Επαν-ενεργοποίηση

Τα συνεχώς εντεινόμενα, παγκόσμια προβλήματα και το βάθεμα της ψεύτικης και τεχνητά δημιουργημένης κρίσης που όμως έχει τραγικές συνέπειες στην μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων και μας απειλεί θανάσιμα ζητά επιτακτικά ένα πράγμα: την επαν-ενεργοποίησή μας.

Η παγκοσμιοποιημένη δομή που ύπουλα έχει σφετεριστεί την εξουσία επί των ζωών μας δεν παύει ούτε στιγμή να προωθεί (είτε μέσα από την πλασματική ευμάρεια παλαιότερα είτε μέσα από την τωρινή, στημένη εξαθλίωση) την παραίτηση, την απάθεια, την αδιαφορία, την απενεργοποίησή μας. Μας θέλει σε μαζική ύπνωση και σε μια κατάσταση ανικανότητας για την οποιαδήποτε αντίδραση μπροστά στα προβλήματα που βιώνουμε. Μας θέλει σε μια κατάσταση αποσύνδεσης πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό, τις δυνάμεις του και τις δυνατότητές του, και κατόπιν από τον κόσμο και το οικοσύστημα που μας περιβάλλει και τους νόμους και τις διαδικασίες του.

Μας αποθαρρύνει να βγούμε στο προσκήνιο και να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας και μας μπλοκάρει στην απάθεια και στον εφησυχασμό, και σε μια τεχνητά δημιουργημένη κατάσταση η οποία συντηρείται από τις συνεχείς προσπάθειες ενός μηχανισμού προγραμματισμού και εκτροπής της σκέψης και της συμπεριφοράς σε συγκεκριμένη κατεύθυνση: σε μια ψυχολογία απόγνωσης, σε μια καλλιεργημένη αίσθηση αδυναμίας, και τελικά στην προβλέψιμη συμπεριφορά της μάζας.

Όμως αν όλη αυτή η βαριά ατμόσφαιρα οδηγεί σε συμβιβασμό και αίσθημα ηττοπάθειας, υπάρχει ακόμα μια αχτίδα ελπίδας για την εκ νέου ευαισθητοποίηση μας και κινητοποίησή μας. Το έναυσμα για την επαν-ενεργοποίηση της ανθρωπότητας μπορεί να αρχίσει από το ενδιαφέρον και την φροντίδα να λύσουμε το πρόβλημα του ασθενέστερου: κάποιου που έχει βρεθεί σε ακόμα πιο δύσκολη θέση από εμάς, και μάλιστα λόγω της δικής μας συμπεριφοράς. Το χαμένο νόημα μπορεί να βρεθεί μέσα από την ενασχόληση με το δράμα του άλλου που υποφέρει άδικα και εξ αιτίας μας.

Και αυτός ο άλλος είναι τα μη ανθρώπινα ζώα τα οποία κατά απόλυτα τραγική ειρωνεία εντάσσονται σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για κάτι που νομίζουμε ότι είναι αναγκαίο αλλά που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι. Επιβάλλοντας στα ζώα την αδικία για να καλύψουμε δήθεν τις ανάγκες μας (τροφή, ένδυση, κλπ), καταλήγουμε στα λεγόμενα «ζωικά προϊόντα» τα οποία έχουν αξία μόνο στο συγκεκριμένο νοσηρό πλαίσιο ενός ανώμαλου συστήματος και της «ελεύθερης αγοράς» του αλλά που όμως δεν έχουν καμία αξία για την πραγματική ανθρώπινη οντότητα (τόσο στο επίπεδο της φυτοφάγου ανατομίας μας αλλά και στο επίπεδο του αισθανόμενου ανθρώπου που υπάρχει μέσα μας).

Ως ανθρωπότητα έχουμε πλέον φτάσει στο τραγικότερο σημείο: για πρώτη φορά στα χρονικά αυτού του πλανήτη ένα είδος (ο άνθρωπος) έχει βρεθεί σε μια κατάσταση καταστροφικού αμόκ όπου με μανία και χωρίς λόγο αφανίζει μαζικά την αισθανόμενη ζωή: πάνω από 55 δισεκατομμύρια ζώα της στεριάς σφαγιάζονται κάθε χρόνο για την «τροφή» μας τα οποία φτάνουν το 1 τρισεκατομμύριο αν υπολογίσουμε και τα ζώα της θάλασσας. Το Ολοκαύτωμα των ζώων έγινε η «βαριά βιομηχανία» του είδους μας. Προσκολληθήκαμε παρασιτικά στα ζώα και πλήρως τυφλωμένοι στο κακό που προξενούμε, το μόνο που σκεφτόμαστε είναι πως θα εντείνουμε την καταπίεσή τους, παρόλο που κατά βάθος καταλαβαίνουμε ότι όλο αυτό είναι λάθος και το μόνο που τελικά καταφέρνει είναι να προκαλεί έναν παρακμιακό κόσμο εντεινόμενης κρίσης.

Όλη αυτή η παρανοϊκή διαδικασία που προελαύνει ακάθεκτη σε πλανητική κλίμακα, μας βυθίζει σε μια σκοτεινή κουλτούρα του θανάτου η οποία δεν μας αφήνει να δούμε τα μη ανθρώπινα ζώα όπως πραγματικά είναι και έτσι δεν μας επιτρέπει να φτάσουμε στο «γνώθι σ’ αυτόν» και να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και οι ίδιοι. Η μετατροπή των ζώων σε εμπόρευμα κα πόρο και η αδιαφορία για την αισθανόμενη ζωή καταλήγει τελικά να είναι αδιαφορία και για την ανθρώπινη ζωή η οποία θυματοποιείται, βασανίζεται και ξοδεύεται με έναν ανάλογο τρόπο. Γιατί όταν απαξιώνουμε τα ζώα, απαξιώνουμε πρώτα απ’ όλα εμάς τους ίδιους ως αισθανόμενα όντα και σκεπτόμενα άτομα. Και έτσι εξακολουθούμε να συντηρούμε τον φαύλο κύκλο της δουλείας και της εκμετάλλευσής τους που είναι τελικά ο φαύλος κύκλος και της δικής μας δουλείας και εκμετάλλευσης. Το αποτέλεσμα είναι το μεγαλύτερο παράδοξο της συγκυρίας: τώρα που έχουμε την δυνατότητα (τεχνολογία, τεχνογνωσία, ηθική επίγνωση) να ελαχιστοποιήσουμε την αδικία και το κακό, εμείς αντίθετα το μεγιστοποιούμε και το πολλαπλασιάζουμε. Γινόμαστε όλο και πιο καταστροφικοί και προς τους ίδιους μας τους εαυτούς και προς την φύση και τα πλάσματα της.

Όμως είναι επιτακτικό να πάψουμε να συμμετέχουμε σε ένα τέτοιο παρακμιακό σύστημα και να βγούμε από όλη αυτή η εντεινόμενη παράνοια που διψάει για αίμα και συντηρεί την αρρωστημένη εμμονή στη λεηλασία της ζωής. Μια προηγμένη, πραγματικά πολιτισμένη ανθρώπινη κοινωνία απαιτεί σεβασμό της αξίας της ζωής και όχι την εφαρμογή ενός δόγματος που ισοπεδώνει την αξία της και την εκμηδενίζει. Έτσι σε ανύποπτο χρόνο η καρδιά μπορεί να σκιρτήσει και ο αισθανόμενος άνθρωπος που φέρουμε μέσα μας να αφυπνιστεί και να φωνάξει: φτάνει! Ως εδώ! Και θα έρθει πάλι στο προσκήνιο, θα ενεργοποιηθεί ξανά για να τερματίσει για πάντα όλο αυτό το κακό που κάναμε.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος το ανθρώπινο είδος να γίνεται κατακτητής και δυνάστης των άλλων ζώων ή ο ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων εναντίον τους αλλά ούτε και να στιγματίζεται με όλο αυτό το κακό που προξενεί άδικα. Η επαν-ενεργοποίησή μας που αναδύεται στην επιφάνεια από την ανάγκη να λύσουμε το πρόβλημα του ασθενέστερου, του πιο ανυπεράσπιστου και ταυτόχρονα αποδέκτη όλης της καταπίεσης είναι μια υψηλή πράξη ευγένειας, συμπόνιας και δικαιοσύνης. Είναι μια πράξη που κουβαλάει την απελευθερωτική επίγνωση ότι η ενασχόληση με το ζήτημα των ζώων είναι τελικά η οδός για να φτάσουμε στην λύση και των δικών μας δεινών. Είναι η μετάβαση σε μόνιμη επαγρύπνηση και ενεργοποίηση για ένα τρόπο ζωής που βιώνεται με περιεκτική δικαιοσύνη (veganism).