Το σόναρ σκοτώνει τα θαλάσσια θηλαστικά

 

Η πολιορκία και ο πόλεμος που υφίσταται η θαλάσσια ζωή είναι ανελέητη και εντεινόμενη. Μια πτυχή αυτού του πολέμου είναι η ηχορύπανση η οποία αποτελεί θανάσιμη απειλή για τις φάλαινες και τα άλλα θαλάσσια θηλαστικά. Συγκεκριμένα η χρήση στρατιωτικών σόναρ (με θόρυβο έως 240 ντεσιμπέλ) και των όπλων ήχου για την εξερεύνηση πετρελαίου προκαλούν το φαινόμενο του μαζικού εκβρασμού μεγάλων θηλαστικών στις ακτές και η ειδησεογραφία τέτοιων περιστατικών γίνεται όλο και πιο συχνή.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, ακόμα και 300 μίλια από την πηγή, αυτά τα ηχητικά κύματα μπορούν να διατηρούν ένταση 140 ντεσιμπέλ – ένα επίπεδο εκατό φορές πιο έντονο από αυτό που είναι γνωστό ότι μεταβάλλει τη συμπεριφορά των μεγάλων φαλαινών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εκκωφαντικοί ήχοι βασανίζουν αφόρητα τα ζώα και τα οδηγούν σε μια κατάσταση αμόκ και πανικού για να διαφύγουν το επώδυνο αίσθημα με αποτέλεσμα να εκβράζονται στις ακτές. Τα ζώα που εξοκέλλουν έχουν υποστεί φυσικό τραύμα, αιμορραγία γύρω από τον εγκέφαλο, τα αυτιά και άλλους ιστούς και παρουσιάζουν μεγάλες φυσαλίδες στα όργανά τους και εμβολές στα αιμοφόρα αγγεία. Αυτά τα συμπτώματα είναι παρόμοια με μια σοβαρή περίπτωση της νόσου των δυτών λόγω αποσυμπίεσης η οποία μπορεί να σκοτώσει τους δύτες που ανέρχονται γρήγορα στην επιφάνεια από τα βαθιά νερά.

Η έξαρση του φαινομένου των εκβρασμών οδήγησε το 2004 στο πρώτο μορατόριουμ για σόναρ στις Καναρίους Νήσους και έκτοτε δεν έχουν ξανασημειωθεί εκεί περιστατικά όπου φάλαινες ή δελφίνια εξοκείλουν στις ακτές. Παρόλα αυτά το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έχει εξασφαλίσει την άδεια να σκοτώσει ως «παράπλευρες απώλειες» στις ασκήσεις με σόναρ 33,5 εκατομμύρια φάλαινες, δελφίνια και άλλα θαλάσσια ζώα για τα επόμενα 5 χρόνια στο 80% των θαλασσών του πλανήτη.

Η προστασία της άγριας θαλάσσιας ζωής ποδοπατιέται με το πρόσχημα της «άμυνας» και της «εθνικής ασφάλειας» και από τις προγραμματισμένες ασκήσεις τα δελφίνια θα είναι τα είδη που θα επηρεαστούν περισσότερο, ακολουθούμενα από τις ραμφόστομες φάλαινες και τις όρκες.

Όμως η περίπτωση του σόναρ δεν είναι μια παραφωνία και μια ανωμαλία σε ένα κατά τα άλλα δίκαιο πλαίσιο σεβασμού της αξίας της ζωής. Βλέπουμε κάθε λογής ανωμαλία (πχ η υδρόλυση χημικών όπλων δυτικά της Κρήτης) να υλοποιείται σε πείσμα και κόντρα στο λαϊκό αίσθημα και αυτό να γίνεται ολοένα και πιο επιθετικά και προκλητικά σε μια συγκυρία όπου το πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος εντείνεται δραματικά.

Γιατί αυτό που βλέπουμε είναι τελικά οι διάφορες εκφράσεις του ίδιου νοσηρού πράγματος: μιας γενικευμένης κουλτούρας η οποία γιγαντώνεται και κυριαρχεί, μια κουλτούρα του θανάτου που βλέπει τη ζωή (μη ανθρώπινη αλλά και ανθρώπινη) ως εχθρό και η οποία κατά απόλυτα τραγική ειρωνεία έχει εδραιωθεί στον μοναδικό γνωστό πλανήτη που δημιούργησε, φιλοξενεί και εξελίσσει τη ζωή.

Και το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι το λαϊκό αίσθημα ενώ θέλει να αναχαιτίσει αυτή την κουλτούρα του θανάτου και να σταματήσει το κακό, όχι μόνο δεν μπορεί αλλά αντίθετα την ενδυναμώνει και την εδραιώνει μέσα από την ύπουλη μύηση σε έναν καταστροφικό τρόπο ζωής και ιδιαίτερα διατροφής. Έτσι ο σεβασμός της αξίας της ζωής ουσιαστικά παραμένει ένας «ευσεβής πόθος» που θα ξεχαστεί όταν έρθει η ώρα του επόμενου γεύματος που ζητά την απαξίωση και την λεηλασία της ζωής και μάλιστα όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο για το ανθρώπινο είδος που έχει ανατομία φυτοφάγου.

Και επομένως καμία εκστρατεία του στυλ «Να σταματήσουν τα σόναρ», ή «Να μην γίνει η υδρόλυση των χημικών στη Μεσόγειο», ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να αλλάξει το παραμικρό όταν την ίδια στιγμή αποδεχόμαστε να αδειάζουν οι ωκεανοί και οι θάλασσες από δισεκατομμύρια θαλάσσια ζώα κάθε χρόνο με το ψευδές πρόσχημα της τροφής. Και επίσης όταν αποδεχόμαστε τον παραλογισμό της επιβίωσης ενός φυτοφάγου πλάσματος με σάρκα, δηλαδή τροφή που είναι εκτός της διατροφικής μας αλυσίδας και ασύμβατη με την ανατομία μας.

Στην τρέχουσα συγκυρία η βασική βιολογική ανάγκη της τροφής έχει αλωθεί από την πλάνη μιας διατροφής που απαξιώνει τη ζωή και που είναι υπεύθυνη για τον αφανισμό του 98% των ζώων (της στεριάς και της θάλασσας) που θανατώνονται κάθε χρόνο. Εκεί λοιπόν εντοπίζεται το πεδίο δράσης για την αποκατάσταση της αξίας της ζωής και εκεί βρίσκεται η μεγάλη πρόκληση για το λαϊκό αίσθημα περί δικαίου: να ευθυγραμμιστεί για πάντα με έναν τρόπο ζωής περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) που σέβεται και τιμά την ζωή ως αξία. Γιατί μόνο μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο διασφαλίζονται έμπρακτα οι αξίες και τερματίζεται οριστικά η κάθε είδους ανωμαλία και εγκληματική συμπεριφορά που συμβαίνει προς τα άλλα αισθανόμενα όντα, τους ανθρώπους και το οικοσύστημα της Γης.