Ο τελικός φραγμός προς έναν κόσμο χωρίς καταπίεση

Ο κλοιός σφίγγει. Γύρω μας συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι υπό εξαφάνιση ή ανύπαρκτα. Η ίδια η ύπαρξή μας αμφισβητείται ευθέως από μια παρανοϊκή κλίκα που δόλια έχει αναρριχηθεί στην παγκόσμια εξουσία και ονειρεύεται την πιο μεγαλομανή ματαιότητα: μια παγκόσμια ολοκληρωτική αυτοκρατορία η οποία ήδη ξεδιπλώνεται με ύπουλο τρόπο και όπου η κάθε πτυχή της με προκλητική δόση θράσους και εξαπάτησης μας παρουσιάζεται ότι είναι δήθεν για το καλό μας. Είμαστε ανεπιθύμητοι στο ίδιο μας το σπίτι, στον πλανήτη που μας δημιούργησε και μας φιλοξενεί, από την πιο αρρωστημμένη σκευωρία που εμφανίστηκε ποτέ.

Όμως σε παγκόσμιο επίπεδο ως ανθρωπότητα, εμείς οι άνθρωποι, οι πολλοί, οι άμεσα υφιστάμενοι τις συνέπειες της συγκυρίας παραμένουμε απαθείς στα δεινοπαθήματά μας και παρατηρούμε ως απλοί θεατές (σαν να μη συμβαίνει σε εμάς) την υφαρπαγή και των τελευταίων ελευθεριών που μας έχουν απομείνει. Παρακολουθούμε το θέαμα της δικής μας υποδούλωσης και εξόντωσης και δεν κάνουμε το παραμικρό.

Ποιο είναι άραγε αυτό το ύπουλο όπλο που μας κρατάει σε μια τέτοια βολική ύπνωση;

Εδώ θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε όλες τις γνωστές μεθοδεύσεις των αντιδραστικών καθεστώτων, από την ωμή προπαγάνδα έως τον απόλυτο αυταρχισμό και ολοκληρωτισμό, όμως όλα αυτά είναι δευτερεύοντα.

Το τέλειο αλλά και το κύριο όπλο που μας κρατά δέσμιους και υπνωτισμένους και τελικά απόλυτα πιστούς υπηκόους του παγκόσμιου ολοκληρωτικού εκτρώματος που ραγδαία αναδύεται είναι ένας βολικά  καμουφλαρισμένος φραγμός καθιερωμένος στον τρόπο ζωής μας και γι αυτό μη εύκολα αντιληπτός. Ένας δυσδιάκριτος φραγμός υπεράνω υποψίας συγκαλυμμένος ως δήθεν η αθώα και ουδέτερη πράξη μιας διατροφής με ζώα.

Ένα τείχος του αίσχους με ζωικά

Το παράδοξο είναι ότι ο φραγμός αυτός είναι επίσης ταυτόχρονα και οπτικός, όμως προγραμματιζόμαστε να τον παραβλέπουμε καθώς η τρέχουσα δομή φροντίζει όχι μόνο να μας εξοικειώνει κάθε μέρα με αυτόν αλλά με Παβλοφικό συμπεριφορισμό να τον ενισχύει ως ανακλαστικό μας ώστε να εξελίσσεται σε έναν νοητικό φραγμό. Και είναι αυτός που τελικά μας μαντρώνει μέσα στο αρρωστημμένο πλαίσιο ενός ανώμαλου συστήματος, ξένου προς τον πλανήτη της ζωής και ολότελα εχθρικού προς το μητρικό οικοσύστημα και τα αισθανόμενα όντα που αυτό έχει δημιουργήσει και εξελίξει.

Οπτικά ο φραγμός δεν είναι άλλος από το «ζωντανό» παράδειγμα των δολοφονημένων και πλήρως ισοπεδωμένων αισθανόμενων όντων. Είναι ένα τείχος που ορθώνεται κάθε μέρα στις προθήκες των καταστημάτων διατροφής (κρεουργημένα σώματα ζώων που κρέμονται σε κοινή θέα) αλλά και πιο καμουφλαρισμένα στις συσκευασίες (κρέας, γάλα, αυγά και οτιδήποτε άλλο προέρχεται από τα ζώα) ώστε υποχρεωτικά να παρελαύνει μπροστά μας, να πληγώνει βάναυσα τις αισθήσεις μας και να δηλητηριάζει τη συνείδησή μας. Μαζί του ωστόσο παρελαύνει και η εκμηδένιση της αξίας της ζωής και η αντίστοιχη θεοποίηση μιας απόλυτα ανώμαλης αντίληψης: αυτή της καταπίεσης της ζωής και της υποταγής της στα συμφέροντα και προνόμια της ανήθικης κλίκας στην κορυφή.

