Είμαστε αυτό που τρώμε
του συγγραφέα
Όπως μας έχει ειπωθεί, «περισσότερο μετράνε τα εξερχόμενα από τα εισερχόμενα», εν τούτοις, αυτό που τρωμε επηρεάζει όχι μόνο το σώμα αλλά και τον ψυχισμό μας. Εκτός από αυτό που τρώμε, επηρεαζόμαστε επίσης από το πως τρώμε καθώς και από το πως μαγειρεύτηκε αυτό που τρώμε.
Τρώμε ήρεμα, εκτιμώντας αυτά που μας παρέχει η μητέρα γη ή γεμίζουμε βιαστικά τα στομάχια μας χωρίς καμία επαφή με την ιερότητα της στιγμής. Τρώμε με ευχάριστη διάθεση, εν μέσω ενός αγχωτικού τηλεφωνήματος ή κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας; Έχετε προσέξει πως μας κόβεται η όρεξη όταν είμαστε στεναχωρημένοι;
Αν καθώς μαγειρεύουμε είμαστε θυμωμένοι ή αναστατωμένοι, το φαγητό που φτιάχνουμε δεν θα τρώγεται. Ακόμη κι αν τρώγεται, θα επηρεάσει αρνητικά αυτούς που θα το φάνε. Όπως ξέρουμε, η ενέργεια μεταφέρεται.
Ένας από τους βασικούς λόγους της ταραχής, της ανυπομονησίας, της ανησυχίας και του άγχους που βιώνουμε, είναι η τροφή που καταναλώνουμε και ο τρόπος με τον οποίο τρώμε. Μια χορτοφαγική διατροφή μας βοηθά να είμαστε πιο ήρεμοι χωρίς να γίνουμε «φυτά».
Η χορτοφαγία ενισχύει την εσωτερικά ηρεμία αλλά δεν την εγγυάται. Η εσωτερική ηρεμία αναπτύσσει την διορατικότητα και την εγρήγορση του πνεύματος. Μας βοηθά να βλέπουμε αυτά που δεν φαίνονται και να ακούμε αυτά που δεν λέγονται. Μας κάνει πιο διαισθητικούς. Σύμφωνα με τον μεγάλο μεταρρυθμιστή, Μαχάτμα Γκάντι, η χορτοφαγία είναι άλλη μια έκφραση της αχίμσα, της μη βίας.
Πιστεύω πως η διεύρυνση του πνεύματος με την πνευματική και όχι τη διανοητική έννοια, είναι εφικτή μόνο αν κανείς συνειδητά απέχει από την κατανάλωση προϊόντων βίας, όπως είναι το κρέας.
Ο αριθμός των ατόμων που βγάζουν το κρέας από τη διατροφή τους αυξάνεται συνεχώς. Το ζητούμενο όμως είναι το «γιατί». Το κάνουμε για λόγους υγείας, για ηθικούς λόγους, από θρησκευτική πεποίθηση ή επειδή είναι trendy;
Η αποχή από το κρέας ήταν και είναι για μένα ένα κάλεσμα ψυχής, μια εσωτερική ανάγκη και επιθυμία μαζί. Είναι στάση ζωής, ένας άλλος τρόπος να βλέπω τον κόσμο και τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτόν. Είναι μια διαφορετική αντίληψη και επιλογή στο θέμα ποιότητα ζωής και αρμονικής συνύπαρξης. Είναι ο δικός μου δρόμος.
Συχνά όταν αναφέρω σε τραπέζι ότι είμαι χορτοφάγος ακούω την ερώτηση: «Καλά, και τι τρως;» Λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός από το κρέας. Στη συζήτηση επάνω ακούω μετά σχόλια του στυλ: «ξέρεις κι εγώ δεν πολυτρώω κρέας» ή «παλιά τρώγαμε σπάνια κρέας, τώρα το συνηθίσαμε και βολεύει όταν έρχεσαι από τη δουλειά κουρασμένος…» ή «μικρός δεν το ήθελα καθόλου αλλά οι γονείς μου με ανάγκασαν».
Στην Κρήτη, όπου μεγάλωσα, τρώγαμε κρέας στις γιορτές ή σε γάμους και πανηγύρια. Δεν μας έλλειπε τίποτα, ούτε είχαμε προβλήματα υγείας – αντιθέτως. Η κατανάλωση του κρέατος εξαρτιόταν από τα ζώα και πουλερικά που υπήρχαν. Δεν κάναμε εισαγωγή από μοσχαρίσιο που εκτρέφεται σε αλλοτριωμένα τροπικά δάση του Αμαζονίου.
Η κατανάλωση κρέατος αυξήθηκε κατά 75% στην μεταπολεμική Ελλάδα. Πιθανόν να έγινε ως μια από τις προσπάθειες ευημερίας και καλοπέρασης. Πιθανόν να έγινε λόγω της τάση μίμησης των πιο πλούσιων δυτικών χωρών.
Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, μήπως είναι πλέον καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τον ορισμό της ευημερίας και της ταυτότητάς μας; Πλούτος, πχ. είναι να δημιουργείς και να εμπνέεις έναν κόσμο χωρίς βία όπου κι αν βρίσκεσαι.
