Ο veganism στην πράξη

Μερικές σκέψεις γι αυτούς που θέλουν να γίνουν vegan

Ο veganism δεν είναι κάτι ξένο με τον άνθρωπο και θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι μια ασυναίσθητη, βασική μορφή του είναι ενσωματωμένη στην ύπαρξή μας, αφού το ανθρώπινο σώμα έχει ανατομικά χαρακτηριστικά φυτοφάγου. Είναι μέρος του «πακέτου» να είσαι άνθρωπος και κάτι σαν ένα βασικό ένστικτο για όλα τα φυτοφάγα, τα οποία δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν καταπίεση και βία για να αποκτήσουν την τροφή τους, αφού αυτή είναι άφθονη και είναι εκεί, δημιουργούμενη συνεχώς από το οικοσύστημα.

Το σώμα ήδη από κατασκευής είναι vegan και υπό ιδανικές συνθήκες (χωρίς αντίθετες εξωτερικές επιρροές) θα τείνει ομαλά να εξελίξει μια vegan συνείδηση και θεώρηση του κόσμου. Το γεγονός ότι αυτή η ασυναίσθητη τάση δεν έχει εκδηλωθεί μαζικά μέχρι τώρα, οφείλεται αποκλειστικά στην κυρίαρχη κουλτούρα που κάνει οτιδήποτε δυνατό για να εμποδίσει αυτή την τάση και να την κρατήσει καταχωνιασμένη μέσα μας. Όμως παρά την συνεχή εκστρατεία αλλοίωσης του ανθρώπου, ο  ασυναίσθητος veganism αναδύεται τελικά από μέσα μας και θα βρει τον δρόμο στο προσκήνιο για να γίνει συνειδητός όταν:

- ακούσω μέσα μου το κάλεσμα να αναπτυχθώ συναισθηματικά, πνευματικά, και ηθικά και αφήσω το σώμα μου να με καθοδηγήσει σύμφωνα με την φυτοφάγο ανατομία του

- συνειδητοποιώ ότι γεννήθηκα σε έναν πλανήτη της ζωής και θα πρέπει να αντιμετωπίζω την ζωή ως ζωή

- καταδικάζω την καταπίεση για όλους, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα ζώα

- βλέπω αυτό που κάνει η ανθρωπότητα στα ζώα όπως πραγματικά είναι: καταπίεση και έγκλημα

- απορρίπτω την κουλτούρα του θανάτου και αγκαλιάζω την κουλτούρα της ζωής

- θέλω η δικαιοσύνη να περιλαμβάνει όλους όσους αισθάνονται

- επιλέγω να ζω και να απολαμβάνω την ζωή χωρίς αντίκτυπο στους άλλους

- αντιληφθώ ότι τα ζώα είναι αισθανόμενα όντα και αναγνωρίσω την ματαιότητα του να πιστεύω ότι μπορώ να πάρω θρέψη, απόλαυση και χαρά από την υποδούλωση, τη βία, τη δυστυχία, το πόνο, και τη δολοφονία τους

Γενικεύοντας την φράση του Γκάντι «η ζωή μου είναι το μήνυμά μου», το ουσιαστικό στην ζωή είναι οι πράξεις και όχι τα λόγια. Ο veganism είναι ακριβώς αυτό: δεν αγαπάει τα λόγια και σαν θεωρία είναι φειδωλός και λακωνικός, αφού αρκείται να συνοψίζεται σε μια και μόνο αρχή (μη καταπίεση και δικαιοσύνη για όλους) και τίποτε άλλο. Είναι δηλαδή πάνω απ’ όλα πράξη και μάλιστα θα λέγαμε ότι είναι η αποθέωση της πράξης γιατί είναι τρόπος ζωής. Μια καινούργια πορεία ζωής όπου με ασήμαντες, διαδικαστικές αλλαγές (ουσιαστικά δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να ανακαλύψουμε τις εναλλακτικές που ήδη υπάρχουν) στις συνήθειες μας (διατροφή, ένδυση, κλπ), κάνουμε ζωτικής σημασίας αλλαγές για τον κόσμο που ζούμε.

Τα προβλήματα που μας καλούν να πάρουμε θέση είναι τεράστια και όλα προέρχονται από την βασική παρέκκλιση της καταπίεσης των ζώων. Αυτή στρέφει τον κόσμο σε μιαν άλλη κατεύθυνση: σε ένα κυρίαρχο ρεύμα το οποίο απαξιώνει κάθε θετική ιδέα και αξία και κατευθύνεται μόνο από τις αρνητικές αντιλήψεις που ξεπηδούν από την καταπίεση. Με την σειρά τους, οι αντιλήψεις αυτές γίνεται συνεχής προσπάθεια να παρουσιαστούν ως «πολιτικά ορθές» και να τυγχάνουν της ευρύτερης αποδοχής της κοινωνίας ώστε με το πρόσχημα της κάλυψης των αναγκών των ανθρώπων, να διογκώνεται συνεχώς η εκμετάλλευση των ζώων και να είναι πανταχού παρούσα. Ο κορεσμός με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων εξυπηρετεί την ιδεολογική ενίσχυση της καταπίεσης και τον αναπόφευκτο κορεσμό με την καταπίεση και των ανθρώπων (αυτό δηλαδή που τόσο απροκάλυπτα βιώνουμε σήμερα).

Στην τρέχουσα συγκυρία, οι αρνητικές προεκτάσεις και συνέπειες αυτής της βασικής παρέκκλισης όχι μόνο δεν υποχωρούν, αλλά τρέχουν με όλο και πιο καταιγιστικό ρυθμό. Επομένως κάποιος που θέλει να γίνει vegan θα πρέπει να το λάβει αυτό σοβαρά υπόψη του και να γίνει vegan κατευθείαν ή να συντομεύσει στο ελάχιστο την μεταβατική περίοδο από τον προηγούμενο τρόπο ζωής του στον vegan τρόπο ζωής.

Το κλειδί για να το πετύχει είναι να έχει κατανοήσει ότι αυτό που ξεκίνησε να κάνει είναι το σωστό, ότι είναι η φυσική προδιάθεση του ανθρώπου, είναι σύμφωνο με τους ρυθμούς και τους νόμους του οικοσυστήματος, και το πιο σημαντικό συνάδει με την συνείδηση και τις θεμελιώδεις αξίες. Η αποφασιστική μετάβαση πηγάζει από την επίγνωση της ουσίας του veganism η οποία γεμίζει το άτομο με εμπιστοσύνη γι αυτό που κάνει και εύκολα διαλύει την οποιαδήποτε αμφισβήτηση (που προέρχεται από τον περίγυρο ο οποίος ουσιαστικά εκπροσωπεί την συλλογική άγνοια επί του θέματος.) Όταν το κίνητρο είναι μονίμως σαφές και ξεκάθαρο και από την στιγμή που η ιδεολογική θέση (για περιεκτική δικαιοσύνη και τερματισμό της καταπίεσης) παραμένει πάντα στο προσκήνιο, το ζήτημα είναι πλέον διαδικαστικό και έχει να κάνει με την εφαρμογή αυτής της θέσης.

Η αλλαγή στο μυαλό πραγματοποιείται όταν το άτομο συνειδητοποιεί ότι πρέπει να πάρει θέση στο βασικό δίλημμα «με ή χωρίς αδικία». Η ένταξη στην πλευρά του χωρίς και η επακόλουθη δύναμη που πηγάζει από αυτή την απόφαση οδηγεί σε αλλαγή και στην πράξη. Μετά από αυτό, ο vegan τρόπος ζωής γίνεται πολύ εύκολος και όχι κατόρθωμα όπως φαντάζονται πολλοί. Όλα τα προσχήματα, οι στημένες αναστολές και τα άλλοθι του προηγούμενου σκεπτικού φαίνονται προκλητικά αλλά και τόσο ρηχά και καταρρέουν σαν ντόμινο.

Το θεωρείς πλέον τραγικά ασήμαντο να κάνεις θέμα τι θα φας, τι θα φορέσεις, κλπ όταν κάποιοι άλλοι, χωρίς να ρωτηθούν, καλούνται να πληρώσουν με την ζωή τους το τίμημα αυτών των επιλογών. Βλέπεις πόσο διάτρητο ήταν το προηγούμενο σκεπτικό που με διάφορα φτηνά κλισέ του τύπου «Και τι θα τρώω;» ή «Και τα ζώα τρώνε το ένα το άλλο» ή «Και τα φυτά αισθάνονται» σου τερμάτιζε την σκέψη και δεν σε άφηνε να κάνεις το επόμενο βήμα. Κατανοείς πόσο ρηχό ήταν να σκέφτεσαι αποκλειστικά με όρους γεύσης, συνήθειας, παράδοσης, μόδας, ευκολίας και καταναλωτισμού αντί πρώτα να σκέφτεσαι με όρους αξιών όπως ο σεβασμός της ζωής, η δικαιοσύνη, η μη καταπίεση και η αειφορία. Αναγνωρίζεις την απάτη της προηγούμενης διατροφής που ντυμένη με τον παραπλανητικό τίτλο της «ισορροπημένης», ήταν φορέας της απόλυτης ανισορροπίας.  Ξεσκεπάζεις επίσης το απατηλό σκεπτικό που έκανε λόγο για στέρηση και περιορισμό, ενώ το ίδιο, προκλητικά άδειο από ευαισθησία και συμπόνια, στερεί τα πάντα από άλλα αισθανόμενα όντα για να ικανοποιήσει δογματικά στερεότυπα, την σύγχυση και την άγνοια.

Από δω και πέρα τα πάντα ανάγονται σε μια απλή διαδικασία αντικατάστασης και αυτό είναι ο veganism στην πράξη: αντικαθιστούμε κάτι που κουβαλάει αδικία με κάτι που δεν κουβαλάει. Η ίδια η διαδικασία γι αυτούς που το έχουν κάνει, είναι ότι τα πάντα κυλούν ομαλά και είναι ευκολότερα από ότι φαντάζονταν με το επιπρόσθετο όφελος ότι βιώνουν μια πλούσια εμπειρία ανακάλυψης, απόλαυσης και ικανοποίησης. Όμως πριν φτάσουν σ’ αυτή την επίγνωση, είχαν να αντιμετωπίσουν την κυρίαρχη κουλτούρα η οποία παρουσίαζε την μετάβαση σαν κοσμογονική, τεράστια αλλαγή και ως κάτι υπερβολικά δραστικό, ακραίο ή ριζοσπαστικό. Η πραγματικότητα τους λεει ότι πρόκειται για μια ακόμη προκατάληψη όπου κάτι μικρό γίνεται «βουνό» ώστε να αποτρέψει κάποιον από το να το κάνει. Το παρουσιαζόμενο ως επικίνδυνο άλμα είναι τελικά ένα απλό, άνετο βήμα το οποίο βλέπουν ως κάτι που δεν έχει καν λόγο να γίνεται θέμα ή έμπαση περιπτώσει τόσο μεγάλο θέμα. Το πιο μεγάλο θέμα τελικά είναι το εγκεφαλικό ξεπέρασμα για τον φόβο του καινούργιου.

Η μετάβαση στον veganism ανοίγει επίσης ένα άλλο ενδιαφέρον κεφάλαιο, αυτό της κοινωνικής αλληλεπίδρασης με τους άλλους (οικογένεια, φίλους, ή αγνώστους) οι οποίοι δεν γνωρίζουν και δεν καταλαβαίνουν την αλλαγή μας. Οι μη vegan βομβαρδίζουν, καλοπροαίρετα τις πιο πολλές φορές, τους vegan με ερωτήματα όπως: «Δεν σου λείπει;», «Δεν σου μυρίζει;» (εννοώντας το α ή το β ζωικό προϊόν) και αυτό ακριβώς δείχνει ότι δεν κατανοούν την αρχή που μας κατευθύνει. Και έτσι προσεγγίζουν το ζήτημα με το σκεπτικό του κυρίαρχου ρεύματος το οποίο καθορίζει την πορεία της ανθρωπότητας και συντηρεί την εκμετάλλευση των ζώων. Σκέπτονται δηλαδή με δευτερεύοντα κριτήρια και ψευτοδιλήμματα και γι αυτό προτάσσουν ως απόλυτο κριτήριο κατανάλωσης το αν μας λείπει ή μας μυρίζει κάτι, και περιορίζουν το όλο ζήτημα στο στενό πλαίσιο της ατομικής ικανοποίησης της όποιας επιθυμίας για φαγητό, ένδυση, κλπ. Και αυτό συμβαίνει γιατί έχουν εκπαιδευτεί από την κυρίαρχη κουλτούρα να αποσυνδέονται από το ευρύτερο πλαίσιο και τις ευρύτερες επιπτώσεις των επιλογών τους.

Αντίθετα ο veganism συνδέει το ευρύτερο πλαίσιο με το ατομικό. Το σκεπτικό είναι αντίστροφο και ξεκινάει από τον μη αντίκτυπο και την μη αδικία σε άλλους, ώστε να έχουν νόημα και να προωθούνται οι ατομικές επιλογές. Εκεί που οι μη vegan βλέπουν απλά κρέας, γάλα, αυγά, κλπ, οι vegan βλέπουν αισθανόμενα ζώα και αισθανόμενα άτομα που χωρίς λόγο καταπιέζονται, υποδουλώνονται, βασανίζονται και δολοφονούνται. Ο veganism, ως μια φιλοσοφία ενωτική, βοηθάει το άτομο να κάνει την σύνδεση με το «αντικείμενο του πόθου» και να δει ότι αυτός ο πόθος είναι άδικος, άνομος, και παράλογος και αφυπνίζει μέσα μας την ικανότητα να αισθανόμαστε τον άλλο, η οποία, ειδικά όταν πρόκειται για τα ζώα, έχει τεθεί σε χειμερία νάρκη από την τρέχουσα κουλτούρα.  Η ειδοποιός διαφορά λοιπόν είναι ότι ως vegan επιλέγουμε να δούμε, αυτό που πριν δεν θέλαμε να δούμε, και το οποίο συνέβαινε ως αποτέλεσμα των επιλογών μας. Και ο διαφοροποιημένος τρόπος που ενεργούμε είναι η λογική αλληλουχία του βλέπω και επανασυνδέομαι. Οπότε τα ερωτήματα που απευθύνουν οι μη vegan ακούγονται ασύνδετα και αποκομμένα και το καλύτερο είναι να τους βοηθήσουμε να κατανοήσουν αυτή την αποσύνδεση και να κάνουν κάτι γι αυτήν.

Συνολικά η εμπειρία του veganism είναι μια νέα αίσθηση θετικής μεταμόρφωσης ιδιαίτερα όσον αφορά την εσωτερική ανάπτυξη και εξέλιξη. Όσο περνάει ο καιρός, η σκέψη, η συνείδηση και η συναισθηματική νοημοσύνη απεγκλωβίζονται από τα περιοριστικά στερεότυπα και η διαίσθησή μας έρχεται όλο και περισσότερο σε επαφή με την πραγματική διάσταση και το μεγαλείο της ζωής και του κόσμου που ζούμε. Και ίσως η μεγάλη πρόκληση για όσους γίνονται vegan είναι τελικά να περάσουν αυτήν την νέα, απελευθερωτική αίσθηση και στους γύρω τους. 

Η παρέκκλιση σε έναν ξένο ρόλο

Άραγε υπάρχει κανείς που θα δεχόταν μια επιβεβλημένη αλλαγή φύλου; Υπάρχει κάποιος που θα καθόταν να υποστεί την βίαιη μετατροπή του από άντρα σε γυναίκα ή το αντίστροφο, είτε μέσα από μια σωματική επέμβαση, είτε μέσα από μια συνεχή πλύση εγκεφάλου περί του φύλου του; Σίγουρα κανένας ελεύθερος άνθρωπος δεν θα δεχόταν κάτι τέτοιο.

Το φύλο είναι ένα από τα πρωτογενή βιολογικά γνωρίσματα με τα οποία γεννιόμαστε. Επιπλέον γνωρίσματά μας είναι ότι είμαστε θηλαστικά, σπονδυλωτά, κλπ. Καθοριστικό γνώρισμα είναι επίσης η διατροφική ανατομία για κάθε είδος, η οποία για τον άνθρωπο είναι φυτοφάγος. Αυτό το γνώρισμα είναι μια σταθερά και ένα σημείο αναφοράς, αφού η όποια αλλαγή στην ανατομία θέλει εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να πραγματοποιηθεί.

Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με ένα αντικειμενικό ανατομικό γεγονός (η πληροφορία που είναι γραμμένη και έμφυτη στην υπόστασή μας) και ένα δεδομένο όπου δεν χωρούν απόψεις. Όμως όταν τέτοιες απόψεις κυκλοφορούν, τότε εύλογα διερωτόμαστε ποιος και γιατί θέλει τους ανθρώπους να έχουν εσφαλμένη αντίληψη για ένα τόσο βασικό γνώρισμά τους; Ιδιαίτερα όταν στην συγκυρία που βρισκόμαστε η προσήλωση στην διατροφική ανατομία αποκτά απόλυτα καθοριστική σημασία για το είδος του κόσμου που θα ζούμε.

Αλλαγή της διατροφικής ανατομίας του ανθρώπου: όπως λέμε αλλαγή φύλλου

Οι απόψεις δεν κυκλοφορούν τυχαία και πάντα υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι από την αποδοχή τους. Στην προκειμένη περίπτωση είναι φανερό ότι οι χαμένοι είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν δεχθεί για την διατροφική τους ανατομία αυτό που δεν θα δέχονταν ποτέ για το φύλο τους.

Τα δε οφέλη που προκύπτουν για τον κερδισμένο είναι τεράστια όταν οι άνθρωποι έχουν ωθηθεί να θεωρούν ότι είναι κάτι άλλο (σαρκοφάγοι ή παμφάγοι) από αυτό που πραγματικά είναι (φυτοφάγοι). Γιατί πλέον έχουμε να κάνουμε με έναν άλλο άνθρωπο, δραστικά αλλοιωμένο, αντίστοιχο του να είναι άντρας και να πιστεύει ότι είναι γυναίκα ή το αντίστροφο (αφού η αλλαγή φύλλου, ανεξάρτητα από το ποιους λόγους κατευθύνεται, σημαίνει μια θεμελιώδη αλλαγή στην συμπεριφορά και στην σκέψη αυτού που την υφίσταται).

Με έναν ανάλογο τρόπο, η παρέμβαση στην ανατομία δημιουργεί έναν διαφορετικό άνθρωπο, ενταγμένο σε έναν ξένο ρόλο ο οποίος αναπόφευκτα συνοδεύεται από μια δραστική αλλαγή στην σκέψη, την νοοτροπία και την συνείδηση. Είναι μια μετάλλαξη που αποσυντονίζει και κάνει τον άνθρωπο να σκέφτεσαι και να βλέπει τα πράγματα μέσα από το πρίσμα αυτού του φορεμένου με το ζόρι ρόλου. Έτσι το καίριο πλήγμα στην ανατομία, το οποίο μας αναγκάζει να συμπλεύσουμε με μιαν απάτη, μια πλάνη, και μια εσφαλμένη αντίληψη, γίνεται η αρχή ενός κατήφορου όπου γίνεται εύκολο να αποδεχθούμε όλες τις μετέπειτα πλάνες και το ένα ψέμα μετά το άλλο σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Σπάζοντας το φράγμα της διατροφικής ανατομίας δεν καταργείται μόνο το όριο μεταξύ αυτού που πραγματικά είναι τροφή για το είδος μας και αυτού που εσφαλμένα θεωρείται τροφή. Καταργούνται ταυτόχρονα οι αξίες, οι αναστολές και οι ηθικοί φραγμοί για να εξασφαλιστεί αυτή η τροφή. Και το αποτέλεσμα είναι το τρέχον σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) και ένα κόσμος όπου αυτή κυριαρχεί και όπου έχει γενικευθεί μια κουλτούρα του θανάτου.

Όλη η καταπίεση (οι επεμβάσεις στα ζώα, σε ανθρώπους και στο οικοσύστημα) αποκτούν νόημα και τυγχάνουν της συναίνεσης ή της ανοχής με την πεποίθηση του «σαρκοφάγου» ανθρώπου. Αν οι άνθρωποι αναγνώριζαν την πραγματική ανατομία του φυτοφάγου που διαθέτουν, τότε όλες αυτές οι επεμβάσεις αυτόματα χάνουν το άλλοθι τους και εκλαμβάνονται γι αυτό που πραγματικά είναι: αφύσικες, αδικαιολόγητες, εγκληματικές.

Με το ζόρι και από την αρχή

Η γέννηση στον σημερινό κόσμο, κυρίως τον δυτικό, σημαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων την παρέκκλιση του ανθρώπου σε αυτόν τον ξένο ρόλο. Από πολύ νωρίς αρχίζει μια πολύ δραστική επέμβαση αποκοπής από την πραγματική φυτοφάγο ανατομία του και η έμμονη προσπάθεια εμφύτευσης της άποψης του «σαρκοφάγου ή παμφάγου» ανθρώπου. (Όπου με το παμφάγος εννοείται όχι η σύνεση και η επιβίωση με αυτό που με αφθονία μπορεί να μας θρέψει ο πλανήτης (φυτά) αλλά η απληστία και η εν λευκώ αυθαίρετη άδεια για την αδιάκριτη σάρωση και καταβρόχθιση της ζωής του πλανήτη.)

Στην συγκυρία που έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες, ο άνθρωπος με τον ερχομό του σε ένα σύστημα ήδη διαμορφωμένο και προσανατολισμένο σε μια ξένη προς την ανατομία του διατροφή με ζωικά, χάνει αυτόματα την ελευθερία του και την δυνατότητα να αναπτύξει την φυσική του προδιάθεση, αφού η προσήλωση στην ανατομία ισοδυναμεί σχεδόν με αιρετική πράξη και η δυνατότητα διαφοροποίησης από το τρέχον στερεότυπο τίθεται υπό σοβαρή αμφισβήτηση.

Έτσι συμβολικά το κόψιμο του ομφάλιου λώρου σημαίνει πλέον και το κόψιμο του ζωτικού δεσμού που μας συνέδεε με την πραγματική μας ανατομία και τον πραγματικό, φυσικό κόσμο της ζωής και συνεπώς με την καθοδήγηση που θα μπορούσε να μας προσφέρει για μια βέλτιστη επιβίωση και πορεία στο οικοσύστημα.

Η διαστρέβλωση στην ανατομία είναι τόσο δραστική που θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με επέμβαση ακρωτηριασμού, όπου πολύ νωρίς ακρωτηριάζεται η συνείδηση, η λογική, και η συναίσθηση, ώστε να συμμετέχουμε άνετα, εύκολα και χωρίς δεύτερη σκέψη στην εκμετάλλευση και στην δυστυχία των αισθανόμενων άλλων. Όπως οι αντίστοιχοι βίαιοι ακρωτηριασμοί που υφίστανται τα ζώα που ωθείται να τρωει ο άνθρωπος, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση, το κόψιμο του ράμφους στα κοτοπουλάκια την πρώτη κιόλας ημέρα της ζωής τους, όπου χάνουν ένα πολύ ζωτικό μέρος του σώματός τους (σαν να λέμε τα δάχτυλα του χεριού στον άνθρωπο) και εισάγονται βίαια σε μια συνεχή εμπειρία πόνου, αναπηρίας και δυσλειτουργίας.

Τραγικοί μεσάζοντες σε αυτήν την διαδικασία διαστρέβλωσης της ανατομίας οι ήδη αλωμένοι από το ΣτΚ γονείς, οι οποίοι αντί να διαφυλάξουν την ακεραιότητα της ανατομίας του παιδιού τους, με υπερβάλλοντα ζήλο και θρησκευτική ευλάβεια, θα αναλάβουν να «μάθουν» στο παιδί τους την «αξία» των ζωικών τροφών.

Έτσι, γρήγορα η φυσική απέχθεια του νηπίου για τις ζωικές τροφές και η αντίστασή του θα καμφθούν και θα του έχει φορεθεί ο ρόλος του «σαρκοφάγου» χωρίς να ρωτηθεί ή να έχει την δυνατότητα να σκεφτεί. Και κατ’ αυτόν το τρόπο θα έχει ήδη, παρά την θέλησή του, πάρει θέση υπέρ της εκμετάλλευσης των ζώων, των ανθρώπων και του περιβάλλοντος και υπέρ της εξασφάλισης των προνομίων κάποιων λίγων και του ΣτΚ. Αργότερα όταν το παιδί αρχίσει και καταλαβαίνει, ο εθισμός θα είναι τέτοιος αλλά και  ο κατακλυσμός με αυτού του είδους την διατροφή με ζωικά τόσο κυρίαρχος (το mainstream κυρίαρχο ρεύμα), ώστε θα του είναι φοβερά δύσκολο να επανασυνδεθεί με την πραγματική ανατομία του και να ξεφύγει από αυτόν τον ρόλο.