Όντα που ο πλανήτης της ζωής προίκισε με πλήρη φυσικά δικαιώματα και που η θέση τους είναι να ζουν ελεύθερα στα οικοσυστήματά του, είναι υποδουλωμένα σε ατομική ή βιομηχανική βάση και έρμαια των βουλών αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Το κατώτερο είδος ανθρώπου, το πιο ηλίθιο, το πιο κοντόφθαλμο, καχύποπτο, πολεμοχαρές, τελικά το πιο ακατάλληλο και απροσάρμοστο για τη ζωή σε αυτή τη Γη, το είδος που κατήργησε τη φιλοσοφία, το στοχασμό, τη σοφία και κατ’ επέκταση τις θεμελιώδεις αξίες, επικράτησε τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια από την αποφράδα εκείνη συγκυρία της «εξημέρωσης» των ζώων. Έκτοτε, χρησιμοποιώντας τα «εξημερωμένα», δηλαδή υποδουλωμένα ζώα ως πόρο επινόησε τη μέγιστη ύβρη για τον πλανήτη της ζωής. Σύμφωνα με τον Will Tuttle, Ph.D. στο βιβλίο του “The World Peace Diet” (Η Παγκόσμια Ειρηνική Διατροφή):

         «Τα ζώα γίνονται τα πρώτα χρήματα επειδή ήταν αναλώσιμη περιουσία με χειροπιαστή αξία. Η λέξη capital (κεφάλαιο) προέρχεται από το Λατινικό capita για το «κεφάλι», όπως το κεφάλι των βοοειδών και των προβάτων.

         Οι πρώτοι καπιταλιστές ήταν οι κάτοχοι κοπαδιών που πολεμούσαν μεταξύ τους για τη γη και το κεφάλαιο και δημιούργησαν τα πρώτα βασίλεια, στα οποία υπήρχε η δουλεία, οι συχνοί πόλεμοι, και η εξουσία ήταν συγκεντρωμένη στα χέρια μιας πλούσιας ελίτ ιδιοκτήτων κοπαδιών.»                        

Η εξημέρωση παρεκκλίνει την ανθρωπότητα σε μια παρακμιακή πορεία που καταχρηστικά αποκαλείται περίοδος του «πολιτισμού» και όπου η συγκεκριμένη κλίκα, πορωμένη από την νοοτροπία της καταπίεσης, επιδίδεται στη μανιακή διαστρέβλωση των φυσικών νόμων αλλά και του ίδιου του φυσικού οικοσυστήματος της Γης. Επιπλέον η μειωμένη νοημοσύνη που διέπει αυτή τη κλίκα, καθιερώνεται και γίνεται κυρίαρχη και όλη η ανθρωπότητα υποχρεώνεται σε γενική κατάλυση της έμφυτης ευφυΐας και σοφίας που φέρουμε από τη γέννηση μας ως όντα ενός σοφού μητρικού οικοσυστήματος που μας δημιούργησε, μας παρείχε βιότοπο και τροφή και μας εξελίσσει για τα περίπου 6 εκατομμύρια χρόνια παρουσίας μας εδώ.

Μέσα στον φραγμό που υψώνει γύρω μας και μας εγκλωβίζει αυτή η αφύσικη δομή δυσεκπαιδευόμαστε στην αποσύνδεση από την πραγματική μας φύση, από την πραγματική μας πεπτική ανατομία, και από την πραγματική μας συγγένεια με την αισθανόμενη ζωή. Ενώ από την άλλη προγραμματιζόμαστε να σπεύδουμε με ζήλο να υπηρετήσουμε (μέσα από τον επιβεβλημένο, ομογενοποιημένο τρόπο ζωής και πρώτιστα μέσα από την τροφή με ζωικά) μια απάνθρωπη δομή που κυριαρχεί και με την οποία δεν έχουμε καμία απολύτως συγγένεια ή σχέση.

                                                                                                      

Ζούμε τη μέγιστη σκευωρία, συνομωσία, και πλάνη που μας θέλει αυτόματα της καταπίεσης έτσι ώστε με το να καταπιέζουμε ή να ανεχόμαστε την καταπίεση των άλλων (πρώτα και κύρια των μη ανθρώπινων ζώων) να συνηγορούμε τελικά και στη δική μας καταπίεση.

