Με ιδεολογία καταστροφής δεν φτιάχνεται ένας δίκαιος κόσμος

Η διατροφή με ζωικά είναι φορέας μιας ιδεολογίας απαξίωσης της ζωής, πρώτα και άμεσα των ζώων αλλά έμμεσα και των ανθρώπων. Η κακόβουλη αυτή ιδεολογία που ύπουλα συγκαλύπτεται ως «διατροφή» είναι το απόλυτα ξένο σώμα μέσα σε ένα πλανήτη της ζωής, σε αυτόν που δημιούργησε, διατηρεί και εξελίσσει τη ζωή σε μια ακμή βιοποικιλότητας που τώρα όμως υποχωρεί ραγδαία, αντιμέτωπη με αυτή την ιδεολογία.

Η διατροφή με ζωικά είναι ο λύκος με τη προβιά αρνιού. Δεν είναι αυτό που εκ πρώτης όψεως θέλει να φαίνεται, δηλαδή μια αθώα και ουδέτερη πράξη η οποία καλύπτει την βιολογική ανάγκη του ανθρώπου για τροφή. Και επιπλέον δεν είναι διατροφή και κακώς και καταχρηστικά αποκαλείται έτσι αφού η διατροφή δεν είναι κάτι αυθαίρετο αλλά κάτι πολύ συγκεκριμένο. Διατροφή σημαίνει πρόσληψη τροφής που είναι κατάλληλη και συμβατή με την πεπτική ανατομία κάθε είδους και εδώ έχουμε να κάνουμε με κατάφωρη παραβίαση της φυτοφάγου ανατομίας του ανθρώπου και του εκφυλισμού και της υποβάθμισής του σε πτωματοφάγο και σε αποδομητή, στην ίδια κατηγορία με τα βακτήρια, τα όρνια και τις ύαινες.

Πέρα όμως από τον καθαρά βιολογικό ρόλο της, η τροφή είναι και η γλώσσα επικοινωνίας του κάθε είδους με το μητρικό οικοσύστημα. Η τροφή είναι ο βασικός δείκτης ότι το κάθε είδος μιλάει την ίδια γλώσσα και επικοινωνεί με το ευρύτερο αυτό οικοσύστημα, ενώνεται και γίνεται ένα μαζί του και πορεύεται σε αρμονία με την ροή του: μια αέναη ροή ελευθερίας όπου απαράβατος νόμος της είναι ότι κανένα πλάσμα δεν γεννιέται σε καθεστώς υποδούλωσης και δεν στερείται το ανεκτίμητο αυτό αγαθό της ελευθερίας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Όμως η ολοκληρωτική ιδεολογία που κρύβεται πίσω από την πρακτική της τροφής με τα σώματα και τις εκκρίσεις των ζώων αποστρέφεται τον υπέρτατο νόμο της ελευθερίας ο οποίος ουσιαστικά είναι ο κυρίαρχος λόγος της ύπαρξης και της εξέλιξης του μητρικού οικοσυστήματος. Ο στόχος της ιδεολογίας αυτής είναι να μπλοκάρει ολοσχερώς την ελευθερία για όλα τα όντα και φυσικά και για τον άνθρωπο και απέναντι σε αυτή την ακμή που σφύζει από ζωή, ποικιλομορφία και ομορφιά, να αντιπαρατάξει το έκτρωμα μιας καταπιεστικής δομής του θανάτου και της παρακμής.

Πρόκειται για μια ιδεολογία μίσους για όλα τα όντα της Γης και γενικά απαξίωσης της αισθανόμενης ζωής η οποία έχει μπλοκάρει σε τραγικό βαθμό την εξέλιξη των ειδών αλλά και όλες τις ζωτικές λειτουργίες και τους κύκλους του μητρικού οικοσυστήματος και η οποία ραγδαία μετατρέπει τον πλανήτη της ζωής σε σεληνιακό τοπίο, έρημο από ζωή.

Μια γιγαντιαία εκστρατεία λεηλασίας της ζωής η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες δεκαετίες οδεύει προς την τραγική ολοκλήρωσή της, μεταμφιεσμένη και συγκαλυμμένη ως «διατροφή» για τους ανθρώπους. Το δόγμα της καταστροφής του πλανήτη της ζωής παριστάνοντας κάτι που δεν είναι, δηλαδή τη διατροφή, στοχεύει κατευθείαν την συνείδηση και το συναίσθημα των ανθρώπων και τα αλώνει με τελικό στόχο την ακύρωση του αισθανόμενου ανθρώπου και την μετατροπή του σε αυτόματο της καταπίεσης.

Έτσι η πρακτική του να τρώγονται τα ζώα χρησιμοποιείται τελικά ως Δούρειος Ίππος και είναι το κύριο εργαλείο για να συγκαλύπτεται η καταπίεση και να μεταμφιέζεται ως διατροφή και έτσι να χειραγωγούνται και να συμμορφώνονται και οι άνθρωποι στην ιδέα ότι η καταπίεση είναι θεμιτή και αναγκαία. Και στη παρούσα φάση η μάχη του μυαλού φαίνεται ότι έχει κερδηθεί και οι άνθρωποι μέσα στην απόλυτη αναμπουμπούλα και σύγχυση των αντιδραστικών αντιλήψεων που επιβάλλονται φαίνεται να έχουν πειστεί ότι τα ζώα είναι τροφή, πόρος και εμπορευματικό αντικείμενο (με τραγική συνέπεια την γενοκτονία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων της στεριάς και της θάλασσας κάθε χρόνο).

Όμως τα ζώα δεν είναι τροφή επειδή το λέει μια καταπιεστική δομή και το ιερατείο της (οι στρατιές των πληρωμένων «ειδικών» και οι «έρευνές» τους, οι «νόμοι» και οι επιδοτήσεις και γενικά όλη αυτή η προκλητική μεροληψία του συστήματος υπέρ της συγκεκριμένης «διατροφής») και με ιδεολογία υποβάθμισης των άλλων ειδών δεν φτιάχνεται ένας καλύτερος κόσμος.

Με μια τέτοια ύπουλη και κακόβουλη ιδεολογία που επιβουλεύεται τα άλλα είδη και οχυρώνεται πίσω από τα ψευτο άλλοθι και τις αθλιότητες της επιβίωσης, του σαρκοφάγου ανθρώπου, του ανθρώπου κυνηγού, του μύθου της πρωτεΐνης και του ασβεστίου, και τον μύθο της ανωτερότητας του ανθρώπου χτίζεται ένα ολοκληρωτικό σύστημα και όχι ένας δίκαιος κόσμος.

Σ’ έναν κόσμο όπου η αξία οποιουδήποτε πράγματος και πόσο μάλλον της ζωής καθορίζεται αυθαίρετα από τις αντιλήψεις, τις διαθέσεις, τις προκαταλήψεις, την σκόπιμη άγνοια, και τα προνόμια κάποιων δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία, πρόοδος και - το πλέον σημαντικό - μέλλον.

Γι’ αυτό και το μόνο πράγμα που ανθεί στην υπάρχουσα δομή είναι η καταπίεση προς κάθε κατεύθυνση. Έτσι, με την ίδια μηχανική ψυχρότητα και αδιαφορία που σφαγιάζεται ένα αθώο, ανυπεράσπιστο ζώο για τον μη λόγο της δήθεν διατροφής, με αντίστοιχη ψυχρότητα αλλά και επιπλέον με φανατισμό γίνονται τα ίδια εγκλήματα μεμονωμένα σε ανθρώπους και συλλογικά σε λαούς (με αντιστοίχους μη λόγους) μόνο και μόνο για να κρατιέται όρθιο το έκτρωμα της καταπίεσης των ολίγων προς τους πολλούς.

Όμως πέρα από την καταπίεση η «διατροφή» με ζώα εξοικειώνει την ανθρωπότητα με την αδιάκοπη ροή αίματος και γενικά με την γενοκτονία των αισθανόμενων. Με το να έχουμε έναν μηχανισμό γενοκτονίας να δουλεύει σε πλήρη και κλιμακούμενη ένταση και να έχει κατακτήσει αυτόν τον πλανήτη με εκατοντάδες χιλιάδες εγκαταστάσεις παντού, ουσιαστικά είναι σαν να είμαστε περικυκλωμένοι από το θάνατο. Και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε η οσμή του αθώου αίματος είναι διάχυτη στη ζωή μας και στη καθημερινότητά μας και μας περιβάλλει με μια μακάβρια ατμόσφαιρα τρόμου και αβεβαιότητας.

Όλος αυτός ο  μηχανισμός-πρόκληση και ύβρη απέναντι στη ζωή και στον πλανήτη της ζωής πέραν του ότι παρέχει στη συμμορία των καταπιεστών την απαραίτητη «τεχνογνωσία», ταυτόχρονα τους ανοίγει την όρεξη και τους δίνει ιδέες για να κάνουν το ίδιο και στους ανθρώπους. Και η «διατροφή» με ζωικά με προγνωστικό προγραμματισμό (predictive programming) μας λέει ότι για τους δυνάστες της ανθρωπότητας δεν υπάρχει καμία διάκριση μεταξύ των ειδών και ότι και το ανθρώπινο «κοπάδι» (κατ’ αυτούς) μπορεί να γενοκτονείται - ήδη γενοκτονείται - αλλά και ότι αυτή η γενοκτονία θα ενταθεί μόλις η παρανοϊκή συμμορία της παγκοσμιοποίησης το αποφασίσει.

Έτσι στην παρούσα συγκυρία, με το να έχουμε αποδεχτεί αυτό τον μηχανισμό γενοκτονίας των ζώων και να συμμετέχουμε σ’ αυτόν, ουσιαστικά έχουμε στηθεί ως ένα απέραντο κοπάδι απέναντι στα μη ανθρώπινα ζώα, ως πιόνια των καταπιεστών στο διαίρει και βασίλευε των αισθανόμενων. Κάτι τέτοιο πέρα από κατάντια είναι επίσης κατάρα και συμφορά. Και είναι τουλάχιστον μάταιο να περιμένουμε να αλλάξει το παραμικρό και να βελτιωθεί η κατάσταση όσο θα υφίσταται η καταπίεση των ζώων αφού πλέον είναι καθαρό ότι αυτή δεν υπάρχει στην ζωή μας ως «διατροφή» αλλά για να δίνει τον παλμό για την καταπίεση και των ανθρώπων και για να μας κάνει εχθρούς της ίδιας μας της φύσης: εχθρούς του σώματός μας και του πνεύματός μας.

Η καταπίεση των ζώων είναι η κύρια ιδεολογία καταστροφής – είναι μια ιδεολογία κατασκευασμένη με σκοπό να καταστρέφει την αισθανόμενη ζωή όπου και αν απαντάται: μια ιδεολογία που ανεβάζει ένα είδος και υποβαθμίζει όλα τα άλλα και έτσι τα κυνηγά ανελέητα είναι εξ ορισμού καταστροφική και ενθαρρύνει την περαιτέρω αλαζονεία και μεγαλομανία και μια αρρωστημένη αίσθηση ανωτερότητας και υπεροχής. Είναι μια ιδεολογία που κάνει τον υιό της καταστροφής πανδημία.

Εμείς όμως θέλουμε μια πανδημία του σεβασμού της ζωής - μια ιδεολογία που θα αποκαθιστά πρώτα και κύρια την αξία της αισθανόμενης ζωής. Το νέο κεφάλαιο θα ανοίξει όταν καταδικαστεί συνολικά και όχι μερικά η ιδεολογία της τρέχουσας δομής ή καλύτερα ο πυρήνας αυτής της ιδεολογίας που είναι η καταπίεση.

Ο κόσμος δεν αλλάζει όσο η ρίζα του κακού παραμένει άθικτη, όσο η εστία της μόλυνσης παραμένει ανοιχτή: όσο δηλαδή μένουμε προσκολλημένοι στις αδιέξοδες, εγκληματικές πρακτικές οι οποίες τελικά σπρώχνουν βίαια στον Καιάδα και εμάς. Η καταπίεση των ζώων είναι η ανοιχτή Φουκουσίμα που ξερνάει ανεξέλεγκτα αλλά και αόρατα ραδιενέργεια και θάνατο σε όλο τον πλανήτη της ζωής. Είναι μια μακάβρια μόλυνση που τυλίγει ανύποπτα την ανθρωπότητα και όσο την αφήνουμε αδιαμφισβήτητη, καταδικαζόμαστε να πλέουμε μέσα στο άδικα χυμένο αίμα των αθώων και στον βούρκο της καταπίεσης.

Ο κόσμος αλλάζει με την έμπρακτη υποστήριξη των αξιών, με την έμπρακτη και σαφή καταδίκη της καταπίεσης των ζώων και της κατάργησης της δουλείας τους. Μια τέτοια κατάργηση δεν είναι ούτε τολμηρή ούτε επαναστατική πράξη - είναι το θεμελιώδες ζήτημα-κλειδί για την επίλυση όλων των άλλων ζητημάτων και ο δρόμος για την πολυπόθητη προοπτική των θετικών αλλαγών. Είναι η αυθόρμητη, φυσική πράξη ως αποτέλεσμα της έμφυτης κλίσης του ανθρώπου αρκεί να πάψουμε να είμαστε θύματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και να αναζητάμε υποτίθεται το καλό μας μέσα από το κακό επί των άλλων, γιατί τότε ουσιαστικά αναιρούμε αυτό το καλό και είναι σαν να αναζητάμε και το δικό μας κακό. Όταν βλάπτονται οι άλλοι (ακόμη κι αν αυτό γίνεται ακούσια ή εν αγνοία μας), τότε πλήττεται ανεπανόρθωτα η βάση από την οποία είμαστε κι εμείς φτιαγμένοι: η αξία της αισθανόμενης ζωής.

Το μητρικό οικοσύστημα και τα αισθανόμενα όντα του δεν παύουν ούτε στιγμή να μας δείχνουν ότι δεν ανέχονται την απαξίωση της ζωής. Και μέσα από την τραγωδία που βιώνουν λόγω της νοσηρής ιδεολογίας που τα καταδιώκει, και παρά την ύπουλη και αποσιωπούμενη γενοκτονία τους, τα δισεκατομμύρια των φωνών τους ενώνονται σε ένα σαφές, τελικό μήνυμα: ο Γόρδιος δεσμός της καταπίεσης πρέπει με αποφασιστικότητα να κοπεί τώρα γιατί η δικαίωση των αξιών είναι το αυτονόητο και το προαπαιτούμενο για έναν νέο κόσμο όπου η βασική αρχή που τον κατευθύνει είναι η δικαιοσύνη. Αυτή την προοπτική μπορούμε άμεσα να την βιώσουμε σταματώντας τώρα μαχαίρι την εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων και υιοθετώντας από εδώ και στο εξής μιαν άλλη φιλοσοφία ζωής: την φιλοσοφία της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism).