Τα μικρά παιδιά νοιώθουν έντονα την ενότητα με την αισθανόμενη ζωή

Ο κόσμος των μικρών παιδιών είναι ο ιδανικός κόσμος στον οποίο πανηγυρίζεται η ενότητα με την αισθανόμενη ζωή και η περιεκτική δικαιοσύνη προς όλα τα πλάσματα αφού στα παιδιά δεν υπάρχει ο διχασμός εμείς οι άνθρωποι και αυτά τα ζώα. Δεν υπάρχει καμία αυθαίρετη διάκριση που διαχωρίζει τα ζώα σε φίλους ή τροφή.

Στο πρόσωπο των μικρών παιδιών μιλάει γνήσια και ανεπηρέαστη η φωνή της πεπτικής μας ανατομίας (η οποία όντας φυτοφάγος δεν έχει καμία πρόθεση να προξενήσει κακό στα άλλα ζώα) αλλά και η εσωτερική φωνή της πραγματικής ανθρώπινης φύσης που θέλει έναν κόσμο ειρηνικό, δίκαιο και στον οποίο κανένας αισθανόμενος δεν υποφέρει.

Τα μικρά παιδιά φέρουν έμφυτη την αλήθεια που λεει ότι ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα να φέρεται στην αισθανόμενη ζωή ως δυνάστης και ότι αυτό που έχουμε καθιερώσει ως συμπεριφορά και στάση απέναντι στα ζώα είναι εντελώς ξένο με το πραγματικό είναι μας.

Και στο βίντεο που ακολουθεί ο 3χρονος Luiz Antonio από την Βραζιλία μας υπενθυμίζει για μια ακόμη φορά αυτή την αλήθεια και εκφράζει με τον δικό του τρόπο αυτό που όλα τα παιδιά αισθάνονται:  την δυνατή αίσθηση σύνδεσης, συγγένειας και ενότητας με την αισθανόμενη ζωή.

Ο μικρούλης Luiz που συγκλονίζει και συγκινεί την μητέρα του, συγκλονίζει εξίσου και όλους εμάς με την σοφία της παιδικής ψυχής. Είναι η σοφία με την οποία όλοι μας είμαστε προικισμένοι ως είδος. Είναι η σοφία την οποία φέρουμε έμφυτη μέσα μας από την γέννησή μας και στην οποία θα έπρεπε φυσιολογικά και κανονικά να βασίσουμε τη ζωή μας.

Στο πρόσωπο του Luiz αλλά και κάθε μικρού παιδιού αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν είμαστε Tabula rasa (άγραφος πίνακας) αλλά ότι ερχόμαστε στον κόσμο διαμορφωμένοι: κουβαλάμε μέσα μας την σοφία και τις αξίες του πραγματικού κόσμου της αισθανόμενης ζωής του οποίου είμαστε μέρος και φέρουμε τον προγραμματισμό του συστήματος της ζωής και της σύνδεσης μαζί της.

Όμως δυστυχώς αυτή η αγνή έκφραση της σοφίας στις παρούσες συνθήκες δεν επιτρέπεται να εκδηλωθεί. Εξ ου και το χάσμα προς την αισθανόμενη ζωή που παρατηρείται στους μεγαλύτερους το οποίο είναι  αφύσικο και τεχνητό και επιβάλλεται στον καθένα από εμάς από κούνια (αν δεν έχει τη τύχη να γεννηθεί σε μια οικογένεια με vegan γονείς όπου η ενότητα με την αισθανόμενη ζωή θα γίνει η βάση της διαπαιδαγώγησής του).

Το χάσμα αυτό είναι επιβεβλημένο και δημιουργείται με την εμφύτευση αυθαίρετων και πλασματικών αντιλήψεων που φέρνουν τελικά τους ανθρώπους αντιμέτωπους και εχθρούς με την αισθανόμενη ζωή και συμμάχους και συντασσόμενους με ένα ιεραρχικό σύστημα της καταπίεσης το οποίο καταπιέζει εξ ίσου και τους ίδιους.

Μέσα στο ολοκληρωτικό περιβάλλον αυτού του συστήματος η πραγματική φύση του παιδιού και της φυσιολογίας μας θα μπει εξ αρχής στο στόχαστρο. Το σύστημα της καταπίεσης έχοντας ήδη αλλοιώσει και αφομοιώσει τους μεγαλύτερους, θα βρει σε αυτούς τους καλύτερους και πιο πρόθυμους συνεργάτες. Ο περίγυρος  καραδοκεί και πιέζει (ιδιαίτερα μέσω των γονέων) σε μεταστροφή και «συμμόρφωση» με την αυθαίρετη αντίληψη της καταπίεσης των μη ανθρώπινων ζώων.

Έτσι τα μικρά παιδιά που εισέρχονται στο κυρίαρχο τρέχον σύστημα, από την πρώτη στιγμή θα εκτεθούν στις πρακτικές και στις αυθαίρετες αντιλήψεις αυτού του πλασματικού συστήματος. Θα πιεστούν, μέσα από τις «φιλότιμες» προσπάθειες των μεγαλυτέρων, να αποκοπούν από την ενότητα που νοιώθουν προς την αισθανόμενη ζωή. Χωρίς να είναι σε θέση να καταλάβουν την κυρίαρχη προπαγάνδα, τις σκοπιμότητες, και τους μύθους, τα μικρά παιδιά θα πιεστούν να ξεχάσουν την αλήθεια που νοιώθουν και να συμμορφωθούν με την συνήθεια και την ευκολία που τους επιβάλλεται. Η παιδική φύση καταπιέζεται μέχρι τελικού παραγκωνισμού και η ενότητα με την αισθανόμενη ζωή βίαια εκτοπίζεται και δίνει τη θέση της στο χάσμα.

Και σταδιακά επέρχεται η ενσωμάτωση σε ένα σύστημα όπου όλα έχουν σκόπιμα διαστρεβλωθεί και συγχέονται σε μια νοσηρή ιδεολογία καταπίεσης που μολύνει την συνείδηση. Ο φυσικός εσωτερικός κόσμος υφίσταται διαρκή επίθεση και εξαφανίζεται για να εντυπωθεί μέσα του το ολοκληρωτικό μάτριξ ως μονόδρομος. Ο άνθρωπος αποκόβεται εντελώς από τις ρίζες του για να γίνει το απόλυτο έρμαιο σε αυτό το μάτριξ το οποίο του υποδεικνύει ως συμπεριφορές ότι πιο νοσηρό και ανώμαλο και ξένο προς αυτόν.

Όμως δεν πρέπει και δεν μας αξίζει να γίνεται έτσι. Ο μικρούλης Luiz Antonio μας δείχνει ότι η πλευρά των μεγαλύτερων και των γονέων είναι αυτή που πρέπει να ξεμάθει και να αλλάξει. Αυτοί είναι που θα πρέπει να κατανοήσουν ότι ο κόσμος της καταπίεσης που στηρίζουν (με τις συνήθειες οι οποίες τους έχουν επιβληθεί) είναι μάταιος και αδιέξοδος.

Το διαρκές μήνυμα του Luiz και όλων των μικρών παιδιών είναι ότι οι μεγαλύτεροι οφείλουμε να διδαχθούμε και να εμπνευστούμε από τον θησαυρό που κρύβει μέσα της η παιδική ψυχή και να επανευθυγραμμιστούμε με την έμφυτη σοφία που φέρνει στο προσκήνιο η αγνή παιδική φύση.

Τα παιδιά είναι το θείο δώρο της δικής μας αφύπνισης και επίγνωσης. Ας ανοίξουμε λοιπόν την καρδιά μας και την συνείδησή μας και ας καλωσορίσουμε το υψηλό και το ιδανικό που μας προσφέρουν. Ας σεβαστούμε την αγνότητα και την σαφήνεια του μηνύματός τους και ας μη τους μεταδώσουμε την δική μας σύγχυση και πλάνη.

Και ας μη τα προδώσουμε, προσπαθώντας να υποκαταστήσουμε τον θησαυρό που φέρουν μέσα τους με τα σκουπίδια που μας εμφύτευσε στο μυαλό το απάνθρωπο σύστημα της καταπίεσης (ότι πιο ποταπό, άθλιο και αντιδραστικό εμφανίστηκε ποτέ σ’ αυτόν τον πλανήτη). Αν το κάνουμε αυτό, προδίδουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και το παιδί μέσα μας και ακυρώνουμε αντί να δικαιώνουμε τον αισθανόμενο άνθρωπο.