλημα να μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο και έτσι να φαίνεται σαν κάτι αποδεκτό. Και όταν δεν υπάρχει επίγνωση του εγκλήματος, αυτό γίνεται θεσμός και διαπράττεται ως ρουτίνα.

Γι αυτό από το τέλος του 2^ου Π.Π. το ΣτΚ εξαπέλυσε την πιο μεγάλη σε έκταση και πόρους εκστρατεία στην ιστορία η οποία μετέτρεψε την εκμετάλλευση των ζώων στην πιο «βαριά» βιομηχανία της ανθρωπότητας. Με το ψευδές και πλασματικό πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής κυρίως (αλλά και των άλλων αναγκών όπως ένδυση, επιστήμη, ψυχαγωγία, κλπ), οι κοινωνίες κατακλύζονται συνεχώς με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων.

Μια πρωτοφανής, λυσσαλέα και ολοένα εντεινόμενη εκστρατεία εναντίον των ζώων «φάρμας» βρίσκεται σε εξέλιξη και κατ’ επέκταση όλων των ζώων. Μέσω της καθιέρωσης μιας διατροφής με ζωικά χειραγωγείται με έμμεσο τρόπο η λογική και η συνείδηση των ανθρώπων και δημιουργείται το τέλειο άλλοθι που καμουφλάρει την καταπίεση και την περνάει ως αναγκαίο κακό.

Το πλέον θλιβερό όμως είναι ότι επειδή η εκστρατεία στοχεύει την πιο βασική ανάγκη του ανθρώπου, λειτουργεί ως μια συνεχής προπαγάνδα και ως ένας ανελέητος προγραμματισμός και τελικά ως άλωση της σκέψης: η αποδοχή μιας ξένης διατροφής ισοδυναμεί με την αποδοχή μιας ξένης λογικής. Επίσης, το μήνυμα της εκστρατείας στοχεύει κατευθείαν στην ταυτότητα του ανθρώπου και στην φυσική προδιάθεσή του για συμπόνια, από την οποία καταφέρνει να τον ξεκόψει.

Έτσι ο «αυτοματισμός» της καταπίεσης γίνεται σταδιακά η νέα «αυθόρμητη» προδιάθεση του ανθρώπου, και στηρίζεται σε πολλαπλούς διχασμούς με πρώτο και βασικότερο τον εσωτερικό διχασμό μεταξύ της φυτοφάγου ανατομίας του και της όψιμης «παμφάγου συνείδησής» του, η οποία θεωρεί τα άλλα είδη άνευ αξίας και αντικείμενα προς κατανάλωση. Από αυτόν τον εσωτερικό διχασμό τρέφεται στη συνέχεια ο εξωτερικός διχασμός προς τους άλλους ανθρώπους και το οικοσύστημα και το τεχνητό χάσμα μεταξύ ανθρώπου και ζώων.

Ο εκφυλισμός σε «αυτόματο» της καταπίεσης έχει συντελεστεί και από εκεί και πέρα οι άνθρωποι είναι εύκολο να εμπλακούν σε τεχνητές καταστάσεις και τεχνητές διαμάχες όπου πρέπει να γίνουν καταπιεστές και βίαιοι. Και έτσι ρίχνονται σε μια αρένα για την μοιραία κοκορομαχία μέχρι θανάτου και γύρω γύρω οι δυνάστες της ανθρωπότητας βλέπουν την μάχη και γελούν.

Μας βλέπουν να τρώμε τις «σάρκες» μας, δολοφονώντας και διαπράττοντας γενοκτονίες ανθρώπων στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας». Μας βλέπουν να εφαρμόζουμε την καταπίεση στο όνομα του «επαγγέλματος» υπακούοντας τους δικούς τους παρανοϊκούς νόμους και αγνοώντας την φωνή της συνείδησης. Μας βλέπουν να τρώμε τις σάρκες αθώων ζώων, δολοφονώντας και διαπράττοντας γενοκτονίες εις βάρος τους στο όνομα της «διατροφής» (το 98% από τα 55 δις ζώων – χωρίς να περιλαμβάνονται τα ψάρια - που θανατώνονται κάθε χρόνο από τον άνθρωπο είναι για τροφή). Μας βλέπουν τελικά να είμαστε βαθιά νυχτωμένοι στην απάτη τους και τρίβουν τα χέρια τους γιατί τρωγόμαστε μεταξύ μας συνωστισμένοι στην αρένα της καταπίεσης που μας έστησαν.