Ο τελικός φραγμός ορθώνεται ψηλότερα κάθε μέρα

Η διατροφή με τα προκλητικά ονομαζόμενα ζωικά «προϊόντα», τα οποία περιφέρονται ως αιμοσταγή λάφυρα από τη λεηλασία της ζωής των άλλων αισθανόμενων όντων, είναι ο τελικός φραγμός σε ένα νέο ξεκίνημα, σε ένα νέο εαυτό και σε μια νέα κοσμογονία που θα ανατρέψει τον κόσμο της καταπίεσης και θα αποκαταστήσει την νομιμότητα στον πλανήτη της ζωής: την πανηγυρική επάνοδο στο προσκήνιο της αξίας της ζωής.

Όμως ο φραγμός αυτός δεν μας αποκαλύπτει ποτέ την αποκρουστική ιδεολογία που κουβαλάει αλλά αντίθετα καμουφλάρεται συγκαλυμμένος πίσω από την διατροφή μας και περιφέρεται ως απάντηση στην κάλυψη αυτής της βασικής βιολογικής ανάγκης. Έτσι το διαχωριστικό τείχος κατάφερε να υψωθεί δόλια και ανύποπτα περικύκλωσε και υποδούλωσε τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και με την σκόπιμα σχεδιασμένη συνεχή αύξηση της παραγωγής και κατανάλωσης ζωικών ο φραγμός αυτός χτίζει όλο και πιο ψηλό το τείχος του διχασμού και της διαίρεσης με τραγική κατάληξη την τέλεια υποδούλωση του μυαλού σε ένα κακόβουλο σύστημα που ποτέ δεν ήθελε το καλό του ανθρώπου. Ο ισχυρός φραγμός του φαινομενικά αδιαπέραστου τείχους διαιωνίζει την ιδεολογία της καταπίεσης αφού κρατάει δέσμια την συνείδηση στον περιοριστικό περίγυρο των αντιδραστικών αντιλήψεων αυτής της φυλακής. Η συνείδηση κυριολεκτικά αλώνεται με το πιρούνι και με Δούρειο ίππο την δήθεν απόλαυση, γεύση, παράδοση, θρέψη, επιβίωση και τέλος εντελώς προκλητικά την δήθεν υγεία. Το σαράκι της διαφθοράς, του εκμαυλισμού και της άλωσης της συνείδησης δουλεύει ανενόχλητο και αδιαμφισβήτητο με την συγκάλυψη του βασικού ζητήματος της καταπίεσης και της αδικίας ως δήθεν ζήτημα δίαιτας και διατροφής.

Η ανθρωπότητα μαντρωμένη στους τοίχους αυτής της φυλακής και πλημμυρισμένη στην κουλτούρα του θανάτου δεν μπορεί να δει πέρα από το αυθαίρετα ορθωμένο παραπέτασμα. Της απαγορεύεται η θέαση της πραγματικότητας του πλανήτη της ζωής και το όραμα ενός άλλου κόσμου χωρίς βία και καταπίεση προς κάθε αισθανόμενο ον, σε έναν κόσμο περιεκτικής δικαιοσύνης. Έτσι ο τελικός φραγμός προς έναν τέτοιο ριζικά διαφορετικό κόσμο κάθε μέρα που περνάει ορθώνεται όλο και πιο ψηλός ώστε να πτοεί και να αποθαρρύνει τους επίδοξους δραπέτες.

Γι αυτό και η παρένθεση της «εξημέρωσης» και της χρήσης των ζώων, μια πρακτική που τον εικοστό αιώνα θα έπρεπε να έχει εκφυλιστεί και σβήσει, όχι μόνο δεν κλείνεται αλλά σκόπιμα γιγαντώνεται σε ασύλληπτα μεγέθη. Κόντρα στο μήνυμα των δύο παγκοσμίων πολέμων που είναι η γενικευμένη ειρήνη και ειρήνευση στη Γη η οποία θα πρέπει να αγκαλιάζει όλα τα πλάσματα, στα μη ανθρώπινα ζώα επιφυλάσσεται η απόλυτη για τα χρονικά του πλανήτη ύβρη: μια βιομηχανικής κλίμακας βαρβαρότητα η οποία επιβάλλει μαζικές γενοκτονίες κατά δισεκατομμύρια κάθε έτος με το ψευδές πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης των ανθρώπων για τροφή.

Έτσι από την μαζική και σε βιομηχανική βάση λεηλασία της ζωής των ζώων που υποδουλώνονται ως εκτρεφόμενα (αλλά και των άγριων ζώων της στεριάς και της θάλασσας) χτίζεται μια φυλακή που οι μακάβριοι τοίχοι της είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά τα κρεουργημένα σώματά τους. Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι υπό συνεχή κορεσμό με μια κουλτούρα του θανάτου όπου το σήμα κατατεθέν της έγινε το σώμα, το μέρος του σώματος ή οι εκκρίσεις του δολοφονημένου ζώου. Ο πλανήτης Γη μετατράπηκε σε αφιλόξενο τόπο για τα ίδια τα πλάσματα τα οποία δημιούργησε και στα οποία δικαιωματικά ανήκει. Τα μη ανθρώπινα ζώα είναι πλέον ανεπιθύμητα ως ελεύθερα, ζώντα όντα στο ίδιο τους το σπίτι (και φυσικά το ίδιο ισχύει και για την συντριπτική πλειοψηφία του ανθρώπινου είδους η οποία αντιμετωπίζεται ως ανεπιθύμητη από τους επίδοξους δυνάστες της νέας τάξης) γιατί στο αρρωστημένο καθεστώς που κυριάρχησε αξία έχει ο θάνατός τους και όχι η ζωή τους.

Η καταπίεση των ζώων έγινε η «βαριά βιομηχανία» του ανθρώπινου είδους στη συγκυρία μας και φυσικά όχι τυχαία αφού ο πραγματικός σκοπός της (μέσα από τη εξοικείωση με την καταπίεση) είναι και παραμένει η ολοκληρωτική καταπίεση και του ανθρώπου. Και το τείχος του αίσχους εξυπηρετεί τέλεια τον απατηλό, διχαστικό σκοπό του: μας απομονώνει και μας αποξενώνει από την αληθινή μας υπόσταση, από τον αληθινό μας εαυτό και την αληθινή μας συγγένεια με την αισθανόμενη ζωή. Μέσα στον αποκρουστικό περίγυρό του διεξάγεται μια συνεχής πλύση εγκεφάλου ώστε οι άνθρωποι να θεωρούν ύψιστη απόλαυση την κατανάλωση της δυστυχίας ενός άλλου αισθανόμενου πλάσματος. Επιπλέον να καυχώνται, να είναι περήφανοι και να πανηγυρίζουν τη συμμετοχή τους σε μια διαδικασία απαξίωσης της ζωής. Και να καταφεύγουν σε κάθε λογής άθλια, και προσβλητικά της λογικής άλλοθι και δικαιολογίες προκειμένου να δικαιολογήσουν την συνέχιση της παρακμιακής αυτής πρακτικής.

Το πνευματικό αλλά και το βιολογικό τερέν, το σώμα μας, είναι σε μια συνεχή τοξική πολιορκία από το κακόβουλο σύστημα που έχει αλώσει τον πλανήτη. Το τείχος του αίσχους δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας με αξίες αλλά μόνο με τις οργουελικές αυταπάτες του στυλ «αγαπώ / σέβομαι» τα ζώα την ίδια στιγμή που συναινώ στην εξόντωσή τους και συμμετέχω στην χωρίς αιδώ και περίσκεψη κατανάλωσή τους. Και όταν κάποιες σπάνιες στιγμής επισκέπτεται φευγαλέα το μυαλό η συμπόνια και η αμφισβήτηση, τότε το τρομαχτικό τείχος φαντάζει απροσπέλαστο και αποθαρρύνει όποιον θελήσει να το υπερβεί. Πάνω στο τρομακτικό τείχος συντρίβεται κάθε ελπίδα και συνεχώς προβάλλεται ως ουτοπικό το ερώτημα: «Η ζωή μου χωρίς ζωικά; Αδιανόητο, αδύνατο.»

Ο τελικός φραγμός είναι στη σκέψη και μπλοκάρει το μυαλό

Ο τελικός φραγμός ουσιαστικά απαγορεύει το παραπάνω ερώτημα και ακόμα κάθε ηθικό δίλλημα και επιβάλλει το αδιαμφισβήτητο, το άκριτο, και το αδιανόητο της αυτόματης και χωρίς δεύτερη σκέψη κατανάλωσης των μη ανθρώπινων ζώων. Το ερώτημα «Ζωή χωρίς ζωικά;» τίθεται πάντα ρητορικά ώστε να οδηγεί αυτόματα στην απόρριψη μιας προοπτικής όπου υποτίθεται θα κυριαρχεί η «στέρηση της απόλαυσης και της γεύσης» και μια «περιοριστική, ανεπαρκής διατροφή».

Όμως το πραγματικό ερώτημα που δεν είναι ρητορικό και το οποίο σχετίζεται με την ρίζα του προβλήματος που δεν είναι η διατροφή αλλά η καταπίεση των μη ανθρώπινων ζώων είναι: Πως είναι δυνατόν να συμμετέχω στην αδικία προς άλλα αισθανόμενα όντα, προς άλλους ανθρώπους και προς το περιβάλλον; Πως είναι δυνατόν να επιβιώνω παρασιτικά εις βάρος άλλων όταν η σοφία της ανθρώπινης οντότητας (σώμα και συνείδηση) είναι προορισμένη για άλλες επιλογές και πορεία ζωής; Πως είναι δυνατόν να μην βλέπω την συγγένεια μου με την αισθανόμενη ζωή της οποίας είμαι μέρος και γιατί δεν αναγνωρίζω το χρέος μου προς αυτήν;

Και ακόμη είναι δυνατόν ένα τόσο ευφυές και εξελιγμένο ον όπως ο άνθρωπος να χρειάζεται θάνατο για να ζήσει, να του είναι υποχρεωτική συνοδεία της ζωής του η δυστυχία και η μιζέρια άλλων πλασμάτων; Είναι δυνατόν σε ένα ον που μπορεί να αναπτύξει τόση ευαισθησία, που έχει άμεση εμπειρία του τι σημαίνει να πονάς (σε κάθε επίπεδο), ένα ον που στεναχωριέται και συντρίβεται όταν μαθαίνει κάτι κακό που συνέβη σε κάποιον άλλο άνθρωπο ή ακόμη και σε ζώο (συνήθως κατοικίδιο), να είναι υποχρεωμένο να ζει με μια διατροφή που βασίζεται στη τραγωδία και στο δράμα των άλλων αισθανόμενων;

Ο τελικός φραγμός θα μπλοκάρει τα παραπάνω πραγματικά ερωτήματα και παγιδεύει το μυαλό στο κόσμο των κυρίαρχων επιλογών σε κάθε πτυχή της ζωής μας που δεν είναι άλλος από το τρέχον σκηνικό της βαρβαρότητας, το οποίο φυσικά δεν είναι ούτε νόμιμο ούτε και η νορμάλ κατάσταση του κόσμου. Είναι μια τεράστια παραφωνία και ανωμαλία που υπάρχει μέσα από την εξαπάτηση ή αντίστοιχα την ανοχή που προωθεί το καθεστώς προς έναν τέτοιο κόσμο. Οπότε η προσαρμογή σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι νορμάλ. Νορμάλ είναι η αποδόμηση αυτού του κόσμου.

Ο τελικός φραγμός για την αλλαγή σκέψης και συμπεριφοράς

Ως υπεύθυνα ανθρώπινα όντα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες του τρέχοντος μοντέλου και ο τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι προφανώς να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να βγούμε από τις συμπεριφορές που μας προγραμματίζουν. Αυτό είναι το ζητούμενο και το συμφέρον για εμάς τους πολλούς, την τεράστια πλειοψηφία, αλλά το απευκταίο και μη επιθυμητό από την κλίκα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας.

Ο τελικός φραγμός ποντάρει στην καθολική άγνοια και σύγχυση στα μυαλά και όχι στην επίγνωση. Ποντάρει επίσης στον τεχνητό και συνεχώς καλλιεργούμενο φόβο και στην συνεχή παραποίηση του ζητήματος ως διατροφικό, θέτοντας τα γνωστά ψευδεπίγραφα ζητήματα και κινδυνολογίες (η δήθεν ανεπάρκεια θρεπτικών, η δήθεν στέρηση της απόλαυσης, η μη διαθεσιμότητα, η δήθεν ακρίβεια, και ότι άλλο ανυπόστατο μπορεί να εφεύρει).

Όμως η συγκυρία απαιτεί μιαν άλλη θεώρηση του κόσμου, φιλοσοφική και με πλήρη στοχασμό, που θα οδηγεί σε ελεύθερη δράση με βάση τους νόμους και τους ρυθμούς του οικοσυστήματος της ζωής. Αντ’ αυτού, εμείς διαιωνίζουμε την ματαιότητα και εντείνουμε το τραγικό παράδοξο: ενώ απαιτείται η άμεση αλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων, όλο και πιο πολύ υποδουλωνόμαστε και ενσωματωνόμαστε στον τρέχοντα κυρίαρχο τρόπο ζωής.

