Η κυρίαρχη διατροφή καταστρέφει κάθε έννοια πολιτισμού

Η διατροφή ως βασική βιολογική ανάγκη του ανθρώπου είναι η δραστηριότητα που κατ’ εξοχήν θα έπρεπε να προάγει τον πολιτισμό αφού υπό κανονικές συνθήκες καθοδηγείται από την ανατομική μας ταυτότητα (αυτήν του φυτοφάγου πλάσματος) η οποία τιμά την αξία της ζωής και τους νόμους του ευρύτερου οικοσυστήματος μέσα στο οποίο υπάρχει και εξελίσσεται αυτή η ζωή.

Ο λόγος που κάθε πλάσμα έχει ανατομική ταυτότητα και τρώει μια συγκεκριμένη διατροφή είναι για να διατηρείται η ισορροπία αυτού του οικοσυστήματος η οποία αν παρατηρηθεί προσεκτικά είναι τελικά αυτή η γενική ροή αειφορίας (η δυνατότητα να συνεχίζονται εσαεί οι ζωτικές διαδικασίες του οικοσυστήματος) και ελευθερίας (όλα τα πλάσματα γεννιούνται και ζουν ελεύθερα μέσα σε αυτό).

Έτσι αν προσπαθούσαμε να δώσουμε έναν πρώτο θεμελιώδη ορισμό του πολιτισμού αυτός δεν είναι άλλος παρά αυτή η σταθερή εναρμόνιση και προσήλωση του κάθε είδους με αυτή την ροή ώστε να διατηρείται η βάση που συντηρεί την ζωή. Αυτή είναι η πρώτη έννοια του πολιτισμού και αυτή τηρείται ενστικτωδώς και απαρέγκλιτα από όλα τα είδη στον πλανήτη πλην του ανθρώπου (και των ζώων που έχουν υποδουλωθεί από τον άνθρωπο και τα οποία υποβάλλονται σε μια διατροφή ξένη προς την πεπτική ανατομία τους).

Δυστυχώς δέκα περίπου χιλιάδες χρόνια πριν η πορεία των πραγμάτων επεφύλασσε μια καταλυτικά δυσάρεστη τροπή για τα ζώα και το οικοσύστημα και τελικά για τον άνθρωπο με την ευφημιστικά αποκαλούμενη «εξημέρωση» των ζώων. Αν προσεγγίζαμε αυτή την εξέλιξη με θρησκευτικούς όρους, θα μπορούσαμε αναλογικά να πούμε ότι το προπατορικό αμάρτημα του είδους μας είναι αυτή ακριβώς η κατάλυση της ελευθερίας των άλλων ειδών η οποία στην πορεία μας κληροδότησε ένα σύστημα καταπίεσης που μας κάνει και τους ίδιους δέσμιους και εγκλωβισμένους σε ένα σύμπλεγμα αντιλήψεων που ακυρώνουν κάθε έννοια πολιτισμού.

Με το να παγιώνεται μια διατροφή απαξίωσης της ζωής των ζώων η οποία με το πέρασμα του χρόνου και την εξέλιξη της τεχνολογίας τυποποιείται σε μαζικό πρότυπο της ανθρωπότητας, αυτό ουσιαστικά προωθεί ένα ολοκληρωτικό σύστημα της καταπίεσης και μια παρέκκλιση που πάει κόντρα στην γενική ροή του οικοσυστήματος.

Ιδιαίτερα στην τρέχουσα συγκυρία η κυρίαρχη επιβεβλημένη διατροφή έχει όσο ποτέ άλλοτε στο επίκεντρο της την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων. Το σύστημα απροκάλυπτα δείχνει την μεροληψία του αλλά και την εμμονή του υπέρ μιας κατευθυνόμενης διατροφής με ζωικά «προϊόντα» και ουσιαστικά μας αποκαλύπτει ότι αυτός είναι ο πυλώνας του και η βάση της ύπαρξής του (στο ιδεολογικό πρώτιστα επίπεδο αλλά και στο οικονομικό). Μόνο στην Ε.Ε. το 50% του προϋπολογισμού της δίνεται γι αυτήν την «παραγωγή». 

