Τρώγοντας για ένα δίκαιο κόσμο

Η τροφή έχει πολλές διαστάσεις και πτυχές. Είναι πρόσληψη θρεπτικών συστατικών και θρέψη, είναι γεύση και απόλαυση, είναι ψώνια, προετοιμασία και μαγειρική, και πολλά άλλα. Όμως πέρα από όλα αυτά τα άμεσα αντιληπτά και γνωστά υπάρχει μια βασική διάστασή της η οποία ίσως μένει σκόπιμα στο περιθώριο: η τροφή είναι επικοινωνία.

Η καθημερινή αυτή πράξη είναι η γλώσσα επικοινωνίας μας με το όλον που μας περιβάλλει. Με την τροφή μας είναι σαν να μιλάμε την μητρική μας γλώσσα, αυτήν που μας συνδέει με το μητρικό οικοσύστημα της Γης και είναι ο τρόπος να δείξουμε ότι κατανοούμε και έχουμε αίσθηση του ποια είναι η θέση μας σε αυτό και ποιοι είμαστε.

Με την τροφή τιμούμε την δέσμευσή μας απέναντι στον φυσικό κόσμο και δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας για την τεράστια χάρη και τιμή μας που μας έχει γίνει με το να υπάρχουμε και να ζούμε σε αυτό το μοναδικό και υπέροχης ομορφιάς οικοσύστημα της Γης. Η τροφή είναι η ταυτότητά μας, αυτή που καθορίζει την υπόστασή μας (όπως κάνει και για κάθε άλλο είδος) και είναι ο τρόπος να δείξουμε ότι αφουγκραζόμαστε τον φυσικό κόσμο, τον ακούμε και τον συμμεριζόμαστε, ότι υπάρχουμε γι αυτόν και υπηρετούμε την αειφόρο πορεία του.

Η τροφή είναι η απόλυτη πράξη επιβεβαίωσης της σύνδεσης και της εναρμόνισης μας με το μητρικό οικοσύστημα. Είναι το κριτήριο και το διαπιστευτήριο της ηθικής και νοητικής μας ακεραιότητας μέσα από την δικαίωση της φυτοφάγου ανατομίας μας και έτσι της δικαίωσης της φύσης που μας έδωσε μια τέτοια πεπτική ανατομία και φυσικά την αντίστοιχη συνείδηση.

Όμως όταν τρώμε αντίθετα και ενάντια στην ανατομία μας, τότε είναι σαν να μιλάμε μιαν άλλη γλώσσα ξένη προς τη Φύση. Δεν επικοινωνούμε πλέον μαζί της και δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας λέει η Μητέρα όλων μας.

Η τροφή γίνεται έτσι δείκτης του αν είμαστε πράγματι Γήινοι (παιδιά αυτής της Γης) ή "εξωγήινοι" και υποδουλωμένοι στο ανώμαλο και κακόβουλο τεχνητό σύστημα του καταναγκασμού και της καταπίεσης που κυριαρχει και το οποίο στήθηκε από το κατώτερο εκείνο κομμάτι του ανθρώπινου είδους.

Γιατί η τροφή είναι τελικά το καθεαυτού ηθικό ζήτημα, είναι ζήτημα αξιών: δηλώνει σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε και ποιες αξίες και αντιλήψεις θέλουμε να κυριαρχούν.

Θέλουμε να ζούμε σε μια κουλτούρα της ζωής ή σε μια κουλτούρα του θανάτου;

Θέλουμε να περάσουμε σε μια νέα κουλτούρα που τιμά την ζωή ή να παραμείνουμε στην τρέχουσα η οποία απαξιώνει και εκμηδενίζει την αξία της ζωής (άμεσα και φανερά των μη ανθρώπινων ζώων και έμμεσα και συγκαλυμμένα και των ανθρώπων);
 

