Σε ηθική χειμερία νάρκη

Η αδικία μπορεί να συμβαίνει μόνο σε ένα κλίμα ηθικής χειμερίας νάρκης. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα αδυσώπητα σκληρό και αφιλόξενο η ηθική υπόσταση του ανθρώπου, αυτή που περιλαμβάνει τη συνείδηση, το συναίσθημα και την ικανότητά του για σύνδεση με την αισθανόμενη ζωή, έχει σε μεγάλο βαθμό παγώσει και ακυρωθεί.

Πρόκειται για ένα κλίμα τεχνητό που διαμορφώνεται και διαιωνίζεται με έναν υπεράνω υποψίας τρόπο: την κάλυψη της βασικής βιολογικής ανάγκης της τροφής η οποία δόλια συνδέεται με την παραδειγματική ισοπέδωση της ζωής δισεκατομμυρίων αισθανόμενων όντων κάθε χρόνο: των μη ανθρώπινων ζώων.

Όλες αυτές οι ζωές αυτές εκμηδενίζονται με την δικαιολογία της τροφής.* Όμως αυτό δεν είναι παρά ένα πρόσχημα και ένα επιφανειακά «σωστό» άλλοθι για την απρόσκοπτη συνέχιση διάπραξης αδικίας και κακού. Γιατί ο πραγματικός λόγος της ανελέητης συντριβής των μη ανθρώπινων ζώων είναι η άλωση της σκέψης από μια συγκεκριμένη αντίληψη. Είναι η αντίληψη εκείνη που μπορεί να απενεργοποιήσει την συνείδηση και να την θέσει μόνιμα σε κατάσταση ηθικής χειμερίας νάρκης: η αντίληψη της καταπίεσης του αισθανόμενου άλλου.

Η τροφή που αυθαίρετα και κακόβουλα έχει συσχετιστεί και ταυτιστεί με την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων είναι η μεγάλη εξαπάτηση του συστήματος της καταπίεσης. Και η διατροφή με ζωικά «προϊόντα» είναι ο μέγιστος αντιπερισπασμός σχεδιασμένος να μετουσιώνει το θεμελιώδες πρόβλημα της καταπίεσης σε μια φαινομενικά «αθώα» και ουδέτερη πράξη τροφής και φαγητού. Έτσι ως εκ θαύματος η καταπίεση «εξαγνίζεται» και προβάλλεται πλέον ως επιβίωση, θρέψη, παράδοση, συνταγή, μαγείρεμα, γεύση, συνήθεια και απόλαυση.

Επιπλέον το όλο σχέδιο συγκαλύπτεται ως βιομηχανία και βιομηχανικός κλάδος στην παρασιτική «οικονομία» του συστήματος της καταπίεσης και κατ’ επέκταση ως επάγγελμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μακάβρια «βιομηχανία» διαφθοράς συνειδήσεων που πατάει σε ένα διατροφικό δόγμα ειδικά διαμορφωμένο για να μας βάζει σε ηθική νάρκη.

Έτσι συνολικά πλέον το τοπίο του σύγχρονου κόσμου έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να ωθεί και να θέτει αυτόματα το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας σε αυτή τη κατάσταση ηθικής χειμερίας νάρκης. Η άμεση συνέπεια είναι να βιώνουμε τον μεγάλο χειμώνα της ηθικής μέσα στον οποίο μπορούν να συμβαίνουν συνεχώς σημεία και τέρατα ενώ η ανθρωπότητα στέκει αποσβολωμένη μπροστά στα τεκταινόμενα και ανήμπορη να αναχαιτίσει τη λαίλαπα. Ζούμε τον μεγάλο χειμώνα όπου μέσα από την ηθική χειμερία νάρκη μια ολόκληρη πτυχή του εαυτού μας και του είναι μας, η ηθική, μπαίνει σε νάρκη, σε ύπνωση και υποτονική κατάσταση. Η ηθική μας υπόσταση οδηγείται στο να ατονήσει και να ατροφήσει αφού δόλια υποτάσσεται σε ψεύτικες, τεχνητές και άκριτες «ανάγκες».

