Vegan Ημερολόγιο 2012

Εάν κάτι λείπει τόσο πολύ από τον σημερινό κόσμο, αυτό δεν είναι άλλο από την βασική αξία της δικαιοσύνης, η οποία στην εποχή που ζούμε έχει γίνει είδος υπό διωγμό και εξαφάνιση.

Γι αυτό και το Vegan Ημερολόγιο 2012 εστιάζει φέτος σε αυτό που είναι τελικά ο veganism, δηλαδή η περιεκτική δικαιοσύνη για όλα τα αισθανόμενα πλάσματα.

Έτσι σε κάθε μήνα του ερχόμενου έτους παρουσιάζονται αποσπάσματα από τα βιβλία εκλεκτών συγγραφέων μέσα από τα οποία αναδύεται μια έκκληση ζωτικής σημασίας για τις μελλοντικές εξελίξεις.

Είναι η έκκληση για περιεκτική δικαιοσύνη και για την μεταφορά της στο επίκεντρο της ζωής μας!

Κατεβάστε Δωρεάν το Vegan Ημερολόγιο 2012

Αφού εκτυπώσουμε, τρυπάμε τα φύλλα με μηχανή βιβλιοδεσίας, και περνάμε πλαστικό σπιράλ  ή απλά τρυπάμε τα φύλλα στο κέντρο και τα δένουμε με σπάγκο τον οποίο κρεμάμε σε συνδετήρα για να μπορούμε να αλλάζουμε τους μήνες.

Το ημερολόγιο είναι έτοιμο να το κρεμάσoυμε ή να το δωρίσουμε!

Η δυναμική της δίκαιης τροφής

Μέσα σε ένα κόσμο ο οποίος κάθε μέρα που περνάει κατρακυλάει σε όλο και περισσότερη καταπίεση και αδικία, η δυναμική της δίκαιης τροφής υπόσχεται μια εκ βάθρων μεταμόρφωση της εικόνας και του τρόπου λειτουργίας αυτού του κόσμου. Η αναζήτηση και η εφαρμογή της δικαιοσύνης στην πιο θεμελιώδη πτυχή της ζωής, την τροφή, μπορούν να αποκαταστήσουν και πάλι την αξία της δικαιοσύνης στην κοινωνία και στο οικοσύστημα.

Το ανθρώπινο ον ως φυσιολογία αλλά και ως συνείδηση ποτέ στην μέχρι τώρα πορεία του δεν βρέθηκε σε τόση αποσύνδεση και απομάκρυνση με το οικοσύστημα που το δημιούργησε, του παρείχε τροφή, αλλά το σημαντικότερο, του παρείχε (μέσα από τους φυσικούς του νόμους) την φιλοσοφία να υπάρχει και να επιβιώνει μέσα σε αυτό με δικαιοσύνη και αειφορία.

Η επάνω φωτογραφία είναι από το καταφύγιο ζώων φάρμας Woodstock Sanctuary

Η περίοδος μετά τον 2^ο ΠΠ σημαδεύτηκε από την έντονη και σχεδόν τώρα πια ολοκληρωτική διείσδυση και άλωση του χώρου της τροφής από το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ). Οι έξι δεκαετίες σφιχτού εναγκαλισμού του με τον χώρο της τροφής αλλοίωσαν πλήρως τόσο την έννοια της τροφής όσο και τις αρχές που θα πρέπει να την διέπουν.

Η πιο βασική πράξη αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με τον κόσμο γύρω του, η πράξη που εξ ορισμού θα έπρεπε να μας ενώνει και να μας κάνει ένα με το οικοσύστημα, μεταλλάχτηκε από το ΣτΚ σε μια κατάσταση όπου το ανθρώπινο είδος στέκεται ενάντια στην Φύση ως δυνάστης και καταστροφέας της και ως μανιώδης εχθρός της ζωής.

Η συνεχής απομάκρυνση της έννοιας της τροφής από αυτό που πραγματικά είναι τροφή*, αλλά το πλέον τραγικό, η πλήρης αποσύνδεση και το χάσμα με την υπόλοιπη αισθανόμενη ζωή του πλανήτη, πάνε χέρι με χέρι με την ολοένα και περισσότερη βία και αδικία που το ΣτΚ εισάγει στο οικοσύστημα και στην κοινωνία με το πρόσχημα της κάλυψης της ανάγκης της τροφής.

Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε φαίνεται ο ρόλος και η δύναμη του ζητήματος της τροφής να καθορίζει το είδος του κόσμου που ζούμε.

Ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία, η τροφή έχει όσο ποτέ άλλοτε καταλήξει να είναι το κομβικό σημείο τριβής και αντιπαλότητας με τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα αντί να έχει εξελιχθεί στο πεδίο του σεβασμού και της συνύπαρξης μαζί τους.

Διατροφικό  δόγμα

Eκ των υστέρων βλέπουμε ότι από το τέλος του 2^ου ΠΠ και μετά κυριάρχησε ένα διατροφικό δόγμα το οποίο βασίστηκε στον κορεσμό της κοινωνίας με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων.

Το συγκεκριμένο δόγμα θέλει τον χώρο και το ζήτημα της τροφής υπό τον έλεγχο του ΣτΚ και την μετατροπή του σε όπλο ενάντια στους καταπιεζόμενους και μάλιστα επίσημα διακηρυγμένο από τον Henry Kissinger το 1970: «Έλεγξε το πετρέλαιο και ελέγχεις τα κράτη. Έλεγξε την τροφή και ελέγχεις τους ανθρώπους.»

Ως προσφορότερο μέσον ελέγχου κρίθηκε η μετατροπή της εκμετάλλευσης των ζώων σε βιομηχανία. Βάση αυτού του δόγματος, τα ζώα εμπλέκονται σε ένα νέου τύπου ολοκληρωτικό καθεστώς (το οποίο διαφέρει συντριπτικά από την έως τότε κατάσταση υποδούλωσής τους) και χρησιμοποιούνται ως ο πόρος και το μέσον για να επιτευχθεί η εκστρατεία επηρεασμού και ελέγχου και των αντίστοιχα καταπιεζομένων ανθρώπων. Με άλλα λόγια, για να επιτευχθεί η ιδεολογική ενίσχυση της καταπίεσης η οποία είναι και η «αρχή λειτουργίας» του ΣτΚ.

Η καταπίεση των ζώων γίνεται ο πυλώνας του ΣτΚ και η ιερή αγελάδα του που κανένας δεν επιτρέπεται να θίξει. Με το να περιπλέκεται σκόπιμα με την βασική ανάγκη της διατροφής και με το να συγκαλύπτεται ως η κάλυψη αυτής της ανάγκης, επιτυγχάνει τον πραγματικό σκοπό και λόγο ύπαρξής της: να περνά στην συλλογική συνείδηση όλα τα απαραίτητα συνειδητά και υποσυνείδητα μηνύματα ώστε να εξοικειώνει την κοινωνία με κάθε καταπιεστική συμπεριφορά που επιβάλλει το ΣτΚ προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει.

Έτσι ο χώρος της διατροφής μετατρέπεται στο καίριο και βασικό πεδίο όπου εξελίσσεται συγκαλυμμένη η πιο κρίσιμη ιδεολογική διαμάχη της εποχής μας, στην οποία μάχονται για επικράτηση δυο διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις:

Από την μια, η κυρίαρχη άποψη του ΣτΚ η οποία θέλει την τροφή μας να είναι προϊόν καταπίεσης και να αποκτιέται μέσω πρακτικών που εισάγουν την αδικία στο οικοσύστημα και στην κοινωνία.

Από την άλλη, η θέση του veganism, η οποία απορρίπτει την καταπίεση ως μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού προτάγματος για περιεκτική δικαιοσύνη.

Η έκβαση αυτής της ιδεολογικής διαμάχης θα είναι καθοριστική, αφού όποια αντίληψη επικρατήσει στην διατροφή, μπορεί να κυριαρχήσει στην κοινωνία:

εάν στην διατροφή μας κυριαρχήσει η καταπίεση (όπως ακριβώς τώρα με την πλήρη άλωσή της από το ΣτΚ), τότε και η ανθρώπινη κοινωνία κατακλύζεται από καταπίεση. Αντίθετα εάν στην διατροφή μας κυριαρχήσει η δικαιοσύνη, αυτή τότε διαχέεται συνολικά προς κάθε κατεύθυνση και μεταβάλλει θετικά και συνολικά τον τρόπο οργάνωσης της ζωής μας.

Ο χώρος της τροφής έχει επιλεγεί λόγω της ιδιαιτερότητάς της, αφενός ως βασική βιολογική ανάγκη και αφετέρου επειδή σχετίζεται στενά και επηρεάζει όλες τις άλλες πτυχές της ζωής μας. Επιπλέον έχει να κάνει με τον Δούρειο Ίππο της απόλαυσης και της γεύσης, και έτσι προσφέρεται για συνολικό έλεγχο των ανθρώπων:

- στο ιδεολογικό και ηθικό επίπεδο (μπορεί να διαμορφώνει τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις και αξίες μας)

- στο πνευματικό επίπεδο (μπορεί να δημιουργεί σύγχυση και την απαραίτητη μείωση της νοημοσύνης η οποία υποβαθμίζει τα ζώα από αισθανόμενα όντα σε αντικείμενα και «τροφή»)

- στο ψυχολογικό επίπεδο (μπορεί να οδηγεί σε αποσύνδεση, αδιαφορία, απάθεια, και μεταλλαγμένη συνείδηση η οποία διακατέχεται από ψυχρότητα, απονιά, απανθρωπιά, και αποστασιοποίηση από τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και τη φύση, ώστε να μένουμε διχασμένοι και απαθείς μπροστά στο δράμα και στην αδικία)

- στο κοινωνικό επίπεδο (μπορεί να προωθεί την ομογενοποίηση των συμπεριφορών: πχ την μαζική άρνηση της αισθανόμενης ζωής και την επακόλουθη διατροφή με ζωικά «προϊόντα»

- στο σωματικό επίπεδο (μπορεί να οδηγεί σε ασθένεια ή υγεία)

- στο επίπεδο της ποιότητας ζωής μας (μπορεί να οδηγεί στην οικολογική καταστροφή ή σε ακμή και ευημερία του οικοσυστήματος.

- στο επίπεδο των εθνών (μπορεί να οδηγεί σε πολιτικές εξάρτησης και σε συγκρούσεις για την εξασφάλιση πόρων -όπως νερό ή πετρέλαιο- ή σε ειρηνική συνύπαρξη)

Μέσω της παρέμβασης του ΣτΚ, η πράξη της τροφής αποσυνδέεται από αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια πολιτική πράξη, αφού συμβαίνει σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον και μπορεί:

- να στηρίζει ή να αποδοκιμάζει συγκεκριμένες πολιτικές

- να δημιουργεί ή να αποτρέπει συγκεκριμένες συνέπειες σε άλλους ανθρώπους, στα ζώα και στο περιβάλλον

- να μας συνδέει με πολύ βασικούς νόμους του οικοσυστήματος

- να οδηγεί τελικά τον κόσμο προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση (καταπίεση ή δικαιοσύνη αντίστοιχα)

Η τροφή παρουσιάζεται από το ΣτΚ ως κάτι ουδέτερο, απολιτικό και αθώο που έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο και την «ελευθερία επιλογής» μέσα στην «ελεύθερη αγορά» του.

Έτσι συγκαλύπτεται η καταπίεση που υπάρχει μέσα της και αναγορεύεται σε χώρο υπεράνω κριτικής όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Με τον τρόπο αυτό παρακάμπτονται οι αξίες που θα έπρεπε να καθοδηγούν την διατροφή μας και τελικά οι μόνοι κανόνες που την διέπουν είναι αυτοί του ΣτΚ ώστε να μπορεί δικαιολογηθεί κάθε αδικοπραγία στο όνομά της.

Πέρα από την «διατροφή» του ΣτΚ

Η τρέχουσα, κυρίαρχη, επιβεβλημένη διατροφή η οποία έχει επικρατήσει λόγω συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών του ΣτΚ (επιδοτήσεις, οργανωμένη γιγάντωση πολυεθνικών, στημένες «έρευνες», πληρωμένοι «ειδικοί», διαφήμιση, κλπ), θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως η πιο τέλεια ψυχολογική επιχείρηση (psy op) όπου οι πραγματικοί στόχοι είναι άλλοι από αυτούς που εκ πρώτης ματιάς φαίνονται.

Όπως αναλύθηκε παραπάνω, το κεντρικό χαρακτηριστικό αυτής της επιχείρησης, δηλαδή η καταπίεση των ζώων, δεν υπάρχει τυχαία αλλά είναι πολιτική επιλογή και ο τρόπος που το ΣτΚ έχει επιλέξει για να προβάλλει, να προωθεί και να εντυπώνει στην συνείδηση των ανθρώπων την καταπίεση και για να δικαιολογεί γενικά την εκμετάλλευση και την αδικία που επιβάλλει προς κάθε κατεύθυνση.

Και αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος που η καταπίεση των ζώων βρίσκεται στην διατροφή μας, στην ένδυσή μας, στην διασκέδασή μας, στην επιστήμη μας και σε κάθε άλλη πλευρά της ζωής μας. Γι αυτό τα «προϊόντα» της εκμετάλλευσης των σωμάτων των ζώων βρίσκονται παντού!

Όμως η δίκαιη διατροφή έχει την δυναμική να οδηγήσει σε μια απελευθερωτική απλότητα, η οποία αυτόματα καθιστά περιττή την βασική δομή της καταπίεσης (η οποία υπάρχει ως αποτέλεσμα του διατροφικού δόγματος) και εν συνεχεία ως ντόμινο μπορεί να παρασύρει και όλα τα εναπομείναντα κατάλοιπά της.

Ο προσδιορισμός δίκαιη μπροστά από την τροφή μπορεί να κάνει την διαφορά και να απλουστεύσει την τρέχουσα παρασιτική πολυπλοκότητα, η οποία υπάρχει ως αποτέλεσμα της εφαρμογής της καταπίεσης προς κάθε αποδέκτη που αυτή είναι δυνατό να στραφεί: προς τα υποδουλωμένα (τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια) στον άνθρωπο ζώα, προς τις σκόπιμα και τεχνητά αποδυναμωμένες ομάδες ανθρώπων, προς το συνολικό οικοσύστημα της Γης.

Έτσι ενώ το διατροφικό δόγμα θέλει την αποσύνδεση της τροφής από τις συνέπειές της και τον κορεσμό της κοινωνίας με το «ζωντανό» παράδειγμα της καταπίεσης των ζώων, η δίκαιη διατροφή μας φέρνει αντιμέτωπους με τις συνέπειες της τροφής μας, τις οποίες ως υπεύθυνα μέλη ενός ευρύτερου και αλληλένδετου ιστού της ζωής είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε υπόψη.

Δεν χρειάζεται εμείς οι άνθρωποι να συμφωνήσουμε μονομιάς σε όλα. Απλά χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε την τροφή μας στην βάση της δικαιοσύνης, να δούμε ποιος και τι κρύβεται στον χώρο της τροφής, και ποιος είναι ο ρόλος του κάθε εμπλεκόμενου σε αυτήν.

Τότε γίνεται φανερό ότι η ανθρωπότητα έχει μηδενική απαίτηση για την άδικη, γεμάτη καταπίεση και αλλοιωμένη «τροφή» του ΣτΚ και τεράστια απαίτηση για δίκαιη, παραγόμενη με βάση τις αξίες τροφή.

Η δυναμική μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστια: μπορεί σαν ένα κύμα να «σαρώσει» το οικοδόμημα της αδικίας και να το εξαφανίσει από προσώπου γης. Γιατί αυτό το οικοδόμημα ουσιαστικά είναι ένα σχήμα εμφυτευμένο στο μυαλό, ένα κάστρο στην άμμο της συνείδησης, προστατευόμενο από διάφορους κυματοθραύστες επίσης φτιαγμένους από άμμο που δεν είναι άλλοι από τους διάφορους μύθους.

Όλο αυτό το σκηνικό δεν μπορεί να αντισταθεί για πολύ στο κύμα που φουσκώνει στα ανοιχτά και μαζεύει δύναμη καθοδόν προς τη ακτή. Το κύμα αυτό είναι η αλήθεια και η συνειδητοποίηση των γεγονότων:

- Τι επιβάλλουμε σε άλλα αισθανόμενα όντα, σε άλλους ανθρώπους και στο οικοσύστημα και γιατί τα επιβάλλουμε;

- Πως επιτρέπουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Γιατί έχουμε εφυσηχαστεί όλο αυτό το διάστημα; Πως αποχαυνωθήκαμε και βρεθήκαμε σε τέτοια σύγχυση ώστε να μην βλέπουμε τις συνέπειες της διατροφής που μας επιβλήθηκε;

- Γιατί έχουμε συνταχθεί με την αδικία και με την κουλτούρα του θανάτου και όχι με τις αξίες και την κουλτούρα της ζωής;

- Ποιος ο λόγος να συμμετέχουμε σε ένα τέτοιο σύστημα;

- Και ποιος σε τελική ανάλυση ωφελείται, ποιος και τι επιβραβεύεται και ποιος ζημιώνεται από μια τέτοια διατροφή;

Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν τελικά στην επίγνωση ότι η καταπίεση των ζώων και η αντίστοιχη και σχετιζόμενη με αυτήν καταπίεση και των ανθρώπων είναι η ρίζα του κακού και έτσι από δύναμη και όπλο του ΣτΚ μπορεί να γίνει η Αχίλλειος πτέρνα του, αφού αυτό το μόνο πράγμα που τρέμει είναι η ιδεολογική καταδίκη και η αποκήρυξη της καταπίεσης η οποία ισοδυναμεί με την κατάρρευσή του.

Η απελευθέρωση από την αντίληψη της καταπίεσης (όσων λόγω των υπάρχοντος πλαισίου μπορούμε να καταπιέσουμε) απλοποιεί αλλά ταυτόχρονα αναβαθμίζει αισθητικά το τοπίο της σκέψης μας και της συνείδησής μας: καταργεί όλα τα εμφυτευμένα, περιττά, αρνητικά συναισθήματα, σκέψεις, και αντιλήψεις που δικαιολογούσαν την καταπίεση (και την μετακύλησή της σε άλλους) και στην θέση τους φέρνει τις αξίες του δικαίου, της ελευθερίας και του σεβασμού των αισθανόμενων όντων.

Επίσης αναβαθμίζει αισθητικά και το τοπίο της ζωής μας: ο πλανήτης καθαρίζει από το σκηνικό της τυραννίας και όλες αυτές τις εγκαταστάσεις και τις εικόνες του αίσχους, οι οποίες περνούν οριστικά εκεί που πάντα ανήκαν, δηλαδή στα σκουπίδια της ιστορίας.

Η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας μας δείχνει ότι ανέκαθεν έχει υπάρξει εναλλακτική στην καταπίεση. Μόνο που τώρα η τρέχουσα συγκυρία μας δείχνει ολοφάνερα ότι ο τρόπος για να το κάνουμε αυτό δεν είναι ο διχαστικός, ανθρωποκεντρικός τρόπος του παρελθόντος αλλά η ολοκληρωμένη προσέγγιση περιεκτικής δικαιοσύνης του veganism.

……………….

* Έχουμε πλέον φτάσει στο σημείο όπου χρειάζεται να κάνουμε την διάκριση μεταξύ τροφής και μη-τροφής.

Αυτό που αντικειμενικά είναι τροφή για τον άνθρωπο καλύπτει συγκεκριμένα κριτήρια:

- της φυσιολογίας (μόνο φυτική τροφή)

- της δικαιοσύνης (όλη η διαδικασία από την παραγωγή έως την διανομή γίνεται χωρίς αδικία και καταπίεση)

- της παραγωγής χωρίς αντίκτυπο για το οικοσύστημα – αειφορία (veganic βιολογική καλλιέργεια)

Μόνο με την ικανοποίηση των παραπάνω κριτηρίων μπορεί κάτι να θεωρείται τροφή ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι απλά ένα υποκατάστατο και ένα ξένο υλικό - δέλεαρ που λειτουργεί ως εξαπάτηση και ως Δούρειος ίππος για την εξυπηρέτηση άλλων σχεδίων.

Επομένως άλλο πράγμα αυτό που αντικειμενικά είναι τροφή και άλλο πράγμα αυτό που εκπαιδευόμαστε από το ΣτΚ να θεωρούμε τροφή. Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία όσων μας σερβίρονται ως τροφή πολύ απλά είναι μη-τροφή.

Με βάση αυτή την διάκριση, σήμερα στην Γη παράγεται ελάχιστη πραγματική τροφή, και από την άλλη υπάρχει ο τεράστιος, κυρίαρχος μηχανισμός που ενώ δραστηριοποιείται στον χώρο της τροφής, παράγει τελικά μη-τροφή, και βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία συγκάλυψης αυτής της πραγματικότητας.

Ένα απτό παράδειγμα συγκάλυψης της μη-τροφής είναι και η απομάκρυνση από την φυσική γεύση και η κυριαρχία της ψευδογεύσης μέσω χημικών και τοξικών διαδικασιών και πρόσθετων.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ: ΠΕΡΙ ΣΑΡΚΟΦΑΓΙΑΣ ΛΟΓΟΣ Α'

Οι δύο λόγοι περί σαρκοφαγίας του Πλουτάρχου, οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στο μακροσκελές έργο του «Τα Ηθικά» ανήκουν θα λέγαμε στην πρώιμη παράδοση υπεράσπισης των ζώων η οποία ξεκίνησε, στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, από τον Πυθαγόρα.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η δύναμη της διαίσθησης του Πλούταρχου στο να παραθέτει πράγματα τα οποία σήμερα έχουν αποδειχτεί από την εξέλιξη της επιστήμης. Επίσης εντυπωσιάζουν και  οι ίδιοι οι λόγοι με τις επισημάνσεις και τα επιχειρήματά τους.

Το απόλυτα θλιβερό όμως είναι ότι ενώ αυτοί οι λόγοι θα έπρεπε να διαβάζονταν σήμερα από φιλολογικό και μόνο ενδιαφέρον από μια πραγματικά πολιτισμένη ανθρωπότητα που θα είχε προ πολλού καταλάβει το λάθος της και θα είχε κάνει το χρέος της προς τα ζώα, αντίθετα διαβάζονται σε ένα περιβάλλον πρωτοφανούς για τα χρονικά του πλανήτη συστηματοποιημένης βαρβαρότητας και καταπίεσης των ζώων. Γιατί τότε ο Πλούταρχος αναφερόταν σε κάτι που ήταν μια περιορισμένη πρακτική και όχι σε κάτι που είναι γενικευμένο και στο επίκεντρο του καταναλωτισμού όπως σήμερα.

Οι λόγοι αντιμάχονται την στενοκεφαλιά και τις μεροληπτικές αντιλήψεις μιας ιδιάζουζας και ανώμαλης πρακτικής που υποβιβάζει τα ζώα από αισθανόμενα πλάσματα σε τροφή. Όμως παρά τις επικλήσεις στη λογική, παρά τα επιχειρήματα και τα πειστήρια ενός αδικαιολόγητου εγκλήματος, η ανθρωπότητα έκλινε τελικά εκεί που την οδήγησαν τα αλληλοδιαδεχόμενα συστήματα της καταπίεσης (ΣτΚ): στην χωρίς δεύτερη σκέψη, ολοκληρωτική καταπίεση των ζώων.

Και όπως είπε ο Πλούταρχος «αυτό το είδος γεύματος είναι στ’ αλήθεια δυσοίωνο» αφού ουσιαστικά δεν πρόκειται περί διατροφής αλλά διαταραχής και μανίας καταδίωξης η οποία προοιωνίζει μεγάλα κακά.

Ακολουθούν κάποια σημαντικά σημεία από τον πρώτο λόγο:

1 – Αρχικά ο Πλούταρχος αναρωτιέται τι προκάλεσε την αλλαγή της αντίληψης και της νοοτροπίας των ανθρώπων: πως δηλαδή μπόρεσαν να δουν ως τροφή τα τραύματα, τις πληγές, τα πτώματα και τον θάνατο και να περάσουν σε αφύσικες και αντικοινωνικές  ηδονές.

2 – Οι συνθήκες: εξηγεί την ανάγκη των πρωτόγονων (λόγω δυσμενών συνθηκών) και την μη ανάγκη των συγχρόνων του και «την δυνατότητα να καλοπερνάτε χωρίς να λερώνετε τα χέρια σας με αίμα». Εντυπωσιακή είναι η επισήμανση του Πλούταρχου για την αφθονία της φυτικής τροφής που από τότε έκανε περιττή την σαρκοφαγία. Και αν τότε μιλούσε για αφθονία, τότε σήμερα θα πρέπει να μιλάμε για απέραντο πλούτο που κάνει ολότελα περιττή την κατανάλωση ζωικών.

3 – Η σαρκοφαγία ως ύβρις: η πράξη του φόνου που προηγείται της σαρκοφαγίας δεν γίνεται λόγω αυτοάμυνας απέναντι σε σαρκοφάγα ζώα, αλλά προς άκακα φυτοφάγα ζώα. Και δυστυχώς όπως και τότε έτσι και σήμερα εξακολουθούμε να «θεωρούμε τις κραυγές τους άναρθρους ήχους και όχι παρακλήσεις, δεήσεις και επικλήσεις για δικαιοσύνη».

4 – Η ολιγωρία κάποιων ευαίσθητων ανθρώπων: «Αν και παραιτούνται από αυτά τώρα που είναι νεκρά, δεν συνηγόρησαν υπέρ τους όταν ήταν ζωντανά».

5 – Η φυσιολογία του ανθρώπου και πως ενεργούν τα πραγματικά σαρκοφάγα: η σαρκοφαγία είναι «ενάντια στη φύση», εξού και η αλλοίωση της νεκρής σάρκας ... «σαν να βαλσαμώνουμε πράγματι νεκρό για ταφή, ... ώστε το γευστικό όργανο να εξαπατηθεί και να δεχτεί ό,τι του είναι ξένο».

6 – Τα συμπτώματα της σαρκοφαγίας: «προκαλεί φοβερό βάρος και νοσηρές μορφές δυσπεψίας», αφού δεν είναι διατροφή αλλά πάθηση και παθολογική κατάσταση με συμπτώματα για το σώμα και το μυαλό. Εδώ η διαίσθηση του Πλούταρχου για το άπεπτο της σάρκας επαληθεύεται από τις σύγχρονες έρευνες που δείχνουν ότι η ζωική πρωτεΐνη σαπίζει μέσα στο μακρύ εντερικό σύστημα του ανθρώπου.

7 – Η δυσμενής επίπτωση της σαρκοφαγίας στο πνεύμα: «Η σαρκοφαγία δεν είναι μόνον για τα σώματα παρά φύση, αλλά μας κάνει πνευματικά τραχείς και χυδαίους λόγω του κορεσμού και της κατάχρησης... Η σάρκα αλλοιώνει το πνεύμα, θολώνει και παραμορφώνει την άποψη για τα πράγματα γιατί την περνάει από τον παραμορφωτικό φακό της βίας και της αδικίας».

8 – Η ασύμβατη με το σώμα διατροφή και η ζημιά που προκαλεί: «Έτσι επομένως και μέσα από σώμα ταραγμένο, παραφορτωμένο και βαρύ από τροφές αταίριαστες η λάμψη και το φέγγος της ψυχής ρέουν από αυτό θολά και συγχυσμένα, ανώμαλα και ασταθή, εφόσον η ψυχή δε διαθέτει φως και ένταση για να εισχωρήσει στα λεπτά και αδιόρατα σημεία της πραγματικότητας».