Όμως το ΣτΚ δεν μπορεί να παράγει καταπίεση χωρίς την δική μας μετατροπή σε αυτόματα της καταπίεσης. Και ο αυτοματισμός στην καταπίεση υπάρχει μόνο μέσα σε αυτήν την τεχνητή αρένα. Έξω από αυτήν δεν υπάρχει εχθρός (Ο εχθρός είναι ένα κατασκεύασμα). Έξω από αυτήν δεν υπάρχει καμία ανάγκη για «προϊόντα» που προέρχονται από ζώα (Η δήθεν διατροφή και η κάλυψη οποιασδήποτε άλλης ανάγκης με ζωικά είναι σκόπιμη απάτη και πλάνη). Έξω από την αρένα δεν υπάρχει λόγος για καταπίεση μεταξύ ανθρώπων και από τους ανθρώπους προς τα ζώα.

Γιατί εκεί έξω από αυτήν φαίνεται ξεκάθαρα η ματαιότητα της συγκυρίας που έχουμε βρεθεί και πόσο εντελώς παράταιρη είναι η αλλοίωση που έχουμε υποστεί με μια εποχή υποτιθέμενης ηθικής εξέλιξης του ανθρώπου αλλά και των εναλλακτικών  επιλογών που υπάρχουν.

Επιπλέον έξω από την αρένα της καταπίεσης μας περιμένει το μεγαλειώδες πεδίο της πραγματικής ζωής και η επανασύνδεση με τον πραγματικό μας εαυτό, η επανασύνδεση με το αισθανόμενο και σκεπτόμενο ον, με την λογική και την φωνή της συνείδησης και η αποκατάστασή μας σε συνειδητούς φορείς της δικαιοσύνης.

Η δυναμική της δίκαιης τροφής

Μέσα σε ένα κόσμο ο οποίος κάθε μέρα που περνάει κατρακυλάει σε όλο και περισσότερη καταπίεση και αδικία, η δυναμική της δίκαιης τροφής υπόσχεται μια εκ βάθρων μεταμόρφωση της εικόνας και του τρόπου λειτουργίας αυτού του κόσμου. Η αναζήτηση και η εφαρμογή της δικαιοσύνης στην πιο θεμελιώδη πτυχή της ζωής, την τροφή, μπορούν να αποκαταστήσουν και πάλι την αξία της δικαιοσύνης στην κοινωνία και στο οικοσύστημα.

Το ανθρώπινο ον ως φυσιολογία αλλά και ως συνείδηση ποτέ στην μέχρι τώρα πορεία του δεν βρέθηκε σε τόση αποσύνδεση και απομάκρυνση με το οικοσύστημα που το δημιούργησε, του παρείχε τροφή, αλλά το σημαντικότερο, του παρείχε (μέσα από τους φυσικούς του νόμους) την φιλοσοφία να υπάρχει και να επιβιώνει μέσα σε αυτό με δικαιοσύνη και αειφορία.

Η επάνω φωτογραφία είναι από το καταφύγιο ζώων φάρμας Woodstock Sanctuary

Η περίοδος μετά τον 2^ο ΠΠ σημαδεύτηκε από την έντονη και σχεδόν τώρα πια ολοκληρωτική διείσδυση και άλωση του χώρου της τροφής από το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ). Οι έξι δεκαετίες σφιχτού εναγκαλισμού του με τον χώρο της τροφής αλλοίωσαν πλήρως τόσο την έννοια της τροφής όσο και τις αρχές που θα πρέπει να την διέπουν.

Η πιο βασική πράξη αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με τον κόσμο γύρω του, η πράξη που εξ ορισμού θα έπρεπε να μας ενώνει και να μας κάνει ένα με το οικοσύστημα, μεταλλάχτηκε από το ΣτΚ σε μια κατάσταση όπου το ανθρώπινο είδος στέκεται ενάντια στην Φύση ως δυνάστης και καταστροφέας της και ως μανιώδης εχθρός της ζωής.

Η συνεχής απομάκρυνση της έννοιας της τροφής από αυτό που πραγματικά είναι τροφή*, αλλά το πλέον τραγικό, η πλήρης αποσύνδεση και το χάσμα με την υπόλοιπη αισθανόμενη ζωή του πλανήτη, πάνε χέρι με χέρι με την ολοένα και περισσότερη βία και αδικία που το ΣτΚ εισάγει στο οικοσύστημα και στην κοινωνία με το πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής.

Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε φαίνεται ο ρόλος και η δύναμη του ζητήματος της τροφής να καθορίζει το είδος του κόσμου που ζούμε.

Ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία, η τροφή έχει όσο ποτέ άλλοτε καταλήξει να είναι το κομβικό σημείο τριβής και αντιπαλότητας με τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα αντί να έχει εξελιχθεί στο πεδίο του σεβασμού και της συνύπαρξης μαζί τους.

Διατροφικό  δόγμα

Eκ των υστέρων βλέπουμε ότι από το τέλος του 2^ου ΠΠ και μετά κυριάρχησε ένα διατροφικό δόγμα το οποίο βασίστηκε στον κορεσμό της κοινωνίας με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων.

Το συγκεκριμένο δόγμα θέλει τον χώρο και το ζήτημα της τροφής υπό τον έλεγχο του ΣτΚ και την μετατροπή του σε όπλο ενάντια στους καταπιεζόμενους και μάλιστα επίσημα διακηρυγμένο από τον Henry Kissinger το 1970: «Έλεγξε το πετρέλαιο και ελέγχεις τα κράτη. Έλεγξε την τροφή και ελέγχεις τους ανθρώπους.»

Ως προσφορότερο μέσον ελέγχου κρίθηκε η μετατροπή της εκμετάλλευσης των ζώων σε βιομηχανία. Βάση αυτού του δόγματος, τα ζώα εμπλέκονται σε ένα νέου τύπου ολοκληρωτικό καθεστώς (το οποίο διαφέρει συντριπτικά από την έως τότε κατάσταση υποδούλωσής τους) και χρησιμοποιούνται ως ο πόρος και το μέσον για να επιτευχθεί η εκστρατεία επηρεασμού και ελέγχου και των αντίστοιχα καταπιεζομένων ανθρώπων. Με άλλα λόγια, για να επιτευχθεί η ιδεολογική ενίσχυση της καταπίεσης η οποία είναι και η «αρχή λειτουργίας» του ΣτΚ.

Η καταπίεση των ζώων γίνεται ο πυλώνας του ΣτΚ και η ιερή αγελάδα του που κανένας δεν επιτρέπεται να θίξει. Με το να περιπλέκεται σκόπιμα με την βασική ανάγκη της διατροφής και με το να συγκαλύπτεται ως η κάλυψη αυτής της ανάγκης, επιτυγχάνει τον πραγματικό σκοπό και λόγο ύπαρξής της: να περνά στην συλλογική συνείδηση όλα τα απαραίτητα συνειδητά και υποσυνείδητα μηνύματα ώστε να εξοικειώνει την κοινωνία με κάθε καταπιεστική συμπεριφορά που επιβάλλει το ΣτΚ προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει.

Έτσι ο χώρος της διατροφής μετατρέπεται στο καίριο και βασικό πεδίο όπου εξελίσσεται συγκαλυμμένη η πιο κρίσιμη ιδεολογική διαμάχη της εποχής μας, στην οποία μάχονται για επικράτηση δυο διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις:

Από την μια, η κυρίαρχη άποψη του ΣτΚ η οποία θέλει την τροφή μας να είναι προϊόν καταπίεσης και να αποκτιέται μέσω πρακτικών που εισάγουν την αδικία στο οικοσύστημα και στην κοινωνία.

Από την άλλη, η θέση του veganism, η οποία απορρίπτει την καταπίεση ως μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού προτάγματος για περιεκτική δικαιοσύνη.

Η έκβαση αυτής της ιδεολογικής διαμάχης θα είναι καθοριστική, αφού όποια αντίληψη επικρατήσει στην διατροφή, μπορεί να κυριαρχήσει στην κοινωνία:

εάν στην διατροφή μας κυριαρχήσει η καταπίεση (όπως ακριβώς τώρα με την πλήρη άλωσή της από το ΣτΚ), τότε και η ανθρώπινη κοινωνία κατακλύζεται από καταπίεση. Αντίθετα εάν στην διατροφή μας κυριαρχήσει η δικαιοσύνη, αυτή τότε διαχέεται συνολικά προς κάθε κατεύθυνση και μεταβάλλει θετικά και συνολικά τον τρόπο οργάνωσης της ζωής μας.

Ο χώρος της τροφής έχει επιλεγεί λόγω της ιδιαιτερότητάς της, αφενός ως βασική βιολογική ανάγκη και αφετέρου επειδή σχετίζεται στενά και επηρεάζει όλες τις άλλες πτυχές της ζωής μας. Επιπλέον έχει να κάνει με τον Δούρειο Ίππο της απόλαυσης και της γεύσης, και έτσι προσφέρεται για συνολικό έλεγχο των ανθρώπων:

- στο ιδεολογικό και ηθικό επίπεδο (μπορεί να διαμορφώνει τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις και αξίες μας)

- στο πνευματικό επίπεδο (μπορεί να δημιουργεί σύγχυση και την απαραίτητη μείωση της νοημοσύνης η οποία υποβαθμίζει τα ζώα από αισθανόμενα όντα σε αντικείμενα και «τροφή»)

- στο ψυχολογικό επίπεδο (μπορεί να οδηγεί σε αποσύνδεση, αδιαφορία, απάθεια, και μεταλλαγμένη συνείδηση η οποία διακατέχεται από ψυχρότητα, απονιά, απανθρωπιά, και αποστασιοποίηση από τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και τη φύση, ώστε να μένουμε διχασμένοι και απαθείς μπροστά στο δράμα και στην αδικία)

- στο κοινωνικό επίπεδο (μπορεί να προωθεί την ομογενοποίηση των συμπεριφορών: πχ την μαζική άρνηση της αισθανόμενης ζωής και την επακόλουθη διατροφή με ζωικά «προϊόντα»

- στο σωματικό επίπεδο (μπορεί να οδηγεί σε ασθένεια ή υγεία)

- στο επίπεδο της ποιότητας ζωής μας (μπορεί να οδηγεί στην οικολογική καταστροφή ή σε ακμή και ευημερία του οικοσυστήματος.

- στο επίπεδο των εθνών (μπορεί να οδηγεί σε πολιτικές εξάρτησης και σε συγκρούσεις για την εξασφάλιση πόρων -όπως νερό ή πετρέλαιο- ή σε ειρηνική συνύπαρξη)

Μέσω της παρέμβασης του ΣτΚ, η πράξη της τροφής αποσυνδέεται από αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια πολιτική πράξη, αφού συμβαίνει σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον και μπορεί:

- να στηρίζει ή να αποδοκιμάζει συγκεκριμένες πολιτικές

- να δημιουργεί ή να αποτρέπει συγκεκριμένες συνέπειες σε άλλους ανθρώπους, στα ζώα και στο περιβάλλον

- να μας συνδέει με πολύ βασικούς νόμους του οικοσυστήματος

- να οδηγεί τελικά τον κόσμο προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση (καταπίεση ή δικαιοσύνη αντίστοιχα)

Η τροφή παρουσιάζεται από το ΣτΚ ως κάτι ουδέτερο, απολιτικό και αθώο που έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο και την «ελευθερία επιλογής» μέσα στην «ελεύθερη αγορά» του.

Έτσι συγκαλύπτεται η καταπίεση που υπάρχει μέσα της και αναγορεύεται σε χώρο υπεράνω κριτικής όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Με τον τρόπο αυτό παρακάμπτονται οι αξίες που θα έπρεπε να καθοδηγούν την διατροφή μας και τελικά οι μόνοι κανόνες που την διέπουν είναι αυτοί του ΣτΚ ώστε να μπορεί δικαιολογηθεί κάθε αδικοπραγία στο όνομά της.

Πέρα από την «διατροφή» του ΣτΚ

Η τρέχουσα, κυρίαρχη, επιβεβλημένη διατροφή η οποία έχει επικρατήσει λόγω συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών του ΣτΚ (επιδοτήσεις, οργανωμένη γιγάντωση πολυεθνικών, στημένες «έρευνες», πληρωμένοι «ειδικοί», διαφήμιση, κλπ), θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως η πιο τέλεια ψυχολογική επιχείρηση (psy op) όπου οι πραγματικοί στόχοι είναι άλλοι από αυτούς που εκ πρώτης ματιάς φαίνονται.

