Το παιδομάζωμα

«Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις αθλιότητες, είναι ικανοί να σε πείσουν να διαπράξεις φρικαλεότητες.»

Φρανσουά Μαρί Αρουέ (Βολταίρος)

Η αθλιότητα που διατηρεί συνεχή την ροή του ζωικού γάλακτος στην αγορά παράγει μόνο φρικαλεότητες για τα θηλυκά ζώα μητέρες και τα παιδιά τους. Το ζωικό γάλα είναι το προϊόν εκμετάλλευσης της αναπαραγωγικής διαδικασίας των θηλαστικών ζώων και είναι το αποτέλεσμα αλλεπάλληλων παρεμβάσεων στις ζωές αυτών των ζώων όπου η κάθε πράξη αυτού του ανούσιου δράματος ξεπερνάει σε τραγικότητα την άλλη.

Το ζωικό γάλα είναι η ιστορία της καταπίεσης του θηλυκού. Είναι οι τραγικές μητέρες που εξαναγκάζονται σε διαδοχικές εγκυμοσύνες ώστε να μην σταματήσουν στιγμή να «παράγουν». Είναι τα δυστυχισμένα μωρά που γεννιούνται μέσα σε αυτόν τον παροξυσμό και εξ αιτίας του. Είναι το βαρύτερο πλήγμα για μια μητέρα και ένα μωρό: ο άμεσος χωρισμός τους, η στέρηση του σπλάγχνου της για την μητέρα, η απομόνωση από την μητρική παρουσία και στοργή για το μωρό με την αρπαγή του και την απομάκρυνση του για πάντα από τις πρώτες κιόλας μέρες.

Η ιστορία του ζωικού γάλακτος είναι μια ιστορία παιδομαζώματος. Τα μωρά που οι μητέρες αυτές γέννησαν δεν τα ορίζουν και δεν τους ανήκουν. Όπως και οι δικές τους ζωές, είναι ζωές γεννημένες στο μάτι του κυκλώνα. Είναι ζωές σε ένα απέραντο, σκοτεινό περιθώριο και σε ένα αρχιπέλαγος γκούλαγκ όπου διαδραματίζεται η φρικαλεότητα του ζωικού γάλακτος. Είναι οι ζωές που δεν σημαίνουν τίποτα για το σύστημα που κινεί αυτόν τον κυκλώνα της ύβρης. Είναι οι ζωές που δεν σημαίνουν τίποτα και για όλους εκείνους που εν άγνοια τους (ή και εν γνώσει τους) θα καταναλώσουν την λεηλασία της ζωής τους ως «φιλέτο μοσχαριού», ή «γάλα» ή οποιοδήποτε άλλο «γαλακτοκομικό προϊόν».

Στο βίντεο που ακολουθεί (απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ “Adieu, veau, vache, cochon, couvée“ της Γαλλίδας σκηνοθέτη Beatrice Limare) καταγράφεται η τραγωδία του παιδομαζώματος.

Βρισκόμαστε στο παρασκήνιο της φαινομενικά αθώας επιθυμίας για ζωικό γάλα η οποία όμως για τα ζώα αποκαλύπτεται ότι είναι μια πραγματική κατάρα. Εδώ η μητρική στοργή, φροντίδα και τρυφερότητα που συνειρμικά σχετίζονται με το γάλα δεν επιτρέπεται να εκδηλωθούν. Αντ’ αυτών συμβαίνει το αδιανόητα κακουργηματικό: ένα βρέφος λίγων ημερών απομακρύνεται από αυτό που είναι όλος ο κόσμος του: η μητέρα του. Η φυσική τάξη της μητρότητας και η λογική της καταλύονται. Αυτό που δεν διανοούμαστε για τους ανθρώπους και άλλα ζώα (πχ από μια γάτα να της πάρουμε τα γατάκια) εδώ γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα μωρά αρπάζονται απ’ τις μητέρες για πάντα και στέλνονται στην απομόνωση γιατί έτσι επιβάλει η «ανωτέρα βία»  της «παραγωγής».

