«Κοίτα το αρνάκι! Χάϊδεψέ το! Αυτό θα σουβλίσουμε την Κυριακή.»
Τα παραπάνω είναι τα λόγια μητέρας προς το μικρό παιδί της έξω από κρεοπωλείο στο οποίο κρέμονται τα αποκρουστικά παραμορφωμένα από την κατακρεούργηση και την αποσύνθεση πτώματα των μη ανθρώπινων ζώων.
Η όλη σκηνή είναι το απόλυτο σοκ αλλά και ένα βαρύ πλήγμα στο μέλλον αυτής της ανθρωπότητας.
Είναι η τραγική στιγμή της συνάντησης των αθώων, όπου η αθωότητα του παιδιού συναντιέται με την αθωότητα ενός δολοφονημένου ζώου, το οποίο μέχρι πριν λίγο ζούσε και το οποίο ανυποψίαστο και χωρίς να το εγκρίνει οδηγήθηκε στην φρικτή εμπειρία του θανάτου.
Είναι επίσης η τραγική στιγμή της συνάντησης των άβουλων, αυτών που άλλοι αποφασίζουν για την ζωή τους ή την μη ζωή τους, αυτών που άλλοι, οι μεγαλύτεροι για το παιδί και οι ανήκοντες σε άλλο είδος για το ζώο, θα καθορίσουν τους ρόλους τους μέσα σε ένα αρρωστημένο και αδιέξοδο σύστημα εκμετάλλευσης: το άβουλο και αθώο ανθρώπινο παιδί εκπαιδεύεται στο να επιβάλλει άκριτα την εκμετάλλευση στο αθώο και άβουλο (λόγω υποδούλωσης) μη ανθρώπινο ζώο.
Με άλλα λόγια, είναι η στιγμή της σύγκρουσης των αθώων και η αρχή μια μονομερώς συγκρουσιακής πορείας και ενός διχασμού χωρίς νόημα. Είναι η αρχή ενός «διαίρει» αλλά χωρίς «βασίλευε» για μια ανθρωπότητα αποκομμένη από τον παλμό και το μήνυμα του οικοσυστήματος της ζωής στη Γη.
Είναι η τυφλή εμμονή στη συνέχιση μιας αδιέξοδης αντιπαλότητας με την ζωή, η οποία κατρακυλάει την ανθρώπινη κοινωνία σε έναν συνεχή κατήφορο όπου έχει χαθεί η συναίσθηση του τι είναι εγκληματικό, αποκρουστικό και ειδεχθές.
Οδηγούμαστε βαθμιαία σε μια κοινωνία η οποία με έναν απίστευτα παθητικό και θλιβερό τρόπο αποδέχεται συνεχώς όλο και περισσότερη και πιο ακραία βία και εγκληματικότητα, οι οποίες συμβαδίζουν με την ολοένα διογκούμενη εκμετάλλευση των ζώων, για την οποία όμως αποφεύγεται να γίνεται λόγος.
Η πραγματικότητα όμως της εκμετάλλευσης είναι υπαρκτή και έχουμε να κάνουμε με δυο συγκοινωνούντα δοχεία, όπου η άνοδος της στάθμης του ενός περνάει αναπόφευκτα και στο άλλο.
Και είναι η διόγκωση και η ενίσχυση της εκμετάλλευσης των ζώων αυτή που εθίζει την ανθρώπινη κοινωνία στην αντίληψη της εκμετάλλευσης και της αδικίας και αυτή που τις μεγεθύνει.
Η εκμετάλλευση των ζώων είναι αυτή που δίνει τον παλμό και αυτή που στηρίζει ιδεολογικά το σύστημα της εκμετάλλευσης που επικρατεί για χιλιετίες τώρα στον πλανήτη ως μια ανωμαλία και μια παρένθεση που αντί να κλείσει, εξαπλώνεται ανεξέλεγκτη.
Μια ανωμαλία η οποία ξεκίνησε περίπου 10 χιλιάδες χρόνια πριν και γέννησε όλη την μετέπειτα ταραχώδη ιστορία και έβαλε την ανθρωπότητα σε μια παρακμιακή, αδιέξοδη πορεία, την οποία παρόλα αυτά κατ’ ευφημισμό ονομάσαμε περίοδο του πολιτισμού.
Το καταλυτικό γεγονός που ήρθε να συγκλονίσει και τελικά να ανατρέψει ολοσχερώς την μέχρι τότε ισορροπία του οικοσυστήματος ήταν η λεγόμενη «εξημέρωση» των ζώων και κυριολεκτικά - για όσους θέλουν να λένε τα πράγματα με το όνομα τους - υποδούλωση των ζώων στα συμφέροντα του ανθρώπου.
Με αυτήν την αδικαιολόγητη και βίαιη διαδικασία υποδούλωσης (η οποία πήρε αιώνες μέχρι τελικά τα ζώα να υποκύψουν και να πάψουν να αντιστέκονται) ο άνθρωπος αυθαίρετα και προκλητικά γκρέμιζε τους τρεις νόμους - πυλώνες του οικοσυστήματος:
- νόμος της ελευθερίας: κάθε πλάσμα γεννιέται ελεύθερο και δεν εξουσιάζεται από κανένα άλλο μέσα στο οικοσύστημα στο οποίο υπάρχει. Πουθενά η Φύση δεν επιτρέπει την στέρηση της ελευθερίας και αυτός είναι ο βασικός λόγος που όλο το οικοσύστημα υπάρχει και εξελίσσεται για εκατομμύρια χρόνια.
- νόμος της διατροφικής ανατομίας/φυσιολογίας: κάθε πλάσμα έχει μια εκ των δύο βασικών ανατομιών, φυτοφάγο ή σαρκοφάγο, την οποία και δεν παραβιάζει, αλλά λειτουργώντας ενστικτωδώς την εφαρμόζει κατά γράμμα.
- νόμος της διατροφικής αλυσίδας: κάθε πλάσμα και πάλι ενστικτωδώς τρώει από ένα μικρό σύνολο τροφών, πχ τρώει από ένα σύνολο 30 έως 50 τροφών, τις οποίες τρώει σε όλη του την ζωή. Δηλαδή ενώ στην Φύση υπάρχει τεράστιος αριθμός τροφών, αυτές δεν θεωρούνται και δεν είναι τροφή για όλα τα είδη, αλλά υπάρχει μια ταξινόμηση και μία τάξη όπου το κάθε είδος έχει το δικό του μικρό αλλά υπερ-επαρκές κομμάτι από την «πίτα» για να επιβιώσει.
Ο άνθρωπος όμως δεν αναγνωρίζει τον νόμο της διατροφικής αλυσίδας και δεν αναγνωρίζει επίσης τον νόμο της διατροφικής ανατομίας, λόγω της επιρροής που έχει δεχτεί. Αντί λοιπόν να κατευθύνεται ενστικτωδώς στο δικό του μερίδιο της «πίτας» από τις φυσικές τροφές που αντιστοιχούν στην φρουτοκαρποφάγο ανατομία του, κατευθύνεται κάτω από την επιρροή της αγοράς στις «μη τροφές», δηλαδή στα χιλιάδες επεξεργασμένα προϊόντα που του πλασάρονται ως τρόφιμα από την βιομηχανία διατροφής και την βιομηχανία εκμετάλλευσης των ζώων.
Κι ενώ η προορισμένη από την Φύση διατροφή για τον άνθρωπο δεν έχει μέσα της καμία εκμετάλλευση, βία, και αδικία, η προωθούμενη από το σύστημα διατροφή είναι ακριβώς το αντίθετο.