Γιατί άραγε λείπει η δημοκρατία από τον κόσμο μας; Γιατί μας λείπουν τραγικά οι αξίες; Η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η αλήθεια, η μη βία, η μη καταπίεση, ο σεβασμός της αξίας της ζωής;

Η απάντηση είναι επειδή δυσεκπαιδευόμαστε να ακυρώνουμε αυτές τις θεμελιώδεις αξίες στην πιο βασική πράξη της επιβίωσης: στην διατροφή. Γιατί πως είναι δυνατόν να έχουμε άλλα αισθανόμενα όντα υπόδουλα και στο καθεστώς της καταπίεσης, να εντείνουμε και να γιγαντώνουμε συνεχώς αυτή τη καταπίεση, να την επιδοτούμε με το 50% του διαθέσιμου προϋπολογισμού (στην ΕΕ), να σχεδιάζουμε να την διπλασιάσουμε μέχρι το 2020 και να αναμένουμε να μην διογκώνεται και να μην εκτινάσσεται η καταπίεση και στις ανθρώπινες κοινωνίες;

Είναι δυνατόν οι ακυρωμένες από την διατροφή μας αξίες να ξαναζωντανέψουν και να υπάρχουν στην κοινωνία και στις άλλες πτυχές της ζωής μας: στην πολιτική, στην οικονομία, στην παιδεία, στην υγεία, στην επιστήμη, κλπ; Επίσης είναι δυνατόν άλλοτε να ισχύουν και άλλοτε να μην ισχύουν οι αξίες; Ή μήπως θα πρέπει να ισχύουν αδιάλειπτα γιατί αυτός είναι ο βασικός όρος για την ύπαρξή και την διασφάλιση ότι θα ισχύουν στη πράξη και δεν θα είναι μόνο λόγια;

Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια της καταπίεσης δεν εκτονώνεται παρά μέσα στην κοινωνία με αντιδραστικές πολιτικές και ύπουλους πολέμους διαφορετικής μορφής. Και βέβαια όλη αυτή η ενέργεια που απαιτείται για την εφαρμογή της καταπίεσης στα μη ανθρώπινα ζώα τρώει τη Γη: απαιτεί την μονοπώληση των πόρων και την στέρησή τους από όλα τα άλλα είδη και την πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε βιοποικιλότητα και περιβάλλον ανέπαφο και ταυτόχρονα να έχουμε δισεκατομμύρια ζώα σε δουλεία με το ψευδές και απόλυτα υποκριτικό πρόσχημα της κάλυψης των αναγκών. Δεν είναι να δυνατόν να συνεχίσουμε να έχουμε σφαγεία, αποθήκες-ψυγεία, καταστήματα διατροφής με ζωικά, εμπόριο και διανομές ζωικών, εστιατόρια με ζωικά, και γενικά έναν ολόκληρο μακάβριο μηχανισμό, αδηφάγο σε ζωή, ενέργεια και πόρους, να συνεχίζουμε να τρώμε έτσι σαν να μη συμβαίνει τίποτα και να πιστεύουμε ότι ο κόσμος που ζούμε θα παραμείνει αλώβητος από τις συνέπειες.

Οι φραγμοί υπάρχουν για να ξεπερνιόνται

Ο φραγμός στην πραγματική μας φύση και στον πραγματικό μας εαυτό είναι ο πιο καλά καμουφλαρισμένος και μας εμποδίζει να γίνουμε όχι απλά καλύτεροι άνθρωποι αλλά πρώτα και κύρια άνθρωποι (γιατί όσο δεν τιμάμε το βαθύτερο είναι μας και την πεπτική μας ανατομία, όσο υπάρχει ο εσωτερικός διχασμός, δεν είμαστε άνθρωποι αλλά καρικατούρα ανθρώπου). Και είναι επίσης ο φαινομενικά πιο δύσκολος φραγμός. Αλλά τα φαινόμενα απατούν γιατί αυτός ο πιο επίμονος, ο τελικός φραγμός στην ατομική και κοινωνική εξέλιξη της ανθρωπότητας μπορεί να καταρρεύσει. Αρκεί να τον απομυθοποιήσουμε στην διατροφή μας απορρίπτοντας την καταπίεση που μας σερβίρεται ως τροφή.

