Δυσανεξία στην αλήθεια

Η αλήθεια του εγκλήματος είναι εκεί: εκατομμύρια νεκροί, εκατομμύρια δυστυχισμένοι (εξαθλιωμένοι, εκτοπισμένοι, ξεκληρισμένοι, ακρωτηριασμένοι) από την βαρβαρότητα (οικονομική, ιμπεριαλιστική) του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Η αλήθεια του εγκλήματος είναι εκεί: δισεκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα εκμηδενισμένα και σφαγιασμένα από μια αντίστοιχη  ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα προς τα άλλα είδη.

Η αλήθεια της καταπίεσης είναι εκεί: ανθρωπιστική και οικολογική καταστροφή μεγάλης κλίμακας (Φουκουσίμα, Τσερνομπίλ, Κόλπος του Μεξικού, κλπ) από μια πολιτική επιβολής της εκμετάλλευσης, της ανελευθερίας, της βίας, της τρομοκρατίας σε όποιον (ανεξαρτήτως είδους) τεχνητά βρίσκεται σε ένα καθεστώς αδυναμίας.

Η αλήθεια είναι εκεί.

Μόνο που είναι παραγκωνισμένη και μεθοδικά κρυμμένη από την θέα των πολλών.

Ο George Orwell έλεγε ότι: «Στους καιρούς της γενικευμένης ψευτιάς, η αποκάλυψη της αλήθειας γίνεται μια επαναστατική πράξη».

Όμως τι γίνεται μόλις κάποιος αποφασίσει να φέρει την αλήθεια στο προσκήνιο;

Μια απάντηση βρίσκεται στο παρακάτω βίντεο. 

Η φοιτήτρια που είχε την τόλμη να πει τα πράγματα με το όνομά τους, δηλαδή να μιλήσει για τα εκατομμύρια θύματα από την εισβολή και την κατοχή του Ιράκ, για τα βασανιστήρια που διεξάγονται λόγω του δήθεν «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» και να αποκαλέσει την πρώην υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ εγκληματία πολέμου, γιουχαίζεται και χλευάζεται και τελικά εκδιώκεται δια της βίας από την αίθουσα.

Είναι λυπηρό που το συγκεκριμένο κοινό από φοιτητές της νομικής, των οποίων το αντικείμενο υποτίθεται πως είναι το δίκαιο,  αρνείται να ακούσει την αλήθεια που βγαίνει από τα χείλη της συμφοιτήτριάς τους και προτιμάει να εκτεθεί στην παραποίηση και στα ψεύδη.

Είναι επίσης λυπηρό που το συγκεκριμένο κοινό αδυνατεί να δει και να καταδικάσει την απάτη του πολέμου, κάτι που από πολύ παλιά είχε την διορατικότητα να κάνει ο Einstein («Είναι πεποίθησή μου ότι το να σκοτώνεις υπό το μανδύα του πολέμου δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια πράξη φόνου»).

Έτσι στην συγκεκριμένη περίπτωση η αλήθεια γιουχαίζεται και χλευάζεται και αυτός που τολμά να την πει αντιμετωπίζεται σαν εγκληματίας, ενώ την ίδια στιγμή ο πραγματικός εγκληματίας χαίρει της υπόληψης και των τιμών από το κοινό.

Ακόμη όμως πιο λυπηρό είναι το γεγονός ότι, σε γενικές γραμμές, ανάλογη αντιμετώπιση έχει οποιαδήποτε μεγάλη αλήθεια, όπως για παράδειγμα η αλήθεια για ένα ακόμη έγκλημα, αυτό που διαπράττεται προς τα μη ανθρώπινα ζώα.

Φυσικά η παραπάνω συμπεριφορά εξηγεί γιατί συνεχίζεται όλη η αυτή η απότομη, κατηφορική πορεία του κόσμου μας σε μια συνεχώς πιο γραν γκινιόλ εκδοχή (εντεινόμενη, μονόπλευρη κρίση προς τους ανίσχυρους, αυξανόμενη εγκληματικότητα, μεγαλύτερης κλίμακας περιβαλλοντικές καταστροφές, κλπ).

Έχουμε να κάνουμε με μια συντριπτική πλειοψηφία η οποία είναι τόσο «μεταλλαγμένη» και αποξενωμένη από την πραγματικότητα ώστε να γίνεται δυσανεκτική στην αλήθεια.

Η λέξη δυσανεξία απαντάται κυρίως στον χώρο της διατροφής και χαρακτηρίζει την μη ανοχή ενός οργανισμού σε κάποιο συστατικό της τροφής, πχ δυσανεξία γλουτένης, λακτόζης, και άλλων ουσιών τις οποίες ο οργανισμός αντιμετωπίζει σαν «εισβολέα» και αντιδρά με έντονα συμπτώματα.

Στην ίδια όμως κατάσταση δυσανεξίας μπορεί να βρεθεί και η κοινωνία όταν έρχεται αντιμέτωπη με την αλήθεια, όπου δυστυχώς και η παραμικρή δόση μπορεί να προκαλέσει εξίσου έντονα συμπτώματα δυσφορίας και τελικά την μη ανοχή αυτής της αλήθειας.

