Γράμμα από έναν vegan κόσμο

Από το Peaceful Prairie Sanctuary (Καταφύγιο Ειρηνικό Λιβάδι)

Αγαπητοί φίλοι και συνακτιβιστές,

Σε μια εποχή που οι περισσότερες οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων ενεργά προωθούν, υπερασπίζουν και επιβραβεύουν τα «ανώδυνα» ζωικά προϊόντα και τις «ανώδυνες» κτηνοτροφικές μεθόδους σας γράφω εκ μέρους τριών από τους αποδέκτες της εν λόγω ευσπλαχνίας.

Στη βιομηχανία, είναι γνωστοί ως μονάδες παραγωγής #6, #35 και #67595. Για τον «συμπονετικό» καταναλωτή, είναι γνωστοί ως ετικέτες που σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά: «βιολογικά γαλακτοκομικά», «ροζέ μοσχαράκι», «αυγά ελευθέρας βοσκής». Για τους υποστηρικτές της ευημερίας των ζώων, είναι γνωστοί ως «ανώδυνες εναλλακτικές». Μεταξύ τους, είναι γνωστοί ως μητέρα, γιος, αδελφή, φίλη. Για τον εαυτό τους, είναι απλά αυτό που εσείς και εγώ είμαστε  για τον εαυτό μας: ένας αυτο-συνείδητος, αυτο-περικλειόμενος κόσμος υποκειμενικών εμπειριών, συναισθημάτων, φόβων, αναμνήσεων - κάποιος με την απόλυτη βεβαιότητα ότι η ζωή του αξίζει να βιώνεται.

Η #6 είναι για πρώτη φορά μητέρα.

Είναι έξαλλη. Το μωρό της λείπει. Βηματίζει απελπισμένα πάνω-κάτω στο περιφραγμένο λιβάδι, μουγκρίζοντας και κλαίγοντας, και φωνάζοντας για το χαμένο αγόρι της, φοβούμενη το χειρότερο, αφού οι φόβοι της επιβεβαιώνονται. Αυτή είναι μία από τις χιλιάδες των ανυπεράσπιστων θηλυκών που γεννιούνται σε μια γραφική, καταπράσινη, βιολογική φάρμα γαλακτοπαραγωγής. Θα περάσει όλη τη σύντομη ζωή της θρηνώντας την απώλεια του ενός μωρού μετά το άλλο. Θα αρμέγεται ανελέητα μέσω επαναλαμβανόμενων κύκλων εγκυμοσύνης και στερήσεων των μωρών της. Η μόνη μητρική της εμπειρία θα είναι αυτή της μητέρας με την χειρότερη απώλεια. Στην ακμή της ζωής της, το σώμα της θα παραδώσει, το πνεύμα της θα κλονιστεί, η «παραγωγή» της σε γάλα θα μειωθεί, και αυτή θα σταλεί σε μια τρομακτική σφαγή, μαζί με άλλες θρηνούσες, καταβεβλημένες, «ξεζουμισμένες», όπως η ίδια, μητέρες.

Αυτή είναι το πρόσωπο του βιολογικού γάλακτος.

Ο # 35 είναι ένα μωρό δύο ημερών.

Ο ομφάλιος λώρος του είναι ακόμα πάνω του, το δέρμα του είναι ακόμα γλιστερό με τα υγρά της γέννας, τα μάτια του είναι ανεστίαστα, τα πόδια του ασταθή. Αυτός φωνάζει απελπισμένα για τη μητέρα του. Κανείς δεν απαντά.

Θα ζήσει όλη τη σύντομη ζωή του ορφανός, η μόνη του εμπειρία μητρικής αγάπης θα είναι αυτή της λαχτάρας γι' αυτήν, η μόνη του εμπειρία συναισθηματικής σύνδεσης, αυτή της απουσίας.

Σύντομα, η μνήμη της μητέρας του, το πρόσωπό της, η φωνή της, η οσμή της, θα εξασθενίσουν, αλλά η επίπονη, ακατάσχετη επιθυμία για τη ζεστασιά της, θα είναι ακόμα εκεί. Στην ηλικία των τεσσάρων μηνών, ο ίδιος και άλλα ορφανά παιδιά, όπως αυτός θα στοιβαχτούν σε φορτηγά και θα μεταφερθούν για σφαγή.

Καθώς θα σέρνεται πάνω στο δάπεδο της σφαγής, αυτός ακόμη θα ψάχνει για τη μητέρα του, ακόμη θα χρειάζεται απεγνωσμένα την γονική της παρουσία, ιδιαίτερα σε αυτήν τη σκοτεινή στιγμή που θα είναι φοβισμένος και θα την χρειάζεται περισσότερο από ποτέ εν μέσω του φοβερού περίγυρου, και των ήχων, και των οσμών του θανάτου παντού γύρω του και, στην απελπισία του, στην επιθυμία του για ένα κομμάτι παρηγοριάς και προστασίας, αυτός, όπως και τα περισσότερα μωρά μοσχαράκια, θα προσπαθήσει να θηλάσει τα δάχτυλα των δολοφόνων του.

Αυτός είναι το πρόσωπο του «ροζέ μοσχαρίσιου κρέατος» που ενθαρρύνουμε να χρησιμοποιούν οι «υπεύθυνοι ιδιοκτήτες εστιατορίων».

Η #67595 είναι μία από τα 80.000 πτηνά σε μια οικογενειακή επιχείρηση αυγών «ελευθέρας βοσκής». Ποτέ δεν έχει δει τον ήλιο, ή αισθανθεί το γρασίδι κάτω από τα πόδια της, ποτέ δεν συνάντησε την μητέρα της. Τα μάτια της καίνε από το τσούξιμο των αναθυμιάσεων αμμωνίας, το χωρίς πούπουλα σώμα της είναι καλυμμένο με μώλωπες και εκδορές, τα οστά της είναι εύθραυστα από τη συνεχή διαρροή της παραγωγής αυγών, το κομμένο ράμφος της πάλλεται από τον πόνο. Είναι εξουθενωμένη, εξαντλημένη και καταβεβλημένη. Μετά από μια ζωή κοινωνικής, ψυχολογικής, συναισθηματικής, σωματικής στέρησης, αυτή ζει ραμφίζοντας νευρωτικά φανταστικούς στόχους για ώρες ατέλειωτες. Είναι δύο ετών και η ζωή της τελείωσε. Η παραγωγή αυγών της έχει μειωθεί, και αυτή θα πεταχτεί με το φθηνότερο δυνατό τρόπο - θα θανατωθεί με ασφυξία από δηλητηριώδη αέρια μαζί με τα άλλα 80.000 πτηνά στην κοινότητά της. Θα χρειαστούν τρεις ολόκληρες ημέρες για να ολοκληρωθεί η δουλειά. Για δύο ολόκληρες ημέρες, αυτή θα ακούει τους ήχους και θα αναπνέει τις μυρωδιές από τις αδελφές της, που θανατώνονται στους θαλάμους αερίου έξω από το υπόστεγο της. Την τρίτη ημέρα, θα είναι η σειρά της. Θα την πιάσουν από τα πόδια και θα την πάνε έξω για πρώτη φορά στη ζωή της και, όπως και κάθε μία από τις 80.000 «ξεζουμισμένες» όρνιθες, όπως και κάθε ένα από τα 50 δισεκατομμύρια ετήσια θύματα της όρεξής μας, αυτή θα αγωνιστεί για να συνεχίσει να ζει, και αυτή δεν θα δεχθεί εξήγηση και δικαιολογία που της στερούν την, μόνο αξιολύπητη, ζωή της.

Αυτή είναι το πρόσωπο των αυγών «ελευθέρας βοσκής» που ενθαρρύνουμε τα κολέγια, τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές να χρησιμοποιούν.

Αυτοί είναι οι «αποδέκτες» των «ανώδυνων κτηνοτροφικών πρακτικών» που εμείς, οι υπερασπιστές των ζώων, αναπτύσσουμε, προωθούμε και δημοσία επιβραβεύουμε με το να ενθαρρύνουμε τους «συμπονετικούς» καταναλωτές να αγοράζουν τα προϊόντα αυτού που γνωρίζουμε ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά δυστυχία. «Ανώδυνες» πρακτικές που, αν οποιοσδήποτε από εμάς εξαναγκαζόταν  να αντιμετωπίσει, κανένας μας δεν θα τις βίωνε ως ανώδυνες.

Εμείς, οι ακτιβιστές, γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει αυτό που λένε συμπονετική, υπεύθυνη ή ηθική κτηνοτροφία σε καμία κλίμακα. Γνωρίζουμε ότι η μόνη συμπονετική και ηθική εναλλακτική είναι η vegan ζωή.

Γιατί τόσο λίγοι από μας λένε την αλήθεια; Γιατί περιγράφουμε τα προϊόντα «ελευθέρας βοσκής» ως «ανώδυνα», όταν γνωρίζουμε την φρίκη που τέτοιες πρακτικές προκαλούν στα θύματά τους; Γιατί λέμε ψέματα στο κοινό, και στους εαυτούς μας, ότι η «συμπονετική» κτηνοτροφία είναι κάτι άλλο και όχι ένας μύθος, ένα τρικ του μάρκετινγκ, μια παραπλανητική ετικέτα;

Γιατί τόσο πολλοί από εμάς προσφέρουμε τις ζωές των ζώων με το να ενθαρρύνουμε την κατανάλωση της σάρκας, των αυγών και του γάλακτός τους, όταν το μόνο καθήκον μας είναι να παλεύουμε για τις ζωές τους σαν να ήταν οι δικές μας; Γιατί προωθούμε την πρακτική της κατανάλωσης ζώων, όταν γνωρίζουμε ότι είναι βίαιη, αδικαιολόγητη, παράλογη και εντελώς περιττή; Γιατί επιβραβεύουμε τους καταναλωτές να απαιτούν περισσότερο από αυτό ακριβώς το πράγμα που αγωνιζόμαστε να εξαλείψουμε; Γιατί ενδυναμώνουμε και επιβραβεύουμε τις παγιωμένες σπισιστικές παραδοχές του κόσμου, όταν η δουλειά μας, η μόνη δουλειά μας, ως vegan εκπαιδευτές και ακτιβιστές, είναι να αμφισβητήσουμε και να αλλάξουμε αυτές τις παραδοχές, προβάλλοντας ένα νέο μοντέλο σκέψης για τα μη ανθρώπινα ζώα, ένα νέο μοντέλο αλληλεπίδρασης μαζί τους, μια νέα πρακτική ζωής, έναν νέο τρόπο ύπαρξης στον κόσμο;

Πολλοί από εμάς δικαιολογούμε την έγκρισή μας για τα «ανώδυνα» προϊόντα ζωικής προέλευσης και την επιδίωξή μας για μεταρρυθμίσεις ευημερίας, λέγοντας ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να αλλάξει, ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει vegan, ότι το περισσότερο που μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα επιτευχθεί στο μεταξύ είναι να μειώσουμε το μαρτύριο των καταδικασμένων ζώων του σήμερα. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό δεν είναι γεγονός. Είναι ένας φόβος - ο φόβος της δράσης, μια αποτυχία της θέλησης, μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά και, τελικά, μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Πράγματι, ο κόσμος έχει αλλάξει πολλές φορές στο παρελθόν, και μάλιστα έχει αλλάξει κατά τρόπους που φαίνονταν αδύνατοι εκείνη την εποχή. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος θα αλλάξει, όμως μόνο εάν εργαστούμε για την δημιουργία αυτής της αλλαγής. Θα παραμείνει ο ίδιος, εάν εμείς, οι αυτοχρηζόμενοι παράγοντες της αλλαγής, τον ενθαρρύνουμε να παραμείνει ο ίδιος. Θα αλλάξει εάν όλοι μας πούμε όλη την αλήθεια ότι δεν υπάρχει αυτό που λένε ανώδυνη κτηνοτροφία, ή ότι άλλου είδους χρήση ζώων, την αλήθεια ότι η μόνη ανθρώπινη εναλλακτική λύση είναι η vegan ζωή, την αλήθεια ότι η κτηνοτροφία, σε κάθε κλίμακα είναι μια ηθική και περιβαλλοντική καταστροφή, την αλήθεια ότι τα ζώα είναι άτομα σαν εσένα και εμένα που τυχαίνει να είναι μη άνθρωποι και οι οποίοι έχουν το ίδιο εγγενές δικαίωμα στη ζωή και στην ελευθερία, όπως εσύ και εγώ. Την αλήθεια ότι η vegan ζωή δεν είναι μια «επιλογή lifestyle», αλλά μια ηθική επιταγή.

Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα. Κατά βάση, έχουμε την υποχρέωση να τα πάμε καλύτερα.

Σας προσκαλώ να διαπιστώσετε μόνοι σας πόσα πολλά μπορούν να επιτευχθούν όταν μια μικρή ομάδα αφοσιωμένων ακτιβιστών δεσμεύει το σύνολο του χρόνου και των πόρων της στην vegan εκπαίδευση που είναι συνεπής, και όχι υπονομευτική, με τον απώτερο στόχο μας – την Απελευθέρωση των Ζώων - και όταν το μήνυμα Γίνε Vegan είναι κεντρικό κάθε φορά που επικοινωνείται, από τις διαδικτυακές πηγές, το έντυπο υλικό, τις διαφημίσεις, τις διαδηλώσεις, και τις διαφημιστικές πινακίδες, τις εκδηλώσεις διάχυσης, την εις βάθος διερεύνηση της προσωπικότητας των εκτρεφόμενων ζώων η οποία παρουσιάζεται λεπτομερώς στα επιμέρους πορτρέτα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο του Prairie.

Με έναν ελάχιστο προϋπολογισμό, με ένα πυρήνα όλο εθελοντών vegan εκπαιδευτών που είναι αποφασισμένοι να πουν όλη την αλήθεια για την παραγωγή του κρέατος, των γαλακτοκομικών και των αυγών, μια μικρή οργάνωση βάσης όπως το Καταφύγιο Peaceful Prairie έχει χτίσει κάτι που οι μεγάλες, πλούσιες οργανώσεις όχι μόνο έχουν αποτύχει να παρουσιάσουν, αλλά σταθερά υπονομεύουν μέσα από πολυετείς αντι-vegan εκστρατείες: Ένας συναρπαστικός vegan κόσμος αναπτύσσεται στη μέση του μη vegan κόσμου, ένα μέρος όπου τα ζώα - πρόσφυγες θεωρούνται και εκπροσωπούνται ως τα πρόσωπα που δικαίως είναι, ένα μέρος όπου οι ανθρώπινοι κάτοικοι ακούραστα αγωνίζονται για τίποτα λιγότερο από την συνολική απελευθέρωση, ένα Ελεύθερο Κράτος, στην καρδιά του υποταγμένου από τον άνθρωπο κόσμου, ένα μέρος όπου οι αρχές της κατάργησης της εκμετάλλευσης εφαρμόζονται λεκτικά, νοητικά, και πρακτικά.

Ένας vegan θύλακας του οποίου η παρουσία και μόνο έχει ήδη αλλάξει την φυσική, πολιτική, ψυχολογική και πνευματική γεωγραφία του κόσμου.

Σας προσκαλώ να βιώσετε οι ίδιοι την εμπειρία. Ενωθείτε μαζί μας στον αγώνα μας για να επεκτείνουμε την εμβέλειά του.

Βοηθήστε μας να τον κάνουμε χωρίς σύνορα.

Joanna Lucas

Peaceful Prairie Sanctuary

Καταφύγιο Ειρηνικό Λιβάδι

Η επιλεκτική φιλοζωία δεν βοηθάει το ζήτημα των ζώων

Κατά καιρούς έρχονται στην επικαιρότητα διάφορες περιπτώσεις κακοποίησης ζώων, οι οποίες αφορούν συνήθως σκύλους ή γάτες.

Πριν λίγες ημέρες είχαμε πάλι ένα ανάλογο περιστατικό ιδιαίτερης βιαιότητας προς ένα σκύλο. Συγκεκριμένα, βοσκός στην Κρήτη έβγαλε τα μάτια του σκύλου του κυριολεκτικά με τα δάχτυλά του επειδή αυτός είχε προηγουμένως φάει μία κότα.

Φυσικά, υπήρξαν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες οι οποίες ως συνήθως χαρακτηρίζονται από μια επιλεκτική φιλοζωία. Δηλαδή, αποκλειστική ενασχόληση με το ζώο ή τα ζώα του εκάστοτε περιστατικού και από την άλλη αποσιώπηση των αιτίων μιας τέτοιας βίας και αποφυγή σύνδεσης με την συνολική κατάσταση των ζώων(εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση τους).

Και μιας και αυτή η τακτική επαναλαμβάνεται χρόνια και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δημιουργεί τα εξής ερωτήματα: σε τι ωφελεί τα ζώα να υπάρχει μια τέτοια μεροληπτική φιλοζωία η οποία ως δια μαγείας παραγράφει το έγκλημα προς τα άλλα ζώα (αφού το αποσιωπά και δεν ασχολείται ποτέ με αυτό); Γιατί έχουμε μετατόπιση της ευθύνης σε ένα μόνο άτομο κάθε φορά, σε έναν δράστη, όταν πολλοί από αυτούς που εναντιώνονται στην βαναυσότητα προς κάποιο ζώο, την προκαλούν οι ίδιοι μέσω της κατανάλωσης ζωικών προϊόντων; Και τέλος, γιατί το σκεπτικό είναι μερικό και όχι συνολικό και δεν καταδικάζεται η εκμετάλλευση των ζώων αλλά μόνο η βαναυσότητα;

Προφανώς γιατί όλα τα παραπάνω είναι σύνδρομα της σχεδόν γενικευμένης ανθρωποκεντρικής αντίληψης ότι τα μη ανθρώπινα ζώα δεν αξίζει να υπάρχουν αυτόνομα για τον εαυτό τους αλλά μόνο σε σχέση με μας, με τις δικές μας σκοπιμότητες και με τα οφέλη που μπορεί να μας αποφέρει η εκμετάλλευσή τους.

Όμως η διαμαρτυρία ή οποία δεν συμπεριλαμβάνει την αμφισβήτηση της εκμετάλλευσης και της χρήσης των ζώων σε διάφορους τομείς της ζωής μας (διατροφή, ένδυση, ψυχαγωγία, κλπ), αναπαράγει εξ ορισμού την βαναυσότητα, άλλοτε πιο συγκαλυμμένη και άλλοτε απροκάλυπτη. Όπως επίσης αναπαράγει και την γενική απαξίωση των ζώων και την θέση του υποδεέστερου όντος που κατέχουν στην συνείδηση των ανθρώπων.

Με το να μην αναφερόμαστε και να μην θίγουμε συνολικά το ζήτημα των ζώων, δημιουργούμε διάκριση και διαίρεση στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και στο κίνημα υπεράσπισης των ζώων αφού μια τέτοια μερική θεώρηση του ζητήματος εξακολουθεί να εδραιώνει στην κοινωνία τις υπάρχουσες εκμεταλλευτικές και άδικες αντιλήψεις για τα ζώα και να στέλνει τα λάθος μηνύματα, όπως:

- ότι υπάρχουν ζώα Α κατηγορίας που θα τυγχάνουν κάποιας προστασίας και ζώα Β ή Γ κατηγορίας που δεν υπολογίζονται καθόλου και μπορούν να υφίστανται κάθε είδους συμπεριφορά. Αυτό ισοδυναμεί με το να ισχυριζόμαστε π.χ. ότι άνθρωποι είναι μόνο οι λευκοί.

- ότι ο διακατεχόμενος από μια νοοτροπία κυρίαρχου άνθρωπος, παρεμβαίνει και ορίζει κάθε πτυχή της ζωής των ζώων, ακόμη και την προστασία ή την βοήθεια προς αυτά, αφού τα θεωρεί ανίκανα να αναλάβουν μόνα τους την ζωή τους και να φροντίσουν τον εαυτό τους. Εδώ αρνούμαστε να δούμε ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς η ολοκληρωτική και απρόσκλητη παρέμβαση του ανθρώπου στην ζωή των ζώων και ότι η κατάσταση που έχουν βρεθεί και η ανάγκη για βοήθεια προκαλείται από τις δυσμενείς συνθήκες που τους δημιουργεί ο άνθρωπος.

Επομένως εάν πραγματικά θέλουμε να υπερασπίσουμε τα ζώα δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι μόνο των σκύλων ή των γάτων, και να αγνοούμε όλα τα άλλα ζώα, εγκαταλείποντας τα σε μια ανελέητη εκμετάλλευση και μάλιστα τις πιο πολλές φορές συμμετέχοντας κιόλας σ’ αυτήν.

Δεν μπορούμε να κάνουμε κατάχρηση της φιλοζωίας και να εγκλωβίζουμε το κοινό αίσθημα και την κοινή γνώμη σε ένα τέτοιο μερικό και περιορισμένο πλαίσιο.

Εάν πραγματικά θέλουμε να υπερασπίσουμε τα ζώα πρέπει να βοηθήσουμε στο να ανέβει η επίγνωση και η συνειδητοποίηση του κόσμου: ότι δηλαδή όλα ανεξαιρέτως τα ζώα είναι το ίδιο και αντιμετωπίζονται το ίδιο, δηλαδή ως αισθανόμενα όντα, τα οποία μάλιστα δεν μας έχουν δώσει την άδεια να τα χρησιμοποιούμε.

Και αυτό πρέπει να είναι σαφές κάθε φορά και σε κάθε τέτοια περίπτωση και στα λόγια και στις δράσεις, ώστε να συνδέεται πάντα το μέρος με το όλον, και να κατανοεί η κοινωνία ότι με την τρέχουσα αντίληψη για τα ζώα δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά γι αυτά, πόσο μάλλον να λύσουμε το πρόβλημά τους.

Το θέμα τελικά είναι πάρα πολύ απλό και ξεκάθαρο: είτε είμαστε με όλα τα ζώα και καταδικάζουμε συνολικά την εκμετάλλευση και χρήση ζώων, οπότε σε αυτή την περίπτωση έχουμε ζώα ελεύθερα από την ανθρώπινη κυριαρχία, ή εμμένουμε σε μια επιλεκτική φιλοζωία και καταλήγουμε στο να δημιουργούμε διαίρεση, διάκριση, διχασμό και συνεπώς δικαιολόγηση αυτού που τώρα συμβαίνει.

Το παραπάνω δεν είναι παρά το απλό και ξεκάθαρο μήνυμα της vegan φιλοσοφίας και από μόνο του αρκεί για να οδηγήσει στην κατάλληλη ατομική και συλλογική δράση για τον τερματισμό της εκμετάλλευσης των ζώων και συνεπώς και της κάθε μορφής βαναυσότητας και κακοποίησής τους.

Στο ατομικό επίπεδο μας οδηγεί σε έναν vegan τρόπο ζωής, ο οποίος εμπνεόμενος από τον ενσυνείδητο σεβασμό όλων των ζώων, απορρίπτει την χρήση κάθε ζωικού προϊόντος ή συστατικού στην ζωή μας.

Στο συλλογικό επίπεδο σημαίνει την παρέμβαση στην συνείδηση της κοινωνίας, κάνοντας απόλυτα σαφή την εναντίωση στην εκμετάλλευση όλων των ζώων και στέλνοντας το μήνυμα ότι η πιο άμεση απάντηση απέναντι της είναι η μη συμμετοχή σε αυτήν μέσω της υιοθέτησης ενός vegan τρόπου ζωής.