Δυστυχώς έχουμε προγραμματιστεί από τη στιγμή που γεννιόμαστε να τρώμε αυτό που μας σερβίρεται ως τροφή από το σύστημα και να εξαπατόμαστε έτσι από έναν Δούρειο ίππο που μας παρασύρει σε επιλογές απαξίωσης και λεηλασίας της ζωής. Αυτό στην συγκυρία μας είναι το εύκολο και το πλήρως διαδεδομένο και το συναντούμε παντού γύρω μας πρώτιστα με την μορφή των ζωικών προϊόντων. Με άλλα λόγια, μας έχουν αφενός κατακλύσει με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων και αφετέρου μας έχουν επιβάλει έναν μονόδρομο που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει όπου τρώμε χωρίς κριτήρια και μάλιστα κάτι που είναι μη τροφή (οτιδήποτε είναι ασύμβατο με την ανατομία μας αλλά και τους νόμους και τους ρυθμούς του οικοσυστήματος).

Από την άλλη όμως μπορούμε να τραφούμε με κριτήρια και να ανακαλύψουμε την πραγματική τροφή.  Μπορούμε να φάμε με βάση τα αντικειμενικά κριτήρια της ανατομίας μας, αυτό που έχει προορίσει για μας το γενεσιουργό οικοσύστημα (φυτική διατροφή) και έτσι να δείξουμε έμπρακτα τις αξίες μας. Στην επιβεβλημένη αδιαφορία, ασέβεια, βία, απαξίωση της ζωής, και αδικία, αντιπαρατάσσουμε το ενδιαφέρον, τον σεβασμό, την ειρήνη, την εκτίμηση και επαλήθευση της αξίας της ζωής και την δικαιοσύνη εκδηλώνοντας έτσι αυτό που πραγματικά ήδη φέρουμε μέσα μας υποσυνείδητα.

Και επειδή η τροφή είναι πάνω απ’ όλα πράξη και ως πράξη με τις θετικές ή αντίστοιχα τις αρνητικές συνέπειές της μπορεί να διαμορφώνει την εικόνα του κόσμου, μας δίνει την δύναμη και την δυνατότητα να αλλάξουμε τη σημερινή κατά γενική ομολογία άσχημη εικόνα αυτού του κόσμου.

Η τροφή είναι η συμπόρευση με την αλήθεια του οικοσυστήματος και την αλήθεια μέσα μας και είναι η πράξη εκείνη που μπορεί να μας ευθυγραμμίσει και πάλι με τη ροή της ελευθερίας που κατευθύνει συνολικά αυτό το οικοσύστημα. Με κάθε μας γεύμα λοιπόν έχουμε την ευκαιρία να επανενταχθούμε και να αποκαταστήσουμε ξανά την ενότητα και την σύνδεση μαζί του.

Αν μέχρι τώρα η διατροφή μας μπλοκάρει αυτές τις διεργασίες καθώς και τις ζωές των άλλων αισθανόμενων όντων αλλά και χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουμε κι εμάς τους ίδιους, είναι καιρός να ξεμπλοκάρουμε. Τρώγοντας για ένα δίκαιο κόσμο είναι ο μόνος τρόπος να απελευθερώσουμε μια για πάντα όλους αυτούς που τώρα καταπιέζουμε και στην διαδικασία αυτή να απελευθερωθούμε κι εμείς.

Καταναγκαστική σίτιση και ο διάχυτος καταναγκασμός του συστήματος

Πρόσφατα ήρθε ξανά στη δημοσιότητα για δεύτερη φορά το μαρτύριο της καταναγκαστικής σίτισης στο οποίο υποβάλλονται οι δυστυχείς ανθρώπινες υπάρξεις που κρατούνται στο διαβόητο κολαστήριο του Γκουαντάναμο. Οι άνθρωποι αυτοί συντριμμένοι από το γεγονός ότι κρατούνται εκεί χωρίς κατηγορία και επ’ αόριστον (για διαστήματα που ξεπερνούν τα 10 χρόνια) αλλά και αντιμέτωποι με συνεχή, αφόρητα βασανιστήρια καταφεύγουν στο μόνο δικαίωμα που νόμιζαν ότι τους έχει απομείνει: την απεργία πείνας. Είναι η έσχατη, απέλπιδα προσπάθεια λύτρωσής τους είτε με την δικαίωση και απελευθέρωσή τους (αν και δεν βλέπουν να υπάρχει αυτό το διεθνές, συνεπές κλίμα μη ανοχής της αδικίας που θα έκλεινε το κολαστήριο) είτε δυστυχώς με το θάνατο ώστε να τερματιστεί όσο γίνεται πιο γρήγορα η φρίκη της ζωής που τους καταδίκασαν να ζουν.

Όμως με τραγικά επίπονο τρόπο ανακαλύπτουν ότι δεν τους έχει απομείνει ούτε καν αυτό το δικαίωμα. Πρέπει να κρατηθούν ζωντανοί μέσω της καταναγκαστικής σίτισης όχι δήθεν για τους ανθρωπιστικούς λόγους που προβάλλονται αλλά για να παρατείνεται το μαρτύριό τους ενώ ταυτόχρονα εκπέμπεται το μήνυμα της συντριβής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κι ενώ η σίτιση με σωλήνα υπάρχει ως ιατρική διαδικασία η οποία όμως γίνεται με την συγκατάθεση του ασθενούς και σταματά αμέσως μόλις αυτός νοιώσει δυσφορία, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά στην καταναγκαστική σίτιση. Αυτή γίνεται χωρίς την συγκατάθεση του ατόμου και ο υποβαλλόμενος στο βασανιστήριο είναι δεμένος σε καρέκλα με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και δια της βίας καταναγκάζεται στο αφόρητο μαρτύριο δυο φορές την ημέρα.

Η οργάνωση Reprieve θέλοντας να αναδείξει ότι η συγκεκριμένη πρακτική συνιστά καταπάτηση δικαιωμάτων και βασανισμό ήρθε σε επαφή με τον ράπερ Mos Def ο οποίος προθυμοποιήθηκε να βιώσει την διαδικασία καταναγκαστικής σίτισης όπως πραγματοποιείται στο Γκουαντάναμο. Αλλά είναι τόσος ο πόνος και το μαρτύριο που όπως φαίνεται στο παρακάτω βίντεο δεν το άντεξε ούτε καν για μία φορά.

Καταναγκαστική σίτιση: ο συνειρμός με το φουά γκρα (fois gras)*

Για όσους γνωρίζουν τι σημαίνει φουά γκρα η σοκαριστική είδηση από το κολαστήριο οδηγεί αυτόματα το μυαλό στην αντίστοιχη πρακτική-βασανιστήριο που γίνεται για πολλές δεκαετίες στις πάπιες που χρησιμοποιούνται στην «παραγωγή» φουά γκρα. Τα πτηνά ταΐζονται δια της βίας υπερβολικά μεγάλες ποσότητες τροφής για να πρηστεί το συκώτι τους και να γίνει τρεις φορές μεγαλύτερο. Μάλιστα είναι μια πρακτική που επιδοτείται όπως βέβαια και όλες οι υπόλοιπες «παραγωγικές» διαδικασίες καταπίεσης της αισθανόμενης ζωής που μετατρέπουν τα ζώα σε «προϊόντα» με το πρόσχημα της κάλυψης της τροφής μας.

Και αν πάμε παραπέρα το σκεπτικό θα δούμε ότι καταναγκαστική είναι η σίτιση για όλα τα ζώα που είναι ενταγμένα στις διάφορες «παραγωγικές» διαδικασίες του συστήματος υποδούλωσής τους: μετατρέπονται από φυτοφάγα σε σαρκοφάγα, τρώνε ότι αποφασίσει το σύστημα-δυνάστης τους, και τελικά γίνονται κανίβαλοι τρώγοντας (ως κρεατάλευρα) μέλη του είδους τους και ακόμα - το απόλυτα  τραγικό - εν αγνοία τους και τα ίδια τα παιδιά τους.

Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνεται η ανωμαλία που πηγάζει από τον καταναγκασμό των ζώων, αυτή τη φορά με την «παραγωγή» ενός ακόμα τερατουργήματος που ακούει στο όνομα  φουά γκρα.

Με Ελληνικούς υπότιτλους

Μακριά λοιπόν από τα φώτα της δημοσιότητας και ουσιαστικά αδιαμφισβήτητη η μοιραία ρουτίνα του φουά γκρα συνεχίζεται ανενόχλητη. Είναι μια ακόμη πρακτική ανομίας και ανωμαλίας που συμβαίνει μέσα σε αυτό το απέραντο κολαστήριο που εξαπλώνεται και επεκτείνεται με ασύλληπτους ρυθμούς σε όλη τη Γη, με εκατοντάδες χιλιάδες διάσπαρτες εγκαταστάσεις που παράγουν ως τελικό προϊόν την απαξίωση της ζωής: το Γκουαντάναμο των ζώων.

Το Γκουαντάναμο των ανθρώπων υπάρχει γιατί στο παρασκήνιο υπάρχει το Γκουαντάναμο των ζώων

Δισεκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο αναπαράγονται τεχνητά, εισάγονται σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα καταπίεσης και θυματοποιούνται άσκοπα βάσει της ιδεολογίας του συστήματος: ότι δηλαδή είναι δήθεν η τροφή μας, η ένδυσή μας, και γενικά οι πόροι για να καλύψουμε τις ανάγκες μας.

Το ότι το κυρίαρχο σύστημα θεωρεί τα ζώα πόρους δεν σημαίνει όμως ότι αυτά είναι πόροι ή ότι τα ίδια θεωρούν τους εαυτούς τους ως τέτοιους. Πρόκειται καθαρά για την ιδεολογία του κυρίαρχου ο οποίος καταφεύγει στην καταπίεση προκειμένου να εξουσιάσει τους κυριαρχούμενους (άλλους ανθρώπους ή ζώα) και δεν έχει τόσο σχέση με την επιβίωση, το κέρδος ή τους άλλους δευτερεύοντες λόγους που αναφέρονται.

Είναι πάνω απ’ όλα ένα παιχνίδι εξουσίας και μια νοοτροπία κυριαρχίας επί του άλλου την οποία μας φόρτωσε ως παθητικό η αποφράδα εκείνη εποχή της «εξημέρωσης» των ζώων η οποία είναι η απαρχή του Γκουαντάναμο των ζώων. Η λέξη εξημέρωση χρησιμοποιείται ευφημιστικά αντί της πραγματικής κατάστασης που βρέθηκαν τα ζώα: υποδούλωση, απώλεια των φυσικών τους δικαιωμάτων και πλήρης απαξίωση της ζωής τους. Με την εξημέρωση ξεκινά ο φαύλος κύκλος που φτάνει μέχρι σήμερα όπου η αισθανόμενη ζωή (ανθρώπινη και μη) συντρίβεται μέσα σε μια δομή κυριαρχίας που στηρίζει ιδεολογικά την καταπίεση και κατόπιν την εφαρμόζει στη πράξη.

Έκτοτε η μαζική βία προς τα ζώα και ιδιαίτερα αυτή που υπάρχει στην διατροφή που μας έχει επιβληθεί, δεν είναι δυνατόν να περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο στα ζώα. Ξεσπάει σαν τσουνάμι σε ολόκληρη την κοινωνία και την μετατρέπει σε ένα ευρύτερο Γκουαντάναμο: ανελεύθερη και υπό καταναγκασμό.

Το Γκουαντάναμο δείκτης της πραγματικότητας που ζούμε

Το διαβόητο Γκουαντάναμο που απασχολεί την δημοσιότητα από την ίδρυσή του με τα αποτρόπαια και απάνθρωπα βασανιστήρια και την καθολική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν εμφανίστηκε τυχαία και ούτε είναι τυχαίο που παραμένει ακλόνητο παρά την κατακραυγή. Παρόλο που είναι παράνομο, παρόλο που και μόνο η ιδέα της ύπαρξης ενός τέτοιου κολαστηρίου είναι προσβλητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, παρόλο που έχουν γραφτεί τόσα άρθρα και έχουν γίνει τόσες διαμαρτυρίες, το Γκουαντάναμο όχι μόνο δεν πτοείται και δεν κλείνει αλλά γίνεται ολοένα και πιο προκλητικό.

Τι συμβαίνει άραγε; Τι είναι αυτό που το στηρίζει; Τι μπορεί να κρατά ένα κέντρο της ανομίας ανοιχτό και συνεχώς να το αποθρασύνει; Είναι η δύναμη της συγκεκριμένης χώρας, του στρατού της, της προπαγάνδας της, του ιμπεριαλισμού γενικότερα; Είναι η δύναμη της νέας τάξης και της παγκόσμιας κυβέρνησης (που βρίσκεται ήδη σε προωθημένο στάδιο);

Όλα τα παραπάνω έχουν σχέση αλλά δεν είναι αυτά η κύρια δύναμη που στηρίζει το κολαστήριο. Η δύναμη αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού: στην ίδια τη δομή της κοινωνίας που έχει διαμορφωθεί ως ένα απέραντο Γκουαντάναμο. Είναι το σύστημα Γκουαντάναμο που περιφέρει τη συλλογική συνείδηση και σκέψη της ανθρωπότητας αλυσοδεμένη σε καταστροφικές και αντιδραστικές αντιλήψεις - όπως ακριβώς περιφέρει τις τραγικές ανθρώπινες υπάρξεις του κολαστηρίου, ντυμένες σε πορτοκαλί φόρμες και αλυσοδεμένες στα χέρια και στα πόδια. Είναι ένα σύστημα περικοπής των δικαιωμάτων μέχρι τελικής υποδούλωσης του ανθρώπου στα πρότυπα της ολικής και άνευ όρων υποδούλωσης των ζώων.

Η ανθρωπότητα έχει έτσι αλυσοδεθεί και αλωθεί ώστε με τον καθημερινό τρόπο ζωής της, με τις επιλογές δηλαδή που κάνει, να στηρίζει και να ενδυναμώνει ένα ιεραρχικό σύστημα της καταπίεσης όπου η αισθανόμενη ζωή έχει μηδενική αξία όταν ανήκει στους καταπιεζόμενους (στους οποίους συγκαταλέγονται τα μη ανθρώπινα ζώα και η πλειοψηφία των ανθρώπων). Έχουμε έτσι διαμορφωθεί ώστε να ξεκοβόμαστε από την ουσία του εαυτού μας και από τη ρίζα μας και στη συνέχεια να λειτουργούμε διχαστικά και εχθρικά προς το οικοσύστημα που μας φιλοξενεί, τα πλάσματά του και τον ίδιο μας τον εαυτό τελικά. Ενώ την ίδια στιγμή εξυμνούμε και θεοποιούμε το σύστημα, αυτό το τεράστιο, κακόβουλο γκάτζετ και το έχουμε σε περίοπτη θέση αντί της αξίας της ζωής.

Το Γκουαντάναμο είναι ο πιο τραγικός δείκτης του τι είδους κόσμο έχουμε και ότι αυτός ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά. Είναι ακόμη ο πιο τραγικός δείκτης ότι όλα όσα καταδικάζουμε στη φυλακή-κολαστήριο υπάρχουν στον ένα ή στον άλλο βαθμό ήδη στην κοινωνία. Το Γκουαντάναμο δεν είναι το μοναδικό αρρωστημένο κύτταρο σε έναν κατά τα άλλα υγιή οργανισμό. Μέσα στη γενική παραφωνία της αδικίας η δική του δεν ξεχωρίζει γιατί είμαστε πλημμυρισμένοι και εθισμένοι στην καταπίεση οπότε οι εξάρσεις της δεν μας κάνουν πλέον εντύπωση. Πλέουμε σε μια ιδεολογία αντιδραστικών αντιλήψεων όπου ο σεβασμός της αξίας της ζωής παραγκωνίζεται στο περιθώριο ώστε οι άνθρωποι να φυλακίζονται χωρίς κατηγορία και τα ζώα να βασανίζονται χωρίς λόγο. Ο καθημερινός τρόπος ζωής μας (πρώτα και κύρια μέσα από την διατροφή) στηρίζει τις δυνάμεις και την ιδεολογία της καταπίεσης και την εξυμνεί ενώ όλη η κοινωνία βουλιάζει στο βούρκο της.

