Στα δίχτυα μιας αδιέξοδης νοοτροπίας
Θάλασσα του Κορτέζ στον Κόλπο της Καλιφόρνιας. Ο Michael Fishbach, συνιδρυτής της οργάνωσης «Προστασία της Μεγάλης Φάλαινας (The Great Whale Conservancy - GWC)», αφηγείται τη συνάντησή του με μια νεαρή φάλαινα του είδους Humpback (μεγαλοπτεροφάλαινα ή φάλαινα χάμπ-μπακ).
Αρχικά, το ζώο φαινόταν να είναι νεκρό καθώς στεκόταν ακίνητο λόγω του μπλεξίματός του σε αλιευτικό δίχτυ. Ξαφνικά και ενώ το παρατηρούσαν για αρκετά λεπτά μέσα από τη βάρκα, το μεγάλο κήτος με μια δυνατή και διαπεραστική εκπνοή έδωσε σημεία ζωής.
Το συγκλονιστικό σφύριγμα ήταν η αγωνιώδης έκκληση για βοήθεια και τότε ο Fishbach πέφτοντας με τη μάσκα στο νερό διαπίστωσε ότι κατάσταση ήταν απελπιστικά δύσκολη αφού το μπλέξιμο ήταν τρομερό και είχε ακινητοποιήσει πλήρως το μεγάλο ζώο, έχοντας παγιδεύσει εντελώς τα δύο θωρακικά πτερύγια, το ραχιαίο πτερύγιο και την ουρά.
Κάποια στιγμή κι ενώ ακόμα ήταν στο νερό ψάχνοντας σχολαστικά πως να βοηθήσει την νεαρή φάλαινα το βλέμμα του συνάντησε το βλέμμα της σε μια συγκινητική επικοινωνία όπου την καθησύχαζε ότι ήταν εκεί για να την βοηθήσει.
Ο χρόνος κυλούσε αντίστροφα και οι άνθρωποι έπρεπε να δράσουν γρήγορα. Χρησιμοποιώντας ένα μαχαίρι ο Fishbach και το πλήρωμά του άρχισαν με πυρετώδη ρυθμό αλλά και με πολύ προσοχή να κόβουν το ατέλειωτο νάυλον δίχτυ του θανάτου.
Η προσπάθεια που κατέβαλαν για να απελευθερώσουν την νεαρή φάλαινα ήταν υπεράνθρωπη όμως αυτό που ξεκίνησε ως τραγωδία σύντομα εξελίχθηκε σε μια συναρπαστική διάσωση.
Και τελικά τα κατάφεραν και τότε η νεαρή φάλαινα τους χάρισε μια ακόμη συγκίνηση: ένα υπέροχο θέαμα με ατέλειωτα εναέρια πηδήματα όπου πανηγύριζε για πάνω από μισή ώρα την διάσωσή της και την εκ νέου αποκτηθείσα ελευθερία της και ίσως με αυτό τον τρόπο να τους έδειχνε την ευγνωμοσύνη της για το ότι νοιάστηκαν για την ζωή της και έκαναν τα πάντα για να την σώσουν.
Αυτή η πραγματικά συγκλονιστική διάσωση συνοψίζεται με τον πιο ωραίο τρόπο στην αυθόρμητη φράση του μικρού κοριτσιού στο τέλος του βίντεο: “Mum, she’s all free now!”
Περισσότερα για την
...
Στην παραπάνω τραγική ιστορία με το αίσιο τέλος αυτό που ξεχωρίζει, πέρα από την αλληλεγγύη προς την αισθανόμενη ζωή, είναι το δίχτυ. Γιατί το δίχτυ αντιπροσωπεύει το βασικό πρόβλημα του κόσμου που ζούμε: τη παγίδευση και τη στέρηση της ελευθερίας, δηλαδή την καταπίεση.
Σε ένα οικοσύστημα της ελευθερίας το οποίο έχει ως βασικό του νόμο ότι όλα τα πλάσματα γεννιούνται και ζουν ελεύθερα, είμαστε το μόνο είδος που μανιωδώς παγιδεύει την ελευθερία και μπλοκάρει την ροή της μέσα σε αυτό. Κάτω από το ολοκληρωτικό σύστημα που παρασιτικά έχει αλώσει την ανθρωπότητα τις τελευταίες χιλιετίες, το ανθρώπινο είδος διαμορφώνεται έτσι ώστε να ασκεί την καταπίεση, στερώντας την ελευθερία, τα δικαιώματα και τελικά και την ίδια την ζωή όποιου μπορεί να το κάνει. Έτσι το δίχτυ δείχνει την απομάκρυνσή μας από το πραγματικό γίγνεσθαι αυτού του κόσμου, δείχνει το πόσο ασύνδετοι και πόσο εκτός τόπου και χρόνου είμαστε μέσα στο οικοσύστημα που μας δημιούργησε και μας φιλοξενεί.
Το δίχτυ ως αντικείμενο είναι η πρακτική εφαρμογή μιας αντίληψης που επιβουλεύεται συνεχώς και σταθερά τη ζωή και θέλει το κακό της και επίσης συμβολίζει το δόλο με τον οποίο προσπαθεί να το καταφέρει. Αντιπροσωπεύει ακόμα την αλαζονεία και την μεγαλομανία αλλά και την ματαιότητα αυτού του κυριαρχικού σκεπτικού που μας θέλει να απαξιώνουμε και να συντρίβουμε με ψυχρότητα και αδιαφορία την ζωή που μας περιβάλλει.
Συνολικά το δίχτυ συμβολίζει το αδιέξοδο που έχουμε φτάσει αφού η παγίδα που στήνουμε για τους άλλους είναι τελικά η δική μας παγίδα σε μια αντίληψη που οδηγεί στον κορεσμό του κόσμου με όλο και περισσότερη αδικία και στην επανάληψη των ίδιων εγκληματικών ενεργειών σε όλο και πιο γκραν γκινιόλ εκδοχή μέχρι τελικής πτώσης.
Το δίχτυ αλλά και οτιδήποτε άλλο έχει επινοηθεί για να εφαρμόζει στην πράξη την καταπίεση (αντικείμενα, εργαλεία, βιομηχανικοί και επαγγελματικοί κλάδοι, επαγγέλματα, εγκαταστάσεις, κλπ) δεν έχει θέση στο ελεύθερο οικοσύστημα της Γης. Γιατί το δίχτυ σημαίνει συμπόρευση με το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) ενώ ο φυσικός μας δεσμός είναι με το γενεσιουργό μας οικοσύστημα και η συμπόρευση θα έπρεπε να είναι με τους νόμους του και με την ροή του οι οποίοι μπορούν πραγματικά να οδηγήσουν σε μια αειφόρο και δίκαιη διαβίωση.
Το τρομερό μπλέξιμο της νεαρής φάλαινας στο δίχτυ μέχρι της πλήρους ακινητοποίησής της συμβολίζει κατά έναν τραγικό τρόπο το πόσο έχει μπλέξει τα πράγματα αυτό το σύστημα για ίδιον όφελος και πως μας έχει μπλοκάρει στο δικό του δογματικό σκεπτικό. Σκόπιμα έχει εμπλέξει την καταπίεση των ζώων και των ανθρώπων με την οικονομία και τα επαγγέλματα, με την επιβίωση (τροφή) και τις άλλες ανάγκες και μας έχει ακινητοποιήσει σε μια αδιέξοδη, κοντόφθαλμη οπτική ώστε πλέον να μην ξεχωρίζει ο πραγματικός λόγος: όλος αυτός ο μηχανισμός που παράγει ζωικά «προϊόντα» δεν υπάρχει για να καλύψει τις ανάγκες μας ή για να παρέχει «επαγγέλματα» αλλά υπάρχει για να στηρίζει ιδεολογικά (πρώτα και κύρια) και πρακτικά το καθεστώς της καταπίεσης.