9 – Η αλληλοσύνδεση μιας συμπεριφοράς αδικίας προς τα ζώα με μιαν αντίστοιχη προς τον άνθρωπο: «Μα και πέρα από αυτά, δεν θεωρείς πως ο εθισμός στην αγάπη για τα άλλα πλάσματα είναι θαυμάσιο πράγμα; Ποιος θα μπορούσε να αδικήσει άνθρωπο, αν αντιμετωπίζει με τόση πραότητα και αγάπη πλάσματα ξένα και όχι συγγενικά;»

10 – Τέλος η εξήγησή του για την πρακτική της σαρκοφαγίας: «... υπάρχει το άλογο στοιχείο μέσα μας, το στοιχείο της αταξίας και της βίας». Επίσης η επισήμανση της δύναμης που έχει η συνήθεια ακόμη και μπροστά στον κίνδυνο και το γεγονός ότι αντιδρούμε σε ότι είναι ενάντιο στην όποια εφήμερη ανθρώπινη παράδοση και συνήθεια αλλά όχι σε ότι είναι ενάντια στη φύση. Γι αυτό και λεει ρητά ότι: «όποιος βασανίζει πλάσμα που ζει δεν είναι καλύτερος από εκείνον που αφαιρεί τη ζωή και σκοτώνει».

Αντισταθείτε στο «... λίγες κοτούλες και μια κατσίκα»

Οι πραγματικές συνέπειες του ψευδοχρέους και της ψευδοκρίσης στρέφουν πολλούς στη λύση του χωριού και της αυτόνομης διαβίωσης, όσο αυτή είναι ακόμα εφικτή και αποδεκτή από το σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ).

Η αποσύνδεση από το σύστημα, μέσω της αυτάρκους επιβίωσης, είναι σε αυτή τη φάση μια πολύ ελπιδοφόρα μορφή μόνιμης αντίδρασης, η οποία σε συνδυασμό με άλλες θετικές ιδέες και μορφές μόνιμης αντίδρασης (όπως ο veganism, η αχρήματη ή με τοπικό νόμισμα οικονομία, κλπ) μπορούν να διαμορφώσουν το εναλλακτικό και δίκαιο πρότυπο προς το οποίο θα εμπνευστεί να στραφεί η κοινωνία.

Εικόνα από το καταφύγιο ζώων φάρμας Leilani Farm Sanctuary

Όμως όλη αυτή η θετική δυναμική εξανεμίζεται όταν συνδυάζεται με το κλισέ «θα έχω λίγες κοτούλες και μια κατσίκα».

Η κατοχή ζώων, η οποία έχει κακώς συνδεθεί με επιβίωση και αυτάρκεια δεν είναι τίποτε απ΄ τα δύο, παρά μετακύλιση της καταπίεσης σε άλλους. Είναι το κατάλοιπο 10 χιλιάδων χρόνων αδικίας ενάντια στα μη ανθρώπινα ζώα και το πρότυπο του ανθρώπου-δυνάστη, το οποίο οι συνθήκες είναι υπερώριμες να υπερβούμε. (Ήδη από την εποχή της επινόησης της γεωργίας η γη εξασφάλισε στον άνθρωπο περίσσεια τροφής, η οποία έκανε εξαρχής περιττή την πρακτική της «εξημέρωσης» των ζώων που ακολούθησε.)

Η κρίση που βιώνουμε δεν θα πρέπει να ακολουθήσει το διχαστικό και ανθρωποκεντρικό μοτίβο όλων των προηγούμενων και να χτυπήσει για ακόμη μια φορά αδιάκριτα και τυφλά αυτούς που δεν φταίνε. Αυτούς που χωρίς να το θέλουν μπλέχτηκαν σε ένα φαύλο κύκλο άδικου και αδικαιολόγητου μαρτυρίου, από τον οποίον δεν θα μπορέσουν ποτέ να βγουν από μόνοι τους αν δεν μεσολαβήσουμε εμείς οι οποίοι τους φέραμε σε αυτήν την δεινή θέση.

Τώρα στα δύσκολα είναι η ιδανική στιγμή να τους δείξουμε ότι είμαστε μαζί τους και όχι ενάντιά τους, και ότι πραγματικά έχουμε απελευθερωθεί από τα λάθη του παρελθόντος και ειδικότερα από το μέγιστο εξ αυτών: την καταπίεση των αισθανόμενων άλλων.

Η κρίση αυτή μπορεί και πρέπει να γίνει η αφορμή απολογισμού και αυτογνωσίας η οποία θα μας επανασυνδέσει με τον σεβασμό της ζωής και είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για το συνολικό ξεκαθάρισμα και την συνολική αφύπνιση και ανάταση του ανθρώπινου είδους: ή ανέρχεται στο ύψος των περιστάσεων ή χάνεται για πάντα μέσα στην άγνοια και στην σύγχυσή του.

Το ΣτΚ μέσα από την ψευδοκρίση του μας δίνει, ίσως άθελά του, την μεγάλη ευκαιρία για γενικό νοικοκύρεμα. Πρωταρχικά του μυαλού και της φορτωμένης με μύθους σκέψης, δηλαδή όλα αυτά τα ψεύδη που περιφέρονται ως αλήθειες, και που πιστέψαμε και στα οποία στηρίξαμε τη ζωή μας για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

Η συγκυρία είναι η κατάλληλη για να αναγνωριστεί επιτέλους ότι τα στερεότυπα της καταπίεσης (τα ζώα είναι δούλοι μας και τροφή μας) μας οδήγησαν στον σημερινό αδιέξοδο κόσμο όπου το μόνο που ευημερεί είναι το ολοκληρωτικό ΣτΚ εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων, των ζώων και του οικοσυστήματος. Γιατί με το να απαξιώνουμε την ζωή των ζώων και να εγκρίνουμε και να επιβραβεύουμε την καταπίεση και την δουλεία τους, ουσιαστικά προωθούσαμε την ατζέντα του ΣτΚ η οποία επιφυλάσσει την ίδια μεταχείριση και για το «ανθρώπινο κοπάδι» (έτσι αποκαλεί και βλέπει την κοινωνία το ΣτΚ).

Επομένως το αναχρονιστικό και περιοριστικό κλισέ του τίτλου θα μπορούσε να αντικατασταθεί με τη φράση: «Θα βάλω μερικές σειρές φασόλια και δημητριακά, τα λαχανικά μου και τα φρούτα μου, όλα με ντόπιους σπόρους, με καλλιέργεια χωρίς ζωικά συστατικά (veganic), με περμακουλτούρα και φυσική καλλιέργεια. Αυτή την οδό θέλω να βοηθήσω να διευρυνθεί και να γενικευθεί».

Και προεκτείνοντας τα παραπάνω ακόμα παραπέρα στο απελευθερωτικό όραμα ενός δίκαιου κόσμου: «θα κάνω την πιο επαναστατική και ανατρεπτική για το Στκ πράξη: θα βλέπω τα ζώα όχι ως αντικείμενα και εμπορεύματα αλλά όπως πραγματικά είναι, δηλαδή ως άτομα και αισθανόμενα όντα».

Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η θέση για τις κατσίκες και τις κοτούλες αλλά και για όλα τα άλλα υπόδουλα ζώα είναι μία: να επιστρέψουν ελεύθερα στη φύση και στην ζωή που θέλουν και είναι προορισμένα να ζήσουν. Και να γεμίσει ξανά ο κόσμος με τις εικόνες της ελευθερίας και της ζωής αντί για τις τωρινές εικόνες της καταπίεσης, της δουλείας και του θανάτου.

Έτσι η καταπίεση θα πάψει να μετακυλύεται στους ασθενέστερους και στους πιο αδύναμους και θα επιστρέφεται πίσω στον παραγωγό της, δηλαδή στο ΣτΚ, το οποίο έχει βρει στα ζώα το ιδανικό εξιλαστήριο θύμα (αφού δεν μπορεί να αντιδράσει ποτέ στα όσα υφίσταται) και την καλύτερη και πιο αποτελεσματική μέθοδο για να περνάει την «αρχή λειτουργίας» του και σχεδόν κανένας να μην το υποπτεύεται και να το κατηγορεί.

Γιατί ο τερματισμός σε μαζικό επίπεδο του μύθου ότι τα ζώα υπάρχουν προς χρήση του ανθρώπου, χτυπάει κατευθείαν τα θεμέλια του οικοδομήματος της καταπίεσης. Με το να ξεσκεπάζει την ιδεολογική κατήχηση και προπαγάνδα που βρίσκεται συγκαλυμμένη εκεί ως κάλυψη των αναγκών και των αντίστοιχα καταπιεζομένων ανθρώπων, αφαιρεί από το ΣτΚ την δυνατότητα για την διαχείριση του μυαλού προς την κατεύθυνση του διχαστικού παιχνιδιού του.

Και το ξεπέρασμα του νοητικού μουδιάσματος δείχνει πλέον ολοκάθαρα την καταπίεση των ζώων ως την Πέμπτη φάλαγγα μιας συνολικής εκστρατείας καταπίεσης και ως Δούρειο ίππο που ενώ παρουσιάζεται ως δώρο, στην πραγματικότητα είναι ήττα και καταστροφή.

Η ιδεολογία του Καρνισμού

Η Δρ Melanie Joy, ψυχολόγος - απόφοιτος του Χάρβαρντ, είναι καθηγήτρια ψυχολογίας και κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στη Βοστόνη, και έχει γράψει το βιβλίο «Γιατί αγαπάμε τα σκυλιά, τρωμε τους χοίρους, και φοράμε τις αγελάδες: Μια εισαγωγή στον καρνισμό» (Why We Love Dogs, Eat Pigs, and Wear Cows: An Introduction to Carnism), όπου αναλύει τον καρνισμό (carnism), δηλαδή την ψυχολογία της κατανάλωσης κρέατος.

