Η ζωή πάλεψε και νίκησε

Βράδυ 10 του Απρίλη. Σφαγείο του βόρειου New Jersey. Άλλη μια εγκατάσταση του αίσχους, από τις αμέτρητες που είναι διάσπαρτος ο πλανήτης της ζωής, όπου με ασταμάτητο αμόκ, μέρα και νύχτα, διαδραματίζεται η τελευταία πράξη του πιο νοσηρού και διεστραμμένου έργου που επινοήθηκε ποτέ. Πίσω από ψηλούς τοίχους που κρατούν μακριά τα επικίνδυνα βλέμματα, αλλά κυριολεκτικά δίπλα μας και μέσα στις «βιομηχανικές» ζώνες των πόλεων μας, στις εγκαταστάσεις αυτές μεταφέρεται συνεχώς η ζωή και με αυτόματη, μηχανική ψυχρότητα παρατάσσεται σε γραμμή που τρέχει με φρενήρη ρυθμό, για να πνίγει τελικά σε ένα λουτρό αίματος. Εδώ εκτελούνται τα συμβόλαια του θανάτου, πληρωμένα από μια υπνωτισμένη ανθρωπότητα η οποία έχει εξαπατηθεί να επιβραβεύει την καταπίεση.

Ο Mike στον κόσμο της δικαιοσύνης

και του σεβασμού που κατέκτησε,

στο καταφύγιο ζώων φάρμας

Woodstock Farm Animal Sanctuary

Μέσα στο αποκρουστικό περιβάλλον του τρόμου όπου η οσμή του κακού είναι παντού στην ατμόσφαιρα, η εν αναμονή του μοιραίου, παγιδευμένη, αισθανόμενη ζωή τρέμει ακατάσχετα από κύματα απέραντου φόβου. Η αδρεναλίνη πλημμυρίζει το σώμα και τότε έρχεται το ξέσπασμα. Σε μια ύστατη κίνηση πανικού που βάζει φτερά στα πόδια το νεαρό μοσχαράκι σπάει το μοιραίο ραντεβού με τον προσχεδιασμένο φόνο του και κάνει το σωτήριο άλμα στην ελευθερία. Άλλη μια αγωνιώδης απόδραση για την ζωή μόλις έχει ξεκινήσει.

Αμέσως στήνεται μια αμείλικτη καταδίωξη για την σύλληψη του «δραπέτη», όμως το νεαρό μοσχαράκι ήταν αποφασισμένο να ζήσει. Έτρεξε στους δρόμους, κολύμπησε σε ποτάμι, και παρόλο που χτυπήθηκε σκόπιμα από αυτοκίνητο της αστυνομίας κατάφερε να ξεφύγει και χρειάστηκε αναισθησιογόνο όπλο για να αναχαιτιστεί η ορμή του για ζωή και ελευθερία.

Έκανε τα πάντα για να σώσει την ζωή του αλλά το δράμα της απόδρασής του δεν θα είχε αίσιο τέλος αν δεν μεσολαβούσε ένας εθελοντής, ο Mike Stura, ο οποίος το έσωσε για δεύτερη φορά από το σφαγείο που το είχαν ξανά οδηγήσει και το μετέφερε στο καταφύγιο ζώων φάρμας Woodstock Farm Animal Sanctuary στην Νέα Υόρκη. Εκεί του έδωσαν το όνομα Mike Jr από τον άνθρωπο που το έσωσε.

Η εναγώνια απόπειρα του Mike είναι μία ακόμη από τις πολλές που έχουν προηγηθεί και το μήνυμα είναι πάντα το ίδιο: να δώσουμε τέλος στο έκτρωμα που λέγεται καταπίεση των ζώων.

Αποδέκτες του μηνύματος είμαστε όλοι μας και ο Mike μας συγκλονίζει και μας φέρνει σε απόλυτα δύσκολη θέση. Μας αφήνει άφωνους και γεμάτους ντροπή για την αδικία και την εκμετάλλευση που συνεχίζουμε να εξαπολύουμε στα ζώα. Στο πρόσωπο του Mike μιλάει η συλλογική φωνή των ζώων η οποία μας καλεί να κάνουμε και την δική μας απόδραση από την νοοτροπία που καταδικάζει τις ζωές τους.

Γιατί η πράξη του Mike γίνεται η συμβολική απόδραση από την φυλακή της ανθρώπινης αλαζονείας, από τον νοσηρό κόσμο που τον θεωρούσε αντικείμενο και όπου ήταν απλά ένας αριθμός, μια ετικέτα καρφωμένη στα αυτιά του. Με την πράξη του γκρέμισε αυτό τον αρρωστημένο κόσμο, αυτό το αυθαίρετο και παράνομο σχήμα που έχει κυριεύσει το μυαλό μας, και διαλάλησε ότι τα μη ανθρώπινα ζώα είναι άτομα τα οποία αξίζουν τον κόσμο της δικαιοσύνης και του σεβασμού που κατέκτησε ο Mike.

Ο Mike μας έδειξε για μια ακόμη φορά αυτό που αρνούμαστε να δούμε και μας φέρνει αντιμέτωπους με το αμείλικτο ερώτημα: ως πότε θα αγνοούμε αυτές τις πράξεις και αυτά τα μαθήματα από τα μη ανθρώπινα ζώα; Πόσοι Mike θα χρειαστούν για να μας κάνουν να καταλάβουμε το κακό και το άδικο που τους κάνουμε;

Και πόσα δισεκατομμύρια ζωές που δεν θα έχουν την τύχη του Mike θα πρέπει ακόμη να χαραμιστούν άδικα για να καταλάβουμε πόσο λάθος είναι όλο αυτό και τελικά την ματαιότητα της αλαζονείας και της καταπίεσης;

Ο Mike γνωρίζει και άλλους φίλους «δραπέτες»,

την Μέϊμπελ και την Κάϊλι

Παρέα με την Κάϊλι, την αγελαδίτσα που είχε αποδράσει

από σφαγείο της Φιλαδέλφειας

και για την οποία έχει γίνει αναφορά στο άρθρο:

Τα ζώα είναι έτοιμα για την ελευθερία! Εμείς;

Μεγαλώνοντας ένα vegan μωρό

του Roger Merenyi

από το περιοδικό The Vegan (Φθινόπωρο 2008)

της Vegan Society

Η κόρη μας, η Αντζελίνα, μόλις έγινε ενός έτους. Τρέφονταν με μητρικό γάλα από τη γέννησή της και αρχίσαμε να εισάγουμε στερεά τροφή περίπου στους επτά μήνες. Τώρα απολαμβάνει μια ευρεία ποικιλία φυτικών τροφών, όπως μήλο, μπανάνα, αχλάδι, αβοκάντο, μήλο κρέμα, αγγούρι, κολοκύθι, τοφού, ψωμί σικάλεως, ταχίνι, κινόα, ρύζι, γλυκοπατάτα, μπρόκολο, σπανάκι, μούρα goji, μπάρες φρούτων και γιαούρτι σόγιας. Στην Αντζελίνα αρέσουν τα γεύματά της και είναι εξαιρετικά σπάνιο να απορρίψει κάτι που της προσφέρουμε. Συνεχίζει να πίνει το γάλα της μητέρας της και της δίνουμε επίσης φιλτραρισμένο νερό.

Ευτυχώς στο Cambridge έχουμε μια μεγάλη ομάδα μαίες του ΕΣΥ και η μαία μας ήταν πολύ υποστηρικτική στην διατροφή μας. Όταν στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης της συζύγου μου Άννας, ανέφερα ότι ήταν vegan, η μαία μας είπε απλά «Ω, κανένα πρόβλημα, πιθανά έχετε μια πολύ καλύτερη διατροφή από τις περισσότερες μου μελλοντικές μητέρες.» Ήταν επίσης πολύ υποστηρικτική στον τοκετό στο σπίτι. Παρά το γεγονός ότι το εθνικό ποσοστό γεννήσεων στο σπίτι ανέρχεται σε περίπου 2,5%, στο Cambridge είναι σχεδόν 5%. Ο τοκετός μας στο σπίτι πήγε πολύ καλά και είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες για τις δύο μαίες που ήρθαν στη μέση της νύχτας για να μας καθοδηγήσουν σ’ αυτήν την εμπειρία.

Ωστόσο, η θετική στάση της μαίας μας απέναντι στην vegan διατροφή δεν φαίνεται να αντικατοπτρίζεται στα έντυπα της κυβέρνησης. Η Miriam Muller μέλος της Vegan Society έχει τονίσει ότι ο οδηγός του ΕΣΥ Από την Γέννηση μέχρι τα Πέντε, ο οποίος διανέμεται δωρεάν σε όλους τους νέους γονείς, αναφέρει ότι «τα παιδιά χρειάζονται περίπου τρεις μερίδες» γάλακτος και γαλακτοκομικών προϊόντων την ημέρα, και επίσης συνεχίζει ότι «οι vegan δίαιτες δεν ... συνιστώνται για μωρά». Ορισμένες μη κυβερνητικές εκδόσεις, επίσης, φαίνεται να έχουν κολλήσει στο Μεσαίωνα. Μια πρόσφατη έκδοση του Rough Guide για την εγκυμοσύνη και τη γέννηση αναφέρει «ή ίσως να προσπαθήσετε την εγκυμοσύνη με μια vegan διατροφή (χωρίς ζωικά προϊόντα), η οποία απλά δεν είναι κατάλληλη για την ανάπτυξη του εμβρύου». Τέτοια ανακριβή και παραπλανητικά σχόλια σαφώς βασίζονται σε προκαταλήψεις και όχι γεγονότα.

Υπάρχουν πολύ περισσότερα στην ανατροφή ενός μωρού από τη διατροφή, φυσικά. Πέρα από τις πρακτικές απαιτήσεις, όπως σχεδόν την συνεχή επίβλεψη και το πλύσιμο σε πολυάριθμες πάνες, υπάρχει το εξαιρετικά σημαντικό καθήκον να διασφαλίσουμε ότι τα μωρά και τα μικρά παιδιά αισθάνονται ασφαλή και ότι τα αγαπάμε και τα εκτιμάμε.

Χρειάζονται καθησυχασμό, αγκαλιές και κατανόηση. Από τη γέννησή της, η Αντζελίνα πάντα κοιμόταν στο κρεβάτι μας, γεγονός που δίνει την δυνατότητα στην Άννα να την ταΐζει χωρίς να σηκώνεται τη νύχτα και πιστεύουμε ότι έχει δώσει στην Αντζελίνα μια αυξημένη αίσθηση ασφάλειας. Επίσης έχουμε χρησιμοποιήσει ένα μεταφορέα μωρού τύπου μάρσιπου κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους, μιας και είναι πιο φυσικό να έχουμε το μωρό μας κοντά μας αντί να κάθεται μόνη της σε ένα καρότσι.

Αφού εξετάσαμε διεξοδικά το θέμα του εμβολιασμού και τα πολλά ηθικά και ζητήματα υγείας γύρω από αυτόν, αποφασίσαμε να μην κάνουμε εμβόλια. Δίνουμε έμφαση στην οικοδόμηση του ανοσοποιητικού συστήματος της Αντζελίνας μέσω του θηλασμού, αποφεύγοντας την ραφιναρισμένη ζάχαρη και προσφέροντάς της άφθονα βιολογικά, ή κατά προτίμηση vegan-οργανικά φρούτα και λαχανικά. Έχουμε επίσης διαθέσιμα vegan ομοιοπαθητικά φάρμακα, αν χρειαστεί.

Ωστόσο, παρά τη σημασία όλων αυτών των άλλων πτυχών της ανατροφής των παιδιών μας εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η διατροφή είναι υψίστης σημασίας στο να προσφέρει ένα υγιές και ευτυχισμένο ξεκίνημα στη ζωή, και δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι η φυτοφαγία και η φιλοσοφία της για την αβλάβεια και τον ενεργό περιορισμό του κακού είναι θεμελιώδους σημασίας στο να δοθεί σε ένα παιδί το αίσθημα του σεβασμού προς τους άλλους και προς τον εαυτό του/της. Επιπλέον, η γενική αγνόηση που επιδεικνύουν οι περισσότεροι γονείς για τα ζώα και τη ζωή τους, από την βιομηχανική κτηνοτροφία μέχρι τα πειράματα στα ζώα και από τους ζωολογικούς κήπους στα τσίρκο, μπορεί σύντομα να εδραιώσει στο μυαλό ενός παιδιού την ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι ανώτεροι και ότι οι ιδιοτροπίες και οι επιθυμίες τους, προηγούνται των επιθυμιών των άλλων πλασμάτων. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να λέμε σε ένα παιδί ότι ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι αποδεκτά σύγχρονα φαινόμενα.

Πιστεύουμε ότι το να ανατρέφεσαι με ένα πραγματικό σεβασμό για τα δικαιώματα των άλλων δημιουργεί έναν ευγενή ενήλικο. Γίνεται αυτές τις μέρες πολύς λόγος από την κυβέρνηση για ευθύνες, σεβασμό και για την ιδιότητα του πολίτη. Και όμως τα βρέφη και τα παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα με το διπλό στάνταρ του να βλέπουν χαριτωμένα, μικρά αρνάκια στα παιδικά βιβλία τους και μετά να ταΐζονται την νεκρή σάρκα των ίδιων ζώων στο καρεκλάκι τους. Είναι σαν να εκφράζει η κυβέρνηση τον αποτροπιασμό της για τα εγκλήματα με όπλα στους δρόμους μας, ενώ την ίδια στιγμή διαπράττει πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Δεν είναι λογικό, και το να διδάσκουμε τα παιδιά τέτοια διπλά μέτρα και σταθμά είναι μια προσβολή στη νοημοσύνη τους. Ευτυχώς καθώς μεγαλώνουν ένας αυξανόμενος αριθμός παιδιών, αναγνωρίζουν την υποκρισία που είναι συνυφασμένη με την κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών και υιοθετούν μια vegan διατροφή. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η τάση θα συνεχιστεί και ότι μπορούμε να προσβλέπουμε σε ένα πιο πολιτισμένο και ειρηνικό μέλλον για τους απογόνους του κόσμου, και τους ανθρώπινους αλλά και των μη-ανθρώπινους.

................................

Επιπλέον πληροφορίες

1- Vegan  ΜΩΡΑ &ΠΑΙΔΙΑ

Ένας οδηγός διατροφής της Vegan Society που περιλαμβάνει  την προ-σύλληψη και την εγκυμοσύνη

Τον οδηγό έχει επιμεληθεί η διατροφολόγος της Vegan Society Sandra Hood, η οποία έχει γράψει το βιβλίο Feeding your vegan infant  with confidence

2- Ταινία της Vegan Society Κάνοντας τη σύνδεση

Στο ένατο λεπτό της ταινίας η Hester Cambell (Εκπαιδευτής φυσικής κατάστασης) μιλάει για την vegan εγκυμοσύνη και ανατροφή του μωρού της

3- Εγκυμοσύνη και συμβουλευτική γονέων -  Vegan Future

4- Η Vegan διατροφή για τα νήπια και τα παιδιά

Reed Mangels, PhD, RD and Sandra Hood, BSc (Hons), SRD

(Περιοδικό The Vegan, φθινόπωρο 2002)

Πασχαλινή έξοδος

Η ευκαιρία για οριστική έξοδο από όλο αυτό το φιάσκο της καταπίεσης είναι πάντα εδώ.

Όμως σε περιόδους γιορτών όπως η τωρινή, όπου με το πρόσχημα του «εθίμου» και της «παράδοσης» στήνεται για μια ακόμη φορά το σκηνικό του τελετουργικού πανηγυρισμού της καταπίεσης των ζώων, η έξοδος από ένα τέτοιο παραλογισμό πέρα από κορυφαία ανατρεπτική πράξη (η πιο αληθινά επαναστατική πράξη ενάντια στο σύστημα της καταπίεσης) αποκτά και έντονα συμβολικό χαρακτήρα.

Σαν να μην τρέχει τίποτα και σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, το αναχρονιστικό σκηνικό που θέλει να μας πάει ακόμη πιο κάτω και να μας αποτελειώσει συνειδησιακά, θα επιχειρήσει απτόητο και χωρίς αιδώ να μολύνει και πάλι συναισθηματικά και νοητικά μικρούς και μεγάλους και να ενισχύσει την ήδη ακραία αδιαφορία και απάθεια για την ζωή των άλλων αισθανόμενων όντων.

Το απαρατήρητο, καθημερινό έγκλημα των σχεδόν 400 εκατομμυρίων ζώων τα οποία οδηγούνται σε ένα βάρβαρο τέλος για να γίνει η σάρκα τους «τροφή» ενός είδους που στο σκοτεινό λαβύρινθο που έχει φυλακιστεί θεωρεί ότι είναι «σαρκοφάγο», είναι η βάση και αυτό που ανοίγει διάπλατα τον δρόμο σε έναν κατήφορο με ολοένα και πιο ακραίες πράξεις «εθνικισμού» του ανθρώπινου έθνους προς τα άλλα είδη.

Έτσι έχουμε καταλήξει σε καρικατούρες γιορτών όπου με τελετουργικό τρόπο πανηγυρίζεται η καταπίεση των ζώων (και γενικά η καταπίεση) με μανιώδεις εξάρσεις των γενοκτονιών συγκεκριμένων ειδών τα οποία αυθαίρετα έχουν συνδεθεί με αυτές τις μακάβριες τελετές.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των γιορτών είναι η παραδειγματική διαπόμπευση του «αντιπάλου έθνους» των ζώων, αφού το έγκλημα της καταπίεσης συμπληρώνεται με την ωμή ταπείνωση και τον εξευτελισμό των ζώων (συνήθως με τελετουργική σφαγή, σούβλισμα, κλπ).

Λίγο πριν το τέλος - Φωτογραφία του Tommaso Ausili

Τώρα που για μια ακόμη φορά το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) επιχειρεί να ξεδιπλώσει μπροστά σου αυτό το ολέθριο και μακάβριο σκηνικό, έχεις την μοναδική ευκαιρία να αποδείξεις ότι δεν κατευθύνεσαι από αυτό το σύστημα που απαξιώνει και εκμηδενίζει την ζωή.

Τώρα που ακούς γύρω σου να μιλούν για σούβλες και «αντεριές», ίσως νοιώσεις ότι ποτέ δεν ήσουν μέρος αυτού του μαζικού προτύπου και ότι ανακατεύεσαι στο άκουσμα και μόνο αυτών των λέξεων.

Τώρα που βλέπεις τους γύρω σου να συνωστίζονται για να συμμετάσχουν σε ένα τυπικό ηθικής και συνειδησιακής αδρανοποίησης, να γυρνούν τα μαγαζιά, να ψάχνουν απεγνωσμένα και να διαλέγουν θάνατο, περιεργαζόμενοι σχολαστικά τα πτώματα των σφαγιασμένων ζώων και ρωτώντας αν είναι φρέσκα (πόσο οξύμωρο είναι αυτό), ίσως νοιώσεις αηδία αλλά και πόσο κακό και μάταιο είναι όλο αυτό που επιβάλουμε στα άλλα αισθανόμενα πλάσματα.

Τώρα ίσως αναγνωρίσεις καθαρά μέσα σου ότι δεν επιθυμείς πλέον να εκτεθείς στο μακάβριο θέαμα και στη τσίκνα του θανάτου και ούτε θες να εκθέσεις και τα παιδιά σου. Δεν επιθυμείς να συμμετάσχετε σε ένα γεύμα που θυμίζει νεκροτομή και νεκροψία, δεν θες συνεχίσεις τον εκφυλισμό του σώματός σου σε πτωματοφάγο, και ούτε θες να ξαναβάλεις μέσα σου την δυστυχία και τον θάνατο άλλων όντων.

Γιατί τώρα ίσως βλέπεις καθαρά ότι είσαι κι εσύ ένα αρνί στα σχέδια αυτών που σε δυναστεύουν. Ένα αρνί που δεν υπολογίζουν την ζωή του, όπως ακριβώς ωθούν κι εσένα να μην υπολογίζεις την ζωή του αρνιού και των άλλων μη ανθρώπινων ζώων προκειμένου να ικανοποιήσεις ιδιοτελείς και εγωιστικές επιθυμίες.

Γιατί τώρα που οι ζωές μας γίνονται βορά στις μπίζνες των τοκογλύφων, έχει φανεί καθαρά ότι θεωρούμαστε κι εμείς ως «κρέας», «μπριζόλες», «παϊδάκια» και «φιλέτα» και «σφαγιαζόμαστε» προκειμένου να ικανοποιηθεί η επιθυμία για «σάρκα» της ελίτ που κατευθύνει το ΣτΚ. Μια ελίτ που απροκάλυπτα θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο από εμάς και μας καταπιέζει με τον ίδιο ανελέητο τρόπο και εκμηδενίζει τις ζωές μας, όπως μας επιβάλει να κάνουμε κι εμείς στα ζώα (όχι για να καλύψουμε την ανάγκη της τροφής ή όποια άλλη ανάγκη αλλά για να εξοικειωνόμαστε και να ανεχόμαστε την καταπίεση).

Όμως αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι ένας εφιάλτης, μια παρένθεση προορισμένη να κλείσει. Και όσο και αν είναι το κυρίαρχο ρεύμα και ο κυρίαρχος τρόπος ζωής, δεν είναι αυτό που πραγματικά είναι και σημαίνει άνθρωπος, αφού ο μέσος άνθρωπος δεν κερδίζει τίποτα με το να συμμετέχει και να μετακυλύει την καταπίεση προς οποιονδήποτε άλλον είναι πιο αδύναμος και ανυπεράσπιστος από αυτόν μέσα στην δομή του ΣτΚ.

Γιατί ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και μπορεί να υπάρχει μέσα σ’ αυτό το ευρύτερο οικοσύστημα της αισθανόμενης ζωής μόνο ως ενσάρκωση του υψηλού, του συμπονετικού, του αλτρουιστικού και του αλληλέγγυου, και οτιδήποτε άλλο προσπαθούν να μας πείσουν και να μας χειραγωγήσουν είναι σκόπιμη πλάνη.

Έξω από αυτήν την πλάνη θα δούμε ότι όταν πάψουμε να μπλοκάρουμε τις ζωές των άλλων, ξεμπλοκάρεται και η δική μας ζωή, και ότι η τρέχουσα καταπιεστική δομή δεν είναι μονόδρομος.

Γι αυτό και η έξοδος είναι επιβεβλημένη και είναι αυτή που θα μετασχηματίσει την πραγματικότητα και θα κάνει το θαύμα για όσους πιστεύουν σε θαύματα.

Είναι ουσιαστικά η έξοδος από την άγνοια, την υποταγή, και την συμμόρφωση, τον αυτόματο δηλαδή κομφορμισμό στο τρέχον ανήθικο σύστημα και στην διχαστική και αντιδραστική του ιδεολογία της καταπίεσης.

Είναι η έξοδος από τον περιοριστικό ρόλο που αυτό μας επιφυλάσσει και η μεταμόρφωση μας σε φορείς περιεκτικής δικαιοσύνης όπως αυτή εκφράζεται και γίνεται πράξη από την φιλοσοφία του veganism.

Έτσι με το να γίνεις vegan αποδεικνύεις έμπρακτα ότι δεν είσαι πλέον θύμα του ΣτΚ και των διχαστικών αντιλήψεων του, δεν χαραμίζεις την ζωή σου για να στηρίξεις αντιδραστικές ιδέες και την κουλτούρα του θανάτου και ούτε χαραμίζεις και τις ζωές των άλλων.

Και τελικά με αυτήν την έξοδό σου αναδεικνύεις το πιο σημαντικό μήνυμα: ότι όλο αυτό το «πανισχυρό» οικοδόμημα της καταπίεσης που δυναστεύει ανθρώπους και ζώα, πέρα από μάταιο και αδικαιολόγητο,  δεν είναι παρά ένας χάρτινος πύργος που καταρρέει από την στιγμή που παύεις να είσαι μέρος του.

«Αυτόματα» της καταπίεσης σε φονική πορεία

Σκοτάδι πυκνό, λίγο πριν το χάραμα. Το χωριό των φτωχών και ανυποψίαστων ανθρώπων βυθισμένο στον ύπνο. Ξαφνικά η ησυχία της νύχτας διακόπτεται από τους αλαλαγμούς ανθρωπόμορφων τεράτων. Η φρίκη παραμονεύει. Κάποιοι πετιούνται τρομαγμένοι από τον ύπνο με προαίσθημα κακό. Τα παιδιά σε βαθύ ύπνο ακόμα ονειρεύονται. Και τότε, πριν ακόμα συνέλθουν από τον ύπνο, η πόρτα σπάει με τρομερό θόρυβο. Τα ουρλιαχτά των τεράτων είναι δίπλα τους. Το εκκωφαντικό κροτάλισμα από τις ριπές των όπλων τους γεμίζει τον αέρα. Οι γονείς ορμούν απελπισμένα να σώσουν τα παιδιά τους και οι φονικές σφαίρες τους σωριάζουν εκεί μπροστά τους. Τα παιδιά δεν θα ξυπνήσουν ποτέ. Το όνειρο πάγωσε. Η ζωή πάγωσε.

(Περιγραφή της σφαγής που διαπράχθηκε από αμερικανούς στρατιώτες σε χωριό του Αφγανιστάν, οι οποίοι σκότωσαν εν ψυχρώ και κατόπιν έκαψαν 16 ανθρώπους, εκ των οποίων 9 παιδιά και 3 γυναίκες.)

... Ήρθαν το πρωί φουριόζοι και βίαιοι. Μας ξεχώρισαν και μας άρπαζαν με τη βία και μας στοίβαζαν ασφυκτικά  στα φορτηγά. Μετά από μια εξαντλητική πορεία φτάσαμε σε έναν ψυχρό χώρο με τρομαχτικούς θορύβους. Η ατμόσφαιρα ήταν μακάβρια δυσοίωνη και με έντονη την οσμή του αίματος. Το αίμα όλων μας πάγωσε. Καθώς μας ξεφόρτωσαν είδα στο πλήθος την μητέρα μου. Ήθελε να με πλησιάσει, μα δεν την άφησαν. Φώναζε, αλλά μάταια. Την χτύπησαν και την έσυραν στο κανάλι που δεν έχει επιστροφή. Πέρασε τη πόρτα και δεν την ξαναείδα. Με μανιώδη ταχύτητα περνούσαν όλοι από αυτήν την πόρτα και δεν τους ξαναέβλεπες. Και η οσμή του αίματος γινόταν όλο και πιο έντονη. Άκουγα μόνο τις κραυγές αγωνίας πίσω από την πόρτα και έτρεμα από το φόβο. Ήμουν ένα μωρό και μου έλειπε η μάνα μου... Τα χρήματα αλλάζουν χέρια. Η σακούλα με τα διαμελισμένα κομμάτια από το σώμα του νεαρού ζώου περνάει στα χέρια του αγοραστή. «Αρνάκι του γάλακτος! Είναι φρέσκο, το πρωί το έσφαξαν! Άστο λίγο στο ψυγείο να σιτέψει!»

(Περιγραφή της σφαγής ζώων που ως ρουτίνα διαπράττεται κάθε στιγμή σε όλο τον κόσμο.) 

Ο «στρατιώτης» που δολοφονεί εν ψυχρώ αμάχους, ο «σφαγέας» που σφαγιάζει εν ψυχρώ ανυπεράσπιστα ζώα, ο «πελάτης» που ζητά να καταναλώσει τα «προϊόντα» της εκμετάλλευσης των ζώων είναι μόνο μερικά στιγμιότυπα αυτού που θα ονομάζαμε αυτόματο της καταπίεσης, όπου ο άνθρωπος σαν ένα μηχάνημα «εκκινείται» και μετά αυτόματα και χωρίς σκέψη ή συναίσθημα εκτελεί άμεσα ή έμμεσα την καταπίεση, δηλαδή την κάθε είδους αδικία όπως: στέρηση της ελευθερίας, εκμετάλλευση, σωματική και ψυχολογική βία, βασανιστήρια, εγκλήματα και φόνο, προς όποιον μπορεί χωρίς συνέπειες να το κάνει.

Τα παραπάνω στιγμιότυπα δεν είναι θέμα κάποιων ανθρώπων με ψυχολογικά προβλήματα, κάποιων που τρελάθηκαν ή οποιασδήποτε άλλης παραπλανητικής ερμηνείας που συνήθως χρησιμοποιείται προκειμένου να κουκουλωθούν περιστατικά κάθε φορά που έρχονται στην επιφάνεια. Ούτε επίσης είναι ασύνδετα και άσχετα μεταξύ τους όπως μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνονται. Με προσεκτικότερη παρατήρηση τα παραπάνω περιστατικά ωμής καταπίεσης προς την ζωή συνδέονται στενότατα, αφού όλα τρέφονται και προέρχονται από έναν γενικευμένο κοινωνικό «αυτοματισμό» στην καταπίεση που έχει επιβληθεί και κυριαρχήσει. Γι αυτό και τα στιγμιότυπα του ανθρώπου-αυτόματου της καταπίεσης κατακλύζουν την καθημερινότητά μας και την επικαιρότητά μας, η οποία έχει εκφυλιστεί στην παρουσίαση αυτών των πολλών διαφορετικών μορφών της, από τις πιο ακραία βίαιες και σοκαριστικές έως τις πιο εκλεπτυσμένες και συγκαλυμμένες.

Είναι πλέον ολοφάνερο ότι έχουμε εισέλθει σε μια εποχή κορεσμού με την καταπίεση τόσο των ανθρώπων αλλά κυρίως των ζώων, αφού η έκταση του φαινομένου έχει λάβει την διάσταση μιας εκστρατείας κατά της ζωής και έχει γίνει ρουτίνα στον πλανήτη της ζωής. Μέσα σε έναν κόσμο που παραπαίει και παρακμάζει η καταπίεση έχει εκτοξευθεί στα ύψη και είναι το μόνο πράγμα που «ανθεί και ακμάζει». Η ανθρώπινη και μη ανθρώπινη ζωή αφαιρείται άδικα και χωρίς λόγο και ταυτόχρονα αποθεώνεται το έγκλημα και μηδενίζεται η λογική, το συναίσθημα, και η συνείδηση, μόνο και μόνο για να δικαιωθεί η αντίληψη της καταπίεσης, για να «περάσει το δικό της», δηλαδή η ματαιότητά της.

Αυτός ο κοινωνικός «αυτοματισμός» στην καταπίεση δεν είναι δεδομένος αλλά έγινε εφικτός με την γενίκευση της καταπίεσης των ζώων (τις τελευταίες 6 δεκαετίες) η οποία έχει εισβάλλει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας και υποσυνείδητα υποσκάπτει την αξία της ζωής και όλες τις θεμελιώδεις αξίες.

Η αισθανόμενη ζωή είναι το βασικό γνώρισμα του πλανήτη μας και έχει τις ίδιες ιδιότητες και χαρακτηριστικά είτε ανήκει σε άνθρωπο είτε ανήκει σε ζώο. Επομένως όταν αυτό το θεμελιώδες, ίδιο συστατικό αντιμετωπίζεται διαφορετικά όταν απαντάται σε ζώα από ότι όταν απαντάται σε ανθρώπους, τότε ο επικίνδυνος δρόμος της απαξίωσής του είναι διάπλατα ανοιχτός. Αυτό αναλογεί με το να βλέπουμε τον χρυσό άλλοτε ως χρυσό και άλλοτε ως κάτι ευτελές, κάτι που ανεπανόρθωτα τον κάνει να χάσει την λάμψη του και πλήττει την αξία του.

