Η επίθεση στην πεπτική μας ανατομία

Η ιστορία της μοντέρνας διατροφής σημαδεύεται από μια αδυσώπητη επίθεση στην πεπτική ανατομία του ανθρώπου. Στις λίγες δεκαετίες μετά τον 2^ο ΠΠ συμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές οι οποίες φέρνουν τα πάνω κάτω στο πεδίο της διατροφής μέσω της επιθετικής προώθησης της καρικατούρας του «σαρκοφάγου» και του «παμφάγου» κόντρα στην ανατομία του φυτοφάγου που διαθέτουμε. Ιδιαίτερα από την δεκαετία του 1970 μέχρι και σήμερα έχει ξεκινήσει και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η απόλυτη εκστρατεία για την εξαφάνιση της πραγματικής τροφής και η υποκατάστασή της με μη τροφή (ότι δεν είναι συμβατό με την ανατομία μας). Ποτέ άλλοτε το είδος μας δεν βρέθηκε τόσο συγχυσμένο και διχασμένο στο ζωτικής σημασίας ζήτημα της τροφής. Εγκλωβισμένο μέσα σε ένα κυρίαρχο σύστημα που προσπαθεί πάση θυσία να του επιβάλλει τη δική του άποψη για το τι θεωρεί τροφή, μετατρέπεται στο απόλυτο πειραματόζωο που πλημμυρίζεται από κολοσσιαίες ποσότητες τοξικής μη τροφής που το σύστημα αυτό ξερνάει.

Σύμβολο και πρωτοπορία αυτής της επίθεσης στην ανατομία μας είναι η άνοδος της βιομηχανικής εκτροφής ζώων και ο κατακλυσμός και κορεσμός της αγοράς με τεράστιες ποσότητες ζωικών προϊόντων, ποτέ πριν διαθέσιμων σε τέτοια έκταση στις κοινωνίες. Η δημιουργία μιας βιομηχανίας, η οποία μονοπωλεί φυσικούς πόρους, τη γη, το νερό το πετρέλαιο και επίσης ένα τεράστιο ποσοστό του οικοσυστήματος, κάνει εφικτή την μαζική παραγωγή αυτών των «προϊόντων» και την δημιουργία της αντίστοιχης αγοράς. Μέσα από μια συντονισμένη επιχείρηση επιδοτήσεων, στημένων ερευνών, και διαφήμισης, προωθείται ένας αχαλίνωτος καταναλωτισμός και μια ομογενοποίηση της συμπεριφοράς και οι άνθρωποι κατευθύνονται στην κατανάλωση των «προϊόντων» από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων.

Όμως αυτό το απατηλό σκηνικό της «αφθονίας προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να πάρουν διαζύγιο από την πεπτική τους ανατομία, θα πρέπει να αγνοούν ή να ξεχάσουν ποιοι πραγματικά είναι και ποια ανατομική αλήθεια κουβαλάει το ανθρώπινο σώμα. Θα πρέπει ακόμα να ξεχάσουν την τροφή των προγενέστερων, των παππούδων και των γιαγιάδων, αφού τώρα προωθείται, επιδοκιμάζεται και εξυμνείται η δήθεν εξέλιξη. Και επίσης θα πρέπει να αγνοούν τον βιασμό ενός ολόκληρου πλανήτη για να στηθεί αυτός ο «θαυμαστός, νέος κόσμος» της ψευδο-απόλαυσης ο οποίος αποτελεί την βασική αιτία ενός φαύλου κύκλου καταστροφής της Γης που εντείνεται συνεχώς αλλά που όμως σκόπιμα αποσιωπάται. Γιατί η καθιέρωση μια ζωικά βασισμένης διατροφής είναι μόνο εφικτή μέσα από μια εκστρατεία παγκόσμιας εμβέλειας όπου εμπλέκονται με ολέθριο τρόπο τα οικοσυστήματα του πλανήτη, τα ζώα της ξηράς και της θάλασσας, οι άνθρωποι και οι χώρες, οι οικονομίες και οι βιομηχανίες, η πολιτική, η ηθική και οι αξίες και γενικά κάθε πτυχή της ζωής μας. Στο ολέθριο αυτό κοκτέιλ και με το ψευδές άλλοθι του σαρκοφάγου θυματοποιούνται τα μη ανθρώπινα ζώα, η πλειοψηφία των ανθρώπων και οδηγείται στην καταστροφή το ευρύτερο οικοσύστημα μέσα από την παραβίαση των φυσικών νόμων που το διέπουν (ο νόμος της πεπτικής ανατομίας των ειδών και του τροφικού ιστού, ο νόμος του 10% της ενέργειας στο οικοσύστημα, η πυραμίδα της βιομάζας και των αριθμών, και άλλοι).

Η ύπαρξη και μόνο της βιομηχανικής εκτροφής ζώων και ο κορεσμός της αγοράς με ζωικά ανατρέπει την νόμιμη ανατομία του ανθρώπου και καθιερώνει πραξικοπηματικά μια παράνομη ανατομία με το να δυσεκπαιδεύει συνεχώς την κοινωνία ότι είναι «σαρκοφάγος». Γιατί μόνο με την εσφαλμένη πεποίθηση του «σαρκοφάγου» δικαιολογούνται όλα αυτά τα «προϊόντα» και μπορούν να αφομοιώνονται οι άνθρωποι σε μια ανώμαλη κατάσταση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία που πιστεύει σε μια καρικατούρα σαρκοφαγίας (που σαν όρος είναι παραπλανητικός αφού δεν έχει καμία σχέση με την σαρκοφαγία των πραγματικών θηρευτών στη φύση) και απορρίπτει την φυτοφαγία, μια κοινωνία που δεν μπορεί χωρίς ζωικά, μια κοινωνία που ο εθισμός και ο κορεσμός δεν την αφήνει να δει την αλήθεια της ανατομίας, αλλά και τις ευρύτερες συνέπειες της πλάνης.