Όπως αναλύθηκε παραπάνω, το κεντρικό χαρακτηριστικό αυτής της επιχείρησης, δηλαδή η καταπίεση των ζώων, δεν υπάρχει τυχαία αλλά είναι πολιτική επιλογή και ο τρόπος που το ΣτΚ έχει επιλέξει για να προβάλλει, να προωθεί και να εντυπώνει στην συνείδηση των ανθρώπων την καταπίεση και για να δικαιολογεί γενικά την εκμετάλλευση και την αδικία που επιβάλλει προς κάθε κατεύθυνση.

Και αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος που η καταπίεση των ζώων βρίσκεται στην διατροφή μας, στην ένδυσή μας, στην διασκέδασή μας, στην επιστήμη μας και σε κάθε άλλη πλευρά της ζωής μας. Γι αυτό τα «προϊόντα» της εκμετάλλευσης των σωμάτων των ζώων βρίσκονται παντού!

Όμως η δίκαιη διατροφή έχει την δυναμική να οδηγήσει σε μια απελευθερωτική απλότητα, η οποία αυτόματα καθιστά περιττή την βασική δομή της καταπίεσης (η οποία υπάρχει ως αποτέλεσμα του διατροφικού δόγματος) και εν συνεχεία ως ντόμινο μπορεί να παρασύρει και όλα τα εναπομείναντα κατάλοιπά της.

Ο προσδιορισμός δίκαιη μπροστά από την τροφή μπορεί να κάνει την διαφορά και να απλουστεύσει την τρέχουσα παρασιτική πολυπλοκότητα, η οποία υπάρχει ως αποτέλεσμα της εφαρμογής της καταπίεσης προς κάθε αποδέκτη που αυτή είναι δυνατό να στραφεί: προς τα υποδουλωμένα (τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια) στον άνθρωπο ζώα, προς τις σκόπιμα και τεχνητά αποδυναμωμένες ομάδες ανθρώπων, προς το συνολικό οικοσύστημα της Γης.

Έτσι ενώ το διατροφικό δόγμα θέλει την αποσύνδεση της τροφής από τις συνέπειές της και τον κορεσμό της κοινωνίας με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων, η δίκαιη διατροφή μας φέρνει αντιμέτωπους με τις συνέπειες της τροφής μας, τις οποίες ως υπεύθυνα μέλη ενός ευρύτερου και αλληλένδετου ιστού της ζωής είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε υπόψη.

Δεν χρειάζεται εμείς οι άνθρωποι να συμφωνήσουμε μονομιάς σε όλα. Απλά χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε την τροφή μας στην βάση της δικαιοσύνης, να δούμε ποιος και τι κρύβεται στον χώρο της τροφής, και ποιος είναι ο ρόλος του κάθε εμπλεκόμενου σε αυτήν.

Τότε γίνεται φανερό ότι η ανθρωπότητα έχει μηδενική απαίτηση για την άδικη, γεμάτη καταπίεση και αλλοιωμένη «τροφή» του ΣτΚ και τεράστια απαίτηση για δίκαιη, παραγόμενη με βάση τις αξίες τροφή.

Η δυναμική μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστια: μπορεί σαν ένα κύμα να «σαρώσει» το οικοδόμημα της αδικίας και να το εξαφανίσει από προσώπου γης. Γιατί αυτό το οικοδόμημα ουσιαστικά είναι ένα σχήμα εμφυτευμένο στο μυαλό, ένα κάστρο στην άμμο της συνείδησης, προστατευόμενο από διάφορους κυματοθραύστες επίσης φτιαγμένους από άμμο που δεν είναι άλλοι από τους διάφορους μύθους.

Όλο αυτό το σκηνικό δεν μπορεί να αντισταθεί για πολύ στο κύμα που φουσκώνει στα ανοιχτά και μαζεύει δύναμη καθοδόν προς τη ακτή. Το κύμα αυτό είναι η αλήθεια και η συνειδητοποίηση των γεγονότων:

- Τι επιβάλλουμε σε άλλα αισθανόμενα όντα, σε άλλους ανθρώπους και στο οικοσύστημα και γιατί τα επιβάλλουμε;

- Πως επιτρέπουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Γιατί έχουμε εφυσηχαστεί όλο αυτό το διάστημα; Πως αποχαυνωθήκαμε και βρεθήκαμε σε τέτοια σύγχυση ώστε να μην βλέπουμε τις συνέπειες της διατροφής που μας επιβλήθηκε;

- Γιατί έχουμε συνταχθεί με την αδικία και με την κουλτούρα του θανάτου και όχι με τις αξίες και την κουλτούρα της ζωής;

