Μαύρα μεσάνυχτα
«Φαίνεται ότι είμαστε ακόμη τόσο νυχτωμένοι σαν κουλτούρα ώστε απέχουμε από τη διάπραξη απολίτιστης συμπεριφοράς μόνο εάν φοβόμαστε την τιμωρία ή τα αντίποινα – και αφού τα ζώα είναι ανίκανα και για τα δύο, δεν έχουν καμία προστασία από εμάς.»
Ο πλανήτης της ζωής είναι βαριά πληγωμένος. Η βάση που μπορεί να στηρίξει την ζωή έχει σχεδόν καταρρεύσει. Τα πραγματικά ποτάμια έχουν στερέψει και στη θέση τους τώρα ρέουν ολοένα και πιο ορμητικοί ποταμοί αίματος που όμως δεν φαίνεται να βλέπουμε. Κοντεύουμε να πνιγούμε στο αίμα των αθώων και η οσμή του αίματος τους είναι παντού. Παρόλα αυτά δεν αντιλαμβανόμαστε τι κάνουμε στα άλλα αισθανόμενα όντα του πλανήτη.
Στην κρίσιμη στιγμή που η γη χάνεται κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μας και εξαιτίας των επιλογών μας, το ανθρώπινο είδος βουτάει ακόμα πιο βαθιά το κεφάλι μέσα σ’ αυτό το σαθρό έδαφος και συνεχίζει ακάθεκτο την ίδια ματαιόδοξη πορεία που περιφρονεί την ζωή και τον αισθανόμενο άλλο.
Πνιγόμαστε στο αίμα δισεκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο και ακόμη αδιαφορούμε να μάθουμε με κάθε λεπτομέρεια με ποια διαδικασία παίρνουμε όλα αυτά τα «προϊόντα» και τις «υπηρεσίες» του τρέχοντος «πολιτισμού» που περιφέρονται ως «τροφή», «ένδυση», «ψυχαγωγία», «επιστήμη», κλπ.
Ακόμα πιστεύουμε και κατευθυνόμαστε από τις «διατροφικές» και ιδεολογικές αθλιότητες που έπλασε και διαδίδει σκόπιμα τις τελευταίες δεκαετίες ένα απόλυτα διεφθαρμένο, αναίσθητο και στερούμενο λογικής σύστημα της καταπίεσης. Το αναγορεύσαμε σε αυθεντία και το προσκυνάμε σαν θεό, την ίδια στιγμή που αυτό δεν χάνει την ευκαιρία να μας δείχνει ότι αδιαφορεί πλήρως για την ζωή, ανθρώπινη και μη ανθρώπινη.
Προγραμματισμένοι από τον αποπροσανατολισμό του, αρκούμαστε να αναπαράγουμε ανίδεα στερεότυπα για την «αναγκαιότητα» των ζωικών, για πρόσληψη «θρεπτικών» συστατικών, για «θρέψη», για γεύση και άλλα αποπροσανατολιστικά χωρίς ποτέ να γίνεται συζήτηση για τον άμεσα ενδιαφερόμενο (μη ανθρώπινα ζώα) και για το αν αυτός μας έχει δώσει την συγκατάθεσή του για να υφίσταται αυτά που υφίσταται. Και καταλήγουμε να συμπλέουμε με τις επιλογές που επιβραβεύουν την καταπίεση και εκμηδενίζουν την ζωή από τα άλλα αισθανόμενα όντα και τελικά και από εμάς τους ίδιους.
Βρισκόμαστε στην τραγική θέση να είμαστε πλημμυρισμένοι στο αίμα και στον θάνατο των μη ανθρώπινων ζώων και ταυτόχρονα να είμαστε σε μαύρα μεσάνυχτα για όλο αυτό το κακό που προκαλούν οι κατευθυνόμενες επιλογές μας.
Και όταν κάποιος θίξει την σκοτεινή πλευρά των πάγιων διατροφικών μας συνηθειών με ζωικά, τότε αιφνιδιαζόμαστε και το θεωρούμε σχεδόν αιρετικό και ιεροσυλία και με τον πλέον φυσικό τρόπο, για παράδειγμα, αναρωτιόμαστε: «Μα, δεν θα πίνουμε γάλα;»
Μόνο που αυτό δεν είναι το καίριο ερώτημα.
Γιατί μόλις μάθουμε τι ακριβώς είναι η «παραγωγή» γάλακτος (κάτι που οφείλαμε να κάνουμε πριν καν ξεκινήσουμε την κατανάλωσή του) τότε το παραπάνω ερώτημα γίνεται μια σειρά από αμείλικτα ερωτηματικά:
- Μα, δεν θα έχουμε τα ζώα υπό καθεστώς δουλείας και ενώ έχουν ζωή να μην την ορίζουν;
- Μα, δεν θα τους επιβάλλουμε να κάνουν κάτι για το οποίο δεν φτιάχτηκαν;
- Μα, δεν θα τα θεωρούμε εμπόρευμα και αντικείμενο;
- Μα, δεν θα τα μετατρέπουμε με βάρβαρες παρεμβάσεις σε μηχανές γάλακτος;
- Μα, δεν θα τους παίρνουμε τα μωρά τους αμέσως μόλις τα γεννήσουν και τα οποία δεν θα ξαναδούν ποτέ;
- Μα, δεν θα κάνουμε τεχνητά και πριν τελειώσει η μια εγκυμοσύνη ξανά έγκυους αυτές τις μητέρες;
- Μα, δεν θα σκοτώνουμε τα μωρά τους για να περισσέψει γάλα και να βγει στην αγορά;
- Μα, δεν θα κάνουμε τα μωρά τους «κρέας του γάλακτος»;
- Μα, δεν θα στέλνουμε τελικά στο σφαγείο και τις μητέρες όταν εξουθενωμένες από την καταπίεση και όλο αυτό το μαρτύριο χρόνων δεν θα μπορούν να «παράγουν» άλλο γάλα;
Και αφού ερευνήσουμε και απαντήσουμε τα παραπάνω ερωτήματα ίσως ως φυσική εξέλιξη θέσουμε κάποια επιπλέον ερωτήματα:
Μήπως είναι καιρός πλέον να ζήσουμε σε έναν κόσμο
- που οι άνθρωποι θα κάνουν ενημερωμένες και δίκαιες για όλους επιλογές;
- που θα υπάρχει δίκαιη εργασία και όχι εργασία για την εργασία όπως σήμερα;
- που θα υπάρχει σεβασμός της αξίας της ζωής όπως αρμόζει στον πλανήτη της ζωής;
- που οι άνθρωποι, ως όντα με λογική και με επιστημονικά αποδεδειγμένη προδιάθεση για συμπόνια θα έχουν εξαλείψει την καταπίεση προς τα ζώα και γενικά προς την αισθανόμενη ζωή;
Αν νομίζετε ότι ήρθε ο καιρός για έναν τέτοιο, ασύγκριτα καλύτερο κόσμο, τότε μόλις έχετε απαντήσει τα ερωτήματα που απαντάει όποιος ευθυγραμμίζεται με την θεωρία και την πράξη της περιεκτικής δικαιοσύνης που είναι ο veganism.
Στην εποχή που προωθούνται τα μαύρα μεσάνυχτα και η σύγχυση σε κάθε πλευρά της ζωής μας, ο veganism αναδεικνύεται σε ανεκτίμητη και ζωτική όαση που μας βοηθάει να δούμε ξεκάθαρα πολλά από τα θολά σημεία του παρελθόντος.
Όπως για παράδειγμα ότι η μητρότητα είναι η ύψιστη αξία στη φύση γιατί αυτή εξασφαλίζει την συνέχεια της ζωής. Και επίσης ότι η μητρότητα στα ζώα (όπως και στον άνθρωπο) σημαίνει ότι έχω την δυνατότητα να αναθρέψω μια νέα ζωή και να μεγαλώσω ένα παιδί χωρίς να υφίσταμαι καμία εκμετάλλευση και χωρίς να μου το πάρουν. Και ακόμη ότι το γάλα σημαίνει μητρικό θηλασμό και ότι τελικά ο δικαιούχος για το γάλα της αγελάδας (ή όποιου άλλου θηλαστικού ζώου) είναι το νεογέννητό της.
Ακόμη μας βοηθάει να δούμε το χρέος που έχουμε ως υπεύθυνα και σκεπτόμενα όντα προς τα ζώα το οποίο με την σειρά του οδηγεί σε πράξη και σε άμεσες επιλογές που μεταφέρουν στο σήμερα και στο τώρα, αυτό που κάποτε φάνταζε ένας «ουτοπικός» κόσμος του αύριο.
Αναμφισβήτητα όμως το πιο σημαντικό είναι ότι ο veganism μας ενδυναμώνει με την πεποίθηση ότι η αναγέννηση είναι εφικτή. Μας αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι η τάση να διορθώσουμε τα στραβά και να αναιρέσουμε το κακό υπάρχει μέσα μας. Μας δείχνει πεντακάθαρα ότι η αναγέννηση ξεκινάει από εμάς του ίδιους και είναι πρώτα απ’ όλα μια ατομική υπόθεση και επομένως η προϋπόθεση για την συνολική αναγέννηση και του βαριά πληγωμένου κόσμου μας.