Με την διαφορά όμως ότι η δυσανεξία αυτή είναι μια τεχνητή, κατασκευασμένη κατάσταση και ένα τεχνητά διαμορφωμένο ανακλαστικό του συστήματος της εκμετάλλευσης. Το βλέπουμε γύρω μας σχεδόν παντού σε κάθε πτυχή της διαμορφωμένης και ελεγχόμενης πραγματικότητας όπου οι κοινωνίες, όταν δεν καταναγκάζονται ανοιχτά, καθοδηγούνται σε επιλογές που αντιβαίνουν τους νόμους της λογικής και του δικαίου.

Η δυσανεξία συνδυάζεται με την τροποποιημένη και μεταλλαγμένη συνείδηση. Αναπτύσσεται μέσα σε ένα τέτοιο τεχνητό πλαίσιο αποξένωσης από την πραγματικότητα και είναι ο καθοριστικός παράγοντας ύπαρξης αυτής της ανεστραμμένης, ανώμαλης, και πλασματικής πραγματικότητας. Το σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν. Είναι η άμυνα του απέναντι στην αλήθεια, στην διαφωνία, στην αντίθετη άποψη, αφού η ευρεία αποδοχή της αλήθειας μπορεί να διασαλεύσει την τάξη και να θέσει σε κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημα της εκμετάλλευσης. 

Και η κυριαρχία της δυσανεξίας σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει αλήθεια και αντίθετη άποψη, αφού υπερισχύει μια ομογενοποίηση σε μια κατάσταση συλλογικής ύπνωσης, σε μια κατάσταση συλλογικής ψευδαίσθησης και εκούσιας αυταπάτης.

Είναι μια παθολογική κατάσταση εθελοτυφλίας την οποία λανθασμένα την αποκαλούμε στρουθοκαμηλισμό, γιατί η στρουθοκάμηλος όχι απλά δεν θάβει το κεφάλι της στην άμμο αλλά όπως και κάθε άλλο άγριο ζώο εφαρμόζει την έξυπνη τεχνική του καμουφλάζ και δεν συμπεριφέρεται με τον ανόητο τρόπο που θέλει να πιστεύει ο άνθρωπος. Δεν υπάρχουν ανόητα ζώα. Το μόνο ον που αποδεδειγμένα πολεμάει και πολλές φορές νικάει την νοημοσύνη του είναι ο άνθρωπος.

Το τίμημα μιας τέτοιας δυσανεξίας στην αλήθεια είναι ότι εκτρέπει την κοινωνία από την μία και μόνη ηθική (αυτή δηλ που καθορίζεται από τις αξίες) σε μια ψευτο-ηθική ή σε μια ψευδαίσθηση και αυταπάτη ηθικής που καθορίζεται από το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Και κατά συνέπεια καταδικάζει την πλειοψηφία σε επιβραβευτή του συστήματος της εκμετάλλευσης (μέσα από τις καθημερινές συνήθειες και επιλογές που συμπλέουν με αυτό) και σε απάθεια μπροστά στην εκτυλισσόμενη, εκτεταμένη κρίση, και στον όλεθρο που συστηματικά εξαπλώνεται επάνω σε ένα τέτοιο δυσανεκτικό πλήθος.

Το πλήθος το οποίο συλλαμβάνει στον ύπνο και το αιφνιδιάζει. Ένα πλήθος αδρανοποιημένο και παθητικοποιημένο που ίσως η μόνη του αντίδραση θα είναι ο τυφλός πανικός και η άτακτη υποχώρηση, ή η οχύρωση πίσω από ακόμα πιο αντιδραστικές θέσεις.

Ένα πλήθος αγκυλωμένο και μουδιασμένο, ανίκανο να αντιδράσει ακόμα και μπροστά στην ίδια του την καταστροφή. Ένα πλήθος το οποίο τελικά αυτό-καταδικάζεται να επαναλάβει και να ξαναβιώσει τις φρικαλεότητες του παρελθόντος με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.

Δυστυχώς το αδιάφορο προσπέρασμα της αλήθειας, η μη αναγνώρισή της, και η μη αποδοχή της αναδεικνύονται προφανώς στο μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας και η βάση όλων των άλλων προβλημάτων του κόσμου μας και επί του παρόντος δεν φαίνεται να υπάρχει η ωριμότητα για αλλαγή και ούτε είναι εύκολο να υπάρξει από την μια στιγμή στην άλλη.

Παρόλα αυτά κατά βάθος γνωρίζουμε ότι η αλήθεια απελευθερώνει και η ευρεία αποδοχή της μπορεί να οδηγήσει στην συγκλονιστική ανατροπή της διαμορφωμένης συνήθειας και στο μεγάλο σοκ που θα μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και προ των ευθυνών μας.

Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε την αφύσικη και νοσηρή δυσανεξία στην αλήθεια σε μια υγιή δυσανεξία στο ψέμα, στην εξαπάτηση, και στην αδικία.

Και ίσως ο πιο εύκολος δρόμος προς αυτή την μεταμόρφωση είναι η επαφή και η εξοικείωση με ένα σύστημα δικαιοσύνης όπως είναι ο veganism και με πρώτο δείγμα καλής θέλησης και δυσανεξίας στην αδικία την μη συμμετοχή μας στην εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων.