Πες μου γιατί πρέπει να τρώμε τα ζώα – Γιατί; Γιατί;,

Why Must We Eat The Animals (Oh Why Oh Why)

Μουσική, στίχοι:  Cyrus Pirasteh

Τραγούδι: Greg Cipes και Jah Sun

Αν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε αυτό το γιατί μέσα απ’ τη καρδιά μας και μακριά απ’ όλο τον προγραμματισμό που έχουμε δεχθεί, δηλαδή με καθαρή, ανεπηρέαστη ειλικρίνεια, θα διαπιστώσουμε ότι το ερώτημα είναι αφοπλιστικό.

Δεν έχουμε τι να πούμε. Μένουμε άναυδοι!

Δεν υπάρχει καμία απάντηση που μπορούμε να δώσουμε.

Υπάρχει μόνο το αυθαίρετο «γιατί έτσι» της αποσυνδεμένης από την αισθανόμενη ζωή «κουλτούρας» του θανάτου που είμαστε βυθισμένοι και που ως αυτόματα ακολουθούμε.

Μέσα σ’ αυτή την «κουλτούρα» δεν τρώμε για μας και για τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής μας στον πλανήτη της ζωής: για να δικαιώνουμε και να τιμούμε την σύνδεση και την ενότητά μας με την αισθανόμενη ζωή και την αφοσίωση σ’ αυτήν.

Τρώμε μόνο και μόνο για να πλημμυρίζει αυτός ο κόσμος με την αντίληψη της υποτέλειας και της καταπίεσης ενώ ταυτόχρονα ευτελίζονται και ισοπεδώνονται όλες οι αξίες από έναν Δούρειο ίππο ψευδο-απόλαυσης και πλασματικού ευδαιμονισμού.

Είναι τέτοια η αλλοίωση και η απομάκρυνση από τον πραγματικό μας εαυτό ώστε τρώμε μόνο και μόνο για να υφίσταται και να εδραιώνεται ένα άνομο σύστημα που θέλει πρώτα και κύρια τα μη ανθρώπινα ζώα ως όντα χωρίς καμία αξία και κανένα δικαίωμα.

Και στη συνέχεια, με το ύπουλο σχέδιο της καταπίεσης τους μεταμφιεσμένο ως κάλυψη δήθεν της ανάγκης για τροφή, ένδυση και οτιδήποτε άλλο, να διαβρώνει και να εκμηδενίζει και την αξία της ανθρώπινης ζωής και να καταργεί και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτή η διαδικασία ανενδοίαστα και μάταια επινοεί τις μυριάδες προφάσεις, δικαιολογίες και άλλοθι για την άλωση της σκέψης και της συνείδησής μας.

Όμως απάντηση για το ερώτημα του τίτλου δεν έχει.

Γιατί πολύ απλά αυτό το γιατί δεν σηκώνει λόγια.

Αυτό το γιατί ζητάει την επίγνωση της αδικίας.

Και την επακόλουθη ανάληψη της προσωπικής ευθύνης.

Αυτό το γιατί ζητάει την συνειδητοποίηση του χρέους.

Και την μόνη πράξη που αυτή οδηγεί.

Την επανόρθωση της αδικίας.

Με την ματιά ενός παιδιού

Μαθήτρια της 3^ης δημοτικού συγκλονίζει με τη στάση της. Με ένα σύντομο μήνυμα προς την δασκάλα της καταρρίπτει το μύθο που στηρίζει τους ζωολογικούς κήπους και τον δήθεν «εκπαιδευτικό» τους ρόλο:

«Δεν θα έρθω στην επίσκεψη του σχολείου στο ζωολογικό κήπο. Αντί γι αυτό θα παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ για τους μπαμπουίνους.».

Μέσα σε λίγες γραμμές και με τον αφοπλιστικό τρόπο ενός παιδιού που μας αφήνει άναυδους η Mia, η 9χρονη μαθήτρια από τις ΗΠΑ συμπυκνώνει την αλήθεια για μια ακόμα περίπτωση καταπίεσης των ζώων (αυτήν των ζωολογικών κήπων και των ενυδρείων) την οποία οι μεγάλοι είτε δεν βλέπουν είτε αρνούνται να δουν:

«Τα ζώα είναι κλεισμένα σε κελιά και λαχταρούν την ελευθερία τους. Το σώμα τους και το μυαλό τους αλλάζουν – περπατούν πέρα δώθε, αιχμάλωτα μακριά από τον φυσικό τους χώρο και με στρες μπροστά στα μάτια αγνώστων. Τα μωρά ζώα είναι στη πόρτα των κήπων για να φέρνουν όλα τα λεφτά, ενώ τα γερασμένα και αδύναμα ζώα στέλνονται σε τσίρκο ή στη σφαγή. Μερικές φορές ζουν σε υπερσυνωστισμένους χώρους και όταν δραπετεύουν μπαίνουν σε κίνδυνο. Τέλος, τα ζώα βαριόνται, είναι λυπημένα και μελαγχολικά.»

Η μικρή μαθήτρια με τη πράξη της έρχεται να μας θυμίσει το σημαντικότερο πράγμα που αυτή η κοινωνία δείχνει απογοητευτικά να έχει ξεχάσει: έχουμε να κάνουμε με ζωές και με αισθανόμενα όντα και ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής τους είναι ο σεβασμός της αξίας της ζωής τους και της ελευθερίας τους.

Και επαληθεύει ότι δεν μπορούμε να ξεγελάσουμε ένα παιδί όταν του επιτρέψουμε να μεγαλώνει ανεπηρέαστο από την κουλτούρα του θανάτου στην οποία είμαστε βυθισμένοι.

Η διαισθητική ικανότητα των παιδιού για ηθικές επιλογές είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη αρκεί φυσικά να μην παραποιηθεί από τον παραμορφωτικό φακό της τρέχουσας κουλτούρας ο οποίος περιφρονητικά απεικονίζει τα μη ανθρώπινα ζώα ως υποδεέστερα και άνευ αξίας όντα.

Δυστυχώς όμως αυτή η έμφυτη και ενστικτώδης αίσθηση και προσήλωση στο δίκαιο, αυτή η εκπληκτική ικανότητα του παιδιού που είναι συνυφασμένη με την αθωότητά του, στην σημερινή πραγματικότητα βρίσκεται υπό συνεχή απειλή. Από την πρώτη κιόλας στιγμή επιχειρείται, κατ’ αναλογία με τα κελιά των φυλακών που λέγονται ενυδρεία και ζωολογικοί κήποι, να φυλακιστεί και το μυαλό του παιδιού στο νοητικό κελί μιας απαξιωτικής αντίληψης για τα ζώα. Είναι η παρέκκλιση σε έναν ξένο ρόλο.

Θλιβερές φιγούρες - πρωτεργάτες σε αυτή την επιχείρηση συμμόρφωσης και ευθυγράμμισης των παιδιών στην αθλιότητα και στην ανωμαλία της κουλτούρας του θανάτου, είναι οι ίδιοι οι γονείς τους. Εκπαιδευμένοι και αυτοί με μια ανάλογη διαδικασία στην αποδοχή των πιο αναχρονιστικών και απαξιωτικών αντιλήψεων για τα ζώα, θα αναλάβουν εργολαβικά ως πράκτορες του συστήματος της καταπίεσης να αναπαράξουν όλο το παραμύθι και όλη την σκευωρία ενάντια στα ζώα.

Θα επιτεθούν ευθέως στην διατροφική ανατομία των παιδιών τους «μαθαίνοντάς» τα με το ζόρι «να τρώνε κρέας» και «να πίνουν γάλα», (σχεδόν ποτέ το μητρικό γάλα από το στήθος της μητέρας τους αλλά συνεχώς, για όλη τους τη ζωή το κλεμμένο και στερημένο γάλα από μωρά ζώα τα οποία με φούρια θα μετατραπούν σε «κρέας του γάλακτος»).

Θα επιτεθούν εξίσου και στην νοητική ακεραιότητα των παιδιών τους «μαθαίνοντάς» τα να κατηγοριοποιούν τα ζώα στις αυθαίρετες χρήσεις «τροφή, ένδυση, κατοικίδια, πειραματόζωα, κλπ».

Θα επιτεθούν επίσης ευθέως στην συναισθηματική τους ακεραιότητα αποσυνδέοντας τα από την κουλτούρα σεβασμού της ζωής και εισάγοντάς τα δια της βίας στην περιρρέουσα κουλτούρα του θανάτου.

Το πλέον τραγικό όμως, θα μολύνουν την αθωότητα των παιδιών τους και θα παραβιάσουν την θέλησή τους, κάνοντας τα συνεργούς στο έγκλημα της καταπίεσης άλλων αισθανόμενων όντων, μόνο και μόνο για να δικαιώσουν τις αυθαίρετες απόψεις ενός άνομου συστήματος, αγνοώντας δογματικά την αλήθεια που μεταφέρει η ενστικτώδης αντίδραση των παιδιών τους.

Και τώρα περίτρανα βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας τέτοιας ανατροφής: ένας τύπος άνθρωπου – αυτόματο της καταπίεσης - που μεγαλώνει ως γενίτσαρος απέναντι στην αισθανόμενη ζωή (της οποίας είναι κι αυτός ο ίδιος μέρος) μέσα στον γενικότερο φόντο ενός κόσμου στον οποίο το μόνο που ευημερεί είναι η καταπίεση (αδιάκριτα και προς τους ανθρώπους και προς ζώα).

Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος - αυτόματο της καταπίεσης αδυνατεί να αντιληφθεί το κακό που διαπράττει και συνεχίζει απτόητος. Αδυνατεί να κάνει τη σύνδεση του πως τα 55  δισεκατομμύρια ζώα τα οποία υποφέρουν και στενάζουν χωρίς λόγο κάθε χρόνο (με το πρόσχημα δήθεν της κάλυψης της ανάγκης της τροφής) καταλήγουν στο να υποφέρει και να στενάζει με ανάλογο τρόπο και η πλειοψηφία των ανθρώπων, και επίσης και ο ίδιος και τα παιδιά του (ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται και απορεί γιατί να του συμβαίνει αυτό και γιατί ο κόσμος να έχει κατρακυλήσει σε τέτοια παρακμή και κρίση).

Επομένως το μήνυμα της μικρής μαθήτριας έχει κάτι πολύ ευρύτερο να μας πει πέρα από την καταδίκη των ζωολογικών κήπων. Θέτει  ένα ζήτημα καταλυτικής σημασίας: την εμμονή μας στο να ενσταλάζουμε ένα χρεοκοπημένο και αδιέξοδο μοντέλο σκέψης και ηθικής στα παιδιά και μας λέει αρκετά, τέλος.

Και επίσης μας δίνει ένα δείγμα του πως θα άλλαζε ο κόσμος αν όλοι τον βλέπαμε μέσα από την καθαρή ματιά αυτού του παιδιού.

Γιατί τα παιδιά, όντας ακόμα συνδεμένα με τον πραγματικό κόσμο της αισθανόμενης ζωής, είναι οι φορείς της αλήθειάς του που μπορεί να απελευθερώσει τους μεγαλύτερους (οι οποίοι έχουν στην πλειοψηφία τους αποσυνδεθεί από το γενεσιουργό οικοσύστημα του πλανήτη της ζωής και έχουν εγκλωβιστεί και αφομοιωθεί από ένα κυρίαρχο ρεύμα και μοντέλο της καταπίεσης).

Αντί λοιπόν να «μάθουμε» τα παιδιά, μήπως το μόνο που χρειάζεται είναι επειγόντως να ξεμάθουμε εμείς οι μεγάλοι, γονείς και δάσκαλοι και να ξαναδούμε τα πράγματα και τον κόσμο μέσα από την λυτρωτική ματιά του παιδιού;

Είμαι φυτοφάγος - Κάνεις εξετάσεις;

Είναι η πρώτη ερώτηση που θα ρωτήσει κάποιος μόλις ακούσει τη λέξη φυτοφάγος συνοδευόμενη συνήθως από την εμφανή έκπληξη για το πως είναι δυνατόν να είμαστε ακόμα καλά. Είναι το αυτόματο ανακλαστικό του προγραμματισμένου με μύθους μυαλού του μέσου ανθρώπου στο οποίο η φυτική διατροφή έχει συνδεθεί με ανεπάρκειες και ασθένεια.

Ο ίδιος αυτός μέσος άνθρωπος θα έμενε κατά πάσα πιθανότητα απαθής στο άκουσμα κάποιου που τρέφεται με επεξεργασμένες τροφές, με τα προϊόντα της συμβατικής χημικής γεωργίας, με τα  «προϊόντα» της «ζωικής οικονομίας» ή στο άκουσμα κάποιου που είναι καπνιστής ή καταναλωτής αλκοόλ. Όμως η φυτοφαγία έχει εμφυτευτεί ως ο μπαμπούλας και ο απόλυτος κίνδυνος, εξ ου και ο αυτόματος συνειρμός με τις εξετάσεις. Μάλιστα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το ερώτημα δεν μεταφέρει ειρωνεία αλλά εκφέρεται με ειλικρινές ενδιαφέρον για την υγεία μας.

Η απάντηση λοιπόν, στους συνομιλητές μας, (η οποία δεν πρόκειται να τους καθησυχάσει αλλά μάλλον θα τους ανησυχήσει και θα τους δώσει τροφή για σκέψη) είναι ότι κάποιος, ως φυτοφάγος ή για την ακρίβεια ως vegan, ναι κάνει εξετάσεις. Δεν γίνεται να μην κάνει εξετάσεις. Τις έχει κάνει όλες και συνεχίζει τον εξονυχιστικό έλεγχο. Πρέπει να ξέρει ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται. Πρέπει να ξέρει την αλήθεια. 

Πρώτα και κύρια εξετάζει το μεγάλο παράδοξο: πως βρεθήκαμε στην απέναντι πλευρά, αντιμέτωποι με την αισθανόμενη ζωή.

Πως είναι δυνατόν εμείς που είμαστε φτιαγμένοι από αισθανόμενη ζωή και που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να αισθάνεσαι μια πληθώρα αισθημάτων και συναισθημάτων, να φτάσουμε σε μια κατάσταση απάθειας γι αυτήν;

Από αυτή την βασική εξέταση και διαπίστωση οδηγούμαστε απευθείας στην επίγνωση ότι η αιτία των δεινών μας και των κρίσεων που πλήττουν την ανθρωπότητα είναι ακριβώς αυτή η αποσύνδεση.

Στο επίκεντρο βρίσκεται η βασικότερη των αναγκών μας, η διατροφή, λόγω της δυνατότητάς της να επηρεάζει κάθε άλλη πτυχή της ζωής μας. Η τρέχουσα επιβεβλημένη διατροφή παράγεται με αδικία για άλλους ανθρώπους, για τα μη ανθρώπινα ζώα και για το οικοσύστημα. Και όλη αυτή η αδικία δεν είναι δυνατόν να μην κορέσει τη ζωή μας και τις κοινωνίες μας και στη συνέχεια να παράγει τις διάφορες κρίσεις σε κάθε επίπεδο.

Γιατί όταν για την πιο ζωτική, καθημερινή ανάγκη της τροφής συναινούμε με ένα δόγμα και την πρακτική του να προβαίνει στην καταπίεση των μη ανθρώπινων ζώων και των ανθρώπων και στην καταστροφή του περιβάλλοντος, το μόνο που κατορθώνουμε είναι να εδραιώνουμε ένα ανώμαλο σύστημα που παράγει αδιάκριτα κρίση και δυστυχία για ανθρώπους και μη ανθρώπους.

Όταν για ένα θέμα που είναι εξ ορισμού λυμένο από την ανατομία μας, την φυσική μας προδιάθεση για το καλό και την οικονομία και την αειφορία του συνολικού οικοσυστήματος, επιτρέπουμε σε ένα σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) να εισάγει την κουλτούρα του θανάτου στον πλανήτη της ζωής, τότε μας έχει εγκλωβίσει στο σπιράλ μιας αδιέξοδης κρίσης η οποία προϊδεάζει για την τελική, καταστροφική κλιμάκωση που μας επιφυλάσσεται.

Η διατροφή έχει έτσι μετατραπεί σε μέσο για την άλωση της σκέψης και την στρέβλωση της λογικής με την καθιέρωση του οργουελικού «τροφή είναι η μη τροφή» δηλαδή κάτι που τόσο σε βιολογικό αλλά και στο ηθικό επίπεδο είναι πραγματικό σκουπίδι, κορεσμένο με την υποκρισία, την δυστυχία, και την ισοπέδωση των αξιών.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η επικράτηση αυτής της διατροφής καθιερώνει και έναν συγκεκριμένο τύπο κόσμου, δηλαδή την εικόνα και την μορφή του σημερινού κόσμου όπου υπάρχει η παρούσα οικονομία και οι πολιτικές που πηγάζουν από αυτήν και φυσικά οι αντίστοιχες συνέπειες. Η άλωση της σκέψης για ένα τόσο ζωτικό ζήτημα και η συγκάλυψη της καταπίεσης ως διατροφή εξαπατά τους ανθρώπους να συμμετάσχουν στο διαίρει και βασίλευε με την καταπίεση όσων (ανθρώπων και μη ανθρώπων) βρίσκονται πιο κάτω από αυτούς στην ιεραρχία της καταπίεσης.

Όμως η παραπάνω επίγνωση οδηγεί με την σειρά της στην διαδικασία εξέτασης των επιμέρους πτυχών αυτού του βασικού διχασμού.

Αυτή περιλαμβάνει την εξέταση του πως η διαβόητη «εξημέρωση» των ζώων (κυριολεκτικά υποδούλωση) οδήγησε στην δημιουργία του συστήματος της καταπίεσης το οποίο ξεκινώντας πριν περίπου δέκα χιλιάδες χρόνια φτάνει ως το σήμερα με διάφορες μορφές.

Κατόπιν έρχεται στο προσκήνιο η εξέταση του πως ξαφνικά ένα διατροφικό δόγμα γέμισε τις δυτικές κοινωνίες με ζωικά «προϊόντα» και μέσα σε λίγες δεκαετίες από το τέλος του 2^ου ΠΠ και μετά περάσαμε από μια φυτική διατροφή στον απόλυτο κορεσμό με ζωικά. Και αυτό αποκαλύπτει πως η διατροφή που επιβλήθηκε έχει τελικά την δύναμη να μετατρέπει τους ανθρώπους σε πιόνια ενός ανώμαλου συστήματος, μέσα από την ιδεολογική ενίσχυση της καταπίεσης, τον εκμαυλισμό της συνείδησης, και την απομάκρυνση από την διατροφική μας ανατομία.

Και τέλος εύλογα προκύπτει η εξέταση του πως μπορούν να υπάρχουν στο λεξιλόγιο μας λέξεις όπως κρέας, γαλακτοκομικά, αυγά, μέλι, δέρμα, γούνα, πειράματα, τσίρκο, κλπ όταν ξέρουμε τι αυτά σημαίνουν για τα μη ανθρώπινα ζώα αλλά και για τους ανθρώπους. Και η τραγική διαπίστωση είναι ότι όλο αυτό το αμαρτωλό και ανώμαλο μόρφωμα που λέγεται «ζωική οικονομία» - προς απέραντη απογοήτευση αλλά και ντροπή για το ανθρώπινο είδος – δεν είναι παρά η λεηλασία της ζωής μεταμφιεσμένη ως τροφή, ένδυση, διασκέδαση, έρευνα και επιστήμη, και ότι άλλο επικαλείται το σύστημα που την προωθεί.

Όλα τα παραπάνω ευρήματα δεν μπορούν παρά να οδηγούν πλέον στην ευνόητη τελική εξέταση.

Όχι δεν είναι οι προληπτικές εξετάσεις ελέγχου της υγείας που υπονοούν οι συνομιλητές μας. Σίγουρα δεν είναι κακό να γίνονται τέτοιες εξετάσεις οι οποίες για τους vegan στατιστικά και κόντρα στα στερεότυπα είναι πολύ καλύτερες από τον μέσο όρο.

Όμως κατά πόσο μπορεί κάποιος να παραμείνει συνολικά υγιής (σωματικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, πνευματικά) ακόμα κι αν οι εξετάσεις του είναι καλές υπό τις συνθήκες ενός νοσηρού συστήματος; Αναπόφευκτα μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο αυτού του συστήματος της καταπίεσης που προάγει την νόσο σε κάθε πτυχή της ζωής μας, το κινδυνολογικό ερώτημα «από που θα πάρω την πρωτεΐνη μου;» ακούγεται κοντόφθαλμο και ψευδεπίγραφο. Έτσι, στη θέση του προβάλει ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα: «από που θα πάρω την δικαιοσύνη που χρειάζεται αυτός ο κόσμος για να είναι ένας κόσμος όπου θα ευημερούν πλέον όλα τα αισθανόμενα όντα».

Και άρα το κρίσιμο ζήτημα είναι πως οι πηγές πρωτείνης, ασβεστίου, σιδήρου και όλων των υπόλοιπων θρεπτικών συστατικών θα είναι ταυτόχρονα και πηγές δικαιοσύνης, ελευθερίας και σεβασμού της ζωής. Και αντίστοιχα πως η γεύση και η ευκολία θα είναι ταυτόχρονα η γεύση και η ευκολία της δικαιοσύνης.

Την ώρα που κι εμείς είμαστε θύματα των συνεπειών μιας κατάφωρα ψεύτικης και κατασκευασμένης κρίσης, την ώρα που έχουμε πειστεί για ένα ψεύτικο χρέος μιας αυθαίρετης και απατηλής «οικονομίας» και αυτοκτονούμε για ανύπαρκτα χρέη προς τραπεζίτες γκάνγκστερ, αναδύεται ένα τεράστιο και αληθινό χρέος προς την ζωή.

Αυτό είναι το αντικείμενο της τελικής εξέτασης από την οποία προκύπτει ότι το χρέος προς την αισθανόμενη ζωή είναι το μόνο υπαρκτό, όσο και αν έχουμε εκπαιδευτεί να το αγνοούμε και να το περιφρονούμε.

Αυτό το χρέος καλούμαστε να το διευθετήσουμε κάθε μέρα στη ζωή μας, όταν για παράδειγμα βρισκόμαστε μπροστά σε μια βιτρίνα με συσκευασμένα μέλη σωμάτων άλλων αισθανόμενων όντων ή εκκρίσεων των σωμάτων τους ή μπροστά σε ένα γεύμα με τα παραπάνω. Κάθε τέτοια στιγμή καλούμαστε να κάνουμε το χρέος μας προς την αισθανόμενη ζωή και να δηλώσουμε την αφοσίωσή μας σε αυτήν, αναγνωρίζοντας και περιφρονώντας το σχέδιο (ενίσχυση της καταπίεσης) και τα ευτελή δέλεαρ (ψευδο-γεύση, ψευδο-ευκολία, ψευδο-θρέψη, ψευδο-τροφή, πλασματική τιμή, κλπ) με τα οποία το σύστημα της καταπίεσης προσπαθεί να μας εξαπατήσει.

Τιμώντας αυτό το χρέος σημαίνει ότι αρνούμαστε να γίνουμε αποδέκτες της καταπίεσης που μας σερβίρεται ύπουλα με την μορφή «προϊόντων». Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τον ηθικό αυτουργό αυτού του εγκλήματος, το σύστημα της καταπίεσης, και παύουμε να το στηρίζουμε ιδεολογικά και πρακτικά, ενώ ταυτόχρονα δικαιώνουμε την φυσική μας προδιάθεση για το καλό και την φυτοφάγο ανατομία μας.

Σημαίνει τελικά ότι δεν αναζητούμε απλά να καλύψουμε τις ζωτικές μας και άλλες ανάγκες, δεν ζητάμε απλά να πάρουμε τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά, και να απολαύσουμε την γεύση και την ευκολία, αλλά να τα κάνουμε όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο τιμά όλη την αισθανόμενη ζωή και πορεύεται μαζί της και όχι ενάντια σ’ αυτήν.

Έτσι το συμπέρασμα που βγαίνει μετά από όλες αυτές τις εξετάσεις είναι ότι η περιεκτική δικαιοσύνη (της οποίας η φυτοφαγία είναι η βασική πράξη) είναι η προφανής επιλογή για να βγούμε από το σπιράλ της κουλτούρας του θανάτου.

Και επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα «Κάνεις εξετάσεις;» εσύ φίλε συνομιλητή θεωρείς ακόμη ότι μπορούμε να το περιορίσουμε μόνο στις ιατρικές εξετάσεις;

Συζήτηση για φυτοφαγία & veganism

Συζήτηση για φυτοφαγία & veganism στον Αθήνα 984

Παγκόσμια ημέρα veganism

Εικόνα από την Vegan Society

Πριν από 68 χρόνια έγινε το ξεκίνημα μιας ειρηνικής επανάστασης η οποία μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο σπιράλ της καταπίεσης και της επακόλουθης κουλτούρας του θανάτου. Είναι μια πορεία που οδηγεί τους ανθρώπους να αποδώσουν τον οφειλόμενο σεβασμό προς όλη την υπόλοιπη αισθανόμενη ζωή του πλανήτη κάνοντας πράξη την περιεκτική δικαιοσύνη για όλους.

Είναι μια έκκληση για τον σεβασμό της αξίας της ζωής και για την αποκατάσταση του πιο καταπιεζόμενου, των μη ανθρώπινων ζώων, η οποία δυστυχώς γίνεται υπό τον αθέατο φόντο της απόλυτης απαξίωσης της ζωής τους. (Πάνω από 55 δισεκατομμύρια ζώα της ξηράς και πολλαπλάσια δισεκατομμύρια ζώα της θάλασσας γενοκτονούνται μόνο για «τροφή» κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο).

Η τεχνητή κατάπτωση των ζώων σε αυτό το ολοκληρωτικό καθεστώς καταπίεσης είναι αυτή η οποία προετοίμασε και προλείανε το έδαφος και για την ολοφάνερη πλέον κατάπτωση και της ίδιας της ζωής των ανθρώπων σε ένα ανάλογο καθεστώς κυριαρχίας πλήρους φάσματος όπου χάνονται ή ήδη έχουν χαθεί τα περισσότερα δικαιώματα.

Το διατροφικό δόγμα που επικράτησε μετά τον 2^ο Π.Π. δεν επέβαλε τυχαία την γενικευμένη διατροφή με ζωικά (κρέας, γαλακτοκομικά, αυγά, κλπ) κόντρα στην φυτοφάγο ανατομία του ανθρώπινου οργανισμού. Ο στόχος δεν ήταν η κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων (για τροφή, ένδυση, κλπ) όπως δήθεν προπαγανδίζεται αλλά ο εκμαυλισμός της ανθρωπότητας, η αλλοίωση της συλλογικής συνείδησης και η εξοικείωση της με την αντίληψη της καταπίεσης όποιου αυθαίρετα θεωρεί υποδεέστερο.

 Όπως αποδεικνύεται η εύκολη συναίνεση των ανθρώπων στην καταπίεση του αισθανόμενου άλλου ήταν μοιραία αφού ουσιαστικά οδήγησε σε μια παγκόσμια κατάσταση όπου εκμηδενίστηκαν όλες οι θεμελιώδεις αξίες και το μόνο που ευημερεί είναι η καταπίεση και το σύστημα της σε παγκοσμιοποιημένη πλέον μορφή.

Τώρα λοιπόν η έκκληση του veganism γίνεται ακόμα πιο κρίσιμα επίκαιρη γιατί μας δείχνει τον μόνο δρόμο για να ανατραπεί η λαίλαπα της καταπίεσης: έναν τρόπο ζωής με προσήλωση στις αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, και του σεβασμού της ζωής αλλά αυτή την φορά όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά για όλους τους αισθανόμενους.

Και η διαχρονική αυτή έκκληση δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί καλύτερα παρά από τον εμπνευστή αυτής της ιδέας Donald Watson ο οποίος τον Νοέμβρη του 1944 μαζί με μια μικρή ομάδα άλλων πρωτοπόρων ίδρυσαν την Vegan Society, κορυφώνοντας ουσιαστικά μια προσπάθεια που ξεκίνησε από τον Πυθαγόρα στην λογική και δίκαιη κατάληξή της: «ο άνθρωπος θα πρέπει να ζει χωρίς να εκμεταλλεύεται τα ζώα».*

.....................

Μια έκκληση

του Donald Watson

από το περιοδικό “The Vegan” Χειμώνας 1947

Η αύξηση της Vegan Society σε πεντακόσια μέλη μέσα σε τρία χρόνια είναι ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην εξέλιξη της ανθρωπιστικής σκέψης και πρακτικής. Το ενδιαφέρον που προκάλεσε η vegan ιδέα δεν είναι έκπληξη όταν εκτιμηθεί πλήρως η πρόκληση που θέτει ο veganism σε πολλές πτυχές της σύγχρονης σκέψης. Ο ισχυρισμός ότι ο άνθρωπος δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τα ζώα και ότι η εν λόγω εκμετάλλευση παρεμβαίνει στους νόμους που διέπουν την υγεία του και την προμήθεια της τροφής του δεν θα πρέπει να περνούν απαρατήρητα από τους σκεπτόμενους ανθρώπους σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την βαναυσότητα, τις ασθένειες και την πείνα. Η αποσπασματική προσέγγιση σε αυτά τα προβλήματα από την Εκκλησία, το ιατρικό επάγγελμα και την πολιτική, χρειάζεται την καθοδήγηση μιας ορθολογικής, ηθικής φιλοσοφίας για να δείξει ότι σχετίζονται και ότι έχουν κοινή προέλευση. Το μεγάλο λάθος του κατακερματισμού της σκέψης χωρίζει τους βασικούς παράγοντες των προβλημάτων, έτσι ώστε η λύση τους γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οδηγεί άμεσα και σχεδόν πάντοτε στην θεραπεία των συμπτωμάτων παρά των αιτίων.

Ο vegan έχει να προσφέρει μια χρήσιμη συμβολή στο να θέσει αυτή την απαραίτητη, ενοποιητική φιλοσοφία. Η Εκκλησία πρέπει να διδαχθεί ότι τα ηθικά διδάγματά της μπορούν και πρέπει να εφαρμοστούν καθολικά σε όλη την αισθανόμενη Ζωή, και πραγματικά οι καταστροφές θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στην ανθρωπότητα, αν αυτό δεν γίνει. Η επιστήμη πρέπει να οδηγηθεί να αναγνωρίσει ότι η συνείδηση ​​είναι ένας πραγματικός παράγοντας στην ανθρώπινη υπόσταση και ότι είναι αντιεπιστημονικό να αγνοείται. Η θρησκεία που έχει πάρει διαζύγιο από την συμπόνια είναι παράλογη, και η επιστήμη που έχει πάρει διαζύγιο από την ηθική είναι επικίνδυνη. Η χριστιανική εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλο είναι πιθανό να πετύχει μόνο αν συνοδεύεται από μεταρρυθμίσεις που θα άρουν τα εμπόδια που κάνουν δύσκολη την αγάπη ή, για τους κρεοφάγους, αδύνατη. Οι πεινασμένοι, κουρελοντυμένοι, υποσιτιζόμενοι άνθρωποι δεν ελκύονται εύκολα σε μια ζωή αγάπης.