Ο εσωτερικός διχασμός

Με την αποδοχή του ψευδοσαρκοφάγου ρόλου ξεκινούν μια σειρά τραγικά ευτράπελα με κυριότερη την συνεχή απομάκρυνση και αποσύνδεση από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αντί της συμπόρευσης με την ανατομία του οργανισμού μας, ωθούμαστε σε ένα άλλο δρόμο: αυτόν της έντασης και του διχασμού με τον εαυτό μας και κατά συνέπεια με τον κόσμο γύρω μας. Άλλο θέλει το σώμα και άλλο του δίνει η αλωμένη μας σκέψη.

Ο επιβεβλημένος ρόλος του σαρκοφάγου είναι μια μόνιμη πηγή εσωτερικού διχασμού και γνωστικής δυσαρμονίας, είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι. Αναστατώνει και συγχέει συνεχώς την σκέψη μας και απαιτεί να είμαστε σε μόνιμη αντιπαλότητα με την ζωή. Και επειδή ακριβώς δεν πηγάζει από την πραγματική βάση μιας σαρκοφάγου ανατομίας, μας οδηγεί συλλογικά σε μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Μας μεταμορφώνει σε καρικατούρες και σε υποκατάστατα των πραγματικών εαυτών μας και σε νέες ράτσες ανθρωπόμορφων όντων με τα επιθυμητά, νέα γνωρίσματα που θέλει για εμάς το ΣτΚ.

Το κυριότερο από αυτά είναι η εξοικείωση με την καταπίεση, ή η ανοχή της και η απάθεια για όποιον την υφίσταται. Γι αυτό και ο άνθρωπος πλέον έχει αναλάβει και εκτελεί τόσο ξένα με την πραγματική του φύση πράγματα, και μπορεί να ανέχεται το κακό, να συμμορφώνεται στο άδικο της εξουσίας, να γίνεται βασανιστής, εγκληματίας, κλπ.

Εγκαταλείποντας τον ρόλο – πηγή όλων των προβλημάτων μας

Το σημερινό κυρίαρχο ρεύμα, η κυρίαρχη δηλαδή αντίληψη η οποία συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα καταπιέζει και απαξιώνει την ζωή (και των ζώων και των ανθρώπων), δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν οι άνθρωποι έτρωγαν με βάση την ανατομία τους.

Ο σημερινός κόσμος δεν θα ήταν αυτός που είναι τώρα αν οι άνθρωποι αφήνονταν ανεπηρέαστοι να εκδηλώσουν την φυτοφάγο ανατομία τους και δεν ωθούνταν να ενεργήσουν με βάση τις αυθαίρετες, εμφυτευμένες απόψεις γι αυτήν.

Η ψευδαίσθηση της ανατομίας του «σαρκοφάγου» ανθρώπου δεν στηρίζει μόνο μεμονωμένους κλάδους του συστήματος της καταπίεσης (δηλαδή τις βιομηχανίες διατροφής και ένδυσης οι οποίες κατά κύριο λόγο εμπλέκονται στην εκμετάλλευση των ζώων) αλλά ολόκληρο το ΣτΚ, όπως την «οικονομία», την «υγεία», την «εκπαίδευση», την «επιστήμη», και γενικά την «πολιτική» αυτού του συστήματος. Γιατί αυτή η ψευδαίσθηση, έχοντας δώσει το πράσινο φως στην εκτόξευση της εκμετάλλευσης των ζώων, γίνεται η απρόσμενα βολική βάση για την ιδεολογική στήριξη της καταπίεσης και την απαξίωση της δικαιοσύνης.

Κανένα άγριο ζώο δεν τρωει «άλλα αντ’ άλλων», ή «άγεται και φέρεται» διατροφικά. Το μόνο ζώο που παρασύρθηκε διατροφικά και έγινε έρμαιο είναι ο άνθρωπος, ο οποίος θυσίασε την ανατομία του και συνολικά την ακεραιότητά του στις εγκληματικές επιδιώξεις ενός τεχνητού, ματαιόδοξου συστήματος. 

Όμως ο ρόλος που μας δασκαλεύει και μας επιβάλλει το ΣτΚ είναι αδιέξοδος και χαραμίζει την ζωή μας, αφού το μόνο που μένει είναι η συνεχής αντιπαλότητα με την ανατομία του σώματός μας και με όλο τον υπόλοιπο αισθανόμενο περίγυρο (ανθρώπους και ζώα που εμπλέκονται στην καταπίεση).

Το σώμα δεν παύει ούτε στιγμή να μιλάει και να μας φωνάζει ότι όλο αυτό είναι λάθος. Μήπως τα ανεξήγητα ψυχολογικά προβλήματα και οι άλλες διαταραχές που κατά καιρούς αντιμετωπίζουμε δεν είναι τελικά τυχαία αλλά το αποτέλεσμα αυτής της εσωτερικής διαμάχης; Μήπως είναι ο τρόπος του σώματος να μας εκφράσει ότι δυσφορεί και ότι υποφέρει από την κακοποίηση που το υποβάλλουμε κάτω από το βάρος «τροφών» που κουβαλάνε την φρίκη και την δυστυχία άλλων αισθανόμενων πλασμάτων; Μήπως τελικά είναι η διαμαρτυρία του για την περιφρόνηση και την υποβάθμιση που του δείχνουμε εξαναγκάζοντας το να κάνει κάτι για το οποίο δεν έχει φτιαχτεί: να λειτουργήσει δηλαδή ως πτωματοφάγο και ως αποδομητής πεθαμένης, σήπουσας ύλης (όπως πχ οι ύαινες, τα βακτήρια, ή τα μικρόβια), ενώ είναι φτιαγμένο να καταναλώνει ζωντανή, οργανική, φυτική τροφή;

Το σώμα δεν θα πάψει μέχρι τέλους να μας θυμίζει ότι η πραγματική μας ταυτότητα είναι η αφοσίωση στην ζωή, ο σεβασμός και η υποστήριξή της. Ποτέ δεν είναι αργά να το ακούσουμε και να πετάξουμε από μέσα μας και από πάνω μας το ανυπόφορο βάρος ενός ψεύτικου και ξένου ρόλου που δια της βίας μας φόρτωσαν. Και να απελευθερώσουμε και να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο τον πραγματικό μας ρόλο που μας συμφιλιώνει και μας ενώνει με τον εαυτό μας και με τον κόσμο.

