Άνθρωποι και ποντίκια

Η αισθανόμενη ζωή, ανθρώπινη και μη ανθρώπινη, βρίσκεται υπό διωγμό κάτω από ένα σύστημα που την κυνηγάει ανελέητα και την εξολοθρεύει. Είναι το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) που προέκυψε από την «εξημέρωση» των ζώων και έκτοτε με διαφορετικές μορφές φτάνει ως το σήμερα.

Η «εξημέρωση» είναι η αποφράδα εκείνη στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία όπου εμφανίζεται στο προσκήνιο ο κατώτερος τύπος ανθρώπου: αυτός που διακατέχεται από την απληστία και που δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να ικανοποιήσει την μανία συσσώρευσης πραγμάτων που δεν του ανήκουν (πλούτο) και την επακόλουθη μανία επιβολής στους άλλους (εξουσία).

Με την «εξημέρωση» η ζωή δέχεται καίριο πλήγμα - χάνει την αξία της και βρίσκεται ξαφνικά σε ένα καθεστώς εξουσίας και ανελευθερίας. Ο όρος «εξημέρωση» δεν είναι παρά ένας ευφημισμός που επιχειρεί να συγκαλύψει την καταπίεση απέναντι στα ζώα και στην πλειοψηφία των ανθρώπων και την διαχείρισή τους ως κοπάδι από μια ομάδα που δόλια και αυτόκλητα έχει διοριστεί ως εξουσία.

Από εκείνη την περίοδο η ανθρωπότητα καταναγκάζεται να βιώνει μια περίοδο εντεινόμενης ανωμαλίας η οποία σημαδεύεται από φαύλους κύκλους «εχθροπραξιών» ενάντια στη ζωή, όπου ο κάθε κύκλος που επαναλαμβάνεται σημαίνει την δραματικά ραγδαία εξάπλωση και επιδείνωση του σκηνικού της καταπίεσης. Κάθε φορά που ανοίγει ένας νέος φαύλος κύκλος η ζωή βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστιες απειλές, κατά πολλές τάξεις μεγέθους μεγαλύτερες από τον προηγούμενο κύκλο.

Έτσι πέρα από την επίθεση στη ζωή, παρατηρούμε επίσης και την σκόπιμη καταστροφή της βάσης που την στηρίζει, αφού κάτω από αυτό το σύστημα η εξέλιξη της τεχνολογίας και όλος ο πλανήτης (θεωρούμενος ως αναλώσιμος πόρος) υποτάσσονται στον σκοπό της διατήρησης και της εδραίωσης της καταπίεσης.

Ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία, έχουμε φτάσει να βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου εχθρότητα προς την ζωή μέσα από παγκόσμιας εμβέλειας «εχθροπραξίες» που σκόπιμα και βάση σχεδίου μετατρέπουν τις ανάγκες του ανθρώπου σε όπλα μαζικής καταστροφής του ίδιου, των ζώων και του οικοσυστήματος: η ανάγκη για τροφή αυταρχικά συνδέεται με τους ΓΤΟ (γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί ή μεταλλαγμένα), η ανάγκη για υγεία  με εμβόλια και φάρμακα, η ανάγκη για ενέργεια με τα πυρηνικά, και ούτω καθεξής.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο άνθρωποι και ποντίκια συνδέονται με μια κοινή μοίρα: γίνονται τα υποκείμενα ενός πειράματος που ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται να έχει διαφορετική μορφή, ουσιαστικά κατευθύνεται από τον ίδιο στόχο της καταπίεσης της ζωής.

Οι άνθρωποι υποβάλλονται πρώτα και κύρια σε ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής που τους διχάζει με την φύση και τα ζώα, για να τους στρέφει ως εχθρούς ενάντια στα δεύτερα. Και επιπλέον προγραμματίζονται να «λιθοβολούν» όποιον το σύστημα έχει στοχοποιήσει και αποδυναμώσει. Στην θέση αυτή βρίσκονται πρωταρχικά τα μη ανθρώπινα ζώα τα οποία γίνονται αποδέκτες όλης της καταπίεσης. Όμως αυτή η διχαστική γραμμή είναι τελείως αυθαίρετη και τεχνητά δημιουργημένη από το σύστημα-δυνάστη που δεν βλέπει καμία διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο και εξαπολύει αδιάκριτα την καταπίεση προς όλους.

Έτσι η καταπίεση επελαύνει αδιαμφισβήτητη και ανενόχλητη με την μορφή των «εχθροπραξιών» που διεξάγονται παγκόσμια και οι οποίες προκαλούν τα δεινά που τώρα βιώνουμε: έχουν δηλαδή βαρύτατες συνέπειες στους ανθρώπους, στα ζώα και στο οικοσύστημα. Τα προβλήματα οξύνονται συνεχώς και ζητούν λύσεις. Αλλά αντί για την καταδίκη του υπαίτιου, δηλαδή του ΣτΚ, αυτό καταφέρνει να κρύβει την ενοχή του και να εμφανίζεται ως σωτήρας με το να μας σερβίρει τα πειράματα στα ζώα ως δείγμα ενδιαφέροντος και ότι δήθεν ερευνά για το καλό μας.

Όμως στην πραγματικότητα τα πειράματα στα ζώα δεν αποτελούν λύση για την αισθανόμενη ζωή αφού εξ ορισμού την απαξιώνουν. Τα πειράματα πλήττουν ανεπανόρθωτα τη ζωή και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πραγματοποιούνται αποκλειστικά και μόνο για να «αποδείξουν» ότι η πορεία της ανωμαλίας που χαράζει το ΣτΚ είναι «ασφαλής».

Μέσα στο φόντο του ευρύτερου πλανητικού πειράματος της καταπίεσης, του ενός δηλαδή κακού από το οποίο μύρια έχουν προέλθει, ο πειραματισμός με τα ζώα είναι ένα υπο-πείραμα και ένας αντιπερισπασμός από το σύστημα για να συγκαλυφθεί η ρίζα του κακού.

Με βάση τα παραπάνω είναι προφανές ότι η ανωμαλία των ΓΤΟ δεν χρειάζεται κανένα πείραμα για να αποδειχτεί. Είναι η μέγιστη απειλή ενάντια στη ζωή και φέρει όλα τα σημάδια της εχθροπραξίας: προωθείται παραπλανητικά (δήθεν ασφαλής και αειφόρος), επιθετικά (κολοσσιαία υποστήριξη ενώ την ίδια στιγμή απαξιώνονται οι πραγματικά αειφόρες λύσεις), ύπουλα (παρουσιάζεται ως λύση στο πρόβλημα της πείνας ενώ ουσιαστικά δημιουργεί διατροφική κρίση και χάος), αυταρχικά (χωρίς οι άνθρωποι να έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν ότι τα καταναλώνουν) και το πλέον βασικό προέρχεται από σεσημασμένους, στιγματισμένους και απόλυτα κακόφημους πράκτορες του συστήματος της καταπίεσης.

Είναι εγκληματικό τα μεταλλαγμένα να επιβάλλονται στην ανθρωπότητα αλλά είναι απείρως πιο εγκληματικό να επιχειρείται να αποδειχθεί η δήθεν ασφάλεια τους μέσα από πειράματα στα ζώα. Και φυσικά είναι επίσης εγκληματικό να αποδεικνύεται η επικινδυνότητά τους επίσης με πειράματα στα ζώα. Γιατί το πείραμα Σεραλίνι που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας και το οποίο παρόλο που απέδειξε την πραγματικά φονική φύση των μεταλλαγμένων, ουσιαστικά επιβραβεύει το σύστημα που καταπιέζει και απαξιώνει τη ζωή.

Και οι επιστήμονες και οι ερευνητές ως πραγματικά πρωτοπόροι, οφείλουν πρώτοι να αναγνωρίσουν ότι δεν μπορούν να δώσουν λύσεις λειτουργώντας με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί το σύστημα που περιφρονεί τη ζωή: η φρικαλεότητα και η καταπίεση των πειραμάτων δεν μπορεί να απαντάται με τα ίδια άθλια πειράματα αλλά με σύνεση και την δύναμη της λογικής και του δικαίου. Έτσι με το να εξακολουθούν να κάνουν πειράματα στα ζώα, οδηγούν την κοινωνία να εμπεδώνει το μάθημα της καταπίεσης και έτσι να παραμένει υποχείριο του συστήματος.

Η ίδια η ύπαρξη των ζώων ως πειραματόζωα δηλώνει με τον πιο συνταρακτικό τρόπο ότι και οι άνθρωποι εξακολουθούμε να είμαστε πειραματόζωα. Είμαστε κι εμείς τα ποντίκια σε ένα ανούσιο τελετουργικό που επαναλαμβάνεται για να δίνει κύρος και υπόληψη στο νοσηρό σύστημα που περιφρονεί γενικά τη ζωή. Και κατ’ αναλογία με τα ανυπεράσπιστα ποντίκια του πειράματος είμαστε κι εμείς σφιχτά πιασμένοι στη παλάμη αυτού του συστήματος και έρμαια στην ανωμαλία του.

Όμως κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί όσο θα βρισκόμαστε σε έναν τέτοιο εγκλωβισμό. Και είναι μάταιο να περιμένουμε το οποιαδήποτε θετικό όσο θα μεταθέτουμε τα δεινά που βιώνουμε σε αθώα, εξιλαστήρια θύματα. Πάση θυσία θα πρέπει να βγούμε από την λαβή αυτού του χεριού και να αποκαταστήσουμε ως προτεραιότητα τον σεβασμό της ζωής. Και ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε είναι να προσεγγίσουμε ξανά τη ζωή με περιεκτική δικαιοσύνη. Μόνο έτσι μπορεί να παραλύσει αυτό το χέρι και άνθρωποι και ζώα να απελευθερωθούμε από το σύστημα που πειραματίζεται θανάσιμα με τη ζωή.