Ο ψυχολογικός και συναισθηματικός πόνος

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με σωματικό πόνο, σωματική κακοποίηση ή αίμα (αν και η σφαγή καραδοκεί λίγο παρακάτω για το μικρό και κάποια χρόνια αργότερα για την μητέρα ανάλογα με αν μπορεί να «παράγει» ή όχι). Όμως όλη η αμηχανία της ψυχολογικής συντριβής είναι εδώ και τα ζώα βιώνουν συντριπτικό ψυχολογικό πόνο. Μητέρα και μωρό χάνουν το κόσμο κάτω από τα πόδια τους και το βλέπουμε στις εκφράσεις του προσώπου και των δύο. Η μητέρα αγελάδα τρέχει πίσω από το κλειστό αυτοκίνητο που μεταφέρει το κλεμμένο μωρό της. Το μοσχαράκι φοβισμένο και σε σύγχυση, κοιτάζει έξω από το παράθυρο τη μητέρα του. Τα μάτια τους διασταυρώνονται για τελευταία φορά και μετά η πληγή και το τραύμα που θα πονάει αφόρητα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους: καταναγκαστική ορφάνια για το λίγων ημερών μωρό - καταναγκαστική απώλεια του μωρού της για την μητέρα αγελάδα.

Είναι αβάσταχτο για μια μητέρα να χάνει το παιδί της και τον πόνο που νοιώθει η μητέρα αγελάδα μπορεί να τον καταλάβει καλύτερα κάθε ανθρώπινη μητέρα που έχει φέρει στο κόσμο μια ζωή. Η μητρική αγάπη δεν είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπινου είδους - είναι εξίσου δυνατή και μοναδική και στα ζώα τα οποία δεν παύουν στιγμή να μας το δείχνουν. Το παιδομάζωμα οδηγεί την μητέρα στη τρέλα και στην εξαλλοσύνη, στην συντριβή και στην κατάθλιψη γιατί αυτή καταλαβαίνει ότι χάνει το παιδί της και επιπλέον προαισθάνεται ότι το περιμένει κάτι κακό. Και ή ίδια τρομερή συντριβή, η αβάσταχτη μοναξιά και ο φόβος κυριεύουν το μωρό της, ένα απόλυτα ευαίσθητο και απροστάτευτο πλάσμα λίγων ημερών.

Ο δια της βίας χωρισμός βυθίζει αθώες ζωές σε αφόρητο συναισθηματικό πόνο ο οποίος είναι ασύγκριτα δυσκολότερος να αντιμετωπιστεί γι αυτό οι άνθρωποι και τα μη ανθρώπινα ζώα επιλέγουν τον σωματικό πόνο από τον ψυχολογικό όταν αναγκάζονται να επιλέξουν (σχετική μελέτη από την βιο-ηθικολόγο και συγγραφέα Jessica Pierce, Ph.D στο Psychology Today*).

Γιατί το παιδομάζωμα σπάει τον πιο δυνατό δεσμό που υπάρχει μεταξύ αισθανόμενων πλασμάτων: τον δεσμό μητέρας και μωρού τον οποίο μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα στο παρακάτω βίντεο από το καταφύγιο ζώων φάρμας Farm Sanctuary.

Κατανοώντας το δεσμό μεταξύ μητέρας και μωρού

Για πρώτη φορά όπως λέει η υπεύθυνη του καταφυγίου είχαν την ευκαιρία να έχουν διασώσει αγελάδες που ήταν έγκυες και έτοιμες να γεννήσουν. Έτσι είχαν την ευκαιρία να παρατηρήσουν από πρώτο χέρι την μητρική συμπεριφορά των αγελάδων σε κατάσταση πραγματικής ελευθερίας και πως συνδέονται με τα μικρά τους. Η Oleander γέννησε τον Pappas και η Belinda γέννησε την Elijah, αλλά όντας βαριά άρρωστη από την κακοποίηση της προηγούμενης ζωής της δεν μπόρεσε να θηλάσει. Η Oleander χωρίς δισταγμό δέχθηκε πρόθυμα να γίνει η κοινή μητέρα και για τα δύο μοσχαράκια και να τα αναθρέψει και να τους διδάξει όσα κάνει μια μητέρα. Και με την στάση της αποδεικνύει για άλλη μια φορά αυτό που επανειλημμένα έχει παρατηρηθεί στα ζώα: το μητρικό ένστικτο και η μητρική αγάπη δεν περιορίζεται αυστηρά στον στενό οικογενειακό κύκλο αλλά είναι μια αγάπη γενική που αγκαλιάζει κάθε μωρό σε ανάγκη.

Δυστυχώς, απέναντι σε αυτό το ολόψυχο δόσιμο των ζώων μητέρων ο αλωμένος από την σκοτεινή πλάνη της κυριαρχίας άνθρωπος, έχει να αντιπαραβάλει μόνο το απέραντο κακό και επιβάλει άδικα σε αυτές τις μητέρες και τα μωρά τους το απόλυτο δεινό του παιδομαζώματος. Και όμως στη φύση που συνήθως μας παρουσιάζεται ως άγρια και σκληρή δεν θα συναντούσαμε πουθενά ένα τέτοιο κακό, γιατί η φύση δεν επιτρέπει την αρπαγή των μωρών πλην των περιπτώσεων ασθένειας ή τραυματισμού. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο για ένα σαρκοβόρο αρπακτικό να αποσπάσει το υγιές μωρό ενός αγελαίου θηλαστικού όπως πχ η ζέβρα, η αντιλόπη, ο ελέφαντας κλπ στην άγρια φύση. Τα αρσενικά του κοπαδιού, οι μητέρες και η αγέλη συνολικά θα προστατέψουν τα μωρά από την αρπαγή.

Με την αρπαγή και το παιδομάζωμα ή με την ζωή;

Κι εδώ υπεισέρχεται η αποκρουστική καρικατούρα του ανθρώπου ως κυριάρχου και δυνάστη των άλλων αισθανόμενων όντων που παρεμβαίνει εκεί όπου δεν πρέπει μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει ένα αυθαίρετο σχήμα και μια πλάνη. Κάτω από τον αυτόματο πιλότο μιας απόλυτα αρρωστημένης ιδέας, της κούφιας και κενής κυριαρχίας επάνω στον τεχνητά αποδυναμωμένο και ανυπεράσπιστο, η καρικατούρα αυτή περνάει από ατόπημα σε ατόπημα όπως φαίνεται από την ακόρεστη μανία για «ζωικά προϊόντα». Και όσο εμβαθύνουμε στην τραγική γελοιότητα της αρπαγής του ζωικού γάλακτος, αυτή προβάλει όλο και πιο απέραντα ανούσια και ως μνημειώδης πράξη ακύρωσης του αισθανόμενου ανθρώπου.

Τι σημαίνει ένα μπουκάλι γάλα στο ράφι; Μια συσκευασία τυρί; Μια σοκολάτα; Ένα παγωτό; Ένα ποτήρι γάλα; Δικαιολογούνται όλα αυτά να υπάρχουν όταν αντιπαραβάλλονται με την ανείπωτη τραγωδία που έχει προηγηθεί για την «παραγωγή» τους;

Είναι αυτό το ξένο λευκό υγρό ζήτημα ζωής και θανάτου για τον άνθρωπο ώστε αυτός να δικαιολογείται να καταλύει ζωές άλλων αισθανόμενων για να το αποκτήσει; Γιατί αυτό το άχρηστο, λευκό υγρό έφτασε να είναι πιο σημαντικό για την κουλτούρα μας από τις ζωές από τις οποίες με βία αφαιρέθηκε;

Πως μπορεί το αρπαγμένο με καταπίεση ζωικό γάλα να αντιπροσωπεύει αυτόν το απόλυτα δυνατό μητρικό δεσμό όταν εξ ορισμού αυτός ο δεσμός καταλύεται με την «παραγωγή» του και καταστρέφεται;

Γιατί δεν ενθαρρύνονται και δεν αφήνονται οι άνθρωποι να εκφράσουν την διατροφική ανατομία τους και την προδιάθεσή τους για την συμπόνια και το καλό και τους επιβάλλεται μια διατροφή που παρεμβαίνει τραγικά στην ζωή άλλων αισθανόμενων όντων;

Ποιος είναι αυτός που έχει πάρει την ευθύνη και έχει γνωμοδοτήσει ότι η κατάλυση της μητρότητας και το παιδομάζωμα θεωρούνται άνευ σημασίας μπροστά στην ύπαρξη ζωικού γάλακτος στην αγορά;

Ποιος υπαγορεύει τελικά ότι είναι δήθεν σωστό και αναγκαίο αυτό που κάνουμε στα ζώα; Ποιος αποφασίζει γι αυτές τις ερωτήσεις; Και ως πότε θα απαντώνται στο πλαίσιο της καταπίεσης και της αδικίας;

Δυστυχώς η συγκυρία δείχνει ότι αυτός που εξακολουθεί να αποφασίζει είναι ο αναχρονισμός της κυριαρχίας επί των ζώων ο οποίος είναι απόλυτα ζωτικός για να εγκαταλειφθεί από την τρέχουσα οικονομικο-πολιτική δομή. Το ανήθικο σύστημα που προκλητικά έχει απαξιώσει τη ζωή μας και την νοημοσύνη μας με τα ψεύδη που μας επιβάλλει, δεν διανοείται την ύπαρξή του χωρίς το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων. Γιατί αν σήμερα αφήναμε τα ζώα ήσυχα και ελεύθερα από την ανθρώπινη κυριαρχία, θα ζούσαμε σε έναν ασύγκριτα δικαιότερο κόσμο και για τους ανθρώπους. Χωρίς την καταπίεση των ζώων θα ήταν αδιανόητη και ανέφικτη και η καταπίεση των ανθρώπων.

Έτσι η προφανής τραγωδία του παιδομαζώματος των ζώων επισκιάζεται και τροφοδοτείται από μιαν άλλη βασική τραγωδία: το ιδεολογικό παιδομάζωμα του ανθρώπινου είδους από το τρέχον σύστημα. Μέσω της χρόνιας δυσεκπαίδευσης και κατήχησης η ανθρώπινη συνείδηση καταλήγει στην αυτο-ακύρωση και ο άνθρωπος εξαπολύεται ως γενίτσαρος απέναντι γενικά στην αξία της ζωής. Μόνο έτσι μπορεί να δέχεται να καταναλώσει το ζωικό γάλα το οποίο καταλύει την μητρότητα για τα άλλα αισθανόμενα όντα ενώ την ίδια στιγμή να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η αποδοχή του παιδομαζώματος για τα ζώα γεμίζει και την κοινωνία με ανθρώπινο παιδομάζωμα (παιδική εργασία παιδιών σκλάβων στις φυτείες κακάο, διακίνηση παιδιών για σεξουαλική εκμετάλλευση, κλπ).

Το ελπιδοφόρο της όλης κατάστασης είναι ότι είμαστε φορείς αισθανόμενης ζωής και άρα θεωρητικά είναι θέμα χρόνου να μπορέσουμε να δούμε την πλευρά που πραγματικά ανήκουμε, και με ποιους θα πρέπει να πάμε και ποια αντίληψη να καταδικάσουμε. Η συνειδητοποίηση του παιδομαζώματος των ζώων με σκοπό την αρπαγή του ζωικού γάλακτος παραπέμπει κατευθείαν και στο δικό μας ιδιόμορφο ιδεολογικό παιδομάζωμα που μας θέλει να γινόμαστε δυνάστες των άλλων αισθανόμενων όντων μέσα από την διατροφή με ζωικά. Και τότε αναδύεται έντονα στην επιφάνεια το χρέος να αποκηρύξουμε το παιδομάζωμα και συνολικά την πλάνη του κυρίαρχου και να δικαιώσουμε έτσι την ανθρώπινη υπόστασή μας.

Η συγκλονιστική περίπτωση της Μικρής Πριγκίπισσας

Η ψεύτικη και τεχνητά δημιουργημένη επιθυμία για ζωικό γάλα παράγει τραγωδία δίχως τέλος για τα ζώα. Όμως από τις αμέτρητες αυτές ιστορίες ατομικής οδύνης η ιστορία της Little Princess είναι από αυτές που ξεχειλίζουν το ποτήρι της αγανάκτησης και έχουν την δύναμη να οδηγήσουν κατευθείαν στην προσωπική απόφαση που λέει: «Τέρμα στην ύβρη του ζωικού γάλακτος».

Στην Μικρή Πριγκίπισσα άξιζε μια καλύτερη τύχη. Εγκατελειμμένη με πνευμονία και χωρίς θεραπεία για 3-5 μήνες στην επιχείρηση γαλακτοκομικών, τα πνευμόνια της γέμισαν με πύον κατά 80%. Το προσωπικό του καταφυγίου Animal Place και εθελοντές την έσωσαν από μια δημοπρασία, όπου αγοράστηκε για 5 δολάρια. Την μετέφεραν επειγόντως στο κτηνιατρείο, αλλά δυστυχώς εκεί διαπιστώθηκε ότι ήταν βαριά άρρωστη και ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να θεραπευτεί. Το ανίατο της κατάστασής της οδήγησε τους κτηνιάτρους στην απόφαση της ευθανασίας και η ανήμπορη Μικρή Πριγκίπισσα, αγκαλιασμένη από τους ανθρώπους του καταφυγίου, βίωσε πρόωρα και άδικα το τέλος της.

Κάθε μέρα στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, επιχειρήσεις γαλακτοκομικών στέλνουν μοσχαράκια σε δημοπρασία, όπου πωλούνται για «μοσχαρίσιο κρέας» και ως αντικαταστάτες για τις αγελάδες «γαλακτοκομικών» που στέλνονται στη σφαγή. Τα νεογέννητα μοσχαράκια (ηλικίας λιγότερο της μίας εβδομάδας) πωλούνται για 5-20 δολάρια το ένα και τα περισσότερα είναι ανεπιθύμητα αρσενικά.

