Η θλιβερή ιστορία του μοσχαριού

Μέσα από τα συγκλονιστικά σκίτσα της Veronica και το ποίημα της Mary Lynn, σε μόλις 1,43 λεπτά βλέπουμε τη θλιβερή πραγματικότητα της σύντομης ζωής ενός μοσχαριού.

Να θυμάστε ότι οι αγελάδες παράγουν γάλα μόνο όταν αποκτήσουν μωρό. Το γάλα τους είναι για τα μοσχαράκια τους, αλλά για να υπάρξει «παραγωγή» γαλακτοκομικών αυτά θεωρούνται «ανεπιθύμητα υποπροϊόντα».

Όταν πίνουμε γάλα καταδικάζουμε ένα αθώο μοσχαράκι σε θάνατο και τη μητέρα του σε μια ζωή σκλαβιάς. Η κακοποίηση και η δυστυχία που προκαλεί η απαίτηση για ζωικό γάλα στις μητέρες και στα μωρά τους είναι συντριπτική. 

Ο μόνος λόγος που μια αγελάδα παράγει γάλα είναι για να ταΐσει το μοσχαράκι της όπως συμβαίνει με κάθε θηλαστικό ζώο ... αλλά μέσα σε λίγες ώρες μετά τον τοκετό της αρπάζουν το μωρό, αφήνοντας τόσο τη μητέρα όσο και το παιδί της, σε απελπισμένη θλίψη και σύγχυση ... και αυτό συμβαίνει έτσι ώστε να μπορούμε να έχουμε αυτό το ξένο γάλα για τους εαυτούς μας.

Και τα μωρά; Τρομοκρατημένα, ορφανά και μόνα, έρχονται αντιμέτωπα με τον περιορισμό και τον θάνατο για να βγουν στην «αγορά» ως κρέας του «γάλακτος» ή για να έχουν μια σύντομη, βίαιη ζωή δουλείας ως «μηχανή παραγωγής γάλακτος» όπως και η μητέρα τους.

Οι αγελάδες που στη φύση θα ζούσανε πάνω από 25 χρόνια στέλνονται στο σφαγείο, εντελώς εξαντλημένες συναισθηματικά και σωματικά, στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε.

Μέσα από την ειρηνική διατροφή του vegan τρόπου ζωής απορρίπτουμε αυτήν την απάνθρωπη πρακτική και σταματούμε την αδικία.

Το ποίημα

Γνώριζες τη μητέρα μου;

της Mary Lynn

Γνώριζες τη μητέρα μου; Μου είπαν ότι το όνομά της ήταν Belle. Δεν ξέρω πως ήταν, αλλά έχω την ανάμνηση της μυρωδιάς της.

Μήπως άκουσες ποτέ τη μητέρα μου; ... Μήπως οι κραυγές της έσκισαν την καρδιά σου;

Τους θυμάμαι πολύ καθαρά, όταν οι εργάτες μας χώρισαν.

Μήπως πίνεις από τη μητέρα μου; Γεύτηκες ποτέ το γάλα της;

Μήπως αισθάνθηκες το πρόσωπό της στο δικό σου; Ήταν το δέρμα της απαλό σαν μετάξι;

Μου είπαν ότι είχα δύο αδελφούς και οι αδελφές μου ήταν τέσσερις,

Μετά η μητέρα μου πήγε για σφαγή, άνευ αξίας πια.

Ήσουν εκεί με τη μητέρα μου; Μήπως τη κοίταξες στα μάτια;

Είδες το φόβο μέσα τους; Μήπως άκουσες τις κραυγές της;

Και τώρα έρχεται το ΔΙΚΟ ΜΟΥ τέλος, το περιμένω με τους φίλους μου,

Είμαστε μαζεμένοι κοντά μεταξύ μας, Σε αυτό το μέρος που τελειώνει η ζωή.

Θα είσαι εκεί στη σφαγή μας; Για την σάρκα που θέλεις να φας.

Θα σκεφτείς ποτέ για εμάς; Όταν θα αγοράζεις αυτό το κομμάτι κρέας.

Είναι η σειρά μου τώρα, προχωρώ. Βαδίζω στο τέλος μου.

Με σπρώχνουν με φωνές και κλωτσιές, και με σίδερα που δεν λυγίζουν.

Σκέφτομαι τη μητέρα μου, και θυμάμαι  τη μυρωδιά της.

Και ξέρω ότι θα συναντηθούμε στον ουρανό, και θα ξεχάσουμε αυτή τη ζωή που λέγεται κόλαση.

H Δυναμική της Ειρηνικής Διατροφής - Βιωματικό Εργαστήριο Ενηλίκων

...