Ο ψεύτικος διχασμός: φυτοφάγοι & σαρκοφάγοι - παμφάγοι

Η βιομηχανική εκτροφή ζώων που ξεκίνησε τον 20^ο αιώνα, μια πρακτική που αφήνει πίσω της τραγικές συνέπειες για το οικοσύστημα της Γης και φυσικά για τα μη ανθρώπινα ζώα, επιφυλάσσει στην ανθρώπινη κοινωνία μιαν απόλυτα καταστροφική μοίρα: με το να προωθεί την εσφαλμένη πεποίθηση περί «σαρκοφάγου ή παμφάγου» ανθρώπου, διαιρεί την κοινωνία σχηματίζοντας και γιγαντώνοντας το ανύπαρκτο ανατομικά στρατόπεδο του «σαρκοφάγου» ή «παμφάγου».

Το ανθρώπινο είδος δυσεκπαιδεύεται συνεχώς να πηγαίνει κόντρα στη ροή και στους νόμους του οικοσυστήματος, κόντρα στα μη ανθρώπινα ζώα και φυσικά κόντρα στην ίδια μας την ανατομία η οποία είναι φυτοφάγου πλάσματος. Έτσι εδραιώνεται και παγιώνεται μια κατάσταση που όχι μόνο διχάζει την κοινωνία αλλά και ουσιαστικά και την ίδια την οντότητα του ανθρώπου. Και μέσα στο διάστημα μίας ή δύο γενεών καταφέρθηκε να δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα των ψεύδο – σαρκοφάγων και των ψευδο – παμφάγων, καταφέρθηκε τελικά το ακατόρθωτο: η μεταστροφή του ανθρώπου και η μετατόπιση του σε μια θέση ξένη προς την αλήθεια του σώματός μας, μια θέση που τον μετατρέπει σε καρικατούρα του πραγματικού του εαυτού και αχρηστεύει όλο το θετικό δυναμικό που κρύβουμε μέσα μας για θετική παρουσία και συμπόρευση με το γίγνεσθαι του πλανήτη της ζωής που μας δημιούργησε και μας φιλοξενεί.

Έτσι βρισκόμαστε για άλλη μια φορά διχασμένοι για ένα θέμα που δεν χωράει αμφισβήτηση και άποψη αφού η πεπτική ανατομία των ειδών υπέχει θέση φυσικού νόμου: έχει καθοριστεί από την ίδια τη φύση ώστε τα είδη να έχουν την τροφική τους αλυσίδα και μια ενιαία διατροφή και διατροφική συμπεριφορά χωρίς διαφοροποιήσεις όπως αυτές που βλέπουμε σήμερα στους ανθρώπους. Γι αυτό και στη συγκυρία μας ο ψεύτικος διχασμός που σε μεγάλο βαθμό έχει πολώσει τη κοινωνία με την προώθηση της ανατομικά ανύπαρκτης ταυτότητας του σαρκοφάγου-παμφάγου είναι ο πλέον δόλιος και κακόβουλος αφού φέρνει τα πάνω κάτω στην βασικότερη βιολογική ανάγκη της τροφής ενώ αόρατα επηρεάζει και τις άλλες πτυχές της ζωής μας.

Πεπτική ανατομία: το πραγματικό «Γνώθι σ’ αυτόν»

Η πεπτική ανατομία είναι η ταυτότητα κάθε είδους. Ο τρόπος που έχει φτιαχτεί να τρώει είναι η βάση της ύπαρξής του αφού καθορίζει πλήρως τον τρόπο ζωής του και την θέση του στο οικοσύστημα και είναι παράγοντας σταθερότητας και ισορροπίας μέσα σ’ αυτό με το να του καθορίζει συγκεκριμένη συμπεριφορά και ηθική. Η διατροφή των ειδών υπακούει σε ανατομίες που διαμορφώθηκαν στα χιλιάδες χρόνια της εξέλιξης και όχι στις επιταγές ενός εφήμερου, τεχνητού, ανθρώπινου συστήματος. Επιπλέον, ως γενική παρατήρηση, ο πλανήτης Γη ευνοεί τα φυτοφάγα πλάσματα (τα φυτά είναι οι παραγωγοί τροφής, η πυραμίδα των αριθμών δείχνει ότι τα σαρκοφάγα είναι η μειοψηφία στα οικοσυστήματα, και ο νόμος του 10% της ενέργειας που περνάει στο επόμενο τροφικό πεδίο αποδεικνύει, πέραν όλων των άλλων, ότι η μεταστροφή του ανθρώπου σε σαρκοφάγο είναι και ανέφικτη για τα δεδομένα του πλανήτη).

Αντικειμενικά, μια απλή ματιά και μελέτη των ανατομικών μας γνωρισμάτων «φωνάζει» για την πεπτική ανατομία που διαθέτουμε και η οποία έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των φυτοφάγων και μας κατατάσσει στο τροφικό επίπεδο των πρωτοταγών καταναλωτών. Δεν είμαστε σχεδιασμένοι ανατομικά για θήρευση και για κυνήγι και δεν έχουμε κανένα χαρακτηριστικό σαρκοφάγου ή παμφάγου όπως αναλύεται στο απόσπασμα από μια παρουσίαση του ιατρού  Milton R. Mills ο οποίος έχει μελετήσει συγκριτικα την πεπτική ανατομία και είναι μία από εκείνες τις φωνές που τολμούν να πουν την αλήθεια σε ένα σύστημα που με προκλητική μεροληψία μας κολλάει τη ταμπέλα του «σαρκοφάγου-παμφάγου».

Καρικατούρα σαρκοφάγου

Επειδή λοιπόν δεν είμαστε ούτε σαρκοφάγα-παμφάγα και ούτε θηρευτές, αλλά μια καρικατούρα που της έχουν φουσκώσει τα μυαλά, και επειδή μας έχουν κάνει να πιστεύουμε έναν τέτοιο παραλογισμό, μας έχουν φέρει στη τραγική κατάσταση να διαπράττουμε φρικαλεότητες (όπως προειδοποίησε ο Βολταίρος) φανερά και άμεσα προς τα μη ανθρώπινα ζώα αλλά και αόρατα και έμμεσα και προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Έχει τεράστια διαφορά να είσαι από τη φύση σαρκοφάγος και θηρευτής και άλλο το να θέλεις να το παίξεις σαρκοφάγος και θηρευτής. Έτσι όλα αυτά που κάνουμε στα ζώα δεν είναι ούτε σαρκοφαγία ούτε κυνήγι αλλά ένα αρρωστημένο, μανιακό αμόκ και μια επίδειξη αλαζονείας και συμβολική του πόσο βαθύτατα αλωμένοι είμαστε. Όλη αυτή η κουλτούρα του θανάτου δεν έχει καμία σχέση με τις πράξεις των πραγματικών σαρκοβόρων ζώων-θηρευτών (που επιτελούν έναν πολύ σημαντικό ισορροπιστικό ρόλο στο οικοσύστημα) τα οποία αν μπορούσαν να παρέμβουν θα μας απαγόρευαν να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως «σαρκοφάγοι» και «κυνηγοί».

Αντίστοιχα, τα ζώα που άδικα βιώνουν τη λαίλαπα της καταπίεσης με το ψευδές πρόσχημα της «τροφής», τα δισεκατομμύρια αυτά αθώα θύματα κάθε χρόνο, είναι εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να μας προσδιορίσουν ακριβώς: ως μια άθλια καρικατούρα με αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, ένα ανισόρροπο, φονικό αυτόματο της καταπίεσης που εξαπολύει τυφλά θάνατο και γενοκτονία στα άλλα είδη. Μια καρικατούρα που προωθεί πρακτικές άγνωστες στη φύση όπως την υποδούλωση και την αντικειμενοποίηση και εμπορευματοποίηση της ζωής. Μια καρικατούρα που επιβάλει την απόλυτη φρίκη και ένα ολοκληρωτικό καθεστώς καταπίεσης χωρίς κανένα λόγο να κάνει κάτι τέτοιο, μόνο και μόνο επειδή την έχουν διχάσει να πιστεύει και να παίζει έναν τέτοιο ξένο ρόλο. Μια καρικατούρα σε αδιέξοδη πορεία που αποτελεί την βασική αιτία απορρύθμισης και ανισορροπίας στον πλανήτη και έχει οδηγήσει σε έναν φαύλο κύκλο ανεξέλεγκτων διαστάσεων με απρόβλεπτες, σαρωτικές συνέπειες.

Ο ψεύτικος διχασμός αλώνει τον πραγματικό εαυτό μας

Ο ψεύτικος διχασμός υπάρχει για να μας κόβει τα φτερά, ώστε να μην αποδράσουμε ποτέ από τις αντιδραστικές αντιλήψεις του συστήματος της καταπίεσης, για να παραμείνουμε μια ζωή τα πιστά του πιόνα τα οποία μέσα από μια απατηλή, λαϊκίστικη, άκριτη διατροφή θα το εδραιώνουν (αφού επιβραβεύοντας την καταπίεση των ζώων ουσιαστικά την επικροτούμε ή την ανεχόμαστε και για την κοινωνία).

Η βάρβαρη επέμβαση στην ανατομία μας ως αποτέλεσμα του ψεύτικου διχασμού, μας διχάζει και αλώνει τη συνείδηση. Η πραγματική ανθρώπινη φύση κλονίζεται και σοκάρεται όταν παραπλανητικά και κινδυνολογικά μας φέρνουν αντιμέτωπους με το ψευτοδίλημμα της επιβίωσης, της πρόσληψης θρεπτικών, κλπ για να ενδώσουμε στην σαρκοφαγία. Μέσα από την προκλητική διαστρέβλωση των δεδομένων σερβίρεται το μαύρο ως άσπρο. Ώσπου τελικά η γνώση της πραγματικής μας ανατομίας να ακούγεται παράξενη και ακραία μέσα σε μια δομή και μια πραγματικότητα που κατακλύζεται από «προϊόντα» λεηλασίας της ζωής. Ακόμα και το ένστικτο που υπάρχει σε κάθε πλάσμα, στην περίπτωση του ανθρώπου της συγκυρίας μας διαστρεβλώνεται ως δήθεν «έμφυτο» ένστικτο για ζωικά.

Η αποκρουστική και παρασιτική καρικατούρα του σαρκοφάγου ορθώνεται μέσα μας για να καταλύσει τον πραγματικό μας εαυτό. Η ουσία και η καρδιά της ανθρώπινης οντότητας υπονομεύεται από ένα σαράκι που δουλεύει ύπουλα για να αλώσει την ηθική ακεραιότητα και να πλήξει το καίριο χαρακτηριστικό που μας κάνει ανθρώπους: την ικανότητα για δίκαιες και συμπονετικές επιλογές πέρα από κάθε κατευθυνόμενη παρέκκλιση. Ο ψεύτικος διχασμός στοχεύει τον αισθανόμενο άνθρωπο, αυτόν που μπορεί να θριαμβεύσει και να μεγαλουργήσει στο γίγνεσθαι του πλανήτη της ζωής. Αυτόν θέλει να ακυρώσει και να βγάλει από τη μέση και στη θέση του να παραμείνει το κακέκτυπο ενός εαυτού που έχει προδώσει την αλήθεια του σώματος και την συμπόρευση με το μητρικό οικοσύστημα. 

Η πεπτική ανατομία είναι μία

Ζούμε το απέραντο παράδοξο: δεν υπάρχει άνθρωπος με σαρκοφάγο ανατομία και όμως η πλειοψηφία τρέφεται με ζωικά σαν να ήταν λιοντάρι, τίγρης, λύκος ή κάποιο άλλο πραγματικό σαρκοφάγο. Αυτό που βλέπουμε να κυριαρχεί γύρω μας ως διατροφή δεν είναι το πρότυπο αλλά η παγίδα που πρέπει να αποφύγουμε. Γι αυτό και η φωνή της ανατομίας μας δεν θα πάψει ποτέ να φωνάζει και ο τρόπος που το σώμα δυσφορεί είναι για μας το θυμίζει. Το σώμα λαχταράει πραγματική τροφή αλλά αντ’ αυτής παίρνει συνεχή κακοποίηση. Επίσης και η φυσική μας προδιάθεση για το καλό και η σύνδεση και η συγγένεια μας με την αισθανόμενη ζωή λαχταρούν κανένα αισθανόμενο ον να μην καταπιέζεται, να υφίσταται βία και να δολοφονείται αλλά αντ’ αυτών παίρνει ως «τροφή» την συνεχή δυστυχία και θάνατο των ζώων.

Η εσωτερική φωνή μας φωνάζει ότι δεν υπάρχει κανένας τέτοιος διχασμός των ανθρώπων σε φυτοφάγους και σαρκοφάγους-παμφάγους. Όλοι φέρουμε ανατομία φυτοφάγου και η τροφή στα είδη είναι ενιαία. Η πεπτική ανατομία σημαίνει τροφική αλυσίδα και μια τυποποιημένη, περιορισμένη διατροφή για κάθε είδος (με τις τροφές που είναι συμβατές και κατάλληλες γι αυτήν). Η ανατομία θέτει τα όρια τα οποία δεν επιτρέπεται να τα ξεπεράσουμε επειδή κάποιοι ύπουλα μας έδωσαν μια τέτοια απατηλή δυνατότητα. Τα όρια αυτά μπορεί να φαίνονται τροφικά αλλά είναι κατά βάση ηθικά. Ουσιαστικά τα φυσικά μας όρια είναι ηθικά όρια, είναι όρια περιεκτικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, και όρια αειφορίας.

Μόλις η απελευθερωτική γνώση της πραγματικής μας ταυτότητας έρθει στο φως, το διατροφικό χάος άμεσα παραπαίει και γκρεμίζεται και μαζί του φυσικά και η παραπλανητική αντίληψη που θέλει τη τροφή θέμα γούστου: ότι δηλαδή ο καθένας μπορεί να επιλέγει και να τρώει ότι γεύματα θέλει (είτε ζωικά είτε φυτικά), και ότι μπορούμε να έχουμε ένα εκατομμύριο δίαιτες αλλά όχι ενιαία διατροφή, όπως έχουν όλα τα υπόλοιπα είδη στον πλανήτη.  Η Φύση μας λέει ότι η επιλογή και το γούστο υπάρχει αλλά αυτά οφείλουν να γίνονται εντός των ορίων της πεπτικής ανατομίας.

Οπότε η επιλογή στην ανελεύθερη και κατευθυνόμενη αγορά, αυτήν που σκόπιμα κατακλύζεται και μονοπωλείται από το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων, εύκολα πλέον απομυθοποιείται και εκλαμβάνεται γι αυτό που πραγματικά είναι: η απόλυτη ύβρη προς την πεπτική μας ανατομία (αλλά και προς το οικοσύστημα και τα ζώα) και η αποθέωση της καταπίεσης που καταχρηστικά περιφέρεται ως κάλυψη της ανάγκης της τροφής μας. Γιατί ο άνθρωπος που δεν τρώει με βάση την ανατομία του, καταφέρνει τελικά να παραλληλίζεται με μια αγελάδα που ένα ανώμαλο σύστημα κατάντησε τρελή (λόγω της παρέμβασης και του καταναγκασμού της σε τροφή ασύμβατη με την ανατομία της) και η οποία δεν μπορεί πλέον να σταθεί στα πόδια της. Μόνο που για τον άνθρωπο αυτά είναι πρώτα και κύρια πνευματικά, συναισθηματικά και ηθικά πόδια. Μεταμορφωνόμαστε έτσι σε ένα ον αλλοιωμένο και αποδυναμωμένο ηθικά και γι αυτό έρμαιο στις επιταγές και στα ολοκληρωτικά πιστεύω αυτού του κακόβουλου συστήματος.

Η πεπτική ανατομία είναι η εσωτερική σοφία

Δεν προσεγγίζουμε την τροφή μηχανικά και επιφανειακά γιατί η τροφή είναι πάνω απ’ όλα η κύρια φιλοσοφία ζωής αφού έχει τη δύναμη της σύνδεσης ή της αποσύνδεσης με το οικοσύστημα, δηλαδή της συμπόρευσης ή της διαμάχης και της ρήξης με αυτό. Και ο πραγματικός σκοπός της τροφής είναι να μας ενώνει με τον κόσμο και όχι να μας διχάζει από αυτόν - η τροφή είναι η ενότητα και όχι η αντιπαλότητα με το οικοσύστημα και τα πλάσματά του.

Η σοφία της πεπτικής ανατομίας έγκειται στο ότι μας αποκαλύπτει ότι δεν υπάρχει επιλογή που παραβιάζει τους νόμους της. Το απατηλό σλόγκαν «ελευθερία επιλογής» στη τροφή δημιουργεί διατροφικό χάος και κρίση στο κόσμο όταν σκόπιμα ξεκόβεται από την ανατομία μας και τελικά μας κατακλύζει με μη τροφή. Η όποια επιλογή επιβάλλεται να γίνεται εντός των ορίων της ανατομίας και οι νόμοι του οικοσυστήματος είναι αμείλικτοι σε αντίθετη περίπτωση: παίξε με την πεπτική ανατομία και μπαίνεις σε μια παρακμιακή πορεία καταστροφής του ευρύτερου οικοσυστήματος και των άλλων ειδών και αυτοκαταστροφής του ίδιου σου του είδους.

Δυστυχώς τώρα ζούμε τις συνέπειες ενός τέτοιου ανεύθυνου παιχνιδιού. Έχουμε παρασυρθεί από το σύστημα της ανωμαλίας και του παραλογισμού που κυριαρχεί και έχουμε εγκλωβιστεί στη σύγχυση και στην άγνοια με αποτέλεσμα να αρνούμαστε την βιολογική μας αλήθεια. Αυτό που δεν θα διανοούμασταν να συμβεί με άλλα βιολογικά και ανατομικά μας χαρακτηριστικά, το αποδεχόμαστε για ένα τόσο θεμελιώδες βιολογικό γνώρισμα. Δεν διανοούμαστε να έχουμε άγνοια ή αμφιβολία για την ομάδα του αίματός μας γιατί αυτό έχει τραγικές, άμεσες συνέπειες. Δεν διανοούμαστε την μη συμμόρφωση προς την αναπνευστική μας ανατομία την οποία δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε και να επιχειρήσουμε να ανασάνουμε μέσα στο νερό. Εξαπατώμαστε όμως να παραβαίνουμε την πεπτική μας ανατομία γιατί στη περίπτωση της τροφής η επίπτωση δεν είναι ορατή και άμεση.

Έτσι το ξεκαθάρισμα της ανατομίας είναι αποφασιστικής σημασίας για την περαιτέρω πορεία μας, ατομική και συλλογική, γιατί μας δείχνει με γλαφυρό τρόπο το μέγεθος της εξαπάτησης αλλά και το ότι είναι τραγικό να απορρίπτουμε την εσωτερική σοφία του σώματός μας και να συντασσόμαστε με ένα σύστημα χαμηλής ή μηδενικής νοημοσύνης. Γιατί δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ευφυές ένα σύστημα που συνεχώς καταστρέφει την φύση, τους ανθρώπους και τα ζώα και δεν νοείται να συνεχίσουμε να παίρνουμε γραμμή από αυτό. Ας κάνουμε λοιπόν το εσωτερικό ταξίδι επανασύνδεσης με την σοφία, την αλήθεια και την ευφυΐα που υπάρχει μέσα μας και ας μην επιτρέψουμε στο σύστημα της μη νοημοσύνης να μας μολύνει με τις χυδαίες αντιλήψεις του και να μας υπαγορεύει την διατροφή μας και γενικά τον τρόπο ζωής μας.