Δεν μπορεί να υπάρξει κατά βούληση αλλαγή της ανατομίας

Επειδή μας έδωσαν την απατηλή επιλογή να τρώμε σάρκες και τα υπόλοιπα ζωικά «προϊόντα» δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει η φυσιολογία μας και η θέση μας στην πυραμίδα του οικοσυστήματος. Δεν αλλάξαμε ανατομία. Απλά μας εξαπάτησαν ώστε να αλλάξουμε τροφικό πεδίο από όπου παίρνουμε την τροφή μας και από πρωτοταγείς καταναλωτές (φυτοφάγα) να γίνουμε τριτοταγείς (σαρκοφάγα-παμφάγα). Δεν είμαστε σαρκοφάγοι, ούτε κυνηγοί. Ευκαιριακά και σπάνια σε κάποιες δύσκολες περιόδους της επιβίωσής μας μπορεί να το προσπαθήσαμε σποραδικά και να είδαμε πόσο ξένο και πόσο δύσκολο μας είναι επωμιστούμε μια ξένη ταυτότητα. Αυτό μπορούμε εύκολα να το καταλάβουμε αν αναλογιστούμε το εξής: όλοι απολαμβάνουμε να κόψουμε ένα φρούτο από ένα δέντρο, όμως κανείς πραγματικά δεν θα απολάμβανε να τρέξει και να κυνηγήσει ένα λαγό, (και αν ποτέ καταφέρει και τον πιάσει) να προσπαθήσει να τον δαγκώσει και να τον σκοτώσει με τα δόντια και να αρχίσει να τρώει ωμή σάρκα μαζί με το αίμα, το δέρμα, τις τρίχες και τα κόκαλα όπως κάνουν οι πραγματικοί θηρευτές της φύσης.

Κανένα είδος στα χρονικά του πλανήτη δεν χειραγωγήθηκε και δεν υπέπεσε στο σφάλμα μιας διατροφής ασύμβατης και ακατάλληλης με την ανατομία του αφού δεν μπορεί να υπάρξει κατά βούληση αλλαγή της φυσιολογίας. Αυτή έρχεται μόνο στην διάρκεια εκατοντάδων χιλιάδων ετών εξέλιξης και κατόπιν συγκλονιστικών αλλαγών στο περιβάλλον των ειδών. Για το είδος μας δεν ισχύει τίποτε από τα δύο. Δεν είχαμε ούτε το απαραίτητο διάστημα, και αντίθετα οι συνθήκες (με την επινόηση της γεωργίας) έγιναν πολύ πιο ευνοϊκές για μας με την παραγωγή άφθονης τροφής. Το ότι μας επηρεάζουν ή μας επιβάλλουν να τρώμε διαφορετικά δεν σημαίνει ότι έχουμε αντικειμενική αλλαγή στην φυσιολογία και άμεση προσαρμογή της στην νέα διατροφή. Όμως όσο ασύμβατη είναι αυτή η διατροφή με την ανατομία μας, τόσο πιο συμβατή και συνυφασμένη είναι με το κυρίαρχο σύστημα της καταπίεσης που την προωθεί: έχει όλα τα χαρακτηριστικά που αυτό χρειάζεται για να εξακολουθήσει να υπάρχει. Έχει την απόλυτη αδιαφορία και τον μηδενισμό της ζωής, ανεξάρτητα από που ανήκει. Έχει την καταπίεση, την αδικία και την βία. Έχει την κατάλυση της λογικής και την καθιέρωση της παράνοιας ως λογικής. Έχει την ανωμαλία ως ομαλότητα.

Η σκόπιμη επίθεση στη ρίζα της ύπαρξής μας

Η πεπτική ανατομία είναι ο δεσμός που μας ενώνει με το μητρικό οικοσύστημα και η επίθεση σ’ αυτήν είναι το σπάσιμο αυτού του δεσμού και η αποσύνδεση. Είναι η βίαιη αρπαγή από την Μητέρα και η παράδοση σε μια θετή μητριά που συνεχώς μας επιβουλεύεται και εκμεταλλεύεται για ίδιον όφελος. Η άλωση της ανατομίας ανοίγει το δρόμο για τον επανα-προγραμματισμό του ανθρώπου: για εμφύτευση ξένων συμπεριφορών και τρόπου σκέψης και για κάθε άλλη αυθαίρετη μεταμόρφωσή μας και κατάταξή μας. Έτσι η απώλεια της πεπτικής ανατομίας σημαίνει και απώλεια της ελευθερίας και της αυτονομίας: παύουμε πλέον να είμαστε ελεύθεροι, γινόμαστε δούλοι ενός παρακμιακού συστήματος που επιταχύνει και φέρνει όλο και πιο κοντά το τέλος και τη τελική σύγκρουση με τους νόμους του πλανήτη. Και αυτή η σύγκρουση είναι μοιραία.

Η σκόπιμη επίθεση στην πεπτική μας ανατομία σημαίνει μια μόνιμη άγνοια για το ποιοι είμαστε, μια συνεχή αναβολή του γνώθι σ’ αυτόν. Και η συνεπακόλουθη αλλοίωση της ταυτότητάς μας και η αποκοπή από τη ρίζα μας και τον πραγματικό μας εαυτό είναι το κύριο όπλο ελέγχου και η κύρια στρατηγική για την ομογενοποίησή μας σε μια νέα πλασματική ταυτότητα – καρικατούρα που μας αλλάζει εντελώς συμπεριφορά και θεώρηση των πραγμάτων αφού ξαφνικά μας μεταστρέφει σε ρόλο θηρευτή και μας παραδίδει ως παράγοντα αποσταθεροποίησης στο οικοσύστημα. Όταν αλωθεί η φυσιολογία, τότε τα υπόλοιπα γίνονται εύκολα για το σύστημα που μας επιβουλεύεται, το οποίο πλέον μπαίνει σε μια απείρως δυσμενέστερη και ποιοτικά πιο αντιδραστική φάση, όπου μας ελέγχει και μας προγραμματίζει μέσα από αυτήν την διατροφή. Μας βάζει σε ένα κατήφορο όπου γινόμαστε συνεχώς πιο ευάλωτοι και η ήττα μπορεί να είναι ασυναίσθητη αλλά είναι θεμελιώδης και στην ρίζα της ανθρώπινης οντότητας αφού παραποιεί την συνείδηση και τον αισθανόμενο άνθρωπο προκαλώντας μια μόνιμη συγκάλυψη και σύγχυση για το τι πραγματικά συμβαίνει.