Η ανάλυση της Melanie Joy είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού αποκαλύπτει ότι η δήθεν ουδέτερη και ξεκομμένη πράξη της κατανάλωσης σάρκας είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής τοποθέτησης: της ιδεολογίας του Καρνισμού

Η κατανάλωση κρέατος είναι μια αθέατη ιδεολογική θέση και όχι απλά μια διατροφή και σύμφωνα με την Δρ Joy όσοι τρωνε κρέας είναι λάθος να αποκαλούνται κρεατοφάγοι αφού αυτή η λέξη περιγράφει φυσιολογία και ο άνθρωπος έχει φυσιολογία φυτοφάγου πλάσματος. Η κατάλληλη λέξη είναι καρνιστές γιατί η κατανάλωση σάρκας (και των υπόλοιπων ζωικών) γίνεται όχι επειδή είναι αναγκαία αλλά από επιλογή.

Επίσης επεκτείνοντας την συλλογιστική της, αναφέρει ότι ολόκληρο το τρέχον σύστημα είναι καρνιστικό και φιλτράρει τα πάντα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό αυτής της ιδεολογίας. Για παράδειγμα η ιστορία που διδασκόμαστε είναι καρνιστική και όχι η αντικειμενική ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Η μακρά έρευνά της, λόγω διδακτορικού στο συγκεκριμένο θέμα, της έχει αποκαλύψει ότι οι άνθρωποι καταλήγουν τελικά να τρωνε σάρκα επειδή «έτσι είναι τα πράγματα».

Γι αυτήν την δήλωση και γι αυτό το κλισέ που έρχεται να τερματίσει κάθε διάλογο και σκέψη (Thought-terminating cliché) λεει σχετικά στο Κεφάλαιο 2 του βιβλίου της:

«Αφιερώστε λίγο χρόνο για να εξετάσετε αυτή την δήλωση. Πραγματικά σκεφτείτε το. Στέλνουμε ένα είδος στο χασάπη και δίνουμε την αγάπη και την καλοσύνη μας σε ένα άλλο προφανώς για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο γιατί «έτσι είναι τα πράγματα».

Όταν οι στάσεις και οι συμπεριφορές μας απέναντι στα ζώα είναι τόσο ασυνεπείς, και αυτή η ασυνέπεια είναι τόσο αδιερεύνητη, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι έχουμε τραφεί με παραλογισμούς. Είναι παράλογο να τρωμε τους χοίρους και να αγαπάμε τα σκυλιά και δεν γνωρίζουμε καν γιατί.

Πολλοί από εμάς ξοδεύουμε πολύ χρόνο εξετάζοντας σχολαστικά τι οδοντόπαστα να αγοράσουμε. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς δεν αφιερώνουμε καθόλου χρόνο να σκεφτούμε ποιο είδος ζώων τρωμε και γιατί.

Οι επιλογές μας ως καταναλωτές οδηγούν μια βιομηχανία που σκοτώνει δέκα δισεκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο στις ΗΠΑ μόνο. Αν επιλέγουμε να υποστηρίζουμε αυτή την βιομηχανία και ο καλύτερος λόγος που μπορούμε να καταλήξουμε είναι επειδή «έτσι είναι τα πράγματα», σαφώς κάτι δεν πάει καλά.

Τι θα μπορούσε να προκαλέσει μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων να σταματά απότομα να σκέφτεται για κάποιο ζήτημα και ούτε καν να συνειδητοποιεί ότι κάνει κάτι τέτοιο; Αν και αυτό το ζήτημα είναι αρκετά περίπλοκο, η απάντηση είναι πολύ απλή: καρνισμός.»

Περισσότερα για την ιδεολογία του καρνισμού στον δικτυακό τόπο:

http://www.carnism.com/

Παρουσίαση του veganism στην Κατερίνη

Το Σάββατο 5 Νοεμβρίου, με αφορμή τα 67 χρόνια από την εμφάνιση του veganism (ηθική φυτοφαγία), διοργανώθηκε από την Οικολογική Ομάδα Κατερίνης «Μητέρα Γη» εκδήλωση στο Συνεδριακό Κέντρο «Εκάβη» με καλεσμένο ομιλητή τον Χρήστο Γεωργιάδη ο οποίος έκανε εισήγηση με θέμα: Veganism : ένα σύστημα δικαιοσύνης για τον άνθρωπο, τα μη ανθρώπινα ζώα, το οικοσύστημα.

Η εισήγηση ανέδειξε τον ρόλο και την δύναμη του ζητήματος της τροφής να καθορίζει το είδος του κόσμου που ζούμε, και ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία να γίνεται όσο ποτέ άλλοτε το κομβικό σημείο τριβής και αντιπαλότητας με τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και το οικοσύστημα αντί του σεβασμού και της συνύπαρξης μαζί τους.

Επιπλέον επισημάνθηκε ότι στο πεδίο της διατροφής εξελίσσεται συγκαλυμμένη η πιο κρίσιμη ιδεολογική διαμάχη στην οποία μάχονται για επικράτηση δυο διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις. Από την μια, η κυρίαρχη άποψη του Συστήματος της Καταπίεσης (ΣτΚ) η οποία θέλει την τροφή μας να είναι προϊόν καταπίεσης και να αποκτιέται μέσω πρακτικών που εισάγουν την αδικία στο οικοσύστημα και στην κοινωνία. Από την άλλη, η θέση του veganism, η οποία απορρίπτει την καταπίεση ως μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού προτάγματος για ένα σύστημα δικαιοσύνης.

Η εισήγηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο veganism, οδηγώντας σε έναν τρόπο ζωής ο οποίος στο ατομικό επίπεδο τερματίζει στην πράξη την καταπίεση των ζώων, μπορεί στο συλλογικό επίπεδο να οδηγήσει σε ένα σύστημα δικαιοσύνης για τον άνθρωπο, τα ζώα και το οικοσύστημα.

Περιεχόμενα παρουσίασης

Εισαγωγή

Ιστορία του Veganism

Η τροφή υπό τον έλεγχο του ΣτΚ

Στόχος: ο τερματισμός της καταπίεσης

Από την κουλτούρα του θανάτου στην κουλτούρα της ζωής

Η διάρκεια της παρουσίασης είναι 1ώρα και 30 λεπτά και μπορείτε να την κατεβάσετε σε PDF παρακάτω:

.....

Έτσι γεννήθηκε ο Veganism

Νοέμβρης 1944: η Πυθαγόρεια αρχή της δικαιοσύνης προς τα μη ανθρώπινα ζώα αναγεννιέται με ένα όνομα που μπορεί ίσως να ακούγεται περίεργα, αλλά ουσιαστικά με την λέξη veganism, η ομάδα που τον εμπνεύστηκε απαντάει στην αναγκαιότητα για ένα σύστημα δικαιοσύνης προς όλη την αισθανόμενη ζωή.

Η αναγέννηση αυτή δεν θα μπορούσε να είναι πιο συμβολική, αφού συμβαίνει στην διάρκεια ενός πολέμου, που είναι η πιο ακραία και ωμή μορφή καταπίεσης για ανθρώπους και ζώα. Και ο συγκεκριμένος πόλεμος επαλήθευε τραγικά για μια ακόμη φορά την ρήση του Πυθαγόρα («Όσο οι άνθρωποι θα σφαγιάζουν ζώα, θα σκοτώνονται και μεταξύ τους» και πολλών άλλων στην πορεία πχ του Τολστόι: «Όσο υπάρχουν σφαγεία, θα γίνονται πόλεμοι») η οποία συνδέει άμεσα την καταπίεση των ανθρώπων με αυτήν εναντίον των ζώων.

Επίσης ιδιαίτερα συμβολικό είναι το γεγονός ότι η αναγέννηση αυτή πραγματοποιείται από μια ομάδα απλών ανθρώπων και όχι φιλοσόφων, θέλοντας έτσι να δηλώσει ότι η αξία της δικαιοσύνης είναι υπόθεση όλων και όχι μόνο των διανοουμένων και ότι η επιδίωξη ενός συστήματος δικαιοσύνης δεν είναι κάτι ριζοσπαστικό αλλά το προφανές και το λογικό.

Έτσι ο Donald Watson, ο ταπεινός δάσκαλος ξυλοτεχνίας, και οι συν αυτώ συνειδητοποιώντας το τραγικά ανούσιο και συνάμα γελοίο της καταπίεσης, της βίας και της απαξίωσης της ζωής, καταθέτουν με τόλμη μια θεώρηση των πραγμάτων η οποία στοχεύει σε μια γενικευμένη ειρήνη, και η οποία ξεκινάει πρώτα απ’ όλα από τον πιο αδικημένο, αυτόν που το ανθρώπινο είδος (αφού πρώτα έφερε σε κατάσταση αδυναμίας) συστηματικά εκμηδενίζει.

Είναι οι πρώτοι οι οποίοι αποποιούνται την λογική του ανθρώπου να βλέπει τα ζώα ως μέσα για την επίτευξη των επιδιώξεων του και να τα εκμεταλλεύεται με οποιονδήποτε τρόπο και διακηρύσσουν το χρέος του να δοθεί στην προσπάθεια που θα τα απελευθερώσει από το καθεστώς δουλείας που τα έχει υποβάλλει.

Τα παραπάνω αναφέρονται με σαφήνεια στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Vegan News (Διαβάστε το στα ελληνικά) το οποίο δημοσίευε ο Donald Watson προς τα τέλη του Νοέμβρη του 1944 και στο περιοδικό εμφανίζεται επίσημα για πρώτη φορά η λέξη Vegan.

Ο veganism έχει μόλις γεννηθεί μέσα στην πιο τραγική συγκυρία για ανθρώπους και ζώα, ίσως σαν ένα αυθόρμητο αλλά απόλυτα υγιές ξέσπασμα της αγανάκτησης και της αποστροφής ενάντια στην καταπίεση, και η 1η Νοέμβρη έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια ημέρα του.

Βασική διαπίστωση αυτής της ομάδας των πρώτων vegan είναι ότι η εκμετάλλευση τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων είναι αλληλένδετη (αφού η ύπαρξη της μιας ενισχύει την άλλη και το αντίστροφο) και οφειλόμενη στην ίδια αιτία, και επομένως θεώρησαν ότι χρειάζεται μια συνολική απάντηση απέναντι της αφού ο στόχος της απελευθέρωσης είναι κοινός, γι αυτό και συμπεριλαμβάνεται στο μανιφέστο της Vegan Society του 1944:

«Η Vegan Society επιδιώκει να καταργήσει την εξάρτηση του ανθρώπου από τα ζώα, με την αναπόφευκτη βαναυσότητα της και την σφαγή, και άντ’ αυτής να δημιουργήσει μια λογικότερη και πιο ανθρωπιστική κοινωνία. Ταυτόχρονα τιμώντας τις προσπάθειες όλων όσων προσπαθούν να επιτύχουν την απελευθέρωση και του ανθρώπου και των ζώων.»

Ο veganism εκλαμβάνεται από τους εμπνευστές του ως κίνημα κοινωνικής δικαιοσύνης το οποίο θα κάνει πράξη μια τέτοια αντίληψη των πραγμάτων και μάλιστα το θεωρεί ως ιστορική συνέχεια του κινήματος που απελευθέρωσε τους σκλάβους.

Ένα κίνημα από συνειδητοποιημένους vegan είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει και να αναπτυχθεί αυτή η απλή αλλά τόσο βαθιά πολιτική θέση μέσα σε ένα εχθρικό οικονομικοπολιτικό σύστημα της καταπίεσης (ΣτΚ) το οποίο πρώτα από όλα φροντίζει να στηρίζει την εκμετάλλευση ιδεολογικά και το οποίο δεν θα έβλεπε με καλό μάτι την ύπαρξη μιας θεωρίας που βάλει ευθέως την ιδεολογική του βάση.

Η πρόταση του veganism έχει πελώριες πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις για να την αφήσουν να εξαπλωθεί ανενόχλητη και στα 67 χρόνια της ύπαρξής της έχει δεχθεί και συνεχίζει να δέχεται όλων των ειδών τις επιθέσεις, από την απαξίωση και την παραποίηση μέχρι την προσπάθεια ενσωμάτωσης στο σύστημα και την περιθωριοποίηση.

Η σημαντικότερη όμως επίθεση είναι ιδεολογική, με πρωταρχικό σκοπό την απομάκρυνση της κοινωνίας από τις θετικές αξίες, μέσα από τον εθισμό της στην απαξίωση της ζωής και την εδραίωση στην συνείδησή της των αντιδραστικών αντιλήψεων της καταπίεσης, της βίας και της κάθε μορφής αδικίας.

Όλο αυτό επετεύχθη μέσω της προκλητικότατης γιγάντωσης της εκμετάλλευσης των ζώων, η οποία ύπουλα διαβρώνει την συνείδηση της κοινωνίας στην αποδοχή κάθε εγκλήματος και κάθε καταπίεσης. Με το να συγκαλύπτεται η καταπίεση ως «κάλυψη αναγκών» των ανθρώπων (εξίσου καταπιεζομένων και των ίδιων από το ΣτΚ), αυτή όχι μόνο δεν καταδικάζεται αλλά  αυθαίρετα υποθάλπεται και δικαιολογείται μέχρι του σημείου να θεωρείται «φυσική».

Ουσιαστικά αυτός ο συγκαλυμμένος έλεγχος της συνείδησης και της σκέψης είναι ο κύριος λόγος που υπάρχει και συνεχώς διογκώνεται η εκμετάλλευση των ζώων και μετά ακολουθεί το κέρδος ή οποιοσδήποτε άλλος λόγος.

Επιστρέφοντας λοιπόν πίσω στην συγκυρία εμφάνισης του veganism το 1944 παρατηρούμε ότι:

α) σε μια εποχή που αναδύεται επιτέλους, μετά από καθυστέρηση αιώνων, μια ιδέα που μπορεί να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία στην μη εκμετάλλευση των ζώων και άρα να την στρέψει μακριά από την θεμελιώδη, αντιδραστική αντίληψη του ΣτΚ

β) σε μια εποχή που εμφανίζεται η προοπτική να τεθεί τέρμα στην εκμετάλλευση των ζώων και κατά συνέπεια και των ανθρώπων και να δρομολογηθεί γενικότερη ανατροπή και αλλαγή

γ) σε μια εποχή που η εκμετάλλευση των ζώων ήταν ελάχιστη και ο πλανήτης ήταν σχεδόν και πρακτικά vegan στην διατροφή του (αλλά και σε κάθε άλλη πτυχή της ζωής του) και άρα θεωρητικά ήταν πιο κοντά σε αυτή την νέα ιδέα του veganism και πιο εύκολο να την προσεγγίσει

το ΣτΚ απαντάει συντριπτικά με γενικευμένη εκμετάλλευση των ζώων: την επιδοτεί αδρά και την μετατρέπει σε βιομηχανία, προπαγανδίζει συνεχώς με άμεση και έμμεση διαφήμιση την κατανάλωση ζωικών και τελικά κατακλύζει ολοκληρωτικά τις δυτικές κοινωνίες με ζωικά προϊόντα και ουσιαστικά τις μετατρέπει βίαια σε καταναλωτές ζωικών. (Το ίδιο επιχειρεί να κάνει σήμερα και με τις αναπτυσσόμενες χώρες.)

Δεν θα ήταν ίσως υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η επιβολή της διατροφής με ζωικά (αλλά και η ολοκληρωτική σχεδόν παρουσία των ζωικών συστατικών σε κάθε προϊόν) είναι το «νέο δόγμα» του ΣτΚ. Αυτό το δόγμα, κατ’ αναλογία με την ρίψη της ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα και την επιβολή της Pax Αμερικάνα, επιβάλλει μια αντίστοιχη Pax Dietetica (στην διατροφή πρώτα και κύρια) η οποία επιβάλλει ολοκληρωτικά την καταπίεση και επίσης έναν αντίστοιχο ψυχρό πόλεμο και μια επακόλουθη ισορροπία του τρόμου, όπου η ανθρωπότητα μάταια προσπαθεί να ισορροπήσει και να βρει ειρήνη και γαλήνη μέσα στον τρόμο και στην φρίκη που εξαναγκάζεται να προξενεί στα μη ανθρώπινα ζώα.

Στην σημερινή πραγματικότητα της απόλυτης κυριαρχίας της ζωικής εκμετάλλευσης, την οποία το σύστημα την έχει κάνει να φαίνεται εντελώς "φυσιολογική", και όπου σχεδόν ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται εντάσσεται κατευθείαν και χωρίς ερωτηματικά με την πλευρά της εκμετάλλευσης, γίνεται συνεχώς πιο δύσκολη η μεταστροφή της συνείδησης και άρα η αποδοχή του veganism.

Όμως όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο veganism, ως φορέας της θεμελιώδους αξίας της δικαιοσύνης, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει μέσα στο τρέχον ΣτΚ και προϋπόθεση για την ευρεία αποδοχή του είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος που καταπιέζει σκόπιμα με μια ενιαία πολιτική και χωρίς διάκριση τα ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα.

Παρόλη όμως την αντίδραση που συνάντησε και συναντά, "το τζίνι έχει τώρα βγει από το μπουκάλι" όπως είπε ο Donald Watson και η απελευθερωτική προοπτική του veganism είναι αδύνατον να περνάει απαρατήρητη από τις πιο ευαισθητοποιημένες συνειδήσεις της κοινωνίας, από την στιγμή που καταθέτει μια πολιτική πρόταση αλλά και μια αντίστοιχη πρακτική, οι οποίες έχουν την δυναμική να αλλάξουν εκ θεμελίων τον κόσμο που ζούμε και να κλείσουν οριστικά την παρένθεση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Γιατί η μετάβαση στον κόσμο του veganism είναι το οξυγόνο για μια ανθρωπότητα που ασφυκτιά βυθισμένη στον ωκεανό της καταπίεσης και στην κουλτούρα των ζωικών και του θανάτου.

Είναι αυτή η κατεπείγουσα ανάδυση από ένα εχθρικό περιβάλλον χωρίς αέρα και η απόλυτα ζωτικής σημασίας επιθυμία για την ανάσα της ζωής.

Τα ζώα είναι έτοιμα για την ελευθερία! Εμείς;

Οι αποδράσεις ζώων καθοδόν για τα σφαγεία είναι συχνό φαινόμενο που πολλές φορές φτάνει στα μέσα, και καθηλώνει τον κόσμο, που παρακολουθεί έκπληκτος μια τέτοια συμπεριφορά.

Το άλμα των ζώων στην ελευθερία είναι μια πράξη απρόσμενη η οποία κλονίζει την αντίληψη για ζώα «εξημερωμένα» και «εξοικειωμένα», δηλαδή υποταγμένα στην ανθρώπινη κυριαρχία.

Όμως από ότι φαίνεται τα ζώα ποτέ δεν «εξημερώθηκαν» και ποτέ δεν υποτάχθηκαν (τουλάχιστον στο πνεύμα τους) στον άνθρωπο. Μας δείχνουν ότι έχουν πλήρη συναίσθηση των συνθηκών δουλείας που βιώνουν και ότι η αντίδρασή τους σ’ αυτήν θα είναι μόνιμη όσο αυτό το μαύρο κεφάλαιο παραμένει ανοιχτό.

Παρά τις αλλεπάλληλες διασταυρώσεις και τις άλλες παρεμβάσεις που αλλοίωσαν τα σώματα τους για να έχουν τα χαρακτηριστικά που θέλει ο εκμεταλλευτής τους άνθρωπος, παρά την τεχνητή αναπαραγωγή τους και παρά το πλήρες ξέκομά τους από την Φύση και τον εγκλεισμό τους σε κλειστούς χώρους-φυλακές, η φλόγα της ελευθερίας παραμένει άσβεστη μέσα τους καθώς και όλες οι άλλες ενστικτώδεις συμπεριφορές που θα τους επιτρέψουν να γυρίσουν στη Φύση και να ξαναζήσουν ελεύθερα.

Και μας το δείχνουν με κάθε ευκαιρία.

Η μελέτη της συμπεριφοράς των εξημερωμένων ζώων (όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο The Ethology of Domestic Animals: An Introductory Text - P. Jensen) δείχνει ότι όταν τους δοθεί η ευκαιρία αυτά ενστικτωδώς συμπεριφέρονται όπως οι άγριοι και ελεύθεροι πρόγονοι τους.

Πρόκειται δηλαδή για μια συμπεριφορά η οποία είναι κωδικοποιημένη και προγραμματισμένη στην ύπαρξή τους από την φύση και αυτό διευκολύνει κατά πολύ την επανένταξή τους στο οικοσύστημα, όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι θα πρέπει να τα ελευθερώσει και να τους επιτρέψει να ζήσουν σύμφωνα με την θέλησή τους.

Επίσης πριν λίγο καιρό είχαμε μια είδηση που έλαβε μεγάλη έκταση στα μέσα για την Υβόνη, μιαν αγελάδα στη Γερμανία, η οποία δραπέτευσε προς την ελευθερία και έζησε 3 ολόκληρους μήνες μέσα στα δάση μέχρι να εντοπιστεί και να συλληφθεί δια της βίας.

Για τον εντοπισμό της στήθηκε μια γιγαντιαία εκστρατεία και μάλιστα επικηρύχτηκε έναντι ενός χρηματικού ποσού ώστε να βρεθεί και να ενταχθεί και πάλι υπό τον έλεγχο του ανθρώπου.

Το γεγονός αυτό μας λεει πολύ εύγλωττα ότι δεν μπορούμε να ανεχτούμε την ιδέα του ελευθέρου και του αδιαχείριστου από εμάς ζώου. Ο άνθρωπος με την κυριαρχική νοοτροπία του «ανώτερου» και αυτού που «ξέρει καλύτερα» και με το πρόσχημα της ασφάλειας του ζώου (πχ να μην το φάνε οι λύκοι), δεν του αφήνει κανένα περιθώριο να ζήσει την ζωή της επιλογής του.

Γιατί ακόμα και στο καταφύγιο όπου θα περάσει την υπόλοιπη ζωή της η Υβόνη, θα έχει μεν ασφάλεια και τροφή αλλά δεν θα είναι όπως θέλει αυτή: πραγματικά ελεύθερη, χωρίς καμία παρουσία ανθρώπου μέσα στα πόδια της.

Το καταφύγιο δεν είναι η επιλογή της Υβόνης.

Η Υβόνη όπως εξάλλου και πολλά άλλα ζώα* έκαναν το άλμα στην ελευθερία και αυτό είναι μια πράξη γνήσιου αυθορμητισμού που εκπέμπει την αστείρευτη δύναμη και την αποφασιστικότητά τους για ζωή και ελευθερία.

Είναι μια σαφής και ξεκάθαρη δήλωση: τα ζώα ζητούν να μπει τέλος στην παρέμβαση στην ζωή τους και τέλος στην καταπίεσή τους. Γιατί οι ζωές τους έχουν απόλυτη αξία και νόημα γι αυτά, τους ανήκουν και δεν έχουν καμία θέση στο αναχρονιστικό, άδικο και παρανοϊκό οικοδόμημα της εκμετάλλευσης που τις έχει εντάξει ο άνθρωπος.

Τα ζώα δεν επιτρέπουν και δεν θέλουν να συνεχίσουν να είναι τα εξιλαστήρια θύματα για να ικανοποιείται η ανωμαλία και η διαστροφή που από αισθανόμενα όντα τα εκμηδενίζει σε αντικείμενα προς χρήση. Θέλουν να βγουν από αυτόν τον φαύλο κύκλο και  να απαλλαγούν από την απρόσκλητη και οδυνηρή εισβολή του ανθρώπου στην ζωή τους.

Έτσι με κάθε ευκαιρία μας διδάσκουν το μεγάλο μάθημα της ελευθερίας ως διαχρονικοί φορείς του θεμελιώδους αυτού νόμου του οικοσυστήματος. Ο μηχανισμός της ελευθερίας είναι ενσωματωμένος στο είναι τους και δεν μπορεί καμία μα καμία παρέμβαση από τον άνθρωπο να τον απαλείψει.

Τα ζώα είναι και ήταν πάντα έτοιμα!

Για την πολυπόθητη ελευθερία και την επανένταξή τους στην δικαιοδοσία της φύσης.

Εμείς όμως είμαστε;

Κι αν δεν είμαστε τι σκοπεύουμε να κάνουμε για όλο αυτό;

Θα μείνουμε καθηλωμένοι στον κούφιο μελοδραματισμό των μέσων που παρουσιάζουν αυτή την κορυφαία πράξη των ζώων ως ένα ακόμη reality show;

Θα μείνουμε ικανοποιημένοι από το αίσιο τέλος του δράματος αυτού του ενός ζώου, ενώ θα συνεχίζεται το δράμα και το μακελειό για όλα τα άλλα δισεκατομμύρια ζώα;

Θα μπορέσουμε πλέον να συνεχίσουμε κατά τον ίδιο τρόπο, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, σαν να μην έχουμε δει, και σαν να μην καταλαβαίνουμε;

Αν το θέλαμε θα μπορούσε να παγώσει όλο αυτό τώρα και να κλείσει για πάντα το μαύρο κεφάλαιο της δουλείας των μη ανθρώπινων ζώων.

Αν σκύβαμε σοβαρά στο θέμα και μπορούσαμε να συλλάβουμε έστω ένα ελάχιστο μέρος από το τεράστιο κακό που έχουμε προξενήσει στα ζώα, τότε σίγουρα θα προέκυπτε ένα αυθόρμητο χρέος να επανορθώσουμε δίνοντας όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή την προσπάθεια. Όπως ακριβώς τις δίναμε μέχρι τώρα για να χτιστεί αυτό το κολοσσιαίων διαστάσεων τερατούργημα που λέγεται εκμετάλλευση των ζώων.

Αυτό το χρέος δεν μπορούν να το κάνουν οι άλλοι για μας. Είναι υπόθεση του καθενός να το φέρει σε πέρας κάνοντας την μόνη πράξη που σημαίνει ελευθερία και χειραφέτηση για τα ζώα: την μετάβαση στον κόσμο του veganism.

Μια πράξη αντίστοιχα μεγαλειώδης και κορυφαία όπως αυτή των ζώων η οποία εμπνέει το ανθρώπινο είδος, που τώρα είναι καλά μαντρωμένο μέσα στους νοητικούς φράχτες των πιο αντιδραστικών αντιλήψεων για την αξία της ζωής, να σπάσει αυτούς τους φράχτες και να αποδράσει στην ελευθερία και στην αλήθεια.

…………………


* Η Κάϊλι, μια νεαρή αγελάδα «εκτροφής για κρέας», απέδρασε για τη ζωή της από ένα σφαγείο της Φιλαδέλφειας

http://woodstocksanctuary.org/2011/07/a-pardon-for-kayli-the-cow-2/

Απολαύστε το μάθημα και την αίσθηση της ελευθερίας που μας δίνουν αυτά τα υπέροχα ζώα και αναλογιστείτε την αδικία και το έγκλημα που αφήνουμε να διαπράττεται σε βάρος τους.

Vegan χιούμορ

Το θέμα της εκμετάλλευσης των ζώων μέσα από την σατυρική ματιά του γνωστού vegan σκιτσογράφου Dan Piraro, γνωστού ως Bizarro. Ο Dan Piraro μοιράζεται μερικά από τα αγαπημένα του σκίτσα για την διατροφή, τα ζώα, το περιβάλλον και τον vegan τρόπο ζωής. Απολαύστε την παρουσίαση του στην Vegetarian Society της Χαβάης.

Ο Dan Piraro ζει στην Νέα Υόρκη και μαζί με την γυναίκα του συμμετέχουν στο καταφύγιο ζώων Woodstock Sanctuary, που βρίσκεται στο γνωστό από τις συναυλίες Woodstock της Νέας Υόρκης.

Η δουλειά του Bizarro  υπάρχει στις παρακάτω διευθύνσεις:

http://www.bizarro.com/

http://www.bizarrocomics.com/

http://bizarrocomic.blogspot.com/

«Κώδικας ζωικής συμπεριφοράς»

Στις συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας είμαστε υποχρεωμένοι, είτε ως οδηγοί, είτε ως πεζοί, να τηρούμε έναν κώδικα οδικής κυκλοφορίας, ο οποίος έχει συνταχθεί ώστε να προσφέρει την μέγιστη δυνατή ασφάλεια στις μετακινήσεις μας.

