Η παρέκκλιση σε έναν ξένο ρόλο

Άραγε υπάρχει κανείς που θα δεχόταν μια επιβεβλημένη αλλαγή φύλου; Υπάρχει κάποιος που θα καθόταν να υποστεί την βίαιη μετατροπή του από άντρα σε γυναίκα ή το αντίστροφο, είτε μέσα από μια σωματική επέμβαση, είτε μέσα από μια συνεχή πλύση εγκεφάλου περί του φύλου του; Σίγουρα κανένας ελεύθερος άνθρωπος δεν θα δεχόταν κάτι τέτοιο.

Το φύλο είναι ένα από τα πρωτογενή βιολογικά γνωρίσματα με τα οποία γεννιόμαστε. Επιπλέον γνωρίσματά μας είναι ότι είμαστε θηλαστικά, σπονδυλωτά, κλπ. Καθοριστικό γνώρισμα είναι επίσης η διατροφική ανατομία για κάθε είδος, η οποία για τον άνθρωπο είναι φυτοφάγος. Αυτό το γνώρισμα είναι μια σταθερά και ένα σημείο αναφοράς, αφού η όποια αλλαγή στην ανατομία θέλει εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να πραγματοποιηθεί.

Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με ένα αντικειμενικό ανατομικό γεγονός (η πληροφορία που είναι γραμμένη και έμφυτη στην υπόστασή μας) και ένα δεδομένο όπου δεν χωρούν απόψεις. Όμως όταν τέτοιες απόψεις κυκλοφορούν, τότε εύλογα διερωτόμαστε ποιος και γιατί θέλει τους ανθρώπους να έχουν εσφαλμένη αντίληψη για ένα τόσο βασικό γνώρισμά τους; Ιδιαίτερα όταν στην συγκυρία που βρισκόμαστε η προσήλωση στην διατροφική ανατομία αποκτά απόλυτα καθοριστική σημασία για το είδος του κόσμου που θα ζούμε.

Αλλαγή της διατροφικής ανατομίας του ανθρώπου: όπως λέμε αλλαγή φύλλου

Οι απόψεις δεν κυκλοφορούν τυχαία και πάντα υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι από την αποδοχή τους. Στην προκειμένη περίπτωση είναι φανερό ότι οι χαμένοι είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν δεχθεί για την διατροφική τους ανατομία αυτό που δεν θα δέχονταν ποτέ για το φύλο τους.

Τα δε οφέλη που προκύπτουν για τον κερδισμένο είναι τεράστια όταν οι άνθρωποι έχουν ωθηθεί να θεωρούν ότι είναι κάτι άλλο (σαρκοφάγοι ή παμφάγοι) από αυτό που πραγματικά είναι (φυτοφάγοι). Γιατί πλέον έχουμε να κάνουμε με έναν άλλο άνθρωπο, δραστικά αλλοιωμένο, αντίστοιχο του να είναι άντρας και να πιστεύει ότι είναι γυναίκα ή το αντίστροφο (αφού η αλλαγή φύλλου, ανεξάρτητα από το ποιους λόγους κατευθύνεται, σημαίνει μια θεμελιώδη αλλαγή στην συμπεριφορά και στην σκέψη αυτού που την υφίσταται).

Με έναν ανάλογο τρόπο, η παρέμβαση στην ανατομία δημιουργεί έναν διαφορετικό άνθρωπο, ενταγμένο σε έναν ξένο ρόλο ο οποίος αναπόφευκτα συνοδεύεται από μια δραστική αλλαγή στην σκέψη, την νοοτροπία και την συνείδηση. Είναι μια μετάλλαξη που αποσυντονίζει και κάνει τον άνθρωπο να σκέφτεσαι και να βλέπει τα πράγματα μέσα από το πρίσμα αυτού του φορεμένου με το ζόρι ρόλου. Έτσι το καίριο πλήγμα στην ανατομία, το οποίο μας αναγκάζει να συμπλεύσουμε με μιαν απάτη, μια πλάνη, και μια εσφαλμένη αντίληψη, γίνεται η αρχή ενός κατήφορου όπου γίνεται εύκολο να αποδεχθούμε όλες τις μετέπειτα πλάνες και το ένα ψέμα μετά το άλλο σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Σπάζοντας το φράγμα της διατροφικής ανατομίας δεν καταργείται μόνο το όριο μεταξύ αυτού που πραγματικά είναι τροφή για το είδος μας και αυτού που εσφαλμένα θεωρείται τροφή. Καταργούνται ταυτόχρονα οι αξίες, οι αναστολές και οι ηθικοί φραγμοί για να εξασφαλιστεί αυτή η τροφή. Και το αποτέλεσμα είναι το τρέχον σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) και ένα κόσμος όπου αυτή κυριαρχεί και όπου έχει γενικευθεί μια κουλτούρα του θανάτου.

Όλη η καταπίεση (οι επεμβάσεις στα ζώα, σε ανθρώπους και στο οικοσύστημα) αποκτούν νόημα και τυγχάνουν της συναίνεσης ή της ανοχής με την πεποίθηση του «σαρκοφάγου» ανθρώπου. Αν οι άνθρωποι αναγνώριζαν την πραγματική ανατομία του φυτοφάγου που διαθέτουν, τότε όλες αυτές οι επεμβάσεις αυτόματα χάνουν το άλλοθι τους και εκλαμβάνονται γι αυτό που πραγματικά είναι: αφύσικες, αδικαιολόγητες, εγκληματικές.

Με το ζόρι και από την αρχή

Η γέννηση στον σημερινό κόσμο, κυρίως τον δυτικό, σημαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων την παρέκκλιση του ανθρώπου σε αυτόν τον ξένο ρόλο. Από πολύ νωρίς αρχίζει μια πολύ δραστική επέμβαση αποκοπής από την πραγματική φυτοφάγο ανατομία του και η έμμονη προσπάθεια εμφύτευσης της άποψης του «σαρκοφάγου ή παμφάγου» ανθρώπου. (Όπου με το παμφάγος εννοείται όχι η σύνεση και η επιβίωση με αυτό που με αφθονία μπορεί να μας θρέψει ο πλανήτης (φυτά) αλλά η απληστία και η εν λευκώ αυθαίρετη άδεια για την αδιάκριτη σάρωση και καταβρόχθιση της ζωής του πλανήτη.)

Στην συγκυρία που έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες, ο άνθρωπος με τον ερχομό του σε ένα σύστημα ήδη διαμορφωμένο και προσανατολισμένο σε μια ξένη προς την ανατομία του διατροφή με ζωικά, χάνει αυτόματα την ελευθερία του και την δυνατότητα να αναπτύξει την φυσική του προδιάθεση, αφού η προσήλωση στην ανατομία ισοδυναμεί σχεδόν με αιρετική πράξη και η δυνατότητα διαφοροποίησης από το τρέχον στερεότυπο τίθεται υπό σοβαρή αμφισβήτηση.

Έτσι συμβολικά το κόψιμο του ομφάλιου λώρου σημαίνει πλέον και το κόψιμο του ζωτικού δεσμού που μας συνέδεε με την πραγματική μας ανατομία και τον πραγματικό, φυσικό κόσμο της ζωής και συνεπώς με την καθοδήγηση που θα μπορούσε να μας προσφέρει για μια βέλτιστη επιβίωση και πορεία στο οικοσύστημα.

Η διαστρέβλωση στην ανατομία είναι τόσο δραστική που θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με επέμβαση ακρωτηριασμού, όπου πολύ νωρίς ακρωτηριάζεται η συνείδηση, η λογική, και η συναίσθηση, ώστε να συμμετέχουμε άνετα, εύκολα και χωρίς δεύτερη σκέψη στην εκμετάλλευση και στην δυστυχία των αισθανόμενων άλλων. Όπως οι αντίστοιχοι βίαιοι ακρωτηριασμοί που υφίστανται τα ζώα που ωθείται να τρωει ο άνθρωπος, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση, το κόψιμο του ράμφους στα κοτοπουλάκια την πρώτη κιόλας ημέρα της ζωής τους, όπου χάνουν ένα πολύ ζωτικό μέρος του σώματός τους (σαν να λέμε τα δάχτυλα του χεριού στον άνθρωπο) και εισάγονται βίαια σε μια συνεχή εμπειρία πόνου, αναπηρίας και δυσλειτουργίας.

Τραγικοί μεσάζοντες σε αυτήν την διαδικασία διαστρέβλωσης της ανατομίας οι ήδη αλωμένοι από το ΣτΚ γονείς, οι οποίοι αντί να διαφυλάξουν την ακεραιότητα της ανατομίας του παιδιού τους, με υπερβάλλοντα ζήλο και θρησκευτική ευλάβεια, θα αναλάβουν να «μάθουν» στο παιδί τους την «αξία» των ζωικών τροφών.

Έτσι, γρήγορα η φυσική απέχθεια του νηπίου για τις ζωικές τροφές και η αντίστασή του θα καμφθούν και θα του έχει φορεθεί ο ρόλος του «σαρκοφάγου» χωρίς να ρωτηθεί ή να έχει την δυνατότητα να σκεφτεί. Και κατ’ αυτόν το τρόπο θα έχει ήδη, παρά την θέλησή του, πάρει θέση υπέρ της εκμετάλλευσης των ζώων, των ανθρώπων και του περιβάλλοντος και υπέρ της εξασφάλισης των προνομίων κάποιων λίγων και του ΣτΚ. Αργότερα όταν το παιδί αρχίσει και καταλαβαίνει, ο εθισμός θα είναι τέτοιος αλλά και  ο κατακλυσμός με αυτού του είδους την διατροφή με ζωικά τόσο κυρίαρχος (το mainstream κυρίαρχο ρεύμα), ώστε θα του είναι φοβερά δύσκολο να επανασυνδεθεί με την πραγματική ανατομία του και να ξεφύγει από αυτόν τον ρόλο.

Ο εσωτερικός διχασμός

Με την αποδοχή του ψευδοσαρκοφάγου ρόλου ξεκινούν μια σειρά τραγικά ευτράπελα με κυριότερη την συνεχή απομάκρυνση και αποσύνδεση από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αντί της συμπόρευσης με την ανατομία του οργανισμού μας, ωθούμαστε σε ένα άλλο δρόμο: αυτόν της έντασης και του διχασμού με τον εαυτό μας και κατά συνέπεια με τον κόσμο γύρω μας. Άλλο θέλει το σώμα και άλλο του δίνει η αλωμένη μας σκέψη.

Ο επιβεβλημένος ρόλος του σαρκοφάγου είναι μια μόνιμη πηγή εσωτερικού διχασμού και γνωστικής δυσαρμονίας, είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι. Αναστατώνει και συγχέει συνεχώς την σκέψη μας και απαιτεί να είμαστε σε μόνιμη αντιπαλότητα με την ζωή. Και επειδή ακριβώς δεν πηγάζει από την πραγματική βάση μιας σαρκοφάγου ανατομίας, μας οδηγεί συλλογικά σε μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Μας μεταμορφώνει σε καρικατούρες και σε υποκατάστατα των πραγματικών εαυτών μας και σε νέες ράτσες ανθρωπόμορφων όντων με τα επιθυμητά, νέα γνωρίσματα που θέλει για εμάς το ΣτΚ.

Το κυριότερο από αυτά είναι η εξοικείωση με την καταπίεση, ή η ανοχή της και η απάθεια για όποιον την υφίσταται. Γι αυτό και ο άνθρωπος πλέον έχει αναλάβει και εκτελεί τόσο ξένα με την πραγματική του φύση πράγματα, και μπορεί να ανέχεται το κακό, να συμμορφώνεται στο άδικο της εξουσίας, να γίνεται βασανιστής, εγκληματίας, κλπ.

Εγκαταλείποντας τον ρόλο – πηγή όλων των προβλημάτων μας

Το σημερινό κυρίαρχο ρεύμα, η κυρίαρχη δηλαδή αντίληψη η οποία συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα καταπιέζει και απαξιώνει την ζωή (και των ζώων και των ανθρώπων), δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν οι άνθρωποι έτρωγαν με βάση την ανατομία τους.

Ο σημερινός κόσμος δεν θα ήταν αυτός που είναι τώρα αν οι άνθρωποι αφήνονταν ανεπηρέαστοι να εκδηλώσουν την φυτοφάγο ανατομία τους και δεν ωθούνταν να ενεργήσουν με βάση τις αυθαίρετες, εμφυτευμένες απόψεις γι αυτήν.

Η ψευδαίσθηση της ανατομίας του «σαρκοφάγου» ανθρώπου δεν στηρίζει μόνο μεμονωμένους κλάδους του συστήματος της καταπίεσης (δηλαδή τις βιομηχανίες διατροφής και ένδυσης οι οποίες κατά κύριο λόγο εμπλέκονται στην εκμετάλλευση των ζώων) αλλά ολόκληρο το ΣτΚ, όπως την «οικονομία», την «υγεία», την «εκπαίδευση», την «επιστήμη», και γενικά την «πολιτική» αυτού του συστήματος. Γιατί αυτή η ψευδαίσθηση, έχοντας δώσει το πράσινο φως στην εκτόξευση της εκμετάλλευσης των ζώων, γίνεται η απρόσμενα βολική βάση για την ιδεολογική στήριξη της καταπίεσης και την απαξίωση της δικαιοσύνης.

Κανένα άγριο ζώο δεν τρωει «άλλα αντ’ άλλων», ή «άγεται και φέρεται» διατροφικά. Το μόνο ζώο που παρασύρθηκε διατροφικά και έγινε έρμαιο είναι ο άνθρωπος, ο οποίος θυσίασε την ανατομία του και συνολικά την ακεραιότητά του στις εγκληματικές επιδιώξεις ενός τεχνητού, ματαιόδοξου συστήματος. 

Όμως ο ρόλος που μας δασκαλεύει και μας επιβάλλει το ΣτΚ είναι αδιέξοδος και χαραμίζει την ζωή μας, αφού το μόνο που μένει είναι η συνεχής αντιπαλότητα με την ανατομία του σώματός μας και με όλο τον υπόλοιπο αισθανόμενο περίγυρο (ανθρώπους και ζώα που εμπλέκονται στην καταπίεση).

Το σώμα δεν παύει ούτε στιγμή να μιλάει και να μας φωνάζει ότι όλο αυτό είναι λάθος. Μήπως τα ανεξήγητα ψυχολογικά προβλήματα και οι άλλες διαταραχές που κατά καιρούς αντιμετωπίζουμε δεν είναι τελικά τυχαία αλλά το αποτέλεσμα αυτής της εσωτερικής διαμάχης; Μήπως είναι ο τρόπος του σώματος να μας εκφράσει ότι δυσφορεί και ότι υποφέρει από την κακοποίηση που το υποβάλλουμε κάτω από το βάρος «τροφών» που κουβαλάνε την φρίκη και την δυστυχία άλλων αισθανόμενων πλασμάτων; Μήπως τελικά είναι η διαμαρτυρία του για την περιφρόνηση και την υποβάθμιση που του δείχνουμε εξαναγκάζοντας το να κάνει κάτι για το οποίο δεν έχει φτιαχτεί: να λειτουργήσει δηλαδή ως πτωματοφάγο και ως αποδομητής πεθαμένης, σήπουσας ύλης (όπως πχ οι ύαινες, τα βακτήρια, ή τα μικρόβια), ενώ είναι φτιαγμένο να καταναλώνει ζωντανή, οργανική, φυτική τροφή;

Το σώμα δεν θα πάψει μέχρι τέλους να μας θυμίζει ότι η πραγματική μας ταυτότητα είναι η αφοσίωση στην ζωή, ο σεβασμός και η υποστήριξή της. Ποτέ δεν είναι αργά να το ακούσουμε και να πετάξουμε από μέσα μας και από πάνω μας το ανυπόφορο βάρος ενός ψεύτικου και ξένου ρόλου που δια της βίας μας φόρτωσαν. Και να απελευθερώσουμε και να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο τον πραγματικό μας ρόλο που μας συμφιλιώνει και μας ενώνει με τον εαυτό μας και με τον κόσμο.