Μητέρα αγελάδα αντιδρά με ένα ευφυές σχέδιο ενάντια στην αρπαγή ενός ακόμη μωρού της
Την ιστορία αφηγείται η κτηνίατρος Holly Cheever
Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία που είναι τόσο αληθινή όσο και αποκαρδιωτική. Όταν αποφοίτησα από τη Σχολή Κτηνιατρικής του Cornell, πήγα για πρακτική σε μια γαλακτοκομική φάρμα στην περιοχή Cortland. Έγινα μια πολύ δημοφιλής επαγγελματίας λόγω του ότι μεταχειριζόμουν ευγενικά τις αγελάδες. Ένας από τους πελάτες μου με κάλεσε μια μέρα με ένα αινιγματικό μυστήριο: η καφέ ελβετική αγελάδα του, έχοντας γεννήσει το πέμπτο μοσχαράκι της φυσικά στο βοσκοτόπι το βράδυ πριν, έφερε το νέο μωρό στον αχυρώνα και την έβαλαν στη γραμμή για άρμεγμα, ενώ της πήραν το μοσχάρι για μια ακόμη φορά. Οι μαστοί της, όμως, ήταν εντελώς άδειοι, και παρέμεναν έτσι για αρκετές ημέρες.
Ως νέα μητέρα, αυτή θα έπρεπε κανονικά να παράγει κοντά στα 50 λίτρα γάλα τη μέρα. Παρά το γεγονός ότι έλαμπε από υγεία, οι μαστοί της παρέμεναν άδειοι. Πήγαινε έξω στο λιβάδι κάθε πρωί μετά το πρώτο άρμεγμα, επέστρεφε για άρμεγμα το βράδυ, και πάλι αφήνονταν έξω στο λιβάδι για τη νύχτα – η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε πιο παλιά, στις ημέρες που επέτρεπαν στα ζώα ένα μικρό ποσοστό ευχαρίστησης και φυσικών συμπεριφορών στη ζωή τους – αλλά ποτέ οι μαστοί της δεν ήταν πρησμένοι με μεγάλες ποσότητες γάλακτος που είναι το σήμα κατατεθέν μιας αγελάδας που έχει πρόσφατα γεννήσει.
Εικόνα από το The Animals Voice
Με είχαν καλέσει να ελέγξω αυτή την μυστηριώδη αγελάδα δύο φορές στην διάρκεια της πρώτης εβδομάδας μετά τον τοκετό της και δεν μπόρεσα να βρω λύση σε αυτό το μυστήριο. Τέλος, περίπου την ενδέκατη μέρα μετά τον τοκετό, ο κτηνοτρόφος με κάλεσε με τη λύση: είχε ακολουθήσει την αγελάδα έξω στο λιβάδι μετά το πρωινό της άρμεγμα, και ανακάλυψε την αιτία: είχε γεννήσει δίδυμα, και κατόπιν επιλογής, είχε φέρει το ένα στον κτηνοτρόφο και είχε κρατήσει το άλλο κρυμμένο μέσα στο δάσος στην άκρη του λιβαδιού της, έτσι ώστε κάθε μέρα και κάθε νύχτα να μένει με το μωρό της - το πρώτο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ που ήταν σε θέση να γαλουχήσει - και το μοσχαράκι της την θήλαζε μέχρι στεγνώματος με ενθουσιασμό. Αν και έκανα έκκληση στον κτηνοτρόφο να κρατήσει την αγελάδα με το αρσενικό μοσχαράκι της μαζί, αυτή έχασε και αυτό το μωρό, το οποίο οδηγήθηκε στην κόλαση του κλουβιού όπου περιορίζονται τα μοσχαράκια κρέατος.
Σκεφτείτε για μια στιγμή το περίπλοκο σκεπτικό που επέδειξε αυτή η μητέρα:
πρώτον, είχε μνήμη – την μνήμη των τεσσάρων προηγούμενων απωλειών της, όπου το να φέρνει το μωρό της στον αχυρώνα είχε σαν αποτέλεσμα να μην τον / την ξαναδεί (σπαρακτικό για κάθε θηλαστικό-μητέρα).
Δεύτερον, μπόρεσε να καταστρώσει και στη συνέχεια να εκτελέσει ένα σχέδιο: εάν το να φέρνει το μωρό της στον κτηνοτρόφο σήμαινε ότι αναπόφευκτα θα τον / την έχανε, τότε θα έπρεπε να κρύψει το μοσχαράκι της, όπως κάνουν τα ελάφια, κρατώντας το μωρό της στο δάσος να την περιμένει μέχρι να επιστρέψει.
Τρίτον - και δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αυτό - αντί να κρύψει και τα δύο, πράγμα που θα είχε προκαλέσει τις υποψίες του κτηνοτρόφου (η έγκυος αγελάδα αφήνει τον αχυρώνα το βράδυ και επανέρχεται το επόμενο πρωί μη έγκυος και χωρίς μωρό), του έδωσε το ένα και κράτησε το άλλο για την ίδια. Δεν μπορώ να σας πω πώς ήξερε να το κάνει αυτό – το πιο πιθανό είναι ότι μια απελπισμένη μητέρα θα έκρυβε και τα δύο.
Το μόνο που ξέρω είναι το εξής: συμβαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα πίσω από αυτά τα όμορφα μάτια από ό,τι τους αναγνωρίζουμε εμείς οι άνθρωποι, και ως μητέρα που μπόρεσα να θηλάσω τα τέσσερα μωρά μου και δεν εξαναγκάστηκα να υποστώ την οδύνη της απώλειας των αγαπημένων μου παιδιών, αισθάνομαι τον πόνο της.