Δεν μας αξίζει να ζούμε ζωές καρικατούρες και το απομυθοποιώ έχει την έννοια ότι από εδώ και στο εξής δεν αγγίζω τρίχα ζώου εγκαταλείποντας μια για πάντα τις διάφορες καρικατούρες: την καρικατούρα του σαρκοφάγου και του παμφάγου, την καρικατούρα αυτού που βρίσκεται στη κορυφή της τροφικής αλυσίδας (το μπορώ να το κάνω δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό), την καρικατούρα του κυνηγού, την καρικατούρα του σεφ ζωικών, την καρικατούρα του βετζετάριαν, και γενικά την καρικατούρα του αυτόματου της καταπίεσης που κατευθυνόμενο από το κυρίαρχο ρεύμα σπεύδει άκριτα και με ευχαρίστηση να καταναλώσει την λεηλασία της ζωής.

Δεν μας αξίζει να χαραμίζουμε τη ζωή μας ως πιόνια ενός κακόβουλου συστήματος που εξ ορισμού και με κάθε ευκαιρία και τρόπο μας δείχνει ότι το όποιο ενδιαφέρον του είναι υποκριτικό αλλά ακόμα πιο προκλητικά ότι μας επιβουλεύεται και θέλει μόνο το κακό μας (αφού έτσι κι αλλιώς αυτή είναι η φύση του). Μας αξίζει και μας περιμένει η ελευθερία μέσα από την συνάντησή μας με τον πραγματικό άνθρωπο που υπήρχε εκτοπισμένος και περιθωριοποιημένος μέσα μας. Μας περιμένει μια ζωή πραγματική, με νόημα και την πλήρη ικανοποίηση του να συμμετέχουμε για πρώτη φορά στο ζωογόνο γίγνεσθαι του μητρικού οικοσυστήματος, γιατί καμιά ζωή δεν είναι άσκοπη (άσκοπη είναι η ζωή μόνο μέσα στη φυλακή της τρέχουσας καταπιεστικής δομής).

Υπερβαίνοντας τον τελικό φραγμό βιώνουμε για πρώτη φορά μια πρωτόγνωρη αίσθηση της αρμονίας που διαχέει η ευθυγράμμισή μας και η συμπόρευσή μας με τη ροή του μητρικού οικοσυστήματος αλλά και η ανακάλυψη της πραγματικής γλώσσας επικοινωνίας μαζί του και η ζωτική μέθεξη από την σοφία του. Τότε κατανοούμε ότι δεν υπάρχει συνύπαρξη με την αντίληψη της καταπίεσης: αυτή διαφθείρει και διαβρώνει όλη την κοινωνία και πρέπει να ξεριζωθεί εντελώς και για πάντα. Και αυτό είναι το νόημα της αντίθεσης σε μια διατροφή με ζωικά: να επαναφέρουμε την δικαιοσύνη στην διατροφή μας γιατί αυτό είναι πράξη και πρακτική / τρόπος ζωής, αντίστασης και απελευθέρωσης. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) – το πέρασμα σε έναν κόσμο διασφάλισης των αξιών αφού αυτές κατοχυρώνονται και διασφαλίζονται στην πιο βασική ανάγκη της επιβίωσης: στην διατροφή.

Το άμεσο αποτέλεσμα του τερματισμού της καταπίεσης των ζώων είναι η απελευθέρωση της ανθρώπινης συνείδησης από το βάρος της καταπίεσης και από τις Ερινύες μιας κακής πρακτικής που μας είχαν στοιχειώσει. Και επίσης η επάνοδος της αειφορίας, της βιοποικιλότητας, και της φυσικής ισορροπίας στο ευρύτερο οικοσύστημα. Αλλά και η αειφορία και η ισορροπία στην ανθρώπινη κοινωνία: ο επαναπροσδιορισμός της πολιτικής και της οικονομίας, η επανανακάλυψη της απλότητας, της ολιγάρκειας, της γαλήνης, της αρμονίας, της συμπόνιας, της συνύπαρξης και συμπόρευσης, της βιοφιλίας.