Πλανήτης των φυτών και των φυτοφάγων

Η Γη δεν είναι ένας οποιοσδήποτε πλανήτης αλλά από κατασκευής της, πέρα από πλανήτης της ζωής, είναι και ένας πλανήτης των φυτών, αφού ο τρόπος λειτουργίας του οικοσυστήματος δίνει ολοφάνερα στα φυτά πρωτεύοντα ρόλο. Όλη η ζωή στον πλανήτη στηρίζεται σ’ αυτά, τα οποία αξιοποιώντας μόλις το 1% της ηλιακής ακτινοβολίας, το μετατρέπουν σε συγκεκριμένη ποσότητα βιομάζας κάθε χρόνο. Μέσω των φυτών η ενέργεια του ήλιου μετατρέπεται σε τροφή η οποία μπορεί να υποστηρίξει την ζωή των ζώων. Και αφού η φυτική τροφή αφθονεί στο οικοσύστημα, τα ζώα που κατά κύριο λόγο ευνοούνται είναι τα φυτοφάγα, τα οποία είναι η πλειοψηφία, ενώ τα σαρκοφάγα προορίζονται να είναι η μειοψηφία. Άρα μπορούμε επίσης να μιλάμε για έναν πλανήτη των φυτοφάγων.

Η συγκεκριμένη αρχή λειτουργίας του οικοσυστήματος δημιουργεί μια πυραμίδα με τροφικά πεδία στην βάση της οποίας βρίσκονται οι παραγωγοί (τα φυτά). Τα επόμενα τροφικά πεδία είναι κατά σειρά των πρωτογενών καταναλωτών (φυτοφάγa ζώa), των δευτερογενών καταναλωτών (μικρά σαρκοφάγα), και φτάνοντας στην κορυφή της πυραμίδας των τριτογενών καταναλωτών (μεγάλα σαρκοφάγα).

Η διαμόρφωση της πυραμίδας υπακούει στον πολύ βασικό νόμο της απώλειας της ενέργειας, αφού σε κάθε επόμενο τροφικό πεδίο περνάει περίπου μόλις το 10% της ενέργειας του προηγούμενου (λόγω του μεταβολισμού των οργανισμών).

Η τεράστια μείωση της διαθέσιμης ενέργειας σημαίνει αντίστοιχα μειωμένη βιομάζα και αναλογικά μειωμένους πληθυσμούς ζώων στα επόμενα επίπεδα. Αυτό απεικονίζεται σε επιπλέον δύο πυραμίδες, της βιομάζας και των αριθμών, όπου φαίνεται ότι υπάρχει μια αναλογία μεταξύ των οργανισμών στα τροφικά επίπεδα: ο αριθμός των οργανισμών σε κάθε προηγούμενο επίπεδο πρέπει να είναι πάντα πολλές φορές μεγαλύτερος για να υποστηρίξει έναν πολύ μικρότερο πληθυσμό στο επόμενο επίπεδο.

Με άλλα λόγια, αυτό που επισημαίνουν αυτές οι πυραμίδες είναι ότι η Γη έχει μια συγκεκριμένη παραγωγική ικανότητα η οποία μπορεί να υποστηρίξει έναν συγκεκριμένο αριθμό φυτών και ζώων. Γι αυτό είναι σημαντική η προσήλωση του κάθε είδους στην διατροφική του ανατομία, γιατί σε διαφορετική περίπτωση η εύθραυστη ισορροπία του όλου συστήματος κινδυνεύει.

Ποια είναι η θέση του ανθρώπου μέσα στην πυραμίδα

Το κριτήριο κατάταξης στην πυραμίδα των τροφικών πεδίων είναι αποκλειστικά το διατροφικό προφίλ κάθε είδους, δηλαδή τα χαρακτηριστικά εκείνα που έχει αποκτήσει στην διάρκεια εκατομμυρίων ετών εξέλιξης τα οποία το κάνουν να έχει μία από τις δύο βασικές ανατομίες: φυτοφάγο ή σαρκοφάγο.

Αντικειμενικά, η διατροφική ανατομία του ανθρώπου έχει, όπως φαίνεται στον συγκριτικό πίνακα παρακάτω, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των φυτοφάγων και έτσι κατατάσσεται στο τροφικό επίπεδο των πρωτογενών καταναλωτών.

Η κατάταξη σε μια από τις δύο κατηγορίες δεν σημαίνει ότι όλα τα φυτοφάγα ή όλα τα σαρκοφάγα έχουν ακριβώς ίδια όλα τα χαρακτηριστικά, αλλά ότι μοιράζονται και έχουν κοινά, κάποια βασικά από αυτά. Δεν σημαίνει ταυτοποίηση και ακριβή ομοιότητα μεταξύ όλων των σαρκοφάγων και όλων των φυτοφάγων, αλλά ότι υπάρχουν μικροδιαφορές και υποκατηγορίες, αφού η φύση αρέσκεται στην ποικιλότητα και στην εξειδίκευση. Σχηματικά, αυτό θα μπορούσαμε να το παραλληλίσουμε με τον διαχωρισμό ανάμεσα στα δίτροχα και στα τετράτροχα: δεν είναι όλα τα αυτοκίνητα τα ίδια, αλλά όλα μοιράζονται το βασικό χαρακτηριστικό να έχουν 4 τροχούς. Για παράδειγμα, ο άνθρωπος μπορεί να μην έχει τα πολλαπλά στομάχια των μηρυκαστικών, αλλά έχει πχ την ίδια αναλογία μήκους εντέρου σε σχέση με τον κορμό και με τον ίδιο τρόπο μοιράζεται σχεδόν όλα τα βασικά χαρακτηριστικά με αυτά.

Επιπλέον, δεν ισχύει εξειδικευμένη ανατομία για τον άνθρωπο η οποία ξεφεύγει από αυτές τις δύο γενικές κατηγορίες. Γιατί, όπως φαίνεται στον πίνακα, τα παμφάγα είναι υποκατηγορία των σαρκοφάγων, αφού ουσιαστικά μοιράζονται με αυτά τα βασικότερα χαρακτηριστικά τους. Αλλά και στην υποθετική περίπτωση ότι είμαστε παμφάγοι, αυτό σημαίνει ότι μπορούμε κάλλιστα να επιβιώσουμε και να ευδοκιμήσουμε με φυτά, ενώ ταυτόχρονα θα είμαστε συνεπείς με την γενική τάση της ενέργειας του οικοσυστήματος.

Η θέση μας λοιπόν είναι καθορισμένη (στα φυτοφάγα) και το να νομίζουμε και να τρώμε σαν σαρκοφάγα, δεν αλλάζει αυτό το θεμελιώδες ανατομικό γεγονός.

Η τεχνητή ώθηση στην κορυφή

Τα τελευταία  60 χρόνια έχουμε μια συνολική παρέμβαση στον χώρο της τροφής, ενώ υπάρχουν οι αποδείξεις ότι εξελίσσεται ένα σχέδιο άλωσής της και χρησιμοποίησής της ως μέσου ελέγχου των ανθρώπων. Το σκεπτικό αυτού του σχεδίου είναι ότι αν χτυπηθεί η σύνδεση και ο δεσμός του ανθρώπου με την Φύση ώστε αυτός να ξεκοπεί τελείως από αυτήν, τότε μπορεί πιο εύκολα να ελεγχθεί από το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ), να ενσωματωθεί εντελώς σε αυτό και να γίνει το απόλυτο έρμαιο στον παραλογισμό του.

Έτσι όλο αυτό το προηγούμενο διάστημα μέχρι σήμερα βλέπουμε να εκτυλίσσεται παράλληλα η καταστροφική μετάλλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και του ανθρώπου, μέσα από την σκόπιμη και τεχνητή δημιουργία ενός χάους στον χώρο της διατροφής. Γιατί μια διατροφή εχθρική και ξένη με το οικοσύστημα μπορεί να διαβρώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά που θέλει το ΣτΚ: να γίνει σταδιακά όσο πιο απαθής, αδιάφορος και σκληρός προς την ζωή, να αποδέχεται ή να εξοικειώνεται με την καταπίεση των άλλων ανθρώπων και των ζώων, και τελικά να αποδέχεται και την δική του καταπίεση.

Το καταλυτικό βήμα σε μια τέτοια πορεία μετάλλαξης ήταν η αποσύνδεση του ανθρώπου από την πραγματική διατροφική του ανατομία και η αυθαίρετη μετατόπιση του στην κορυφή της πυραμίδας. Η στόχευση στην ανατομική μας ταυτότητα (ίσως το πιο καθοριστικό και ουσιαστικό γνώρισμα για κάθε είδος) και η διαστρέβλωση της, άνοιξε τον δρόμο για την άλωση του μυαλού και της σκέψης μας και για την καταστροφή που επρόκειτο να ακολουθήσει.

Ο λόγος ήταν απλός: αν οι άνθρωποι πίστευαν ότι είναι σαρκοφάγοι, τότε θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ή να υπάρξει ανοχή στην αντίληψη ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αφού η διατροφή με ζωικά δεν σημαίνει απλά κρέας, γάλα και αυγά, αλλά καταπίεση και εκμηδένιση της ζωής (μη ανθρώπινης και ανθρώπινης) και το γκρέμισμα κάθε φραγμού ώστε να υπάρχουν αυτά τα «προϊόντα» στην αγορά. Αν οι άνθρωποι πίστευαν ότι είναι σαρκοφάγοι, τότε εύκολα επίσης θα μπορούσαν να εξαπατηθούν και να συναινέσουν και σε όλα τα άλλα «αναγκαία κακά» αυτής της πρακτικής.

Έτσι ξαφνικά η μετατροπή της Γης σ’ ένα απέραντο «εργοτάξιο» εκτροφής ζώων φαίνεται «φυσιολογική», και επίσης φαίνονται «φυσιολογικά» όλα τα επόμενα κακά όπως:

- οι επεμβάσεις εναντίον χωρών για την αρπαγή του πετρελαίου το οποίο στηρίζει όλη αυτή την αναποτελεσματική «παραγωγή»,

- η εισαγωγή μιας χημικής, δηλητηριώδους γεωργίας που ευφημιστικά ονόμασαν «πράσινη επανάσταση» και της οποίας το 50% τώρα πάει στην εκτροφή ζώων,

- η επιβαλλόμενη μετεξέλιξη αυτής της γεωργίας σε μεταλλαγμένη δήθεν «για να αντιμετωπίσουμε την πείνα»,

- το κούρεμα των δασών και η καταστροφή του 70% και πλέον του Αμαζονίου για να καλλιεργηθούν σιτηρά ως ζωοτροφή,

- η εξάρτηση των φτωχών χωρών να πουλούν αυτά τα σιτηρά ενώ οι πληθυσμοί τους λιμοκτονούν,

- η μονοπώληση του νερού και των πόρων,

- η διάβρωση των εδαφών από τις μονοκαλλιέργειες, 

- ο διωγμός της άγριας ζωής και η εξαφάνιση της βιοποικιλότητας,

- η αλίευση του 50% της θαλάσσιας ζωής για να γίνει και αυτή ζωοτροφή,

- η αστείρευτη ανάγκη για συνεχώς αυξανόμενη ενέργεια όλου αυτού του παρασιτισμού η οποία σημαίνει νέα πυρηνικά εργοστάσια ρεύματος,

- η τεράστια μόλυνση και καταστροφή από τα απόβλητα αυτής της διαδικασίας,

- η έξαρση των εκφυλιστικών ασθενειών λόγω της ασύμβατης με την φυσιολογία διατροφής,

- η γιγάντωση μια «διατροφικής βιομηχανίας» που παράγει μη τροφή, 
- η άγρια φορολόγηση μας για να επιδοτείται αυτός ο παραλογισμός,

- και τέλος η διάβρωση της συνείδησης των ανθρώπων ώστε να βλέπουν την αδικία και την καταπίεση της ζωής πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ζώων και εκατομμυρίων ανθρώπων «φυσιολογική».

Όλο αυτό το χάος και όλος αυτός ο φαύλος κύκλος εξακολουθεί να συμβαίνει και να διογκώνεται ως πρακτική ρουτίνας μακριά από την αντίληψη των ανθρώπων. Όμως δεν πείθει και φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι πολύ κακό για το τίποτα, που άκομψα και μάταια επιχειρείται να δικαιολογηθεί στο όνομα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής. Γιατί το ΣτΚ δεν μπορεί να αγνοεί ότι η όψιμη ανάγκη για «ζωικά προϊόντα» σκοντάφτει στην πυραμίδα της ενέργειας. Δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι με όποιο τρόπο και να γίνει η εκτροφή, θα είναι πάντα αδιέξοδη, αναποτελεσματική και αντι-αειφόρος, αφού στο επόμενο τροφικό επίπεδο περνάει πάντα μόλις το 10% της ενέργειας, ενώ χάνεται το 90%. Δεν μπορεί τώρα να μην γνωρίζει ότι η μετατροπή δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε σαρκοφάγους και ο σχεδιαζόμενος διπλασιασμός της παραγωγής «ζωικών προϊόντων» μέχρι το 2020 θα ωθήσει στα άκρα την ευρείας κλίμακας αλλοίωση και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος που έχει ήδη προκαλέσει.

Παρόλα αυτά επιμένει να διατηρεί την ψευδαίσθηση του «σαρκοφάγου» ανθρώπου, στο πρότυπο του βασικού κανόνα της προπαγάνδας: «όσο πιο μεγάλο το ψέμα και όσο πιο πολύ επαναλαμβάνεται, τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό». Το ψέμα του «σαρκοφάγου» ανθρώπου του δίνει εν λευκώ την άδεια της εκτροφής ζώων, την οποία  χρησιμοποιεί για να μετατρέψει την διατροφική ασφάλεια σε ανασφάλεια, την αφθονία σε έλλειψη, και να προκαλεί μια διογκούμενη, τεχνητή κρίση στον χώρο της τροφής ως την ευκαιρία να προωθήσει το κακόβουλο σχέδιο του ακόμη παραπέρα με την γενίκευση των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών, αλλά και άλλων σχεδίων. Ενώ ταυτόχρονα, με το κλίμα του φόβου και της ψευδο-έκτακτης ανάγκης που έχει δημιουργήσει, καταφέρνει πιο εύκολα να εισάγει όλο και πιο ολοκληρωτικά μέτρα και με αυτόν το τρόπο να εδραιώνει την αρχή λειτουργίας του (την καταπίεση) προς κάθε κατεύθυνση.

Μέχρι τώρα η πορεία αυτή φαίνεται να είναι ανέλπιστα επιτυχής για το ΣτΚ, αφού αντί να αποκαλύπτεται ο πραγματικός του ρόλος, αντίθετα του προσδίδεται κύρος ως παράγοντας εξασφάλισης της τροφής και μπορεί να «νομιμοποιεί» οποιαδήποτε φρικαλεότητα και ανωμαλία αυτό διαπράττει στο όνομα δήθεν αυτής της εξασφάλισης. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πλανήτης έχει αλλοιωθεί ριζικά σε σχέση με μόλις λίγες δεκαετίες πριν, σε σημείο που η εικόνα του σημερινού κόσμου μας να είναι αυτή που τώρα είναι λόγω της διατροφής με ζώα.

Όμως αν είχαμε αντιληφθεί την προπαγάνδα και είχαμε παραμείνει πιστοί στην διατροφική ανατομία μας, η εικόνα αυτή θα ήταν εντελώς διαφορετική από την σημερινή εικόνα ενός άρρωστου, λεηλατημένου, βαρύτατα κακοποιημένου αλλά και μεταλλαγμένου κόσμου. Και επίσης δεν θα είχε αλλοιωθεί η σκέψη μας και η συνείδησή μας, ώστε να εξοικειωθεί και να βλέπει ως «φυσιολογικό» όλον αυτό τον φαύλο κύκλο και την τραγική περιφρόνηση της ζωής που εξακολουθεί με περισσότερη μανία να συμβαίνει.

Ο μόνος που ωφελείται από αυτή την πορεία συνεχούς έντασης και αντιπαλότητας με το οικοσύστημα είναι το ΣτΚ. Η τρέχουσα τεράστια αναστάτωση και ανισορροπία που του έχουμε επιτρέψει να δημιουργεί, το δυναμώνει όλο και περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα αποδυναμώνει εμάς. Αν όμως αυτό το σύστημα λατρεύει την ένταση, τις κρίσεις και το χάος και θρέφεται από αυτά, το δικό μας συμφέρον είναι να του αφαιρεθεί η δυνατότητα να παράγει καταπίεση, ώστε να χάσει κάθε λόγο ύπαρξης και να καταρρεύσει.

Όλο αυτό το κακό για το τίποτα μπορεί να σταματήσει και είναι εύκολο αρκεί να ακολουθήσουμε μιαν αντίστροφη πορεία για να ξαναβρούμε τον πραγματικό εαυτό μας και την πραγματική ανατομία μας. Αρκεί να επιστρέψουμε άμεσα στην πραγματική μας θέση στην πυραμίδα και να συμπλεύσουμε με την ροή του οικοσυστήματος, αντί όπως τώρα να πηγαίνουμε κόντρα σ’ αυτό. Η πορεία δικαίωσης της ανατομίας μας θα εξαλείψει την ένταση με τον κόσμο γύρω μας και θα μας συμφιλιώσει με τα άλλα είδη που τώρα αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία και εχθρότητα. Είναι η πορεία της επίγνωσης και της αναίρεσης του λάθους, η οποία αποκτά κορυφαία σημασία στην συγκυρία που έχουμε βρεθεί, γιατί αποκαθιστώντας την πιο βασική πράξη της επιβίωσης, την διατροφή, απελευθερώνει και την συνείδηση από την τωρινή ματαιότητα και την αποδίδει ξανά στο γίγνεσθαι αυτού του κόσμου ως ενεργό παράγοντα δικαιοσύνης.