Ζωικά «προϊόντα»: η λεηλασία της ζωής

Η τραγική ιστορία δισεκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων περνά μπροστά από τα μάτια μας άπειρες φορές κάθε ημέρα. Κρέας, γαλακτοκομικά, αυγά, δέρμα και γούνα και πάνω από 11 χιλιάδες ζωικά συστατικά κατακλύζουν την καθημερινότητά μας. Βρίσκονται παντού γύρω μας: στα ράφια, στις βιτρίνες, στις αποθήκες, στα ψυγεία μας, στις ντουλάπες μας, στα πιάτα μας, μέσα μας. Αποκαλούνται παραπλανητικά ζωικά «προϊόντα» και στην συγκυρία που ζούμε έχουν γίνει η προτίμηση της πλειοψηφίας και καταγράφονται στην συλλογική συνείδηση ως τα κορυφαία «προϊόντα».

Όμως η θεώρηση των ζωικών ως «προϊόντων» είναι η μεγαλύτερη και πιο επιζήμια ψευδαίσθηση. Ξέρουμε ότι τα προϊόντα παραπέμπουν σε ύλη (όπως πχ σίδερο, γυαλί, κλπ) και προέρχονται από την κατεργασία της. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με αισθανόμενα όντα και άτομα από τα οποία αφαιρούμε το δικαίωμα να ορίζουν τη ζωή τους και κατόπιν κατεργαζόμαστε την ζωή τους σαν να ήταν ύλη. Αυτό σημαίνει ότι η αξία την οποία αυτοδίκαια έχει ζωή (επειδή ακριβώς είναι ζωή και μάλιστα αισθανόμενη) καταλύεται.

Μια τέτοια εξέλιξη ήρθε ως συνέπεια της λεγόμενης «εξημέρωσης» των ζώων η οποία έδωσε ώθηση σε ένα ανώμαλο σύστημα το οποίο κυριαρχεί μέχρι σήμερα. Μέσα σε αυτό η ζωή εκδιώκεται από τον φυσικό της χώρο, το πλαίσιο εκείνο που την αναγνωρίζει ως αξία και την περιβάλλει με σεβασμό. Το προστατευτικό τείχος γκρεμίζεται και η ζωή παραδίδεται έρμαιο σε ένα άλλο καθεστώς βαρβαρότητας και τρόμου, όπου το δίκαιο και η λογική έχουν καταλυθεί και όπου κυριαρχεί ο παροξυσμός και η μανία εναντίον της.

Είναι το καθεστώς της λεηλασίας της ζωής το οποίο βάλλει ευθέως και δολοφονεί την αξία της. Είναι το καθεστώς που με αμόκ και μανία θα χιμήξει λυσσασμένο να ξεσκίσει και να κουρελιάσει τη ζωή. Μια λεηλασία εννοιολογική πρώτα απ’ όλα η οποία στερεί από κάθε νόημα την έννοια της ζωής. Και μόλις έχουν αφαιρεθεί και τα τελευταία ψήγματα αξίας από αυτήν, τότε ο δρόμος είναι ανοικτός για να ακολουθήσει και η λεηλασία της στη πράξη.

Βρισκόμαστε κυριολεκτικά πνιγμένοι μέσα σε ένα τέτοιο νοσηρό και μακάβριο καθεστώς λεηλασίας της ζωής. Οι συνθήκες που ευνοούν την λεηλασία όχι μόνο δεν έχουν εξαλειφθεί αλλά σκόπιμα οξύνονται ώστε αυτή να μεγεθύνεται σε γιγαντιαία έκταση. Όλα τα συστατικά του αναχρονιστικού κακουργήματος είναι εδώ: οι εφιαλτικές σκηνές και η πρωτοφανής αγριότητα είναι εδώ. Τα κατώτερα πάθη που υποδαυλίζονται είναι εδώ. Τα διεγερμένα πλήθη σε κατάσταση αμόκ είναι εδώ. Και τέλος τα αθώα θύματα είναι κι αυτά εδώ κατά δισεκατομμύρια, καταδικασμένα να βιώσουν ανυπεράσπιστα την άνευ προηγουμένου λεηλασία της ζωής τους.

Μόνο που τώρα το αρρωστημένο καθεστώς έχει εκσυγχρονιστεί και «εκπολιτιστεί». Η νέα σκηνοθεσία επιβάλλει οι εφιαλτικές σκηνές να κρυφτούν στο περιθώριο. Η αγριότητα της λεηλασίας δεν πρέπει να φαίνεται: κανένας δεν σφαγιάζει, δεν κακοποιεί, δεν δολοφονεί σήμερα, απλά καταναλώνει. Έτσι το αμόκ και η λύσσα για αρπαγή αυτού που δεν μας ανήκει έχουν ενσωματωθεί και κρυφτεί καλά μέσα σε μια καταναλωτική μανία αφού τώρα η λεία και τα λάφυρα από την λεηλασία της ζωής φτάνουν με ευκολία στα πλήθη βαφτισμένα ως «προϊόντα».

Ως δια μαγείας η λεηλασία της ζωής εξαφανίζεται και η συνείδηση οδηγείται στην συναίνεση και στον συμβιβασμό ότι καταναλώνει «προϊόντα» και όχι τα πειστήρια ενός εγκλήματος και τη λεία από την ζωή που λεηλατήθηκε. Η ζωή ισοπεδώνεται, η αδικία παραγράφεται και στη συνέχεια ακολουθεί όλος αυτός ο παραλογισμός όπου εκείνος που επιμένει να βλέπει και να τιμά στη πράξη την ζωή ως ζωή, να αντιμετωπίζεται από το εμποτισμένο στην λεηλασία της ζωής κοινωνικό σώμα στην καλύτερη περίπτωση ως εκκεντρικός και στην χειρότερη ως ακραίος.

«Δεν βάζεις γάλα στο κουάκερ;» θα μας ρωτήσουν με μια τεράστια απορία και έκπληξη. Είναι τόσο δεδομένο να χρησιμοποιούν ζωικό γάλα που η μη χρήση του φαντάζει συγκλονιστική. Είναι τόσο δεδομένο να αγνοούν πως προήλθε αυτό το γάλα. Είναι τόσο δεδομένο αλλά και βολικό να εθελοτυφλούν και να εθελοκωφεύουν μπροστά σε κάθε τι που προέρχεται από τα ζώα γιατί στην τρέχουσα συγκυρία και κάτω από το τρέχον σύστημα η πλειοψηφία εμποδίζεται με κάθε τρόπο να φτάσει στην επίγνωση.

Γιατί αν αφεθούν να εστιάσουν στην προέλευση θα δουν την πραγματικότητα και τότε είναι υποχρεωμένοι να βγουν από την αυταπάτη του «προϊόντος». Και επομένως όταν συναντούν τα μη ανθρώπινα ζώα ως νεκρά σώματα (ψάρια στο πάγο), ως κατακρεουργημένα μέλη σωμάτων (κρέας στο σελοφάν), ως γάλα και γαλακτοκομικά (η κλεμμένη τροφή των δολοφονημένων με φούρια μωρών των ζώων), ως αυγά (η εκμετάλλευση του θηλυκού και της αναπαραγωγικής του ικανότητας), ως παπούτσια και ρούχα από δέρμα, ως μύρια άλλα «προϊόντα» και «υπηρεσίες», τότε είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν την λεηλασία της ζωής.

Όμως μια τέτοια αναγνώριση είναι εν δυνάμει βόμβα στα θεμέλια του συστήματος το οποίο μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα από την λεηλασία της ζωής: ανθρώπινης και μη ανθρώπινης. Μια τέτοια αναγνώριση διαπερνά τους διάφορους μύθους και βλέπει καθαρά ότι τα ζωικά «προϊόντα» και γενικά η ζωική «οικονομία» εξυπηρετούν την ατζέντα της καταπίεσης και μόνο. Η ύπαρξη ζωικών δεν υπακούει στις άθλιες δικαιολογίες περί αναγκών  ούτε είναι αποτέλεσμα προσφοράς και ζήτησης αλλά αποτέλεσμα αυτής της ατζέντας με τον συγκεκριμένο σκοπό της ηθικής διαφθοράς και εξαχρείωσης του αντιπάλου, δηλαδή της κοινωνίας. Επιπλέον, ο λόγος που τα ζωικά «προϊόντα» δεν απαντούν σε καμία αναγκαιότητα είναι ότι καμία αναγκαιότητα δεν απαντάται με βαρβαρότητα από ένα έλλογο, αισθανόμενο ον όπως ο άνθρωπος. Καμία αναγκαιότητα δεν αφήνεται ανεξέλεγκτη σε συμπεριφορές και ψυχολογία λεηλασίας, ούτε γίνεται η δικαιολογία εγκληματικών πράξεων (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) όπως επικρατεί τώρα αλλά φιλτράρεται από τους κανόνες της ηθικής και των αξιών. Ο σκοπός είναι πάντα υπόλογος απέναντι στη ζωή και όχι υπεράνω της.

Έτσι μέσω των ζωικών η συλλογική συνείδηση ύπουλα και έμμεσα απομακρύνεται από την φυσική τάση της αλληλεγγύης προς τη ζωή και διαβρώνεται στην ανοχή ή στην αποδοχή της καταπίεσης πρώτα των ζώων και  κατόπιν των άλλων κατά περίσταση στοχοποιούμενων κοινωνικών ομάδων. Και η κοινωνία εκπαιδεύεται στο μοντέλο ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος όπου η δημοκρατία έχει στραγγαλιστεί και οι υπήκοοί του έχουν χάσει κάθε δικαίωμα, ώστε να αποδεχτεί σε ανύποπτο χρόνο την γενική επιβολή αυτού του καθεστώτος στη βάση κάποιας κατασκευασμένης «αναγκαιότητας» και ανωτέρας βίας.

Ουσιαστικά, το σύστημα της καταπίεσης με το να πλήττει τα ζώα, δεν πλήττει απλά την βιολογική ύπαρξη κάποιων άλλων όντων αλλά πλήττει το γενικό χαρακτηριστικό που όλοι είμαστε φορείς του: πλήττει την αξία της αισθανόμενης ζωής. Εμάς τελικά πλήττει και απαξιώνει έμμεσα μέσω των ζώων και τα ζώα είναι ο Δούρειος ίππος για να το κάνει αυτό. Γι αυτό η λεηλασία της ζωής των ζώων ως ζωικά προϊόντα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του συστήματος και είναι ο πυλώνας της «οικονομίας» του και της «αγοράς» του.

Και το να βασίζουμε την ζωή μας στα ζωικά «προϊόντα» γίνεται το μεγάλο εμπόδιο στην πρόοδο αφού συντηρεί και διαιωνίζει έναν καταστροφικό διχασμό: από τη μια έχουμε τη γνώση, την εμπειρία, και την τεχνολογική εξέλιξη ώστε να μην κάνουμε κακό που μπορούμε να αποφύγουμε, όμως από την άλλη κρατούμαστε τεχνητά καρφωμένοι σε μια ηθική στασιμότητα που μας πισωγυρίζει στην πρωτόγονη εποχή. Έτσι εξακολουθούμε να βλάπτουμε χωρίς λόγο άλλες ζωές, ενώ είμαστε κι εμείς φτιαγμένοι από ζωή και ξέρουμε τι ακριβώς είναι να αισθάνεσαι.

Όμως η αμείλικτη πραγματικότητα της λεηλασίας της ζωής είναι εδώ και τώρα δόλια συγκαλυμμένη συνεχώς διευρύνεται άσχετα από το αν την αναγνωρίζουμε ή όχι και το ερώτημα που τίθεται είναι: Πως μια διαδικασία που απαιτεί την ακύρωση του αισθανόμενου ανθρώπου μπορεί να απαντήσει και να επιλύσει το οποιαδήποτε πρόβλημα μας; Πως μια πρακτική η οποία είναι αναίσθητη μπροστά στην αισθανόμενη ζωή μπορεί να θρέψει ένα  αισθανόμενο ον όπως ο άνθρωπος;

Τα ζωικά «προϊόντα» ισοδυναμούν με τη μέγιστη και τη πιο προκλητική δήλωση: λεηλατούμε τη ζωή γιατί έτσι μας αρέσει και γιατί μπορούμε να το κάνουμε ατιμώρητα. Και παρόλο που η πλειοψηφία τα έχει αποδεχτεί ως «προϊόντα» και τα καταναλώνει, αυτό δεν είναι το μέτρο της συμπεριφοράς μας (επειδή κάτι γίνεται μαζικά), ούτε και το άλλοθι για να υπάρχουν. Όχι πολλές δεκαετίες πριν σε αρκετές χώρες της Ευρώπης εκατομμύρια άνθρωποι αποδέχονταν το καθεστώς του ναζισμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι νομιμοποιείται ο ναζισμός και ότι κάτω από ένα τέτοιο σύστημα θα πρέπει να οργανωθεί η κοινωνία μας.

Έχουμε χρέος να βγούμε άμεσα από την παγίδα των ζωικών. Δεν μπορούμε να δεχόμαστε την απόλυτη κατάλυση της λογικής και του δικαίου μεταμφιεσμένη ως «προϊόντα», ούτε να δεχόμαστε το έκτρωμα της καταπίεσης μεταμφιεσμένο ως κάλυψη των αναγκών μας. Γιατί από τα ζώα δεν παίρνουμε προϊόντα: τους παίρνουμε τη ζωή και όχι αυτό δεν είναι νόμος της φύσης τουλάχιστον για την περίπτωση του ανθρώπου. Η ψευδαίσθηση των ζωικών προϊόντων και ότι όλα είναι μέλι γάλα (η αίσθηση του οικείου και του καλού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την βάρβαρη κλοπή του ζωικού γάλακτος και του μελιού) κομματιάζεται κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά από μια παραπλανητική συσκευασία και μηχανικά, χωρίς δεύτερη σκέψη την επιλέγουμε. Κάθε τέτοια στιγμή μπορεί και πρέπει να γίνει η μεγάλη μας ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουμε οριστικά τη σκέψη μας και τη θέση μας: σταματάμε να δυναστεύουμε τα μη ανθρώπινα ζώα και να είμαστε τα αναλώσιμα πιόνια ενός συστήματος που καταπιέζει και εμάς με τον ίδιο τρόπο μέσα από την διαρκή λεηλασία της ζωής.  

Η vegetarian ατζέντα

ή πως η ζωική «οικονομία» θα παράγει περισσότερα ζωικά «προϊόντα» ενώ οι άνθρωποι θα είναι «vegetarian»

Όταν ο vegetarianism ξεκινούσε επίσημα το 1847 με την ίδρυση της vegetarian society, η αυθεντική έννοια της λέξης σήμαινε τότε την φυτοφαγία, δηλαδή την διατροφή αποκλειστικά με φυτικές τροφές. Όμως στη πορεία η έννοια της ακρωτηριάστηκε στο να σημαίνει μόνο την μη κατανάλωση σάρκας. Αυτό ισοδυναμούσε με έναν μοιραίο συμβιβασμό με το κατεστημένο στο οποίο υποτίθεται ότι θα εναντιωνόταν: από την αρχική θέση που ήταν συνολικά κατά της ζωικής εκμετάλλευσης ο vegetarianism αναθεωρήθηκε σε μια θέση που αποδεχόταν την εκμετάλλευση των ζώων, με το να εγκρίνει την γαλακτοπαραγωγή και αυγοπαραγωγή.

Αναμενόμενα, η αποδοχή των δυο βασικών κατηγοριών ζωικών προϊόντων (γαλακτοκομικά και αυγά) έπληξε και στην ουσία αναιρεί και την ακεραιότητα της θέσης για την μη κατανάλωση σάρκας, αφού και η γαλακτοπαραγωγή και η αυγοπαραγωγή παράγουν πάρα πολύ κρέας. Αν για το κρέας χρειάζεται η εκτροφή ενός ζώου, για το γάλα χρειάζονται έως και 10 ζώα (μητέρα + μωρά). Γιατί για να έχουμε γάλα, χρειαζόμαστε μια μητέρα που τεχνητά γίνεται έγκυος και γεννάει μωρά και για να έχουμε αυγά χρειαζόμαστε κότες αυγοπαραγωγής οι οποίες προέρχονται από μια διαδικασία θανάτωσης των αρσενικών νεοσσών. Μόλις αρχίσει να μειώνεται η «παραγωγή» όλων αυτών των ζώων, στέλνονται στο σφαγείο και γίνονται «κρέας» που βγαίνει στην αγορά ως του «γάλακτος» από τα μωρά, ως φτηνό κρέας για φάστ φουντ από τις μητέρες αγελάδες και ως ζωοτροφή από τις «ξοδεμένες» κότες. Έτσι ο vegetarianism ως μια έννοια που αλώθηκε και ακυρώθηκε, κατέληξε να παράγει πάρα πολύ κρέας και στο μέλλον μπορεί να παράγει ακόμα περισσότερο.

Το βασικό ζήτημα όμως είναι ότι αυτή η τόσο χονδροειδής παραποίηση της σημασίας του vegetarianism από την φυτοφαγία στην παμφαγία του πόσα και ποια ζωικά «προϊόντα» τρωει κάποιος, σκόπιμα δεν συνοδεύτηκε με την επινόηση μιας άλλης λέξης που να περιγράφει αυτή την νέα σημασία. Έτσι μείναμε με μια λέξη παραπλανητική, πηγή σύγχυσης, η οποία φέρεται να παραπέμπει σε «φυτοφαγία» όμως στην πράξη είναι μια διατροφή με ζωικά προϊόντα. Έχουμε λοιπόν μια λέξη ιδανική για το κατεστημένο την οποία μπορεί να εκμεταλλευτεί και αξιοποιήσει ανάλογα: από τη μια ερμηνεύει τον vegetarianism κατά το δοκούν ώστε να χωρέσει μέσα του όλα τα ζωικά «προϊόντα», ενώ από την άλλη τον παρουσιάζει με την ετικέτα της «φυτοφαγίας». Και από ιστορική άποψη ίσως αυτή είναι η πρώτη απατηλή «ετικέτα» στην «αγορά» η οποία αφενός εφησυχάζει όσους καταναλωτές αρχίζουν αμυδρά να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά ηθικά και αφετέρου τρομοκρατεί τους υπόλοιπους με τον μπαμπούλα μια διατροφής που παρουσιάζεται ως στέρηση, φτώχεια, πείνα, κλπ.

Είναι φανερό ότι το σύστημα απεχθάνεται την ακριβολογία και την σαφήνεια γιατί αυτές οδηγούν στην αλήθεια, και όπως ο λύκος της παροιμίας, μπορεί μόνο να υπάρξει και να ευημερεί σε ένα κλίμα εννοιολογικής αναμπουμπούλας. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα η παραποιημένη έννοια του vegetarianism, όπως και κάθε ακρωτηριασμένη έννοια, ενθαρρύνει την γνωστική δυσαρμονία, μια κατάσταση σύγχυσης όπου κάποιος ενώ διακρίνει την ηθική ασυνέπεια των πράξεων του, εντούτοις  τις συνεχίζει λόγω του εφησυχασμού που προσφέρει η διαστρέβλωση των εννοιών. Και η γνωστική δυσαρμονία είναι μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη για κάθε ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης αφού τελικά ακυρώνει την λογική, τις αξίες και το δίκαιο και εδραιώνει την συντήρηση και την παραμονή σε ένα αρνητικό κατεστημένο.

Έτσι η εκφυλισμένη μορφή του vegetarianism που έχει επικρατήσει δεν είναι καθόλου χρήσιμη για τα ζώα αλλά είναι απόλυτα χρήσιμη για το σύστημα που εκμεταλλεύεται τα ζώα, οπότε δικαιολογημένα μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια vegetarian ατζέντα σε εξέλιξη. Μια ατζέντα που αγαπάει να μισεί τον vegetarianism και που πρόσφατα μας έδωσε ένα δείγμα το οποίο μας προϊδεάζει για το διατροφικό μέλλον που επιθυμεί: ένα θολό οργουελικό τοπίο με κενές νοήματος λέξεις και δίπλα στα «κλασσικά» σλόγκαν «Ο πόλεμος είναι ειρήνη - Η ελευθερία είναι σκλαβιά - Η άγνοια είναι δύναμη» θα έχει προστεθεί και το σλόγκαν «Η φυτοφαγία είναι σαρκοφαγία».

Έτσι πριν λίγες μέρες με αφορμή την πρόσφατη αναφορά του Stockholm International Water Institute (SIWI) για το νερό, μια αναφορά η οποία δεν αναφέρει πουθενά την λέξη vegetarianism, απλά κάνει λόγο για μείωση του κρέατος στην διατροφή με στόχο την εξοικονόμηση νερού, είδαμε τα κυρίαρχα μέσα να προπαγανδίζουν την vegetarian ατζέντα, μεταφέροντας την μείωση της κατανάλωσης κρέατος ως vegetarianism. Να κάποιοι χαρακτηριστικοί τίτλοι:

1 - Οι ελλείψεις στη τροφή θα μας εξαναγκάσουν σε vegetarianism, προειδοποιούν οι επιστήμονες.

Το αποτέλεσμα της έλλειψης νερού στην παραγωγή τροφής σημαίνει ότι χρειάζονται ριζοσπαστικά βήματα για να θρέψουμε τον αναμενόμενο πληθυσμό των 9 δις το 2050

2 – Άσχημα νέα για τους κρεοφάγους: θα είμαστε όλοι vegetarian το 2050

3 - Οι ελλείψεις σε τρόφιμα θα μπορούσαν να μετατρέψουν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου σε vegetarian το 2050, προειδοποιούν κορυφαίοι επιστήμονες.

Νέα προειδοποίηση ισχυρίζεται ότι ο αυξανόμενος πληθυσμός θα σημαίνει σημαντικές ελλείψεις σε κρέας

4 – Ο κόσμος μπορεί να αναγκαστεί να γίνει vegetarian μέχρι το 2050, λένε οι επιστήμονες

Αυτό που προξενεί εντύπωση είναι η ταύτιση στην παρουσίαση του θέματος παρόλο που έχουμε να κάνουμε με μέσα από διάφορες χώρες του κόσμου. Ασφαλώς αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο και εύλογα παραπέμπει στην εν λόγω ατζέντα και σε μια συντονισμένη ψυχολογική επιχείρηση.

Μέσα από γλώσσα που δημιουργεί ένα κλίμα πανικού (κακά νέα, ελλείψεις κρέατος, εξαναγκάσουν, προειδοποιούν, ριζοσπαστικά βήματα, κλπ) η ετικέτα vegetarianism χρησιμοποιείται ως μπαμπούλας: επανακαθορίζεται ως λιγότερο κρέας και ταυτίζεται συνειρμικά με απώλεια της «απόλαυσης» και στέρηση ώστε να κρατηθούν οι άνθρωποι στην ζωική «οικονομία» και στην κατανάλωση ζωικών όσο περισσότερο γίνεται μέχρι το 2050. Το μήνυμα που περνάει στους τρομοκρατημένους σημερινούς παμφάγους είναι: «απολαύστε» όσο περισσότερο μπορείτε γιατί μόλις θα πλησιάζουμε σε αυτή την χρονολογία θα εξαναγκαστείτε να «αλλάξετε».

Αλλά τι είναι τελικά αυτό που θα αλλάξουν; Μήπως σχεδιάζουν κάποια δραματική αλλαγή στην διατροφή; Όχι φυσικά αφού η τότε προτεινόμενη διατροφή (βάσει της αναφοράς) απλά θα έχει λιγότερο κρέας αλλά θα περιέχει όλα τα υπόλοιπα ζωικά «καλούδια». Άρα η «συγκλονιστική» και «δραματική» αλλαγή με την οποία θα εξαναγκαστούν είναι άλλη. Θα πρέπει να εξοικειωθούν με την «ριζοσπαστική»  αλλαγή του να προσδιορίζονται πλέον ως vegetarian.

Το σύστημα της ζωικής εκμετάλλευσης μεταφέροντας την εμπειρία του από την ευημερία των ζώων (όπου  πχ αλλάζει τις λέξεις για τα κλουβιά αλλά δεν καταργεί τα κλουβιά) προετοιμάζει ανάλογα και την μεταβατική κατάσταση στην vegetarian εποχή: σκοπεύει να κάνει τους ανθρώπους κατ’ όνομα vegetarian, όπως με ανάλογο τρόπο οι άνθρωποι πείστηκαν ότι έγιναν «οικολόγοι» με το να αλλάξουν κάποιες λάμπες. Και όσο θα πλησιάζουμε στο 2050 αυτή η παμφαγία συγκαλυμμένη ως vegetarianism θα προβάλλεται και θα παρουσιάζεται όλο και πιο ελκυστική ως δήθεν η λύση του περιβαλλοντικού προβλήματος.

Όμως αυτό που ξεχωρίζει στην παρουσίαση του θέματος είναι το απόλυτο θράσος και η υποκρισία να μιλούν για τον δήθεν καταναγκασμό των ανθρώπων σε μιαν άλλη διατροφή. Θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν αυτά τα μέσα - φερέφωνα της ζωικής «οικονομίας» πως θα καταναγκαστούν οι άνθρωποι σε κάτι που είναι φυσικό για την ανατομία του φυτοφάγου που διαθέτουμε; Και γιατί δεν καταναγκάζονται  τώρα που πάνε κόντρα στην ανατομία τους με το να κάνουν την διατροφή που προωθεί ένα ανώμαλο σύστημα; Και που ήταν αυτά τα μέσα όταν τις τελευταίες δεκαετίες ο δυτικός κυρίως και ο υπόλοιπος κόσμος ουσιαστικά εξαναγκάστηκε στην ζωική διατροφή, όταν μέχρι το 1950 σχεδόν όλα τα έθνη του κόσμου ήταν πρακτικά στη φυτοφαγία; Εκεί δεν είδαν και δεν βλέπουν καταναγκασμό;

Σίγουρα ο καταναγκασμός, μικρός ή μεγάλος είναι καταδικαστέος αλλά δεν μπορούμε να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και αφού αναφερόμαστε στην διατροφή, γιατί αυτά τα ίδια μέσα δεν είναι το ίδιο ευαίσθητα και δεν βγάζουν λέξη για όλα αυτά τα δισεκατομμύρια αισθανόμενα πλάσματα που χωρίς να υπολογίζουμε τη ζωή τους, τα καταναγκάζουμε να γίνουν ζωικά «προϊόντα»; Γιατί αποσιωπούν αυτόν τον πραγματικό καταναγκασμό που συντρίβει ζωές χωρίς να τους αφήνει κανένα δικαίωμα, κανένα περιθώριο αντίδρασης, και καμία επιλογή; Μπροστά του ο δήθεν διατροφικός καταναγκασμός των ανθρώπων στον οποίο εστιάζουν και για τον οποίο ωρύονται, ακούγεται ψεύτικος, ανούσιος και προκλητικός. Ακόμα και αν υποτεθεί ότι οι άνθρωποι «καταναγκάζονται» σε 100% φυτοφαγία, ουσιαστικά «καταναγκάζονται» σε αλλαγή συνηθειών και στην επιλογή εναλλακτικών τροφών – κάτι που είναι ποιοτικά διαφορετικό από το ολοκληρωτικό καθεστώς που επιβάλλουμε στα ζώα.

Έτσι όλες αυτές οι διάφορες αναφορές και οι εξάρσεις των μέσων με το να μεροληπτούν τόσο απροκάλυπτα υπέρ μιας ορισμένης ατζέντας, ουσιαστικά αναδεικνύουν αυτό το οποίο λογοκρίνουν: ο καταναγκασμός των ζώων είναι το μεγάλο θέμα και το κομβικό ζήτημα που πρέπει επειγόντως να διευθετήσουμε γιατί είναι η βάση που στηρίζει ένα ολόκληρο σύστημα της καταπίεσης για χιλιετίες τώρα. Στο επίκεντρο του έχουν τεθεί χωρίς την συγκατάθεσή τους τα μη ανθρώπινα ζώα, τα οποία τεχνητά αποδυναμωμένα και ανίκανα να αμυνθούν, καταναγκάζονται να γίνουν οι αποδέκτες όλης της καταπίεσης. Και οι άνθρωποι με το να ωθούνται να μετακυλύουν την καταπίεση που υφίστανται στα ζώα (με το πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής, της ένδυσης, κλπ), ουσιαστικά επιβραβεύουν και συντηρούν την γενεσιουργό αιτία των δεινών του κόσμου μας, δηλαδή την καταπίεση.

Αν λοιπόν χρειάζεται να ανησυχήσουμε και να προειδοποιηθούμε για κάτι, αυτό δεν είναι το μακρινό 2050 αλλά η κατάρα της καταπίεσης που κατευθύνει τον κόσμο μας και ο καταναγκασμός της αισθανόμενης ζωής που συμβαίνει τώρα, κάθε στιγμή. Και ο μόνος αποδεδειγμένος τρόπος για να νικήσουμε τον καταναγκασμό και την καταπίεση είναι να αποδεχθούμε την αλήθεια: την ματαιότητα και το αδιέξοδο αυτού του δρόμου που παράγει μόνο καταπίεση για ανθρώπους, ζώα, και οικοσύστημα σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις. Το κάλεσμα της αλήθειας είναι να παραμερίσουμε τις κάθε είδους ατζέντες που μας θέλουν πιόνια τους (πρώτα και κύρια στο απόλυτα βασικό πεδίο της τροφής) και παίρνοντας ξανά τον έλεγχο της ζωής μας να κάνουμε πράξη την περιεκτική δικαιοσύνη προς όλους αυτούς που τώρα αδικούμε με τις επιλογές μας.

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή

Για άλλη μια φορά, άλλη μια απόδραση ζώου από σφαγείο.

Μέχρι εδώ είναι το καλό μέρος της είδησης και το φυσιολογικό αφού τα μη ανθρώπινα ζώα διακαώς επιθυμούν αυτό που άδικα τους αφαιρείται: την ελευθερία τους. Θέλουν πάση θυσία να αποδράσουν από τον εγκλεισμό και το μαρτύριο τους γιατί έμφυτα γνωρίζουν ότι δεν έχουν καμία θέση στο καθεστώς «εξημέρωσης» (υποδούλωσης) που τους επιβλήθηκε τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι δεν είναι σε «καλά χέρια» αλλά έρμαια ενός συστήματος αντικειμενοποίησης, εμπορευματοποίησης και θυματοποίησης. Και όσο κι αν η «εξημέρωση» έχει αλλοιώσει τα άγρια χαρακτηριστικά τους δεν παύουν να διαισθάνονται ότι ο ρόλος τους είναι άλλος: ο ρόλος της ελευθερίας, και έλκονται σ’ αυτόν ενστικτωδώς, αναζητούν την χειραφέτησή τους και να ξαναπάρουν τον έλεγχο της ζωής τους.

Έτσι λοιπόν πρέπει να φύγουν γιατί οι επιθυμίες τους, οι επιθυμίες της ζωής που αισθάνεται, είναι άλλες. Ποιος αισθανόμενος θέλει να ζήσει υπόδουλος και καταπιεζόμενος; Ποιος αισθανόμενος θέλει να ζήσει χωρίς να ορίζει τη ζωή του; Ποιος αισθανόμενος αντέχει πίσω από τα κάγκελα της «ζωικής οικονομίας», η οποία ως πρακτική, είτε γίνεται σε βιομηχανικό είτε σε οικογενειακό επίπεδο, έχει ως αρχή την καταπίεση; Ποιος αισθανόμενος μπορεί να υποστεί όλα τα στάδια μιας απάνθρωπης διαδικασίας, που έχει μόνο κακομεταχείριση, βαναυσότητα και βία και τελικό προορισμό το σφαγείο;

Όχι, τα μη ανθρώπινα ζώα δεν θα γίνουν μέρος αυτής της ανωμαλίας όσο είναι στο χέρι τους (ή καλύτερα στο πόδι τους). Και φυσικά δεν θέλουν με τίποτα να περάσουν από το σφαγείο, στο οποίο οδηγούνται δόλια και δια της βίας.

Τα παραπάνω έμελλε να τα επαληθεύσει ξανά ένας νεαρός ταύρος ο οποίος πριν λίγες μέρες μεταφέρθηκε στον προαύλιο χώρο του κολεγίου κτηνοτροφίας του πανεπιστημίου του Missouri. Ο καφέ ταύρος αμέσως αντιλήφθηκε ότι κάτι κακό προοιωνίζονταν και ακάθεκτος έκανε το άλμα στην ελευθερία. Η διαίσθησή του αυτή ήταν απόλυτα σωστή αφού το πανεπιστήμιο διαθέτει σφαγείο όπου στου κασίδη το κεφάλι, δηλαδή στο δικό του, επρόκειτο προφανώς να κάνουν «μάθημα» και να «διδαχθούν» οι φοιτητές την ύψιστη «γνώση»: την σφαγή ενός ύπουλα παγιδευμένου και ανυπεράσπιστου αισθανόμενου όντος. (Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρόσφατη καταγραφή του DNA των βοοειδών έδειξε ότι  μοιράζονται το 80 τοις εκατό των γονιδίων τους με τους ανθρώπους.)

Μα είναι δυνατόν να υπάρχει πανεπιστήμιο που διαθέτει σφαγείο; Όπως φαίνεται συμβαίνει κι αυτό και δεν είναι το μοναδικό. Δυστυχώς, είναι  τέτοια η αποσύνδεση του ανθρώπου από την αισθανόμενη ζωή ώστε το κακούργημα να θεωρείται «γνώση» που πρέπει να «διδάσκεται», οπότε εδώ και δεκαετίες έχουν μεταφερθεί στα πανεπιστήμια οι «τεχνικές διαχείρισης» των εκτρεφόμενων ζώων, κάτι που φυσικά είναι ένας ευφημισμός για την καταπίεση τους. Έτσι το ανοσιούργημα αυτό, που συνήθως κρύβεται πίσω από το παραπλανητικό όνομα «ευημερία των ζώων», περιφέρεται  ως «μάθημα» όπου οι νέοι άνθρωποι «διδάσκονται» πως να μένουν απαθείς και «ψύχραιμοι» μπροστά σε όλες τις επίπονες διαδικασίες που τα μη ανθρώπινα ζώα θα πρέπει να περάσουν προκειμένου να μετατραπούν σε «προϊόντα». Μαθαίνουν να κρατούν αυτή την απατηλή απόσταση που δεν αφήνει να μπεις στη θέση αυτού του αισθανόμενου άλλου που γίνεται «μάθημα» και έμμεσα «εκπαιδεύονται» στην ιδεολογική αποδοχή της καταπίεσης και στο να γίνονται οι ηθικοί αυτουργοί της.

Από μια τέτοια «καλοκάγαθη πράξη» λοιπόν θέλησε να ξεφύγει ο νεαρός ταύρος και από εδώ αρχίζει το τραγικά δυσάρεστο μέρος της ιστορίας, γιατί γι αυτό το νεαρό πλάσμα, κυριολεκτικά παιδί (συνήθως σφάζονται μεταξύ 12 και 24 μηνών ενώ μπορούν ζήσουν 20 χρόνια) το όνειρο της ελευθερίας δεν κράτησε πολύ.

Όπως φαίνεται δεν είναι όλα τα ζώα το ίδιο τυχερά στην προσπάθεια ανάκτησης της ελευθερίας τους γιατί ουσιαστικά δεν έχουν ιδέα του κόσμου στον οποίον αποδρούν και τι τους περιμένει εκεί έξω. Η εμπειρία ανάλογων περιπτώσεων μέχρι τώρα λεει ότι αν η απόδραση φτάσει έγκαιρα ως είδηση στην κοινή γνώμη, τότε συνήθως υπάρχει ένα επιλεκτικό κύμα συμπαράστασης προς το ένα και μόνο αυτό ζώο (αλλά όχι και προς τα δισεκατομμύρια τα οποία θα εξακολουθήσουν να καταναλώνονται), το οποίο τελικά καταφέρνει να φτάσει σε καταφύγιο. Για την πλειοψηφία όμως των ζώων η έξοδος από την φυλακή της εκμετάλλευσης σημαίνει την είσοδο σε μιαν άλλη ευρύτερη όπου κι εκεί καραδοκεί η αδιαφορία και η απάθεια στο δράμα τους και βέβαια αντίστοιχη απαξίωση για τη ζωή τους. Από το ένα ναρκοπέδιο λοιπόν στο άλλο για τα ζώα - δραπέτες αφού η πράξη τους δεν είναι σίγουρο ότι θα τύχει της κατανόησης του ανθρώπου.

Έτσι ενώ ο νεαρός ταύρος κατάφερνε για πρώτη φορά να γευτεί την αίσθηση της πραγματικής ελευθερίας διασχίζοντας το προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου και προσπαθώντας να φτάσει σε κάποιο σημείο που θα θεωρούσε ασφαλές, από πίσω του είχε ήδη στηθεί η επιχείρηση καταδίωξης. Οι ανθρώπινοι διώκτες του τα είχαν αρχικά χαμένα ενώ έτρεχαν από πίσω του. «Δεν ξέρω τι να κάνω» λέει και ξαναλέει στο βίντεο ένας εξ αυτών. Όμως δεν άργησαν πολύ στο να καταλήξουν τελικά τι πρέπει να κάνουν. Τα όπλα εκπυρσοκροτούν επανειλημμένα. Οι σφαίρες σταματούν το άλμα στην ελευθερία. Η «τάξη» έχει αποκατασταθεί.

Ο νεαρός ταύρος δεν θα φτάσει ποτέ σε κάποιο καταφύγιο, μια θέση για την οποία πάλεψε και που δικαιωματικά του άξιζε. Δεν θα αποκτήσει όνομα και δεν θα βιώσει την ηρεμία και τη θαλπωρή μιας ελεύθερης ζωής στις ελάχιστες αυτές νησίδες συμπόνιας, αφού τελικά πολύ λίγα από τα ζώα-δραπέτες έχουν την τύχη να βρεθούν σε καταφύγια. Τα περισσότερα διώκονται χωρίς οίκτο και, μετά το σοκ της καταδίωξης και της σύλληψής τους, (με εκδικητικό θαρρείς μένος) παραδειγματικά στέλνονται στο ίδιο σφαγείο από το οποίο δραπέτευσαν.

Η τραγική κατάληξη αυτής αλλά και των άλλων περιπτώσεων αποδράσεων δεν είναι απλά μια ακόμα είδηση. Αν γι αυτόν τον νεαρό ταύρο όπως και για δισεκατομμύρια άλλα ζώα κάθε χρόνο δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και απαντάμε με σφαίρες και σφαγεία τότε είμαστε σε τραγικό αδιέξοδο, γιατί αυτά δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, απλά αποκαθιστούν και εδραιώνουν την «τάξη» της καταπίεσης στο κόσμο μας. Εάν ως ανθρωπότητα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με την αισθανόμενη ζωή, ή μάλλον ξέρουμε χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς αναστολές να την απαξιώνουμε ενώ δεν ακούμε την ξεκάθαρη φωνή της να την αντιμετωπίζουμε ως ζωή, δηλαδή με σεβασμό των δικαιωμάτων της, τότε αυτό μας οδηγεί στην μητέρα των κρίσεων από την οποία πηγάζουν και όλες οι άλλες.

Όμως η ελπίδα υπάρχει γιατί το όνειρο της ελευθερίας δεν συντρίβεται. Ο ανώνυμος νεαρός ταύρος θα παγώσει για πάντα στο στιγμιότυπο του αισθανόμενου όντος που τρέχει αιώνια προς την ελευθερία, θα γίνει η προσωποποίηση αυτής της φόρας και της ορμής που δεν ανακόπτεται. Κατάφερε έστω και για μία ώρα αυτό που λαχταρούσε από τα βάθη της ψυχής του σε όλη τη σύντομη ζωή του. Και η ηρωική του πράξη δεν πήγε χαμένη. Το νοσηρό πανεπιστημιακό «μάθημα» δεν έγινε. Αντ’ αυτού έγινε ένα άλλο μάθημα και δόθηκε η καλύτερη απάντηση στο «Δεν ξέρω τι να κάνω».

Γιατί ο ανώνυμος νεαρός ταύρος και κατ’ επέκταση τα μη ανθρώπινα ζώα είναι εδώ για να μας αφυπνίσουν. Βιώνοντας μια πλεκτάνη που τα καταδίκασε από αισθανόμενα όντα σε «πόρους και προϊόντα» μας είναι τα μόνα που μπορούν να μας οδηγήσουν στην επίγνωση. Και με καθαρές και κορυφαίας συμβολικής σημασίας πράξεις μας απαντούν στο «τι να κάνουμε;».

Έτσι το «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή!» γίνεται το καλύτερο μάθημα και το πλέον επίκαιρο στη συγκυρία που ζούμε, αφού τώρα κι εμείς είμαστε κάτω από την ίδια πλεκτάνη: με το ψεύδος μιας στημένης κρίσης και ενός ψευδοχρέους εφαρμόζεται η απόλυτη καταπίεση η οποία ραγδαία καταργεί από την πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη όλα τα δικαιώματα, ακόμα και το δικαίωμα της ζωής.

Το «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή!» αποκαθιστά το δικαίωμα της ελευθερίας και της ελεύθερης ζωής. Για όλους, αφού το χαρακτηριστικό της αισθανόμενης ζωής είναι κοινό για ανθρώπους και μη ανθρώπους. Επομένως, ο τεχνητός διαχωρισμός μεταξύ τους είναι πλασματικός και υπάρχει λόγω της εμφύτευσής του από το σύστημα που ωφελείται από την καταπίεση αμφότερων με το να τους διχάζει. Αυτός ο διχασμός αποτρέπει την σύνδεση με αυτόν ή αυτήν που βίαια έγινε «τροφή» μας ή όποιο άλλο ζωικό «προϊόν». Και εν συνεχεία αποτρέπει και την σύνδεση με την απαξίωση της ζωής των ζώων και των της ζωής τους (αναπαραγωγή, μητρότητα, παιδιά), η οποία ουσιαστικά απαξιώνει με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό και την δική μας ζωή.

Το «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή!» απαιτεί την αλήθεια που αποσιωπάται και παραγκωνίζεται: το οικοσύστημα δεν έχει «ντιρεκτίβες, νόμους και διατάξεις» που να προωθούν μια αντιμετώπιση της ζωής όπως αυτή που επιβάλουμε στα μη ανθρώπινα ζώα. Όλα αυτά είναι επινόηση του ολοκληρωτικού, ιεραρχικού συστήματος που προέκυψε από την στιγμή που «εξημερώσαμε» κάποια ζώα. Και θα έπρεπε προ πολλού να είχαμε παραδεχτεί ότι η εξημέρωσε απέτυχε, ότι ήταν λάθος από την αρχή και ότι με το να τη διατηρούμε πεισματικά και να την επεκτείνουμε, προξενούμε μια ανωμαλία που προοιωνίζει παρακμή και τέλος. Έτσι, ο νεαρός ταύρος με την πράξη του επαναφέρει σε πρώτη θέα το στοιχειώδες και σοφά απλό και αληθινό: όσο ενοχλούμε αντί να διευκολύνουμε τους άλλους, όσο τους δυναστεύουμε και τους κάνουμε τον βίο αβίωτο, δεν θα βρούμε γαλήνη.

Τέλος, το «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή!» έχει μέσα του την απάντηση στην αδικία αλλά και στην απάθεια. Η αντιστασιακή και ανατρεπτική πράξη της απόδρασης συμβολίζει την αναγκαιότητα και το επείγον του «Φτάνει ως εδώ!». Αρκετά κολλήσαμε στο τέλμα, αρκετά μείναμε στην αδιέξοδη φάση ενός άδικου συστήματος που επιδεινώνει δραματικά τα πάντα. Απαιτείται η μετάβαση στο καλύτερο και μας αξίζει το καλύτερο, αλλά αυτή τη φορά το «μας» θα πρέπει να περιλαμβάνει και τα μη ανθρώπινα ζώα, μας λεει ο νεαρός ταύρος. 

Και η ορμή του ηρωικού άλματος στην ελευθερία είναι η δυναμική που σε ανύποπτο χρόνο μπορεί να συγκλονίσει το μυαλό και να το μετατρέψει σε ένα ενεργό ηφαίστειο που σε μια έκρηξη ιδεολογικής κάθαρσης θα εκσφενδονίσει για πάντα έξω από την ελεύθερη σκέψη το ψέμα, τις προκαταλήψεις, τα αυθαίρετα σχήματα, και τα επιζήμια και τραγικά στερεότυπα. Είναι η στιγμή του big bang της μίας και μόνης πραγματικά επαναστατικής πράξης, αυτής που βλέπει τα ζώα όπως πραγματικά είναι: ως φορείς αισθανόμενης ζωής.

Θέτοντας αυτήν την αρχή ως ιδεολογικό θεμέλιο απελευθερωνόμαστε από το ολοκληρωτικό κατάλοιπο του παρελθόντος που έχει στοιχειώσει τον κόσμο μας και τον θέλει να περιορίζεται στο αδιέξοδο και ακατάλληλο τρέχον σύστημα το οποίο πορεύεται μηχανικά και άκριτα επιβραβεύοντας την καταπίεση. Και γινόμαστε οι φορείς μιας ειρηνικής επανάστασης η οποία μας επανεντάσσει αρμονικά και δυναμικά στην πραγματικότητα αυτού του κόσμου: υπάρχουμε και είμαστε μέρος κάτι πολύ ευρύτερου, είμαστε μέρος του όλου, του οικοσυστήματος που δημιουργεί και προστατεύει την ζωή. 

Αυτή και μόνο η αρχή φτάνει για να γκρεμίσει όλη την υπάρχουσα ανωμαλία που αναπαράγεται για χιλιετίες τώρα και να οδηγήσει στον επαναπροσδιορισμό και όλων των υπόλοιπων πτυχών της ζωής μας. Μόλις γκρεμίσουμε το βασικό ψέμα ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε στα μη ανθρώπινα ζώα, μόλις η «άδεια» του να καταπιέζουμε τη ζωή θα έχει ανακληθεί από εμάς τους ίδιους, τότε θα γκρεμιστούν και όλα τα άλλα ψέματα που προέρχονται από αυτό και θα έχουμε αγγίξει το ηθικά ιδεώδες. Είναι η αρχική έκρηξη μιας νέας κοσμογονίας η οποία αποδομώντας το σύστημα που καταπιέζει και θυματοποιεί ανθρώπους, ζώα και οικοσύστημα, δημιουργεί (από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα το πράξουμε) τον κόσμο της περιεκτικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας για όλους.