Έτσι ο τρόπος που τρώμε αντανακλά το κόσμο που ζούμε. Και αφού τρώμε ιμπεριαλιστικά και εκμεταλλευτικά, τότε επόμενο είναι να ζούμε σε έναν ιμπεριαλιστικό κόσμο όπου κυριαρχεί το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε έναν κόσμο αδικαιολόγητης και αχρείαστης βίας, εκμετάλλευσης και θανάτου.
Έχουμε πολύ εύκολα και άκριτα πειστεί ότι αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο. Αρνούμαστε να δούμε και να κάνουμε πίσω. Το κακό διογκώνεται και ενώ περιφέρεται αόρατο και μας δηλητηριάζει όπως η ραδιενέργεια από τις Φουκουσίμες και τα Τσερνομπίλ δεν το βλέπουμε.
Και όμως ο εμπνευστής του veganism, Donald Watson, το έθεσε με αφοπλιστικό τρόπο λέγοντας:
«Λίγοι διατροφολόγοι έξω από το vegan κίνημα είχαν δοκιμάσει να ζήσουν χωρίς ζωικά τρόφιμα, ή είχαν κάνει οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια να λύσουν το πρόβλημα της διατροφής φιλοσοφικά, όπως πρέπει να λυθεί. Χωρίς την καθοδήγηση της φιλοσοφίας η επιστημονική έρευνα τσαλαβουτάει σύντομα στο τέλμα του λάθους.»
Το ίδιο είχαν πει και όσοι πριν από αυτόν μίλησαν αλλά και έκαναν πράξη τον σεβασμό των ζώων, οι οποίοι ενστικτωδώς ή με έναν ασυναίσθητο, αυτόματο τρόπο κατάλαβαν ότι η διατροφή του ανθρώπου είναι θέμα φιλοσοφικό και όχι τεχνοκρατικά διαιτητικό όπως προσπαθούν μάταια να μας πείσουν οι απολογητές του συστήματος της εκμετάλλευσης. Και στην προσπάθεια τους αυτή συστηματικά κινδυνολογούν, ενώ προκλητικά αγνοούν ότι ακόμα και μέσα στο τεχνοκρατικό διαιτητικό πλαίσιο η φυτοφαγική διατροφή αποδείχθηκε καθ’ όλα ασφαλής, επαρκής, και υγιής.
Παρόλα αυτά συνεχίζονται να κατηγορούνται (και να διώκονται) οι βίγκαν γονείς ότι δήθεν παρεμβαίνουν και κάνουν κατήχηση στα παιδιά τους, ότι τους στερούν θρεπτικά συστατικά, ότι δεν τα μεγαλώνουν υγιεινά, ότι..., ότι..., ότι.
Αυτό που αρνούνται να δουν όμως όλοι αυτοί οι πρόθυμοι κατήγοροι είναι ότι οι συγκεκριμένοι γονείς δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να διδάσκουν στα παιδιά τους τον σεβασμό της ζωής και όλων των άλλων αξιών.
Αντί να βάζουν τα παιδιά τους να χαϊδέψουν το πτώμα ενός ζώου, δείχνουν στα παιδιά τους τον δρόμο της μη εκμετάλλευσης και την καταδίκη της αδικίας αντί για την επιβράβευσή της.
Αντί να μετατρέπουν την συνάντηση των αθώων σε μονομερή σύγκρουση, την αναδεικνύουν σε συνάντηση συνύπαρξης και σε ύμνο της ζωής και της μη καταπίεσης, αφού η Φύση και το οικοσύστημα δεν σταματούν ούτε στιγμή να μας μεταδίδουν ότι αυτό είναι το κυρίαρχο μήνυμα.*
........................
* Στο έργο του Κροπότκιν "Αμοιβαία βοήθεια: παράγοντας της εξέλιξης" αλλά και στο έργο του Δαρβίνου και άλλων επιστημόνων αποδεικνύεται ότι αυτό που τελικά κυριαρχεί στην φύση είναι η αλληλοβοήθεια μεταξύ των ειδών και όχι η βία.
