Ο «προορισμός» των ζώων

Οι άνθρωποι που καταναλώνουν ζωικά πιστεύουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι κάτι κακό αφού υπάγεται στον περιβόητο «προορισμό» των ζώων. Όχι αδικαιολόγητα αφού ο μεροληπτικός «προορισμός» που κυκλοφορεί στην ανθρώπινη κοινωνία και ο οποίος δίνει στον άνθρωπο το «δικαίωμα» να καταναλώνει ζώα, δεν είναι παρά μια περιγραφή των σκοπών, των επιδιώξεων και ακριβώς όλων εκείνων που εξυπηρετούν και βολεύουν αυτή την κοινωνία στη σχέση της με τα ζώα. Είναι ένας «προορισμός» κομμένος και ραμμένος στα μέτρα ενός ανθρώπου - κυρίαρχου και καταπιεστή της αισθανόμενης ζωής, ο οποίος προσπαθεί να προσαρμόσει τα πάντα στην δική του υποκειμενική αντίληψη των πραγμάτων, κόντρα στους νόμους του οικοσυστήματος μέσα στο οποίο υπάρχει. Δεν είναι παρά ένας ακόμα επινοημένος, υποκειμενικός ισχυρισμός ο οποίος, από κάποιο σημείο και μετά, έγινε γενική «αλήθεια» και αναγορεύθηκε σε ένα «ακράδαντο επιχείρημα - κλισέ»,  που υπάρχει για να παρακάμπτει τις τυχόν αντιδράσεις και να κλείνει το θέμα της εκμετάλλευσης των ζώων.

Φυσικά μια τέτοια μεροληπτική προσέγγιση δεν είναι «προορισμός» αλλά μια εκ των άνωθεν και ερήμην των ζώων ετυμηγορία και μια καταδικαστική απόφαση γι αυτά με συνοπτικές διαδικασίες. Και αυτό με τη σειρά του παραπέμπει σε ανάλογους «προορισμούς», όπως ο «προορισμός» του ανθρώπου, της γυναίκας, κλπ, όπου προαποφασίζονται «προορισμοί», ερήμην των ενδιαφερομένων.

Παραμερίζοντας το απόλυτα βασικό ζήτημα του ότι είναι υπεροπτικό και κυριαρχικό (supremacist) να καθορίζουμε τον προορισμό των άλλων, εύλογα προκύπτουν πολλά ερωτηματικά. Το πλέον προφανές είναι πως μπορεί ένας τρίτος να ξέρει τον προορισμό του ίδιου του ενδιαφερόμενου; Για παράδειγμα, από που προκύπτει η βεβαιότητα ότι ένα ζώο επιθυμεί ως προορισμό του να γίνει «παϊδάκια», ή «μηχανή» παραγωγής γάλακτος και αυγών, δερμάτινο «ρούχο» ή «κάθισμα», αντικείμενο «έρευνας και πειραμάτων», κλπ; Σε ποια κριτήρια αλήθεια υπακούει αυτός ο «προορισμός» και γιατί ταιριάζει με τις επιθυμίες μας αλλά όχι με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των ζώων; 

Αναμφισβήτητα ο προορισμός κάθε αισθανόμενου όντος υπάρχει αλλά αυτόν τον ξέρει και τον αποφασίζει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος και όχι ένας τρίτος, γιατί εάν αποφασίσω εγώ τον προορισμό σου για σένα, τότε θα είναι η δική μου υποκειμενική άποψη και όχι αυτό που εσύ θέλεις. Επιπλέον ο πραγματικός προορισμός καθορίζεται από αντικειμενικά δεδομένα και κριτήρια και δεν είναι κάτι αυθαίρετο και μεροληπτικό ως αποτέλεσμα της παραποίησης των γεγονότων. Ο πραγματικός προορισμός πατάει στέρεα στην ίδια την αισθανόμενη ζωή και στις ιδιότητες της και είναι έμφυτος, ενστικτώδης, και καθορισμένος από το οικοσύστημα που δημιούργησε το ον. Ουσιαστικά καθορίζεται από τα φυσικά χαρακτηριστικά κάθε όντος και είναι ξεκάθαρα φανερός: πχ αν νοιώθεις πόνο, είσαι προορισμένος να αποφεύγεις τον πόνο και αν έχεις φτερά είσαι προορισμένος να πετάς.

Ενδεικτικά του προορισμού κάθε όντος είναι επίσης τα αναπαλλοτρίωτα και αναφαίρετα φυσικά δικαιώματα με τα οποία αυτό γεννιέται στο οικοσύστημα της Γης. Με βάση αυτά, τα ζώα έχουν ως πραγματικό προορισμό το δικαίωμα να ζουν, το δικαίωμα να είναι ελεύθερα και το δικαίωμα να ασκούν τις φυσικές συμπεριφορές τους. Με άλλα λόγια, (όπως εμείς) έχουν το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην επιδίωξη της ευτυχίας. Γιατί ο πιο θεμελιώδης φυσικός νόμος στη Φύση είναι ότι αυτή δημιουργεί ελεύθερα όντα. Πουθενά η Φύση δεν επιτρέπει την στέρηση της ελευθερίας και αυτός είναι ο βασικός λόγος που το οικοσύστημα της Γης υπάρχει και εξελίσσεται για δισεκατομμύρια χρόνια. Η ελευθερία είναι το αέναο ποτάμι, αυτή η συνεχής ροή των διαδικασιών του οικοσυστήματος, η οποία αν μπλοκαριστεί, τότε ενεργοποιείται ένα ντόμινο συνεπειών που σημαίνουν παρακμή και τέλος. Στην Φύση δεν έχουν θέση οι φραγμοί και ο ολοκληρωτισμός και η ελευθερία αναμφισβήτητα προβάλει ως ο υπέρτατος προορισμός της.

