Από το αδιαφορώ στο νοιάζομαι

Με αυτόν τον πολύ απλό τρόπο θα μπορούσε να περιγραφεί η μετάβαση κάποιου στον veganism, δηλαδή η διαδικασία εκείνη κατά την οποία το μυαλό αποκτά πλήρη επίγνωση της αλήθειας των μη ανθρώπινων ζώων και η συνείδηση επαναστατεί μπροστά στην κατάφωρη αυτή αδικία.

Η όλη διεργασία αφορά το μυαλό και την συνείδηση αφού εκεί έχει συντελεστεί η αλλοίωση κάτω από την επιρροή του συστήματος της εκμετάλλευσης. Και εκεί θα γίνει η ανατροπή αφού η φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος παραμένει φυτοφάγος. Πράγματι αυτή δεν άλλαξε στην πορεία του χρόνου αλλά ούτε και μπορεί να αλλάξει όσο και αν την κακοποιεί κάποιος καταναλώνοντας αντίθετες και ασύμβατες τροφές. Με άλλα λόγια, το σώμα ήταν πάντα βίγκαν, η σκέψη μας δεν ήταν.

Γι αυτό και η μετάβαση στον veganism είναι τελικά θέση της συνείδησης και όχι του σώματος. Είναι η επανευθυγράμμιση της συνείδησης με το σώμα. Γεννιόμαστε με έναν βίγκαν σώμα σε ένα μη βίγκαν κόσμο (στο σύστημα της καταπίεσης), αλλά εξαιτίας της παραπλάνησης της συνείδησης, αυτή εγκλωβίζεται στο αδιαφορώ, στο πρότυπο της εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα να μετατρεπόμαστε σε ένα ξένο σώμα τόσο προς το οικοσύστημα(αδικία προς τα μη ανθρώπινα ζώα) όσο και προς το ίδιο μας το σώμα (επιβολή ενός ασύμβατου διατροφικού προτύπου).

Η μετάβαση στον veganism έχει το νόημα της ανακατάληψης της συνείδησής μας από το δίκαιο και την λογική. Είναι η  αποκατάσταση της συνείδησης, η απελευθέρωσή της από την επιρροή του συστήματος της καταπίεσης, και η επαναρύθμισή της ώστε να λειτουργεί με βάση την αρχή της μη καταπίεσης. (Το σώμα δεν χρειάζεται καμία ρύθμιση ή προσαρμογή, είναι ήδη χτισμένο να λειτουργεί με βάση αυτήν την αρχή.)

Αυτή η μετάβαση είναι αρκετή για να μεταμορφωθεί ο κόσμος μας σε έναν ριζικά δικαιότερο κόσμο, αφού η εκμετάλλευση των ζώων είναι ο πυρήνας του προβλήματος και έχει κεντρική θέση στο σύστημα της καταπίεσης γιατί εξοικειώνει την συνείδηση με αυτήν την αντίληψη, κάνοντας έτσι δυνατή και την απρόσκοπτη καταπίεση και εκμετάλλευση των ανθρώπων.

Δυστυχώς η μετάβαση αυτή είναι αναγκασμένη να συμβεί σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον, δηλαδή μέσα στην  πραγματικότητα του αδιαφορώ η οποία είναι η κυρίαρχη πραγματικότητα σήμερα και το κύριο ρεύμα που κατευθύνει την πορεία της κοινωνίας, το mainstream. Είναι η πραγματικότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης το οποίο για να υλοποιήσει την καταπίεση των ανθρώπων, των ζώων και του περιβάλλοντος επενδύει και στηρίζεται στην αδιαφορία για το ποιες αρχές ή αξίες κατευθύνουν τις πράξεις μας και συνεπώς και για τις συνέπειες αυτών των πράξεων.

Το αδιαφορώ προκύπτει ως προϊόν της σύγχυσης για την πραγματικότητα που μας περιβάλει και της άγνοιας για τα πραγματικά δεδομένα και ως εκ τούτου οχυρώνεται πίσω από μια στενή αντίληψη του ατομικού και  του ιδιοτελούς. Μέσα λοιπόν σε έναν μικρόκοσμο όπου ο καθένας είναι απορροφημένος στις έξωθεν κατευθυνόμενες συνήθειές του δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να φουντώνει η αδιαφορία (για τους γύρω μου, για το περιβάλλον, για τα ζώα, για το τι τρωω, για το ποιος με κυβερνά, κλπ άλλα και ακόμη και για τον ίδιο μου τον εαυτό) η οποία μπορεί να μεταλλάσσεται σε απάθεια, παραίτηση,  αλαζονεία αλλά και απελπισία. Με κύριο χαρακτηριστικό βέβαια όλων των προηγουμένων να παραμένει η αποσύνδεση από τις συνέπειες των πράξεων κάποιου και η σχέση αντιπαλότητας με τον άλλο (άνθρωπο ή μη άνθρωπο).

Έτσι το αδιαφορώ ανάγεται τελικά σε μια συνολική αδιαφορία για την ζωή. Γιατί αυτή είναι ο αποδέκτης των συνεπειών του, αυτή υφίσταται το αποτέλεσμα της δράσης του η οποία έχει ως αποτέλεσμα δισεκατομμύρια ζωές, ανθρώπινες αλλά κυρίως μη ανθρώπινες, να ισοπεδώνονται κάτω από τον οδοστρωτήρα μιας τέτοιας στάσης. Η αδιαφορία καταλήγει να είναι καταστροφική και αδιέξοδη τόσο στο προσωπικό όσο και στο συλλογικό επίπεδο, και το μόνο αντίδοτο σε έναν τέτοιο κατήφορο είναι το νοιάζομαι.

Στην περίπτωση του veganism το νοιάζομαι σημαίνει την ουσιαστική μεταμόρφωση, μια συνολική αναθεώρηση και ρήξη με το παρελθόν. Αυτό που ούτε καν απασχολούσε το μυαλό, τώρα έχει λάβει κεντρική θέση στην σκέψη, αυτό που γινόταν μηχανιστικά ως συνήθεια, τώρα καθοδηγείται από την αρχή της μη εκμετάλλευσης. Η παλιά λογική του αδιαφορώ γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος όταν έρχεται αντιμέτωπη με τον απελευθερωτικό άνεμο του νοιάζομαι. Όλες οι φτηνές, ψεύτικες και αστήριχτες δικαιολογίες που έχουν επινοηθεί για να διατηρούν το έκτρωμα της εκμετάλλευσης ζωντανό καταρρέουν. Το ίδιο και η προπαγάνδα του συστήματος της εκμετάλλευσης, οι ψευτοέρευνες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, η παραπλάνηση της διαφήμισης, η γνώμη των «ειδικών». Όλο το οικοδόμημα της εκμετάλλευσης που υπήρχε στο μυαλό σωριάζεται μπροστά στην δύναμη της αλήθειας.

Είναι μια διαδικασία όπου πέφτουν οι μάσκες και φαίνονται καθαρά τα πρόσωπα, οι ρόλοι και το σικέ παιχνίδι του συστήματος της καταπίεσης: ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα έχουν στηθεί ο ένας απέναντι στον άλλο σε μια αυθαίρετα δημιουργημένη σχέση εκμεταλλευτών - εκμεταλλευόμενων μόνο και μόνο για να ωφελείται και να αναπαράγεται αυτό το σύστημα. Ακόμη φαίνεται καθαρά ότι άνθρωποι και ζώα ενώνονται αναλογικά από μια κοινή μοίρα κάτω από ένα σύστημα που θεωρεί και τους δυο αναλώσιμους, τους εντάσσει στο ίδιο καθεστώς καταπίεσης και τους αντιμετωπίζει με την ίδια αντίληψη. Και επιπλέον φαίνεται επιτέλους ότι ο αγώνας της απελευθέρωσης είναι κοινός και η λύση είναι το γκρέμισμα αυτού του συστήματος και η δημιουργία ενός συστήματος δικαιοσύνης όπως προτείνει ο veganism.

Έτσι η μετάβαση στο νοιάζομαι και στον veganism αναδεικνύεται σε μια απελευθερωτική διαδικασία κατά την οποία ξυπνούν όλα εκείνα τα οποία πριν ήταν παραγκωνισμένα και καταπιεσμένα. Ξαφνικά ο δεσμός με το άλλο αισθανόμενο ον και η επιθυμία διόρθωσης της αδικίας γίνονται κυρίαρχα. Όπως επίσης κυρίαρχο γίνεται και το χρέος να δοθεί η δέουσα προσοχή και ο σεβασμός σε αυτούς που κάποτε δεν δινόταν καμία σημασία. Ο μέχρι χθες παγερά αδιάφορος για τις συνέπειες των πράξεων του και των επιλογών του άνθρωπος,  μεταμορφώνεται θεαματικά και γίνεται αγνώριστος. Ο θύτης άνθρωπος έρχεται σταδιακά στην θέση του θύματος ζώου και ταυτίζεται μαζί του, συμπάσχει μαζί του και του δείχνει έμπρακτα μέσα από τον βίγκαν τρόπο ζωής του ότι παύει να συμμετέχει στην εκμετάλλευση και καταπίεση του.