Όλη αυτή η τραγωδία συντηρείται μετά μανίας με το πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης για ζωικό γάλα (κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι άχρηστο για τον άνθρωπο) έτσι ώστε να μπορούν ύπουλα να παγιδεύονται οι άνθρωποι σε ένα ιδεολογικό παιδομάζωμα. Η διαδικασία «παραγωγής» του ζωικού γάλακτος με το να είναι το απόλυτο μάθημα στην καταπίεση, γίνεται το απόλυτο εργαλείο με το οποίο το τρέχον κακόβουλο σύστημα μπορεί να δικαιολογήσει την καταπίεση και να την περάσει και στους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι με το να δέχονται εν αγνοία τους ή να ανέχονται την καταπίεση και την κυριαρχία επί των άλλων αισθανόμενων όντων ουσιαστικά αποδέχονται και την δική τους καταπίεση και στέρηση δικαιωμάτων. Όμως η έκθεση στην αλήθεια του ζωικού γάλακτος εγγυάται ότι δεν θα είμαστε ξανά οι ίδιοι. Το σκίρτημα της καρδιάς επιθυμεί εναγώνια την κάθαρση της τραγωδίας που δεν είναι άλλη από την μαζική έξοδο της ανθρωπότητας από αυτό το ιδεολογικό παιδομάζωμα.

...........................................................................................

*Απόσπασμα από ένα άρθρο του Franklin D. McMillan σχετικά με τον συναισθηματικό πόνο: McMillan FD. A world of hurts—is pain special? JAVMA Vol 223, No. 2, July 15, 2003.

Σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο συναισθηματικός πόνος μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο πόνο από τον σωματικό πόνο. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι συναισθηματικοί παράγοντες ζυγίζουν περισσότερο έντονα σε επιλογές συμπεριφοράς των ζώων από τον σωματικό πόνο. Σε μια μελέτη, (28) ένα ηλεκτρισμένο πλέγμα τοποθετήθηκε μεταξύ κουταβιών και προσώπων με τα οποία είχε διαμορφωθεί μια κοινωνική σύνδεση. Τα κουτάβια διέσχιζαν το πλέγμα, δεχόμενα σοκ σε όλη τη διαδρομή, για να αποκαταστήσουν επαφή με τα πρόσωπα.

Σε μια άλλη μελέτη, (29) βρέφη αρουραίων απομακρύνονταν από τις μητέρες τους και τοποθετούνταν στην απέναντι πλευρά ενός ηλεκτρισμένου πλέγματος. Οι μητέρες αρουραίοι μπορούσαν να ακούσουν τις κραυγές αγωνίας των νεογνών τους, αλλά θα έπρεπε να περπατήσουν κατά μήκος του ενεργού δικτύου για να τα φτάσουν. Οι μητέρες αρουραίοι περνούσαν το πλέγμα, έπαιρναν τα νεογνά, και τα μετέφεραν πίσω δια μέσου του πλέγματος στη φωλιά τους, λαμβάνοντας συνεχή ηλεκτροσόκ και στις δύο διαδρομές. Μια μητέρα αρουραίος ανάκτησε τα κουτάβια της 58 φορές πριν οι πειραματιστές σταματήσουν τη δοκιμή.

Ανέκδοτες ιστορίες προσφέρουν περαιτέρω αποδείξεις για το πολύ μεγαλύτερο δυναμικό του συναισθηματικού πόνου. Σε μια ευρύτατα δημοσιευμένη είδηση ​​από το Μπρούκλιν, της Νέας Υόρκης, (30) μια γάτα μητέρα θήλαζε τα γατάκια της 4 εβδομάδων σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο που έπιασε φωτιά. Η γάτα μητέρα μπήκε στο φλεγόμενο κτίριο πέντε φορές για να ανακτήσει κάθε ένα από τα πέντε γατάκια της. Κατά τη διαδικασία αυτή, η γάτα μητέρα έπαθε σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο και στο κεφάλι της τόσο καταστροφικά, που τα μάτια της ήταν πρησμένα ερμητικά κλειστά, τα μουστάκια και οι τρίχες του προσώπου της καμένα, και το πρόσωπό της ήταν άσχημα παραμορφωμένο από τα εγκαύματα.

Πολλά πειράματα σε θηλαστικά έχουν δείξει ότι η κραυγή αγωνίας του βρέφους είναι πολύ διεγερτική και παρακινητική για την μητέρα, και λέγεται ότι οι ήχοι αγωνίας ενός βρέφους διεγείρουν κυκλώματα αγωνίας στους γονείς που παραλληλίζονται με την αγωνία του χωρισμού του νηπίου.(7) Πειραματικά και ανεπίσημα, γίνεται σαφές ότι ορισμένες συναισθηματικές αγωνίες ξεπερνούν τα δεινά του σωματικού πόνου.