Θέλει τον καθένα μας να παγιδεύεται και να ακινητοποιείται σε ένα οικονομικίστικο, βιοποριστικό σκεπτικό, όπου δεν βλέπει τον ευρύτερο ρόλο του αλλά και τον αντίκτυπο των επιλογών του στο αντικειμενικό οικοσύστημα που υπάρχουμε. Και έτσι μας διαμορφώνει ως γενίτσαρους απέναντι στην ίδια μας την φύση, απέναντι στο κοινό χαρακτηριστικό που μας ενώνει με τα μη ανθρώπινα ζώα που ανελέητα καταδιώκουμε: την αισθανόμενη ζωή.
Και φυσικά δεν μας αφήνει να δούμε την μεγάλη αλήθεια, ότι δηλαδή δεν υπάρχει καμία ανάγκη για την καταπίεση και ότι η καταπίεση των ζώων είναι στον αέρα και ξεκρέμαστη, είναι αδικαιολόγητη και είναι μια πρακτική που γίνεται χωρίς λόγο. Και ότι ο μόνος λόγος που αυτή υπάρχει είναι για να προβάλλει, να προωθεί και να εντυπώνει στην συνείδηση των ανθρώπων την καταπίεση και για να δικαιολογεί γενικά την εκμετάλλευση και την αδικία που το ΣτΚ επιβάλλει προς κάθε κατεύθυνση. Γι αυτό η καταπίεση των ζώων βρίσκεται στην διατροφή μας και γενικά σε κάθε άλλη πλευρά της ζωής μας και γι αυτό τα «προϊόντα» της εκμετάλλευσης των σωμάτων των ζώων βρίσκονται παντού!
Από την ανακάλυψη της γεωργίας έχουμε λύσει το πρόβλημα της διατροφής, δεν λύσαμε όμως το πρόβλημα του ποιος έχει πρόσβαση σ’ αυτή την τροφή με αποτέλεσμα να διαστρεβλώσουμε πλήρως την διατροφική αλυσίδα και να στρέψουμε τους ανθρώπους ενάντια στα ζώα. Έτσι αντί το κυνήγι και το ψάρεμα να έχουν τερματιστεί από εκείνη την περίοδο και η κτηνοτροφία να μην έχει καθόλου ξεκινήσει, αυτές οι πρακτικές (οι οποίες υπάρχουν για να συγκαλύπτουν τη καταπίεση) συνεχίστηκαν ως τις μέρες μας.
Αντί της φυσικής veganic γεωργίας η οποία θα μπορούσε να εξασφαλίσει την πραγματική τροφή και την πολυπόθητη διατροφική ασφάλεια σύμφωνα με τους νόμους του πλανήτη των φυτών και των φυτοφάγων, το ΣτΚ επέλεξε τον δρόμο της ύβρης και της έντασης. Από το τέλος του 2ου Π.Π. και μετά μετατρέπει την αλιεία και την κτηνοτροφία σε βιομηχανίες και τις ανάγει σε στυλοβάτες της κατ’ επίφαση οικονομίας του ώστε κατ’ αυτό τον τρόπο να πλημμυρίσει τον πλανήτη με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων. Κι ενώ έχει προκαλέσει το τεράστιο σημερινό αδιέξοδο με θράσος το εκμεταλλεύεται και μιλά για διατροφική ασφάλεια με σκοπό να εδραιωθεί περαιτέρω. Μόνο που ο δικός του ορισμός της διατροφικής ασφάλειας σημαίνει διατροφικό χάος και ολοκληρωτικό μπλοκάρισμα του οικοσυστήματος, όταν το 50% και πλέον της παγκόσμιας παραγωγής σιτηρών δίνεται στα εκτρεφόμενα ζώα τα οποία έχουν μετατρέψει στους μεγαλύτερους καταναλωτές της θαλάσσιας ζωής αφού το 50% από τα ψάρια που πιάνονται καταλήγει ως ζωοτροφή (ιχθυάλευρα) σε αυτά.
Άρα το επόμενο μεγάλο ζήτημα που αναδύεται είναι να «ξεμπλέξουμε» και να επανακαθορίσουμε στη σωστή βάση τι είναι επάγγελμα και εργασία αφού τα περισσότερα «επαγγέλματa» επειδή ακριβώς είναι ενταγμένα στον καταμερισμό εργασίας του ΣτΚ υπάρχουν για να υπηρετούν αυτό. Έτσι διευρύνεται συνεχώς μια πολύπλοκη παρασιτική δομή που προωθεί την αδικία και την καταστροφή της Γης. Ο αμερικανός οικονομολόγος J.W. Smith στο αποκαλυπτικό βιβλίο του The world’s wasted wealth (Ο χαραμισμένος πλούτος του κόσμου) μας δείχνει την παρασιτικότητα του συστήματος με τους πολλούς περιττούς κλάδους και πως σε μια πραγματική οικονομία 500 χιλιάδες άνθρωποι είναι ικανοί να παράγουν τις υπηρεσίες και τα προϊόντα του πλανήτη.
Αντί λοιπόν να παραμένουμε προσκολλημένοι σε πρακτικές που κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται εργασία και επάγγελμα και να παρακαλάμε για μια θέση εργασίας στο ΣτΚ θα πρέπει να απελευθερώσουμε την εργασία από το δίχτυ αυτού του συστήματος. Και να διεκδικήσουμε την δίκαιη εργασία και τη vegan εργασία, αυτή που έχει τερματίσει την καταπίεση και γίνεται για να καλύψει τις ανάγκες όλων μας με σεβασμό στην ζωή, στην ελευθερία και στα δικαιώματα όλων (και των ανθρώπων και των ζώων). Η αποκατάσταση των ζώων στην συλλογική συνείδηση ότι αυτά είναι αισθανόμενα όντα και όχι τροφή θα κλείσει για πάντα την θλιβερή παρένθεση της αλιείας και της κτηνοτροφίας και γενικά της καταπίεσης των ζώων και της εικόνας ενός ανθρώπου που όπου βρίσκεται περιβάλλεται από υποδουλωμένα εκτρεφόμενα ζώα ή από αγορές του θανάτου με τα σώματα ζώων που δολοφονήθηκαν χωρίς λόγο για να γίνουν ζωικά «προϊόντα». Ακόμα η επακόλουθη σωστή ταξινόμηση των ζωικών από «είδη πρώτης ανάγκης» σε είδη για τα οποία δεν υπάρχει καμία ανάγκη (αφού αυτή η διατροφή είναι ξένη και ασύμβατη με την φυτοφάγο ανατομία μας) έχει την δυναμική να καταρρεύσει κυριολεκτικά το ΣτΚ. Σε μια τέτοια εξέλιξη απλουστεύεται η παρασιτική δομή των σημερινών κλάδων και επαγγελμάτων και θα χρειάζεται ελάχιστη εργασία, ίσως εκ περιτροπής, όπου θα παράγεται πραγματική τροφή για όλους και όλοι θα έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να τις αφιερώσουν εθελοντικά στο κοινό καλό αντί να χαραμίζουμε όπως τώρα τη ζωή μας σε έναν στείρο φαύλο κύκλο που μας μετατρέπει σε αυτόματα της καταπίεσης.