Ο Veganism δείχνει σε έναν κόσμο συγχυσμένο από τα συσσωρευμένα προβλήματά του ότι η κακομεταχείριση του ζώου είναι στη ρίζα σχεδόν όλου του κακού. Μόνο ο vegan έχει την απάντηση για το μεγαλύτερο και πιο επείγον πρόβλημα σήμερα, δηλαδή το πως η γη μπορεί να παράγει αρκετά τρόφιμα για να θρέψει ολόκληρο τον πληθυσμό της επαρκώς. Η κύρια αιτία της έλλειψης τροφής παγκοσμίως είναι αρκετά σαφής σε ορισμένους από εμάς. Έχει την ρίζα της στο εργαστήριο πειραμάτων σε ζώα, όπου εξάγονται εσφαλμένα συμπεράσματα σχετικά με τις διατροφικές ανάγκες του ανθρώπου μέσα από διατροφικά πειράματα σε ζώα των οποίων οι διαιτητικές ανάγκες διαφέρουν από τις δικές μας. Τα συμπεράσματα του ζωοτόμου γίνονται αποδεκτά από το διατροφολόγο, ο οποίος, με τη σειρά του, τα περνάει στον πολιτικό. Αυτός με τη σειρά του δίνει εντολή στον αγρότη να χαραμίζει την εύφορη γη σε μια υπερβολική προσπάθεια να εκθρέψει χιλιάδες εκατομμύρια ζώα των οποίων τα σώματα και τα προϊόντα θεωρούνται ως αναγκαία για να διατηρηθεί ο άνθρωπος ζωντανός. Το μικρό ποσοστό γης που προορίζεται για καλλιέργειες ωθείται σε μεγαλύτερη (προσωρινά) παραγωγή με την εφαρμογή δηλητηρίων που το καταστρέφουν για τις επόμενες γενιές. Ο άνθρωπος πληρώνει ακριβά για την ζωοτομία του. Οι αμαρτίες των γονέων είναι βέβαιο ότι θα επισκεφθούν τα παιδιά.

Πιστεύουμε ότι η vegan άποψη είναι τόσο απλή, λογική, ηθική και συμφέρουσα ώστε προορίζεται να έχει μια βαθιά επίδραση στη σύγχρονη σκέψη, ακόμη και μόνο για το αδιάσειστο συμπέρασμά της και για τον τρόπο με τον οποίο ρυθμίζει γενικά διαδεδομένες απόψεις σχετικά με κάποια από τα πιο θεμελιώδη προβλήματα του ανθρώπου. Όταν οι πλήρεις συνέπειες του veganism αναγνωριστούν ευρύτερα, μπορεί να υπάρξουν εκατομμύρια που θα γίνουν vegan μέσα σε μια γενιά. Οι άνθρωποι δεν θα ζουν επ' αόριστον στο πνευματικό κενό που υπάρχει τώρα, και η vegan αντίληψη της ηθικής μπορεί να γίνει δεκτή ως ο δικαιωματικός διάδοχος στις δεισιδαίμονες πεποιθήσεις του παρελθόντος. Είναι ασύλληπτο τι αλλαγές προς το καλύτερο θα υπάρξουν όταν οι πύλες της βαναυσότητας αρχίσουν να κλείνουν. Μεγάλο μέρος της ιστορίας δεν έχει ακόμη γραφτεί.

Αυτές οι σημειώσεις είναι για να πείσουν εκ νέου τόσο τον συγγραφέα όσο και τους αναγνώστες του για τις ευθύνη που πέφτει σήμερα στον vegan. Ο κίνδυνος να αφήσουμε την μεταρρύθμιση στο μέλλον είναι ότι το μέλλον μπορεί να μην είναι τόσο ενημερωμένο ή εμπνευσμένο όπως εμείς. Η ανθρωπότητα μπορεί να χαθεί λόγω έλλειψης λίγων ανθρώπων που μπορούν να σκεφτούν χωρίς παραδοσιακές ή συναισθηματικές προκαταλήψεις. Ένας αναγνώστης γράφει για να ρωτήσει αν πιστεύουμε ότι αγωνιζόμαστε για μια χαμένη υπόθεση, όταν λάβουμε υπόψη το μέγεθος της αντίδρασης εναντίον μας. Εάν ο αγώνας είναι χαμένος δεν μπορεί να ειπωθεί ακόμη. Αυτό εξαρτάται από εμάς. Σίγουρα το να είσαι ένα με την Αλήθεια σημαίνει το να έχεις βεβαιότητα, και έτσι οπλισμένοι, έχουμε τη δυνατότητα να μετασχηματίσουμε τον κόσμο και να ισοπεδώσουμε τα τεράστια οχυρά της βαναυσότητας και του ψεύδους που εμφανίζονται τώρα απόρθητα. Η μάχη των ιδεών είναι σε εξέλιξη. Ο καθένας πρέπει να αποφασίσει τη δική του θέση και το δικό του καθήκον στον αγώνα.

DW

....

* Από την ομιλία του Leslie Cross, συνιδρυτή της Vegan Society στο Vegetarian World Forum του 1951 Ορισμός του veganism – «...και με την λέξη veganism νοείται η ιδεολογία ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να ζει χωρίς να εκμεταλλεύεται τα ζώα.»

Μια σπάνια εικόνα του Donald Watson με την σύζυγό του Dorothy

από το περιοδικό “The Vegan” Ανοιξη 1947

Η ειρήνη αφορά εξίσου και τα μη ανθρώπινα ζώα

Η ετήσια απονομή του Νόμπελ Ειρήνης (εκτός ελαχιστότατων περιπτώσεων) έχει καθιερωθεί πλέον να είναι η επέτειος της γελοιοποίησης ενός συστήματος που αφελώς θεωρεί ότι μπορεί να μας εξαπατά σπιλώνοντας και αλλοιώνοντας την έννοια της ειρήνης. Κάθε χρόνο αυτό το βραβείο – φιάσκο θα υπερβάλλει εαυτόν προκειμένου να βραβεύσει τα προκλητικότερα και θλιβερότερα άτομα και θεσμούς του παγκόσμιου κατεστημένου σε μια παράσταση οργουελισμού που πλήττει με μανία μιαν αξία μοναδική για την επιβίωση στον πλανήτη.

Έτσι λοιπόν φέτος σε μια στιγμή μέγιστης υποκρισίας το βραβείο πηγαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), ένα ολοκληρωτικό μόρφωμα που διοικείται από μη εκλεγμένους γραφειοκράτες των οποίων οι ακραίες και αντιδραστικές θέσεις συνθλίβουν κάθε έννοια ειρήνης. Η βράβευση του συγκεκριμένου αμαρτωλού θεσμού με το βεβαρημένο «ποινικό» μητρώο και μάλιστα σε μια τόσο «ειρηνική» συγκυρία για τους περισσότερους λαούς της Ευρώπης συνιστά ευθεία πρόκληση της κοινής γνώμης. Εξ ου και οι πάμπολλες αντιδράσεις οι οποίες είναι απόλυτα δικαιολογημένες.

Όμως το ζήτημα της ειρήνης δεν περιορίζεται και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Με άλλα λόγια, δεν περιορίζεται για παράδειγμα μόνο στην αποτροπή του πολέμου μεταξύ χωρών, στην καταδίκη του ιμπεριαλισμού, ή στην τήρηση του διεθνούς δικαίου. Γιατί ειρήνη δεν σημαίνει απλά την μη διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων. Ειρήνη σημαίνει ειρήνευση, δηλαδή την μη διάπραξη οποιουδήποτε είδους εχθρικών ενεργειών από έναν άνθρωπο προς έναν άλλο, προς τα μη ανθρώπινα ζώα και γενικά προς το οικοσύστημα.

 

Εικόνα από EVOLVE! Campaigns

Έτσι το ζήτημα της ειρήνης είναι κάτι πολύ ευρύτερο και αφορά εξίσου και τα ζώα, άγρια και «εξημερωμένα», τα οποία αντιμετωπίζουν την κυριαρχία πλήρους φάσματος από ένα σύστημα και μια ανθρωπότητα που κατευθύνεται από την ιδεολογία της καταπίεσης όποιου αυθαίρετα απαξιώνει και τεχνητά αποδυναμώνει.

Η ειρήνη αφορά πρώτιστα τα 55 δισεκατομμύρια ζώα της ξηράς και τα διπλάσια και πλέον δισεκατομμύρια ζώα της θάλασσας τα οποία κάθε χρόνο υφίστανται γενοκτονία στο όνομα δήθεν της κάλυψης της ανάγκης της τροφής. Και επιπλέον αφορά όλα τα υπόλοιπα ζώα που θυματοποιούνται μέσα σε ένα καθεστώς «ειρήνης» στο όνομα άλλων «ειρηνικών» σκοπών ή αναγκών.

Και τα 5 δισεκατομμύρια* από αυτά τα 55 δις γενοκτονούνται στην ΕΕ.

Η ΕΕ είναι ένα αχανές μέτωπο όπου βρίσκεται σε εξέλιξη μια αθέατη, ή μάλλον καλά κρυμμένη, μονομερής επιδρομή εξολόθρευσης της αισθανόμενης ζωής. Με τις ευλογίες της «φιλειρηνικής» ΕΕ έχει εξαπολυθεί μια συνεχώς κλιμακούμενη εκστρατεία από ψευδεπίγραφα, οργουελικά «νομοσχέδια ευημερίας» των ζώων, κολοσσιαίες επιδοτήσεις της «ζωικής οικονομίας», τεράστιες δόσεις παραπληροφόρησης, ψεύτικης επιστήμης, προπαγάνδας και κινδυνολογίας. Όλα αυτά φροντίζουν να κρατούν τους δείκτες παραγωγικότητας των ζωικών «προϊόντων» στο φουλ και τους Ευρωπαίους δέσμιους μιας αδιέξοδης νοοτροπίας και μιας ανώμαλης, μη ειρηνικής διατροφής.

Το βραβείο - καρικατούρα μάταια προσπαθεί να αποπροσανατολίσει από αυτή την πραγματικότητα.

Γιατί η ΕΕ που έχει μετατρέψει την ζωή των ζώων σε «βαριά» βιομηχανία και που διαιωνίζει τον μύθο της διατροφής με ζωικά «προϊόντα» δεν είναι ένας τόπος ειρήνης.

Η ΕΕ που εισάγει το 70% των ζωοτροφών της (καλαμπόκι, σόγια, κλπ) από χώρες που δεν θρέφουν τους πληθυσμούς τους δεν είναι ένας τόπος ειρήνης.

Η ΕΕ που κατασπαταλά πόρους (νερό, εδάφη, δάση, κλπ) σε μια ανήθικη και αχρείαστη διαδικασία και που σαν ορντινάντσα του ιμπεριαλισμού συμμετέχει στις επεμβάσεις για το πετρέλαιο το οποίο θρέφει το αδηφάγο σε ενέργεια μεγαθήριο της καταπίεσης των ζώων, δεν είναι ένας τόπος ειρήνης.

Η ΕΕ που δεν χάνει ευκαιρία να ενισχύει και να διαιωνίζει το στερεότυπο της κατηγοριοποίησης των ζώων σε χρήσεις και που συντάσσεται με την γενετική τροποποίηση των ζώων και των φυτών δεν είναι ένας τόπος ειρήνης.

Η ΕΕ είναι ένας δυσώδης βούρκος που κηλιδώνει συνεχώς την ειρήνη και μαζί της κάθε αξία και δικαίωμα. Είναι ο δυσώδης βούρκος των τραπεζιτών-γκάνγκστερ, των μυστικών λεσχών, των μη εκλεγμένων γραφειοκρατών, και των πολυεθνικών που παράνομα συνωμοτούν και νομοθετούν εις βάρος των ανθρώπων και των ζώων. Αυτός ο βούρκος των πιο νοσηρών και ρυπαρών αντιλήψεων που έχουν ποτέ υπάρξει, απαξίωσε την ευρωπαϊκή πνευματική κληρονομιά αντί να πρωτοστατήσει και να κάνει πράξη το όραμα του ιδρυτή της Vegan Society και εμπνευστή της λέξης vegan, Donald Watson:

«Εάν το vegan ιδανικό της μη-εκμετάλλευσης υιοθετούνταν γενικά, αυτό θα ήταν η μέγιστη ειρηνική επανάσταση που έγινε ποτέ, καταργώντας απέραντες βιομηχανίες και καθιερώνοντας νέες για το καλύτερο συμφέρον και των ανθρώπων και των ζώων.»

Αυτός ο βούρκος των χαμερπών και των κακόβουλων σχεδίων απέρριψε την μετάβαση σε ένα άλλο δίκαιο και αειφόρο μοντέλο ανάπτυξης και σύρθηκε πρόθυμα πίσω από τις ΗΠΑ να δώσει τον παλμό στην καταπίεση των ζώων έτσι ώστε περιοχές του κόσμου που μέχρι και τον περασμένο αιώνα δεν ήξεραν τα γαλακτοκομικά και την κρεατοφαγία (Ασία), να συναγωνίζονται και τώρα να την ξεπερνούν σε κατανάλωση κρέατος (Κίνα, Ιαπωνία).

Η ΕΕ με την στάση της προβάλει ως το προπύργιο της καταπίεσης και της οπισθοδρόμησης. Ανενδοίαστα  κάνει το παν για να συντηρήσει αδιέξοδες και επικίνδυνες αντιλήψεις την ίδια στιγμή που σκόπιμα περιφρονεί και αρνείται την σοφία που έρχεται από την αρχαιότητα όπως εκφράζεται στην ρήση του Πυθαγόρα:

«Όσο οι άνθρωποι θα σφαγιάζουν τα ζώα, θα σκοτώνονται και μεταξύ τους.»

Ή όπως αυτή επανειλημμένα έχει διατυπωθεί στην πορεία του χρόνου από άλλους μεγάλους πνευματικούς ανθρώπους, όπως για παράδειγμα ο Τολστόι:

«Όσο θα υπάρχουν σφαγεία, θα υπάρχουν και πεδία μαχών.»

Αυτή η διαχρονική σοφία τα λέει όλα.

Μας λέει ότι η ειρήνη σε επίπεδο ανθρώπων δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν επιτευχθεί πρώτα η ειρήνη των ανθρώπων με την αισθανόμενη ζωή αυτού του κόσμου της οποίας είμαστε κι εμείς μέρος. Απαιτείται δηλαδή μια συνολική ειρήνη και αυτή είναι η ειρήνη των ανθρώπων με το οικοσύστημα που μας φιλοξενεί, ο σεβασμός των άλλων αισθανόμενων κατοίκων του και η κατανόηση του πραγματικού μας ρόλου ως φίλοι τους και σύμμαχοι τους αντί του κακώς καθιερωμένου έως ως τώρα διώκτη τους.

Μας λέει ακόμη ότι είναι μάταιο, ανέφικτο και ουτοπικό να επιζητούμε ειρήνευση μέσα σε ένα ευρύτερο περιβάλλον εχθροπραξιών που εξαπολύονται σε άλλα όντα με αστήρικτες και ψευδεπίγραφες δικαιολογίες. Γιατί όσο θα υπάρχουν σφαγεία, η ειρήνη είναι πρόσκαιρη και σε τεντωμένο σχοινί αφού το σφαγείο σημαίνει ιδεολογία και μηχανισμό διάπραξης του κακού. Και όσο η ρίζα του κακού δεν ξεριζώνεται αλλά αφήνεται ανενόχλητη να εξαπλώνεται, η ειρήνη θα είναι κενό γράμμα. Εν ολίγοις μας λέει ότι η ειρήνη είναι αυτό το ευρύ που αγκαλιάζει ολόκληρο το οικοσύστημα και ότι δεν μπορεί να υπάρξει μερική ειρήνη. Ή θα είναι γενική ή δεν θα υπάρχει καθόλου.

Και αυτή η ολιστική έννοια της ειρήνης δέχεται συνεχώς τεράστιο πλήγμα τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από την ολοένα εντεινόμενη καταπίεση των ζώων που μας επιβάλλεται ως «τροφή, ένδυση, ψυχαγωγία, επιστήμη ή όποια άλλη χρήση» από ολοκληρωτικά μορφώματα όπως η «ειρηνόφιλη» ΕΕ. Οι άνθρωποι συστηματικά εμποδίζονται να δουν την αλήθεια των παραπάνω προκαθορισμένων γι αυτούς επιλογών. Όπως τα πιόνια στο σκάκι, τοποθετούνται ως δυνάστες απέναντι σε άλλα πλήρως απαξιωμένα πιόνια (τα μη ανθρώπινα ζώα) μέσα στην νοσηρή σκακιέρα του τρέχοντος οικονομικο-πολιτικού συστήματος. Και με αυτόν τον ύπουλο τρόπο κρατούνται σε μια ιδιάζουσα εμπόλεμη ατμόσφαιρα επιβραβεύοντας το οργουελικό «ο πόλεμος είναι ειρήνη» πρώτα και κύρια με την διατροφή που τους έχει επιβληθεί.

ΕΙΚΟΝΑ

Το ετήσιο φιάσκο του βραβείου Νόμπελ ειρήνης, μέσα στην απύθμενη υποκρισία του και στην κενότητά του, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει, μας καλεί να δούμε την ουσία του ζητήματος και την πλήρη διάσταση της έννοιας της ειρήνης. Γιατί βραβεύοντας την ανηθικότητα, φέρνει στο προσκήνιο την ηθική και τις αξίες και άθελά του μας αποκαλύπτει ότι μπορούμε επιτέλους να δικαιώσουμε την έννοια της λέξης ειρήνη.

Μπορούμε να υπερβούμε το στημένο και να ζήσουμε έμπρακτα με αληθινή, ολιστική ειρήνη γι αυτούς που μέχρι τώρα αγνοούσαμε και περιφρονούσαμε. Ο ειρηνικός δρόμος δεν είναι καθόλου ξένος με την πραγματική φύση του ανθρώπου (την τάση του για το καλό) αλλά και με την φυτοφάγο ανατομία μας. Είναι ο δρόμος που αποκαθιστά και πάλι την χαμένη μας σύνδεση με την υπόλοιπη αισθανόμενη ζωή και οδηγεί στην πολυπόθητη εσωτερική ειρήνη.

Στην τρέχουσα συγκυρία αυτός ο δρόμος σημαίνει πρώτιστα την ειρηνική διατροφή. Βλέποντας και πάλι τα μη ανθρώπινα ζώα όπως πραγματικά είναι, δηλαδή ως αισθανόμενα όντα και όχι όπως θέλουν οι διάφοροι αντιδραστικοί θεσμοί ως τροφή, είναι η μεγάλη νίκη της ειρήνης.

Και αυτό είναι το καθοριστικό βήμα στον vegan τρόπο ζωής που σημαίνει στην πράξη μια ζωή περιεκτικής δικαιοσύνης η οποία ήδη εφαρμόζεται από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και είναι αυτή που τελικά έχει την δύναμη να κλείσει τα σφαγεία και όλες τις άλλες εγκαταστάσεις του ολοκαυτώματος των ζώων.

……………….

* Τα στοιχεία είναι από το 2009

Η αλήθεια από την πένα ενός εφήβου

Το παρακάτω γράφτηκε από κάποιον έφηβο με το ψευδώνυμο dmpizzo24, Glastonbury, Connecticut στον ιστοχώρο εφηβικής έκφρασης και δημιουργίας Teen Ink. Δυστυχώς το άρθρο κατέβηκε πολύ σύντομα γιατί όπως φαίνεται η αλήθεια ενοχλεί.

Εικόνα που συνόδευε το κείμενο

Προπαγάνδα και βιομηχανική κτηνοτροφία

Καταλαβαίνω πότε μου λένε ψέματα. Απομυθοποίησα το μύθο της νεράιδας των δοντιών στην ηλικία των πέντε, και ήμουν αρκετά τυχερός να έχω γονείς που μου έλεγαν την αλήθεια όταν έπρεπε. Έμαθα να αναμένω απίθανες ιστορίες σαν παιδί και υπερβολές ως πελάτης. Ήταν αναμενόμενο ότι θα μπορούσα να παραπλανηθώ από πωλητές, αρθρογράφους, ακόμη και συγγραφείς. Αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι θα συναντούσα την πιο κραυγαλέα μορφή εξαπάτησης - στην τάξη.

Αυτό λέγεται προπαγάνδα. Θυμάμαι να βάζω αυτή τη λέξη στις σημειώσεις μου στο μάθημα της ιστορίας στην πρώτη γυμνασίου.

Στο μάθημα επιλογής «Ζώα στην Γεωργία» της Α’ Λυκείου συναντούσα την προπαγάνδα καθημερινά. Η τάξη μας παρακολούθησε ένα βίντεο που προορίζονταν να «ξεκαθαρίσει» τις φήμες σχετικά με την βιομηχανική κτηνοτροφία. Αυτό το «ντοκιμαντέρ» έδειχνε αγρότες να υπερασπίζονται τις πρακτικές που κάνουν τις επιχειρήσεις τους κερδοφόρες. Ένας κτηνοτρόφος μοσχαριών μας οδήγησε στο σκοτεινό κτίριο όπου τα μοσχαράκια ήταν έγκλειστα, εξηγώντας ότι ο λόγος που ήταν τόσο στενά στριμωγμένα ήταν ότι έτσι θα μπορούσαν να είναι με τους συντρόφους τους. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούσαν να κουνηθούν, ώστε με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούσαν να βλάψουν ο ένας τον άλλον. Ο κτηνοτρόφος χτύπησε το χέρι του στο κεφάλι ενός μοσχαριού και εξήγησε ότι η ευημερία τους ήταν η κορυφαία προτεραιότητα του.

Αυτό το ίδιο βίντεο, επίσης, επιχείρησε να διαψεύσει ότι οι βιομηχανικές κτηνοτροφικές μονάδες έχουν αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον. Αντί για πραγματικά γεγονότα, το ντοκιμαντέρ χρησιμοποίησε την παλιά καλή Νότια γοητεία. Ένα ψηλόλιγνος άνδρας με φανελένιο πουκάμισο και καουμπόικο καπέλο κοίταζε πέρα ​​στα χωράφια του και μιλούσε επιτηδευμένα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν στην παγκόσμια θέρμανση, και ότι «εάν υπάρχει» δεν προκαλείται από την βιομηχανική κτηνοτροφία.

Αυτό δεν ήταν το μόνο βίντεο που μας έδειξαν, αλλά καθένα είχε παραχθεί είτε από μια κτηνοτροφική ένωση ή μια εταιρεία βιομηχανικής κτηνοτροφίας - ουσιαστικά, κάποιον που θέλει να πουλήσει ένα προϊόν. Υποβλήθηκα σε βίντεο με κοτόπουλα που τους κόβουν το ράμφος, σε αγελάδες που τους κόβουν τα κέρατα, και σε γουρουνάκια που τα ευνουχίζουν, ενώ οι κτηνοτρόφοι με διαβεβαίωναν ότι αυτές οι πρακτικές ήταν «για το καλό των ζώων». Ένα βίντεο έφτασε στο σημείο να συγκρίνει τον ευνουχισμό των χοιριδίων με τον εμβολιασμό ενός παιδιού και πέρασε από μια σκηνή ενός μαινόμενου στον αέρα μικρού χοίρου που τον κρατούσαν από τα πίσω πόδια του σε μια σκηνή με ένα νεαρό αγόρι να κλαίει σε κάποιο ιατρείο.

Από την γραφική θέα των αγροκτημάτων του Νότου μακριά από τις πραγματικές βιομηχανικές μονάδες, μέχρι τις γελοία τραβηγμένες αναλογίες, η προπαγάνδα πάντα δινόταν συστηματικά. Ωστόσο, μέσα σε όλη αυτή την κατήχηση, ποτέ δεν άκουσα κάτι τόσο βασικό όπως ένα στατιστικό στοιχείο. Ο αμυνόμενος της κοπής του ράμφους των κοτόπουλων δεν μας έλεγε ότι τουλάχιστον 100 εκατομμύρια κότες αυγοπαραγωγής θανατώνονται κάθε χρόνο. Ο αρνητής της αύξησης της θερμοκρασίας παρέλειψε να αναφέρει ότι η βιομηχανική κτηνοτροφία είναι υπεύθυνη για την αποδέσμευση τουλάχιστον 40 τοις εκατό περισσότερων αέριων του θερμοκηπίου από ό,τι όλες οι μεταφορές στο κόσμο. Ο κτηνοτρόφος μοσχαρίσιου κρέατος δεν συζήτησε το γεγονός ότι τα μοσχάρια του παίρνονται από τις μητέρες τους, όταν είναι σε ηλικία λιγότερο από μια ημέρα. Και όσο αποκρουστικά ήταν τα κοντινά πλάνα γονιμοποίησης των θηλυκών χοίρων, το υλικό που αυτά τα βίντεο δεν έδειξαν είναι πολύ χειρότερο.

Από τότε που τελείωσα το μάθημα της «Επιστήμης των Ζώων», έχω δει βίντεο για το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα σε βιομηχανικές μονάδες: εργαζόμενους που κρατούν μικρά χοιρίδια από τα πόδια τους και  τα χτυπάνε στο τσιμεντένιο πάτωμα. Μια αγελάδα γαλακτοπαραγωγής δεμένη σε ένα στύλο από τα ρουθούνια της, και κατ’ επανάληψη να την κοπανάνε στο κεφάλι με ένα λοστό. Έναν άνδρα να στρίβει το λαιμό ενός κοτόπουλου και στη συνέχεια να το πετάει στην άκρη, ακόμα ζωντανό. Χοίροι να σπαρταράνε από τρόμο καθώς οι εργαζόμενοι του σφαγείου κόβουν με μαχαίρι τους λαιμούς τους. Έχω δει την σκληρότητα του πραγματικού κόσμου της βιομηχανικής κτηνοτροφίας. Έχω δει τη φρίκη που το μάθημα της Επιστήμης των Ζώων προσπάθησε να αποσιωπήσει.

Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει τι κάνει αυτό το βίντεο πιο αξιόπιστο από τα ντοκιμαντέρ που είδαμε στην τάξη. Η απάντηση είναι στο πως και γιατί αυτά τα βίντεο παρήχθησαν. Η απάντηση είναι στο χρήμα, στη ρίζα όλων των κακών. Το χρήμα είναι αυτό που παρακινεί τον κλάδο της κτηνοτροφίας να κάνει τα βίντεο προπαγάνδας για να κρατήσει το κοινό σε άγνοια και πεινασμένο για το προϊόν τους. Αντίθετα, τα βίντεο που δείχνουν παραστατικά την σκληρότητα προς τα ζώα γυρίστηκαν μυστικά, χωρίς προπέτασμα καπνού. Το ντοκιμαντέρ «Γήινοι – Earthlings» της Nation Earth, το πιο εκτεταμένο και κατατοπιστικό από αυτά, μπορεί να παρακολουθηθεί δωρεάν στο earthlings.com.

Όταν πήρα το μάθημα της «Επιστήμης της Ζωικής Παραγωγής», ήμουν vegetarian για πέντε χρόνια. Ήξερα αρκετά για να μην λάβω υπόψη μου την προπαγάνδα. Ωστόσο, εάν ήμουν οπλισμένος με λεπτομέρειες θα ήμουν σε θέση να μιλήσω περισσότερο στην τάξη. Τουλάχιστον, θα μπορούσα να είχα θέσει περισσότερα ερωτήματα.

Για παράδειγμα, το γενικό συμπέρασμα στο μάθημα της «Επιστήμης της Ζωικής Παραγωγής» ήταν ότι η ζωή ενός ζώου αξίζει λιγότερο από εκείνη του ανθρώπου. Και γιατί όχι; Τελικά, παρά την εξαντλητική μελέτη μας για την αναπαραγωγική τους περίοδο, ποτέ δεν διδαχθήκαμε για τη νοημοσύνη ενός κοτόπουλου. (Οι κότες έχουν τις καλύτερες επιδόσεις από ό,τι τα περισσότερα κατοικίδια ζώα σε γνωστικά τεστ.) Επίσης εμείς εμμείναμε δυσανάλογα στη διαφορά μεταξύ του πρώτου και του τέταρτου στομάχου της αγελάδας, αλλά δεν καταφέραμε να συζητήσουμε για την εξαιρετική μνήμη της. (Η αγελάδα μπορεί να θυμηθεί ένα πρόσωπο για χρόνια - συμπεριλαμβανομένου του προσώπου του κλεμμένου μοσχαριού της, ή της συντριμμένης μητέρας της). Το διαγώνισμα στους χοίρους μας ζήτησε να κατηγοριοποιήσουμε τις μεθόδους της τεχνητής γονιμοποίησης τους, αλλά δεν υπήρχε ερώτηση σχετικά με το πώς αυτό το ζώο είναι πιο έξυπνο από ένα τρίχρονο παιδί.

Όχι, αυτό το είδος των πληροφοριών θα συγκινούσε την καρδιά μας, θα μας έκανε να νιώσουμε κάτι για τα ζώα που τόσο συχνά αντιμετωπίζονται ως μη αισθανόμενα. Αυτό θα σήμαινε ότι ένα ζώο δεν είναι άνευ αξίας, κάτι που θέτει το ερώτημα: με ποιον συντελεστή αξίας είναι οι άνθρωποι καλύτεροι από τα ζώα; Ο θάνατος 10 ζώων θα σε έκανε να αισθανθείς τόσο άσχημα όσο ενός ανθρώπου; Ή μήπως 50; Εκατό; Διακοσίων ζώων;

Αναρωτιέμαι πώς ο δάσκαλός μου θα είχε απαντήσει το ερώτημα αυτό, δεδομένου ότι ο μέσος μη φυτοφάγος καταναλώνει μεταξύ 1.000 και 3.000 ζώων της ξηράς στην διάρκεια της ζωής του.

Πρέπει να πω ότι η καλύτερη άμυνα ενάντια στην προπαγάνδα δεν είναι να γνωρίζεις τον ορισμό της ή τις διαφορετικές μεθόδους της. Αναμφίβολα, η καλύτερη άμυνα ενάντια στην προπαγάνδα είναι να μάθεις την αλήθεια.