Δυστυχώς αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια της διατροφής από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων. Όταν βλέπουμε στα ζώα την «τροφή» μας και όχι την αδικία, την στέρηση της ελευθερίας και την καταπίεση, τότε η ηθική μας και η σκέψη μας στρεβλώνει και βλέπουμε τον κόσμο με τις προκάτ, τυποποιημένες και κακόβουλες αντιλήψεις του συστήματος που κυριαρχεί. Και έχουμε πλέον κορεστεί από μια κουλτούρα που ευνοεί και υποθάλπει την καταπίεση και αποθαρρύνει έως απαγορεύει τις θετικές αξίες αφού η ηθική νάρκη δεν μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε το κακό ως κακό, την καταπίεση ως καταπίεση, την αδικία ως αδικία αλλά μας ωθεί να τα προσπερνάμε ως «τροφή», «ένδυση», κλπ. Και ακόμα πιο τραγικά αυτή η ηθική νάρκη μας οδηγεί σε πεισματική άρνηση ακόμα και της σκέψης της μη εκμετάλλευσης των ζώων. Με απόλυτα λυπηρό αποκορύφωμα αυτή η παγκόσμια εκστρατεία ενάντια στα μη ανθρώπινα ζώα να είναι το μόνο πράγμα που καταφέρνει σήμερα να ενώνει τόσο εύκολα τους ανθρώπους σε όλη τη Γη παρά τις κατά τα άλλα διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις τους.

Το τερατούργημα λοιπόν απέναντι στα ζώα μεταμφιεσμένο ως τροφή δηλητηριάζει τον κόσμο μας με την ηθική χειμερία νάρκη έτσι ώστε να συμβαίνει το απόλυτο κακό μπροστά μας κι εμείς να μην είμαστε εκεί, να είμαστε παρόντες-απόντες ή ακόμα χειρότερα να γλεντάμε με τα δεινά των άλλων αισθανόμενων. Αυτή η ηθική νάρκη ενός μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας είναι η προϋπόθεση αλλά και η κινητήριος δύναμη πίσω από τις εξελίξεις οι οποίες σχεδιάζονται με γνώμονα να φέρνουν όσο γίνεται περισσότερους σ’ αυτή την κατάσταση. Επειδή και όλα τα υπόλοιπα τερατουργήματα που επιβάλλονται και στους ανθρώπους είναι μόνο εφικτά σε κατάσταση απενεργοποιημένης ηθικής και θα ήταν αδιανόητα σε κατάσταση ενεργής συνείδησης.

Η άνοιξη της συνείδησης και της ειρηνικής διατροφής

Όμως αυτή η ηθική νάρκη, αυτό το πάγωμα της συνείδησης δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα αφού τα ηθικά διλήμματα είναι συνεχώς μπροστά μας (άσχετα αν τώρα δεν μπορούμε να τα δούμε) και δεν μπορούμε να τα παραμερίζουμε επ’ άπειρον. Μετά τον χειμώνα ακολουθεί πάντα η άνοιξη και κάθε καρδιά, κάθε μυαλό αλλά και ο αισθανόμενος άνθρωπος που φέρουμε μέσα μας αναμένουν με ανυπομονησία αυτή τη λυτρωτική στιγμή και εποχή.

Επιπλέον κατά βάθος όλοι μας κατανοούμε ότι δεν έχουμε κανένα μέλλον σε μια τέτοια ηθική χειμερία νάρκη. Με ναρκωμένη την συνείδηση δεν μπορούμε να υπάρξουμε μέσα σε ένα οικοσύστημα της αισθανόμενης ζωής: η παρουσία μας θα είναι περιορισμένη και το οικοσύστημα θα μας αποβάλει ως ξένο σώμα.

Η σύνεση και η λογική λέει ότι ακολουθούμε τους κανόνες του Μητρικού οικοσυστήματος και όχι τους κανόνες ενός παρασιτικού, ανώμαλου και δια της βίας εμφυτευμένου συστήματος μέσα σε αυτό. Όμως η ηθική χειμερία νάρκη μας έχει απομονώσει και μας έχει αποξενώσει από το γενεσιουργό οικοσύστημα και τα πλάσματά του (ένα εκ των οποίων είμαστε και εμείς) και μας έχει οδηγήσει στην ψυχρότητα και στην απομάκρυνση. Πορευόμαστε διαιρεμένοι με τα άλλα είδη (που ουσιαστικά θα λέγαμε ότι είναι άλλα έθνη) και αυτή η αντιπαλότητα με το οικοσύστημα είναι το μείζον πρόβλημα και δημιουργεί ανάλογη αντιπαλότητα και στις ανθρώπινες κοινωνίες. 

Αυτό που λείπει είναι η ένωση και η κοινότητα, να λειτουργήσουμε και πάλι σαν ένα ενιαίο αρμονικό όλον και να γκρεμίσουμε τα ψεύτικα τείχη που υψώσαμε γύρω μας, να ενοποιηθούμε και πάλι με αυτό το όλον του οποίου είμαστε μέρος του. Για να γίνει αυτό χρειάζεται το έναυσμα που θα ξεπαγώσει τη συνείδηση και θα τη βγάλει οριστικά από τη χειμερία νάρκη. Και αυτό το έναυσμα και το κίνητρο μπορεί να το δώσει η κορυφαία αξία της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και η εφαρμογή της στη πράξη ως ειρηνική διατροφή.

Και τότε το φαινομενικά αδύνατο και αδιανόητο της εξόδου από την επώδυνη νάρκη είναι εφικτό αφού μόνο και μόνο η σκέψη μιας τέτοιας προοπτικής είναι αναγεννητική και αναζωογονητική. Μας ανοίγει τη πόρτα σε ένα νέο κεφάλαιο στο οποίο η ηθική εγρήγορση αποκαθιστά το σεβασμό της αξίας της ζωής πρώτιστα μέσα από την ειρηνοποίηση της διατροφής μας. Η άνοιξη της συνείδησης μας αποκαλύπτει ότι δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε την αξία της ζωής των ζώων, ότι δεν έχουμε κανένα τέτοιο δικαίωμα όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει γι αυτό ένα εφήμερο σύστημα. Ακόμα πιο σημαντικά όμως η άνοιξη της συνείδησης φέρνει τη λυτρωτική σκέψη ότι δεν είμαστε καταδικασμένοι να χτίσουμε τη ζωή μας πάνω στη δυστυχία άλλων αισθανόμενων πλασμάτων: με την επιλογή της ειρηνικής διατροφής φέρνουμε ξανά την πολυπόθητη ειρήνευση στη ζωή μας αλλά και στις ζωές των άλλων και στο κόσμο μας.

………………………

* 70 δισεκατομμύρια ζώα της στεριάς και υπερδιπλάσια δισεκατομμύρια ζώα της θάλασσας θανατώνονται παγκόσμια για «τροφή» των ανθρώπων κάθε χρόνο

** Το 98% των ζώων που θανατώνονται παγκόσμια είναι για τροφή

Το κάλεσμα της ειρηνικής διατροφής

Η πνιγμένη κραυγή του πόνου της αισθανόμενης ζωής που δόλια δολοφονείται σε εγκαταστάσεις του αίσχους (σφαγεία) μπορεί να μη φτάνει στ’ αυτιά μας, αφήνει όμως πάντα ένα μόνιμο απόηχο που σαν βουητό διαταράσσει την ηθική χειμερία νάρκη και προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ναι, τώρα φαίνεται καθαρά ότι αυτό το κάτι είναι η ίδια η αξία της ζωής, η οποία απαξιώνεται με το ψευδές πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής. Μια κολοσσιαία εκστρατεία λεηλασίας της ζωής (των ζώων) έχει μετατρέψει τον πλανήτη (της ζωής) σε ένα απέραντο κολαστήριο. Η προφανής, συνετή επιλογή της ειρηνικής διατροφής αποσιωπάται και αποκλείεται. Η πιο βασική βιολογική μας ανάγκη, η τροφή, αλώθηκε για να μας παρεκκλίνει στο ξένο ρόλο της καταπίεσης των ζώων: σε απερίσκεπτα πιόνια μιας κλιμακούμενης λεηλασίας η οποία τελικά στηρίζει και την δική μας καταπίεση.

Όμως η  αλήθεια του σώματος μας αλλά και ο αισθανόμενος άνθρωπος που φέρουμε μέσα μας, δεν συμβιβάζονται. Ούτε στιγμή δεν παύουν να μας καλούν να επιστρέψουμε στην ουσία της ύπαρξής μας: σε μια ζωή συμφιλίωσης, σύνδεσης, και ειρήνης με τον κόσμο μας και τα πλάσματά του.

Η ανάγκη ειρηνοποίησης είναι άμεση για να πάψουμε να ζούμε πλημμυρισμένοι στο αίμα των αθώων. Το κάλεσμα της συγκυρίας είναι να γίνουμε ειρηνοποιοί αγκαλιάζοντας μια διατροφή που τερματίζει την καταδίκη των ζώων. Με την ειρηνική διατροφή ανοίγουμε μια λυτρωτική προοπτική στην οποία όχι απλά επιβιώνουμε διατροφικά αλλά θριαμβεύουμε σε κάθε επίπεδο. Ακόμα πιο σημαντικά όμως, αποκαθιστούμε την κουλτούρα της ζωής και της ειρήνης που τόσο έχει ανάγκη ο κόσμος μας. Και οι ζωές που βρίσκουν καταφύγιο στη ζωή μας, θα μας ευγνωμονούν για πάντα.