.jpg)
Το σπαραχτικό σφύριγμα του παγιδευμένου ζώου (στο 1.09 λεπτό του βίντεο) είναι η ύστατη έκκληση για μιαν τέτοια επίγνωση. Το διαπεραστικό του σφύριγμα μας λέει ότι ο αθώος γίγαντας (το οικοσύστημα) είναι ακόμα ζωντανός αλλά λόγω των δικών μας απερίσκεπτων ενεργειών έχει μπλοκαριστεί και περιμένει το μοιραίο. Και η ηχώ της εκπνοής του που πάλλει μέσα μας, συνταράσσει τη συνείδηση και φέρνει στην επιφάνεια θεμελιώδους σημασίας ερωτήματα:
Ποιος μας έριξε στην παγίδα του διχασμού με την ζωή και μας καταδίκασε στον άχαρο ρόλο του καταπιεστή και του διώκτη της;
Ποιος μας έπεισε και γιατί ότι είναι δεδομένο να εξολοθρεύουμε τη ζωή και ποιος μας επέβαλε την αντικειμενοποίηση και την εμπορευματοποίησή της;
Ποιος μας ανέθεσε την διαφύλαξη της ισορροπίας αυτού του κόσμου η οποία στην ουσία είναι ένας ευφημισμός για την χωρίς αναστολές καταπίεση των ζώων;
Ποιος μας έχει καθορίσει ότι σήμερα στον 21ο αιώνα είναι λογικό να λειτουργούμε με την άγνοια και την ηθική του πρωτόγονου ανθρώπου;
Ποιος μας μετέτρεψε σε ένα στρατό που πειθήνια εκτελώντας τα ψέματα που μας επιβάλει από την γέννησή μας το ΣτΚ, αφήνει ολοκληρωτική καταστροφή στο πέρασμά του;
Ποιος μας εξέλιξε σε ειδικούς της γενοκτονίας αλλά τραγικά ανίδεους στον σεβασμό και στην διαφύλαξη της ζωής;
Αν τοποθετηθούμε με ειλικρίνεια στα παραπάνω, τότε αφαιρείται και η τελευταία μεταμφίεση από το έκτρωμα της καταπίεσης και η ματαιότητά της αποκαλύπτεται σε όλη της την αποκρουστική έκταση. Άλλοθι και δικαιολογίες για ότι έως τώρα κάναμε παύουν πλέον να υπάρχουν.
Το μπλεγμένο δίχτυ που αντιπροσωπεύει το μπλέξιμο και τη σύγχυση του μυαλού γίνεται ασφυκτικό και αφόρητο και το μήνυμα είναι ότι πρέπει πάση θυσία να κόψουμε αυτό το δίχτυ που παγιδεύει την σκέψη μας σε ένα αδιέξοδο τρόπο ζωής και σε ένα μοντέλο που κοντράρει και μπλοκάρει το οικοσύστημα.
Αν μέχρι τώρα δαπανούσαμε τόση ενέργεια και ένταση για να συμμετέχουμε στην χωρίς λόγο καταπίεση, τότε μπορούμε και είμαστε υποχρεωμένοι να επανορθώσουμε και να κάνουμε αυτό που φυσικά ρέει από μέσα μας και που είναι στην ίδια συχνότητα και ρυθμό με την ροή της ελευθερίας που μας περιβάλλει.
Το θετικό είναι ότι τα πάντα ξεμπλέκονται και αποκαθίστανται αφού όλη η εμπειρία, η σοφία και η γνώση ήδη υπάρχουν και περιμένουν από εμάς να τις υιοθετήσουμε. Η νέα αντίληψη λέγεται βιοφιλία και ένας τρόπος ζωής βασισμένος στην περιεκτική δικαιοσύνη (veganism) ο οποίος σημαίνει ότι παύουμε να μπλοκάρουμε τη ροή της ελευθερίας, παύουμε δηλαδή να χρησιμοποιούμε και να καταπιέζουμε τα μη ανθρώπινα ζώα.
Και τότε τα μαχαίρια που τώρα με αυτόματη μηχανική ευκολία κόβουν λαιμούς αθώων δεν θα στραφούν ποτέ πλέον στα αισθανόμενα πλάσματα αλλά μόνο σ’ αυτά τα δίχτυα που φυλακίζουν την σκέψη και την συνείδηση και θα κομματιάσουν μια και καλή το ιδεολογικό κουβάρι που ντύνει όλη αυτή την αναχρονιστική και ματαιόδοξη αντίληψη της καταπίεσης.