Το φαινομενικά ασύλληπτο και ακατόρθωτο έχει γίνει όχι απλά εφικτό, αλλά επιβεβλημένο από την δύναμη της συνείδησης.

Από την αποδυναμωτική νοοτροπία  του αδιαφορώ στην ενδυναμωτική νοοτροπία  του νοιάζομαι

Ζούμε στον κόσμο και στην εποχή του αδιαφορώ και είναι αυτό που μπλοκάρει την πραγματικότητα του νοιάζομαι και την κρατά στην αναμονή. Το σύστημα μας μαθαίνει το αδιαφορώ μέσα από καθημερινές πρακτικές που τρέχουν με μια διαδικασία ρουτίνας και μας παρουσιάζονται ως φυσιολογικές και πολιτικά ορθές. Και ο ίδιος ο άνθρωπος αποδεικνύεται ότι είναι τρομερά ευάλωτος, εύπλαστος και προβλέψιμος μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Παρόλα αυτά το κατάλληλο ερέθισμα, πληροφόρηση, είδηση, γνώση μπορεί να πυροδοτήσει την αλλαγή γι αυτό η καλύτερη απάντηση είναι να διδάξουμε στους γύρω μας, ο ένας στον άλλο, την τέχνη του νοιάζομαι.

Με άλλα λόγια, το νοιάζομαι μπορεί να προκύψει ως προϊόν μύησης στην γνώση και στην συνειδητοποίηση του πως έχουν τα πράγματα και ποια είναι η θέση του ανθρώπου τόσο μέσα στο ευρύτερο οικοσύστημα αλλά και μέσα στο τρέχον πλαίσιο οργάνωσης της ζωής. Μέσα από αυτήν την επίγνωση απορρέει ο στόχος της αποκατάστασης της δικαιοσύνης σε κάθε πτυχή της πραγματικότητας ή αλλιώς μια γενικευμένη δικαιοσύνη για όλους.

Η μετάβαση δηλαδή από το αδιαφορώ στο νοιάζομαι είναι η πορεία στο σύστημα δικαιοσύνης που προτείνει  ο veganism. Είναι η μετάβαση από την τρέχουσα παρακμιακή και καταστροφική κατάσταση του αδιαφορώ για τα μη ανθρώπινα ζώα στην ανώτερη κατάσταση του νοιάζομαι, σέβομαι την ζωή, συμπάσχω μαζί της. Και μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο το νοιάζομαι σημαίνει επίσης ότι δικαιώνω το βίγκαν σώμα μου αλλά πολύ περισσότερο αποκαθιστώ την  βίγκαν συνείδηση που προκύπτει από την συγκεκριμένη ανατομία και φυσιολογία του. Το βίγκαν σώμα που μας προίκισε η φύση δεν μπορεί να μην έχει βίγκαν συνείδηση, ειδάλλως πρόκειται για σοβαρή δυσαρμονία ανάλογη του πχ να είσαι χελώνα και να νομίζεις ότι είσαι αετός. 

Επομένως την αντίφαση του homo Frankenstein, του άνθρωπου δηλαδή με το βίγκαν σώμα και την μεταλλαγμένη συνείδηση, ας μην την αναζητούμε σε λάθος της Φύσης αλλά στην επίδραση του συστήματος. Αναμφισβήτητα, μια τέτοια ομογενοποίηση συνείδησης (που οδηγεί σε ανάλογη συμπεριφορά και σε μια ομογενοποίηση στον ίδιο τρόπο ζωής, στην ίδια διατροφή στις ίδιες συνήθειες ξεκομμένες από τον αντίκτυπό τους στις ζωές των άλλων) είναι η μεγάλη επιτυχία του συστήματος της καταπίεσης. Ευτυχώς ο veganism αναδεικνύεται σε δυσάρεστη εξαίρεση για το σύστημα, η οποία του χαλάει όλη αυτή την ομογενοποίηση, αφού χτυπάει στη ρίζα του το αδιαφορώ και γίνεται ο καταλύτης που επιταχύνει την πορεία κάποιου στο νοιάζομαι.

Ο veganism είναι η αποθέωση του νοιάζομαι. Νοιάζομαι για την αδικία που συμβαίνει γύρω μου και  όχι απλά θέλω να την σταματήσω, αλλά την σταματώ με την μη συμμετοχή μου σε αυτήν. Δεν είναι απλά η επιθυμία αλλά και η πράξη του σταματώ την καταπίεση. Είναι η εσπευσμένη αποχώρηση από τον κόσμο του αδιαφορώ και η αποφασιστική μετάβαση στον κόσμο του νοιάζομαι με έναν ριζικά αναγεννημένο εαυτό.