Αυτός ο κώδικας εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένος να λάβει υπόψη του όλες τις παραμέτρους και τους φυσικούς νόμους (επιτάχυνση, βαρύτητα, ολισθηρότητα, κρούση, κλπ) για να διαμορφώσει τους κανόνες εκείνους που θα ευνοούν την σωστή κυκλοφοριακή αγωγή και θα εμπνέουν την λογική, την σωφροσύνη και την απόλυτη υπευθυνότητα στους χρήστες των δρόμων.

Ο κώδικας δηλαδή δεν μπορεί να είναι αντιεπιστημονικός ή αποκομμένος από την αντικειμενική πραγματικότητα και να ορίζει αυθαίρετα και παράλογα πράγματα, γιατί τότε όχι μόνο δεν θα μπορούσε να υπάρχει κυκλοφορία αλλά θα είχε αφανιστεί ολοσχερώς το ανθρώπινο είδος από τα τροχαία δυστυχήματα.

Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με έναν κώδικα δημιουργημένο με την μέγιστη σχολαστικότητα και υπευθυνότητα αλλά και σεβασμό στον φυσικό νόμο.

Όταν τώρα έρθουμε στο ζήτημα της συμπεριφοράς του ανθρώπου προς τα μη ανθρώπινα ζώα, τότε διαπιστώνουμε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει η διάθεση από το επίσημο σύστημα να διαμορφωθεί ένας αντίστοιχος κώδικας δεοντολογίας, που θα είναι δημιουργημένος με την εξίσου μέγιστη σχολαστικότητα και υπευθυνότητα αλλά και με απόλυτο σεβασμό και προσήλωση στους αντίστοιχους φυσικούς νόμους της ελευθερίας, της φυσιολογίας, της αειφορίας, κλπ

Αντ’ αυτού υπάρχει ένας Κώδικας ζωικής συμπεριφοράς ο οποίος είναι εξορισμού παράλογος και άδικος και ενθαρρύνει σκόπιμα μια εντελώς αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και την παραβίαση των φυσικών νόμων όπως:

- τον νόμο της ελευθερίας: κάθε πλάσμα γεννιέται ελεύθερο μέσα στο οικοσύστημα. Πουθενά η Φύση δεν επιτρέπει την στέρηση της ελευθερίας και αυτός είναι ο βασικός λόγος που όλο το οικοσύστημα υπάρχει και εξελίσσεται για εκατομμύρια χρόνια.

-τον νόμο της φυσιολογίας: κάθε πλάσμα έχει μια εκ των δύο βασικών φυσιολογιών, φυτοφάγο ή σαρκοφάγο, την οποία και δεν παραβιάζει. Απόρροια της φυσιολογίας είναι η διατροφική γκάμα: κάθε πλάσμα ενστικτωδώς τρώει από ένα καθορισμένο γι αυτό σύνολο τροφών. Δηλαδή ενώ στην Φύση υπάρχει πληθώρα τροφών, τα είδη δεν τρώνε ότι νάναι και δεν θεωρούν τα πάντα τροφή τους όπως ο άνθρωπος, αλλά υπάρχει ένας καταμερισμός όπου το κάθε είδος έχει το δικό του κομμάτι από την «πίτα» για να επιβιώσει.

Παρά λοιπόν τις χονδροειδείς αυτές παραβιάσεις, αυτός ο κατάφωρα άδικος κώδικας εξακολουθεί να υπάρχει και να κυριαρχεί αφού φέρνει συγκεκριμένα οφέλη για το σύστημα και τους διαχειριστές του, αλλά μόνο ζημιά σε όσους τον αποδέχονται και τον ακολουθούν.

Και φυσικά φέρνει ανυπολόγιστη και αδικαιολόγητη ζημιά στα δισεκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα τα οποία εγκλωβίζονται σε αυτό το σύστημα και αντιμετωπίζονται ως άψυχα αντικείμενα και μονάδες παραγωγής αντί για έμψυχα όντα και φορείς αισθανόμενης ζωής.

Η διατήρηση του συγκεκριμένου κώδικα πετυχαίνεται μέσα από ένα ψυχολογικό παιχνίδι επιβολής και συναίνεσης.

Αρχικά δελεάζεται το κοινό να συναινέσει και να τον τηρεί μέσα από ευτελή, κούφια και χωρίς νόημα και αντίκρισμα ιδεολογήματα όπως απόλαυση, ευκολία, στάτους, και ακόμη (με απίστευτη δόση θράσους και προκλητικότητας) επιβίωση και υγεία.

Αυτά τα ιδεολογήματα χρησιμοποιούνται ως το περιτύλιγμα που συγκαλύπτει αυτό που πραγματικά προωθεί ο κώδικας: την πλήρη παραβίαση κάθε αξίας και νόμου, την πλήρη ανομία και ασυλία, την πλήρη ανοχή, αδιαφορία και απάθεια μπροστά στο μαρτύριο του άλλου ο οποίος υποφέρει, βασανίζεται και συντρίβεται στα τερατώδη, άσπλαχνα γρανάζια αυτού του συστήματος.

Το περιτύλιγμα κρύβει την σκληρή αλήθεια: ότι είναι τελικά ο κώδικας που συντηρεί την ανευθυνότητα και την αδικία μέσα από την σύγχυση των προτεραιοτήτων, την μη διάκριση του σημαντικού (ζωή) από το ευτελές και ασήμαντο (πχ γεύση), και την τυφλή προσήλωση στην ικανοποίηση ανούσιων για μας πραγμάτων με κάθε κόστος.

Κι έτσι τελικά ενισχύονται τα πιο αρνητικά μηνύματα και η ιδιοτελής αυταπάτη ότι μπορώ να κάνω κάτι και να μην έχω συνέπειες, το να «περνάω καλά» εις βάρος του όποιου άλλου, το να προκαλώ πόνο, φρίκη και θάνατο και να μην τρέχει τίποτα, το να εφησυχάζομαι στην ευκολία μου και στην άγνοια μου, το να νομίζω ότι δήθεν είμαι ευτυχής μέσα σε αυτόν το ωκεανό δυστυχίας που συμμετέχω και προκαλώ.

Στην περίπτωση μη συναίνεσης και μη τήρησης του νοσηρού και παρανοϊκού αυτού κώδικα, χρησιμοποιείται η ωμή δύναμη του συστήματος να επιβάλλει πράγματα με κάθε διαθέσιμο τρόπο και μέσο, από τον κορεσμό της διαφήμισης και τους πληρωμένους «ειδικούς και έρευνες», μέχρι την κινδυνολογία και τις διάφορων ειδών και διαβαθμίσεων κυρώσεις, εκ των οποίων η πιο επιτυχής είναι ίσως η πίεση του περίγυρου σε όσους αποφασίζουν να ζουν χωρίς να συμμετέχουν στην εκμετάλλευση των ζώων.

Αρκετά όμως με τους ψευδεπίγραφους κώδικες.

Γιατί όπως δεν θα δεχόμασταν έναν αντίστοιχα αυθαίρετο κώδικα να ρυθμίζει πχ την εναέρια ή την επίγεια κυκλοφορία γιατί οι συνέπειες θα ήταν τραγικές, έτσι και στην προκειμένη περίπτωση χρειάζεται να καταδικάσουμε αυτόν τον άδικο και παράλογο κώδικα που έχει μετατρέψει τον πλανήτη σε κολαστήριο της αισθανόμενης ζωής. Και όπως πολύ καλά ξέρουμε αυτή η χωρίς λόγο και πρόκληση επιδρομή στα άλλα είδη αφήνει πίσω της μόνο γενικευμένη καταστροφή και το βλέπουμε πλέον πολύ καθαρά παντού γύρω μας.

Αυτό που χρειάζεται είναι ένας άλλος κώδικας συμπεριφοράς προς την αισθανόμενη ζωή, γιατί αυτή είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του πλανήτη και είναι τόσο πολύτιμη γιατί είναι μοναδικά σπάνια. Πουθενά αλλού στα τρισεκατομμύρια των γαλαξιών που υπάρχουν, δεν γνωρίζουμε να υπάρχει ζωή, παρά μόνο στη Γη, αυτόν τον απειροελάχιστο κόκκο άμμο μέσα στον ωκεανό του αχανούς σύμπαντος.

Και επειδή έχουμε το μοναδικό προνόμιο αλλά και την μοναδική τιμή να συνυπάρχουμε με αυτήν τη ζωή σε τόσες πολλές μορφές, αυτό μας επιφορτίζει με την τεράστια ευθύνη να την σεβαστούμε και να την προστατεύσουμε αντί να την απαξιώνουμε και να την βλάπτουμε. 

Επομένως χρειάζεται να διαμορφώσουμε τον ύψιστο και τον απόλυτα σχολαστικό και υπεύθυνο κώδικα, ο οποίος θα σέβεται και θα διαφυλάττει το πιο πολύτιμο πράγμα στο σύμπαν και ο οποίος θα είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηρίξουμε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν την επιβίωσή μας.

Και αυτός ο κώδικας συμπεριφοράς προς την αισθανόμενη ζωή δεν μπορεί παρά να λεει το αυτονόητο: ότι η ζωή αντιμετωπίζεται απόλυτα και αποκλειστικά ως ζωή, δηλαδή χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

Ευτυχώς αυτός ο κώδικας ήδη υπάρχει και έχει μια μακρά παρουσία στην ανθρώπινη ιστορία. Στην αρχαιότητα λεγόταν Πυθαγόρεια φιλοσοφία, ενώ στις μέρες μας λέγεται veganism και μπορεί να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τον κώδικα και την κουλτούρα του θανάτου και να δικαιώσουμε τον λόγο για το οποίο βρισκόμαστε  ως είδος σ’ αυτόν τον μοναδικό  πλανήτη της ζωής.