Όμως το ανθρώπινο είδος με την «εξημέρωση» (υποδούλωση) των ζώων παραβίασε την ροή της ελευθερίας στο οικοσύστημα. Έκτοτε ένας άλλος «προορισμός» έχει κυριεύσει την συλλογική συνείδηση της κοινωνίας ο οποίος στερεί από τα ζώα τα φυσικά τους δικαιώματα μόνο και μόνο για να μπορούμε να «απολαύσουμε» προϊόντα και υπηρεσίες καταπίεσης που επιπλέον δεν είναι αναγκαία, όπως ένα σουβλάκι, ένα ποτήρι γάλα, ένα παγωτό, και ούτω καθεξής.  Ένας τέτοιος «προορισμός» για την ζωή εύκολα πέρασε το όριο του είδους και βρήκε τελικά τον δρόμο του και μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Και αυτός ο υποκειμενικός «προορισμός» που προδιαγράφουμε για τους άλλους μπλοκάρει όλο και πιο έντονα τα πράγματα και μας έχει φέρει στο αδιέξοδο του σημερινού κόσμου, γιατί κατά βάση ζητάμε από τους αισθανόμενους άλλους (ανθρώπους και μη ανθρώπους) κάτι που δεν μας ανήκει και που επειδή είναι άδικο δεν θα το δεχόμασταν για εμάς του ίδιους.

Αλλά ακριβώς αυτό θα μπορούσε να έχει γίνει από καιρό το ζητούμενο κριτήριο: θα δεχόμασταν για τον εαυτό μας αυτό που ζητάμε για τους άλλους; Θα δεχόμασταν κάποιος άλλος να ορίσει τον προορισμό μας; Αν όχι, τότε θα πρέπει να διευθετήσουμε άμεσα την τρέχουσα πλάνη του προορισμού των ζώων. Και αν πραγματικά μας ενδιαφέρει το θέμα, να αναγνωρίσουμε τον μόνο πραγματικό προορισμό τους που είναι ο σεβασμός της ζωής τους και της ελευθερίας τους.

Γιατί όσο θα βλέπουμε τα ζώα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό ενός «προορισμού» ο οποίος είναι αποτέλεσμα του καθεστώτος κατοχής (λόγω «εξημέρωσης») που αυτά βρίσκονται τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια, θα είμαστε οι δυνάμεις κατοχής τους και οι κατακτητές τους και ως καταναλωτές τους θα μετατρεπόμαστε σε ηθικούς αυτουργούς της στέρησης των δικαιωμάτων τους σε έναν κατήφορο που δεν έχει τέλος. Η τρέχουσα συγκυρία (κατά την οποία τα ζώα έχουν βρεθεί στην χειρότερη φάση της παρουσίας τους στη Γη - 55 δις θανατώνονται κάθε χρόνο μόνο για τροφή) αποδεικνύει ότι για να επιτευχθεί ο φραγμός της ελευθερίας των άλλων, θα πρέπει να καταργηθεί κάθε ηθικός φραγμός από μέρους μας.

Η πλάνη του «προορισμού» των ζώων, με το να παράγει αδικία, οδηγεί σε ανισορροπία και σε έναν αχρείαστο φαύλο κύκλο, ο οποίος μπλοκάρει όλο και περισσότερο το οικοσύστημα της ελευθερίας. Επιπλέον, με το να υποβαθμίζει τα μη ανθρώπινα ζώα ως κατάδικους μέσα σε μια ανθρώπινη φυλακή, μας κρατά και εμάς δέσμιους στην φυλακή αυτής της πλάνης.

Όμως στο οικοσύστημα δεν υπάρχουν κατάδικοι και φυλακισμένοι και η αποκατάσταση του πραγματικού προορισμού των ζώων γίνεται η δική μας ευκαιρία για να βρούμε ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός μας. Βγαίνοντας από την πλάνη καταρρέει η φυλακή που στραγγαλίζει το οικοσύστημα και στην οποία ήμασταν κι εμείς κλεισμένοι ως οι δεσμοφύλακες των μη ανθρώπινων ζώων. Τότε έχουμε την δυνατότητα να δούμε και να αναγνωρίσουμε το λάθος μας και να ευθυγραμμίσουμε ξανά τον προορισμό μας με την ροή της ελευθερίας που μας περιβάλλει. Και τότε είναι η στιγμή που εντελώς φυσικά κάνουμε το βήμα στην μόνη πορεία που τιμά και υποστηρίζει έμπρακτα αυτόν τον προορισμό: στον vegan τρόπο ζωής ο οποίος, απελευθερώνοντας πρώτα εμάς, απελευθερώνει άμεσα και τα ζώα.