Όμως όταν η πραγματική διατροφή του ανθρώπου είναι άλλη και την ίδια στιγμή δαπανάται ο μισός προϋπολογισμός σε μιαν διατροφή ξένη προς το οικοσύστημα και την ανατομία του ανθρώπου, τότε αυτό λέει πολλά για την πραγματικό σχέδιο το οποίο εξυπηρετεί μια τέτοια εκ των άνωθεν επιβεβλημένη διατροφή. Ο στόχος δεν είναι ούτε η δήθεν κάλυψη της ανάγκης της τροφής ούτε η θρέψη και η επιβίωσή μας όπως εξαγγέλλεται αφού πίσω από την διαστρέβλωση και τις παραπλανητικές δηλώσεις κρύβεται το έκτρωμα: μια νοσηρή και δηλητηριώδης ιδεολογία της καταπίεσης και της καταστροφής.

Μέσω της χρήσης και της εκμετάλλευσης τρίτων (των ζώων και του οικοσυστήματος) αυτή η διατροφή στοχεύει στην πλήρη αλλοίωση του ανθρώπου: να τον αλλάξει και να τον διαμορφώσει σε ένα ξένο σώμα και για τον εαυτό του και για το οικοσύστημα που τον δημιούργησε. Μια τέτοια ανώμαλη και κακόβουλη διατροφή στοχεύει τον άνθρωπο στην καρδιά της υπόστασης του, βιολογικής αλλά και συνειδησιακής: προσπαθεί να τον αλώσει και εν συνεχεία να τον μετασχηματίσει σε κάτι που απομακρύνεται πλήρως από την πραγματική έννοια του ανθρώπου.

Με το να εισάγει στο οικοσύστημα «καινά δαιμόνια», πρώτα και κύρια την απαξίωση της ζωής, την καταπίεση και τον καταναγκασμό, καταστρέφει κάθε θετική αξία και γίνεται ένα δόγμα καταστροφής και παρακμής. Στη συνέχεια όπως ένα τσουνάμι αυτή η διατροφή δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της – εξ ου και η ασταμάτητη και γενικευμένη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και η εκμηδένιση της αξίας της ζωής, ανθρώπινης και μη. Και τελικά καταλήγουμε στην αλλοίωση της πραγματικής ταυτότητας του ανθρώπου όπου από ένα δυναμικά θετικό στοιχείο του οικοσυστήματος μετατρέπεται σε πιόνι ενός ανώμαλου συστήματος και σε ένα αυτόματο της καταπίεσης.

Έτσι η τρέχουσα κυρίαρχη διατροφή υπάρχει για να δικαιώνει και να ξεπλένει στα μάτια της ανθρωπότητας το παράνομο σύστημα της καταπίεσης αφού το κάνει να φαίνεται ότι αυτό «παλεύει» για το «καλό» μας: για να μας καλύψει δήθεν την ανάγκη της τροφής και να διασφαλίσει την επιβίωση και την διατροφική ασφάλεια. Και βέβαια μέσα από την διαδικασία αυτή το σημερινό διατροφικό μοντέλο πλασάρεται ουσιαστικά ως δόγμα, αφού περιφέρεται ως μονόδρομος (ως αδιαμφισβήτητο και ως υπεράνω κριτικής με την υποκριτική υστερία της δήθεν εξασφάλισης τροφής) έτσι ώστε η «παραγωγή τροφής» ανεμπόδιστη από ηθικά ζητήματα να εδραιώνει ιδεολογικά και πρακτικά το σύστημα καταπίεσης της αισθανόμενης ζωής μέσα από την άμεση ή έμμεση προώθηση αντιδραστικών αντιλήψεων όπως:

- Τα ζώα είναι τροφή και εμπορεύσιμα αντικείμενα

- Το οικοσύστημα και οι πεπερασμένοι πόροι του είναι αναλώσιμο υλικό για την επίτευξη εφήμερων στόχων

- Η επιβίωση του σήμερα μπορεί να υπονομεύει το μέλλον και η καταστροφή του οικοσυστήματος δεν είναι απλά μια παράπλευρη απώλεια αλλά θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με αυτή την ιδέα της καταστροφής και με το ψευτοδίλημμα: αν δεν καταστρέψουμε θα πεινάσουμε και θα στερηθούμε τις «ευκολίες» του σύγχρονου «πολιτισμού»

- Τροφή είναι η μη τροφή που ξερνάει με νοσηρό αμόκ η «βιομηχανία διατροφής» του συστήματος

- Οι φυσικοί νόμοι (ανατομία, τροφική αλυσίδα κάθε είδους, αειφορία, ελευθερία) δεν επιτρέπεται επ ουδενί να ρυθμίζουν το πεδίο της διατροφής. Ο μόνος που δικαιούται να το ρυθμίζει είναι η δήθεν «ελεύθερη» οικονομία της αγοράς.

- Τέλος, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Το παραπάνω αντιδραστικό ιδεολογικό συνονθύλευμα περνάει στην συλλογική συνείδηση μέσα από την κυρίαρχη διατροφή με ζωικά «προϊόντα» και δεν είναι παρά η χρήσιμη προπαγάνδα που παρέχει ουσιαστικά στο σύστημα την δυνατότητα του ασφυκτικού ελέγχου των ανθρώπων σε κάθε επίπεδο, από το σωματικό μέχρι το συνειδησιακό. Έτσι αποδεικνύεται ότι το τι τρώει και πως τρώει η ανθρωπότητα είναι πολύ σημαντικό για το σύστημα για να το αφήσει σε εμάς τους ίδιους και στην πεπτική ανατομία που μας έδωσε η φύση. Εξ ου και η συνεχής προσπάθεια νομιμοποίησης και εδραίωσης της εκμετάλλευσης των ζώων και του αντίστοιχου διατροφικού δόγματος, το οποίο βάσει των επιδοτήσεων και της στήριξης που λαμβάνει από το σύστημα, ανάγεται στο κυρίαρχο δόγμα και με βάση αυτό χτίζονται και τα υπόλοιπα περιφερειακά, δορυφορικά δόγματα που ουσιαστικά λειτουργούν επικουρικά προς αυτό (όπως τo δόγμα της ψευδο-οικονομίας του συστήματος που στηρίζεται στο παραστατικό χρήμα χωρίς αντίκρισμα (FIAT money) και στις στημένες ψευδο-κρίσεις, το δόγμα της πολιτικής του περί της δήθεν δημοκρατίας του, το δόγμα της ψευδο-επιστήμης του και ούτω καθ’ εξής).

Σήμερα πλέον η κυρίαρχη διατροφή μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες έχει βυθίσει την ανθρωπότητα σε μια νέα εποχή σκοταδισμού και έχει φέρει τον κόσμο στην τρέχουσα, άθλια εικόνα του και ένα βήμα πριν την απόλυτη κατάρρευση και πανωλεθρία. Και αυτό γιατί η  συγκεκριμένη διατροφή δίνει το τεράστιο ΟΚ στο σύστημα να διαπράττει μια γιγαντιαία εκστρατεία καταπίεσης προς κάθε κατεύθυνση (με πρώτο αποδέκτη φυσικά τα ζώα) και έτσι του δίνει την δυνατότητα να υπάρχει. (Αφού ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να υπάρξει μόνο όταν καταπιέζει: αν οι δυνάστες στερηθούν την δυνατότητα να καταπιέσουν, τότε αφοπλίζονται από το μοναδικό τους όπλο απέναντι στους καταπιεζόμενους και χάνουν τα προνόμια τους).

Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το πεδίο της διατροφής είναι αυτό όπου σήμερα δίνεται η κύρια μάχη για την ύπαρξη και την διατήρηση του πολιτισμού. Και αν αναρωτιόμαστε ποιος είναι αυτός που αναθέτει την πιο βασική βιολογική μας ανάγκη σε ένα κακόβουλο σύστημα της καταπίεσης τότε δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στην καθημερινή μας πράξη της τροφής και στο τι περιλαμβάνει το κάθε μας γεύμα. Μέσα από την διατροφή που προόρισε για το είδος μας το γενεσιουργό οικοσύστημα του πλανήτη της ζωής έχουμε την δυνατότητα να ανακτήσουμε και πάλι τον ατομικό και κοινωνικό έλεγχο επί της τροφής μας και μπορούμε να αντισταθούμε στην συνεχιζόμενη υποχώρηση και εξουδετέρωση του πολιτισμού από ένα ανώμαλο σύστημα της καταπίεσης. Αρκεί να ανακαλύψουμε την αλήθεια του σώματός μας και της πραγματικής μας διατροφής η οποία μπορεί να μας οδηγήσει και πάλι να επιβραβεύουμε και να τιμούμε τις αξίες που αποκαθιστούν και διαφυλάττουν τον πολιτισμό.

Γιατί επινοήθηκε ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος

Ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου είναι αναπόσπαστος από την δυστοπία που μας επιβάλεται να ζούμε και που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την καταπίεση της αισθανόμενης ζωής και την κουλτούρα του θανάτου. Είναι ο βασικός μύθος ο οποίος ακυρώνοντας κάθε αξία (την αξία της ζωής, την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αειφορία) κάνει εφικτή την αποσύνδεση η οποία μπορεί να διαιωνίζει και να εντείνει την αχαλίνωτη βαρβαρότητα που επιβάλουμε πρώτιστα στα μη ανθρώπινα ζώα και στην φύση αλλά και στους ανθρώπους. Επιπλέον είναι ο μύθος που ταιριάζει απόλυτα με την φύση του τεχνητού (και στημένου από το κατώτερο κομμάτι του ανθρώπινου είδους) συστήματος της καταπίεσης το οποίο εμφανίστηκε με την «εξημέρωση» των ζώων και έκτοτε κυριαρχεί με διαφορετικές μορφές.

Αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι πιο ξένο και ασύμβατο με την φυσιολογία του ανθρώπινου οργανισμού αλλά και από τους νόμους και την ροή του οικοσυστήματος της Γης αυτό δεν θα ήταν άλλο παρά η τρέχουσα διατροφή η οποία φέρει ως σήμα κατατεθέν της τον «σαρκοφάγο» άνθρωπο. Αυτή η διατροφή η οποία απέχει απόλυτα από αυτό που αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος έχει ένα μοναδικά σημαντικό χαρακτηριστικό για το τρέχον κυρίαρχο σύστημα: είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε μέσα από την προσφορά και ζήτηση για ζωικά προϊόντα να επιβραβεύονται όλα εκείνα τα αρνητικά (αντιλήψεις και πρακτικές οι οποίες αν συνέβαιναν σε ανθρώπους θα τις καταδικάζαμε ως εγκλήματα) και έτσι ουσιαστικά να ξεπλένονται και να «κατοχυρώνονται» και στην ανθρώπινη κοινωνία.

Ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου υπάρχει αποκλειστικά για να συντηρεί την δυσεκπαίδευσή μας μέσα από μια διατροφή που ισοπεδώνει την αλήθεια και την ομορφιά και μας κατακλύζει με το ψέμα και την ασχήμια. Είναι μια διατροφή ειδικά σχεδιασμένη για να μας μπλοκάρει σε κάθε επίπεδο (σωματικό, νοητικό, συναισθηματικό, συνειδησιακό, κοινωνικό) και να μην αφήνει να εκδηλωθεί αυθόρμητα η αλήθεια της ανατομικής μας κατασκευής ως φυτοφάγο πλάσμα αλλά και η αποδεδειγμένη επιστημονικά τάση του ανθρώπου για το καλό, το μη βίαιο και το ειρηνικό η οποία συνοδεύει ένα μη αρπακτικό πλάσμα.

Ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος είναι ο ρόλος τον οποίο σκηνοθετείται ο άνθρωπος να παίξει και στην πορεία να καταντήσει η καρικατούρα του πραγματικού του εαυτού. Είναι ένας ξένος ρόλος ο οποίος μας κλειδώνει σε μια εκδοχή ζωής με κύριο χαρακτηριστικό την απάθεια και την αδιαφορία για την αισθανόμενη ζωή (ανθρώπινη και μη ανθρώπινη). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο τρόπος που τρεφόμαστε να καθορίζει όσο τίποτε άλλο την πορεία αυτού του κόσμου και κατά συνέπεια να δημιουργεί την μορφή και την εκδοχή κόσμου που έχουμε σήμερα. Οπότε γίνεται φανερό ότι με μιαν άλλη διατροφή (αυτήν που έχει προορίσει η φύση για μας) θα είχαμε μια τελείως διαφορετική εικόνα του κόσμου και βέβαια έναν άλλο κοινωνικό τρόπο οργάνωσης, δηλαδή ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό σύστημα. Τέτοια είναι η αόρατη δύναμη της τροφής, είτε προς την κατεύθυνση της απαξίωσης της ζωής, της παρακμής και της καταστροφής, είτε προς την κατεύθυνση του σεβασμού της αξίας της ζωής, της ακμής, και της ευημερίας για όλα τα αισθανόμενα όντα.

Όμως ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου μας κρατά σταθερά προσκολλημένους στο αδιέξοδο μιας συνεχώς εντεινόμενης κρίσης στην οποία προδιαγράφονται μόνο αρνητικές εξελίξεις. Γιατί ο «σαρκοφάγος» άνθρωπος είναι ο αποκομμένος και ο ελεγχόμενος άνθρωπος, είναι αυτός του οποίου η συμπόνια και η ευαισθητοποίηση βρίσκονται σε σύγχυση (φιλία για κάποια είδη ζώων, καταδίκη για κάποια άλλα) ή έχουν απενεργοποιηθεί. Και στέκεται εκεί σαν μια θλιβερή φιγούρα που παίζει βιολί και διασκεδάζει την ίδια ώρα που με την διατροφή του ως «σαρκοφάγος» γενοκτονεί τα μη ανθρώπινα ζώα αδυνατώντας ουσιαστικά να δει ότι διασκεδάζει και με τη δική του συμφορά η οποία είτε συμβαίνει παράλληλα ή πρόκειται να ακολουθήσει. Είναι ο επιβάτης του Τιτανικού ο οποίος όμως σε πείσμα και σε άρνηση της πραγματικότητας εξακολουθεί άκριτα την ίδια μηχανική ρουτίνα που οδηγεί στο ναυάγιο.

Τελικά ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου μπλοκάροντας την πραγματική μας υπόσταση και ουσία, μας κρατά σε κατάσταση σύγχυσης και λάθους ανάγνωσης της πραγματικότητας. Έτσι εν μέσω ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος ζούμε με την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας. Εν μέσω της αχαλίνωτης προπαγάνδας και του ψέματος ζούμε με την ψευδαίσθηση της αλήθειας. Εν μέσω της γενικευμένης τρομοκρατίας που εξαπολύει η νέα τάξη ζούμε με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Εν μέσω της τοξικής πολιορκίας ζούμε με την ψευδαίσθηση της μη μόλυνσης. Εν μέσω της πλήρους διαφθοράς ζούμε με την ψευδαίσθηση της εντιμότητας και των καλών προθέσεων. Εν μέσω της κατάρρευσης και της κρίσης σε κάθε επίπεδο και πτυχή της ζωής μας ζούμε με την ψευδαίσθηση μιας εφήμερης κρίσης και ότι αύριο όλα πάλι θα είναι όπως πριν. Εν μέσω της αχαλίνωτης βαρβαρότητας ζούμε τελικά με την ψευδαίσθηση του πολιτισμού.

Η ανθρωπότητα είναι πλέον σαν να επιβαίνει σε ένα μαζικό μέσο μεταφοράς (το κυρίαρχο σύστημα) και να μεταφέρεται με αυτό προς ένα συγκεκριμένο προορισμό (αυτόν της καταπίεσης για την αισθανόμενη ζωή). Η διαδρομή που ακολουθείται δεν είναι άλλη παρά ο μεγάλος, απέραντα πλατύς μονόδρομος (μέσα στον οποίο επιχειρείται να εγκλωβιστεί η συντριπτική πλειοψηφία) προς αυτό που ορίζουμε ως κυρίαρχο τρόπο ζωής. Και ουσιαστικά το σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό το κυρίαρχο ρεύμα, αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα και πρακτική, αυτός ο κυρίαρχος τρόπος του να γίνονται τα πράγματα και ο κυρίαρχος τρόπος του να διάγουμε τη ζωή μας με «άνωθεν» συνταγές. Και αυτό το πανίσχυρο κυρίαρχο ρεύμα της φερόμενης ανθρωπότητας, αυτή η ακάθεκτη μαζική ροή είναι η δύναμη που συντηρεί το τρέχον σύστημα μέσα από τις επιβεβλημένες συμπεριφορές και συνήθειες πρώτα και κύρια στην διατροφή και κατόπιν και στις άλλες πτυχές της ζωής μας.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το μαζικό μέσο που μας κατευθύνει, ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου είναι ο οδηγός γι αυτό και βρίσκεται σε προεξέχουσα, περίοπτη, πρώτη θέση. Με το να κατακλυζόμαστε με ζωικά προϊόντα και την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων, αλωνόμαστε στο βασικό επίπεδο της τροφής και αποδεχόμαστε την βασική πλάνη μιας ξένης διατροφής. Μετά από μια τέτοια άλωσή μας στην απόλυτα βασική βιολογική ανάγκη της τροφής είναι πολύ εύκολο να αλωθούμε συνολικά και να αποδεχθούμε και όλα τα άλλα ψέματα του συστήματος και να του επιτρέπουμε να μονοπωλεί τον έλεγχο επί της ζωής μας. Έτσι ο μύθος του «σαρκοφάγου» ανθρώπου λειτουργεί ως φραγμός που δυσχεραίνει σημαντικά την αφύπνιση και την θέληση να εγκαταλείψουμε αυτό το μαζικό μέσο για να πορευτούμε προς μιαν άλλη κατεύθυνση.

Με κάποιο τρόπο όμως είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε γιατί ζώντας ως καρικατούρα σαρκοφάγου ουσιαστικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εδραιώνουμε ένα ανώμαλο σύστημα καταπίεσης και καταναγκασμού. Η έξοδος από τον μύθο του «σαρκοφάγου» ανθρώπου προβάλει πλέον ως αυτή η μια και μόνη κίνηση ζωτικής σημασίας που θα ξεκινήσει το ντόμινο της ανατροπής. Και η ώθηση γι αυτή τη λυτρωτική κίνηση είναι η επαφή με την ιδέα της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) η οποία έχει την δύναμη να αφυπνίσει και πάλι μέσα μας όλα όσα ο μύθος έχει υπνώσει και αδρανοποιήσει. Είναι μια απελευθερωτική εμπειρία που μπορεί να ξαναβάλει σε τάξη τα του οίκου μας: πρώτα στο ατομικό επίπεδο του να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό και εν συνεχεία στο ευρύτερο επίπεδο της επανασύνδεσής μας με το οικοσύστημα και με την ροή του μοναδικού μας πλανήτη της ζωής.