- Ποιος ο λόγος να συμμετέχουμε σε ένα τέτοιο σύστημα;

- Και ποιος σε τελική ανάλυση ωφελείται, ποιος και τι επιβραβεύεται και ποιος ζημιώνεται από μια τέτοια διατροφή;

Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν τελικά στην επίγνωση ότι η καταπίεση των ζώων και η αντίστοιχη και σχετιζόμενη με αυτήν καταπίεση και των ανθρώπων είναι η ρίζα του κακού και έτσι από δύναμη και όπλο του ΣτΚ μπορεί να γίνει η Αχίλλειος πτέρνα του, αφού αυτό το μόνο πράγμα που τρέμει είναι η ιδεολογική καταδίκη και η αποκήρυξη της καταπίεσης η οποία ισοδυναμεί με την κατάρρευσή του.

Η απελευθέρωση από την αντίληψη της καταπίεσης (όσων λόγω των υπάρχοντος πλαισίου μπορούμε να καταπιέσουμε) απλοποιεί αλλά ταυτόχρονα αναβαθμίζει αισθητικά το τοπίο της σκέψης μας και της συνείδησής μας: καταργεί όλα τα εμφυτευμένα, περιττά, αρνητικά συναισθήματα, σκέψεις, και αντιλήψεις που δικαιολογούσαν την καταπίεση (και την μετακύλησή της σε άλλους) και στην θέση τους φέρνει τις αξίες του δικαίου, της ελευθερίας και του σεβασμού των αισθανόμενων όντων.

Επίσης αναβαθμίζει αισθητικά και το τοπίο της ζωής μας: ο πλανήτης καθαρίζει από το σκηνικό της τυραννίας και όλες αυτές τις εγκαταστάσεις και τις εικόνες του αίσχους, οι οποίες περνούν οριστικά εκεί που πάντα ανήκαν, δηλαδή στα σκουπίδια της ιστορίας.

Η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας μας δείχνει ότι ανέκαθεν έχει υπάρξει εναλλακτική στην καταπίεση. Μόνο που τώρα η τρέχουσα συγκυρία μας δείχνει ολοφάνερα ότι ο τρόπος για να το κάνουμε αυτό δεν είναι ο διχαστικός, ανθρωποκεντρικός τρόπος του παρελθόντος αλλά η ολοκληρωμένη προσέγγιση περιεκτικής δικαιοσύνης του veganism.

……………….

* Έχουμε πλέον φτάσει στο σημείο όπου χρειάζεται να κάνουμε την διάκριση μεταξύ τροφής και μη-τροφής.

Αυτό που αντικειμενικά είναι τροφή για τον άνθρωπο καλύπτει συγκεκριμένα κριτήρια:

- της φυσιολογίας (μόνο φυτική τροφή)

- της δικαιοσύνης (όλη η διαδικασία από την παραγωγή έως την διανομή γίνεται χωρίς αδικία και καταπίεση)

- της παραγωγής χωρίς αντίκτυπο για το οικοσύστημα – αειφορία (veganic βιολογική καλλιέργεια)

Μόνο με την ικανοποίηση των παραπάνω κριτηρίων μπορεί κάτι να θεωρείται τροφή ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι απλά ένα υποκατάστατο και ένα ξένο υλικό - δέλεαρ που λειτουργεί ως εξαπάτηση και ως Δούρειος ίππος για την εξυπηρέτηση άλλων σχεδίων.

Επομένως άλλο πράγμα αυτό που αντικειμενικά είναι τροφή και άλλο πράγμα αυτό που εκπαιδευόμαστε από το ΣτΚ να θεωρούμε τροφή. Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία όσων μας σερβίρονται ως τροφή πολύ απλά είναι μη-τροφή.

Με βάση αυτή την διάκριση, σήμερα στην Γη παράγεται ελάχιστη πραγματική τροφή, και από την άλλη υπάρχει ο τεράστιος, κυρίαρχος μηχανισμός που ενώ δραστηριοποιείται στον χώρο της τροφής, παράγει τελικά μη-τροφή, και βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία συγκάλυψης αυτής της πραγματικότητας.

Ένα απτό παράδειγμα συγκάλυψης της μη-τροφής είναι και η απομάκρυνση από την φυσική γεύση και η κυριαρχία της ψευδογεύσης μέσω χημικών και τοξικών διαδικασιών και πρόσθετων.