Έτσι με Παβλοφικό προγραμματισμό καταφέρθηκε ακριβώς αυτό και στο σύντομο διάστημα που μεσολάβησε το ανθρώπινο είδος μεταλλάχτηκε για τα μη ανθρώπινα ζώα σε ένα αυτόματο της καταπίεσης. Η ανθρωπότητα ομογενοποιήθηκε να μην βλέπει την καταπίεση των ζώων, ή αν την βλέπει, να μην της δίνει την πρέπουσα σημασία, να την ανέχεται και τελικά να την επιζητεί. Κατά τρόπο ανάλογο με τα φυλακισμένα και εξαρτημένα σκυλιά του Παβλώφ τα οποία «διδάσκονταν» από τον κύριο και κυρίαρχο τους να έχουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά προκειμένου να «επιβραβευθούν» με τροφή, ο άνθρωπος, όμηρος, δέσμιος και εξαρτημένος από ένα σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) «εκπαιδεύεται» να του «τρέχουν τα σάλια» για την καταπίεση των άλλων και για την δήθεν «επιβράβευση» που συνδέεται και συνδυάζεται με αυτήν.

Το τυποποιημένο ανακλαστικό που συνδέεται με την καταπίεση αυθαίρετα προωθήθηκε να κρίνεται πιο σημαντικό από τις αρνητικές συνέπειες της στα άλλα αισθανόμενα όντα και έτσι η ψευδαίσθηση της κατανάλωσης, της ευκολίας, της απόλαυσης, της τροφής, που συνδέθηκε με την καταπίεση έγινε η απόλυτη προτεραιότητα. Ο «αυτοματισμός» της καταπίεσης ισοπέδωσε και εκμηδένισε την αξία της ζωής και μαζί κάθε αξία, και έτσι σταθερά υπονομεύει κάθε πιθανότητα που θα επέτρεπε την ειρηνική και αειφόρο συνύπαρξη του ανθρώπου με τον περίγυρό του: τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα.

Όμως δεν ήταν και δεν είναι εύκολο να δεχθεί ο άνθρωπος την καταπίεση και την άδικη συμπεριφορά προς τους άλλους. Ακόμα και σε περιπτώσεις πολέμου όπου κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους, οι άνθρωποι έχει παρατηρηθεί ότι δυσκολεύονται τρομερά να αφαιρέσουν την ζωή του «εχθρού». Διαβάζουμε σχετικά στο κεφάλαιο Unnatural Born Killers (Μη γεννημένοι από την φύση τους φονιάδες) του βιβλίου Why We Love Dogs, Eat Pigs, and Wear Cows (Γιατί αγαπάμε τα σκυλιά, τρώμε τους χοίρους και φοράμε τις αγελάδες) της Melanie Joy Ph.D.:

 «Υπάρχει ένας μεγάλος όγκος στοιχείων που αποδεικνύουν την φαινομενικά φυσική αποστροφή των ανθρώπων για να σκοτώσουν. Μεγάλο μέρος της έρευνας σε αυτόν τον τομέα έχει διεξαχθεί από τον στρατό. Αναλυτές έχουν διαπιστώσει ότι οι στρατιώτες τείνουν σκόπιμα να πυροβολούν πάνω από το κεφάλι του εχθρού, ή να μην πυροβολούν καθόλου.

...

Τα ποσοστά χρήσης των όπλων από τους στρατιώτες στη πρώτη γραμμή ήταν αξιοσημείωτα χαμηλά από τους Ναπολεόντειους πολέμους μέχρι και το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο: ειδικά γι αυτόν ο ιστορικός του αμερικανικού στρατού ταξίαρχος S. L. A. Marshall ανέφερε ότι, κατά τη διάρκεια της μάχης, οι πυροβολισμοί ήταν μόλις 15 με 20 τοις εκατό. Με άλλα λόγια, στους εκατό άνδρες στη μάχη, μόνο 15 με 20 χρησιμοποιούσαν στην πραγματικότητα τα όπλα τους. Και στο Βιετνάμ, για κάθε αντίπαλο στρατιώτη που σκότωναν, ξοδεύονταν περισσότερες από πενήντα χιλιάδες σφαίρες.»

Επίσης δεν ήταν και δεν είναι εύκολο να δεχθεί ο άνθρωπος την καταπίεση προς τα ζώα.

Παρόλα αυτά, το σύγχρονο ΣτΚ βρήκε την λύση που θα εξαπατούσε την κοινή γνώμη: οι άνθρωποι μπορούν να μετατραπούν σε «αυτόματα» της καταπίεσης και να την εφαρμόζουν όταν δεν την βλέπουν ως καταπίεση, όταν αυτή έχει συγκαλυφτεί ως «υπεράσπιση της πατρίδας», ως «επάγγελμα», ως «κάλυψη της ανάγκης της τροφής», ή γενικά ως «κατανάλωση» στην (νεοφιλ)-«ελεύθερη» αγορά του.

Το όχημα για να γίνει κάτι τέτοιο ήταν η αξιοποίηση στο έπακρο της καταπίεσης των ζώων με την οποία καταφέρθηκε το ακατόρθωτο: το απόλυτο κακό να κυκλοφορεί και να εκλαμβάνεται ως καλό, το έγκλημα να μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο και έτσι να φαίνεται σαν κάτι αποδεκτό. Και όταν δεν υπάρχει επίγνωση του εγκλήματος, αυτό γίνεται θεσμός και διαπράττεται ως ρουτίνα.

Γι αυτό από το τέλος του 2^ου Π.Π. το ΣτΚ εξαπέλυσε την πιο μεγάλη σε έκταση και πόρους εκστρατεία στην ιστορία η οποία μετέτρεψε την εκμετάλλευση των ζώων στην πιο «βαριά» βιομηχανία της ανθρωπότητας. Με το ψευδές και πλασματικό πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής κυρίως (αλλά και των άλλων αναγκών όπως ένδυση, επιστήμη, ψυχαγωγία, κλπ), οι κοινωνίες κατακλύζονται συνεχώς με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων.

Μια πρωτοφανής, λυσσαλέα και ολοένα εντεινόμενη εκστρατεία εναντίον των ζώων «φάρμας» βρίσκεται σε εξέλιξη και κατ’ επέκταση όλων των ζώων. Μέσω της καθιέρωσης μιας διατροφής με ζωικά χειραγωγείται με έμμεσο τρόπο η λογική και η συνείδηση των ανθρώπων και δημιουργείται το τέλειο άλλοθι που καμουφλάρει την καταπίεση και την περνάει ως αναγκαίο κακό.

Το πλέον θλιβερό όμως είναι ότι επειδή η εκστρατεία στοχεύει την πιο βασική ανάγκη του ανθρώπου, λειτουργεί ως μια συνεχής προπαγάνδα και ως ένας ανελέητος προγραμματισμός και τελικά ως άλωση της σκέψης: η αποδοχή μιας ξένης διατροφής ισοδυναμεί με την αποδοχή μιας ξένης λογικής. Επίσης, το μήνυμα της εκστρατείας στοχεύει κατευθείαν στην ταυτότητα του ανθρώπου και στην φυσική προδιάθεσή του για συμπόνια, από την οποία καταφέρνει να τον ξεκόψει.

Έτσι ο «αυτοματισμός» της καταπίεσης γίνεται σταδιακά η νέα «αυθόρμητη» προδιάθεση του ανθρώπου, και στηρίζεται σε πολλαπλούς διχασμούς με πρώτο και βασικότερο τον εσωτερικό διχασμό μεταξύ της φυτοφάγου ανατομίας του και της όψιμης «παμφάγου συνείδησής» του, η οποία θεωρεί τα άλλα είδη άνευ αξίας και αντικείμενα προς κατανάλωση. Από αυτόν τον εσωτερικό διχασμό τρέφεται στη συνέχεια ο εξωτερικός διχασμός προς τους άλλους ανθρώπους και το οικοσύστημα και το τεχνητό χάσμα μεταξύ ανθρώπου και ζώων.

Ο εκφυλισμός σε «αυτόματο» της καταπίεσης έχει συντελεστεί και από εκεί και πέρα οι άνθρωποι είναι εύκολο να εμπλακούν σε τεχνητές καταστάσεις και τεχνητές διαμάχες όπου πρέπει να γίνουν καταπιεστές και βίαιοι. Και έτσι ρίχνονται σε μια αρένα για την μοιραία κοκορομαχία μέχρι θανάτου και γύρω γύρω οι δυνάστες της ανθρωπότητας βλέπουν την μάχη και γελούν.

Μας βλέπουν να τρώμε τις «σάρκες» μας, δολοφονώντας και διαπράττοντας γενοκτονίες ανθρώπων στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας». Μας βλέπουν να εφαρμόζουμε την καταπίεση στο όνομα του «επαγγέλματος» υπακούοντας τους δικούς τους παρανοϊκούς νόμους και αγνοώντας την φωνή της συνείδησης. Μας βλέπουν να τρώμε τις σάρκες αθώων ζώων, δολοφονώντας και διαπράττοντας γενοκτονίες εις βάρος τους στο όνομα της «διατροφής» (το 98% από τα 55 δις ζώων – χωρίς να περιλαμβάνονται τα ψάρια - που θανατώνονται κάθε χρόνο από τον άνθρωπο είναι για τροφή). Μας βλέπουν τελικά να είμαστε βαθιά νυχτωμένοι στην απάτη τους και τρίβουν τα χέρια τους γιατί τρωγόμαστε μεταξύ μας συνωστισμένοι στην αρένα της καταπίεσης που μας έστησαν.

Όμως το ΣτΚ δεν μπορεί να παράγει καταπίεση χωρίς την δική μας μετατροπή σε αυτόματα της καταπίεσης. Και ο αυτοματισμός στην καταπίεση υπάρχει μόνο μέσα σε αυτήν την τεχνητή αρένα. Έξω από αυτήν δεν υπάρχει εχθρός (Ο εχθρός είναι ένα κατασκεύασμα). Έξω από αυτήν δεν υπάρχει καμία ανάγκη για «προϊόντα» που προέρχονται από ζώα (Η δήθεν διατροφή και η κάλυψη οποιασδήποτε άλλης ανάγκης με ζωικά είναι σκόπιμη απάτη και πλάνη). Έξω από την αρένα δεν υπάρχει λόγος για καταπίεση μεταξύ ανθρώπων και από τους ανθρώπους προς τα ζώα.

Γιατί εκεί έξω από αυτήν φαίνεται ξεκάθαρα η ματαιότητα της συγκυρίας που έχουμε βρεθεί και πόσο εντελώς παράταιρη είναι η αλλοίωση που έχουμε υποστεί με μια εποχή υποτιθέμενης ηθικής εξέλιξης του ανθρώπου αλλά και των εναλλακτικών  επιλογών που υπάρχουν.

Επιπλέον έξω από την αρένα της καταπίεσης μας περιμένει το μεγαλειώδες πεδίο της πραγματικής ζωής και η επανασύνδεση με τον πραγματικό μας εαυτό, η επανασύνδεση με το αισθανόμενο και σκεπτόμενο ον, με την λογική και την φωνή της συνείδησης και η αποκατάστασή μας σε συνειδητούς φορείς της δικαιοσύνης.