Ο διάχυτος καταναγκασμός του συστήματος

Η καταναγκαστική σίτιση στο Γκουαντάναμο είναι μόνο μια εκδήλωση του γενικού κλίματος καταπίεσης και καταναγκασμού. Όμως στο σύστημα που ζούμε τα πάντα είναι καταναγκαστικά (όσο κι αν δεν είναι άμεσα αντιληπτά) αφού ο καταναγκασμός που πηγάζει από την καταπίεση του τεχνητά αποδυναμωμένου και εξασθενημένου είναι το μόνιμο χαρακτηριστικό της συγκυρίας.

Ολόκληρες κοινωνίες υποβάλλονται σε καταναγκασμό με τα ψεύδη, τις απάτες και - όπου αυτά δεν πιάνουν - με την ωμή βία και καταστολή. Πρόκειται κυρίως για πνευματικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό καταναγκασμό που οδηγεί σε προσχεδιασμένους και συγκεκριμένους μονόδρομους που όμως με έναν απατηλό τρόπο μας παρουσιάζονται ως «επιλογές».

Έτσι καταναγκαστικά στην οικονομία θα έχουμε τον μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού με την απάτη των ψευδο-κρίσεων και του ψευδο-χρέους. Και αντίστοιχα στην ιατρική θα έχουμε τον μονόδρομο της αλλοπαθητικής ιατρικής των τοξικών φαρμάκων και εμβολίων, στην ενημέρωση τον μονόδρομο της προπαγάνδας των καθεστωτικών μέσων, στην επιστήμη και στην εκπαίδευση τον μονόδρομο της διαστρεβλωμένης έρευνας και γνώσης των πολυεθνικών.

Και τέλος στην απόλυτα βασική για την επιβίωση ανάγκη της τροφής θα έχουμε τον μονόδρομο της διατροφής του συστήματος όπου όσο πιο πολύ απέχει κάτι από την ανατομία μας και από το να θεωρείται τροφή, τόσο πιο πολύ παράγεται και μονοπωλεί την αγορά. Βέβαια προκύπτει σχεδόν ως αυτονόητο ότι ένα σύστημα που αποδεδειγμένα δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο δεν πρόκειται να προωθεί μια διατροφή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας (βιολογικές και πνευματικές).

Γι αυτό μας επιβάλλουν τα ζωικά «προϊόντα», τα επεξεργασμένα τρόφιμα με τα κάθε λογής δηλητήρια και την απόλυτη ύβρη των γενετικά τροποποιημένων. Ενώ αντίστοιχα όλη αυτή η εντατική «παραγωγική» διαδικασία μη-τροφής είναι ένας καταναγκασμός της γης, των πόρων και των οικοσυστημάτων και βέβαια των μη ανθρώπινων ζώων. Ολόκληροι πληθυσμοί και κοινωνίες άλλων ειδών ζώων υποβάλλονται σε καταναγκασμό που καταλήγει σε γενοκτονία επειδή μας έχουν κάνει να πιστεύουμε και να προσπαθούμε μετά μανίας να επαληθεύσουμε ένα ψέμα: ότι τα ζώα είναι τροφή μας. 

Έτσι η κυρίαρχη διατροφή θρέφει το τέρας της καταπίεσης, πρώτα των ζώων και στη συνέχεια των ανθρώπων οι οποίοι καταναλώνοντας την καταπίεση την νομιμοποιούν και ουσιαστικά την αποδέχονται στη ζωή τους. Ο καθημερινός τρόπος ζωής μας, ο κυρίαρχος τρόπος ζωής που μας οδηγεί να κάνουμε επιλογές βίας, ευκολίας, συνήθειας, παράδοσης, κλπ αντί να κάνουμε επιλογές δικαιοσύνης και σεβασμού των αξιών και πρώτα απ’ όλα της ζωής προσφέρει την καλύτερη στήριξη στο Γκουαντάναμο. Ο ηγετικός πυρήνας των κυριάρχων δεν θα μπορούσε ποτέ να το συντηρήσει όση προσπάθεια και να έκανε χωρίς τη δική μας συμβολή.

Το Γκουαντάναμο τελικά το συντηρεί η εμπιστοσύνη μας στο σύστημα, η μη αμφισβήτησή του στο καίριο πεδίο των αντιλήψεων που μας έχουν επιβληθεί και οι οποίες μας κατευθύνουν σε μια προκαθορισμένη πορεία εδραίωσης και ενίσχυσης του στάτους κβο και των κατεστημένων συμφερόντων. Κάθε φορά που επιβραβεύουμε την συνήθεια του κρέατος, του γάλακτος, των αυγών και γενικά των ζωικών «προϊόντων», ουσιαστικά επιβραβεύουμε την λεηλασία της ζωής και προδίδουμε τον αισθανόμενο άνθρωπο μέσα μας. Έτσι δίνουμε κύρος στο ανώμαλο σύστημα της ανομίας ενώ απαξιώνουμε την κορυφαία και μοναδική αξία του πλανήτη της ζωής που μας φιλοξενεί: την αισθανόμενη ζωή.

Ο καταναγκασμός θα εκλείψει μόνο όταν τερματιστεί στην βασικότερη βιολογική μας ανάγκη: την τροφή

Ο καιρός της επίγνωσης έχει φτάσει. Έχει έρθει η ώρα να χωνέψουμε αυτό που αποφεύγουμε: ότι δηλαδή η αισθανόμενη ζωή αντιμετωπίζεται ενιαία και όχι με διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Όταν για παράδειγμα ανεχόμαστε ή επιβραβεύουμε την καταναγκαστική σίτιση των ζώων και την καταδικάζουμε μόνο για τους ανθρώπους ουσιαστικά πλήττουμε την αξία του δικαίου και εν αγνοία μας ενισχύουμε το σύστημα της κυριαρχίας και της καταπίεσης. Οι αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, του σεβασμού της ζωής αφορούν συνολικά τους φορείς αισθανόμενης ζωής οπότε η επιλεκτική  εφαρμογή τους τις ευτελίζει και τις ακυρώνει.

Μια τέτοια διάκριση δεν είναι αυτό που ζητούν οι περιστάσεις, αφού αυτό δεν είναι κάτι που έχει την επίγνωση, το όραμα, και τη δύναμη να γκρεμίσει τον καταναγκασμό. Το υγιές αντανακλαστικό είναι η αντίδραση στον καταναγκασμό όλων των αισθανόμενων και θα πρέπει αυτό το αντανακλαστικό να το απελευθερώσουμε από τις αντιδραστικές αντιλήψεις που το έχουν αλώσει και το κάνουν να είναι επιλεκτικό και διχαστικό. Και να ενεργοποιήσουμε και πάλι εκείνη τη δυναμική που θα μας επαναφέρει στην τροχιά της σύνδεσης και της ενότητας με την αισθανόμενη ζωή.

Αν αναρωτηθούμε γιατί καταναγκαζόμαστε και γιατί καταπατούνται τα δικαιώματά μας, η απάντηση που εύλογα προβάλει είναι επειδή απαξιώθηκε η ζωή. Και αν στη συνέχεια αναρωτηθούμε γιατί απαξιώθηκε η ζωή, η αληθινή απάντηση (που όμως έχουμε προγραμματιστεί να αρνούμαστε) είναι επειδή την απαξιώνουμε με κάθε μας γεύμα. Προσποιούμαστε ότι το αίσχος της διατροφής με τα σώματα και τις εκκρίσεις άλλων αισθανόμενων όντων (των μη ανθρώπινων ζώων) είναι δήθεν η διατροφή μας, η παράδοσή μας, τα έθιμά μας, και έτσι εδραιώνουμε όλη αυτή τη βαρβαρότητα, τον καταναγκασμό και τη βία που χρειάζεται για να εκμηδενιστεί η ζωή.

Το οικοσύστημα όμως έχει άλλη γνώμη. Είναι το μοναδικό γνωστό οικοσύστημα αισθανόμενης ζωής και την προστατεύει ως κόρη οφθαλμού, δημιουργώντας διαρκώς τις προϋποθέσεις ώστε η ζωή να ακμάζει και να εξελίσσεται. Πουθενά αυτό το οικοσύστημα δεν φυλακίζει την ζωή. Η ελευθερία είναι ο υπέρτατος νόμος του. Όμως στην ανθρώπινη καρικατούρα συστήματος η καταπίεση (κυρίως με τη μορφή της στέρησης της ελευθερίας) και η οποία συνήθως καταλήγει στο θάνατο είναι η κυρίαρχη κουλτούρα.

Είναι μια κουλτούρα εχθρική και σε παραφωνία προς το οικοσύστημα και τους νόμους του η οποία θα πρέπει άμεσα να αποδομηθεί και να δώσει τη θέση της σε μια νέα κουλτούρα σεβασμού της αξίας της ζωής. Η συντριβή του Γκουαντάναμο είναι πρώτα απ’ όλα ιδεολογική και μετά φυσική, ποτέ ανάποδα. Μόνο όταν καταδικαστεί ιδεολογικά η αντίληψη του καταναγκασμού της αισθανόμενης ζωής θα εκλείψουν οι πρακτικές που τώρα κυριαρχούν αδιάκριτα στην πλειοψηφία των ανθρώπων και συνολικά στα μη ανθρώπινα ζώα.

Τα πιο φρικαλέα εγκλήματα γινόντουσαν και εξακολουθούν να γίνονται από τις αλαζονικές, ανώμαλες και απόλυτα λανθασμένες αντιλήψεις που παράγει η ιδεολογία της κυριαρχίας και του καταναγκασμού. Η βασικότερη από αυτές είναι η αντίληψη που θέλει τα μη ανθρώπινα ζώα να θεωρούνται τροφή μας. Στοχεύοντας στη ρίζα του κακού, στο Γκουαντάναμο των ζώων, δίνουμε το καίριο πλήγμα που θα απελευθερώσει και το ανθρώπινο είδος από τα δεσμά της κουλτούρας του θανάτου και από το σύστημα Γκουαντάναμο.

...............................

* Διαδικασία φουά γκρα (fois gras)

Κατά την έναρξη της παραγωγής, ένα πτηνό τροφοδοτείται με ένα ξηρό βάρος 250 γραμμαρίων τροφής ανά ημέρα, και έως 1000 γραμμάρια (σε ξηρό βάρος) στο τέλος της διαδικασίας. Η πραγματική ποσότητα τροφής που εισάγεται δια της βίας είναι πολύ μεγαλύτερη, δεδομένου ότι τα πτηνά τρέφονται ένα μείγμα του οποίου η σύνθεση είναι περίπου 53% ξηρό και 47% υγρό (κατά βάρος).

Η τροφή χορηγείται χρησιμοποιώντας ένα χωνί εφοδιασμένο με ένα μακρύ σωλήνα (20-30 cm μήκος), ο οποίος εισάγει δια της βίας την τροφή στον οισοφάγο του ζώου. Εάν χρησιμοποιείται κοχλίας, η σίτιση διαρκεί περίπου 45 έως 60 δευτερόλεπτα. Τα σύγχρονα συστήματα χρησιμοποιούν συνήθως ένα σωλήνα που τροφοδοτείται από μια αντλία πεπιεσμένου αέρα και εισάγει τη τροφή μέσω σχισμής που γίνεται στον οισοφάγο του πτηνού. Με ένα τέτοιο σύστημα ο χρόνος λειτουργίας ανά πάπια διαρκεί περίπου 2 έως 3 δευτερόλεπτα. Ερευνητές έχουν βρει ενδείξεις φλεγμονής των τοιχωμάτων του προκοιλία μετά την πρώτη φορά της αναγκαστικής σίτισης. Υπάρχει επίσης ένδειξη της φλεγμονής του οισοφάγου στα μετέπειτα στάδια της πάχυνσης. Αρκετές μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι τα ποσοστά θνησιμότητας μπορεί να είναι σημαντικά αυξημένα κατά τη διάρκεια της περιόδου σίτισης.