Υπερβαίνοντας τους μύθους που εμποδίζουν την επιστροφή μας στην ειρηνική διατροφή

Ο δρόμος προς την ειρηνική διατροφή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αν ήταν, όλοι σήμερα θα ήταν φυτοφάγοι και ένθερμοι υποστηρικτές της δίκαιης τροφής. Η επιστροφή στην ειρηνική διατροφή πέρα από το διατροφικό κομμάτι έχει να υπερνικήσει πολλούς μύθους, ψευτο-διλήμματα και βαθιά ριζωμένες πλάνες.

Η πιο ισχυρή και κραταιά πλάνη είναι η περιφρόνηση και η απαξίωση της ζωής των ζώων ώστε να δικαιολογείται η χωρίς ενδοιασμό εκμηδένισή τους και η λεηλασία της ζωής τους. Εν συνέχεια ακολουθούν:

 

- οι διατροφικοί μύθοι (όπως πρωτεΐνη, ασβέστιο, σίδηρος)

- οι ιστορικοί και παραδοσιακοί μύθοι (η καρικατούρα του σαρκοφάγου και του κυνηγού)

- η κουλτούρα καταναλωτισμού, εμπορευματοποίησης και αντικειμενοποίησης

- ο προγραμματισμός, η σύγχυση, τα άλλοθι και τα κλισέ

- η ιδεολογία λεηλασίας της ζωής

- η αντίληψη της καταπίεσης

- η δύναμη του περίγυρου

Γίνεται φανερό ότι για να επιστρέψει κάποιος στην ειρηνική διατροφή πρέπει να τα βάλει με μια ολόκληρη δομή στημένη στην καταπίεση των ζώων. Πρέπει να δώσει μάχη τόσο στο εσωτερικό νοητικό επίπεδο όσο και στο εξωτερικό πρακτικό, καθημερινό επίπεδο. Πρέπει να πείσει το μυαλό, τη καρδιά και το σώμα που τώρα τα έχουν αλώσει οι αλλότριες και κακόβουλες επιρροές του συστήματος της καταπίεσης.

Εκ των πραγμάτων φαίνεται σχεδόν αδύνατο στη τρέχουσα συγκυρία κάποιος να οδηγηθεί στη σκέψη και στην εφαρμογή της ειρηνικής διατροφής. Η συγκυρία όχι απλά είναι εχθρική προς κάτι τέτοιο αλλά στη πραγματικότητα το διώκει με κάθε τρόπο. Η «κοινή λογική» του μέσου ανθρώπου, αυτή που έχει διαμορφωθεί από το κυρίαρχο διατροφικό δόγμα, το αποτρέπει και το αποκλείει ως «ακραίο».

Όλα λειτουργούν και κατευθύνονται από το τι είναι εγγεγραμμένο στην «κοινή λογική», όχι μόνο για τη τροφή αλλά για οποιοδήποτε ζήτημα. Ότι είναι εγγεγραμμένο εκεί, έχει αποθηκευτεί κατόπιν κολοσσιαίας και συνεχούς εκστρατείας από την τρέχουσα δομή στο να πετύχει μια τέτοια ομογενοποίηση της σκέψης. Το αποτέλεσμα: πουθενά δεν είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός, η πραγματική ανθρώπινη οντότητα και τα εγγενή χαρακτηριστικά της. Όλα είναι ακρωτηριασμένα και περιθωριοποιημένα στη φυλακή των κυρίαρχων, επιβεβλημένων αντιλήψεων.

Πως λοιπόν υποκαθιστάς και υπερβαίνεις βαθιά ριζωμένες συνήθειες και αντιλήψεις; Πως υπερβαίνεις όλα αυτά τα φαινομενικά εν πρώτοις ανυπέρβλητα εμπόδια; Σίγουρα χρειάζεσαι μια τεράστια δύναμη.

Το απρόσμενα θετικό είναι ότι αυτή η δύναμη είναι διαθέσιμη, υπάρχει μέσα μας και την έχουν όλοι: είναι η δύναμη της συνείδησης και μπορεί να εκδηλώνεται ως πάρα πολλά θετικά πράγματα μαζί όπως επίγνωση, θέληση, αποφασιστικότητα, συνέπεια, προσήλωση, εστίαση.

Θα πρέπει λοιπόν να κινητοποιηθεί η δύναμη της συνείδησης και να ξεκινήσει η επεξεργασία του ζητήματος εκεί ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να υπάρξει επιστροφή. Αν δεν τεθούν τα πραγματικά διλήμματα, δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος. Η επιστροφή μας στην ειρηνική διατροφή προϋποθέτει να κάτσεις να σκεφτείς, να φιλοσοφήσεις και να αναλύσεις, όχι να προσπεράσεις και να συνεχίσεις μηχανιστικά τη πορεία του αυτόματου της καταπίεσης.

Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται το κατάλληλο ερέθισμα στη συνείδηση, η έμπνευση μέσα από τη κατάλληλη θετική πληροφόρηση ή δυστυχώς, όπως έχει παρατηρηθεί, κάποια αρνητική εξέλιξη, μια ατομική κρίση (πχ υγείας) για να οδηγηθεί η σκέψη στην αλλαγή του τρόπου ζωής και στο ζήτημα της ειρηνικής διατροφής. Χρειάζεται με άλλα λόγια η συνάντηση με την αλήθεια ή η στιγμή της αλήθειας.

Το θέμα όμως είναι θα συγκινήσει η αλήθεια μόλις αποκαλυφθεί; Θα συγκινήσει άμεσα ή μήπως μετά από ανύποπτο χρόνο; Και ακόμη, γιατί είναι πλέον δύσκολο στην αλήθεια να συγκινεί; Γιατί δεν οδηγεί απ’ ευθείας στο αυτονόητο; Τι έχει δημιουργήσει αυτή τη δυσανεξία στην αλήθεια; Τι έχει αμβλύνει και ναρκώσει τα ηθικά ανακλαστικά μας; Μα φυσικά η συνεχής έκθεση, η υπερέκθεση στην «νομιμότητα» του διατροφικού κατεστημένου και η επακόλουθη απάθεια που τη συνοδεύει. Η υπερέκθεση στην δική του εκδοχή της ιστορίας και η αναμενόμενη αμφιβολία για την σπάνια ακουγόμενη εκδοχή της αλήθειας. 

Όμως ο γίγαντας που λέγεται κατεστημένο (και διατροφικό) έχει πήλινα πόδια. Είναι πολύ ισχυρός στην προπαγάνδα αλλά απόλυτα εκτεθειμένος και ευάλωτος στο ηθικό πεδίο. Αυτή η τεράστια δομή επιβολής δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τη συνείδηση που αφυπνίζεται και ξεσπά ενάντια στην αδικία. Δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τη φλόγα της αποκατάστασης του δικαίου και των άλλων αξιών μόλις αυτή έρθει θριαμβευτικά στο προσκήνιο της συνείδησης.

Αυτό που το σύστημα κάνει μόνιμα και κάνει αποτελεσματικά είναι το παιχνίδι απόκρυψης της αλήθειας για το τι πραγματικά κάνουμε στα ζώα και για το τι προεκτάσεις έχει η καταπίεση τους στο κόσμο μας. Έτσι όλες οι δήθεν επιλογές που μας δίνονται είναι επιλογές ενίσχυσης της κυρίαρχης δομής και όχι επιλογές αξιών. Μας μεγαλώνουν σε μια διατροφή-πείραμα κοινωνικής μηχανικής που προσπαθεί να μας κάνει όσο πιο αποκομμένους και αδιάφορους για την αξία της ζωής. Μεγαλώνουμε σε ένα σύστημα-νεκροτομείο που γεμίζει θάνατο κάθε μας αίσθηση για να μας αποκτηνώσει και να μας εθίσει στη καταπίεση, στην αδικία και στο φόνο. Το σύστημα πλασάρει τη δική του εκδοχή των πραγμάτων αλλά αυτό δεν είναι το πρότυπο αλλά ούτε και η αλήθεια αυτού του κόσμου.

Έχουμε κάθε λόγο να ανοίξουμε τον εσωτερικό διάλογο που μας έχουν μάθει να τον απορρίπτουμε αυτόματα μόλις κάποιο ερέθισμα τον φέρει στην επιφάνεια. Θα πρέπει να αδράξουμε τη στιγμή της αλήθειας. Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στη ζωή που χαραμίζεται, στο μέλλον αυτού του κόσμου. Το εσωτερικό ξεκαθάρισμα έτσι κι αλλιώς θα γίνει. Το θέμα είναι να γίνει όσο γίνεται πιο σύντομα.

Η πράξη της τροφής είναι η σωστή αφετηρία γιατί αυτή είναι η πράξη για την οποία ξέρουμε ελάχιστα και αυτά που ξέρουμε όλα έχουν διαμορφωθεί από το σύστημα και από εκείνους που μας ελέγχουν μέσω της κυρίαρχης διατροφής. Η ανίχνευση του θέματος μας αποκαλύπτει ότι η διατροφή ως σιωπηλή και αόρατη δύναμη υπαγορεύει ουσιαστικά το κόσμο που ζούμε: ένα κόσμο δουλείας αντί για έναν κόσμο ελευθερίας.

Η επαφή με την ιδέα και τον κόσμο της ειρηνικής διατροφής μας δείχνει ότι είχαμε εξαπατηθεί πολλαπλά και ότι για να φτάσουμε στην εσωτερική αλήθεια και να αποκαταστήσουμε την επαφή με τον αληθινό μας εαυτό θα πρέπει να περάσουμε μια Οδύσσεια όπου καραδοκούν οι μονότονες Σειρήνες της εξαπάτησης και οι Κασσάνδρες της κινδυνολογίας. Θα πρέπει να μονομαχήσουμε με έθιμα, μόδες και θεσμούς: όλη αυτή τη συμβατικότητα που κατακλύζει κάθε πτυχή της ζωής, τα ανυπόστατα κλισέ και τις κοινοτυπίες, τα απατηλά σλόγκαν.

Είναι μια πορεία ανάλογη με αυτήν προς την ειρήνη η οποία έχει να υπερνικήσει τεράστια εμπόδια: τον μιλιταρισμό, τη βιομηχανία όπλων αλλά και μύθους όπως το ότι χρειάζεται να προετοιμάζεσαι για πόλεμο για να έχεις ειρήνη. Μας δυσεκπαίδευσαν να ζούμε με το χέρι στη σκανδάλη αντί με τη γαλήνη της ειρήνης. Αν όμως θέλουμε πραγματικά ειρήνη, θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε συνεχώς μόνο για αυτήν και να εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους στα ιδανικά ώστε να εκλείψει για πάντα ο διχασμός και μαζί του η κακόβουλη δομή που συνεχώς τον αναπαράγει.

Η πορεία της επιστροφής στην ειρηνική διατροφή είναι καταλυτική. Θα μας βοηθήσει να καθαρίσουμε τα ενοχλητικά παράσιτα στην επικοινωνία με τον πραγματικό μας εαυτό, τον αισθανόμενο άνθρωπο που υπάρχει μέσα μας ώστε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του: στο κάλεσμα της ειρηνικής ανατομίας μας που είναι αυτή του φυτοφάγου πλάσματος. Θα μας ευθυγραμμίσει και πάλι με τη πραγματικότητα της ανθρώπινης οντότητας και του μητρικού οικοσυστήματος δείχνοντάς μας παράλληλα ότι όσο δεν υπάρχει ειρήνη στο πιάτο μας δεν θα υπάρχει ειρήνη και στο κόσμο μας - γιατί η ειρήνη στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας δεν είναι ανεξάρτητη από την ειρήνη στην διατροφή μας.

Αφήνοντας λοιπόν οριστικά πίσω το ομιχλώδες τοπίο της κυρίαρχης διατροφικής πλάνης είναι μια απρόσμενα ευχάριστη, λυτρωτική εμπειρία. Η υπέρβαση των μύθων είναι η μεγάλη μας νίκη που έρχεται ως επιβράβευση του προσωπικού μας αγώνα για την αποκατάσταση της αλήθειας και της ηθικής τάξης.  Και η επιστροφή μας εκεί που ανήκουμε, στην ειρηνική διατροφή, δεν είναι απλά ένα στάδιο εξέλιξης αλλά η ουσία και η βάση της ατομικής εξέλιξης και ολοκλήρωσης. Το ίδιο και για το συλλογικό επίπεδο όπου μπορεί να γίνει η βάση της κοινωνικής εξέλιξης που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται τώρα η ανθρωπότητα. Γιατί η ειρηνική διατροφή είναι η ουσία του κόσμου μας και από αυτήν ξεκινούν όλα. Απορρέει από τη φιλοσοφική βάση της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και επαναφέροντας τις αξίες στη βασική βιολογική μας ανάγκη της τροφής, τις αποκαθιστά ως τις θεμελιώδεις ηθικές αρχές που διέπουν το κόσμο.