Τρέφοντας την αδικία

Ο κόσμος δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Το κακό δεν ηρεμεί και δεν καταλαγιάζει. Η αδικία δεν υποχωρεί και δεν εξαλείφεται. Κατακλυζόμαστε συνεχώς από περισσότερη φρίκη και παραφροσύνη και από έναν χαοτικό κόσμο τυφλής βίας που δεν έχει εξήγηση. Τα πιο αδιανόητα και φρικαλέα εγκλήματα μπορούν να συμβαίνουν χωρίς αναστολή (μαζικές γενοκτονίες με οικονομικό πόλεμο, στημένοι πόλεμοι με σφαγές, αποκεφαλισμούς, σταύρωση, κάψιμο ανθρώπων ακόμα και εγκύων και πολλά άλλα παρανοϊκά εγκλήματα). Το τέρας της καταπίεσης έχει ξαμοληθεί ελεύθερο στη ανθρωπότητα και την βουλιάζει στο βούρκο του τρόμου, της απόγνωσης και της απελπισίας.

Γιατί άραγε να υπάρχει τόση αδικία στο κόσμο; Τι την υποθάλπει; Είναι ο άνθρωπος εκ φύσεως κακός και ρέπει προς την αδικία; Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι ο άνθρωπος δεν είναι εκ φύσεως κακός και ότι ως ον που μπορεί να αισθάνεται πόνο, αυθόρμητα και φυσικά εντάσσεται με την συμπόνια και αποστρέφεται την αδικία. Αυτό αντικατοπτρίζει την πλειοψηφία των ανθρώπων η οποία δεν θέλει το κακό χωρίς αυτό βέβαια να αποκλείει την εξαίρεση μιας μειοψηφίας με σκοτεινά, κακόβουλα σχέδια (η συμμορία και ο μηχανισμός της παγκοσμιοποίησης). Όμως πως είναι δυνατόν να κυριαρχεί κάτι που δεν θέλει η πλειοψηφία και το οποίο εκπορεύεται από μια μειοψηφία; Είναι αυτή η μειοψηφία τόσο ισχυρή ώστε να επιβάλει τη θέλησή της; Είναι το ίδιο το σύστημα τόσο παντοδύναμο στο να τροφοδοτεί το κακό και το άδικο και να το φουντώνει;

Η ιστορία δείχνει ότι κανένα σύστημα όσο και αν καυχιέται για τη παντοδυναμία του δεν είναι ικανό να καταφέρει την διαιώνιση της αδικίας. Κανενός είδους ολοκληρωτισμός και ούτε επίσης καμία προπαγάνδα δεν έχει τη δύναμη να εξαπατήσει επ’ άπειρον και να κατευνάσει την πλειοψηφία. Ναι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κακόβουλο σύστημα που βάζει το χέρι του στην όξυνση της αδικίας αλλά αυτό δεν φτάνει. Υπάρχει κάτι άλλο που τελικά την στηρίζει. Ή καλύτερα κάποιος άλλος που κάνει αυτή τη βρώμικη δουλειά. Η συμμορία της παγκοσμιοποίησης και το σύστημά της έχουν βρει κάποιον ανέλπιστο σύμμαχο και ένα παντοδύναμο όπλο. Κάποιος εν αγνοία του θρέφει το τέρας της καταπίεσης και της αδικίας. Και αυτός ο κάποιος μας κοιτά από τον καθρέφτη.

Ναι αυτός μπορεί να είσαι εσύ, ο μέσος άνθρωπος. Εσύ που αποστρέφεσαι το κακό και που παραξενεύεσαι και απορείς γιατί να υπάρχει τόση αδικία σε αυτό το κόσμο. Αν δεν έχεις καταφέρει να βρεις και να εξηγήσεις τι επιτέλους θρέφει ύπουλα αυτή την αδικία, τότε δοκίμασε να κοιτάξεις προσεκτικά την τροφή σου ή αυτό που σε προγραμμάτισαν να θεωρείς τροφή σου.

Εξέτασε σχολαστικά και εξονυχιστικά την διατροφή που έχει επιβληθεί, γενικευτεί, «φυσικοποιηθεί» και καθιερωθεί ως απαράβατο πρότυπο: μια διατροφή από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων. Και αν εκεί δεις τον εαυτό σου εγκλωβισμένο σε έναν ξένο τρόπο διατροφής και ζωής και σε έναν ξένο ρόλο της καρικατούρας του ψευδοσαρκοφάγου που σου επιβλήθηκαν, τότε εσύ είσαι ο ανέλπιστος σύμμαχος του συστήματος της καταπίεσης. Γιατί έχεις γίνει μέρος ενός κυρίαρχου, ανακλαστικού πλέον και αυτόματου ρεύματος προς την αδικία. Ενός ρεύματος που κατευθύνεται μηχανικά από την αποθέωση επουσιωδών πραγμάτων (ευκολία, συνήθεια, «παράδοση», «απόλαυση», γεύση) αλλά όχι από τις θεμελιώδεις αξίες με προεξάρχουσα την αξία του σεβασμού της ζωής.

Η αδικία πηγάζει και εκπορεύεται από την απαξίωση της ζωής και η κυρίαρχη διατροφή επινοήθηκε για να κάνει ύπουλα και δόλια ακριβώς αυτό: να ακυρώνει τις αξίες και τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας. Και έτσι ενώ άμεσα δεν θέλουμε το κακό, τελικά έμμεσα το θρέφουμε μέσα από τη διατροφή μας με την οποία ουσιαστικά ζητάμε την απαξίωση της ζωής για τα άλλα είδη του πλανήτη, την κατάλυση της αξίας της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσής τους, την καταπίεση του θηλυκού και την κατάλυση της μητρότητας (μέσα από την κατανάλωση γαλακτοκομικών και αυγών) και τελικά την εξολόθρευση ολόκληρων γενεών ζώων κατά δισεκατομμύρια κάθε χρόνο με το παραπλανητικό άλλοθι ότι αυτό γίνεται για να τραφούμε και να κρατηθούμε στη ζωή. Η τροφή μετατράπηκε στο παντοδύναμο όπλο καταπίεσης άμεσα των ζώων αλλά έμμεσα (μέσω της ακύρωσης των θεμελιωδών αξιών) και των ανθρώπων.

Μέσα από μια νοσηρή διατροφή-διαστροφή που προελαύνει αδιαμφισβήτη και που μας έμαθαν να την βλέπουμε ως την «αθώα» κάλυψη της βιολογικής ανάγκης της τροφής και ως μια απολίτικη πράξη, αυτό που ουσιαστικά επιδοκιμάζει η αλωμένη πλέον αλλά συνάμα και η πιο οικεία και πιο στενά προσωπική μας πράξη είναι:

- η υποδούλωση αισθανόμενων όντων ενάντια στο νόμο της ελευθερίας του οικοσυστήματος*

- η θήρευση των άγριων ζώων ενάντια στο νόμο της πεπτικής ανατομίας του φυτοφάγου που διαθέτουμε**

- η γενικευμένη καταστροφή της βιοποικιλότητας και των οικοσυστημάτων γι αυτή τη διατροφή

- η μονοπώληση και εξάντληση των πεπερασμένων φυσικών πόρων και της ενέργειας γι αυτή τη διατροφή ***

- η στέρηση των πόρων από άλλους ανθρώπους που καταδικάζονται στη πείνα

- και τέλος η επιβράβευση του αυθαίρετου δόγματος της καταπίεσης και της αδικίας

Το σύστημα μέσα από μια κίνηση ματ που ταυτίζει την καταπίεση και την απαξίωση της ζωής με την βιολογική ανάγκη της τροφής, μας αλώνει και μας χρησιμοποιεί. Και η διατροφή που περιλαμβάνει καταπίεση αυτόματα στηρίζει και εδραιώνει το σύστημα και του παρέχει κάλυψη και άλλοθι για να καταπιέζει και τους ανθρώπους και να καταστρέφει σκόπιμα και μέχρι τελικής πτώσης το οικοσύστημα. Έτσι η διαχείριση και ο έλεγχός μας περνάει μέσα από την άλωση της βασικής βιολογικής ανάγκης της τροφής. Αυτή στηρίζει το σύστημα ιδεολογικά με το να ακυρώνει τις αξίες και να επιτρέπει να κυριαρχεί η αυθαιρεσία των δογμάτων με κυριότερο αυτό της καταπίεσης.

Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε προσκολληθεί σε μια διατροφή που δεν θρέφει τον άνθρωπο ως ανατομία και ως οντότητα αλλά απλά τον «φουλάρει» μόνο υλικά και ποσοτικά ενώ ταυτόχρονα θρέφει την αδικία. Και μας είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε ότι κάνουμε κακό μέσα από την ψευδεπίγραφη διατροφή που μας επιβλήθηκε. Ο νους μας εμποδίζεται να φτάσει στην επίγνωση και να αναγνωρίσει το  απόλυτο κακό που προξενεί ο αλωμένος ορισμός του να θεωρούμε τροφή την αισθανόμενη ζωή. Καταλήξαμε να τρώμε για το σύστημα και σε καμιά περίπτωση για να θρέψουμε τους εαυτούς μας. Έτσι αντί να δικαιώνουμε την σοφία της ανατομίας μας, πάμε κόντρα σε αυτήν και στους νόμους του μητρικού οικοσυστήματος που μας δημιούργησε.

Και μάταια προσπαθούμε και ανυπομονούμε να δούμε το τέλος της αδικίας, ενώ την ίδια στιγμή τρώμε μια διατροφή που απαξιώνει και ακυρώνει την δικαιοσύνη και τις άλλες αξίες και τις βάζει στο περιθώριο. Μάταια προσπαθούμε να απελευθερωθούμε, ενώ την ίδια στιγμή τρώμε μια διατροφή που υποδουλώνει άλλους αισθανόμενους (τα ζώα). Μάταια προσπαθούμε να γλυτώσουμε από τη λαίλαπα που εκμηδενίζει τη ζωή (ανθρώπινη και μη) και έχει φέρει την αξία της στο ναδίρ, ενώ τρώμε (χωρίς κανένα πραγματικό λόγο) την εκμηδένιση της ζωής.

Μας έχουν μεταλλάξει την πιο ζωτική ανάγκη σε μια πράξη τρομοκρατίας που προξενεί όλα τα δεινά στον πλανήτη και μάλιστα μας έχουν κάνει να δεχθούμε αυτή τη μετάλλαξη και να την δικαιολογούμε και να την διεκδικούμε με νύχια και με δόντια. Η καθημερινή μας πράξη της τροφής στέλνει συνεχώς το μήνυμα ότι μπορώ να φέρομαι σαν επικυρίαρχος, σαν δυνάστης και ισοπεδωτής στις ζωές των άλλων. Κάθε γεύμα που προέρχεται από ζώα μας μετατρέπει χωρίς την θέλησή μας σε τρομοκράτες στις ζωές των άλλων αισθανόμενων και όσο αυτή η πράξη θα παραμένει υπεράνω υποψίας, θα ρίχνει λάδι στη φωτιά. Όσο δεν θα παρατηρείται η αδικία στη διατροφή, αυτή θα μπορεί να δρα ανενόχλητη και να δηλητηριάζει τη ζωή μας.

Και η συνεχής θυματοποίηση των ζώων και η πανωλεθρία τους μέσα από την διατροφή μας θα γίνεται τελικά και η δική μας συνεχώς εντεινόμενη πανωλεθρία όσο δικαιολογούμε την αδικία και το έγκλημα της τροφής. Ο καιρός για να απομυθοποιήσουμε την πλέον βασική καθημερινή μας πράξη έχει έρθει προ πολλού. Είναι επιτακτικό να αναγνωρίσουμε επιτέλους την αλήθεια και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Να εντοπίσουμε δηλαδή αυτό που είναι ήδη γνωστό και έχει αποκαλυφθεί από την αρχαιότητα ακόμα (Πυθαγόρας, Πλούταρχος και άλλοι) σχετικά με τον απόλυτο ρόλο της τροφής στο να διαμορφώνει την κατάσταση, την εικόνα και την πορεία του κόσμου που ζούμε.

Και μέσα από αυτή την επίγνωση να επιδιώξουμε συνειδητά και σταθερά μια διατροφή που αποκαθιστά τις αξίες. Μια διατροφή και έναν τρόπο ζωής περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) που θα απελευθερώσει τη δύναμη του δικαίου και αυτόματα θα μας βάλει σε μια διαδικασία επούλωσης του κόσμου και εξάλειψης των τωρινών δεινών. Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. Δεν πρέπει να θρέψουμε άλλο την αδικία. Η πρόκληση της δίκαιης τροφής είναι εδώ, στο επόμενό μας γεύμα!

……….

* Πουθενά η Φύση δεν φυλακίζει και δεν υποδουλώνει κανένα πλάσμα και τα οικοσυστήματα δημιουργήθηκαν για να ζουν ελεύθερα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη. Αυτός είναι ο νόμος της ελευθερίας του Γήινου οικοσυστήματος τον οποίο παραβαίνουμε και καταστρατηγούμε από την εποχή της «εξημέρωσης» (κυριολεκτικά υποδούλωσης) κύρια για τα ζώα που αναπαράγουμε ως εκτρεφόμενα, αλλά και για όποιες άλλες «χρήσεις».

** Η νοοτροπία της καρικατούρας του ψευδοσαρκοφάγου και του ψευδοκυνηγού μας προγραμματίζει στην αποδοχή της μαζικής εξόντωσης των άγριων ζώων της στεριάς και της θάλασσας. Το κυνήγι (ή το ψάρεμα) το οποίο έγινε σποραδικά στο παρελθόν από τον πρωτόγονο άνθρωπο και σε αντίξοες συνθήκες έλλειψης τροφής, παρουσιάζεται αυθαίρετα ως κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπου, την στιγμή που δεν υπάρχει καμία ανατομική απόδειξη στο σώμα μας ότι είμαστε φτιαγμένοι για θήρευση κι ενώ είναι προφανές ότι είμαστε φτιαγμένοι ως τροφοσυλλέκτες με πεπτικό σύστημα φυτοφάγου πλάσματος.

*** Οι φυσικοί πόροι του πλανήτη (έδαφος, νερό, οικοσυστήματα, δάση, ωκεανοί, βιοποικιλότητα, πετρέλαιο, κλπ) είναι πεπερασμένοι και δεν υπάρχουν εδώ για να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και καταχρηστικά από την κτηνοτροφία. Σήμερα αυτή έχει καταλάβει το 21% του εδάφους της Γης, το οποίο πριν ήταν παρθένα οικοσυστήματα που έβριθαν από βιοποικιλότητα, και το υποβαθμίζει μέχρι τελικής καταστροφής σε μια αδιέξοδη πρακτική εκτροφής ζώων (είτε εργοστασιακή είτε οικογενειακή). Και αυτό γιατί η ύπαρξη εκτρεφόμενων ζώων αποκλείει αμοιβαία την βιοποικιλότητα αφού το οικοσύστημα δεν έχει την φέρουσα ικανότητα και τους πόρους για να υποστηρίξει και εκτρεφόμενα ζώα και την άγρια ζωή. Επιπλέον μονοπωλεί και κατασπαταλά τους περιορισμένους πόρους σε μια διαδικασία που είναι απόλυτα αναποτελεσματική (δήθεν για να καλυφθούν οι διατροφικές ανάγκες των ανθρώπων) αφού πάει κόντρα στο νόμο του 10% του οικοσυστήματος, όπου το 90% της ενέργειας δεν περνάει στο επόμενο τροφικό πεδίο αλλά χάνεται για την υποστήριξη των ζωτικών λειτουργιών των οργανισμών. Χρειάζονται 10 κιλά φυτικής τροφής για να πάρουμε στο τέλος 1 κιλό κρέας και έτσι η πρακτική αυτή δίνει 9 φορές λιγότερη τροφή από τους πόρους που χρειάστηκε ως εισροή.

 

Η υποδούλωσή μας μέσω της διατροφής

Η σκηνοθετημένη ψευδοκρίση σε παγκόσμιο αλλά και σε τοπικό επίπεδο (με το στημένο κραχ της Ελλάδος) έχει φέρει πολλούς στην επίγνωση ότι είμαστε τελικά δούλοι μέσα σε μια καταπιεστική δομή και όλο και πιο συχνά γίνεται λόγος για νεοδουλεία και έναν νέο Μεσαίωνα. Καταλαβαίνουμε πλέον τη δουλεία μας και την καταλαβαίνουμε πρώτα με οικονομικούς όρους: μέσω του ξεπουλήματος για ένα κομμάτι ψωμί, μέσω της σκόπιμα εξοντωτικής φοροεπιδρομής αλλά κυρίως πια μέσα από την παγίδευσή μας στην μεγάλη απάτη του ψευδοχρέους και της τοκογλυφίας (μέσα από την έκδοση και τον έλεγχο παραστατικού, πλασματικού χρήματος (Fiat money) από μια εγκληματική συμμορία που κινείται στο παρασκήνιο των εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο).

Όλη αυτή η έντονη αίσθηση οικονομικής δουλείας, όλος αυτός ο εγκλωβισμός, η δέσμευση και η εξάρτηση, δεν είναι παρά το τεχνικό μέρος της δουλείας μας, η αλυσίδα που μας κρατά δεμένους και αρχίζει πλέον να γίνεται ορατή. Επιπλέον γίνεται ολοένα πιο φανερό ότι αυτή η οικονομική δουλεία απροκάλυπτα πια μας βουλιάζει ραγδαία στο βούρκο ενός ανώμαλου, ολοκληρωτικού καθεστώτος που ακυρώνει τα δικαιώματά μας και μπλοκάρει και περικόπτει και τις τελευταίες ελευθερίες μας. Γι αυτό και η δουλεία αυτή εκλαμβάνεται ως δυσβάσταχτο βάρος που πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας.

Όμως υπάρχει μια απείρως πιο ύπουλη δουλεία, η οποία δεν γίνεται αντιληπτή γιατί μπορεί να μεταμφιέζεται και να κρύβεται. Μπορεί να συγκαλύπτεται ως απάντηση στη βασική μας βιολογική ανάγκη για τροφή και ως κάλυψη αυτής της ανάγκης. Είναι η υποδούλωσή μας σε μια διατροφή που προέρχεται από την λεηλασία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων. Η διατροφή αυτή μονοπωλεί τη συγκυρία μας και παρουσιάζεται ως το αδιαμφισβήτητο πρότυπο το οποίο μας επιβάλλεται από τη στιγμή που γεννιόμαστε (αν δεν έχουμε τη τύχη να γεννηθούμε σε μια vegan οικογένεια). Η διατροφή με αυτό που απαράδεκτα και άκριτα ονομάζεται ζωικά «προϊόντα» γίνεται το όχημα για μια δουλεία η οποία εντελώς παραπλανητικά συσχετίζεται με την επιβίωση και καταχρηστικά με την απόλαυση. 

Είναι μια δουλεία ύπουλη η οποία επειδή ακριβώς δεν φαίνεται ως δουλεία αλλά ως διατροφή, είναι κάτι για το οποίο όχι μόνο δεν δυσανασχετούμε αλλά την επιζητούμε και την ακολουθούμε εθελοντικά και με δογματική εμμονή. Είναι μια αισθησιακή δουλεία που περνάει από τις αισθήσεις και τις πλανεύει όπως το μοιραίο δόλωμα σε ένα αγκίστρι, το οποίο θα δελεάσει το ψάρι παρασύροντάς το σε ένα άδοξο τέλος: θα χάσει τη ζωή του για το τίποτα, για μια φευγαλέα αίσθηση γεύσης, για ένα ψίχουλο τροφής. Με ανάλογη δολιότητα η διατροφή με ζωικά «προϊόντα» θα χρησιμοποιήσει ως δέλεαρ το ευτελές δόλωμα της ψευδο-γεύσης και της ψευδο-απόλαυσης για να μας παρασύρει στη παγίδα της: να αλώσει και να υποδουλώσει το είναι μας, τη συνείδησή μας, και έτσι να μας επιβάλει την ιδεολογική δουλεία. Αυτήν που συνεχώς υπονομεύει τον αισθανόμενο άνθρωπο που φέρουμε μέσα μας με το να θεμελιώνει και να ενισχύει στο μυαλό την αντίληψη της περιφρόνησης για την αισθανόμενη ζωή, παραβλέποντας προκλητικά ότι γεννηθήκαμε και υπάρχουμε σε έναν πλανήτη που το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του είναι η ύπαρξη ζωής και ιδιαίτερα αισθανόμενης ζωής (sentient life – όλα τα όντα που φέρουν εγκέφαλο και νευρικό σύστημα όπως οι άνθρωποι και τα ζώα).

Η επακόλουθη ιδεολογική δουλεία η οποία βασίζεται στον κορεσμό της αγοράς αλλά και κάθε πτυχής της ζωής μας με «ζωικά» προσπαθεί ακατάπαυστα να μας κρατά στο ρόλο του πειθήνιου αυτόματου της καταπίεσης: ένα αυτόματο που χωρίς δεύτερη κουβέντα και ευλαβικά εφαρμόζει την καταπίεση (άμεσα προς τα ζώα, το περιβάλλον, τους εξαθλιωμένους οικονομικά ανθρώπους, και έμμεσα προς τον ίδιο του τον εαυτό) μέσα από τον τρόπο διατροφής του και ζωής του. Αυτή η δουλεία ως σαράκι και καρκίνωμα δουλεύει ύπουλα στο νοητικό επίπεδο (αλλά και στο βιολογικό, σωματικό μας επίπεδο) και γίνεται ένας καρκίνος σε μετάσταση σε όλο μας το είναι, ακυρώνοντας τον αισθανόμενο άνθρωπο που θέλει να προσεγγίζει τον κόσμο της ζωής με σεβασμό και δικαιοσύνη. Είναι ένας καρκίνος που γεμίζει τη σκέψη με απάθεια και παροπλίζει όλα τα θετικά μας χαρακτηριστικά και πάνω απ’ όλα εκείνο το ζωτικό σφρίγος και την ορμή για να πάψουμε να συμβιβαζόμαστε με την δουλεία μας και να απελευθερωθούμε από αυτή. Ο καρκίνος αυτός ρουφάει παρασιτικά όλη μας την ενέργεια και όλο μας το θετικό δυναμικό και ενσταλάζει συνεχώς μέσα μας το διχασμό και την αντιπαλότητα με το θαύμα και τον κόσμο που πραγματικά ανήκουμε και είμαστε μέρος του: την αισθανόμενη ζωή.

Έτσι το κάθε γεύμα με «ζωικά» στηρίζει αυτή την ιδεολογική δουλεία η οποία κατευθύνει την καταπίεση πρώτα προς όλους αυτούς τους αισθανόμενους που αυθαίρετα έχουν απαξιωθεί: τα μη ανθρώπινα ζώα. Όμως ταυτόχρονα αυτή η ιδεολογική δουλεία στοχεύει έμμεσα και χωρίς να γίνεται αντιληπτή και στη δική μας καταπίεση αφού μέσα από την «διατροφή» έχει καταφέρει να εδραιώσει ένα σύστημα της καταπίεσης: ένα σύστημα που αναδύεται μέσα από τον βούρκο των αντιδραστικών αντιλήψεων (δουλεία, ανελευθερία, στέρηση δικαιωμάτων, βία, αδικία, έγκλημα, σκόπιμη αδιαφορία για τη ζωή, σκόπιμη καταστροφή του περιβάλλοντος, κλπ) και με προαπαιτούμενο όρο την απαξίωση των θεμελιωδών αξιών, τις οποίες όμως έχει το θράσος να ιδιοποιείται ως δήθεν ο θεματοφύλακάς τους. Και εν συνεχεία τις περιφέρει σε μια εκφυλισμένη εκδοχή τους και τις χρησιμοποιεί απλά ως λέξεις κενές νοήματος (δικαιοσύνη, ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία, κλπ) αφού εξ ορισμού δεν τις εννοεί και το κάνει αυτό μόνο και μόνο για να μας εξαπατά.

Η ιδεολογική δουλεία της «διατροφής με ζωικά προϊόντα» είναι η πιο επιζήμια δουλεία και όμως δουλεύει ανενόχλητη εις βάρος μας, εις βάρος των ζώων, εις βάρος του Μητρικού οικοσυστήματος. Μας υπονομεύει κάθε στιγμή και όμως εμείς την επιζητούμε και την επιβραβεύουμε και υπεραμυνόμαστε κυριολεκτικά με νύχια και με δόντια την διατήρηση και την συνέχισή της. Μας κλέβει το χρυσάφι που έχουμε μέσα μας, τον αισθανόμενο άνθρωπο, για «μια χούφτα δολάρια»: για το ευτελές αντίτιμο μιας γεύσης που είναι προϊόν καταπίεσης μιας άλλης ζωής. Μας έχει υποβιβάσει στην απόλυτη παρακμή και ως κυνικοί που δεν γνωρίζουν την αξία ενός πράγματος, να δείχνουμε πλήρη περιφρόνηση για την αξία της ζωής και να την χαραμίζουμε σαν υλικό αντικείμενο για την ικανοποίηση ρηχών, ανούσιων πραγμάτων. Μας θέλει να θεοποιούμε τη γεύση και μια επιβεβλημένη συνήθεια αντί να κρίνουμε αυτή τη συνήθεια: ναι, μπορεί να έχει γεύση, αλλά πως νομιμοποιείται η ικανοποίηση αυτής της γεύσης να παραβιάζει και να συντρίβει μιαν άλλη ζωή; Πως νομιμοποιείται η ικανοποίηση μιας επιθυμίας με την καταπάτηση των δικαιωμάτων του άλλου;

Τελικά η ιδεολογική δουλεία της διατροφής με ζωικά «προϊόντα» μας θέλει ένα κατευθυνόμενο κοπάδι δούλων του συστήματος της καταπίεσης, ένα ομογενοποιημένο κοπάδι σε μαζική ύπνωση το οποίο δεν θα έχει καμία αναστολή να ισοπεδώσει την αξία της ζωής και που με δογματικό τρόπο θα παραβλέπει τα πραγματικά κριτήρια, τα ηθικά, αντί να τα προτάσσει με ερωτήματα όπως:

- Είναι σωστό να συμμετέχουμε σε μια κουλτούρα του θανάτου που διώκει και δυναστεύει τη ζωή και υπάρχει από τη λεηλασία της;

- Είναι ηθικό και δίκαιο να συμμετέχουμε στο κακό (που μέσα από την ανοχή της διατροφής έχει τώρα απόλυτα κυριαρχήσει) όταν μάλιστα έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για να το εκμηδενίσουμε και να προωθούμε το καλό;

- Είναι λογική, στοχαστική και σώφρων πρακτική το να ανακατευόμαστε στα εσωτερικά του οικοσυστήματος, στους βαθύτερους νόμους του και να τους παραβιάζουμε και να τους μπλοκάρουμε; (Ο θεμελιώδης νόμος της ελευθερίας του οικοσυστήματος, ο νόμος της πεπτικής ανατομίας των ειδών, η πυραμίδα της ενέργειας του οικοσυστήματος και ο νόμος του 10%, και το γεγονός ότι η Γη είναι ένας πλανήτης των φυτών και των φυτοφάγων πλασμάτων –μεταξύ των οποίων και ο άνθρωπος)

- Που οδηγείται ο κόσμος με το μίσος και τον ολοκληρωτισμό προς την αισθανόμενη ζωή;

- Γιατί και η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι στο ναδίρ; Δεν φταίει το γεγονός ότι την απαξιώνουμε καθημερινά μέσα από τη δόλια σχεδιασμένη γι αυτό το λόγο διατροφή;

Γιατί για να μας θρέψει, ούτε λόγος. Η «διατροφή με ζωικά προϊόντα» δεν επινοήθηκε με κανένα τρόπο για να μας κρατήσει στη ζωή, να μας θρέψει, ή να μας κάνει δυνατούς, υγιείς, ευτυχείς ή οτιδήποτε άλλο παραπλανητικά προσποιείται αλλά για να μας κάνει επιρρεπείς και ευπρόσβλητους και εύκολο θύμα του συστήματος που σιγοντάρει και επιδοτεί αυτή την διατροφή-διαστροφή με κάθε τρόπο. Η διατροφή αυτή επινοήθηκε για να μας αποπροσανατολίσει και να μας απομακρύνει εντελώς από τα παραπάνω καίρια ερωτήματα. Επινοήθηκε για να μας τυφλώσει τελείως στο γεγονός ότι η ζωή είναι αξία και να μας κάνει να βάζουμε στην ίδια ζυγαριά ασύγκριτα και άσχετα μεταξύ τους πράγματα: τις αξίες από τη μια και από την άλλη την δόλια γεύση, απόλαυση, και συνήθεια και μέσα από μια άκριτη, τραγική και παρακμιακή ευκολία η πλάστιγγα να γέρνει σταθερά υπέρ των δεύτερων.

Άρα λοιπόν η κατάλυση της δουλείας σου αρχίζει με τη διατροφή σου, με τη πτυχή εκείνη της ζωής που συμβάλλει τα μέγιστα στην ύπαρξη και στη στήριξη του συστήματος της καταπίεσης. Μέσα από την αναθεώρηση των γευμάτων μας μπορούμε να πάψουμε να είμαστε ευάλωτοι στην ιδεολογική μας δουλεία γιατί από εκεί μόνο μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία από-δούλωσης και η απελευθέρωσή μας. Ότι άλλο και να κάνουμε θα είναι δευτερεύον και αντιπερισπασμός από τον πραγματικό στόχο, αφού μόλις χτυπηθεί η ρίζα της καταπίεσης θα καταρρεύσουν και τα επιμέρους παρακλάδια της σαν χάρτινοι πύργοι. Όλο το παιχνίδι διεξάγεται συγκαλυμμένα στο ιδεολογικό επίπεδο του ελέγχου μας μέσω της διατροφής, με τη γεύση και τη συνήθεια να είναι ο Δούρειος ίππος. Και επομένως εκεί θα πρέπει πρώτα να δοθεί μια ιδεολογική μάχη που θα ξεκαθαρίσει το τοπίο και θα λήξει νικηφόρα με την ιδεολογική αποκήρυξη του μέχρι τώρα αδιαμφισβητήτου δόγματος της καταπίεσης. Από εκεί και μετά είναι εύκολα τα πράγματα και τα πρακτικά βήματα γίνονται πλέον αβίαστα και φυσικά για να μας οδηγήσουν κατευθείαν σε ένα τρόπο ζωής με περιεκτική δικαιοσύνη (veganism) και στην αποκατάσταση της αξίας της ζωής (αλλά και όλων των άλλων αξιών) σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για το ανθρώπινο είδος όπου αυτό πλέον πορεύεται με αειφορία και με την ροή της ελευθερίας του οικοσυστήματος και τιμώντας τους νόμους του.