Σκοπός της επίθεσης είναι να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι και να μην μπορούμε να ελέγξουμε και να κατευθύνουμε τον εαυτό μας με βάση τους φυσικούς κανόνες, αλλά να παραδοθούμε άνευ όρων στα χέρια ενός ανώμαλου συστήματος που μας επιβουλεύεται σε κάθε επίπεδο. Γι αυτό και η παρέμβαση στην φυσιολογία είναι συνεχής και ενεργή με στόχο έναν μεταλλαγμένο άνθρωπο ως υποτακτικό και πιόνι της τρέχουσας δομής.

Πλασματική ύπαρξη μέσα σε ένα εφήμερο, πλασματικό σκηνικό

Η άλωση της πεπτικής μας ανατομίας οδηγεί σε μια πλασματική τροφική αλυσίδα που αναστατώνει πλήρως και ανατρέπει το στάτους κβο του πλανήτη προς όφελος εφήμερων συμφερόντων που είναι εντελώς ξένα με τους φυσικούς νόμους και τη ροή της αειφορίας και της ελευθερίας του πλανήτη. Το τραγικό είναι ότι σε μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι εξαπατώνται να επιτίθενται εθελοντικά στην πεπτική τους ανατομία με τα ευτελή δέλεαρ της ψευδο-γεύσης και της ψευδο-απόλαυσης αλλά και με την κινδυνολογία της μη πρόσληψης συστατικών. Στην πλασματική τροφική αλυσίδα που έχει στηθεί, η αγορά τροφοδοτείται και μονοπωλείται από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων ώστε να μην αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης και παρέκκλισης από το κυρίαρχο νέο πρότυπο που θα πρέπει όλοι να ακολουθούν άκριτα ή από φόβο.

Η παράνοια του να τοποθετούν αυθαίρετα ένα φυτοφάγο είδος σε μια κορυφή που προορίζεται για τα μεγάλα σαρκοφάγα, δεν έχει τίποτε από το θετικό που συνειρμικά συνδέεται με μια κορυφή αλλά είναι η κορυφή του Καιάδα από όπου προορίζεται η πτώση. Η πλασματική τροφική αλυσίδα που τώρα κυριαρχεί είναι εχθρός του πλανήτη της ζωής και εχθρός της ίδιας της ύπαρξής μας. Είναι η μεγάλη ανισορροπία που αν άμεσα δεν τερματιστεί και εξαλειφθεί, θα μπλοκάρει πλήρως τις ζωτικές λειτουργίες του πλανήτη και την ίδια τη ζωή.

Δυστυχώς όμως η ανατομία μας και η τροφή έχουν σε μεγάλο βαθμό αλωθεί, και όταν η βάση της επιβίωσης είναι λάθος τότε και όλες οι υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας είναι λάθος. Όλα διακλαδίζονται από μια πλάνη, και από το ένα αρχικό κακό μύρια έπονται. Στην λάθος αντιλαμβανόμενη ανατομία, στήνεται η λάθος διατροφή, η λάθος οικονομία, η λάθος πολιτική, η λάθος επιστήμη, η λάθος ιατρική και γενικά ένας λάθος τρόπος ζωής και αντίληψης των πραγμάτων. Και εγκλωβιζόμαστε και πλημμυρίζουμε σε έναν ωκεανό πλάνης από τον οποίο είναι δύσκολο να πλοηγηθούμε και να φτάσουμε στην Ιθάκη της αλήθειας και της λογικής.

Το μάτριξ κυριαρχεί και είναι η μεγάλη φυλακή που όμως δεν μοιάζει εκ πρώτης όψεως με φυλακή αλλά δίνει την αυταπάτη της αφθονίας, της επιλογής, της ελευθερίας. Μόνο που όλα αυτά δεν είναι τα αληθινά αλλά οι εκχυδαισμένες και οι εκφυλισμένες, κενές νοήματος εκδοχές τους. Η ίδια μοίρα που επιφυλάσσεται στα υποδουλωμένα, εκτρεφόμενα ζώα, επιφυλάσσεται και για την κοινωνία η οποία μετατρέπεται σε απέραντο εκτροφείο. Και όπως μετά την εκτροφή τα ζώα θα εξαναγκαστούν σε μια βίαιη σφαγή, έτσι και οι αλωμένοι ανατομικά άνθρωποι προορίζονται για μια αντίστοιχη σφαγή, η οποία μπορεί να είναι κυριολεκτικά το νυστέρι (μετά την απώλεια της υγείας λόγω μιας ασύμβατης διατροφής), αλλά και μεταφορικά μπορεί να είναι νοητική, συναισθηματική, συνειδησιακή με την έννοια ότι η ανθρώπινη ζωή δεν αφήνεται ελεύθερη να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί και να ολοκληρωθεί αλλά χαραμίζεται για την στήριξη ενός κακόβουλου συστήματος.

Στο καταφύγιο της περιεκτικής δικαιοσύνης θα ξαναβρούμε την πεπτική μας ανατομία

Η επίθεση στην πεπτική μας ανατομία είναι η επίθεση στην αλήθεια του βαθέος και εν πολλοίς άγνωστου εαυτού μας. Η αλήθεια μας είναι γραμμένη στη δομή και στην κατασκευή του σώματος και του οργανισμού μας. Η αλήθεια μας είναι έμφυτη και αυτοφερόμενη. Είναι πάντα εκεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής και περιμένει τη στιγμή που θα αναγνωριστεί.

Και σε ανύποπτο χρόνο αυτή η στιγμή θαρθεί μέσα στη θαλπωρή ενός καταφύγιου όπως την παρατηρούμε συχνά πυκνά στα ζώα φάρμας, εκείνα που δραπέτευσαν από τα σφαγεία και έκαναν το άλμα στην ελευθερία. Ζώα υπόδουλα σε ένα καθεστώς καταπίεσης που όπως κι εμείς καταναγκάζονται σε μια ξένη και ακατάλληλη για την ανατομία τους διατροφή με στόχο όχι την ευημερία τους αλλά την όσο πιο γρήγορη ανάπτυξή τους για σφαγή. Ζώα από τη φύση τους φυτοφάγα που καταναγκάζονται από ένα ανώμαλο σύστημα να τρώνε κρεατάλευρα και ιχθυάλευρα και ακόμα εν αγνοία τους και τα μέλη του ίδιου τους του είδους. Μόλις όμως τα ζώα αυτά κατακτήσουν την ελευθερία τους και φθάσουν στα καταφύγια αμέσως επανέρχονται στο φυσικό πρότυπο της τροφής που είναι κατάλληλη και συμβατή με την ανατομία τους και δεν παραμένουν ούτε λεπτό σαρκοφάγα.

Ένα αντίστοιχο καταφύγιο υπάρχει και για εμάς και τότε η δύναμη της φύσης που είναι πάντα μέσα μας, όσο και αν την έχουν καταπιέσει και απωθήσει, θα έρθει ορμητικά στο προσκήνιο. Η κατάσταση που μας έφεραν δεν είναι μη αναστρέψιμη αρκεί να βρεθούμε στο καταφύγιο των αξιών και της περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και σε μια καθοριστική για τη ζωή μας στιγμή θα ανακαλύψουμε και θα αναγνωρίσουμε την ανατομική μας αλήθεια. Και τότε θα κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε εδώ για να «φυτοζωούμε» ζώντας παρασιτικά από τη δυστυχία των άλλων αισθανόμενων όντων αλλά για να θριαμβεύσουμε και να δικαιώσουμε την πεπτική μας ανατομία μέσα από ένα τρόπο ζωής που σέβεται και αποκαθιστά την αξία της αισθανόμενης ζωής.

Ο ψεύτικος διχασμός: φυτοφάγοι & σαρκοφάγοι - παμφάγοι

Η βιομηχανική εκτροφή ζώων που ξεκίνησε τον 20^ο αιώνα, μια πρακτική που αφήνει πίσω της τραγικές συνέπειες για το οικοσύστημα της Γης και φυσικά για τα μη ανθρώπινα ζώα, επιφυλάσσει στην ανθρώπινη κοινωνία μιαν απόλυτα καταστροφική μοίρα: με το να προωθεί την εσφαλμένη πεποίθηση περί «σαρκοφάγου ή παμφάγου» ανθρώπου, διαιρεί την κοινωνία σχηματίζοντας και γιγαντώνοντας το ανύπαρκτο ανατομικά στρατόπεδο του «σαρκοφάγου» ή «παμφάγου».

Το ανθρώπινο είδος δυσεκπαιδεύεται συνεχώς να πηγαίνει κόντρα στη ροή και στους νόμους του οικοσυστήματος, κόντρα στα μη ανθρώπινα ζώα και φυσικά κόντρα στην ίδια μας την ανατομία η οποία είναι φυτοφάγου πλάσματος. Έτσι εδραιώνεται και παγιώνεται μια κατάσταση που όχι μόνο διχάζει την κοινωνία αλλά και ουσιαστικά και την ίδια την οντότητα του ανθρώπου. Και μέσα στο διάστημα μίας ή δύο γενεών καταφέρθηκε να δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα των ψεύδο – σαρκοφάγων και των ψευδο – παμφάγων, καταφέρθηκε τελικά το ακατόρθωτο: η μεταστροφή του ανθρώπου και η μετατόπιση του σε μια θέση ξένη προς την αλήθεια του σώματός μας, μια θέση που τον μετατρέπει σε καρικατούρα του πραγματικού του εαυτού και αχρηστεύει όλο το θετικό δυναμικό που κρύβουμε μέσα μας για θετική παρουσία και συμπόρευση με το γίγνεσθαι του πλανήτη της ζωής που μας δημιούργησε και μας φιλοξενεί.

Έτσι βρισκόμαστε για άλλη μια φορά διχασμένοι για ένα θέμα που δεν χωράει αμφισβήτηση και άποψη αφού η πεπτική ανατομία των ειδών υπέχει θέση φυσικού νόμου: έχει καθοριστεί από την ίδια τη φύση ώστε τα είδη να έχουν την τροφική τους αλυσίδα και μια ενιαία διατροφή και διατροφική συμπεριφορά χωρίς διαφοροποιήσεις όπως αυτές που βλέπουμε σήμερα στους ανθρώπους. Γι αυτό και στη συγκυρία μας ο ψεύτικος διχασμός που σε μεγάλο βαθμό έχει πολώσει τη κοινωνία με την προώθηση της ανατομικά ανύπαρκτης ταυτότητας του σαρκοφάγου-παμφάγου είναι ο πλέον δόλιος και κακόβουλος αφού φέρνει τα πάνω κάτω στην βασικότερη βιολογική ανάγκη της τροφής ενώ αόρατα επηρεάζει και τις άλλες πτυχές της ζωής μας.

Πεπτική ανατομία: το πραγματικό «Γνώθι σ’ αυτόν»

Η πεπτική ανατομία είναι η ταυτότητα κάθε είδους. Ο τρόπος που έχει φτιαχτεί να τρώει είναι η βάση της ύπαρξής του αφού καθορίζει πλήρως τον τρόπο ζωής του και την θέση του στο οικοσύστημα και είναι παράγοντας σταθερότητας και ισορροπίας μέσα σ’ αυτό με το να του καθορίζει συγκεκριμένη συμπεριφορά και ηθική. Η διατροφή των ειδών υπακούει σε ανατομίες που διαμορφώθηκαν στα χιλιάδες χρόνια της εξέλιξης και όχι στις επιταγές ενός εφήμερου, τεχνητού, ανθρώπινου συστήματος. Επιπλέον, ως γενική παρατήρηση, ο πλανήτης Γη ευνοεί τα φυτοφάγα πλάσματα (τα φυτά είναι οι παραγωγοί τροφής, η πυραμίδα των αριθμών δείχνει ότι τα σαρκοφάγα είναι η μειοψηφία στα οικοσυστήματα, και ο νόμος του 10% της ενέργειας που περνάει στο επόμενο τροφικό πεδίο αποδεικνύει, πέραν όλων των άλλων, ότι η μεταστροφή του ανθρώπου σε σαρκοφάγο είναι και ανέφικτη για τα δεδομένα του πλανήτη).

Αντικειμενικά, μια απλή ματιά και μελέτη των ανατομικών μας γνωρισμάτων «φωνάζει» για την πεπτική ανατομία που διαθέτουμε και η οποία έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των φυτοφάγων και μας κατατάσσει στο τροφικό επίπεδο των πρωτοταγών καταναλωτών. Δεν είμαστε σχεδιασμένοι ανατομικά για θήρευση και για κυνήγι και δεν έχουμε κανένα χαρακτηριστικό σαρκοφάγου ή παμφάγου όπως αναλύεται στο απόσπασμα από μια παρουσίαση του ιατρού  Milton R. Mills ο οποίος έχει μελετήσει συγκριτικα την πεπτική ανατομία και είναι μία από εκείνες τις φωνές που τολμούν να πουν την αλήθεια σε ένα σύστημα που με προκλητική μεροληψία μας κολλάει τη ταμπέλα του «σαρκοφάγου-παμφάγου».

Καρικατούρα σαρκοφάγου

Επειδή λοιπόν δεν είμαστε ούτε σαρκοφάγα-παμφάγα και ούτε θηρευτές, αλλά μια καρικατούρα που της έχουν φουσκώσει τα μυαλά, και επειδή μας έχουν κάνει να πιστεύουμε έναν τέτοιο παραλογισμό, μας έχουν φέρει στη τραγική κατάσταση να διαπράττουμε φρικαλεότητες (όπως προειδοποίησε ο Βολταίρος) φανερά και άμεσα προς τα μη ανθρώπινα ζώα αλλά και αόρατα και έμμεσα και προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Έχει τεράστια διαφορά να είσαι από τη φύση σαρκοφάγος και θηρευτής και άλλο το να θέλεις να το παίξεις σαρκοφάγος και θηρευτής. Έτσι όλα αυτά που κάνουμε στα ζώα δεν είναι ούτε σαρκοφαγία ούτε κυνήγι αλλά ένα αρρωστημένο, μανιακό αμόκ και μια επίδειξη αλαζονείας και συμβολική του πόσο βαθύτατα αλωμένοι είμαστε. Όλη αυτή η κουλτούρα του θανάτου δεν έχει καμία σχέση με τις πράξεις των πραγματικών σαρκοβόρων ζώων-θηρευτών (που επιτελούν έναν πολύ σημαντικό ισορροπιστικό ρόλο στο οικοσύστημα) τα οποία αν μπορούσαν να παρέμβουν θα μας απαγόρευαν να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως «σαρκοφάγοι» και «κυνηγοί».

Αντίστοιχα, τα ζώα που άδικα βιώνουν τη λαίλαπα της καταπίεσης με το ψευδές πρόσχημα της «τροφής», τα δισεκατομμύρια αυτά αθώα θύματα κάθε χρόνο, είναι εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να μας προσδιορίσουν ακριβώς: ως μια άθλια καρικατούρα με αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, ένα ανισόρροπο, φονικό αυτόματο της καταπίεσης που εξαπολύει τυφλά θάνατο και γενοκτονία στα άλλα είδη. Μια καρικατούρα που προωθεί πρακτικές άγνωστες στη φύση όπως την υποδούλωση και την αντικειμενοποίηση και εμπορευματοποίηση της ζωής. Μια καρικατούρα που επιβάλει την απόλυτη φρίκη και ένα ολοκληρωτικό καθεστώς καταπίεσης χωρίς κανένα λόγο να κάνει κάτι τέτοιο, μόνο και μόνο επειδή την έχουν διχάσει να πιστεύει και να παίζει έναν τέτοιο ξένο ρόλο. Μια καρικατούρα σε αδιέξοδη πορεία που αποτελεί την βασική αιτία απορρύθμισης και ανισορροπίας στον πλανήτη και έχει οδηγήσει σε έναν φαύλο κύκλο ανεξέλεγκτων διαστάσεων με απρόβλεπτες, σαρωτικές συνέπειες.

Ο ψεύτικος διχασμός αλώνει τον πραγματικό εαυτό μας

Ο ψεύτικος διχασμός υπάρχει για να μας κόβει τα φτερά, ώστε να μην αποδράσουμε ποτέ από τις αντιδραστικές αντιλήψεις του συστήματος της καταπίεσης, για να παραμείνουμε μια ζωή τα πιστά του πιόνα τα οποία μέσα από μια απατηλή, λαϊκίστικη, άκριτη διατροφή θα το εδραιώνουν (αφού επιβραβεύοντας την καταπίεση των ζώων ουσιαστικά την επικροτούμε ή την ανεχόμαστε και για την κοινωνία).

Η βάρβαρη επέμβαση στην ανατομία μας ως αποτέλεσμα του ψεύτικου διχασμού, μας διχάζει και αλώνει τη συνείδηση. Η πραγματική ανθρώπινη φύση κλονίζεται και σοκάρεται όταν παραπλανητικά και κινδυνολογικά μας φέρνουν αντιμέτωπους με το ψευτοδίλημμα της επιβίωσης, της πρόσληψης θρεπτικών, κλπ για να ενδώσουμε στην σαρκοφαγία. Μέσα από την προκλητική διαστρέβλωση των δεδομένων σερβίρεται το μαύρο ως άσπρο. Ώσπου τελικά η γνώση της πραγματικής μας ανατομίας να ακούγεται παράξενη και ακραία μέσα σε μια δομή και μια πραγματικότητα που κατακλύζεται από «προϊόντα» λεηλασίας της ζωής. Ακόμα και το ένστικτο που υπάρχει σε κάθε πλάσμα, στην περίπτωση του ανθρώπου της συγκυρίας μας διαστρεβλώνεται ως δήθεν «έμφυτο» ένστικτο για ζωικά.

Η αποκρουστική και παρασιτική καρικατούρα του σαρκοφάγου ορθώνεται μέσα μας για να καταλύσει τον πραγματικό μας εαυτό. Η ουσία και η καρδιά της ανθρώπινης οντότητας υπονομεύεται από ένα σαράκι που δουλεύει ύπουλα για να αλώσει την ηθική ακεραιότητα και να πλήξει το καίριο χαρακτηριστικό που μας κάνει ανθρώπους: την ικανότητα για δίκαιες και συμπονετικές επιλογές πέρα από κάθε κατευθυνόμενη παρέκκλιση. Ο ψεύτικος διχασμός στοχεύει τον αισθανόμενο άνθρωπο, αυτόν που μπορεί να θριαμβεύσει και να μεγαλουργήσει στο γίγνεσθαι του πλανήτη της ζωής. Αυτόν θέλει να ακυρώσει και να βγάλει από τη μέση και στη θέση του να παραμείνει το κακέκτυπο ενός εαυτού που έχει προδώσει την αλήθεια του σώματος και την συμπόρευση με το μητρικό οικοσύστημα. 

Η πεπτική ανατομία είναι μία

Ζούμε το απέραντο παράδοξο: δεν υπάρχει άνθρωπος με σαρκοφάγο ανατομία και όμως η πλειοψηφία τρέφεται με ζωικά σαν να ήταν λιοντάρι, τίγρης, λύκος ή κάποιο άλλο πραγματικό σαρκοφάγο. Αυτό που βλέπουμε να κυριαρχεί γύρω μας ως διατροφή δεν είναι το πρότυπο αλλά η παγίδα που πρέπει να αποφύγουμε. Γι αυτό και η φωνή της ανατομίας μας δεν θα πάψει ποτέ να φωνάζει και ο τρόπος που το σώμα δυσφορεί είναι για μας το θυμίζει. Το σώμα λαχταράει πραγματική τροφή αλλά αντ’ αυτής παίρνει συνεχή κακοποίηση. Επίσης και η φυσική μας προδιάθεση για το καλό και η σύνδεση και η συγγένεια μας με την αισθανόμενη ζωή λαχταρούν κανένα αισθανόμενο ον να μην καταπιέζεται, να υφίσταται βία και να δολοφονείται αλλά αντ’ αυτών παίρνει ως «τροφή» την συνεχή δυστυχία και θάνατο των ζώων.

Η εσωτερική φωνή μας φωνάζει ότι δεν υπάρχει κανένας τέτοιος διχασμός των ανθρώπων σε φυτοφάγους και σαρκοφάγους-παμφάγους. Όλοι φέρουμε ανατομία φυτοφάγου και η τροφή στα είδη είναι ενιαία. Η πεπτική ανατομία σημαίνει τροφική αλυσίδα και μια τυποποιημένη, περιορισμένη διατροφή για κάθε είδος (με τις τροφές που είναι συμβατές και κατάλληλες γι αυτήν). Η ανατομία θέτει τα όρια τα οποία δεν επιτρέπεται να τα ξεπεράσουμε επειδή κάποιοι ύπουλα μας έδωσαν μια τέτοια απατηλή δυνατότητα. Τα όρια αυτά μπορεί να φαίνονται τροφικά αλλά είναι κατά βάση ηθικά. Ουσιαστικά τα φυσικά μας όρια είναι ηθικά όρια, είναι όρια περιεκτικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, και όρια αειφορίας.

Μόλις η απελευθερωτική γνώση της πραγματικής μας ταυτότητας έρθει στο φως, το διατροφικό χάος άμεσα παραπαίει και γκρεμίζεται και μαζί του φυσικά και η παραπλανητική αντίληψη που θέλει τη τροφή θέμα γούστου: ότι δηλαδή ο καθένας μπορεί να επιλέγει και να τρώει ότι γεύματα θέλει (είτε ζωικά είτε φυτικά), και ότι μπορούμε να έχουμε ένα εκατομμύριο δίαιτες αλλά όχι ενιαία διατροφή, όπως έχουν όλα τα υπόλοιπα είδη στον πλανήτη.  Η Φύση μας λέει ότι η επιλογή και το γούστο υπάρχει αλλά αυτά οφείλουν να γίνονται εντός των ορίων της πεπτικής ανατομίας.

Οπότε η επιλογή στην ανελεύθερη και κατευθυνόμενη αγορά, αυτήν που σκόπιμα κατακλύζεται και μονοπωλείται από το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων, εύκολα πλέον απομυθοποιείται και εκλαμβάνεται γι αυτό που πραγματικά είναι: η απόλυτη ύβρη προς την πεπτική μας ανατομία (αλλά και προς το οικοσύστημα και τα ζώα) και η αποθέωση της καταπίεσης που καταχρηστικά περιφέρεται ως κάλυψη της ανάγκης της τροφής μας. Γιατί ο άνθρωπος που δεν τρώει με βάση την ανατομία του, καταφέρνει τελικά να παραλληλίζεται με μια αγελάδα που ένα ανώμαλο σύστημα κατάντησε τρελή (λόγω της παρέμβασης και του καταναγκασμού της σε τροφή ασύμβατη με την ανατομία της) και η οποία δεν μπορεί πλέον να σταθεί στα πόδια της. Μόνο που για τον άνθρωπο αυτά είναι πρώτα και κύρια πνευματικά, συναισθηματικά και ηθικά πόδια. Μεταμορφωνόμαστε έτσι σε ένα ον αλλοιωμένο και αποδυναμωμένο ηθικά και γι αυτό έρμαιο στις επιταγές και στα ολοκληρωτικά πιστεύω αυτού του κακόβουλου συστήματος.

Η πεπτική ανατομία είναι η εσωτερική σοφία

Δεν προσεγγίζουμε την τροφή μηχανικά και επιφανειακά γιατί η τροφή είναι πάνω απ’ όλα η κύρια φιλοσοφία ζωής αφού έχει τη δύναμη της σύνδεσης ή της αποσύνδεσης με το οικοσύστημα, δηλαδή της συμπόρευσης ή της διαμάχης και της ρήξης με αυτό. Και ο πραγματικός σκοπός της τροφής είναι να μας ενώνει με τον κόσμο και όχι να μας διχάζει από αυτόν - η τροφή είναι η ενότητα και όχι η αντιπαλότητα με το οικοσύστημα και τα πλάσματά του.

Η σοφία της πεπτικής ανατομίας έγκειται στο ότι μας αποκαλύπτει ότι δεν υπάρχει επιλογή που παραβιάζει τους νόμους της. Το απατηλό σλόγκαν «ελευθερία επιλογής» στη τροφή δημιουργεί διατροφικό χάος και κρίση στο κόσμο όταν σκόπιμα ξεκόβεται από την ανατομία μας και τελικά μας κατακλύζει με μη τροφή. Η όποια επιλογή επιβάλλεται να γίνεται εντός των ορίων της ανατομίας και οι νόμοι του οικοσυστήματος είναι αμείλικτοι σε αντίθετη περίπτωση: παίξε με την πεπτική ανατομία και μπαίνεις σε μια παρακμιακή πορεία καταστροφής του ευρύτερου οικοσυστήματος και των άλλων ειδών και αυτοκαταστροφής του ίδιου σου του είδους.

Δυστυχώς τώρα ζούμε τις συνέπειες ενός τέτοιου ανεύθυνου παιχνιδιού. Έχουμε παρασυρθεί από το σύστημα της ανωμαλίας και του παραλογισμού που κυριαρχεί και έχουμε εγκλωβιστεί στη σύγχυση και στην άγνοια με αποτέλεσμα να αρνούμαστε την βιολογική μας αλήθεια. Αυτό που δεν θα διανοούμασταν να συμβεί με άλλα βιολογικά και ανατομικά μας χαρακτηριστικά, το αποδεχόμαστε για ένα τόσο θεμελιώδες βιολογικό γνώρισμα. Δεν διανοούμαστε να έχουμε άγνοια ή αμφιβολία για την ομάδα του αίματός μας γιατί αυτό έχει τραγικές, άμεσες συνέπειες. Δεν διανοούμαστε την μη συμμόρφωση προς την αναπνευστική μας ανατομία την οποία δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε και να επιχειρήσουμε να ανασάνουμε μέσα στο νερό. Εξαπατώμαστε όμως να παραβαίνουμε την πεπτική μας ανατομία γιατί στη περίπτωση της τροφής η επίπτωση δεν είναι ορατή και άμεση.

Έτσι το ξεκαθάρισμα της ανατομίας είναι αποφασιστικής σημασίας για την περαιτέρω πορεία μας, ατομική και συλλογική, γιατί μας δείχνει με γλαφυρό τρόπο το μέγεθος της εξαπάτησης αλλά και το ότι είναι τραγικό να απορρίπτουμε την εσωτερική σοφία του σώματός μας και να συντασσόμαστε με ένα σύστημα χαμηλής ή μηδενικής νοημοσύνης. Γιατί δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ευφυές ένα σύστημα που συνεχώς καταστρέφει την φύση, τους ανθρώπους και τα ζώα και δεν νοείται να συνεχίσουμε να παίρνουμε γραμμή από αυτό. Ας κάνουμε λοιπόν το εσωτερικό ταξίδι επανασύνδεσης με την σοφία, την αλήθεια και την ευφυΐα που υπάρχει μέσα μας και ας μην επιτρέψουμε στο σύστημα της μη νοημοσύνης να μας μολύνει με τις χυδαίες αντιλήψεις του και να μας υπαγορεύει την διατροφή μας και γενικά τον τρόπο ζωής μας.

Η Διατροφική Παιδεία υπάρχει μέσα μας

Η τροφή είναι η βάση της σχέσης μας με τον κόσμο και επηρεάζει καταλυτικά την ζωή μας: από το προφανές της επιβίωσης και της υγείας μέχρι ίσως το μη προφανές της κουλτούρας μας (τρόπος σκέψης, πεποιθήσεις και αξίες). Λόγω της ιδιαιτερότητάς της ως βασική βιολογική ανάγκη και μια πράξη που γίνεται από όλους τους ανθρώπους και μάλιστα αρκετές φορές κάθε μέρα, είναι το καθοριστικό ζήτημα που φυσικά επηρεάζει και όλα τα άλλα ζητήματα όπως: την οικονομία και την παραγωγή, την πολιτική, την ενέργεια, το οικοσύστημα (το τι ή ποιος θεωρείται πόρος και πως θα γίνει η διαχείρισή τους) και φυσικά την ηθική μας. Η διατροφή είναι η αόρατη δύναμη που επηρεάζει τελικά τα πάντα. Ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία είναι το πρωτεύον ζήτημα, γιατί ανάγεται όσο ποτέ άλλοτε σε κομβικό σημείο είτε τριβής και αντιπαλότητας με τους άλλους ανθρώπους, το οικοσύστημα και τα ζώα ή σεβασμού και συνύπαρξης μαζί τους.

Αφού η διατροφή μας έχει τεράστια σημασία στη διαμόρφωση του κόσμου που ζούμε, τότε είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε τις επιλογές μας έρμαιο στην τρέχουσα, τυποποιημένη ψευδαίσθηση τροφής. Δεν μπορούμε να κάνουμε τυχαίες και παρορμητικές, ανεύθυνες, ή απερίσκεπτες επιλογές. Γιατί οι τυχαίες, συμβατικές επιλογές, αυτές που αυτόματα ίσως κάνει η πλειοψηφία των ανθρώπων, συμβαίνουν σε ένα ήδη διαμορφωμένο και απόλυτα ελεγχόμενο σκηνικό και μοντέλο διατροφής και υποστηρίζουν την παραπέρα καταστροφή των οικοσυστημάτων, την εξάντληση των πόρων, την πείνα και τη διατροφική κρίση, και βέβαια την θεώρηση των μη ανθρωπίνων ζώων όχι ως αισθανόμενων όντων αλλά ως αντικειμένων προς εκμετάλλευση.

Τέτοιου είδους διατροφικές επιλογές δεν είναι καθόλου αθώες επιλογές δήθεν κάποιων γεύσεων, συνταγών και γευμάτων όπως παρουσιάζονται αλλά καθαρά πολιτικές επιλογές και πράξεις αφού στηρίζουν συγκεκριμένες πολιτικές και δημιουργούν συγκεκριμένες συνέπειες σε άλλους  ανθρώπους, στα ζώα και στο περιβάλλον.

Το ζητούμενο όμως είναι διατροφικές επιλογές που να απορρέουν από μια ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ (ΔΠ), μια παιδεία που θα ξεσκεπάζει αντί να συγκαλύπτει το πρόβλημα (καταπίεση) και η οποία θα μας μετατοπίσει σε μιαν άλλη διατροφική κουλτούρα που θα έχει υπερβεί το σημερινό αδιέξοδο και καταστροφικό μοντέλο.

Η ΔΠ δεν είναι μια παιδεία κακέκτυπο της τωρινής και αλωμένης παιδείας της τρέχουσας δομής που θα μας φορτώσει το μυαλό με παραποιημένα δεδομένα και θα μας αποπροσανατολίσει. ΔΠ δεν σημαίνει να χαθούμε σε ένα κυκεώνα σχολαστικισμού από στείρες λεπτομέρειες, αλλά να επανασυνδεθούμε με την αλήθεια και την σοφία του σώματός μας και του οικοσυστήματος. Η ΔΠ είναι η καλλιέργεια του πνεύματος, του συναισθήματος και της συνείδησης η οποία θα μας επιτρέψει να κάνουμε τις απαιτούμενες επιλογές, γιατί δεν υπάρχει πλέον περιθώριο να λειτουργούμε σε ηθικό κενό και σε ηθική χειμερία νάρκη. Η ΔΠ είναι κάτι ολιστικό και όχι αποσπασματικό – πηγαίνει στην ουσία του θέματος – φιλοσοφεί, αναλύει και δίνει λύσεις. Είναι η επίγνωση, η ευαισθητοποίηση, και η συνειδητοποίηση και έχει πρώτιστα να κάνει με την ηθική της πράξης της τροφής.

Βασικός της στόχος της ΔΠ είναι να θέσει ηθικά ερωτήματα, μια σειρά από γιατί:

- Γιατί καταστρέφουμε τη φύση και τα οικοσυστήματα για να παράγουμε τροφή;

- Γιατί δηλητηριάζουμε αυτό που θα φάμε;

- Γιατί επιτρέπουμε να πεινούν άνθρωποι;

- Γιατί αφηνόμαστε εν γνώσει μας να ασθενούμε καταναλώνοντας μη τροφή;

- Γιατί ως ανθρωπότητα τρεφόμαστε από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων;

Μέσα από διατροφικές επιλογές που απαντούν πρακτικά στα παραπάνω ερωτήματα μπορούμε να είμαστε καθημερινά παρόντες στο γίγνεσθαι αυτού του κόσμου και μπορούμε να επηρεάζουμε και να διαμορφώνουμε και την εικόνα του και την κατεύθυνσή του. Έτσι μεταμορφώνουμε την τροφή (από κάτι υλικό για να κορέσουμε το αίσθημα πείνας) σε μια δύναμη και ένα σύμβολο της κουλτούρας της ζωής η οποία ξανα-αναβιώνει τις θεμελιώδεις αξίες: την δικαιοσύνη προς τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα, την αειφορία, τον σεβασμό της φύσης, την υγεία, την αυτάρκεια, και την διατροφική κυριαρχία. Ενώ ταυτόχρονα αφαιρούμε για πάντα από τη ζωή μας την κουλτούρα του θανάτου που εξαπλώνεται με την τρέχουσα διατροφή και μαζί της: την αδικία, την καταπίεση, την απληστία και εξαπάτηση, τον έλεγχο επί των ανθρώπων, την ασθένεια, την ανισορροπία, την ανωμαλία, το αδιέξοδο και την καταστροφή.

Σήμερα όμως λείπει τραγικά η ΔΠ. Αντ’ αυτής υπάρχει σκόπιμη σύγχυση, προπαγάνδα, παραπληροφόρηση, εξαπάτηση, κρυφές ατζέντες, και γενικά δυσεκπαίδευση. Ο κορεσμός όχι απλά με junk food αλλά ουσιαστικά με μη τροφή έχει ουσιαστικά επιβάλει την ύπαρξη μιας junk και αλωμένης επιστήμης για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα και για να επινοηθούν τα ανυπόστατα άλλοθι. Μας θέλουν διατροφικά αναλφάβητους για να αλώσουν και να εκτοπίσουν τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας. Για να αποδεχθούμε την συγκάλυψη της καταπίεσης των μη ανθρώπινων ζώων ως τροφή μας. Για να ενσωματωθούμε τελικά σε ένα σύστημα της καταπίεσης που ως τελικό στόχο έχει και την δική μας καταπίεση.

Και όσο υπάρχει ανοχή από την πλευρά μας, τόσο η δυσεκπαίδευση θα μεγαλώνει και όλο και πιο πολύ θα αποσυνδεόμαστε από την αλήθεια του σώματός μας (την φυτοφάγο ανατομία του) αλλά και από εκεί όπου πραγματικά ανήκουμε: την αισθανόμενη ζωή και θα παραδινόμαστε ως πιόνια και αυτόματα της καταπίεσης σε ένα ανώμαλο σύστημα που μας επιβουλεύεται πλέον φανερά.

Γι αυτό έχει ζωτική σημασία και προτεραιότητα η μύησή μας στην ΔΠ. Μόνο αυτή μπορεί να μας βοηθήσει να έχουμε πλήρη και πραγματική εικόνα του χώρου της τροφής, να αντιπαρατάξουμε τις αξίες στην σημερινή ανηθικότητα, και να επουλώσουμε, να θεραπεύσουμε και να μεταμορφώσουμε το τοπίο του κόσμου μας. Η ΔΠ θα μας επιτρέψει να επανασυνδεθούμε με την φύση και την ανατομία μας – αφού τροφή σημαίνει ενότητα και όχι αντιπαλότητα με τη φύση και τα πλάσματά της - να αποκαταστήσουμε το δικαίωμα στην πραγματική τροφή και τελικά να απελευθερωθούμε: να πάψουμε να συμμετέχουμε στην κουλτούρα του θανάτου και να γίνουμε ενεργοί παράγοντες της κουλτούρας της ζωής.

Και ευτυχώς η ΔΠ είναι μια δωρεάν παιδεία. Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας διδάξουν κάποιοι άλλοι, δεν είναι κάτι έξω και μακριά από εμάς αλλά κάτι που φέρουμε έμφυτο μέσα και το οποίο με κάποιο ερέθισμα μπορούμε να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο. Γιατί η ΔΠ είναι η έμφυτη σοφία που υπάρχει στο σώμα μας και στη Φύση και η επανασύνδεση μαζί της. Και το απελευθερωτικό ερέθισμα δεν είναι άλλο από την αναζήτηση ενός τρόπου να ζούμε την ζωή μας χωρίς καταπίεση για όλους τους αισθανόμενους, χωρίς τον σημερινό αντίκτυπο στα μη ανθρώπινα ζώα, να ζούμε με την ικανοποίηση μιας ζωής με περιεκτική δικαιοσύνη (veganism).