Holly Cheever, Κτηνίατρος
...........
Ιστορίες σαν την παραπάνω συντρίβουν την πλάνη του γάλακτος η οποία θα έπρεπε προ πολλού να έχει καταρρεύσει. Το ζωικό γάλα δεν είναι το δώρο της φύσης, ούτε είναι αθώο και ούτε είναι λευκό. Το ζωικό γάλα είναι κόκκινο, κατακόκκινο με το αίμα, την εκμετάλλευση, και την αδικία όσων θηλαστικών ζώων κατάφερε να «εξημερώσει» (υποδουλώσει) ο κατώτερος τύπος άνθρωπου (ο τύπος του καταστροφέα και κυρίαρχου) που προσωρινά έχει επικρατήσει.
Η διαδικασία παραγωγής του είναι η απόλυτη δυνάστευση και τυραννία της ζωής. Και η ίδια η επινόηση της παραγωγής του είναι η μεγαλύτερη ανωμαλία στο οικοσύστημα της Γης που με την σειρά της, σαν ντόμινο, προξενεί και όλες τις υπόλοιπες ανώμαλες καταστάσεις στον σημερινό κόσμο.
Και αυτό γιατί η λέξη παραγωγή είναι πλάνη. Το γάλα δεν παράγεται από τα ζώα γιατί δεν υπάρχουν ζώα-μηχανές παραγωγής. Το γάλα προέρχεται από την εκμετάλλευση του θηλυκού των θηλαστικών ειδών και συγκεκριμένα της αναπαραγωγικής τους λειτουργίας, όταν αυτά τα ζώα με τεχνητή σπερματέγχυση τα κάνουν έγκυους. Και όταν γίνουν μητέρες, θα τους πάρουν τα μωρά τους αμέσως (την πρώτη κιόλας μέρα) και στην συνέχεια τους παίρνουν και το γάλα που προορίζονταν γι αυτά. Επομένως δεν υπάρχει καμία παραγωγή και η σωστή λέξη είναι κλοπή.
Και όταν κάτι ανώμαλο - που δεν συμβαίνει με κανένα άλλο πλάσμα στη φύση, που επίσης ήταν άγνωστο στην συντριπτική πλειοψηφία της παρουσίας (6 περίπου εκατομμυρίων ετών) του ανθρώπου στον πλανήτη και που μας προέκυψε όψιμα, μόλις πριν 6 δεκαετίες – μπαίνει στη ζωή μας ως ομαλό, αναγκαίο, δίκαιο και σωστό, τότε ανοίγει ο επικίνδυνος δρόμος της αλλοίωσης της σκέψης και της συνείδησης.
Γιατί το γάλα σχετίζεται με την διατροφή και αυτή είναι η βασική ανάγκη του ανθρώπου. Όμως όταν το πιο βασικό και θεμελιώδες στοιχείο που διασφαλίζει την ζωή μας και την ύπαρξή μας στηρίζεται σε ψέματα (αν δηλαδή το ζωικό γάλα εκλαμβάνεται ως παραγωγή και τροφή και όχι ως κλοπή), τότε μπορεί να εκλογικευτεί οποιαδήποτε ανωμαλία και στις άλλες πτυχές της ζωής μας και ο οργουελισμός να γίνει το μέτρο στη πραγματικότητά μας.
Στην τρέχουσα συγκυρία το βλέπουμε καθαρά ότι οι αντιλήψεις που επικρατούν στην διατροφή, έχουν επικρατήσει και στην πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε. Η πλάνη του γάλακτος σημαίνει αδικία και έχοντας αλώσει την διατροφή μας, έχει ανοίξει διάπλατα την πόρτα και σε κάθε άλλη μορφή αδικίας, καταφέρνοντας να την μεταμορφώνει σε κάτι θετικό ή σε συναίνεση ως αναγκαίο κακό. Και το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία εθίζεται και καταλήγει να αποδέχεται αρνητικά όπως πχ ο πόλεμος, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, ο καταναλωτισμός, η αντικειμενοποίηση του ανθρώπου και των ζώων, η καταστροφή των οικοσυστημάτων, η ραδιενέργεια, η εκμετάλλευση, κλπ τα οποία τελικά είναι οι διάφορες μορφές της καταπίεσης του ισχυρού προς τον τεχνητά αποδυναμωμένο.
Η πλάνη έχει το τίμημά της και όσο αυτή θα υπάρχει στην διατροφή μας, δεν θα ησυχάσει ο κόσμος μας. Όλες οι προσπάθειες να εξηγήσουμε γιατί υποφέρουμε, αγωνιούμε και ταλανιζόμαστε ως ανθρωπότητα, θα πέφτουν στο κενό, όσο εξ αιτίας της πλάνης μας, θα εξακολουθούν να βασανίζονται, να υποφέρουν και να αγωνιούν τα άλλα αισθανόμενα όντα. Όσο δηλαδή θα διεκδικούμε το "γάλα των παιδιών μας", εννοώντας το γάλα και την ζωή που στερήσαμε από άλλα παιδιά και μητέρες. Αν λοιπόν ψάχνουμε μιαν απάντηση στο πως θα υπάρξει αληθινή γαλήνη στο κόσμο μας και στην προσωπική ζωή μας, ας μην την αναζητούμε πουθενά αλλού παρά στην διευθέτηση της θεμελιώδους πλάνης η οποία έχει αλώσει την διατροφή μας και ας κάνουμε το πρώτο βήμα που λέγεται αποδόμηση της «λευκής» πλάνης του ζωικού γάλακτος.
Περισσότερα για το ζωικό γάλα:
