Η δύναμη του ενός

«Αν πιστεύεις ότι είσαι πολύ μικρός για να αλλάξεις τα πράγματα,

τότε δεν έχεις κοιμηθεί σε μια σκηνή με ένα κουνούπι.»

Αφρικανική παροιμία

Η σκέψη ότι ακόμα κι αν αρχίσω να εφαρμόζω την περιεκτική δικαιοσύνη (veganism), θα είμαι ένας και άρα λίγος ή μικρός μπροστά στο μέγεθος της αδικίας δεν έχει καμία απολύτως βάση και μπορεί κάλλιστα να παραμεριστεί.

Γιατί ο ένας δεν είναι ποτέ ένας όπως νομίζει.

Η δύναμη του ενός δεν είναι μετρήσιμη με καμία από τις γνωστές μονάδες μέτρησης και δεν μπαίνει στο καλούπι των ψυχρών αριθμών.

Η δύναμη του ενός είναι η δύναμη της απελευθερωμένης συνείδησης και αυτή έχει την δική της δυναμική που δεν υπακούει σε μαθηματικούς κανόνες.

Και η γνωστή ρήση ότι «τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται» δεν μας λεει όλη την αλήθεια γιατί όλα τα πνεύματα και όλες οι συνειδήσεις είναι σε δυναμική συνάντησης αφού μέσα μας κουβαλάμε υποσυνείδητα όλη την ενοποιητική σοφία και γνώση.

Ο ένας είναι απλά η θρυαλλίδα που πυροδοτεί το ντόμινο των εξελίξεων. Είναι το προτεταμένο χέρι που περιμένει την χειραψία ενός άλλου χεριού και αυτό με την σειρά του ενός άλλου σε μιαν ακολουθία αλλεπάλληλων συνδέσεων και δεσμών.

Ο ένας είναι πάντα η μαγιά και ο καταλύτης αυτής της αλυσιδωτής αντίδρασης που θα οδηγήσει σε ζυμώσεις αμφισβήτησης και ιδεολογικής καταδίκης του κυρίαρχου τρόπου ζωής. Είναι το σύμβολο και η προσωποποίηση της ενιαίας δύναμης και του κύματος που μπορεί να παρασύρει την πλειοψηφία στην μετατόπιση προτύπου από την τρέχουσα κουλτούρα του θανάτου στην εδραίωση μιας άλλης κουλτούρας της ζωής.

Έτσι ο ένας είναι εν δυνάμει πολλοί και οι πολλοί είναι ένας.

Με αυτή τη γνώση ο ένας δεν πτοείται σε παραίτηση, απάθεια ή συμμόρφωση γιατί γνωρίζει ότι κουβαλάει την δυναμική των συσχετισμών και ξέρει ότι τα πάντα είναι ρευστά.

Ξέρει ακόμα ότι η δύναμή του έχει να κάνει με την επιδίωξη των αξίων του και με την πρακτική τους εφαρμογή στην ζωή του ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι άλλοι.

Και μπορεί στην τρέχουσα συγκυρία όλες οι αληθινά απελευθερωτικές ιδέες να εφαρμόζονται από τους λίγους αλλά είναι σίγουρο ότι σε ανύποπτο χρόνο οι πολλοί θα πάψουν να είναι πειθήνιοι και να εμπαίζονται από την τρέχουσα δομή και θα «πάρουν ανάποδες» με την αδικία.

Θα αντιληφθούν επιτέλους την σκευωρία και θα πάρουν ανάποδες με το σύστημα που καταπιέζει τα ζώα ώστε στη συνέχεια να μπορεί να καταπιέζει και τους ανθρώπους.

Όλοι αυτοί που σήμερα είναι εγκλωβισμένοι στην καταπίεση των ζώων, πρώτα και κύρια μέσα από μια διατροφή που στηρίζεται στην λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων, είναι οι πρωταγωνιστές της ειρηνικής επανάστασης του αύριο η οποία θα επεκτείνει την δικαιοσύνη σε όλη την αισθανόμενη ζωή.

Γιατί τελικά η δύναμη του ενός έγκειται στην διαρκή απόδειξη της σύνδεσης των αισθανόμενων: των ανθρώπων μεταξύ τους και των ανθρώπων με τα μη ανθρώπινα ζώα.

Η δύναμη του ενός διατρανώνει ότι οι αποσυνδεμένοι μπορούν να γίνουν ξανά συνδεμένοι και οι πάλαι πότε προγραμματισμένοι στην άγνοια καταναλωτές της «αγοράς ζωικών» – ο απόλυτος ευφημισμός για την απαξίωση της ζωής – να γίνουν οι ενεργοί θεματοφύλακες της αισθανόμενης ζωής.

………………….

Υστερόγραφο

Από την εισαγωγή του βιβλίου: ANIMAL WELFARE IN CLASS

Μην πιστεύετε ότι τα «μικρά πράγματα» δεν έχουν σημασία.

Τι μπορεί να κάνει ένα άτομο;

Μην θεωρείτε κάτι μικροπράγματα.

Οι κόκκοι της άμμου κάνουν τα βουνά!

Τα λεπτά κάνουν έναν ολόκληρο χρόνο!

Φευγαλέες, στιγμιαίες σκέψεις κάνουν αιώνιες πράξεις!

Ελατοπαπαδίτσα* (coal tit)

εικόνα: http://www.ppetrou.gr/gallery/?level=picture&id=665

Πόσο βαριά είναι μια νιφάδα χιονιού;

«Πες μου, πόσο βαριά είναι μια νιφάδα χιονιού;» ρώτησε η ελατοπαπαδίτσα το άγριο ​​περιστέρι.

«Είναι ένα τίποτα», απάντησε αυτό.

«Τότε, πρέπει να σου πω μια εκπληκτική ιστορία», είπε η ελατοπαπαδίτσα.

«Καθόμουν στο κλαδί ενός ερυθρού έλατου, κοντά στον κορμό, όταν άρχισε να χιονίζει.

Δεν χιόνιζε βαριά όπως σε μια θύελλα, όχι, αλλά όπως σε ένα όνειρο, αθόρυβα και χωρίς βαρύτητα.

Μιας και δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο να κάνω, μετρούσα τις νιφάδες του χιονιού που έπεφταν στις βελόνες του κλαδιού, ​​καθώς κολλούσαν εκεί.

Ακριβώς 2,741.953.

Όταν η 2.741.954ή νιφάδα, ελαφριά σαν τίποτα, έπεσε, το κλαδί έσπασε.»

Και έτσι η ελατοπαπαδίτσα πέταξε μακριά.

* Η ελατοπαπαδίτσα συναντάται και στα δάση της Ελλάδας. Είναι ένα πτηνό στο μέγεθος σπουργιτιού, μαυροκέφαλο με πράσινη πλάτη και ξεχωρίζει για την χαρακτηριστική επαναλαμβανόμενη κραυγή του τικ-τικ.

Carpe Diem

Το διαχρονικό «Άδραξε την μέρα!» υπήρξε πάντα η πρόκληση να αξιοποιήσουμε την δυναμική που κρύβουμε μέσα μας και να την κάνουμε μεταμορφωτική πράξη για την ζωή μας και τον κόσμο μας.

Η φράση μπορεί να λαμβάνει ένα ιδιαίτερο νόημα κάθε εποχή αλλά ειδικά στην συγκυρία μας όπου η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει πρωτόγνωρη κρίση, αποκτά ζωτική σημασία.

Η κρίση που παρουσιάζεται ως οικονομική δεν έχει καμία σχέση με τα στερεότυπα περί οικονομίας ή γιατί δήθεν δεν υπάρχει ανάπτυξη. Αυτή είναι μια σκόπιμα αλλά και επικίνδυνα αποπροσανατολιστική ερμηνεία.

Το αίτιο της κακοδαιμονίας μας σχετίζεται με το ότι συμμετέχουμε σε ένα σύστημα που λειτουργεί σε κενό ηθικής και εξ ορισμού μας υποχρεώνει οι πράξεις μας να λαμβάνουν χώρα σε ένα τέτοιο κενό. Αυτό ισοδυναμεί με το να προσπαθούμε να αναπνεύσουμε σε κενό αέρος, πράγμα που σίγουρα οδηγεί στην ασφυξία.

Μέσα σε αυτό το κενό ηθικής, η βασική για την επιβίωση ανάγκη της τροφής είναι η πρώτη που έχει αλωθεί. Αντί να έχουμε την ενδεδειγμένη διατροφή με βάση την ανατομία μας και τους νόμους του πλανήτη των φυτών, έχουμε μια συγκεκριμένη διατροφή που εξυπηρετεί την ιδεολογική βάση του συστήματος (την καταπίεση) και όλο το κακό συναπάντημα των αρνητικών αντιλήψεων.

Μέσα στη διατροφή γίνεται το «ξέπλυμα» όλων αυτών των χυδαίων αντιλήψεων αφού πράξεις και πρακτικές ολοφάνερα άδικες οι οποίες έχουν τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο πρώτιστα στα μη ανθρώπινα ζώα, σε μεγάλες πληθυσμιακά ομάδες τεχνητά εξασθενημένων ανθρώπων και στο οικοσύστημα, αποσυνδέονται από τις συνέπειές τους και επιδοκιμάζονται.

Το «ξέπλυμα» της ανηθικότητας προϋποθέτει την βίαιη εισαγωγή της ανθρωπότητας στον ζουρλομανδύα του οργουελισμού. Γιατί μόνο έτσι:

- οι αδιάκοπες και κατά συρροή γενοκτονίες που διαπράττονται επί 24ώρου βάσεως εναντίον των μη ανθρώπινων ζώων (πάνω από150 εκατομμύρια ζώα οδηγούνται σε σφαγεία κάθε ημέρα σε όλο τον κόσμο) μπορούν να είναι «ειρήνη»,

- το καθεστώς του δούλου και της καταπίεσης που αυθαίρετα τους επιβάλουμε μπορεί να είναι «ελευθερία»,

- η απόλυτη φρίκη της ζωής τους (η βία της αρπαγής των μωρών τους, η επίθεση στη μητρότητα, η συντριπτικά μεγαλύτερη καταπίεση των θηλυκών ζώων και άπειρες άλλες κακοποιήσεις) μπορεί να είναι «ευημερία»,

- ο εκ προ μελέτης φόνος τους με ειδική βασανιστική διαδικασία όπου «πεθαίνουν κομμάτι κομμάτι»* μπορεί να είναι «ευσπλαχνικό τέλος»,

ενώ την ίδια στιγμή όλα αυτά να θεωρούνται «οικονομικός κλάδος» και «βιομηχανία» για το σύστημα, «επάγγελμα» για όσους εμπλέκονται σε αυτό, και «διατροφή» για όλους τους υπόλοιπους στους οποίους επιβάλλεται.

Είτε θέλουμε να το λάβουμε υπόψη μας είτε όχι, η διατροφή εξυμνεί και επιβραβεύει έμμεσα και ύπουλα (με την πρόσχημα της κάλυψης της πιο βασικής βιολογικής ανάγκης) όλα εκείνα που καταδικάζουμε σαν ανθρωπότητα και μάταια πασχίζουμε να ξορκίσουμε έξω από την ανθρώπινη κοινωνία.

Η διατροφή είναι η μόνιμη πληγή και πηγή των αρνητικών αντιλήψεων και συμπεριφορών και το τραγικότερο λάθος επειδή συγκαλύπτει το γεγονός ότι προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα με αδιαφορία για το θεμιτό ή το αθέμιτο του τρόπου που το κάνουμε. Επιβραβεύει και εντυπώνει μόνιμα στην συλλογική συνείδηση το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και το «δίκιο του ισχυρού» (δηλαδή την υπεροψία και την αλαζονεία).

Το ηθικό κενό που σκόπιμα μας επέβαλαν, παρακάμπτει και παραγράφει τις αξίες και μας επιτρέπει να λειτουργούμε άκριτα, μηχανικά και αυτόματα προκειμένου να ικανοποιήσουμε ανάγκες και επιθυμίες. Δεν μας επιτρέπει να δούμε τα μη ανθρώπινα ζώα ως φορείς του ίδιου με εμάς χαρακτηριστικού της αισθανόμενης ζωής και άρα ως άτομα και ζωές που αξίζουν σεβασμό, οπότε καταλήγουμε να τα θεωρούμε και να τα μεταχειριζόμαστε όπως ένα ακόμη αναλώσιμο υλικό μιας χρήσης.

Αντιμετωπίζουμε την ύπαρξη και την ζωή τους με μηδενισμό, οπότε εισπράττουμε μηδενισμό και ο κόσμος που ζούμε αντικατοπτρίζει ακριβώς τον τρόπο που τρώμε.

Η κρίση που βιώνουμε υπάρχει αυτούσια στην διατροφή μας και αυτή η κρίση θα υπάρχει και θα βαθαίνει όσο δεν θα αποκαθίσταται η δικαιοσύνη στην κάλυψη της ζωτικής ανάγκης της τροφής.

Το σύστημα συντηρεί σκόπιμα την παράνοια του σαρκοφάγου ανθρώπου και προσπαθεί επιθετικά από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας να μας κάνει με το ζόρι σαρκοφάγους και καταναλωτές ζωικών.

Αυτό υπάγεται στην κύρια τακτική δημιουργίας χάους και υπονόμευσης του ηθικού των ανθρώπων ώστε τελικά να μην ξέρουν τι τους γίνεται και να είναι πλέον απόλυτα διαχειρίσιμοι και κατευθυνόμενοι. Το αποτέλεσμα είναι η απόλυτη σύγχυση του να καταλήγουν οι άνθρωποι σε αυτό που θα λέγαμε «διατροφικά gay»: με άλλα λόγια να νομίζουν πχ ότι είναι γυναίκες ενώ είναι άντρες και το αντίστροφο. Πρόκειται για μια τρικλοποδιά στο πιο καθοριστικό και καίριο μαζί με το φύλλο χαρακτηριστικό για κάθε πλάσμα, στην διατροφική ανατομία. Γιατί είναι η βασική τρικλοποδιά με την οποία αρχίζει η πτώση: η αλλοίωση της σκέψης και του συναισθηματικού κόσμου, η άλωση της συνείδησης, και προβλήματα υγείας. Είναι η τρικλοποδιά με την οποία αρχίζει η βασική αλλοτρίωση που ανοίγει τον δρόμο και σε όλες τις υπόλοιπες αλλοτριώσεις.

Όμως η παράνοια και ο μύθος του σαρκοφάγου ανθρώπου και κατά συνέπεια η διατροφή με ζωικά θα μπορούσαν άμεσα και εύκολα να ατονήσουν αν το σύστημα ήθελε και επεδίωκε κάτι τέτοιο.

Αλλά το έχει κατηγορηματικά απορρίψει γιατί αυτό εγκυμονεί τον τεράστιο κίνδυνο ο κόσμος να διαπαιδαγωγείται στο δίκαιο και στη συμπόνια πράγμα που είναι βόμβα στα θεμέλια ενός καταπιεστικού συστήματος.

Εάν δεν υπήρχε το καθημερινό «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων και επομένως εάν η συλλογική συνείδηση δεν ήταν εξοικειωμένη με την βία και την επακόλουθη απαξίωση της ζωής, το σύστημα δεν θα μπορούσε εύκολα να νομιμοποιήσει και να χρησιμοποιήσει την βία και την καταπίεση και εναντίον των ανθρώπων και έτσι θα ατονούσε το ίδιο, χάνοντας την ιδεολογική του βάση (την καταπίεση) που του επιτρέπει να υπάρχει.

Μέσω της διατροφής με ζωικά μπορεί να επιβάλει και με το «νόμο» την επίθεση ενάντια στην ζωή ως αξία. Και με απαξιωμένη την ζωή στη συλλογική συνείδηση, το πεδίο είναι ανοικτό για κάθε αντιδραστική πολιτική και ατζέντα (όπως αυτή της παγκοσμιοποίησης στην παρούσα συγκυρία).

Γιατί αν ο κόσμος εθίζεται μέσω της διατροφής στην αδικία, αν δηλαδή για την δήθεν κάλυψη της τροφής του αποδέχεται την αδικία ως αναγκαίο κακό, τότε μπορεί να αποδεχθεί ως αναγκαία κακά, ως τετελεσμένα ή ως αναπόφευκτα και όλα τα υπόλοιπα αρνητικά πράγματα και τους μονόδρομους που το σύστημα του σερβίρει (εκμετάλλευση και των ανθρώπων, καταπίεση, πόλεμοι και επεμβάσεις, κατάργηση ελευθεριών και δικαιωμάτων, τοκογλυφία, ψευδοκρίσεις και ψευδοχρέη, πολιτικές λιτότητας, κλπ).

Η καταπίεση των ζώων η οποία στην συγκυρία μας έχει επιλεγεί από το σύστημα να περνάει κατά κύριο λόγο μέσα από μια διατροφή με ζωικά, συγκαλύπτει και δίνει το άλλοθι και στην καταπίεση των ανθρώπων:

Πόσοι στα αλήθεια μέσα στον κυκεώνα και στο χάος της καταπίεσης σκέφτονται την αγορά προϊόντων από άδικη εργασία και από sweatshops; Πόσοι σκέφτονται την αγορά προϊόντων που προέρχονται από παιδική εργασία; Ελάχιστοι. Η πλειοψηφία έχει προγραμματιστεί να ενδιαφέρεται και να εστιάζει αποκλειστικά στην επιθυμία της για το προϊόν, με οποιοδήποτε τίμημα και αν αυτό απαιτεί.

Εικόνα: http://www.bizarro.com/

Όσα προηγήθηκαν κάνουν πλέον φανερό ότι βρισκόμαστε στο μεταίχμιο δύο προοπτικών.

Η μια είναι αυτή που τώρα βαδίζουμε: η αδιέξοδη προοπτική της κουλτούρας του θανάτου όπου καταπιέζουμε άλλα όντα τα οποία είναι φορείς αισθανόμενης ζωής όπως εμείς. Χαραμίζουμε και πετάμε τη ζωή τους σαν σκουπίδι. Η ανθρωπότητα είναι σε τέτοιο αμόκ και τόσο απορροφημένη στην λεηλασία της ζωής τους που δεν καταλαβαίνει ότι έτσι λεηλατεί και την δική της ζωή.

Έτσι η εκ των άνωθεν υπαγόρευση να καταπιέζουμε τα ζώα, μας επιστρέφεται τώρα ως η αγριότερη καταπίεση που έχει γνωρίσει ποτέ το ανθρώπινο είδος επί γης από τους κατά καιρούς δυνάστες του. Τώρα γίνεται φανερό ότι δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να είναι πλημμυρισμένος στην αδικία ενάντια στα ζώα, δεν γίνεται να επιβραβεύεται η καταπίεσή τους και εμείς να βιώνουμε μια κοινωνία δικαίου. Αυτό είναι εντελώς αντιφατικό. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται ότι το τίμημα το πληρώνουν μόνο τα ζώα (και αυτό το τίμημα είναι αδύνατο να το χωρέσει ο νους) όμως η βαρβαρότητα είναι εδώ και για όλους εμάς. Αφού όταν κυριαρχεί ο κορεσμός με την καταπίεση, το τίμημα το πληρώνει συνολικά η αισθανόμενη ζωή.

Και εδώ μεσολαβεί το «Άδραξε την μέρα!» με την αφυπνιστική και ξεσηκωτική του δύναμη.

Μας αναγγέλλει ότι ένας άλλος προορισμός και μια άλλη προοπτική μας αξίζει και μας περιμένει. Είναι η περιεκτική δικαιοσύνη για όλους και η κουλτούρα του σεβασμού της ζωής (του χαρακτηριστικού που κάνει μοναδικό τον πλανήτη στον οποίο υπάρχουμε).

Το «Άδραξε την μέρα!» γίνεται το «Άδραξε την αλήθεια» που θα μας επιτρέψει να βγούμε από την placebo αίσθηση ότι θα αλλάξουν τα πράγματα ή ότι θα περάσει η κρίση χωρίς να έχει επιλυθεί η αιτία που την παράγει.

Και μας προτρέπει να αδράξουμε την σοφία και να την αντιπαρατάξουμε στον τρέχοντα υπεροπτικό και αδιάφορο τρόπο που προσεγγίζαμε την απόλυτη αξία του πλανήτη: την αισθανόμενη ζωή, γιατί ο σεβασμός της είναι η πλέον υψηλή και σοφή πράξη.

Η σοφία είναι το αντίδοτο απέναντι στην κυρίαρχη παράνοια του ψευδοσαρκοφάγου. Είναι το αντίδοτο για να τελειώσουμε μια και καλή με την πεζή, αγοραία, χυδαία σκέψη, και με τις αστόχαστες, τυφλές πράξεις που κουβαλούν μέσα τους τη βία και οδηγούν σε υποκρισία και χάος.

Η σοφία είναι το μόνο που χρειαζόμαστε και αυτή δεν βρίσκεται κάπου μακριά ή έξω από εμάς αλλά είναι εντυπωμένη επάνω μας: στο σώμα μας και στην προδιάθεσή μας για το καλό.

Τα πάντα επάνω στην ανθρώπινη υπόσταση είναι εξελιγμένα για να δικαιώνουν αυτή την σοφία της ενότητας με την αισθανόμενη ζωή. Και η συνάντηση με αυτή τη σοφία είναι η μοναδική στιγμή κάθε ζωής και απόλυτα συμβολική της απελευθέρωσης.

Μια τέτοια πρωτόγνωρη εμπειρία μας αξίζει και μας περιμένει αρκεί να αποκαταστήσουμε και πάλι την επαφή μαζί της.

Αρκεί να την αδράξουμε και τότε κανένα πρόβλημα και καμία κρίση δεν είναι άλυτη.

Γιατί τότε, μαζί με το στίγμα του τυράννου της αισθανόμενης ζωής που μας φορτώνει τώρα το σύστημα της καταπίεσης (ισχυριζόμενο ότι διαπράττει το έγκλημα για μας και για να μας καλύψει τις ανάγκες), θα ξεφορτωθούμε μια και καλή και αυτό το ίδιο το σύστημα. 

................

* «Πεθαίνουν κομμάτι κομμάτι» - ‘They Die Piece by Piece’

Ένα συγκλονιστικό άρθρο της εφημερίδας Washington Post του 2001 σχετικά με το τι συμβαίνει στα σφαγεία.

«Η αποτυχημένη αναισθητοποίηση καταδικάζει τα ζώα να μετακινούνται στη γραμμή επεξεργασίας έχοντας πλήρως τις αισθήσεις τους, για όλο το διάστημα από το γδάρσιμο του δέρματος, το ρίξιμο σε βραστό νερό και την κατακρεούργησή τους».

Μόνο που η παραπάνω φρίκη είναι η στάνταρ πρακτική σφαγής είτε γίνεται εντός είτε εκτός σφαγείου.

Γιατί κόντρα στην ψευδή και παραπλανητική ρητορική περί «ευημερίας», «αναισθητοποίησης», «ευσπλαχνικού τέλους» ή οποιασδήποτε άλλης απατηλής φράσης, η διαδικασία σφαγής επιβάλλεται από ένα και μόνο πράγμα: από το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανατομία σαρκοφάγου και δεν είναι φτιαγμένος να τρώει κρέας.

Τα πραγματικά σαρκοφάγα διαθέτουν τα σωματικά προσόντα να κυνηγούν και να σκοτώνουν τα ίδια τη λεία τους και την στιγμή που τα δαγκώνουν στο λαιμό ή στο σώμα, πίνουν και πάρα πολύ αίμα από αυτά τα ζώα.

Αντίθετα ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταναλώσει κρέας που έχει αίμα γι αυτό και στην διαδικασία σφαγής που ακολουθείται το ζώο δεν σκοτώνεται ακαριαία.

Ο ακαριαίος θάνατος με μια σφαίρα ή η ευθανασία με ένεση όπως γίνεται στα κατοικίδια αχρηστεύει το κρέας του ζώου.

Σκόπιμα λοιπόν το ζώο επιδιώκεται να παραμείνει ζωντανό για αρκετά λεπτά ώστε η καρδιά του να λειτουργεί για να διώξει όσο γίνεται περισσότερο αίμα έξω και σκόπιμα καταναγκάζεται να πεθάνει κομμάτι κομμάτι. 

Οπότε δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη ότι αυτή η διαδικασία πρόκειται ποτέ να αλλάξει ή ότι μπορεί να βελτιωθεί.

Ακόμα και στο υποθετικό σενάριο του να γίνει απόλυτα ανώδυνη, θα εξακολουθεί να είναι το αποτέλεσμα της παράνοιας του να κάνουμε με το ζόρι τον άνθρωπο σαρκοφάγο.