Η ιστορία μου

Έχει εδραιωθεί ένας κόσμος που στηρίζεται στην καταπίεση του άλλου, ένας κόσμος ανυπόφορος για την μη ανθρώπινη ζωή (τα ζώα) αλλά και για την ανθρώπινη. Είναι ένας κόσμος γεμάτος πόνο και οδύνη, κορεσμένος μέσα σε μια περιρρέουσα κουλτούρα απαξίωσης της ζωής. Αυτός ο κόσμος είναι θλιβερός και αδιέξοδος και δεν έχει να περιμένει καμία εξέλιξη ή βελτίωση όσο η καταπίεση θα παραμένει αδιαμφισβήτητη, όσο δηλαδή οι άνθρωποι θα κρατούνται στη καταστολή του ψεύδους, των αντιδραστικών αντιλήψεων και των επιβεβλημένων μονόδρομων στην διατροφή, στην υγεία, στην πολιτική, στην οικονομία και σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Γι αυτό και βίντεο όπως το παραπάνω είναι ανεκτίμητης αξίας για να ξαναξεκινήσουμε τη ζωή μας στη σωστή και δίκαιη βάση του σεβασμού της αξίας της ζωής και σε ένα μέλλον περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) για όλα τα πλάσματα. Η εικαστική καλλιτέχνης Gretchen Ryan μαζί με την οργάνωση Mercy For Animals μας μεταφέρουν μέσα σε 3 λεπτά στο αδιανόητο παρασκήνιο της «παραγωγής» γάλακτος που είναι γεμάτο τραυματικές εμπειρίες, πολλαπλές κακοποιήσεις, ποδοπάτηση της αξίας της μητρότητας και καταπίεσης του θηλυκού. Το βίντεο με τίτλο «Η ιστορία μου» είναι φτιαγμένο στο στυλ των βίντεο που καταγράφουν την κακομεταχείριση ατόμων κατά την εφηβεία όπου το βιωμένο σοκ έχει κάνει τα άτομα αυτά σχεδόν να χάσουν τη φωνή τους και η εξιστόρηση του δράματός τους γίνεται με γραπτά σημειώματα. Μέσα από αυτά τα σημειώματα αλλά ακόμα περισσότερο μέσα από το εκφραστικό και συναισθηματικά φορτισμένο βλέμμα της Gretchen μεταφερόμαστε στον κόσμο της απομόνωσης και της συντριβής που καταναγκάζεται να βιώσει μια μη ανθρώπινη μητέρα.

Και η λυτρωτική δύναμη της αλήθειας μας δείχνει ότι κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να γίνεται πιόνι και αυτόματο της καταπίεσης που μηχανικά συντρίβει τις αξίες και την αισθανόμενη ζωή γύρω του και τελικά και την δική του. Η λυτρωτική δύναμη της αλήθειας επίσης μας λέει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε οτιδήποτε θετικό από την παγιωμένη στην συγκυρία μας ρουτίνα της καταπίεσης των ζώων (πρώτα και κύρια των θηλυκών – για γάλα και αυγά) η οποία ακυρώνει τον αισθανόμενο άνθρωπο.

Είναι απόλυτα τραγική κατάληξη για την γυναίκα (φορέα και η ίδια της μητρότητας) να συνηγορεί στην καταπίεση της μητρότητας και του θηλυκού. Οι περισσότερες από αυτές ήδη μητέρες που έχουν θηλάσει τα δικά τους παιδιά, που έχουν νοιώσει αυτόν το μοναδικό, απόλυτα στενό, προσωπικό δεσμό μεταξύ μητέρας και μωρού, που γνωρίζουν ότι το μητρικό τους γάλα προορίζεται για το δικό τους μωρό, και που τέλος έχουν βιώσει την φυσική διαδικασία του απογαλακτισμού, είναι τραγικό να αναζητούν το γάλα μιας άλλης μητέρας, το γάλα που δεν τους ανήκει. Είναι τραγική ειρωνεία να αναζητούν να πιούν οι ίδιες ή να δώσουν στα παιδιά τους ένα φορτισμένο με απέραντη οδύνη, λευκό, ψυχρό υγρό που προέρχεται από ένα πλάσμα που δυσφορεί, από μια μητέρα που θρηνεί την απώλεια του μωρού της και που βιώνει το απόλυτο δράμα.

Το κάλεσμα λοιπόν έχει γίνει και απευθύνεται πρώτα και κύρια στις γυναίκες. Αυτές είναι που θα πρέπει άμεσα να συνειδητοποιήσουν και να πάψουν να συμμετέχουν στην καταπίεσή τους, μέσα από την καταπίεση του θηλυκού στα μη ανθρώπινα ζώα και να αποκαταστήσουν έτσι και πάλι την κυρίαρχη αξία της μητρότητας. Και εν συνεχεία να θέσουν το μήνυμα παντού, σε ολόκληρη τη κοινωνία, ώστε να γίνει φανερή στον καθένα η αδικία και η καταπίεση των ζώων και το αποκρουστικό έκτρωμά της να εξαφανιστεί για πάντα από προσώπου γης.